Er was niets mooier, dan bij ochtenstond door het bos te wandelen. De zon te zien klimmen en de vogels hun vrolijk lied horen zingen. Om te zien hoe leren terecht zo vrolijk werd na een donkere tijd van sneeuw en kou. De zachte geur van dennenaalden verspreidde zich door het bos heen, het mos onder zijn zware hoeven voelden zacht en sponsachtig. Hier en daar vielen kleine dauwdruppels van de bladeren, verenigde zich met de lange manen van de gitzwarte hengst. De stilte, zo aangenaam dat geen dier zich er ongemakkelijk bij voelde. Dat was de ochtend, de ochtend van een mooie lentedag.

De zekerheid groeide met de dag terug bij de hengst. Het vertrouwen, liefhebben en rechtvaardigheid hadden weer zoveel deel van zijn geest genomen dat zijn norsheid en humeurige karakter die de afgrond in viel. Enkel dat ene paarse oog, dat zou nooit vrede kunnen nemen met het uiteindelijke besluit van zijn leven. Hij had zijn leidersfuntie opgegeven en daar waren vast niet alle paarden blij mee. Maar hij had die rust nodig voor het hem teveel werd. Hij had tien jaar als leider gefunctioneerd en het was genoeg geweest. Maar het was beter zo, niet alleen voor hem maar ook voor de rest, voor zijn geliefden. Hij wist dat hij de volle steun van zijn vader en Iris kreeg maar toch, het leider achter je laten was het zwaarste wat hij ooit gedaan had.

Trots als de halve shire hengst was hief hij zijn hoofd op, spitste zijn oren en nam de geluiden op van een kabbelend beekje. De frisheid, de helderheid van het water proefde hij op zijn tong nog moor hij zijn neus tegen het water had gedrukt. Hij brieste kort en wandelde richting het beekje. Zijn zwarte grote hoeven zette zich in het water en de rillingen om diens frisheid schoten door zijn lichaam heen. Hij strekte zijn hals en nam langzame slokken terwijl zijn oren de omgeving afgingen. Hij kon wel wat gezeldschap gebruiken, misschien enkel en alleen omdat het hem hielp om terug de oude te worden. Hij had inmiddels vrede gelegd bij het idee dat hij verdoemd en vervloekt was...