Hij strekte zijn hoeven zo ver mogelijk voor zich uit. Een kracht die onbeschrijfelijk was nam langzaam bezit van zijn lichaam, een drang naar meer werd groter. De dag voor blauwe maan en Avanti was nu al niet te stuiten. Hij stoof tussen de bomen door, zijn oren gespitst naar een jonge merrie die voor hem uit rende. Ze had een grote voorsprong maar hoelang kon ze die voorsprong houden? Zijn gitzwarte lichaam werd getekend door lange witte littekens en achter zijn maantop keken zijn paarse ogen met arrogantie en killheid toe. Er lag een voldoening in zijn blik die niemand echt kon vatten. De merrie stoof het veld op en Avanti blikte kort naar de hemel voor ook hij vantussen de bomen kwam. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en gooide zijn oren plat terwijl hij aan onvoorstelbare snelheid om de merrie inliep en dan ...

Hij sprong naar voor, zette zijn lange scherpe hoektanden in haar hals en haalde haar neer tegen de grond. Zijn zware behaarde hoeven gaven de genadeslag en met een valse grijns keek hij naar de kudde enkele honderd meters verder. Hij daagde ze uit, wie wou de volgende zijn. Hij boog zijn hals en deed zich te goed aan haar vlees en bloed. Water en gras was er enkel in tijden van nood, Avanti was een vleeseter. Hij hunkerde achter het bloed van onschuldigen. Dat was de eeuwige haat die hem steeds weer achtervolgd. Wat hield hij van dit leven ... het was zo vrij, zo ongelimiteerd als hij maar wou. Langzaam blikte zijn paarse ogen weer naar de kudde voor hij het jonge merrietje in al haar herkenning achter liet. Straks zou haar familie komen en ze zouden treuren, ze zouden bang worden omdat ze wisten dat hij opnieuw zou toeslaan. Hij wendde zijn lichaam terug naar de bossen, blikte kort naar de ondergaande zon en glimlachte vals terwijl hij de bossen opnieuw in draafde.

Hij had geen rust nodig om volledig klaar te zijn voor zijn deel van de maand maar toch nestelde hij zich op zijn plaats in het bos. In het donkerste hoekje onder een grote kale eik. Op het eerste zicht ontspannen maar toch klaar voor de minste actie of beweging in zijn omgeving. En die kwam na lang wachten/rusten. Hij hoorde hoeven ver buiten zijn bereik in het westen en meteen schoot zijn lichaam in een geruisloze galop. Zijn verbeterde zintuigen zorgde voor veel, hij kon kilometers ver horen, dan maar te zwijgen over wat hij kon ruiken. Het duurde niet lang vanwege zijn enorme snelheid maar uiteindelijk kwam een brede hengst in zijn gezichtsveld. Hij liep rond en verscheen achter het dier dat hem net draaide. De "Boe" zou ziekelijk sarcastisch zijn dus zweeg hij. Zijn paarse ogen staarde de hengst recht aan en zijn oren gleden plat in zijn hals. Bij zijn woorden spiste Avanti kort zijn oren. Vanwaar kende hij dat grijnzende sarcasme? 'Je afspraak met de dood is steeds vrijwillig en zelden op afspraak maar inderdaad dit lijkt sterk op een afspraak, wat wil je?' Vroeg hij op zijn doodse toontje, te neutraal en verveeld om goed te zijn. Toch was er iets aan de hengst dat hem tegenhield om hem meteen te gaan vermoorden. Bij de volgende woorden haakt Avanti zijn blik los en laat ze over de hengst zijn lichaam glijden. Stevige proportie spieren, hetzelfde kaliber als Avanti was, een goede schim in wording zou hij zeggen. Er komt een valse glimlach op zijn lippen toen hij de woorden hoorde. 'All part of the plan.' Herhaalde hij duister. Hij grinnikte en nam de hengst weer kort op. 'Je bent een stapje voor op de rest. Wist je dat?' Vroeg Avanti geamuseerd. Nu hij de hengst en zijn woorden had waargenomen wist hij precies vanwaar hij zich kende en eerlijk gezegd wist hij niet of hij daar blij mee moest zijn. 'Rixan's pappie, correct?' ...

De gedachten van Rixan en diens vader bleven even door zijn hersenen talmen. Hij had Rixan nooit gemogen mede dankzij diens loyaliteit bij Alvaro. Rixan had hij nooit kunnen kneden om een manier die hij wou, Rixan was koppig en veel te gesloten ... of was Alvaro nu net te open en vrijuit? Nee van zijn broer wist hij genoeg, hij wist precies wie hij moest vermoorden om te krijgen wat hij wou. En bij Rixan was dat nooit gelukt. Uren observatie hadden maar twee dingen opgeleverd. De liefde die Rixan had voor Image die hij ondertussen ook als eens ontmoet had en Rixan's vader maar dat had hij niet veel aan want die stond nu voor zijn neus te vragen om schim te worden. Zou hij het dan beter doen dan zijn zoon of was dat weer zo'n vader en zoon ding. "Ik wil je helpen met je zoektocht naar macht". De woorden klonken zo simpel uit zijn mond. Macht, het enige naast zijn verlangen naar bloed en moorden dat hem zo beheerde. Hij was altijd uit geweest op macht, kon het nooit hebben als iemand machtiger was. Dus nu was het algemeen gekend, er was weer een schimmenkandidaat bij. 'Wel dan ben je bij mij aan het juiste adres.' Siste Avanti plezierig.

Zijn dodelijke blik kwam weer opgezet en zijn paarse ogen staarde kil naar de hengst toe, alsof hij recht erdoor keek. Het was zeker een goede kandidaat, had levenservaring, was groot, sterk en had hoogstwaarschijnlijk de nodige problemen gehad die hem tot dit pad leidde. Wat anders? Avanti is niet schim geworden voor zijn lol, het was eeuwige haat en woede die hem zover dreven. Zijn blik volgt mee met de hengst naar de blauwe maan die met zijn volle glorie over het land heen strekte. Er kroop een rilling over Avanti heen die gejaagd ging door een lang en lustig verlangen. Maar voor deze nacht waren er andere plannen, kijken op pappielief geschikt genoeg was om het leger schimmen aan te vullen. En ergens hoopte hij dat want hij had ze hard nodig de dag van vandaag.

Avanti keek weer opzij en glimlachte vals met de opmerking. 'En zoals je kan zien ben ik nog altijd met vrolijke zelf zonder krakkende botten of raspende stem terwijl jij langzaam aan je doodsvonnis bereikt.' Grinnikte hij. Oh, wat boorde hij andere en hun zielige leven de graag de grond in. Het gaf hem een deelse voldoening die niemand echt kon aanvullen op een andere manier. "Betrapt". Tuurlijk betrapt, Avanti was nu eenmaal aandachtig tijdens de les. 'Ik kan meer dan alleen kijken met mijn ogen.' Zei hij op een veelbelovend toontje. Hij luisterde naar de uitleg, hoe Rixan problemen maakte door zijn vader hel in te krijgen. 'Rixan maakt graag fouten, zo heb ik hem steeds weer gekend ...' Zijn stem dreef weg met afkeur voor de ex-schim. Rixan, hij kon de naam wel spugen, net als hij zijn broers naam wel kon spugen. 'Leuk om de uitzondering te mogen zijn van je verzoek.' Sprak Avanti plechtig. Terwijl hij de deal aanhoorde gleden zijn oren langzaam weer in zijn nek. Blablabla ... bij het laatste klapten zijn tanden op elkaar. Wou hij zijn zoon persoonlijk vermoorden, dat was voor Avanti al bijna genoeg om te zeggen "Join the club" maar hij zweeg, voor even.

Avanti knikte langzaam goedkeurend. 'je verbaast me ouwe.' Hij glimlachte vals en wendde zijn hoofd kort naar de blauwe maan. Maar hij moest even goed denken over dat Rixan stuk want wat zou Alvaro doen als zijn beste vriend zou sterven? Niet dat hij veel had aan Alvaro in de staat dat hij nu was, een oude mompelende gek die iedereen ontliep. Hierin zag je het grote verschil in blauwe maan. Avanti was jong en sterk, bleef rennen zonder moe te worden en Alvaro was oud, mank en kon amper nog van het leven genieten. Dat waren de voordelen van een blauwe maan, de glorie die je niet wou missen. 'Ik zit inderdaad in een ...' Hij zweeg en sprak verder op zijn toontje. '...crisisje.' Hij bleef neutraal voor hem uitkijken voor hij knikte. 'Ik aanvaardt je deal en ik ben je ook niet van plan je uit te dagen zoals mijn andere kandidaten want ik denk dat je niet lang zult recht staan in dat zielig gebroken en oude lichaam en dat zou zonde zijn.' Meldde Avanti geamuseerd. Avanti keek naar de volle blauwe maan en dan terug naar de hengst. 'Er is geen weg terug, enkel het dodenpad.' ...

Avanti gooide zijn oren wat dieper toen de naam van Rixan over de hengst zijn tong rolde. 'Daar twijfel ik niet aan..' Antwoordde hij met de nodige nijdigheid in zijn toon. Hij haatte de paarden die met liefde waren grootgebracht of zelf maar waren geboren. Hij had het nooit gekend, werd na een week verstoten terwijl Alvaro van zijn wrede leventje bij moeder en vader lief mocht genieten. Dat maakte het grootste verschil, de manier waarop je werd groot gebracht. Hun ouders waren slecht maar ongetwijfeld hadden ze Alvaro iets van liefde gegeven, dat kon niet anders of hij moest heel zwak zijn. Avanti had sinds zijn jonge jaartjes zo'n haat en woede gecreëerd dat hij gewoon niet anders meer kon denken. Hij was verblind door een haat die niemand echt kon begrijpen. En dat maakte hem de koelbloedige duivel die hij nu was.

Zijn paarse ogen boren zich weer door Torak's lichaam terwijl hij iets probeert af te lezen want hem bij zijn besluit kon leggen maar de hengst had een blik van graniet. Je zag niets buiten de kleine grijns op zijn lippen. Eigenlijk was die verraderlijker grijns als genoeg. Het bezat dat tikkeltje van het onverwachtse. Voor zo'n blik moest je lang oefenen, Avanti gebruikte hem te vaak. Even verdween de kwaadheid uit zijn blik en werd het zoals Torak, hij staarde emotieloos naar de hengst voor hij weer vals glimlachte en goedkeurend knikte. 'Je bent het waard en zoniet dan ken je de gevolgen.' Waarschuwde Avanti hem met een flauwe grap. Nu kwam zijn favoriete moment, het moment dat Avanti hem onder de blauwe maan zou bijten en de hengst een lange martelende pijn zo meemaken. Lang, het leek eeuwen te duren maar eigenlijk was het niet meer dan vijf minuten waarin de blauwe maan het lichaam jong, fit en volpropte met de drang naar moorden en bloed.

Zonder ook maar enig teken of waarschuwing te geven schoot de schim naar voor. De kracht die vier maal sterker was bij blauwe maan beukte op het oude lichaam van Torak in. Hij viel tegen de grond en Avanti plante zijn hoef tegen diens hals en boorde zijn scherpe hoektanden met enorm veel geweld recht zijn hals en slagader binnen waar het gif zijn werk zou doen. Het bloed druppelt langs diens zwarte lichaam en tevreden trekt Avanti zich terug, zijn rijk was er weer eentje rijker. Hij liet zijn neus langs de hengst zijn wang glijden tot zijn oor. 'Welkom in mijn rijk soldaat.' Of was het nu slaaf? Hij grinnikte en nam zijn plaats in tussen de bomen waar hij met een zelfgenoegzame glimlach toekeek hoe Torak's lichaam veranderde onder de blauwe maan. Nu was Avanti het zeker, hij zou goed zijn voor de kudde ...
°Welcome back bij de schimmies. =D