Away from the sun

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Waarom had hij haar ook al weer gevraagd om naar Anderfels te komen midden in deze chaos? Een prachtige charmante merrie kon hij er maar moeilijk bij hebben op zo een nacht als deze, en toch voelde het voor hem fijner om te weten dat Delaney veilig naast hem zou staan. En in de derde rang was het een stuk veiliger voor haar, dat wist hij zeker. Dat hij hiermee één van de regels over trad besloot hij gewoon te vergeten, althans dat probeerde hij. Hij wilde niet dat de witte merrie die hij nog niet zo lang geleden had ontmoet, nog meer misery aan haar lijstje toe zou moeten voegen. Hij wilde er zeker van zijn dat ze in goede handen was, wat dit allemaal betekende wilde hij liever niet weten. Nog nooit had hij een merrie zo in zijn leven toegelaten, meestal waren ze zwak of hadden ze hulp nodig, en dan zou E'vesdar hen helpen. Maar met Delaney was niks aan de hand, beter gezegd ze was één van de meest charmante merrie's die hij kende.

Een halve grijns siert zijn lippen terwijl hij in een krachtige tred langs de velden draaft, de heerlijke geur van de bloemen dringt zijn neusgaten binnen en heel even durft hij te vergeten dat vannacht de vreselijke geur van ijzer, de geur van bloed, overal te ruiken is. Zijn maag houdt zich sterk, maar toch heeft hij het gevoel alsof het hem benauwd. Het was niet de eerste keer dat hij oog in oog zou staan met de dood, alles behalve dat hij had al meerdere keren gedaan, maar het feit dat hij paarden leerde kennen en langzaam weer vriendschappen begon op te bouwen betekende ook dat hij deze weer kon verliezen. En het met bloed besmeurde lichaam van Delaney was nu iets wat hij niet meer uit zijn gedachtes kreeg. Dat was de reden dat ze hier heen moest komen.

De lucht staat op het punt om volledig donker te worden wanneer er een lichtpuntje aan de horizon verschijnt. E'vesdar zijn ogen glijden over het kleine ranke lichaam van de arabier en stoot een krachtige hinnik haar kant op. Hij steigert laag op zijn achterbenen en schiet er vandoor in een galop, denderend haar kant op.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Hij had haar gevraagd te komen.. Hij was leader geworden en zij.. Zij was nogsteeds rang 1. Het had haar licht verbitterd maar toch, ze gaf genoeg om E'ves om hem dit te gunnen. In jaren had haar hart voor niemand geklopt enkel haarzelf. Maar hij had iets in haar los gemaakt. Iets wat ze niet kon bevatten. Een warmte als een vriend, een broeder door dik en dun. Ze wist dat ze de hengst kon vertrouwen. En zelfs iets van haar vroegere zelf terug. Haar ontschuld al zou ze dat nimmer meer terugkrijgen. Hij had haar jong laten voelen. Laten weten dat ze iets waard was en niet een loos sexobject. Hij had haar doen leven. En daardoor had ze weer kracht gevonden. Wellicht had ze zelfs haar leven aan hem te danken.

Haar lange witte manen vielen met een slag langs haar ranke hoofdje terwijl ze zacht wat manen uit haar oogjes blies. Zacht zuchtte ze even terwijl ze nieuwsgierig rondkeek. Het werd al donker en waar witte vacht stak af onder de blauwe maan als een kleine witte dot in de velden trok ze verder richting haar beste vriend, en ook enigste daar niet van. Ineens klonk een krachtige bekende hinnik over de vlakte die Delaney haar oren deed spiten. Een gestalte ver weg kwam met zijn voorbenen los van de grond waarna hij als een kogel naar haar toe schoot. Delaney kwam ook even los van de grond en schudde even ranke hoofd. Hij had ook een jonge speelsheid in haar los gemaakt al wist ze dat ze die moest bewaren tot na de blauwe maan en haar gevaren. Gevaren waar E'vesdar haar voor wou beschermen. Het deed haar glimlachen en zodra hij bij haar was duwde ze zacht haar neus tegen zijn schoft. Zachtjes glimlachte ze waarna ze hem recht aankeek. "Long time no see" Klonk haar stem waarna ze hem glimlachend aankeek. "Nog gefeliciteerd E'vesdar." Klonk haar stem waarna ze breed glimlachte en hem tussen de lokken van haar lange voorplukken hem met haat ijsblauwe oogjes aanstaarde.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Wanneer was hij zo veel om deze witte merrie gaan geven? Het laatste wat hij zich nog kon herinneren was dat hij een hekel had aan arabische merrie's die hun goddelijke lichaam gebruikt om hengsten aan de haak te slaan, en nu was hij blij om er één te zien. Ze moest iets behoorlijk goed hebben gedaan om zo een impact op de zwarte hengst te hebben gemaakt. Met hoge sierlijke passen overbrugt E'vesdar de laatste passen en komt dan krachtig tot stilstand. Zijn robuuste hoofd schiet de lucht in en zijn oren zijn gepriemd richting Delaney. Ondanks dat het een foute tijd was, ondanks dat de wezens van de nacht op de loer waren, E'vesdar kon het niet laten om blij te zijn haar te zien. Ondanks dat ze weinig van hem af wist, en ze nog geen van zijn woede uitvallen had meegemaakt, ze leek hem te vertrouwen. En dat was iets dat hij ontzettend waardeerde, iemand die hem vertrouwde. Hij die alles in zijn verleden had verpest.

Een opgeluchte zucht ontglipt hem en hij strekt zijn hals over de hare om haar dicht tegen zich aan te trekken. Hij laat haar na enkele seconden weer los en kijkt haar met een jongensachtige grijns aan. Het was nog niet zo lang geleden dat ze elkaar hadden gezien, maar het was langer geweest dan de vorige keren, immers leefde ze toen nog in dezelfde rang. Het was allemaal wat moeilijker geworden, maar E'vesdar twijfelde er niet over dat Delaney zo hoog in de rangen zou komen mocht ze dat willen. 'Hallo schoonheid' zijn stem is quasi hees en zijn wenkbrouwen (kuch, hebben paarden niet, kuch) zijn veelbelovend opgetrokken. Hij grijnst breeduit en geeft haar een duw met zijn neus. 'En waar heb jij allemaal uitgehangen?' Hij lacht en laat zijn ogen rusten in de hare. 'Of zal ik beter vragen met wie?' Hij grijnst plagend.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

'Hallo schoonheid' zijn stem was quasi hees en deed Delaney grijnzen. Hij grijnste breeduit en gaf haar een duw met zijn neus. 'En waar heb jij allemaal uitgehangen?' Hij lachte en liet zijn ogen rusten in de hare. 'Of zal ik beter vragen met wie?' Hij grijnste plagend en Delaney duwde haar zij semi geiriteerd tegen de zijne. Haar ogen twinkelde zachtjes terwijl ze hem glimlachend aankeek. Wat deed die hengt toch dat haar hart en spieren zich ontspande zodra hij in de buurt was. Recht keek ze hem aan met twinkelende ogen. "Wonderbaarlijk genoeg niemand. Enkel mezelf, ik had tijd nodig om over dingen na te denken." Zachtjes glimlachte ze terwijl ze even met haar hoofd schudde zodat haar ranke hoofdje compleet zichtbaar was. "Ik ben blij bij jou te kunnen zijn." Even zuchtte zachtjes en glimlachtte naar hem. "Ik wou dat ik meer bij je kon zijn. Alleen is maar alleen." Ze glimlachte terwijl ze hem aankeek. Opeen voelde ze licht schuldgevoel terwijl ze haar hoofd langzaam liet zakken terwijl haar voorpluk weer voor haar oogjes viel. "Het spijt me zo van onze eerste ontmoeting." Klonk haar stem zacht terwijl ze wegkeek. Ze voelde hoe haar stem brak en ze slikte zacht, hem niet aan willen kijkend, wetend dat haar gezicht enkel schuldgevoel vertekende.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Hij voelt hoe Delaney haar humeur om slaat en hoe de sfeer van vrolijk naar verdrietig gaat. Misschien was dat wel de reden waarom hij niet van merrie's hield, alles was zo dramatisch. Een halve grijns siert zijn lippen wanneer hij richting de witte merrie stapt, hij slaat zijn hals om de hare en trekt haar dicht tegen zich aan. 'Doe toch niet zo gek' Hij glimlacht en duw zijn neus in haar manen. 'Wie kan een knappe hengst als ik dan ook weerstaan he?' Hij grijnst breed en laat Delaney weer los, zet enkele passen achterwaarts en legt zijn oranje gekleurde ogen weer in de hare. 'Ik meen het Delly, alles ligt in het verleden' Hij duwt zijn neus tegen de hare en lacht. 'No hard feelings'

De wind speelt met zijn tweekleurige manen en heel even geniet hij van de koele bries, maar al snel word zijn blik gegrepen naar het donkere woud. Zijn kudde begaf zich op een geheel open vlakte, als de schimmen hier zouden aan vallen zouden ze direct te zien zijn, iets wat hem vertrouwen gaf dat het goed zou komen. Daarnaast hield Flight op dit moment de wacht en kon E'vesdar aan de andere kant kijken hoe het ging. 'Kom, ik wil graag iets dichter naar de kudde toe' Hij zet zijn grote lichaam aan in een krachtige draf en stuift er vandoor.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Delaney keek even op zodra ze zijn hals om de hare voelde. Ze glimlachte zachtjes en voelde zich al wat meer opgelucht. 'Doe toch niet zo gek' Hij glimlachte en duwde zijn neus in haar manen. 'Wie kan een knappe hengst als ik dan ook weerstaan he?' Hij grijnsde breed en liet Delaney weer los, zette enkele passen achterwaarts en legde zijn oranje gekleurde ogen weer in de hare. 'Ik meen het Delly, alles ligt in het verleden' Hij duwde zijn neus tegen de hare en lachte. 'No hard feelings' Delaney begon ook te lachen terwijl ze even met haar hoofd schudde. Dankbaar keek ze hem aan terwijl ze nog een stap naar voren zette. 'Kom, ik wil graag iets dichter naar de kudde toe' Klonk zijn stem waarna hij zijn lichaam omdraaide en in een krachtige draf in de richting van de kudde draafde. Delaney glimlachte nogmaals breed waarna ze achter hem aan sprong. In haar sierlijke uitgestrekte draf kwam ze naast hem draven en keek ze hem met een glimlach aan. "Dankje E'ves." Klonk haar stem terwijl ze breed lachte. Ze drukte haar neus even tegen zijn schoft en lachte nogmaals breed.

-sawry flut.

Gast **Profile**

E'vesdar
My hands are cold my body's numb, I'm still in shock what have you done
My head is pounding, my vision's blur, your mouth is moving, I don't hear a word

Ze was hem dankbaar. Iets wat hij de afgelopen jaren maar amper had gehoord, hij was vreselijk depressief geweest. Het was pas sinds het laatste jaar dat hij zijn leven weer had opgepakt en probeerde de teugels weer in eigen handen te krijgen. Het koste hem veel moeite, en nog dagelijks kampte hij met vreselijke woedeaanvallen die hij niet onder de knie leek te krijgen. Het was was elke dag weer een uitdaging, en het gaf hem een reden om zijn leven niet op te geven. Daarvoor was hij nog te jong, en zou hij te veel missen. Misschien waren er geen geliefde die om hem zouden rouwen, maar er waren zeker een paar levens die dan niet gered zouden worden. Net als de afgelopen blauwe maan had hij zijn leven in de weegschaal gelegt om anderen te redden. Hij had het als vanzelfsprekend gedaan en er amper over nagedacht, maar nu hij er aan terug denkt beseft hij pas hoe een groot gevaar hij had gelopen. Het doet hem ook beseffen dat hij zich zorgen had gemaakt om de witte merrie naast hem, en dat betekende dat hij toch wel ergens erg om haar gaf. En daarmee zou ze één van de eersten zijn die weer een plekje in zijn hart had gewonnen. Na zijn harde verleden was het erg moeilijk om weer te vertrouwen en Delaney had het hem mogelijk gemaakt, en nu was ze hem dankbaar.

Hij glimlacht breed en schud zijn robuuste hoofd, zijn lange manen klappen tegen zijn hals en verdelen zich weer verwilderd over zijn hals. Een zucht verlaat zijn lippen en tevreden glijden zijn gouden ogen over de kudde heen. Hij voelde zich sinds lange tijd weer een beetje thuis, stond zichzelf weer toe om ergens te vestigen. In de hoop dat niemand hem ooit zou herkennen van vroeger. Nooit wilde hij meer herinnerd worden aan die vreselijke tijd. Hij wilde het voor eeuwig achter zich laten en genieten van de avond met de mooie Delaney. 'Vertel me Love, zin om een mooie plek te zien?' Hij grijnst een charmante lach bloot en legt zijn blik in de hare. Nu de blauwe maan voorbij was was het tijd voor ontspanning.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Ze voelde voor het eerst weer een sprankeltje leven in zichzelf. Hoe, ze wist het niet. E'ves was er een deel van. Maar ook dit gebied. Dit gebied dat haar een nieuwe natuur deed inademen. Ze geloofde niet in nieuwe kansen en wist ook dat ze nooit meer zou kunnen veranderen in wie ze ooit was geweest. Het kleine jonge veulentje dat ze ooit was geweest, ze zou nooit meer die onschuld zijn. Maar misschien wou ze ook wel om nooit meer onschuldig te zijn. Ze wou haar littekens in haar hart met haar meenemen en sterker worden dan ze al was. Ze moest sterker blijven en dat zou ze ook zijn ook. Voor haarzelf.. Voor haar toekomst en voor E'ves.
'Vertel me Love, zin om een mooie plek te zien?' Hij grijnsde een charmante lach bloot en legde zijn blik in de hare. Delaney werd terug gezogen naar de realiteit en begon langzaam aan te grijnzen. Even vergeten wat ze net had gedacht. Even niet willen denkend aan hoe ze ooit had gedacht en gewoon rustig plezier maken met haar vriend. Haar grijns werd breder terwijl ze E'ves recht aankeek. "O absoluut, show me the way." Klonk haar stem terwijl ze wat breder begon te lachen en hem recht aankeek.

Gast **Profile**

E'VESDAR
rise, and rise again
until lambs become lions

Hij hoort de zachte stem van Delaney en lacht om haar brede grijns. Hij spotte met haar verleidelijke toneelspel, maar niet op een manier dat hij haar zou kwetsen. Hij vond haar een zeer interessante merrie, en vond het leuk dat ze zo anders was dan de rest. Ook al had hij op het eerste gezicht niks van haar willen weten. Hij glimlacht en geeft haar een por in haar zij. 'Maak me niet belachelijk he!' Hij versnelt zijn pas en spurt er vandoor. Zijn tweekleurige manen dansen in de wind en zijn sterke benen vliegen over de grond, plukken gras vliegen in het rond. Hij strekt zijn hals en sluit zijn ogen heel even, om heel even te genieten van de zon op zijn vacht en de wind in zijn haren.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Hij liet haar opleven. Liet haar worden wie ze ooit was geweest. Gewoon weer even jong. Niets moeilijks, niets pijnlijks. Gewoon tja bijna kinderachtig. Hij liet haar voelen hoe ze zich niet meer had gevoeld sinds ze van haar moeder was weggesleurd. En hij was ook de enigste die een oprechte glimlach op haar gezicht kon toveren. Hoewel ze hem eerst als slachtoffer had gezien was hij nu haar vriend. Haar beste en enigste vriend. De enigste wie ze kon vertrouwen en de enigste wie haar waardig was. Hij gaf haar met een brede glimlach een por in haar zei en Delaney stootte een grinnik uit. 'Maak me niet belachelijk he!' Nog voor Delaney kon antwoorden schoot de hengst alweer vooruit en bleef Del met een beteuterd gezicht achter. "Wa." Haar ogen keken even naar hoe hij langzaam kleiner werd tegen de horizon aan maar stootte daarna ook haar lichaam vooruit. "Wacht op mij gek!" Bij haar woordkeuze begon ze nog breder te grijnzen. Haar lange manen dansend op de wind die haar vacht streelde. Volkomen vrij. Als de wind en de nacht. Niets dat haar vasthield. Ze was vrij.. Voor nu en voor altijd vrij.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Net als dat Delaney los komt rond E'vesdar, zo liet E'vesdar zijn muur neer en stond toe de mooie witte merrie in vertrouwen te nemen. Zo nu en dan kon er een oprecht lachje af en kon hij zelfs genieten van de vriendschap die ze hadden, iets wat hij nooit had verwacht. Maar er waren wel meer dingen die hij niet had verwacht. Zo was E'rayhon op het toneel verschenen, een hengst die hij nooit had gezien maar wie zijn zoon zou zijn. Het had hem zo gelukkig gemaakt om te weten dat hij familie had, dat hij er niet alleen voor stond. Maar hij had ook beseft dat hij veel had goed te maken voor de afwezigheid in de jeugd van de jonge palomino. Hij vroeg zich af of Delaney veulens had waar ze van hield, en of ze van plan was ooit nog een mooi veulen op te voeden, een kind dat ze kon knuffelen en verwennen zoals moeders dat deden. Althans dat is wat E'vesdar dacht, hij had immers nooit een moeder gehad, laat staan een vader. Hij had dus ook niet geweten hoe hij zich had moeten gedragen in de buurt van zijn zoon.

Niet dat dit er allemaal op dit moment toe doet, nee hij probeerde te genieten van het hier en nu, zijn gedachtes te vergeten en zich totaal te focussen op de mooie witte merrie die hem al snel in haalt. Hij grijnst zijn charmante grijns bloot en strekt zijn brede hals. 'Ik neem je mee naar een warm water bron, ik hoop dat je tegen een beetje water kan, prinses' Hij grijnst en zijn ogen fonkelen plagend.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Hij grijnsde zijn charmante grijns bloot en strekte zijn brede hals. 'Ik neem je mee naar een warm water bron, ik hoop dat je tegen een beetje water kan, prinses' Hij grijnsde en zijn ogen fonkelde plagend. Delaney begon ook te grijnzen terwijl ze hem recht aankeek. Ze gooide haar hoofd in de lucht en haar lange golvende manen vielen in een lichte krul langs haar ranke nek. Ze glimlachte zacht terwijl ze haar neus tegen zijn hals duwde. "Ben je gek. Ik hou van water. In fact, ik ben een waterrat." Ze begon breed te grijnzen. Het was eigenlijk niet helemaal de waarheid. Ze vond het heerlijk om het koude water rond haar te voelen. Het enigste wat haar tegen stond aan water was het spiegelbeeld. Haar eigen gezicht te zien en te weten dat al wat ze was al wat ze in zich hielt. Verzworen werd door een masker. Maar met E'ves bij haar in de buurt was haar masker niets meer. En dat zou er voor zorgen dat je haar ware zelf zou zien. En met haar ware zelf.. Kwam de pijn..

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Alleen zou dit geen koud water zijn, diep in de grotten had je verborgen meren, en niet ver daar vandaan was een warm water bron. Borrelend warm water dat maakte dat je spieren direct ontspanden en je vrijwel direct de slaap vatte. E'vesdar vond het heerlijk om daar heen te gaan als hij gespannen was of tijd nodig had om na te denken. Eigenlijk ging hij altijd naar plekken die hij had gevonden, waar eigenlijk niemand vanaf wist. Hij kon dan zijn gedachtes op de vrije loop laten gaan, zijn frustraties er uit rennen of schreeuwen. Hij had vaak behoefte aan stilte en eenzaamheid, hij hield er van om alleen te zijn. Toch had Dalaney iets in hem los gemaakt, ze had hem overtuigt dat gezelschap niet zo vreselijk was. Hij genoot van haar gezelschap, zoals hij eigenlijk bij nog maar weinig anderen had gedaan. Hij lacht om haar woorden en richt zijn fonkelende ogen plagend in de hare. 'Wel dan komt het helemaal goed, ben je niet bang dat je mooie haren nat worden?' Hij grijnst plagend.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Hij richtte zijn ogen plagend in de hare en Del begon te grinniken. 'Wel dan komt het helemaal goed, ben je niet bang dat je mooie haren nat worden?' Hij grijnsde plagend en Delaney begon ook te grijnzen. Ze schudde haar lange manen uit en hief haar hoofd grijnzend. "Pas maar op jij." Ze duwde haar neus opnieuw tegen zijn schoft waarna ze een pas versnelde. "Nou kom op jij!" Riep ze uit terwijl ze haar pas nogmaals versnelde en haar hoofd over naar achter sloeg. Haar lange krullende manen wapperend op de wind terwijl ze breed glimlachte. Hinnikte en weer verder sprong.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Hij hield er van als Delaney zich zo uitleefde, haar lange slanke benen de lucht in gooide en genietend haar ogen durfde te sluiten. Het vertrouwen dat hij in haar ogen zag was wederzijds en elke keer opnieuw verbaasde hij zich over het heerlijke gevoel dat hem dat gaf. Hij voelde zich veilig, op zijn gemak als hij bij haar was, alsof niemand zijn dag meer stuk kon maken. Soms vroeg hij zich af waar hij dit aan had verdient, maar dan beseft hij weer hoe hard Delaney dit ook nodig heeft. Hij had het verdriet in haar ogen gezien, het had hem gebroken. Hij wist dat er veel paarden waren met een zwaar verleden, maar een verhaal als het hare had hij niet verwacht. En dan nog te bedenken dat hij had overwogen aan zijn verlangens toe te geven. Als hij er aan terug dacht moest hij haast walgen. Niet van Delaney natuurlijk, zij was daar haar verleden gevormd tot wie ze was en had moeite om zich er van los te maken. Hij had gewalgd van zijn eigen gedachtes, hoe haar goddelijke lichaam hem bijna tot waanzin had kunnen drijven. Ze had hem echter op tijd tot de orde geroepen en hij was haar daar nog steeds dankbaar voor.

Met een grote grijns volgt hij haar soepele bewegingen met zijn ogen, lachend sprint hij achter haar aan en steekt zijn neus de lucht in. Genietend van de koele bries, de zachte avond zon. Het was een mooie dag, en het zou een nog mooiere nacht worden, hij wist zeker dat hij zou ontspannen met Delaney aan zijn zijde, ja daar was hij zeker van. 'Ik hoop dat je van een doolhof houdt' Hij grijnst breed, zijn typische charmante lach die hem na verloop van tijd eigen was geworden.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

De wind waaide door haar manen en Del voelde zich met de seconde beter worden. Er was iets in haar veranderd als ze bij E'vesdar was. Hij kreeg iets in haar terug dat ze kon beschrijven als haar jeugdkarakter, toen er nog geen zorgen waren, toen ze nog vrij was en zich goed voelde. 'Ik hoop dat je van een doolhof houdt' Klonk zijn stem en toen ze achterom keek zag ze hem breed grijnzen. Ze stopte een noodstop tot ze naast hem kwam. "Doolhof? Ik dacht dat we naar een warmwaterbron gingen?" Haar blauwe ogen zochten die van hem op terwijl ze hem vragend aankeek. "Wat gaan we doen?" Klonk haar stem twijfelend terwijl ze hem aankeek.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

In een fractie van een seconde komt Delaney tot stilstand en E'vesdar moet lachen, een fijne lach die al een tijd niet meer bij hem hoorbaar was geweest. 'Ben je bang dat ik je naar een donker plekje neem?' Een té charmante grijns siert zijn lippen en doelend op een nachtje vol passie trekt hij zijn wenkbrauwen omhoog. Hij grijnst en geeft haar een por. 'Maak je geen zorgen, ik neem je mee naar de bergen, daar moeten we door behoorlijk wat gangen en paden voordat we bij de bron komen' Hij grijnst om haar verbaasde gezicht en schud zijn hoofd. 'Kom op Delaney, alsof ik je ooit iets zou aan doen' Hij lacht en duwt zacht zijn neus tegen haar hals.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

Toen ze tot stilstand kwam en E'vesdar aankeek begon hij te lachen. Het was een fijne lach. Een lach die haar automatisch deed meelachen. 'Ben je bang dat ik je naar een donker plekje neem?' Met die woorden duwde Del meteen haar neus ruw tegen zijn wang. "Ben je gek." Murmelde ze zachtjes. Nou ja zo gek was hij nou ook weer niet, als hij elke andere hengst was geweest. Maar hij was E'vesdar en nee dat zou ze nooit kunnen. Hij trok zijn wenkbrauw omhoog en gaf haar een por. Meteen begreep ze dat het een grapje was en ze begon zacht te grinniken. 'Maak je geen zorgen, ik neem je mee naar de bergen, daar moeten we door behoorlijk wat gangen en paden voordat we bij de bron komen' Hij begon te grijnzen toen hij haar gezicht zag en Delaney schudde briesend haar hoofd. 'Kom op Delaney, alsof ik je ooit iets zou aan doen' Hij lachte en duwde zijn neus tegen haar hals. Delaney hief langzaam haar hoofd terwijl ze weer in beweging kwam. "Je moet me niet zo laten schrikken jij." Haar stem was zacht omdat ze werkelijk voor een seconde had gedacht dat hij de waarheid sprak. Maar ze had zichzelf al hersteld en ze schudde haar hoofdje in de lucht zodat de wind vat kreeg op haar manen. "Werkelijk E'ves je zegt de vreemdste dingen, laat me voortaan niet zo schrikken jij." Ze begon weer te glimlachen terwijl ze hem aan bleef kijken.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Delaney was oprecht geschrokken en hoe voelde zich zowaar zeer schuldig, hij lacht wat waterig en verontschuldigt zich. 'Het spijt me, ik dacht dat je me wel wat beter kende ondertussen' Hij grijnst, zijn oude vertrouwde grijns die Delaney zo ondertussen zat moest zijn. Hij vond het heerlijk hoe ze vrienden konden zijn zonder ook maar enige problemen. Ondanks dat zij een merrie was, en hij een hengst, ze konden goed met elkaar opschieten en hadden geen moeite met simpelweg vrienden zijn. E'vesdar kon zich dan ook nog maar amper de verleidelijke merrie van hun eerste ontmoeting herinneren, de merrie die nu naast hem stond met haar glimmende ogen en prachtige lach was zo veel mooier, en op zo veel vlakken meer aantrekkelijk. Maar zoals hij net al tegen haar had gemeld, ze hoefde zich geen zorgen te maken over hem. Natuurlijk had hij een dierlijk instinct dat hij niet onder controle zou kunnen houden als hij te erg zou worden uitgedaagd, maar over het algemeen werd E'vesdar niet warm of koud van een mooi lichaam.

Hij vroeg zich soms ook af met wie Delaney zich in liet, of er hengsten aan haar zaten waarvan E'vesdar ze zeker niet goed zou keuren. Hij vroeg zich af of hij jaloers zou zijn als hij dit zou weten. Niet omdat hij haar voor zichzelf wilde hebben, maar omdat hij vond dat ze beter verdiende. Ze verdiende een hengst die haar liet zien dat alles anders kon, dat de wereld zo slecht nog niet was. Dat elk diep dal een ergens weer omhoog gaat. Maar daar was E'vesdar zelf het paard niet voor, hij was zo pessimistisch als de pest en kon maar amper een goed woord kwijt als je hem in een rotbui aantrof.

Een brede grijns siert zijn lippen als hij weer aan draaft, zijn spieren rollen onder zijn glimmende vacht en zijn hals is gekruld in een imposante boog. Hij hoefde maar weinig moeite te doen om zijn kracht te laten zien, immers toonde zijn ras dat al bijna op zichzelf. In een krachtige, haast moeiteloze draf sprint hij voor richting de bergen die al snel in zicht komen. Ze waren er bijna.

DELANEY
Crimson and clover, sugar and salt
Bittersweet and it’s all your fault

'Het spijt me, ik dacht dat je me wel wat beter kende ondertussen' De woorden deden haar schuldig voelen, iets wat ze de laatste tijd zich vaak voelde. Ze zuchtte zachtjes terwijl ze E'ves aankeek. "Alsjeblieft voel je niet schuldig, het is mijn fout." Klonk haar stem zachtjes terwijl ze even haar ogen onder haar manen verschool zich verder voortbewoog.
Ze vroeg zich wel eens af hoe E'ves over haar dacht. Of hij haar nog zag als in hun eerste ontmoeting, of dat hij dacht over haar als ze gewoon een normale merrie was. Del wist op dit moment eigenlijk helemaal niets meer zeker. Zachtjes slikte ze terwijl ze hem zijdelings aankeek. Zachtjes zuchtte ze even terwijl opnieuw haar ogen zich in die van E'ves haakte. "E'ves gaat het?" Het was een nutteloze opmerking, een vraag die helemaal nergens op sloeg, het was enkel om er voor te zorgen dat ze van haar gedachtes werd afgeleid.

**Profile**