Hij strekte zijn hoeven zo ver mogelijk voor zich uit. Een kracht die onbeschrijfelijk was nam langzaam bezit van zijn lichaam, een drang naar meer werd groter. De dag voor blauwe maan en Avanti was nu al niet te stuiten. Hij stoof tussen de bomen door, zijn oren gespitst naar een jonge merrie die voor hem uit rende. Ze had een grote voorsprong maar hoelang kon ze die voorsprong houden? Zijn gitzwarte lichaam werd getekend door lange witte littekens en achter zijn maantop keken zijn paarse ogen met arrogantie en killheid toe. Er lag een voldoening in zijn blik die niemand echt kon vatten. De merrie stoof het veld op en Avanti blikte kort naar de hemel voor ook hij vantussen de bomen kwam. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en gooide zijn oren plat terwijl hij aan onvoorstelbare snelheid om de merrie inliep en dan ...

Hij sprong naar voor, zette zijn lange scherpe hoektanden in haar hals en haalde haar neer tegen de grond. Zijn zware behaarde hoeven gaven de genadeslag en met een valse grijns keek hij naar de kudde enkele honderd meters verder. Hij daagde ze uit, wie wou de volgende zijn. Hij boog zijn hals en deed zich te goed aan haar vlees en bloed. Water en gras was er enkel in tijden van nood, Avanti was een vleeseter. Hij hunkerde achter het bloed van onschuldigen. Dat was de eeuwige haat die hem steeds weer achtervolgd. Hij sperde zijn neusgaten en zijn hoofd schoot in de lucht. Zijn oren glijden weer langzaam weg en zijn paarse ogen glijden langs het bos. Hij rook iets en hij hoorde een ademhaling. Langzaam keerde hij zich naar de bossen en draafde met krachtige drafpassen van zijn prooi weg. Toen hij aankwam zag hij een ander paard staan en een cynische glimlach lag om zijn lippen. Zijn bebloede neus gleed kort langs zijn voorbeen voor hij zijn paarse ogen in het zielige wezen boorde. 'Lang leve deze wereld. Ze brengen me het bloed gewoon voor de deur.' Hij klapte zijn vlijmscherpe hoektanden toe en wandelde om de hengst heen. 'Wat moet je?' Beet hij het dier toe ...

Avanti glimlachte vals bij zijn woorden. 'Blij dat je het begrijpt.' Beet hij toe. Hij gooide zijn oren plat en bleef uiteindelijk staan. Zijn gitzwarte lichaam torende boven de hengst voor hem uit. Hij was klein, te klein om misschien maar iets van weerstand te geven, dat kon je overig maar op één manier te weten komen. Toen hij terug begon te praten keek Avanti hem hard aan. Zijn paarse ogen bordend recht door zijn ziel heel en het kon enkel maar voor de kriebels zorgen. Bij de laatste twee woorden "Kies Avanti" schoot de hengst naar voor. Hij boorde zijn tanden recht door de hengst zijn hals en proefde het bloed op zijn lippen. 'Ik wordt niet graag gecomandeerd, dat zou ieder paard ondertussen al moeten weten.' Waarschuwde Avanti hem eens hij zich terug trok. 'Waarom zou ik je trouwens nemen? Je bent klein en je bezit niet eens de kracht om een merrie tegen te houden!' Siste hij nijdig. Hij klapte zijn tanden nijdig opeen om niet opnieuw naar de hengst te schieten maar het kwaad was al geschiedt ... Avanti overschreed de grens naar ongeduld en woede en dat was nooit goed ...

Avanti bleef zonder meer emoties staan. Zijn lichaam vierkant, de spieren onder zijn vacht beefden bijna van adrenaline. Zijn halflange manen hingen sluik langs zijn hals en de littekens gaven ieder hun verhaal van overwinning, nooit van falen. Terwijl hij de hengst en zijn woorden aannam lachtte hij luid en vernederend. Zijn oren schieten opzij naar een merrie en dan terug naar de hengst. Hoe de woorden "Lord Avanti" over zijn lippen glijden deden Avanti sidderen van nijdigheid. Als hij dan ook nog eens de merrie tegen de grond trekt overschiet het hem helemaal. Alhoewel hij ontzettend rustig bleef onder de situatie. 'Kom kom kom.' Siste Avanti op dodelijke toon terwijl hij de hengst naderde. Hij keek kort naar het bloed dat uit de merrie vrij kwam en zijn ogen kregen een diep waarschuwende glans. 'We weten beide dat je niet geschikt bent voor deze wereld. We weten beide dat dit niet het leven is dat je wil. We weten beide wat volgt ... 'Zijn stem dreef weg en hij grinnikte donker. 'Waarom help ik je niet uit die miserie.' Siste hij vervolgens. Hij schoot naar voor, steigerde laag en viel de hengst opnieuw frontaal aan ...

Aha, hij had de hengst op hete kolen gekregen. Net als hij zelf al kort van lont was was de hengst voor hem dat ook. 'En jij weet niet wie je voor je hebt.' Siste Avanti waarschuwend. De hengst haalde een aantal keer uit maar het bezorgde Avanti helemaal geen pijn. Hij was onsterfelijk, al zou hij op de grond liggen doodbloeden, hij zou wat rust nodig hebben en dan weer gewoon opstaan en zich volproppen met het bloed van anderen. De bevelen doen Avanti kort knikken. 'Dood is je wens?' Vroeg hij vals. Hij sprong op de hengst af, boorde zijn hoektanden door diens slagader in zijn hals en trok hem tegen de grond. Hij stampte zijn hoef op de hengst zijn hals zodat hij zou blijven liggen. 'Iedereen is verplicht een vinger naar me uit te steken als test om schim te worden maar weet je wat er bij jou mankeert?' Hij zweeg en dreef zijn hoef nog harder tegens diens hals. 'Jij hebt niet het respect voor je leider en je denk dat je de wereld te baas kan dus ...' Hij zweeg en beet hem opnieuw, zijn lange scherpe hoektanden dropen met bloed. 'Veel plezier in hel.' Siste hij. Hij kon dit niet overleven, hij zou het nooit overleven. Weer had Avanti zijn zin, zonder want hij had schimmen nodig maar deze voldeed gewoon niet aan de eisen ...
°Srr. =(