Zephuros

**Profile** Number of posts : 31 Status : Active

Rank 1

Naam paard: Zephuros
Geslacht: Hengst
Appearance: Koperbruine vacht, spierwitte sokjes en een smalle bles over het hoofd, één violetkleurig oog en één gifgroen.
Karakter: Proud, Sleazy, Sadist, Unpredictable, Killer, Smooth
Verleden: Zijn jeugd. Iets wat misschien wel ooit de mooiste periode uit zijn leven was. Niet dat hij zo ontzettend liefdevol opgevoedt werd. Nee het was niet zo dat hij continue met zijn ouders aan het knuffelen was geweest. Of dat hij altijd met andere veulens aan het spelen was. Ten eerste voelde hij zich daar te trots voor. En ten tweede had hij er gewoon simpelweg geen behoefte aan. Wist niet eens wat het was dus waarom zou hij het uberhaupt missen? Precies. De eerste maanden van zijn leven heeft hij zonder vader meegemaakt. Zelfs later had de hengst die zijn vader was nooit de moeite genomen zijn zoon op te zoeken. Zephuros, die het hem dit zwaar aanrekende bleef maar aan zijn moeder vragen wie zijn vader was. Maar zelfs zij liet er niet veel over los. Dan had je natuurulijk zijn moeder. De merrie waar hij zo veel om gaf. Waar hij zo veel van gehouden had. Die het enigste leven in hem betekend had. Maar uiteindelijk was niemand te vertrouwen.

Ergens was het goed geweest dat ze hem in de steek gelaten had. Zo had hij geleerd op zijn eigen benen te staan. Zag het namelijk ook niet zo zitten om het moederskindje genoemd te worden. Dus toen de hengst één jaar oud was trok hij er zelf op uit. Heeft niet echt vaste plekken gehad waar hij zich lang stil hield. Sprak amper met anderen. Leek alsof hij dat lang geleden verleerd was. Alsof hij een wild dier was dat eindelijk losgelaten was uit zijn kooi. Zo teisterde hij ook anderen. Iedereen die hij vrolijk met zijn of haar ouders rond zag huppelen vermoordde hij simpelweg. Want als hij dat 'geluk' niet zou beproeven zou niemand het. Zo rukte hij gezinnen uit elkaar. Zorgde ervoor dat merrie's dagen al dan niet wekenlang afwachtend stonden te wachten op hun partners. Terwijl die nooit meer terug zouden komen. Wat daarna volgde waren diegene die hem vroeger gepest hadden. Gepest omdat hij een moederskindje zou zijn. Gepest omdat hij twee verschillende oogkleuren had.

Met zijn drie jaar was hij uitgegroeid tot een aantrekkelijke hengst. Niet dat hij als veulen nou zo ontzettend lelijk was. Nee. Hij had de bouw voornamelijk aan zijn moeder te danken. Die was een sierlijke, fijne merrie geweest met een hoog percentage Arabisch bloed dat door haar aderen stroomde. Zijn vader was echter een robuuste, grote Fries. Dat samengevoegd leverde dus dit resultaat op. In zijn ogen was hij een beter versie van hen beiden. Het beste van beide rassen samengevoegd tot één geheel. Vond zichzelf ook beter dan zijn grote broer en zusje. Nee, hij was zeker weten de beste versie die er was. Perfect als het aan hem lag. Op zijn reis terug naar zijn geboorteland, om een ieder op te zoeken die hem ooit dwars gezeten had liet hij ook een spoor van vernieling achter. Verleidde met zijn gladde praatjes merries die hem hun harten gaven. Die werkelijk dachten dat hij een lieve, charmante hengst was die het beste met ze voor had. Niets was minder waar. Hij gaf ze een prachtige tijd. Zorgde ervoor dat ze hun ouderlijke kudde en vrienden achter lieten en uiteindelijk met hem mee zouden gaan om wat hij zei een 'avontuurlijk' en 'spannend' leven te lijden. Iets wat in zekere zin ook de waarheid was. Hij vertelde hen alles wat ze horen wilden. Zoetgevooisde woorden uitgesproken met liefde en warmte. Echter duurde het geluk voor de merrie's niet lang. Hij verminkte ze, speelde met ze, vermoorde ze. Om daarna aan het volgende slachtoffer te beginnen. Ondertussen zijn ware doel steeds verder naar de achtergrond verschuivende.

Echter na een aantal merries gedaan te hebben begon het te vervelen. Hij voelde niets meer. Voelde zich nutteloos. Was als een leeg omhulsel. Alsof al het leven dat hij al ooit had bezeten uit hem weggevloeid was. Was verbitterd. Was zo hard als steen geworden. Het enige nut wat hij nog in het leven zag was het leven nemen van anderen. Die controle daar over hebben. Dat was wat hem nog enigszins opwond. Wat er voor zorgde dat de adrenaline door zijn aderen trok en het hem een gevoel van 'leven' gaf. Hij was als een soort drugsverslaafde. En het moorden, dat waren zijn drugs. Kon niet meer zonder. Dan zou hij afkick verschijnselen gaan vertonen. Meer dood dan levend trok hij verder. Dit keer met zijn blik op een ander doelwit. Diegene die hem door die tijd had laten gaan. Die hem had gemaakt wat hij was. Niemand minder dan zijn moeder. Sythka..
Naam Speler: Yazuki

Hell is empty and all the devils are here.