Lerav & E'ves || Wouldn't you die to be able to love the sun?

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

In zijn lange leven waren er veel dingen geweest om trots en minder trots op te zijn, sommige kwamen voort uit onzekerheden en andere werden verkregen uit liefde. Eén van de dingen waar hij trots op was, was zijn vermogen om te overleven. Het leek simpelweg datgene te zijn waar hij voor geboren was: al vanaf het allereerste moment dat hij kon lopen, had hij geleerd om altijd maar door te gaan – echter zonder zichzelf compleet uit het oog te verliezen. Hij had geleerd om nachten lang te lopen en dagen zonder eten te kunnen. Het kostte hem inmiddels geen enkele moeite meer om een dag in de slopende hitte van de woestijn te draven met een lege maag en een even droge mond. Ooit, toen hij nog jong was, had hij geklaagd, in de eerste maanden. Maar het respect en doorzettingsvermogen waren letterlijk in hem geslagen en vanaf dat moment had hij zich een bijzonder snelle leerling getoond: hij leefde, soms letterlijk, op zijn doorzettingsvermogen.

Daarom was het ook niet echt een verrassing dat hij nu opzoek ging naar degenen die de nieuwe vechters op zouden leiden. Het was begonnen met een gerucht, maar al snel was het door de leiders bevestigd: de schimmen werden te snel te machtig en ze konden hun taak niet alleen af. Dus zochten ze kuddepaarden om hen te helpen. Natuurlijk zouden deze eerst een opleiding genieten, voordat ze ook maar enig aanzien genoten, maar daarna zouden zich volwaardig vechter mogen noemen. Vladimir vroeg zich onwillekeurig af wat dat nou werkelijk betekende. Nog meer vroeg hij zich af of ook maar één van de leiders hem iets nieuws zou kunnen leren. De meesten waren jonger dan hij en hij betwijfelde ten zeerste of ze meer wisten op het gebied van vechten en overleven dan hij. Toch zou hij ze respectvol onder ogen komen en zijn twijfels niet hardop uitspreken tot de tijd daar was, want hij wist dat hij maar één kans zou krijgen en dat de leiders erg gehamerd waren op respect – zelfs als ze dat allicht niet verdienden.

Hij zou er als vechter ongetwijfeld niet het meeste uitspringen: hij was klein en enigszins rank gebouwd. Maar wie beter keek, zou zien dat hij allerminst onervaren was: zijn spieren waren dan subtiel, ze waren even hard als staalkabels en de vier littekens aan weerszijden van zijn schouders, toonden aan dat hij wist hoe hij moest vechten – vermoedelijk met beesten die veel meer gemaakt waren om te jagen dan hij. En wie zou proberen om zijn geest en technieken te doorgronden, zou snel leren dat zijn verstand mogelijk dodelijker was dan welke fysieke kracht dan ook: hij was snel en hij wist waar de vitale organen van wezens zaten. Enkele, snel geplaatste rake klappen konden meer schade aanrichten dan welke grote, maar onbeheerste bulldozer dan ook. Vladimir wist dat en hij zou die kennis met eender welke leider delen als dat hij daarmee zijn positie en aanzien zou verwerven.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Mijn lichaam en geest hebben de laatste tijd veel te verduren gekregen. Mijn lichaam werd getekend met een vreselijk litteken, afkomstig van Avanti en zijn zielige meelopertjes. Mijn geest werd gekrenkt door het kinderachtige gedrag van Kayleigh, een merrie waarvoor ik me in de strijd zou gooien, tot de dood ons van elkaar zou scheiden. Sinds kort denk ik daar anders over, ik mijd haar om niet nog een keer gekwetst te moeten worden door iets dat zij op haar geweten heeft. Ik wil niet gezien worden als een hengst die met zich laat sollen, integendeel. Met mij valt niet te spotten, en wie het ook maar probeert, zal zich dat even snel beklagen. Nog niet zo vaak heb ik mijn woedeaanvallen laten blijken, enkel die ene keer tijdens mijn ontmoeting met Iris heb ik er enorm veel last van gehad. En zelfs dan was het veel minder dan de jaren ervoor. Maar dat zijn jaren waar ik nu liever niet meer aan terugdenk, simpelweg omdat ik liever in de toekomst kijk, een toekomst die me nu eindelijk toelacht. Vroeger was het woord 'toekomst' enkel een zwart gat voor mij geweest, donker, grijs, grauw.

De afspraak die ik met E'vesdar heb gemaakt ben ik niet vergeten. Ik zou het mezelf kwalijk nemen als ik telaat zou komen op zo'n belangrijk keerpunt in mijn leven. Samen met E'vesdar zou ik nu een nieuwe elitegroep moeten opleiden om zich tegen de schimmen te kunnen verzetten. Dat op zich maakt mij gelukkig, samenwerken met E'vesdar lijkt me bovendien ook veel interessanter dan de samenwerking die ik moet doorvoeren met Amor. Van E'vesdar heb ik opgevangen dat Amor om hulp was gaan smeken, omdat hij wilde weten hoe hij zich op moest stellen tegenover schimmen. Nooit zou zoiets in mijn hoofd opkomen, volgens mij hoefde je dan gewoon niet als leider op te geven. Sindsdien koester ik een vreemd gevoel tegenover de hengst, ik trek me liever op aan de gedachte dat ik nu aan de zijde van E'vesdar sta, om de vechters te leiden naar hun doel. 'Ik ben er klaar voor' De grijns op zijn gezicht ontgaat me niet, en dat is de reden waarom ik met diezelfde, grappende blik naar hem kijk. Wanneer de grond onder mijn hoeven lichtjes begint te daveren en ik een stip aan de horizon op ons af zie komen, span ik elke spier in mijn lichaam op, en maak me klaar om aan dit nieuwe avontuur te beginnen.

Gast **Profile**

Zijn gehele leven was een strijd geweest, en elke keer was hij er weer bovenop gekomen. Het was na al die jaren van eenzaamheid wennen om iemand aan je zijde te hebben, te weten dat je er niet alleen voor stond en je kon keren naar een ander wanneer het minder gaat. Hij moest de knop nog steeds omschakelen en voelde na enkele maanden nog steeds hoe hij zich liever van binnen op vrat dan zijn gedachtes te delen met zijn vriend, en tevens collega, Lerav. Toch voelde het goed als de hengst rond hem was en hem kon bemoedigen als dat nodig was. Iets wat Lerav ook van E'vesdar kon verwachten. Het was dus ook geen verassing geweest dat hij de witte hengst als zijn college had gevraagd toen hij het idee van de vechters voorstelde, ze dachte hetzelfde en waren beide door een hel gegaan in een ver verleden. Nu was E'vesdar nog niets eens zo verschrikkelijk oud, hij zat nu ongeveer rond de 10 jaar, misschien enkele jaren meer, maar niet veel minder. Het was dan ook niet iets wat hij bij hield of zich erg op concentreerde.

Hij heft zijn hoofd en laat zijn blik over de grasvlaktes gaan, gisteren had hij hier ook met enkele andere paarden afgesproken die toe wilde treden tot de Vechters, en hij had besloten dat het een perfecte plek was. Het was kilometers grasvlakte, en geen enkel woud in de wijde omtrek, geen enkele schim zou hen kunnen afluisteren. Geduldig laat hij zijn blik over een shilouette in de verte gaan, hij verwachtte opnieuw een paard dat wilde toe treden, hij was op de hoogte van zijn naam maar had de hengst nog nooit gezien. Het was dan ook niet zijn taak om op de hoogte te zijn van de paarden uit de eerste rang, daarom was het ook goed dat Lerav hier over enkele minuten ook zou zijn besefte hij. Met zijn hoofd geheven wacht hij tot de hengst dichterbij komt.

Als Lerav aan zijn zijde verschijnt grijnst hij even kort en begroet de hengst met een vluchtige aanraking en knikt bevestigend met zijn hoofd, het zou een uitdaging worden, en E'vesdar had er zin in, en misschien ook wel behoefte aan iets nieuws.

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De twee leiders stonden al op hem te wachten: beiden waren ze groter dan hem, uiteraard, en beide keken ze vastberaden uit hun ogen. Uit de enigszins ontspannen sfeer die tussen hen in hing, maakte de hengst op dat ze of iets leuks hadden besproken, of dat ze het goed met elkaar konden vinden. Hij hoopte voor hen op het laatste, want als zij niet goed op elkaar afgestemd waren, dan zou hij er vroeg of laat misbruik van maken. Als je dan toch met iemand samen werkte, dan moest je er wel van op aan kunnen dat je diegene je rug toe kon vertrouwen.

Op het moment dat hij tot stilstand kwam, op respectabele afstand van beide hengsten, schoot hem een verrassende gedachte te binnen. Onwillekeurig glimlachte hij vluchtig. 'Dus dit wordt een dubbele test.' Zijn toon suggereerde dat hij het meer tegen zichzelf had dan tegen de leiders. Alhoewel hij nu op blikte en de beide hengst een voor een aankeek, bleef zijn blik niet al te lang hangen, hij speurde de omgeving af, zowel met zijn ogen als met zijn neus en oren. Anderen zouden zich bezig houden met het in zich opnemen van de andere paarden, misschien uit respect, misschien uit interesse, maar voor Vladimir bestond er meer dan alleen de twee hengsten.

Niettemin stond er vrijwel continue een oor in hun richting gedraaid en pas toen hij ook tot de conclusie was gekomen dat de ver gestrekte graslanden weinig gevaren konden herbergen, hief hij opnieuw zijn blik op naar beide paarden – al draaiden zijn oren nu weer weg naar de omgeving. 'Niet alleen voor mij, die jullie beiden zal moeten bewijzen wat ik waard ben, maar ook voor jullie, om te bewijzen dat jullie het ook waard zijn om de rug toe te keren.' Hij glimlachte opnieuw, vluchtig. Misschien zouden ze het hem verwijten dat hij hen niet zonder meer zou vertrouwen, maar hij wist wel beter dan klakkeloos anderen te vertrouwen – alleen omdat ze vertelden, of een positie bekleedde, die aan zou moeten tonen dat ze het waard waren.

Gast **Profile**

E'vesdar zou nooit van iemand verlangen om hem direct te vertrouwen, immers wantrouwde hij bijna iedereen die hij tegen kwam, met een enkele uitzondering. Hij verwachtte dus ook geen respect, geen vertrouwen, en ook geen vriendschap. Wat hij wel verwachtte was moed, wijsheid en loyaliteit. En niet loyaliteit aan hem, maar aan de kudde, om ondanks wat dan ook toch klaar te staan. Want het ging uiteindelijk om de kudde, ze wilden er alles aan doen om zo veel mogelijk paarden veilig te houden, de schimmen weg te houden van de onschuldige paarden. Uiteindelijk draaide het daar allemaal om.

Vluchtig laat E'vesdar zijn oog over de wat kleinere hengst gaan en beseft dat hij de hengst wel kende, tenminste hij kende hem van zien. E'vesdar trok zich vaak terug in de bergen en moest daarvoor door Minanter heen, zo nu en dan kwam hij dan ook paarden uit de eerste rang tegen en deze hengst was hem bijgebleven. Niet door zijn bijzondere kleur, er waren wel gekkere paarden in het gebied van de blauwe maan paarden, nee het was zijn statige houding. Hij had de hengst bezig gezien en was onder de indruk geweest hoe veel kracht hij bezat. En daarnaast ook hoe slim hij de omstandigheden naar zijn hand kon zetten.

Hij hoort de woorden aan van Vladimir en knikt, een vluchtig en haast statig gebaar. 'Ik zal mijn best doen dan' Een flauw grijnsje siert zijn lippen, al is deze al snel weer verdwenen. 'Het eerste dat we zullen doen is je wat vragen stellen over hoe en wat, pas later zal de fysieke test komen, welke meer zal bestaan uit uitdagingen die je zowel fysiek als mentaal kunt oplossen, maar dat is voor later' Hij laat zijn blik over de omgeving gaan en blijft even hangen bij Lerav. 'Mijn naam is trouwens E'vesdar' Stelt hij zich nog kort voor, alvorens hij zijn ogen weer op de hengst richt. 'Wat kan jij toevoegen aan de groep?'

Lerav & E'ves || Wouldn't you die to be able to love the sun? Vesdartekst

Lerav, Flight, E'rayhon <3

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

In stilte luisterde Vladimir naar de mededeling die de zwarte hengst hem deed. Aangezien hij al de nodige kennis omtrent de leiders had opgedaan, wist hij al dat hij luisterde naar de naam E'vesdar, maar toch nam hij de moeite om de naam opnieuw op te slaan. De hengst vroeg hem wat hij toe te voegen had aan de groep, een vraag die hij niet meteen kon beantwoorden. Misschien omdat hij belangrijke vragen nooit beantwoordde zonder na te denken, misschien omdat hij wist dat de beantwoording van deze, op het oog simpele vraag, alles bepalend kon blijken te zijn.

En dan was er tot slot nog een derde reden en dat was degene die hij onder woorden bracht: 'Laten we stellen dat ik niet bijzonder gemotiveerd ben om mezelf met woorden aan de man te brengen. Ik geloof meer in daden dan in woorden.' Hij maakte een wijds gebaar. 'Iedereen zou jullie hier kunnen overtuigen van hun bekwaamheid, maar zodra ze eenmaal oog in oog met de schimmen staan, wie garandeert dan dat ze werkelijk datgene kunnen waarmaken wat ze geclaimd hebben?'

Hij liet zijn lichte ogen tussen beide hengsten heen en weer gaan. 'Welke claim ik ook leg, het is geen enkele garantie voor de waarheid.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar, omdat jullie iets van mij verwachten, zal ik bij deze vertellen dat ik snel ben, en sterk voor mijn geringe lengte. Ik weet waar de vitale organen zitten en hoe ik ze moet raken. Ik ben een geduchte tegenstander in een gevecht, maar ik ga vechten liever uit de weg en ik weet hoe ik anderen met woorden van hetzelfde moet overtuigen.' Een snelle, haast uitdagende grijns verlichtte zijn gelaat. 'Sommigen hebben mij berispt van het hebben van grootsheidswaan, maar ik zou eerder zeggen dat ik groots durf te dromen – en dat ik mijn dromen waarmaak.'

'Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe, zoals ik sta waarvoor ik sta,' besloot hij uiteindelijk. ’En ik durf best te claimen dat ik goed ben in wat ik doe, maar slechts de tijd zal uitwijzen of dat goed genoeg is naar jullie oordeel.’ Hij blikte de twee leiders een voor een in de ogen, onverschrokken, maar daarom nog niet onrespectvol.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Slechts een klein momentje ben ik afwezig en glijden mijn gedachten naar mijn situatie omtrent Kayleigh en Astracan. Toch lijk ik al een heel eind van het gesprek gemist te hebben. De belangrijkste momenten lijk ik toch wel te kunnen bijhouden, en wanneer ik naar de reactie van E'vesdar kijk, weet ik dat deze hengst een zekere goede indruk maakt. Met een vage glimlach kijk ik in de groene ogen van de hengst, en op de een of andere manier raak ik meer gefascineerd door hun speciale tinten, dan door zijn uitgebrachte woorden.

De enige woorden die me echt klaar en duidelijk bereiken zijn de laatste. 'Ik ben wie ik ben en ik doe wat ik doe, zoals ik sta waarvoor ik sta. En durf het best te claimen dat ik goed ben in wat ik doe, maar slechts de tijd zal uitwijzen of dat goed genoeg is voor jullie oordeel.' Zijn wijze woorden verbazen me, zoiets had ik immers niet van hem verwacht. Daaraan zie je maar hoe je bedrogen kunt zijn aan bevooroordeling. 'Goed, dat lijkt me duidelijk.' Ik moet mijn keel schrapen omdat ik mijn stem al een heel eind niet meer heb gebruikt, in dit gesprek heb ik immers nog niet echt een bepaalde belangrijke rol gespeeld. 'Heb je ooit al een situatie op leven en dood meegemaakt? Zo ja, beschrijf hoe het je is gelukt het te overleven. Zo nee, beschrijf ons dan hoe je zou reageren mocht je oog in oog komen te staan met een schim.' Breng ik vastberaden uit. 'Of, beantwoord ze allebei.'

** Flutpost, echt een groot gebrek aan inspiratie, waarvoor sorry..

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De snelle blik die de twee hengsten uit wisselden, vertelde hem dat ze zijn antwoord wel op waarde konden schatten. Dit keer nam de licht gekleurde Lerav het woord en stelde hem opnieuw een vraag die qua niveau de vorige niet veel oversteeg. Vladimir bleef enkele seconden stil en keek de mede-hengst zwijgend in zijn lichte ogen. Uiteindelijk schudde hij zijn lange dreads over zijn schouder zodat zijn manen nog slechts aan één kant over zijn hals vielen. Op zijn andere schouder, ongeveer ten hoogte van daar waar zijn hals overging in zijn borstkas, lagen de vier dikke littekens nu duidelijk zichtbaar aan het oppervlak.

Het kostte hem nog enkele seconden extra om te beslissen waar hij zou beginnen. Het was geen verhaal dat hij graag vertelde en zelfs bij de zuivere gedachte alleen al, kreeg hij een metalen, misselijkmakende smaak in zijn mond. Hoewel de littekens ook stonden voor zijn vermogen om te overlopen, was het geen kenmerk waar hij uitgesproken trots op was. ‘Deze vier, of eigenlijk acht,’ hij knikte naar zijn andere schouder waar zijn dreads de andere vier littekens verborgen, ‘zijn het resultaat van een gevecht op leven en dood. Het is niet iets waar ik graag over praat, of waar ik met trots op terug kijk. De belangrijkste les die ik in mijn eerste levensmaanden geleerd heb, is dat elk leven waardevol is en dat geen ander zonder goede reden gedood zou mogen worden.’ Hij viel stil, terwijl zijn blik afdwaalde naar de horizon, waar hij dingen zag die zich slechts voor zijn geestesoog afspeelden en die niemand anders ooit meer te zien zou krijgen.

Een zachte zucht kwam over zijn lippen. ‘Helaas krijgt niet elk wezen deze levensles mee.’ Hij blikte terug naar beide hengsten. ’Ik moet een jaar of vijf, misschien zes, zijn geweest toen ik de gevlekte bergleeuw tegen kwam. Zij had al vaker mijn pad gekruist, maar waar ik me zuiver op de grond bevond, ging haar weg altijd door de hoogste takken van de groene jungle-bomen. Ik had gewaarschuwd moeten zijn, die dag, dat zij zich ook op de grond bevond. Maar dat was ik niet, ik werd in beslag genomen door de penetrante geur van angst en bloed die om haar heen hing.’ Zijn stem stierf opnieuw weg, terwijl hij zich opnieuw realiseerde waarom hij dit verhaal niet wilde vertellen: hij voelde de nagels van de panter nog steeds aan zijn hart klauwen – haar nagels in zijn huid was een echte, reële pijn geweest, maar die viel in het niet bij de pijn die ze in zijn hart had achter gelaten.

‘Ze was zwaar gewond, ik denk dat, zelfs als wij elkaar niet ontmoet hadden, dat ze niet lang meer geleefd had. En ze was agressief, we hadden tot dat moment altijd met respect voor elkaars territorium naast elkaar geleefd, maar nu was ze bang en gewond… Ze vloog me aan en na een kort gevecht heb ik haar gedood.’ Vladimir raakte met zijn neus kort de vier littekens aan. ‘Dit zijn de enige littekens die niet verdwenen zijn met de tijd, maar ik heb er genoeg wonden aan over gehouden.’ Nu blikte hij recht in de ogen van de lichte hengst. ‘Ik weet niet of je ooit gedreigd bent vermoord te worden door iemand die je respecteerde, mogelijk zelfs als vriend zag, maar neem van mij aan, als jij de dood in de ogen kijkt, doe je datgene wat nodig is om te overleven. Dan maakt het niet meer uit wat de prijs is.’ Hij glimlachte grimmig, zonder vreugde: de blik in zijn groen-blauwe ogen, koud en afstandelijk.

‘Wat de vraag betreft over de schimmen. Het eerlijke antwoord is, is dat ik het niet weet. Sommige vragen kan je pas beantwoorden wanneer je het meegemaakt hebt. Ik heb zelfs nog nooit een schim gezien, laat staan dat ik er een bestudeerd heb. Ik kan nog geen oordeel geven over mijn tactiek, omdat ik die afstem op mijn tegenstander – en die heb ik in dit geval nog niet gezien,’ besloot hij.

*Excuses voor de lange post (A)

Gast **Profile**

Hij wist dat het vragen gedeelte saai was, en dat niet iedereen naar behoren zou antwoorden. Maar dat deed er niet toe, het gesprek was er vooral om te zien waar de zwaktes lagen, wanneer zijn stem emotioneel werd, of wanneer het duidelijk was dat hij loog. Het was voor hun vooral belangrijk om te zien waar de intenties van het paard lagen en of deze ook de discipline en loyaliteit heeft om in een groep te functioneren. Bij niet iedereen was dit het geval, maar er waren dan ook nog andere factoren die er weer toe deden. Wat ze uiteindelijk wilde weten is of ze konden bouwen op het paard dat wilde toe treden. Daar kwam het uiteindelijk op neer.

De woorden van Vladimir komen moeilijk over zijn lippen en E'vesdar merkt hoe hij worstelt met de gevoelens die samen gaan met het verhaal. Iets wat hij maar al te goed kende, hij kon Lye'et niet meer in de ogen kijken zonder die intense pijn in zijn binnenste te voelen. Het was een vreselijke gewaarwording. Het liefst had hij de hengst gestopt, hij hoefde immers zijn verhaal niet te delen, en al helemaal niet op aandringen van hun. Echter zou dit respectloos over komen dus wacht E'vesdar het af. De woorden dringen tot hem door en hij beseft maar al te goed dat de laatste woorden van Vladimir volledig op hem slaan, enkel had hij niet hetzelfde gedaan. Hij was vast gehouden, gemarteld. Uiteindelijk is hij gevlucht, en nu vroeg hij zich af of hij hetzelfde zou hebben gedaan, zou hij zijn vriend, zijn verrader hebben vermoord als hij daar weer opnieuw zou staan?

In zijn gedachten had hij Vladimir al lang toegelaten, en hij vroeg zich af of Lerav hier veel op tegen zou hebben. De zandkleurige hengst voor hen was het ultieme voorbeeld van de paarden die ze zochten, slim, krachtig en rechtvaardig. Hij richt zijn gouden ogen in die van Vladimir en laat een moment van stilte voorbij gaan om de juiste woorden te zoeken. 'Ik twijfel niet aan je daden, noch aan je wijsheid of kracht. Ik zou je graag welkom heten bij de vechters, en ik hoop dat je bereid zult zijn je wijsheid en ervaringen te delen met de anderen' Hij richt een korte blik op Lerav om te zien of hij het hier mee eens was.
*sorry voor het brakke korte bericht..

Lerav, Flight, E'rayhon <3

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Vladimir kon een vluchtige glimlach niet onder drukken toen de zwarte hengst hem simpelweg mededeelde dat hij was aangenomen als vechter. 'Dankjulliewel.' Zijn statement was kort, maar rechtdoorzee en duidelijk: zoals vrijwel alles aan hem rechtdoorzee en duidelijk was. Zolang dingen tenminste niet te intiem en te persoonlijk werden. Dan was hij geneigd tot afkappen, weg vluchten slecht luisteren. Gelukkig waren dat allemaal dingen die hier en nu ter zake deden: vechten paste immers bij zijn persoonlijkheid: het was simpel en duidelijk.

Hij richtte zijn turquoise ogen nu op Lerav, alhoewel het hem leek dat E'vesdar voor hen beide gesproken had, leek de hengst toch nog een bevestiging te verwachtten. Dus wachtte Vladimir het moment af dat de mede-leider ook in zou stemmen, of dat hij zou beslissen tot afwijzing. En, ook niet geheel onbelangrijk, of hij verder nog wat toe te voegen had. Of hij zich misschien nog op een andere manier diende te bewijzen, of wanneer zijn taak van start ging.

*Sorry, dit is pas een flutpost, maar weet niks beters xD

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Leravje gaat akkoord hoor <33

**Profile**

» What can I do... |Lerav|
» Where are you! |LERAV|
» Lerav
» [Looking for] Kader Lerav
» love me

Lerav & E'ves || Wouldn't you die to be able to love the sun?

Lerav & E'ves || Wouldn't you die to be able to love the sun?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen