Na al die jaren vergeet je noch steeds niet welke schoonheid dit gebied heeft, na al die jaren vergeet je niet welke herinneringen er hier rondlopen en na al die jaren vergeet je niet welke pijn de morgen brengt. Enkel de volharde paarden hielden het langer dan een jaar uit en daar was Axis één van. Hij leefde sinds de eerste dag van zijn leven op BMH en hij was zeker nog niet vergeten welke offers hij gebracht had voor zijn leven veilig te houden. Hij had steeds volhard gevochten, volhard al wat lief was beschermd maar uiteindelijk moest hij het allemaal laten gaan en kon hij niet langer zijn wie hij ooit was. Verbitterd door de pijn en het verdriet bleef Axis alleen over terwijl de rest vluchtte van de blauwe maan. Enkel de beste bleven, hij en enkele lege zeldzame zielen kozen om aan zijn kant te strijden tegen het vervloekte ... de schimmen.

Zijn lichaam stond geschut onder een gigantisch grote denneboom. Zijn wortels kronkelde onder de aarde verder en volstrekte zich van moeder natuurs energie. Zijn taken waren dik en reikten verder dan mogelijk was. De vele dennenaaldjes gaven een aangename geur weer door zijn omgeving. Hier en daar viel er een druppel, resterend van de regen die die nacht gevallen was maar dat had Axis geen last van gehad want de boom beschermde hem. Zijn gigantisch zwarte lichaam doezelde en genoot van het zwakke zonlicht dat de boom doorliet. De grote en krachtigheid van zijn lichaam had hij zeker van zijn vader, het meeste had hij van zijn vader. Enkel de blik in zijn ogen, het ene paarse oog dat nijdig door zijn oogkas rolde verried zijn ware aard. De hengst had veel verloren, ook zichzelf en hij had het noch steeds niets teruggevonden.

Zijn oren gaan plat in zijn hals als hij luchtige passen hoort, had hij wel zien in een conversatie. Axis was niet wie hij was, niet wie hij ooit zou zijn. Hij keek kort over zijn schouder en daar stond een prachtig, wit kleine merrie. Niet zo prachtig als zijn Iris maar ze mocht er zeker zijn. Ze sprak plechtig haar begroeting en Axis doelde zijn ogen terug naar voor. Ze kende Avareth, ze had iets met Avareth. Hij snoof kort en liet zijn hoofd een stuk zakken. 'Aleera.' Begroette hij haar toch vriendelijk, half gelogen misschien. 'Vanwaar het verlangen me op te zoeken?' Vroeg hij met een vage nieuwschierigheid, zo intressant was hij niet ...

Axis was even sprakeloos, hij kende zijn vader goed genoeg maar zijn verleden was vaag. Enkel het feit dat veel merries rondom hem leefde was een hoofdpunt. De leider snoof kort, hij kon haar niet beschermen daarvoor moest ze in zijn rang zitten. Maar hij kon haar wel beschermen van problemen, persoonlijke problemen. 'Avareth is Avareth.' Antwoordde hij kalm. Hij schudde langzaam zijn hoofd en draaide zijn hoofd half zodat zijn paarse oog haar strak aankeek. 'Kennen is theorie, handelen is een kunst.' Hij zweeg weer en schudde zijn hoofd. Hij was zelf niet stabiel genoeg op problemen met anderen aan te pakken. Hij voelde haar neus tegen de zijne en keek haar kort aan voor hij zijn hoofd liet zakken.

Toch besloot Axis al zijn zorgen opzij tezette en voor zijn kudde te zorgen ookal haatte hij het. Hij wou zich niet bekommeren om anderen, niet nu maar aangezien Aleera een kennis was van zijn vader voelde hij die plicht. 'Ik ben bereidt te luisteren, bereidt te doen wat nodig is, bereid te beschermen maar ik ga me niet tegen mijn vader keren als je dat maar diep in je oren knoopt.' Sprak hij een tikkeltje bot. Hij schudde kwaad zijn hoofd en gooide zijn oren plat. 'Sorry, ik ben niet mezelf.' Sprak hij op een sober toontje. Hij glimlachte bemoedigend en begon dan langzaam te stappen. 'Met wat kan ik je helpen Aleera?' Vroeg hij dan zachtjes ...