Zachte witte pootjes lieten het slanke en donzige lichaam voortbewegen. Haar ogen gefixeerd op de horizon en terwijl de grote gevlekte poes zich voortbewoog dacht ze na. Denken was iets wat ze de laatste tijd uit haar hoofd dwong. Omdat haar gedachtes toch enkel maar over hem zouden gaan. Over zijn schitterende tabby vacht. Over zijn liefelijke lach en zijn zachte aanrakingen. Het leek allemaal een droom en toch was het waar geweest. Elke keer dat zijn ogen de hare hadden geraakt en elke keer dat zijn stem haar naam had genoemd. En ze was het allemaal kwijt.gewoon weg. Alsof het nooit was geweest was hij verdwenen uit haar leven. Starclan had hem mee genomen. Had haar hier op deze wrede wereld alleen en kwetsbaar achtergelaten. Haar ogen ooit zo vol levenslust waren dof en futloos. Haar vacht wie zo glimde in het zonlicht.. Vervaagd.. Ze leek wel een Elder als je haar zo zag. En toch was ze nog niet zo oud. Al leek tijd stil te staan. Leek ze te zijn bevroren in de kringloop van het leven. Alsof er niets meer voor haar was. Dood zou een verlossing zijn. En een verleiding tegelijkertijd.

En toch hielt de poes zich zich sterk. Wetend dat aan het einde van die lijn Crookedstar, Leopardfur, Deathkit, haar ouders en iedereen wie ze ooit was verloren en liefhad op haar wachtte. Wachtte tot ze zich bij de eeuwige jachtvelden van Starclan zou voegen. Maar er was iets dat haar hier op de hel van de Aarde en haar sterfelijkheid hielt. Haar Kittens. De oudste waren nu al Warriors.. De jongste bijna apprentices.. Ze hielt van ze, allemaal stuk voor stuk om hun eigen perfecte karakter. Haar dochter Firepaw.. Zo jong en zo avontuurlijk, nog eens een perfecte kopie van haar ook. Dochter van haar en haar vroegere partner Lionclaw. Samen met Thistlepaw, Snowpaw en Dawnpaw. Alle vier waren ze nog Apprentices. Maar het zou niet lang meer duren dat wist ze zeker. Snowpaw en Dawnpaw leken het meest op hun vader. Thistlepaw, het kleine katertje dat zich niet kon uitdrukken met woorden was een mengeling. Haar kleine schatjes. Ze zou voor altijd van ze houden. En zelfs als ze niet meer in deze wereld zou zijn, zou ze nog hen steunen met wat ze maar kon.. Net zoals haar kittens van Crookedstar. Haar partner tot hij overleed aan een vossenval toen zij hoog zwanger was. Stormkit, Glovekit, Honeykit, Rootkit en Morningkit. Waarvan Stormkit en Honeykit perfecte kopieën waren van haar. En Rootkit en Morningkit hun vaders uiterlijk hadden overgenomen. Glovekit een mengeling van hun samen. Ze waren haar trots en haar alles. Twee nestjes was al best veel en al helemaal van 5 kittens per stuk. Nou ja, haar eerste nestje had ze even niet aan Deathkit gedacht.. De kitten die dood was geboren. Die zij die naam had gegeven. Ze wist dat nu in Starclan Leopardfur over haar dochtertje waakte zoals zij nu voor haar jongste zoontje Skykit deed. Al was Skykit niet zijn naam die Leopard voor hem had bedacht. Nee dat was Lionkit geweest. Enkel Dream had het veranderd ter nagedachtenis aan zijn moeder. Naast hem als adoptie zoon had ze nog het nestje van Sunshine op zich genomen toen de Queen stierf door de stroming van de rivier. Spotlight en Goldenshadow hadden hun Warrior Namen al ontvangen. Magicpaw nog niet maar die zat er ook snel aan te komen.

De gedachte aan haar kittens deed haar al wat opbeuren. Niet in de gaten hebbend dat ze veelste ver liep. Dat haar kittens nu in de Nursery tegen hun tante en haar kittens aanlagen inplaats van tegen haar. Snowcrystal wou haar vast nooit meer aankijken. Na haar verraad aan Stormstar. Dream had moeten liegen tegen haar partner om het hachje van Snow te redden. Maar om daarna ook vol in het gezicht van haar broeder en beste vriend te liegen had ze niet kunnen verdragen. Ze had de hele waarheid er uit gegooit. Niet gedacht aan de gevolgen. En nu wetend dat het te laat was om ooit nog haar zus normaal aan te kijken zonder dat haar zus haar de vervloeking van Dark Forest in wenste deed haar pijn. Doch wist Dream diep van binnen dat ze het echt voor het beste had gedaan. Haar zus had de Warrior Code overtreden door met Moonstripe te gaan. Maar dat bracht haar weer op het feit dat zij wellicht ook eens de Warrior Code aan haar poot kon hebben gelakt. In de tijd dat Crooked nog hun leader was. Ze had toen een ontmoeting gehad met de wijze WindclanLeader Hollystar, en in die tijd had ze een vriendschap gesloten met de Leader. Gewoon oppervlakkig en meer als kennissen. Maar toch voelde het vreemd voor haar. En met dat vreemde gevoel van vriendschap met de vijand dacht ze weer aan al haar vrienden. Flowerstorm, Lostvoice, Cinderfall, Mousefur, Nightstream. Ze kon ze allemaal wel opnoemen. Maar op een enkeling na was ze wel bevriend met heel RiverClan. Waar ze vroeger nog zo bang voor kon zijn geweest.

Achja, vroeger was een mooie tijd. Een warme tijd en een veilige tijd. Alles was enkel veranderd en Dream voelde zich wereldvreemd. Al het mooie en al het goede was veranderd voor een diepe grot van oneindig leiden waar de poes niet uit wist te komen. En alweer borrelde de voor haar enige uitweg op. Starclan, hoe vaak dacht de bonte poes er wel neit aan. En hoe vaak wou ze zichzelf wel niet voor haar kop rammen als ze voor de makkelijkste weg wou kiezen. Er was geen makkelijke weg, en die zou ook nooit komen. Dood was geen uitweg, enkel een verstop plek voor de werkelijkheid. En als je je poten voor je ogen legde, betekende dat nog niet dat andere je niet konden zien. Wegkijken had geen zin. De waarheid haalde je toch wel in. En hoe dicht Dream bij deze waarheid stond had ze zelf pas in de gaten toen ze een lucht rook die niet eigen was. Een lucht die niet toebehoorde aan een van de vijf Clans. Bloodclan lucht. Haar haren rezen overeind maar toen ze zich omdraaide besefte ze dat ze al te laat zou zijn. Te laat om katten te vertellen hoeveel ze werkelijk om ze gaf. Te laat om dingen goed te maken die ze fout had gedaan. En vooral te laat om afscheid te nemen. Haar blik werd koud en haar gedachtes gingen op standje zero. Het was tijd. Time to face the Music. Tijd om te vechten wat wellicht wel haar laatste gevecht zou worden. Met haar oren stijf achterover gedrukt in haar nek en haar ogen gehaakt in die van het grijze gedrocht opende ze langzaam haar mond om een lichte grom te laten horen. "Bloodclan is hier niet welkom, vertrek." Klonk haar stem emotieloos en haast toonloos terwijl ze het einde naderbij staarde. Met elke seconde die verstrekte. En het ergste was.. Ze zou het pas merken als het te laat was..