Yrdaice • Somewhere only we know

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Het hoge gras wuift zachtjes heen en weer op de maat van de wind, een windje dat maar al te hard nodig was vandaag. Het was een zomerse dag, met een heerlijke koele bries die er voor zorgde dat je niet oververhit raakte, voor sommige dan. E'vesdar sloofde zich immers vreselijk uit en duwde zijn lichaam tot het uiterste. Zijn zwarte vacht is nog maar amper zichtbaar door het schuimende witte zweet. Zijn sterke zwarte benen maaien door het hoge gras, modder schuurt langs zijn benen en kletst tegen zijn buik. Zijn oren liggen plat in zijn nek en zijn gelaat toont een niet veel vriendelijker uitzicht. E'vesdar stond er nu ondertussen wel om bekend dat hij niet vriendelijk was, maar wel rechtvaardig als leider. Met een denderende snelheid schiet hij over de vlaktes. Zijn manen klapperend in de wind en al zijn zorgen achter zich latend.

Zijn nachtmerrie's lieten hem niet los en langzaam maar zeker raakte hij steeds meer gespannen. E'vesdar was een meester in het opkroppen van gevoelens en dan uiteindelijk uit te barsten in een gewelddadige woede uitbarsting. Nog maar weinig hadden deze furie over zich heen gehad, maar het was iets dat je liever probeerde te omzeilen. Immers was E'vesdar niet één van de lichtste hengsten en bezat een gezond stel spieren, je zou bijna kunnen zeggen dat hij té getraind was. Elke vrije minuut van zijn dag stak hij dan ook in het trainen van zijn lichaam, zijn verstand op nul en rennen tot zijn lichaam bloedde van de inspanning. Het was niet gezond, maar je kon het zien als zijn therapie.

En therapie had hij behoorlijk hard nodig, hij had het ene trauma na het andere meegemaakt en dat viel te zien aan zijn gehele lichaamshouding. De diepe krassen die over zijn vacht liepen waren getuigen van zijn marteling, zijn gevechten. E'vesdar had altijd een goed hart gehad, nooit iemand kwaad gedaan, maar het leven had hem gevormd en al zijn dierbaren afgenomen, hij was verbitterd en kil geworden. In één soepele beweging zet hij zijn robuuste lichaam resoluut tot stilstand en schiet zijn hoofd de lucht in. Zijn goud/amber gekleurde ogen glijden over de omgeving en blijven hangen in de verte bij het figuur van een paard. Hij schud zijn lange tweekleurige manen van zijn hals en controleert zijn ademhaling, dan stoot hij een brullende hinnik uit. Krachtig en diep, met een fijn ruig randje dat rillingen over je rug kon jagen.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Net als het hoge gras dansen ook mijn manen mee op het ruige ritme van de wind. Mijn bloedmooie lichaam beweegt zich even sierlijk als altijd vooruit, in een soepele draf. Met zwevende passen beweeg ik me voort, en wanneer de ondergrond veranderd in een grote zandvlakte, galoppeer ik aan. Bij iedere pas scheppen mijn hoeven zand op, en gooien die vervolgens op om meegenomen te worden door de wind. Hier aan zee ben ik altijd graag geweest, ik kom hier steeds wanneer ik even af wil van al mijn zorgen. En zorgen, dat heb ik. Zorgen om mijn verleden, zorgen om mijn zoon waar ik zoveel van mijn energie aan kwijt moet. Sinds zijn geboorte heeft mijn leven weer wat kleur, dankzij hem heb ik iets om naar uit te kijken, iets om me aan te hechten. Het woord 'liefde' gebruik ik niet meer, niet sinds die abrupte breuk met E'vesdar. In mijn ogen de hengst van mijn leven, terwijl ik in zijn ogen één van de zoveel afgedankte merrie's ben. Ik hef mijn neus hoog in de lucht, snuif de prikkelende zoute lucht van het water op, aanhoor het gekrijs van de meeuwen, en laat de wind langzaam maar zeker de loop gaan met mijn gedachten.

Wanneer ik mijn hoofd leeg heb kunnen maken, hef ik mijn voorhand in de lucht, waardoor ik op mijn achterbenen balanceer. Tegelijkertijd maak ik met mijn ranke lichaam een draai van honderdtachtig graden, en volg hetzelfde traject, in omgekeerde richting. Wanneer de ondergrond weer in hard, samen gestampt aarde verandert, schakel ik over naar een rustige stap. Niet veel later strek ik mijn hals en doe me tegoed aan het malse gras. Mijn lange, golvende staart zwiept onophoudelijk naar links en naar rechts om komaf te maken met bijtende vliegen. Mijn aandacht ligt enkel bij het gras die ik gulzig binnensmokkel, het is pas wanneer mijn oorschelpen een brullende hinnik opvangen dat ik mijn hoofd opricht. Mijn ogen speuren de omgeving af, zoekend naar het lichaam van E'rayhon. Ik zie hem nergens, en het gevoel van verlatenheid bekruipt me weer. Datzelfde gevoel zoals enkele jaren geleden, toen ik in de steek werd gelaten door E'vesdar. Net voor ik mijn lichaam weer richting de zee wilde aansporen, merk ik dat de grond onder mijn voeten davert. Ik sla mijn ogen op, en zie het robuuste lichaam van die o zo bekende hengst mijn richting uit lopen. Ik wil vluchten, zo ver als mogelijk van hem wegrennen. Ik heb hem inmiddels uit mijn hoofd gezet, en wil niet voor een derde keer ontgoocheld worden. Maar mijn lichaam beslist er anders over, mijn hoeven komen niet los van de grond, alsof men hierboven heeft beslist dat dit mijn lot is.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Hoe onbezorgd en vrij hij net nog was geweest, zo gespannen en bezorgd raakte hij nu. Zijn donkere gouden ogen glijden over het gedaante in de verte. E'vesdar vernauwd zijn ogen en merkt hoe de wind de geur van een merrie met zich mee draagt, een bekende geur. Een geur die een huivering door zijn lichaam joeg en maakte dat hij abrupt tot stilstand kwam. Als gevolg striemen zijn manen als zweepslagen tegen zijn hals en gaan zijn oren plat in zijn nek. Met woeste ogen staart hij de merrie aan van niet minder dan 5 meter afstand. Zijn gehele lichaam is opgespannen en nog nat van het zweet, E'vesdar was altijd al een brok ongecontroleerde kracht geweest, maar zoals hij er nu bij stond leek hij op springen te staan.

Zijn ogen flikkeren gevaarlijk, glijdend over elk deel van haar lichaam, ongegeneerd, en hij nam er de tijd voor. Zo blijft hij staan met zijn ogen strak op de hare en zijn gehele lichaam groot van de spanning. Het liefst draaide hij zich om en maakte dat hij weg kwam, ver weg van de merrie die dacht dat ze E'vesdar kon veranderen in een liefdevolle vader in het perfect gezinnetje. Maar hij kon niet weg lopen, hij zag de schrik op haar gezicht en kon het niet opbrengen om haar opnieuw te breken. Niet dat ze ook nog maar iets voor hem zou voelen, als ze dat ooit al had gedaan, maar toch kon hij het niet opbrengen om haar weer achter te laten, en dus blijft hij staan, zijn volledige houding vijandig en zijn ogen nijdig in de hare.

De wind steekt op en zijn manen nemen een vlucht op de wind, E'vesdar klemt zijn kaken op elkaar en zet dan zijn lichaam aan in een stap om de laatste meters te overbruggen. Beter laat dan nooit, nietwaar?

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Mijn hoofd was net leeggemaakt, en nu lijkt het al weer te barsten van de herinneringen, het verleden, de pijn. Ik sluit mijn ogen, tel tot tien en open ze vervolgens weer, in de hoop dat de hengst dan verdwenen zal zijn. Maar wie hoop koestert, wordt dikwijls met het tegendeel in het gezicht geslagen. En dat is precies wat ook mij overkomt. E'vesdar, de hengst die mijn verleden tekent, mijn gebroken hart op zijn geweten heeft en bovenop alles ook de vader van mijn zoon is. Jaren heb ik naar een reden voor zijn afscheid gezocht, en telkens heb ik de schuld bij mij proberen zoeken. Ik vond de gekste dingen uit, alleen maar om hem niet van alles de schuld te moeten geven, alsof ik hem wilde blijven beschermen van de buitenwereld en hem als goed wilde blijven afschrijven. Mijn lippen blijven even vast als mijn hoeven op de grond, roerloos op elkaar gedrukt. Enkel mijn staart blijft heen en weer zwiepen, om de bijtende vliegen te verjagen.

Dan dringt het tot me door dat ik hier normaal helemaal niets te zoeken heb. Mijn gebied, mijn thuishaven, ligt nu in Minanter. Wat doe ik dan nu hier, in Anderfels? Zoveel grond, zoveel ruimte om me in te bevinden. En uitegerekend hier, op de plaats waar ook hij zich bevindt, ben ik aanwezig. Ik, met mijn domme kop. Als ik nu alleen was geweest, schreeuwde ik het ganse gebied overhoop. Vloekte ik tot zelfs de kleinste insecten mijn buurt vermeden. Maar het lot heeft er anders over beslist. Ik moest en zou in de confrontatie gaan met E'vesdar.

Opnieuw strijkt een snijdende wind, eentje die door merg en been snijdt. Ik vind dat hij op een goede afstand van me verwijderd blijft, en net op het moment dat die gedachte door mijn hoofd gaat, komt hij enkele stappen dichterbij. Mijn lichaam verstijft zich nog meer dan voorafgaand het geval was, en mijn lippen blijven nog steeds vastberaden op elkaar geklemd.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Het gelaat van Yrdaice veranderd van pure schrik naar afgrijzen als hij richting haar wilt stappen. Hij zet zijn stevige achterhand dan ook onder zijn lichaam en houdt enkele meters van haar vandaan opnieuw halt, zijn goud/oranje ogen stekend in de hare. De wind speelt met zijn manen en laat de ijzige stilte niet meer zo stil zijn. Het zachte fluiten van de wind maakt dat E'vesdar de neiging om te rillen moet onderdrukken. Het was een warme maar gure dag, de donkere wolken pakten samen aan de hemel en je kon er bijna niet meer onderuit dat er een benauwde regenbui aan kwam. Niet dat dat iets was wat E'vesdar bezig hield op dit moment, nee zijn ogen staan nijdig richting de prachtige palomino merrie gericht.

Niet dat hij direct iets had om boos op te zijn, eigenlijk had Yrdaice maar weinig fout gedaan in zijn ogen, hij had het zelf verpest en kon haar niet onder ogen komen zonder zijn zelfbeheersing te verliezen. Hij vroeg zich af hoe ze zo snel hadden kunnen veranderen. Yrdaice stond daar met haar prachtige ogen die ooit vol waren van de hunkering naar liefde, maar nu leeg en geschrokken op hem stonden gericht. E'vesdar was ook veranderd, niet alleen lichamelijk, maar zeker geestelijk. Hij ging gebukt onder zoveel zorgen die hij elke keer maar weer vooruit schoof om plaats te maken voor andermans problemen. Niet dat hij zo sociaal was, maar de positie als leider gaf hem toch nog behoorlijk was werk. Hij voelt hij zijn gedachtes met hem op de loop gaan, en hoe hierbij zijn woede langzaamaan smelt. Althans de woede die richting haar was gericht. De spanning die door zijn opgespannen spieren trilt is alles behalve weg. Zijn donkere ogen flikkeren gevaarlijk, maar zijn niet langer meer doordrenkt van haat.

Hij blijft daar staan, hoeveel tijd er voorbij gaat weet hij niet, en hoe lang hij in die prachtige ogen staart ontgaat hem totaal. Hij had altijd geweten dat Yrdaice behoorde tot de kleine groep merrie's die hem naar adem deden snakken met alleen hun schoonheid, Yrdaice Sarafina Delaney en Sylver. Het waren er maar vier, en gelukkig maar ook, want opnieuw staat hij versteld van haar schoonheid, verdrinkt hij in haar prachtige ogen. Het ging niet gepaart met liefde, en dat berouwde hem, maar het was alsnog een intens gevoel dat maakte dat E'vesdar geen woorden wist. Hij had nooit gedacht ooit een goed woord te hebben voor het vrouwelijk schoon, immers misbruikten ze het allemaal, en toch blijft hij daar staan en staart haar aan. Ze was werkelijk waar één van de mooiste wezen die op deze aarde rond liepen.

Hij wend zijn ogen van haar af, hij wilde niet langer afgeleid worden. Zijn manen nemen opnieuw een vlucht op de wind en de blanke littekens worden opnieuw zichtbaar, het waren er niet veel, de diepe althans, oppervlakkige krassen had hij genoeg, maar die zag je ook maar amper. Hij richt zijn hoofd weer richting Yrdaice en priemt voorzichtig een oor naar voren. 'Ik kan nu vertrekken als je dat wilt' Zijn stem was laag en diep, en ondanks de afstand krachtig en met een fijn ruig randje.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Met een verschrikte, verafschuwende blik kijk ik naar de hengst. De hengst die mijn leven tekent, die van mijn leven een flauw liefdesverhaal heeft gemaakt. Ik merk dat hij mijn schrik opmerkt, maar ben opgelucht dat hij nog steeds op een afstand blijft. Toch ben ik in strijd met mijn gevoelens, die me meer dan ooit overvallen. Enerzijds wil ik naar hem toerennen, de warmte die ik al die jaren niet meer heb gevoeld, voor het eerst weer voelen. Anderzijds voel ik een afkeer, voor wat hij me heeft aangedaan, me gebruikt, me achtergelaten met zijn veulen. Hij wist dat ik het niet over mijn hart zou krijgen het iets aan te doen. Op die manier had hij me in handen. Ik probeer zo weinig mogelijk in zijn ogen te kijken, want iets in mij weet dat het zo verleidelijk, en vooral onweerstaanbaar is. Het is dan ook een feit dat ik zou hervallen, moest hij me opnieuw verleiden. Hij is knap, en weet hoe hij merries aan moet pakken, zo veel is zeker.

Ik probeer mijn ogen naar de grond, de lucht, zijn lichaam, maar zeker niet naar zijn ogen te richten. Toch lijken die als een magneet, en kan ik mezelf er niet van bedwingen er opnieuw in te verdrinken, net zoals die dag waarop ik hem voor het eerst zag. Zijn gespierde, jonge lichaam gepaard met die allesovertreffende blik, dat is waar ik destijds voor viel. Zonder het zelf te willen misschien, maar gewoon zo onweerstaanbaar aantrekkelijk. Wanneer ik zijn stem hoor, ga ik een stap naar achter. Ik weet hoe zijn stem kan overkomen, vaker kil dan vriendelijk. Maar na al die jaren lijkt het zo vreemd, voelt het niet meer zo vertrouwd als toen. Toen was ik er zo aan gewend geraakt dat hij in mijn oren altijd vriendelijk en dolverliefd klonk, de donkere kanten kon ik er niet meer in onderscheiden. Maar nu, nu hoor ik het klaar en duidelijk. Alweer die tegenstrijdige gevoelens, maar uiteindelijk ééntje die overwint. 'Nee, blijf.'

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Het aanzicht van de bloedmooie merrie maakte hem week van binnen en zorgde er voor dat er een helse pijn door zijn borst verspreidde toen ze achterwaarts stapte toen zijn stem weerklonk. Ze vertrouwde hem niet. Hij voelde zich idioot dat hij had gedacht dat ze het hem ooit zou vergeven, hij had de benen genomen na haar te hebben verleiden. Na zich te hebben verloren in haar schoonheid, haar zachte heldere stem, haar goddelijke ogen die hem konden laten verdrinken in die prachtige warme kleuren. Hij twijfelde er niet aan dat ze elke hengst kon krijgen die ze wilde, en een steek van jaloezie welt in hem op. Een gevoel van schuld overmant hem en hij wend zijn ogen af, hij had helemaal niks meer te zeggen over haar. Had hij nooit nooit gemogen. Het enige dat ze misschien ooit waren geweest waren vrienden, en dan kwam het zelfs toen al meer van haar kant. Het was haar zachtaardige, veel te lieve karakter geweest dat hem achterdochtig had gemaakt, gepaart met haat bloedmooie voorkomen was hij zeer wantrouwend geworden. Geen enkele merrie die er zo uit had gezien had ooit interesse in hem getoond, laat staan zijn vriendin willen zijn. Hij had zich sullig gevoelt, jong en dom. Naïef en zo ontzettend stom, hij had geprobeerd haar te negeren, maar ze bleef aandringen. Misschien had hij zichzelf wel betrapt op een gevoel van genegenheid. Iets dat hem meer angst aan joeg dan wat dan ook.

Misschien dat hij daarom zo ver van haar weg probeerde te komen, ze had iets in hem los gemaakt dat hij niet durfde te vertrouwen. Net als de zwarte merrie Sylver zijn hoofd op hol had doen slaan, zo had Yrdaice dat ook gedaan. Hij wilde er niet over na denken, niet weten wat er van zou kunnen komen. Hij was het niet waard om een lief hebbende relatie met een merrie te hebben, en al helemaal niet een merrie als Yrdaice. Ze was meer waard dan hem, ze behoorde toe aan een hengst die haar voor eeuwig kon lief hebben en niet zo zou krenken als dat E'vesdar had gedaan. De angst sloeg hem om het hart dat de merrie hem nooit meer zou vergeven, alhoewel hij dat ergens ook wel weer had verwacht. Hij nam haar niks kwalijk, het was zijn stomme fout geweest, net als vele dingen in zijn verleden.

Haar zachte woorden maken dat hij op kijkt, zijn donkere gouden ogen richten zich op de hare, met een ijzige harde blik staart hij haar aan. Niet wetende wat te zeggen blijft hij zo staan. Het was te laat voor een verontschuldiging, en zelfs dan zou hij niet weten of hij die zou kunnen geven. Het liefst was hij gevlucht, ver weg van deze betoverende merrie met haar lange zachte manen en zoete heldere lach. Nee E'vesdar had niet de mogelijkheid gehad om te proeven van het mooie dat men de verliefdheid noemt, maar hij had haar gewaardeerd, van haar gehouden als een vriend, en misschien, heel misschien had hij wel een kleine 'crush' op haar gehad. Iets waar hij echter liever niet aan dacht, hij had dit immer volledig verpest. 'Ik wil je niet ongemakkelijk laten voelen' Zijn stem is nog altijd krachtig, maar zachter van klank.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Iets in dit gebeuren klopt niet. Ik zie zijn gedachten van ons gesprek afdwalen, en vraag me niet hoe, maar ik weet wie er de hoofdrol in speelt. Moeilijk om dat te raden is het misschien ook niet, aangezien E'rayhon en ik het grootste deel van zijn verleden tekenen. Althans, dat is wat ik denk. Nooit heeft E'vesdar enige betekenis aan zijn verleden gegeven door er openlijk met mij over te praten. Ik daarentegen ben zo lomp geweest vrijwel alles over mezelf bloot te geven, ik heb het hem eigenlijk alleen maar makkelijker gemaakt me in te palmen. Want hij kende me door en door, en dat was niet door zijn eigen ervaring, maar door mijn stomme zelf. Toch twijfel ik er niet aan dat hij het bij mij had of heeft gelaten, en dat hij naast mij geen vrouwelijke 'slachtoffers' gemaakt zou hebben. Iets in mij overtuigt me dat dat nogal onlogisch zou zijn, daar hij zo zorgvuldig te werk was gegaan, zo zacht en teder, om er uiteindelijk zo hard en verbitterd een eind aan te maken. Geen haar op mijn hoofd die dat ooit aan had zien komen, alweer een fout die ik bij mezelf moet gaan zoeken.

Misschien ben ik gewoon te aanhankelijk geweest, heb ik me teveel overgegeven aan hem. Immers had ik hem slechts enkele seconden gezien vooraleer ik de vonken had voelen overslaan. Nooit heeft hij diezelfde warmte als mij uitgestraald, nooit heb ik diezelfde liefde in zijn ogen afgelezen als die duidelijk in mijn ogen weerspiegelden, nooit nooit nooit. Bestaat er eigenlijk een 'ooit'?

Zoals voorheen stelt hij ook nu een vreselijke vraag, die bij mij opnieuw die tegenstrijdige gevoelens opwekt. Het is niet bepaald een vraag, maar eerder een gewone zin die klinkt als een vraag, als je begrijpt wat ik bedoel. Zo'n zin die je liever niet hoort, omdat het een ongelofelijk slecht gevoel bij je teweeg brengt. Wel, dat is hoe ik me nu voel; ongelofelijk slecht. Moet ik doorbijten? Of ga ik me opnieuw laten leiden door zijn onophoudelijk aantrekkelijke charmes? De klank in zijn woorden klinkt veel zachter, veel aangenamer om te horen. Ik weet niet wat me bezielt wanneer ik 'Dat doe je niet' uitbreng.

** Omg, wat lieft ik die beesten ONGELOOOOFELIJK veel :3

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Hij begreep het niet, haar reacties waren zo veel anders dan haar woorden. Haar lichaam deinde achteruit bij het horen van zij stem, haar ogen stonden angstig, met haarzelf in tweestrijd, en haar heerlijke warme stem zegt dat ze zich niet ongemakkelijk voelt. E'vesdar zag dat ze aangespannen was, de paniek bijna af te lezen van haar ogen. Hij begreep niet waarom ze tegen hem loog, was ze bang? Was ze bang dat hij haar iets aan zou doen? De gedachte maakt dat een harde blik zijn gelaat over neemt en zijn masker in één keer voor zijn ogen schuift, misschien was ze wel bang voor hem. En wat dat? Zou hij haar kunnen los laten, weg kunnen lopen, en weer schuldig voelen over het volgende slachtoffer op zijn eindeloze lange lijst. Het beangstigde hem ondertussen aan hoe veel gekwelde paarden hij schuld had. De mooie Lye'et waarvan haar volledige leven was ingestort, Sarafina waarbij hij alles had verpest en had verloren, Yrdaice had hij verloren door zijn eigen gekwelde geest. En toen was er nog Darlica die zijn pas had gekruist met onreine gedachtes.

E'vesdar had nooit veel interesse gehad in merrie's, er waren er maar twee die zijn hoofd op hol konden laten slaan, en zelfs bij die twee merrie's rende hij zo hard mogelijk weg. Sylver was bloedmooi, mysterieus en donker als een godin, maar ze had hem verraden, ze had hem alles afgenomen en met de grond gelijk gemaakt. De pure haat die hij voelde voor merrie's van haar soort kwam door de aanvaring met haar. Daarna zijn zijn relaties nooit gezond geweest, hij vroeg zich soms af of hij er wat aan kon doen. Maar uiteindelijk wist hij toch dat hij niks van dat alles zou willen, merrie's waren niks voor hem.

Wat zij hart echter wel weer kon laten smelten waren de donkere speelse ogen van een jong veulen, zijn veulens. Hij had er nu twee die leefde, twee mooie hengsten die het evenbeeld van hem zouden zijn later. Nooit had hij de intense liefde van een partner mogen voelen, maar de liefde die hij voelde voor zijn zonen kwam hier dicht bij in de buurt. Het was niet echt voor de hand liggend dat E'vesdar zo een vader type was, maar iets dat zo uit jezelf voortkomt kan je niet anders dan van houden. Het speet hem dan ook dat Yrdaice hem niet durft aan te kijken, tegen hem liegt en zich voor doet alsof ze zich prima voelt. E'vesdar schud zijn brede hals waardoor de lange krullende manen verwilderd om zijn hals klapperen. 'Lieg niet tegen me Yrdaice' Zijn stem is hard, koud maar plotseling gebroken en rauw van emotie's. Zijn gezicht stond echter strak, zijn ogen donker glinsterend in de hare gericht.
*flutpost :')

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik zag de twijfel en het onbegrip in zijn ogen. Vrijwel meteen daarna wend ik mijn blik weer af, eindeloos de horizon afspeurend. Hoe kon hij mijn reacties begrijpen, als ik ze zelf ook niet begreep? Dit fenomeen moet misschien psychologisch bekeken worden, misschien worden mijn reacties daarbij niet als vreemd beschouwd, maar als psychologisch correct. (Wat zit ik hier ongelofelijk te zwanzen xD). Misschien was ik zodanig in de war met mezelf, dat ik reacties gaf waarvan ik me zelf niet bewust was? Door de waanzin opgevreten kijk ik naar de roodgekleure lucht. Langzaam maar zeker zakt de gele zonneschijf weg achter de grenzen van de horizon. Voor de derde keer op rij verzink ik in mijn oneindig durende gedachten, allemaal gelinkt aan het gedaante die voor me staat. Ze lijken me allemaal zo vertrouwd, en dat vertrouwde gevoel wil ik met beide hoeven grijpen, maar er is iets die me dat verbiedt, al weet ik waar ik dat 'iets' moet gaan zoeken.

Ik weet niet waarom, maar opeens schiet het me te binnen dat ik E'rayhon in de afgelopen drie uren niet meer heb gezien. De paniek verspreidt zich als een virus in mijn lichaam en dat is ook duidelijk in mijn ogen af te lezen. Niet veel later ontspannen mijn spieren zich weer, bij de gedachte dat ik mijn zoon wat meer vrijheid moet leren geven. Je ergens aan vastklampen heeft enkel en alleen negatieve gevolgen, en het bewijs daarvan staat pal voor me, naar mij te staren met twee gouden blinkers. 'Heb je E'rayhon al ontmoet? De woorden komen enigszins overtuigd over, alsof ik het wel zou steunen mocht het zo zijn. Het was immers perfect mogelijk, we waren hier intussen lang genoeg. E'rayhon was onlangs ook op verkenning gegaan, zonder mij, dus het was best mogelijk dat hij zijn vader dan heeft ontmoet. Wanneer hij stelt dat ik tegen hem lieg, vloeit mijn blik over van schaamte. 'Misschien heb ik gelogen wanneer ik zei dat je me niet ongemakkelijk doet voelen, maar wanneer ik wilde dat je bleef, was geen woord onwaar.' Ik sprak de waarheid nu, en dat viel niet te ontkennen, daar mijn blik boekdelen sprak.

Gast **Profile**

E'VESDAR
RISE, AND RISE AGAIN
UNTIL LAMBS BECOME LIONS

Ze had gelogen, hij had het geweten, elke spier in zijn lichaam was opgespannen geweest. Hij kende haar beter dan hij had gedacht, hij kon haar nog steeds lezen als een open boek. Net zoals zij dat vroeger bij hem had kunnen doen. Maar jaren waren verstreken, en met de jaren was E'vesdar veranderd, harder geworden en moeilijker te bereiken. Eerst was hij enkel sociaal zelfstandig geweest, nu probeerde hij elk sociaal contact te omzeilen. Hij wilde geen lege gesprekken met paarden die hij toch nooit zou mogen, hij wilde zich niet mengen in de paarden in de hoop dat sommige hem aardig zouden vinden. Zo langzamerhand begon hij te begrijpen waarom sommige van de lagere rangen hem angstaanjagend vonden, waarom ze niet hogerop klommen. E'vesdar was koud en kil in zijn handelingen, maar hij was goed in zijn taak. Hij was redelijk, doortastend, misschien wat radicaal, en met een zekere zelfbeheersing die hij de laatste paar maanden steeds meer begon te controleren. Yrdaice wist maar al te goed hoe hij vroeger was geweest, een heethoofd waarvan je het lontje niet wilde ontstoken. Immers wilde je de furie van E'vesdar niet over je heen.

Want eenmaal losgebrand waren zijn woorden niet meer beheerst en enkel koud, dan waren ze spottend en snijdend door merg en ziel. Het is een wonder dat hij niet het foute pad heeft betreden als sommige paarden hier. Hij had er de motieven voor, het verleden, en bovenal het schuldgevoel dat hem nog steeds als een wolk boven het hoofd hangt. Dus kan hij ook niet begrijpen waarom Yrdaice tegen hem praat, waarom ze hem in de ogen kijkt en verteld dat ze niet loog toen ze zei dat ze wilde dat hij bleef. Hij begreep het niet, hij had verwacht dat ze siedend zou zijn geweest, hem nooit meer had willen vergeven. Zat hij fout? Hij kon niet geloven dat Yrdaice haar woede niet over hem uit stortte zoals ze vroeger zou hebben gedaan als hij een rotopmerking had gemaakt, een klein grijnsje siert zijn lippen bij de gedachte. Hij had er van gehouden vervelende opmerkingen te maken om dan de verontwaardigde blik op haar gezicht te zien, het was één van de meest schattige dingen die hij ooit had gezien.

Haar zachte, zangerige stem bereikt opnieuw zijn oren en hij heft zijn robuuste hoofd, priemt zijn oren naar voren. De spieren rollen onder zijn vacht als hij zich volledig inspant om elk woord te ontvangen, te begrijpen en op te slaan. Of hij zijn zoon al had ontmoet. Een lach verspreid zich rond zijn lippen bij de naam van zijn zoon en hij knikt, een vluchtig en haast statig gebaar. 'Ja' Duidt hij voor de zekerheid nog aan, 'je hebt hem goed opgevoed' zijn stem is gevuld met schuld en berouw, maar ook met jaloezie. Hij was er graag bij geweest, hij had willen zijn bij de geboorte van zijn zoon.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik twijfelde er niet aan dat E'vesdar me nog steeds kon lezen, ik was immers niet echt moeilijk te doorgronden, dat in tegenstelling tot mijn zoon. Maar iedereen heeft zo zijn fouten en zwaktes, en in mijn ogen was dat de grootste zwakte die ik bezat, mijn doorgrondelijkheid. Maar mijn grootste zwakte was dat enkel E'vesdar van die doorgrondelijkheid afwist, dat enkel hij in staat was mij zo te kunnen lezen als een opengeslagen boek. Als geen ander kon hij van de kleinste spierverkramping uitmaken wat het te betekenen had, niemand die daarin ooit geslaagd was. Dat maakte mij een zwakke schakel tegenover hem, niets kon ik voor hem geheimhouden. Maar de vraag was of ik daar wel moeite mee had, of ik het wel echt een zwakte vond in zijn bijzijn.

Voor het eerst in deze conversatie priemt hij zijn oren enthousiast in mijn richting, en dat doet mijn hart een slag overslaan. Zijn ijskoude stem en kille blik waren me immers niet onopgemerkt gebleven, al van in het begin was dat hetgeen me het meest opgevallen was. Die kilte, die donkerte, datgeen ik vroeger nooit bij hem had gezien. In een mum van tijd zie ik zijn ogen oplichten, alsof er in die gouden bollen vuurvliegjes hun werk deden, wanneer ik over onze zoon E'rayhon begon. Ik zag op slag hoe zijn humeur veranderde, hoe zijn hart van steen in duizend brokjes uiteenspatte en eindelijk zijn normale werk kon doen. Zijn woorden flatteren me, een vaag glimlachje kan ik dan ook niet onderdrukken. 'Je weet het misschien niet, maar door je afwezigheid heeft hij een enorm aparte persoonlijkheid. Door zijn zoektocht naar het onbekende heeft hij zichzelf zowat ontwikkeld, ik was er gewoon om hem erop te wijzen wanneer hij iets fout had. En die momenten waren er amper. Hij is slim.'

Gast **Profile**

Het vluchtige lachje ontgaat hem niet en met zijn donkere ogen tast hij haar gezicht af, elke lijn volgend, haar prachtige grote ogen kijken hem aan en hij kan geen klein flauw grijnsje onderdrukken als hij zijn blik af wend en probeert te vergeten wat Yrdaice ooit met hem had gedaan. Hij was onwetend en kinderlijk geweest, hij had geen besef gehad van het grotere geheel. Hij had vaan haar gehouden, niet overduidelijk, en hij was er al helemaal niet voor uitgekomen. Hij had het zelf niet eens geweten, maar hij had van haar gehouden, omdat ze er was geweest, ze bood een luisterend oor en probeerde hem op te knappen. Het was dus ook geen verassing dat hun zoon zo beschaafd was opgevoed, hij had goede manieren en was niet bang om zijn mening te uiten. E'rayhon was eerlijk en oprecht, toonde genegenheid voor paarden die hij maar enkele tellen kende en sloot volledige vreemden in zijn hart, zoals hij bij E'vesdar had gedaan.

Ja E'vesdar meende elk woord dat hij had gezegd, Yrdaice had een geweldig iets gedaan. Hun zoon was geen wrak geworden, hij was sterk en had een eigen mening. Iets waar E'vesdar haar dankbaar voor was, opgroeien zonder ouders was immers iets wat hij maar al te goed kende. En hij wilde het niemand ander aan doen. Bij haar laatste worden glimlacht hij, kort en flauwtjes, en binnen enkele tellen heeft de kilte zijn gelaat al weer over genomen. Hij knikt en heft zijn hoofd, zijn gouden ogen weer in de hare gericht. Het voelde alsof ze een oude geliefde was, maar niks was minder waar, Yrdaice had niks geweten van E'vesdar's gevoelens. En waarschijnlijk zou ze ze nooit te weten komen.

Ongemakkelijk blijft hij op zijn plek staan, niet wetende of hij dichterbij zou moeten komen of haar de ruimte moest geven. Hij wilde niks fout doen, hij wilde haar niet opnieuw kwetsen. Hij beseft zich hoe fragiel de situatie is, hij wilde geen foute indruk maken, maar eveneens was hij nog steeds kwaad op zichzelf, de schuld krioelde onder zijn huid als een stel insecten. De neiging om zijn tanden in zijn vacht te zetten neemt de overhand en hij huivert, zijn ademhaling word iets zwaarder en al snel richt hij zijn ogen weer op Yrdaice, een kalmte overheerst hem en zijn spieren ontspannen zich enigszins. 'Ik heb je gemist' De woorden waren er uit voor hij het goed en wel besefte, en ergens voelde hij zich zwak dat hij het had uitgesproken. Toch was het waar, en hij wilde niet liegen, zichzelf bedriegen. Yrdaice was een goede vriend geweest, had nauw aan zijn hart gestaan, al had hij dat nooit gezegd.

*Sorry dat hij wat korter is.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik merk dat hij mijn glimlach opmerkt, maar vooral hetgeen daarop volgt ontgaat mij niet. Met een haast beschaamde indruk wend hij zijn blik af, op zoek naar iets dat zijn gedachten kan doorbreken, iets dat hem afleiding kan bieden, afleiding van hetgeen door zijn hoofd gaat door mijn schuld. En dat is een moment waarop ik begin te twijfelen aan mezelf. Heb ik zijn indrukken in het verleden wel altijd goed opgevat? Ben ik niet wat te hard van stapel gelopen door te vermoeden dat hij me nooit echt graag gehad, of graag gezien heeft? Ik weet dat E'vesdar van me wegkijkt, dus kan ik mijn gedachten de vrije loop laten zonder dat hij er wat van merkt. Want één blik in mijn richting en hij zou me al weer doorgrond hebben, zonder daar ook maar enige inspanning voor te doen. Voor hem gaat dat gewoon vanzelf, als ben ik een boek op vier benen.

Ik denk aan mijn zoon wanneer ik voor de zoveelste keer naar het lichaam van E'vesdar kijk. Je hoeft er niet bij na te denken dat ze vader en zoon zijn, dat zie je al na de eerste seconde dat je hun lichamen hebt gezien. Het enige verschil is hun vachtkleur, hun leeftijd, en hun littekens in aantal. Je kan best zeggen dat E'rayhon de jongere, palominokleurige versie van E'vesdar is. En dat bezorgt me een glimlach op mijn gezicht. E'rayhon heeft al die jaren moeite gedaan om zijn vader te vinden, terwijl hij het gewoon zelf was, in een andere korst.

Wanneer ik uit mijn droom ontwaak zie ik de benen van E'vesdar nerveus trippelen, waaruit ik concludeer dat hij met twijfels kampt. Aan zijn gedrag merk ik dat hij twijfelt om al dan niet dichter bij me te komen, om mijn warmte te voelen, of gewoon om me wat beter en vollediger te kunnen zien. Het feit dat hij twijfelt op zich, maakt me al gelukkig. Dat benadrukt nog maar een keer dat hij het 'liefhebben' niet uitsluit. Dat is dan toch wat in mijn ogen het woord 'twijfel' betekent. Mijn voorgevoel wordt nog sterker wanneer hij die alleszeggende woorden uitbrengt. Hij brengt ze zo voorzichtig en twijfelend uit dat ik haast tranen in mijn ogen krijg. Ik heb je gemist echoot nog enkele seconden na in mijn hoofd, terwijl ik na probeer te denken over mijn antwoord. Uiteindelijk hak ik de knoop door, en beslis gewoon open kaart te spelen. 'Ik jou ook, E'vesdar.. Ik jou ook..'

Gast **Profile**

Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de blik van Yrdaice geen moment van zijn lichaam verdween, hij voelde zich bekeken. Wanneer hij zijn ogen ook weer in de hare legt ziet hij haar blik, ze dacht na, probeerde zijn gedachten te achterhalen. Hij hoopte van harte dat ze er nooit achter zou komen, er waren vele dingen die hij liever verborgen hield. En zo ook de gevoelens voor haar, al wist hij nog steeds niet van welke aard ze waren, en of hij ze zou accepteren. Wanneer haar zachte stem de stilte doorbreekt heft hij zijn robuuste hoofd en spannen de spieren strak onder zijn glimmende zwarte vacht. Ondanks de paar oppervlakkige littekens die over zijn lichaam verspreid waren, niet veel meer dan krassen die vrijwel onzichtbaar waren onder zijn vacht, zag hij er vrij goed uit. Gezond en kalm, en waren tijden geweest dat hij vreselijk opvliegend was en elk woord als een beschuldiging of belediging zag. En die kalmte die hij had gevonden was iets wat hij hard nodig had. Hij kon immers maar amper naar Yrdaice kijken zonder overwelmd te worden door schuld en woede.

Haar zachte stem die die woorden spreekt maakt hem dan ook voor een kort moment week van binnen, een heel kort moment, want al snel is de beheersing weer op zijn gezicht te lezen en staan zijn ogen koud en hard naar haar toe gericht. Hij wilde zich niet in haar armen storten en zich over geven aan wat het ook was dat aan hem trok, hij wilde niet zwak zijn. Hij heft zijn hoofd en knikt, een vluchtig en haast statig gebaar. Misschien om te bevestigen dat hij haar had gehoord, dat hij het fijn vond dat ze hem had gemist. En nu hij die woorden herhaalt in zijn hoofd beseft hij past wat ze werkelijk heeft gezegd, ze had hem gemist. Van alle paarden op deze wereld had ze hem gemist, hij die haar zo vreselijk had gekwetst. Heel vluchtig glijd er een lach over zijn lippen, zo warm en charmant dat het bijna on'paardelijk' lijkt. Immers had hij nog maar weinig anders getoond dan een donkere, ijzig koude blik.

Met grote krachtige passen overbrugt hij de laatste meters en houdt halt voor haar, hij strekt zijn brede hals en gooit zijn hoofd in de lucht. Hij spert zijn neus en neemt haar geuren in zich op, ze rook naar bloemen en de zilte zee. Ze rook heerlijk vertrouwd. Opgespannen en een tikkeltje nerveus krult hij zijn hals op, om vervolgens zijn manen los te schudden, waardoor ze verwilderd over zijn brede hals golven. Hij wilde haar aanraken, haar warme vacht voelen, haar warmte inademen en zich overgeven aan zijn verlangens. Toch blijft hij stug staan, opgespannen en niet wetend wat te doen. 'Je bent geen haar veranderd, weet je dat?' Opnieuw die grijns, al was het maar en fractie van een seconde, hij was daar heel even rond zijn lippen gekruld.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

In de tijden waarin ik E'vesdar leerde kennen, was hij bij iedere ontmoeting iemand anders. De ene keer was hij rustig en charmant, de andere keer was hij opvliegend en voelde hij koud aan. Meer dan eens heb ik me daar twijfelachtig en onzeker gevoeld, maar diep in mij sprak mijn hart dat ik voor hem had gekozen en dat ik hem moest accepteren zoals hij was. En dat deed ik ook, ik leerde verschillende E'vesdars op verschillende momenten appreciëren zoals ze waren, en dat op zich maakt onze band zo speciaal. Althans, dat is wat ik vind. Want ik heb altijd maar één persoonlijkheid gehad, lief, sociaal en charmant, maar daarbij niet profiterend van mijn zeldzame en onweerstaanbare schoonheid. Ik sluit daarbij niet uit dat E'vesdar voor mijn schoonheid gevallen is, en alsmaar meer begin ik dat ook te denken, maar nooit is dat ook maar een seconde mijn bedoeling geweest. Ondanks mijn beeldschone lichaam heb ik er nooit iemand proberen mee te verleiden, ik wenste alleen maar dat ze mij kozen omwille van mijn karakter. Een karakter is immers iets dat je voor de rest van je leven met je meedraagt, terwijl je uiterlijk met de dag verandert, je veroudert, zwakt af, en uiteindelijk ligt je lichaam ergens weg te kwijnen. Terwijl je geest nog steeds bestaat, gegrift in de gedachten van diegenen die je hebt gekend, die je hebt liefgehad.

De ogen en houding van E'vesdar duiden nog steeds op onzekerheid. De ene keer kijkt hij me zo hartverwarmend aan, dat ik haast weer in zijn diepe gouden ogen verdrink, en nog geen tel later schrikt hij me af met een blik waarvan ik denk dat het nog enger is dan een schim. De stappen die hem dichter bij me brengen stellen me weer gerust, maar zijn twijfelende gebaren zijn daar dan weer ernstig mee in strijd. 'Wel, bedankt.' De grijns op zijn gezicht maakt me duidelijk dat hij het grappend bedoelde, dat hij het niet aanhaalde om me te vernederen. Maar wanneer die grijns als sneeuw voor de zon verdwijnt, gaat er toch weer iets knagen. 'Ik weet niet of ik hetzelfde van jou kan zeggen, het lijkt enerzijds alsof je nooit weggeweest bent, en anderzijds..' Ik zucht en laat zijn blik los, terwijl ik naar zijn robuuste lichaam kijk. 'Anderzijds lijkt het alsof ik je nu pas leer kennen'

** Geweldig toch? :3

Gast **Profile**

Haar woorden doen pijn en hij legt zijn oren plat in zijn nek. Zijn ogen glijden verwilderd over de omgeving, alles om haar niet recht in de ogen te hoeven kijken. Ze was zich niet bewust van de kracht die haar woorden hadden, ze kon niet roekeloos zeggen dat hij was veranderd als ze hem maar enkele secondes had gezien. Ze had hem nooit goed genoeg gekend om de verandering in zijn houding waar te nemen. Haar woorden hadden hem gekwetst, echter verschijnt er alleen een harde kille blik op zijn gezicht. Hij perst zijn tanden op elkaar om zijn woede te bedwingen en schraapt kort met zijn hoef over de grond. De aarde voelde mul en nat aan, de regen nog vers op het groene gras. E'vesdar hield van de vochtige lucht, de donkere wolken. Hij hield van de regen ook al zou hij doorweekt raken en zich uren koud voelen. De regen omhulde hem wanneer hij een mindere bui had, het zorgde er voor dat hij zich op zijn gemak voelde. Hij laat zijn ogen gaan over de modder die aan zijn hoeven kleeft, zich af vragend hoe lang het geleden was geweest dat het had geregend, en hoe hij het over het hoofd had gezien? Hij vroeg zich af waar hij was geweest dat hij de regen niet had meegemaakt. Maar het antwoord dringt al snel tot hem door. Hij was bij Lye'et geweest, vanmorgen nog, hij had haar opgezocht in de grot in de bergen, had er voor gezorgd dat ze bij het gras kon, kon opstaan zonder haarzelf te bezeren.

Hij had binnen in de grot gelegen, geluisterd naar het tikken van de regen, gekeken naar de spetters die voor de ingang af ketsen van de grond en diepe plassen veroorzaakten in de kraters van de rotsen. Het was een gure ochtend geweest, mistig en vochtig. Het had zijn humeur perfect omschreven, en het vulde zijn dag aan met een nieuwe lading van depressiviteit. Hij had het vreselijk gevonden om zijn oude vriendin zo te zien af takelen, hoe ze angstig was elke keer dat zijn lichaam voor de ingang van de grot verscheen. Hij vroeg zich af of ze ooit de oude zou worden, of ze ooit de goede kant van het leven kon zien. De band die ze vroeger hadden gehad was volledig opgelost en het wederzijds vertrouwen was niks meer. Hij wilde haar helpen, maar zij wilde niet dat hij haar opnieuw zou zien als een taak, immers was zij degene geweest die hij had moeten bewaken, zij was het levend bewijs van zijn falen. Het krenkte hem iedere keer weer dat hij haar zag, toch zorgde elke kleine glimp van een lach op haar gezicht een goede week voor hem. Hij wilde haar haar leven terug geven, immers was hij degene die het had verpest.

De woorden van Yrdaice hadden hem gekwetst, maar hij komt er achter dat hij inderdaad is veranderd. De woede van vroeger kriebelt nog steeds onder zijn vacht, en het zou maar weinig kosten of hij zou knappen. Toen hij Yrdaice net leerde kennen was hij in zichzelf gekeerd geweest, depressief over de dood van O'delden, en het verlies van zijn eerste merrie Sarafina. Maar hij was nooit agressief geweest, nadat hij Sarafina eens had toegetakeld wilde hij nooit meer zijn zelfbeheersing verliezen. En nu na al die jaren stond hij op het punt dat hij wist dat zijn woede terug was, en als vreselijke insecten onder zijn huid door kropen. Hij had de neiging om zijn tanden in zijn vacht te zetten en te schuren tot het kriebelen zou ophouden. Echter is het enige dat veranderd zijn ademhaling, deze word zwaarder en moeizamer. Hij richt zijn ogen op naar Yrdaice en laat deze zonder géne over haar lichaam gaan. 'Het is ook fijn om jou weer te zien, Yrdaice' Zijn woorden zijn doordrenkt met spot, tot hij de naam van Yrdaice uitspreekt, deze proeft bijna zoet op zijn lippen en bezit een bepaalde tederheid die hij nog niet eerder aan haar had getoond. Al is dat al weer snel verdwenen. Enkel een spottende grijns hangt rond zijn lippen, een grijns die zowel charmant als uitdagend is, alsof hij uit was op iets.

In enkele passen heeft hij de afstand overbrugt en duwt brutaal zijn neus tegen haar hals, streelt over haar blanke vacht en bergt zijn neus in haar heerlijk ruikende manen. Voor een moment staat hij stil en laat de geur en haar warmte hem bedwelmen. Dan neemt hij afstand en richt zijn ogen in de hare, gevaarlijk fonkelend.

Yrdaice • Somewhere only we know Vestekst

Lerav, Flight, E'rayhon <3

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik zie de pijn bezig nemen van zijn blik en voel me op slag enorm schuldig. Het enige dat ik nu wil doen is naar hem toespringen, hem tegen me aandrukken en kunnen denken dat zijn vertrek er nooit geweest is. Ik wenste dat ik ertoe in staat was, maar ik kan het niet. Soms moet je je bij dingen neer kunnen leggen, en dat is iets waar ik enorm veel moeite mee heb. Ik probeer wel, maar tevergeefs. Ook bestook ik mezelf niet met leugens, dat maakt het de situatie er zeker niet beter op. 'Ik bedoelde het niet slecht, E'vesdar. Het spijt me.' Mijn hoofd hangt laat bij de grond, mijn blik is dof, maar vol emotie.

Voor ik het zelf besef duiken mijn gedachten weer diep in mijn verleden. Mijn blik verstard wanneer ik terugdenk aan mijn halfzusje, Nachtschade. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik al die tijd in staat ben geweest niet aan haar te denken. De relatie tussen Nachtschade en mij was onbreekbaar. Het had meer iets weg van trouwe vrienden, dan bloedverwante zussen. We voelden ons niet verplicht om met elkaar om te gaan, dat we zusjes waren was eerder een bijzaak. En dat vond ik zo speciaal, we waren er altijd voor elkaar, voelden perfect wanneer de ander met iets zat, en vulden elkaar aan waar dat nodig leek. Ik moest haar door het leven leiden, omdat zij op een bepaald moment haar zicht verloor en sindsdien blind door het leven moest gaan. Toch heb ik haar altijd bewonderd voor haar moed en doorzettingsvermogen, en heb ik me nooit verplicht gevoeld, want ik bleef haar gewoon als mijn beste vriendin zien. De laatste keer dat we elkaar zagen leek er niets aan de hand, dus nam ik ook de tijd niet om afscheid van haar te nemen. Iets dat ik achteraf bekeken beter wél had gedaan.

Aan mijn gedachtenslinger komt een eind wanneer de stem van E'vesdar mijn oren weer bereikt. Ik vind het niet erg, want als ik nog dieper op het geval Nachtschade in zou gaan, zou ik alleen maar emotioneler en kwetsbaarder worden. Ik wil niet voor de zoveelste keer als de zwakke overkomen in dit gesprek. 'Nogmaals sorry. Ik ben ook blij je terug te zien, maar zonder dat sarcastische kantje van de betekenis.' Lichtjes probeer ik een glimlach op mijn gelaat te toveren. Het lukt me niet. De gedachten aan Nachtschade hebben zich weer meester van me gemaakt.

** Flut --'

E'rayhon, Nachtschade, E'vesdar <3

Gast **Profile**

Hij deed het weer, hij stootte haar af, zo ver mogelijk. Hoe verder ze van hem weg was, hoe erger ze hem haatte hoe beter. Hij wilde niet toe geven aan dat brandende verlangen van binnen, het vrat hem op en liet hem niet los. Hij kon zich er niet aan over geven, wat zou er gebeuren als hij dat deed? Was hij er klaar voor om zich voor eens en altijd in het diepe te gooien en zich over te geven aan de enige merrie die nooit zijn gedachtes had verlaten? Zou hij er ooit klaar voor zijn om die stap te nemen? Zou hij ooit stoppen met weg rennen voor zijn gevoelens? Na alles wat er met Sarafina was gebeurt had hij besloten zijn gevoelens uit te schakelen wanneer het op merrie's aan kwam. Hij wilde niet opnieuw die verdrietige ogen zien, het aangekoekte bloed rond haar wonden. En hij was er verantwoordelijk voor geweest, hij had Sarafina dit allemaal aangedaan. Zij was zijn eerste merrie geweest, de eerste waarmee hij het had verpest. Hij kon het zich nog herinneren als de dag van gisteren, ze was zijn vriendin geweest, had hem gekend al was het niet volledig. Maar het verlies van zijn vriendin stond nog gegrift in zijn ogen, gekerfd in zijn hart.

En zo was het ook bij Yrdaice, al lag dit wat anders. Voor Sarafina had hij nooit dit brandende verlangen gevoelt, zijn relatie met Sarafina was puur zakelijk, ze vulden elkaar aan en overleefde samen beter dan alleen. Maar Yrdaice had hem totaal ondersteboven gekeerd, nog nooit had hij geweten dat je zo kon verlangen naar de warmte van een ander zijn lichaam, de geur van iemand zijn vacht, de aanraking van diegene op je lichaam. En nog nooit had E'vesdar er zo hard van weg gerend, al die nieuwe gevoelens maakte hem bang, zorgde er voor dat hij zijn beheersing verloor, geen grip meer had op zijn gedachtengang. Hij probeerde er voor te vluchten, maar uiteindelijk keerde hij terug. Little did he know dat Yrdaice hengstig was, nog met de verliefdheid in zijn kop was het hem te veel geworden en vluchtte hij opnieuw.

En nu stond ze hier, keek hem aan met die verdrietige blik die hij bij Sarafina had gezien. Ze zorgde er voor dat het brandende verlangen terug keerde, dat zijn adem stokte en zijn hartslag versnelde. Al stond hij zich niet meer toe om opnieuw voor haar te vallen, immers zou hij haar opnieuw verlaten, opnieuw kwetsen. Zijn hete amber gekleurde ogen glijden over haar gelaat, zijn blik verzacht wanneer hij merkt hoe erg ze worstelt met de situatie. Haar woorden zijn zacht en zoet en klinken zangerig in zijn oren. Een wrang lachje siert zijn lippen en hij heft zijn robuuste hoofd. 'Vergeet het sarcastische randje, na al die jaren zou je toch weten dat dat enkel een masker is' Een grijns krult rond zijn lippe, niet wetende of hij er goed aan had gedaan om een deur te openen naar het verleden.

Lerav, Flight, E'rayhon <3

**Profile**

» Yrdaice

Yrdaice • Somewhere only we know

Yrdaice • Somewhere only we know

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen