Oorsprong afbeelding:(afbeelding gevonden via google die me naar meedere rpg's leidde, orginele eigenaar helaas nooit gevonden. Manip gemaakt door Yurameki, kader door Mimi)
Naam paard: Shyvana
Geslacht: Merrie
Karakter:Elke dag is weer een verassing met Shyvana. De ene dag is ze zo fris als een veulen en de andere zo chagrijnig als één van de oudere paarden die niets moet hebben van al die energie. Meestal is ze wel één van de vrolijkere paarden. Avontuurlijk, speels en hier een daar een gekke sprong. Gevaar is wat ze interessant vind, maar ze weet heel goed dat je soms driemaal moet nadenken.
Verleden:Wijsheid krijg je met de jaren... Maar soms lijk je wat te herinneren van een vorig leven. Ik geloof dat een ieder meerdere levens kan hebben gehad. Een herinnering daaraan is als een cadeau.
Mijn leven begon zoals dat van elk ander paard. Ik werd geboren uit mijn moeder. Zij was net als ik, zwart met witte manen. Mijn vader was erg blij met haar en ze was meer zijn prijs als zijn vriendin of vrouw. Mijn moeder was meer een merrie die het bij één hengst hield. Mijn vader zat meer achter andere merries aan. Toen ik geboren was bleef hij wel wat meer bij ons, maar zodra ik een jaar was niet meer. Ik keek toe hoe mijn moeder van binnenuit wegkwijnde. Gebroken door de pijn van verraad die ze voelde. Er was zelfs een dag dat mijn moeder mijn vader vroeg, waarom hij achter andere merries aanging. Het antwoord van hem was zo pijnlijk. "Ik ga achter andere merries aan omdat jij mij mijn gewilde liefde niet kan geven. We hebben een pracht dochter, maar dat is niet te danken aan jou."
Moeder was gebroken, ze ging liggen en bleef een week zo liggen. Ik heb haar overeind moeten duwen en haar overgehaald om met me mee te gaan naar de rivier waar de bloemen langs groeiden. Ze kwam met moeite overeind, maar gelukkig heeft ze die dag genoten.
We bleven daar maandenlang. Geen van ons dacht aan mijn vader, haar geliefde. We hadden plezier en genoeg te eten voor een hele tijd. Het was pas toen ik twee was dat we de kudde in Minanter voor het eerst zagen. Wij gingen er niet achteraan, we waren gelukkig hier, tussen de bloemen. De kudde trok verder en ik en mijn moeder lagen daar.
Toen ik drie, bijna vier was, hadden we een heerlijke tijd gehad. Mijn vader had ons nooit gevonden omdat hij het toch te druk had met andere merries. Mijn moeder had haarzelf tussen de bloemen genesteld. De zon scheen op haar vacht en ze ademde rustig. Ik graasde wat om haar heen en probeerde haar soms te plagen door het sprietje onder haar lichaam te willen. Haar moeder bewoog dan moeizaam haar hoofd omhoog. Pas een uur later ontdekte ik dat ze niet meer ademde. Ze was overleden. Een glimlach om haar lippen en haar ogen gesloten. Ze was vredig heen gegaan. Ik huilde maar was blij voor haar. Ze was in de hemel, met haar familie. Het enige wat ik nog wist van levende familie was mijn vader en een broer die ik nog nooit heb gezien.
Ik nam afscheid en bracht mijn lichaam in beweging. De bergen lagen voor me en ik zou op zoek gaan naar de kudde die ik toen had gezien met mijn moeder. Ik wilde mij bij hen voegen, voor de veiligheid. Mijn lichaam was nog niet zo sterk en ik zou bijna vijf worden. Maar ik zou dit gaan doen. Ik wilde me ook veilig voelen in een kudde en gewoon ver weg van mijn vader zijn. Hij was er toen niet voor me, dus hij hoefde er nu en in de toekomst ook niet voor hem te zijn.
Het duurde een week. Een week om alle toppen en dalen door te komen. Het regende op de eerste dag in Minanter en ze liep rustig naar beneden. Een hengst, Eros, had haar verwelkomd en haar meegenomen naar een boom vlak bij de kudde. Hij had haar het hele verhaal uitgelegd over Minanter en de rest van Blue Moon Horses. Ze had respect voor zijn kalmte en leiderschap vanaf de eerste ontmoeting. Ik bleef echter rustig onder al het nieuws. Iets in mij vertelde me dat zoiets altijd zo hoorde. Er was geen goed zonder een fout... Alles was in een bepaalde balans. En zo was het ook in het leven.
Hoe ben je op deze site terecht gekomen?:
Uhm... dat weet ik niet meer
In her eyes
Flowers could be seen 
