Stel je een ranke merrie voor, hoog op de benen, een slanke hals, grote en hoog aangezette ogen. Een smal voorhoofd, spitste en enigszins naar binnen gekrulde oren, een korte stevige rug met een hoog gedragen staart. Een paard dat op het eerste oog zeer slank en breekbaar lijkt door de combinatie van de lange benen en de compacte rug, maar bij een nader onderzoek heel wat blijkt te kunnen hebben. De benen zijn stevig, de hoeven groot: gemaakt om lange afstanden te lopen. De spieren staan strak en goed zichtbaar onder de dunne en zachte huid. Een merrie die door haar unieke bouw iets goddelijks uitstraalt: iets ranks en sierlijks dat met geen enkel ander paard valt te vergelijken. Iets wat allicht ook veroorzaakt wordt door de lange, zachte manen die mild krullend over haar hals vallen of de diepe, donkerblauwe ogen die een wijsheid uitstralen die haar jonge uiterlijk vele jaren te boven lijkt te gaan. En mogelijk zijn het wel de aftekeningen van de kleine blauwe vleugeltjes aan weer zijden van haar schoft. Een aftekening die zo donkerblauw is dat hij nauwelijks zichtbaar is tegen haar even donkere, maar bruine vracht.

Die merrie, dat is Mirë. Maar Mirë is ook de schaduw met gigantische vleugels die zich stilletjes door het woud beweegt. Het paard dat met nieuwsgierige grote ogen toekijkt hoe sommige ruzie maken en hoe anderen vrede zoeken. De merrie die soms niet meer is dan een paard en soms als een godin boven alles en iedereen uitrijst en zichzelf totaal afsluit van de wezens die zich paarden noemen. Mirë is altijd meer en minder geweest dan een gewoon paard: met een vader zo wisselvallig en verraderlijk als een woelige zee en een moeder die verzwolgen is door de diepten van hetzelfde water, is de merrie altijd op zichzelf aangewezen. En dat is al complex genoeg als je er geen vleugels uit je rug komen springen op de meest ongelegen momenten ... of wanneer je ogen goud opgloeien omdat je boos bent, of juist blij ... of dat je geen donder van de wezens begrijpt die paarden genoemd worden en die van een totaal ander niveau lijken te zijn dan jij bent. Het leven is al lastig genoeg met een vader die continue van humeur wisselt als je zelf ook maar enigszins verstand hebt van emoties. Het leven is vrijwel onmogelijk wanneer je met zo iemand moet omgaan en je zelf bijna niks voelt. Niet op die manier. Niet om dezelfde dingen. Ook dat is Mirë. Even complex, mooi en onpeilbaar als een waterval bij maanlicht, maar dat is dan ook waar haar bloed werkelijk vandaan komt.

the Inaccessible