Dat spiegelende, glanzende, volbloedige dier.

Beta Rank 2

Haar woorden brengen hem terug in de realiteit, in de wereld waar sterven voor iemand die je lief hebt waarzinnig stom lijkt te zijn. 'Ik heb al zoveel paarden zien gaan waarvan ik hield. Het is moeilijk om daar nog enkele bij te nemen dus ja ... na verloop van tijd zie ik liever mezelf sterven dan diegene die ik lief heb.' Hij zweeg en liet een kleine zucht ontsnappen. Hij had zoveel familie zien sterven, zoveel paarden zien gaan, zoveel lijken vaarwel gezegd en zoveel verdriet ondergaan dat het na lange tijd ondragelijk werd. En vergeten was al even moeilijk dan verzet bieden tegen al die dingen. 'Heb jij ooit iemand verloren die je heel dierbaar was?' Vroeg hij dan zachtjes. Het was misschien een gevoelig iets, maar voor hem was het de moeite waard er iets over kwijt te spelen.

Haar wijze woorden over zorgen helpen hem niet echt. Ja, ze had gelijk, zijn leven werd geleidt door zorgen in plaats van andersom maar hij wist niet erg hoe hij daar verandering in kon brengen. Soms was het kleinste beetje hoop iets dat alles weer kon doen keren. Myou had hem daarbij geholpen, zij had hem uit een verschrikkelijke tijd gehaald waar zelf Hazel hem niet in zou herkennen. Hij was nors, bot en vals. Geen paard durfde hem aanspreken want hij viel ze aan met ontblootte tanden. Moest Hazel er dan zijn dan zou ze vast kwaad zijn omdat hij zichzelf zo diep liep meeslepen in al die ellende.

Positief denken? Hij had het een poosje geprobeerd maar het hielp hem niet echt vooruit. 'Hoe kun je nu positief denken? Het is mogelijk maar vanuit mijn positie als leider is positief denken niet altijd even rooskleurig.' Hij had het misschien wat te snel en te bot gezegd. 'Daar komt een blauwe maan maar allemaal positief denken want er zullen vast geen doden vallen, nee de schimmen gaan enkel maar een beetje tussen ons in lopen.' Sprak hij als voorbeeld op een veel te norse bijna arrogante toon. 'Hazel, in welk aspect is het positief?' Vroeg hij meteen daarna. Hij schudde zijn hoofd in een verhitte bui en ademde dan eens diep in en uit. Bij haar vraag kwam een wrange glimlach op zijn lippen. 'Enkel moeder natuur bezit over een wijsheid die anderen niet hebben. Enkel moeder natuur kan antwoorden op ons vragen, ons leiden door het leven en ons steunen waar nodig. Ze weet veel ...' Zijn stem stierf weg waarna hij Hazelaar recht aankijkt. 'Veel van die aspecten komen terug in jou kleine Hazel, je staat zo dicht bij de natuur dat het lijkt alsof je haar rechterhand bent.' Hij zweeg en keek weer voor zich uit nar het water van de waterval dat kolkend naar beneden stortte ...

- I always be a fighter but without you I give up. -
Hazelaar, Avareth

Dat spiegelende, glanzende, volbloedige dier. - Pagina 2 382034

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Hazelaar dacht na over de vraag van de hengst, ze wist niet direct hoe ze deze zou moeten beantwoorden. Ze had wel iemand verloren die haar heel dierbaar was, haar moeder, maar dat was het dan wel weer. Anderzijds had ze nog nooit iemand zo liefgehad als waar Kracht van de Storm nu over sprak, geen ware liefde. Ze kende wel vrienden, en ze zou er tijdelijk kapot van zijn wanneer deze zouden komen te overlijden maar daarna ging alles weer door zoals het daarvoor door was gegaan. Dat was het grappige aan de wereld, die stopte niet met draaien, nooit om geen enkele reden. 'Ik denk niet dat ik ooit lief heb gehad op de manier waar jij nu over praat, maar ik heb mijn moeder verloren. Niet op de manier waar jij nu over spreekt, puur uit ouderdom maar ik ben er wel even kapot van geweest' Even zwijgt de kleine Hazel, dan kijkt ze voor haar uit en spreekt ze haar gedachtes van even tevoren toch uit 'Maar dat is het grappige van de wereld Kracht van de Storm, die staat nooit stil. De aarde blijft draaien, het wordt dag en het wordt nacht en alhoewel tijd niet alle wonden heelt scheelt het op een gegevenmoment wel in tranen' Kleine Hazel kijkt omhoog naar het grote gestalte van de zwarte hengst en glimlacht eventjes naar hem 'Snap je wat ik bedoel? Je moet niet je dagen leeg en vol afwezigheid leven, want op die manier slijt het niet. Je moet opzoek naar wat nieuws.. doorgaan. Af en toe mag je natuurlijk terugblikken, je mag erom huilen maar daarna moet je niet vergeten weer naar voren te kijken.. Vergeet niet te kijken naar wat je op dit moment hebt Kracht van de Storm'

Kleine Hazel zwijgt terwijl ze haar hoofdje weer laat zakken tot haar kin tussen haar voorbenen op de grond rust. Ze sloot haar oogjes en luisterden naar de diepe stem van Kracht van de Storm, alhoewel de woorden niet positief waren had het iets sussends als ze er zo met gesloten ogen naar luisterden. Ze voelde zich veilig en geheel ontspannen en het was iets dat Hazel direct voelde, herkende en ze genoot ervan zoals ze van vele positieve dingen in het leven genoot.

De norse toon waarop hij zijn voorbeeld zei deed haar oogjes weer openen en haar kort haar hoofd schudden. 'Ik ben niet achterlijk Kracht van de Storm, ik weet óok wel dat er dingen zijn die niet fijn zijn op deze wereld. Ik weet dat er paarden van ons weg worden genomen, dat er rampen gebeuren en dat er soms vreselijke dingen gebeuren. Er is geen positief punt van de blauwe maan, behalve dan misschien dat als je er met een open blik naar kijkt je kunt zien dat het een heel mooi natuurlijk fenomeen is dat iets vreselijks met zich meebrengt.' Even zwijgt de kleine Hazel Rah om naar de juiste woorden te zoeken om vervolgens weer verder te praten. 'Maar kijk nu eens om je heen Kracht van de Storm, kijk eens waar we zijn.. Bedenk eens hoe je situatie op dit moment is, je zit hier samen met een goede vriendin op een rustige droge herfstnacht op een prachtige plaats. Besef je wel waar je op dit moment staat Kracht van de Storm? Want soms heb ik het idee dat door jouw negatieve gedachtes je hebt positieve niet meer ziet in jouw wereld, en dat terwijl het er wel daadwerkelijk is. Snap je wat ik bedoel Kracht van de Storm? Snap je waar ik heen wil met positief denken?'

Hazeltje krijgt een stralende glimlach rond haar lippen bij de prijzende woorden van Kracht van de Storm, want wat dat betreft was de kleine Hazel als ieder andere jonge merrie gevoelig voor complimenten wanneer ze oprecht en naar waarheid waren uitgesproken. Hazeltje zoekt met haar pienter hazelnootbruine oogjes de ogen van de hengst op en schenkt hem diezelfde glimlach nogmaals wanneer ze oogcontact maken. 'En alle wijsheid heb ik enkel door te luisteren naar wat anderen zeggen lieve Kracht van de Storm.' Ook Hazel laat haar ogen weer afglijden naar de waterval voor hun en zegt vervolgens op een zachte toon, haast mompelend 'Dankjewel Kracht van de Storm, dat is het grootste compliment dat mij ooit gemaakt is'

Jennifer schreef:

Rank 4

Hij vroeg zich soms lichtelijk af waar ze al die woorden bleef halen. Hoe ze al haar gevoelens, ervaringen en dromen in woorden naar voor schoof. Het was ergens enorm afleidend van zijn huidige problemen ... moesten de dingen waar ze over spraken nu niet gaan over de dingen waar hij zich net zo zorgen over maakte. Voor ieder van zijn tegenstrijdige woorden had ze een uitleg, voor iedere uitdrukking op zijn gezicht zou ze iets weten te zeggen. Ze vertelde over haar moeder ... die gestorven was aan ouderdom. Zijn pijn was altijd heel plots geweest, hij zag het meestal zelf aankomen. Iedere blauwe maan vreesde hij ervoor, iedere keer was hij bang voor de gevolgen. Eigenlijk was hij blij dat hij hier amper familie kende, en als die er was dan zat die hoog en droog in rang vier, zijn vader ... Avareth. 'Wat ik op dit moment heb.' Herhaalde hij haar aanmoedigende woorden. Hij keek naar haar lichaam dat zo nauwgezet tegen de boom lag en blikte dan naar de waterval.

'Wat ik op dit moment heb.' Herhaalde hij heel stilletjes. Hij ging er verder niet op in maar zijn gedachten bleven er wel rondom gonzen. Toen ze hem benadrukte dat er inderdaad onfijne dingen waren op de aardbol voelde hij zich al schuldig omdat hij zo nors tegen haar was uitgevlogen. Als er één iemand op deze aardbol was waar hij nooit kwaad op zou kunnen worden dan was het wel kleine hazel. Maar kijk, hier verloor hij in enkele seconden zijn zelfbeheersing verloren gewoon om zijn eigen idiote gedachten. Maar Hazel zou niet Hazel zijn zonder een goede verklaring die altijd in het voordeel kwam van de situatie.

Toen ze vroeg om rond zich heen te kijken deed hij dat ook. Hij was moeder Natuur zo dankbaar om wat ze de wereld schonk. Om de groene velden, de plekken schaduw onder de bomen, het malse gras, de grote sappige appels en de wilde ontembare zee. Ja, daar was hij dankbaar om. 'Sorry.' Zei hij meteen onschuldig. Hij duwde zijn neus tegen haar hals en keek haar met zijn zwar en paarse oog strak aan voor hij zwak glimlachte. 'Ik moet wat meer aan mezelf werken denk ik zo.' Hij greens kort en hief zijn hoofd weer in de lucht. 'Posifief denken.' Herhaalde hij dan met een harde zelfzekere blik. Toen ze zei dat zijn compliment één van de grootste was glimlachte hij liefdevol. 'Je bent ieder stuk waard Hazelaar. Je bent boeiend op ieder mogelijke manier, voor ieder mogelijk wezen.' besloot hij ...

- I always be a fighter but without you I give up. -
Hazelaar, Avareth

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Toen hij zich verontschuldigde voor zijn gedrag schut de kleine Hazel even kort haar hoofd 'Het geeft niets Kracht van de Storm, je weet dat ik je graag mag' Hazel knijpt even haar oogjes dicht wanneer hij zijn neus tegen haar manenkam duwt en wanneer het contact weer wordt verbroken besluit Hazeltje om maar op te staan. Met een soepel gebaar, een voordeel van zo klein zijn, staat Hazeltje weer rechtop en richt ze haar lichaam in de richting van de grote zwarte Kracht van de Storm. 'Kom je mee?' vraagt ze hem terwijl ze haar kleine lichaampje in een drafje zet.

Hazel had besloten terug te keren naar de kudde om Kracht van de Storm te herinneren wat hij onder andere had, en wat hij zou moeten koesteren en liefhebben. Ze draaft door het bos, haar passen waren vlot, klein maar efficiënt waardoor ze niet veel langzamer was als de meeste paarden die een stuk groter als haar waren. Natuurlijk deed ze het draven door het bos niet zwijgend, Hazeltje zou immers niet de merrie van 1000 woorden worden genoemd als ze geen woorden zou gebruiken. Ze kijkt Kracht van de Storm zijdelings aan en zegt 'Ik hou van de geur van het bos, het ruikt er altijd fris zelfs nu er een klein laagje sneeuw de mosgrond bedekt. Het is alsof de bomen, de dieren in het bos, de mos op het grond hun best doen om het bos zo uitnodigend mogelijk te maken. Natuurlijk blijft het bos niet een plaats waar de meeste paarden graag vertoeven, puur omdat het bos ons het zicht beneemt en dus belangrijke secondes om te vluchtten wanneer gevaar dreigt. Daarbij weten wij ook dat er meer in het bos schuilt dan enkel wolven' Hazeltje zwijgt even peinzend, ze had nog nooit een schim gezien, gesproken of meegemaakt dus ze wist niet precies waarover ze praatte maar ze wist wel dat ze zich vaak in het bos vertoeven.

Wanneer de kleine Hazel aan de rand van het bos komt zet ze haar lichaam terug in een stapje, niet ver van de rand van het bos vandaan stond de kudde te grazen. Hazeltje glimlacht opgewonden 'Zie je dat Kracht van de Storm? Zij vertrouwen op jouw, en dat doen ze omdat ze wat hebben om in te vertrouwen' Hazeltje laat haar hoofdje zakken tot ze haar neus in de sneeuw duwt en de grassprietjes onder de sneeuw vandaan plukt zoals alle paarden in de kudde dat ook deden. Hazeltje heft vervolgens haar hoofd weer op en kijkt de gitzwarte hengst zijdelings aan 'Ik vertrouw in jouw, en vertrouwen krijg je niet Kracht van de Storm.. Vertrouwen moet je verdienen dus denk maar eens goed na over hoe je dat precies hebt gedaan.. Niet door een mislukkeling te zijn' Ze duwt even plagerig haar neusje tegen de schouder van de gigantische zwarte hengst en kijkt vervolgens weer uit over de kudde die zich op zijn gemak over het besneeuwde landschap voortbewoog.

Rank 4

"Je weet dat ik je graag mag." Hij bleef even voor zich uitkijken en glimlachte dan liefdevol. Een zin die geheel wederzijds was. In een snel sierlijke beweging komt ze recht en de halve Shire spitst zijn oren naar de kleine merrie als ze hem vraagt mee te komen. Zijn lichaam gaat gelijk in beweging. Met een korte blik over zijn schouder naar de weelde van de bruisende waterval en de stilte over het witte vlak naast al dat levende water. Hij had het meer voor de koudere dagen, als hij hebzuchtig was dan wel. Want hij kon veel gemakkelijker overleven, zijn lichaam, zwart en groot had veel minder moeite om zich tijdens koude dagen voort te bewegen in plaats van warme dagen. Maar de winter was ook het punt waar hij andere merries, jaarlingen en hengsten zag lijden. Iedereen slonk in gewicht twee maal, dood was er veel sneller zonder dat enige schim zich ermee moeide.

Anders dan Hazel was Axis niet zo lichtvoetig en geruisloos. Je hoorde hem op twee kilometer al komen enkel door de trillingen onder de grond. Terwijl hij op een trage lompe manier achter haar aandraafde luisterde hij naar haar woorden en glimlachte. Het bos was inderdaad prachtig, als het niet werd bewoond door onheil. Maar dat ging hij niet gaan zeggen, voor zijn eigen bestwil waarschijnlijk. 'Er is geen plek rijker aan dieren dan het bos. En ze zijn zo sterk verschillend vind je niet? Er zijn kleine en grote, kwade en lieve, roofdieren en prooidieren, met vleugels, klauwen of een dikke staart.' Hij zweeg en spitste zijn oren op het bos rondom hem op zoek naar al die verschillende dieren. 'Het is hier prachtig, ondanks zijn diepere gevaren.' Bevestigde Axis zelfzeker.

Hij was zo op in zijn omgeving dat hij het niet had gehoord dat Hazel in stap wat teruggekeerd. Hij botste tegen haar aan en schudde kort zijn grote hoofd. 'Sorry, het bos ...' Zei hij met een opgewekte glimlach voor hij naar de kudde keek en naar haar woorden luisterde. Hij liet haar woorden tot zich doorzinken terwijl hij de kudde aanstaarde. Hij knikte uiteindelijk heel zachtjes en keek haar eventjes onderzoekend aan. 'Bedankt nochmaals.' Fluisterde hij. Hij begreep het en hij aanvaarde. 'Ik heb mezelf er altijd van weerhouden om lief te hebben vanwege de pijn die bijna meteen volgde. Ik weigerde vertrouwen te nemen en geven omdat ik bang was voor het verdriet dat zou volgen maar ...' Hij zweeg en staarde lange tijd voor zich uit. 'Ik denk dat we met zijn allen veel sterker staan. Ondanks de pijn en het verdriet dat volgt, ik denk dat iedere bron van vertrouwen de moeite waard is. Ik zie het Hazel, ik snap wat je me wilt zeggen en het is verschrikkelijk dat het zo lang duurde voor het bij me doordrong.' Fluisterde hij zo zacht dat het amper hoorbaar was...

- I always be a fighter but without you I give up. -
Hazelaar, Avareth

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Rank 2. You and I, we don't tell each other lies

Een vrolijke glimlach siert Hazeltje haarlippen wanneer de hengst zachtjes tegen haar aanbotst toen ze een overgang terug naar stap maakte. 'Als ik het kon zou ik wat harder stampen, echter maakt het deken van witte sneeuw en het gebrek aan grote hoeven of een zwaar gewicht deze onderneming haast onmogelijk.. Je zult dus echt op moeten letten als ik vertraag, je oren zullen het niet zo gauw oppikken' Ze duwt plagerig haar neus tegen de borst van de gigantische Kracht van de Storm alvorens ze haar oogjes op de kudde voor hun vestigt.

Wanneer de hengst tot inzicht leek te komen, eindelijk leek te beseffen wat er voor hem was, wat hij had en wat hij nog kon gaan bezitten siert een warme glimlach de lippen van de jonge Hazel Rah. 'Iedere bron van vertrouwen is de moeite waard' Herhaalt ze de woorden van de grote Kracht van de Storm bevestigend. 'En je zult zien dat sommige bronnen van vertrouwen je niet eens zullen teleurstellen..' De merrie zwijgt even kort terwijl ze met haar pientere, hazelnootbruine oogjes de ogen van de hengst opzoekt 'Ik zal je niet teleurstellen' voegt ze er vervolgens aan toe.

Zwijgend kijkt de kleine Hazel Rah naar de kudde, het was iets dat ze van Regenboog bij Bliksem had geleerd.. Soms moest je praten en soms moest je zwijgen en alhoewel de kleine Hazel in het tweede nog niet zo heel goed was begon ze het te leren. Ze begon de kracht van de stilte te appreciëren, feit blijft dat Hazeltje de merrie van 1000 woorden bleef en dus graag praatte. 'Ken je Regenboog bij Bliksem?' Vraagt de merrie uit het niets aan de grote hengst naast haar, ze was nieuwsgierig of Kracht van de Storm hem kende en zo ja wat hij van hem vond. Het oordeel van Kracht van de Storm woog zwaar voor de kleine Hazel, want hetgeen dat Hazel mistte; levenservaring bezat de grote Kracht van de Storm in overvloeden. Ze had er verder geen moment bij nagedacht dat ze de naam had gegeven die zíj de hengst; Vladimir had gegeven en het waarschijnlijk was dat als Kracht van de Storm hem al kende hij hem zeker niet bij de naam zou kennen die de kleine Hazel aan hem gegeven had.

[OOC: Geen hele grote post, 't wilde eventjes niet]

Rank 4

Axis glimlachte op haar woorden. 'Ik zal mijn best doen.' Beloofde hij met een knipoog. Hij zou haar met één simpele duw tegen de grond krijgen ... zij daarintegen, ze zou veel meer moeten ondernemen om Axis dan ook ma één stap opzij te krijgen. Zijn krachtige hoeven hadden een vrij stabiele houvast op het witte deken van sneeuw. Hij liet zijn neus zakken en duwde het de zachte sneeuw in. Hij brieste schudde zijn hoofd en blikte naar de witte hemel waar langzaamaan witte sneeuwvlokjes uit naar beneden dwarrelden. 'Vind je het niet raar Hazel.' Merkte hij op terwijl zijn zwarte en paarse oog vanachter zijn dikke maantop naar de hemel staarde. 'Sneeuw, vanwaar het komt?' Hij keek vragend opzij en glimlachte kort. De natuur had heel prachtige fenomenen, soms onverklaarbaar. 'Uit de wolken vanwaar regen ook komt maar sneeuw heeft zo'n prachtige vorm.' Fluisterde hij ingenomen door de dikke sneeuwvlokken. Hij volgde één die landde op Hazels neusje. Hij bracht zijn neus dichter en keek naar het sterretje dat langzaam samensmolt met haar dikke pluizige wintervacht.

Toen ze benadrukte dat ze hem zeker niet zou telleurstellen glimlachte hij zwak. Het was stil, een stilte die zeldzaam was bij Hazel en haar vele woorden. Maar een stilte die hij apprecieerde, waarin hij alle paarden aankeek en over vertrouwen nadacht. Nu waren er slechts twee paarden die hij zou liefhebben, vertrouwen tot hun dood. De ene stond naast hem en de ander was zijn vader. Geen geheimen, geen twijfel. Net toen hij wou vragen vanwaar de stilte kwam vroeg ze hem of hij Regenboog bij Bliksem kende. Hij grinnikte kort en keek opzij naar de kleine Hazel. 'Ik en Vladimir hebben een gemeenschappelijke vriendin.' Zei hij met een glimlach waarna hij Hazeltje aantikt. 'Jou.'

'Hij kwam naar me toe voor een rang hoger te gaan. Ondertussen zit hij bij mij in de rang en voert hij de vechters aan. We hebben gepraat en plots was je naam daar.' Zei Axis terwijl hij aan het gesprek terug dacht. Vladimir had zich heel beschermend opgesteld, alsof Hazel enkel van hem was. Met zekerheid kon de halve shire zeggen dat Regenboog bij Bliksem even veel voor Hazel kon doen als Axis. Ze hadden een gemeenschappelijk doel, haar beschermen. 'Vanwaar de naam Regenboog bij Bliskem?' Vroeg hij dan nieuwsgierig...

- I always be a fighter but without you I give up. -
Hazelaar, Avareth

**Profile**