little boys want fun too.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

zo in de nacht was alles nóg vreemder dan overdag. de grassprieten die overdag zijn kleine neusje hadden gekriebeld en gifgroen afstaken tegen de blauwe hemel, waren nu donkergrijs gekleurd in de avondlucht. Het kleine hengstje was weggeglipt van zijn tiranieke moeder, amper een dag oud en nu al bedolven onder haar haat gevoelens. Roque begreep er niks van. hij kon zich niet bedenken wat hij verkeerd had gedaan, hij had alles gedaan wat zijn instinct hem had verteld, maar toch was zijn moeder Darlica hem duidelijk liever kwijt dan rijk.

zijn lichte benen hadden hem op een onbewaakt moment, toen zijn moeder lag te dutten tijdens het vallen van de nacht, weggesleurd van haar, en onhandig galopperend met zijn lange stelten was hij de grasvlakte overgestoken, waarvandaan hij zijn moeder nog net kon zien liggen. ze had hem verteld dat ze morgenochtend, als de grote oranje zon weer boven stond, weg gingen, naar iemand die haar zou verlossen van het misbaksel dat ze haar zoon moest noemen.

een lange dag vol nieuwe indrukken had zijn tol geëist en de kleine zwartbonte hengst plofte neer tegen een boom aan, zijn hoofdje op zijn knieën en zijn ogen starend naar de lucht waar de prachtige sterren aan de hemel fonkelden. hij glimlachte en sprong weer op. zijn moeheid was verdwenen door de twinkelende lichtjes in de lucht. hij brieste en sprong op zijn achterbenen, een zachte, hoge hinnik verliet zijn welgevormde mond terwijl hij bokte naar de sterren, met zijn voorbenen er naar maaide om ze te vangen. hij was zo opgegaan in zijn spel dat hij niet door had dat een ander paard hem genaderd was.

*open voor iemand die vervelendveulentje wil ontmoeten. (:

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Vrolijk stapte ze door, met haar kleine astracan aan haar zijde. Glimlachend keek ze naar het velen dat moeite deed haar bij te houden, en dan zo nu en dan op zijn onhandige beentjes langs haar schoot. Voorzichtig ging Kay
Eigh liggen, ze was moe van de bevalling, maar gelukkig. Ze had eerst geen veulen gewild, maar wilde Astracan nu al niet meer kwijt. Maar steeds moest ze denken aan ze vader, Lerav, die niet eens wist dat ze in verwachting was, en nu niet eens wist dat hij vader was van zijn knappe zoon. Ze bekeek Astracan, hij was de perfecte mix. Een wat steviger hengstje. Zijn vacht was apart, grijs palomino achtig. Maar Kayleigh en Lerav waren beide apart, dus dat was te verwachten. Haar ogen zochten Astracan weer op,. Maar ze kon hem niet vinden waar was hij. Een anstige hinnik erliet haar lippen. Hoe kon ze haar eulen van een dag oud kwijt raken. Ze hoorde tot haar opluching een vrolijk hinnikje terug komen. Snel liep ze erheen. " Niet meer doen assie, je maakt mama bezorgd! " sprak ze nog it voordat ze hem zag.

Ze zag Astracan vrolijk staan. Snel liep ze naar hem toe. Maar haar ogen schoten door naar een ander veulen. En. Bont veulen, van ongeveer even oud als Astracan. Wat deed hij daar alleen? Snel liep ze haar heen met Astracan aan haar zijde. Maar die liep al snel nieuwsgierig voor haar uit. " waar is je moeder kleintje? Ik ben Kayleigh, de moeder van deze kleine Astracan " sprak ze lief uit terwijl ze het veulen nieuwsgierig bekeek. Hij was veelste jong om hier alleen te zijn.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

Plots stond er een grijsachtig veulen voor hem, de zelfde hoogte, zelfde bouw, alleen de kleur was anders. met een klap kwamen Roque's benen weer op de grond terwijl hij het veulen nieuwschierig bekeek vanaf een afstandje. zo in het maanlicht viel de grijze vacht van het jonge veulen voor hem bijna niet op, en het was dus ook niet gek dat Roque hem niet opgemerkt had. plots hinnikte het veulen en kwam er een merrie aangelopen, Roque dook in een, bang om op zijn kop te krijgen. zo was zijn moeder nou eenmaal, wat hij ook deed, hij zou straf krijgen.

De merrie sprak en klonk zowaar vriendelijk. toch bleef hij vanaf waar hij stond haar wantrouwig aankijken. zijn piepstemmetje klonk hoog en schril door de nacht toen hij haar netjes antwoord gaf. ' mijn mamma is daar' hij wees met zijn neus langs de merrie die zich voorgesteld had als Kayleigh en haar veulen dat dus Astracan heette. daar in de verte, aan de andere kant van het grote grasveld lag zijn moeder Darlica in de schaduw van wat bomen, rustig te slapen, totaal niet ongerust over haar kleine bonte mannetje dat in zijn eentje op onderzoek uit ging. ze was hem liever kwijt dan rijk..

Roque keek de merrie opnieuw aan. 'Ik ben Roque' een onzekere glimlach sierde zijn ranke gelaat, nog altijd op zijn hoede.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Ze bekeek het veulen dat zich duidelijk niet op zijn gemak oelde. Ze had er een raar gevoel bij. Al helemaal toen hij naar zijn moeder wenkte die hem zomaar alleen liet lopen in hetduistere maanlicht. Zd snoof argwanend in de richting van de merrie. " Mag jij hier dan al zomaar alleen lopen? " zei ze op een reemde toon. Astracan bleek er niets van e merken. Diesprong rolijk om het veulentje heen. Zachtjes gaf hij het veulen dat dus Roque heette ren duw. Ze glimlachte zwakjes. Ze vond het wat raars hebben dat eulennzo alleen. Ze was zelf geen ervaren moeder, maar ze wist wel dat dit niet verstandig was als moeder zijnde. Uiteindelijk hield ze het niet meer er schot het eruit " Wil je moeder je niet?" vroeg ze voorzichtig, terwijl ze contactzocht met het jonge veulen.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

Darlica was duidelijk nog diep in slaap en zou dat nog wel zijn tot het zonlicht weer zou aanbreken. en als het zonlicht zou aanbreken zouden ze weggaan had ze gezegd.. waarschijnlijk maakte het zijn moeder toch geen bal uit waar hij was, ze was hem nog liever kwijt dan dat hij constant achter haar aan huppelde. Roque's ogen vernauwden zich, voor het eerst in zijn korte leventje voelde hij kwaadheid zijn lichaam doorstromen. kwaadheid omdat zijn moeder hem zo behandelde. wat interesseerde het hem of zijn moeder het goed vond dat hij hier liep? ze zou er niet achterkomen, als hij maar op tijd terug zou zijn bij haar voor ze wakker werd en zich gedeist zo houden, dan kreeg hij geen straf..

de tweede vraag van Kayleigh kwam harder aan. gelijk begonnen de hersentjes van de kleine bonte hengst te kraken. zijn moeder wilde hem niet.. dat was wel duidelijk nu. daarom dat ze steeds kwaad werd, wat hij ook deed, daarom dat hij klappen kreeg als hij alleen nog maar naar haar keek.. daarom dat ze zo blij klonk als ze het had over dat ze morgen naar iemand toe gingen voor Roque.. ze zou hem daar dumpen..

in zijn grote donkere ogen welden tranen op, en alleen met pure wilskracht en het sterke karakter dat hij van zijn beide ouders geërfd had, ookal kende hij zijn vader niet, hield hij de tranen tegen. ze glinsterden aan het oppervlak van zijn ogen, klaar om er over heen te stromen als Roque zijn verdediging zou staken. Roque had niet meer de kracht om te antwoorden, hij vertrouwde er niet op dat als hij zijn schrille stem zou laten horen, hij dan tegelijk ook de tranen kon tegenhouden. en tranen, zo zei zijn moeder, waren een teken van zwakte, wat alleen leidde tot meer straf..

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Kayleigh had direct nspijt van haar vraag. Het veulen klapte dicht. Ze zag lachaam een traan over haar wang rollen. Het deed haarpijn. Het wasndan wel niet haar veulen, maar ze had een zwak hart voor kleine mannetjes. Snel zette ze een stap naar boren en duwde troostend haar neus tegen zijn hals " Het is al orf " fliisterde ze zachtjes, maar hoorbaar voor het veulen. Door haar ooghoeken zag ze Astracan staan. Verbijsterd keek hij naar wat er gebeurde. Hij snapte niet goed wat Kayleigh ermee bedoelde. Waarschijnlik om dat Kayleigh hem nooit inn de steek zou laten. Met haar neus streelde ze het veulen gerusttellend.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

hij schudde zijn ranke, kleine hoofd toen Kayleigh hem aanraakte. dat was hij totaal niet gewend. zijn moeder raakte hem nooit troostend of liefkozend aan, alleen als hij straf kreeg werd hij aangeraakt. het voelde fijn. hij voelde zich gesteund door de merrie, alsof ze er voor hem zou zijn. alsof ze er voor zou zorgen dat zijn leven beter zou worden. toch wist hij dat dat niet zo was. hij zat nu eenmaal vast aan zijn moeder, en zodra het licht werd zou hij worden afgeleverd bij iemand anders, iemand waarvan hij hoopte dat die beter zou zijn met veulens, aardiger, hem niet overal de schuld van zou geven.

'Dankuwel' fluisterde hij tegen kayleigh, zijn neus nog in haar manen en zijn tranen nu vrij stromend, meer van opluchting dan van iets anders.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Ze zag hoe het veulen reageerde, verbaasd. Alsof hij dit nog nooit had geoeld. Alsof hij nog nooit was getroosd of even tegen zijn moeder aan had gelegen. Het idee dat haar pijn. Ze kreeg steeds meer medelijden met het arme beestje. "Zeg maar je " zei ze met een glimlach. Se zag hoe Astracan langzaam dichterbij kwam. Voorzichtig ging liep hij naar het veulen .

Zelf was Kayleigh geweldig opgegroeid, tot haar derde, maar ze kon zich niet voorstellen hoe een merrie haar veulen zomaarkon laten stikken. Bij het idee liepen haar ogen vol. Ze wist niet wat er met het veulen zou gebeuren. Maar se joopte dat het goed zou komen, als het niet bij zijn eigen moeder bij een ander paard.

** Sorry, weet niet echt iets :}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

toen Astracan dichterbij kwam schudde Roque zijn manen even heen en weer, de sprietjes haar die daar nu voor door moesten gaan iniedergeval.. hij brieste, zijn gedachten opnieuw ordenend, blij dat Kayleigh er voor hem was, en blij dat hij zich nu, al was het maar voor even, kon gedragen als een normaal veulen.

Astracan deed nog een stap dichterbij en Roque liet zijn hoge, schrille hinnik even over de grasvlakte schallen. het klonk vrolijk, speels. hij steigerde, zijn voorbenen speels maaiend naar Astracan, zijn hoofd zwiepend door de lucht en zijn kleine staartje ook. hij kwam weer neer en hapte naar Astracan, waarna hij vrolijk bokkend een rondje rond Kayleigh rende.

Als een typisch veulen waren zijn gedachten alweer heel ergens anders geweest zodra hij afgeleid werd door dat Astracan dichterbij kwam. het gesprek van net was hij echter niet vergeten, maar was alleen naar de achtergrond geplaatst zodat hij zich nu op het spelen kon concentreren.

*haha, ik ook, ik lul zomaar een eind weg xD

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Ze zag hoe Roque reageerde op Astracan, alsof alle problemen van de wereld waren. Glimlachend volgde ze de twee jonge veulens. Beide op hun onhandige hoge beentjes. Ze genoot ervan hoe veulen alles in een keer achter zich konden laten en gewoon even konden gaan spelen. Astracann was daar gek op. Hij kon dan een druk mannetje zijn. Hij was nog niet een heertje van veel woorden, maar dat kwam vast nog wel.

Grinnikend volgde haar ogen de veulens die om haar heen dwarrelde. Ze vond het een fijn gezicht. Zelf besloot ze maar een paar happen gras te nemen. Door haar wimpers volgde ze de veulens nog steeds. Ze zag hoe Astracan half op Roque sprong. Met zijn rechterbeen hing hij over de schoft van Roque. Wat heerlijk die jonge veulens, geen besef van de realiteit en gevaar. Gelukkig was Kayleigh er om ze te beschermen als het nodig was. Opeens voelde ze Astracan's snuit zoeken naar haar tepels. Gulzig schrokte hij slokken naar binnen. Maar snel sprong hij weer achter Roque aan.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

Plots is Astracan buiten het bereik van zijn happende lippen en maaiende benen, en naar zijn moeder toe gerend. Roque ploft uitgeput op de grond. hij ziet hoe Astracan staat te drinken en likt zijn lippen af, smakkend. ook Roque had enorme dorst maar aangezien zijn moeder sliep kon hij niks, als hij haar wakker zou maken zou ze alleen maar enorm boos op het kleine ding worden.

*bahh, ik heb geen ideeën meer. ;o

**Profile** Number of posts : 594 Status : Absent

Shade

De afgelopen twee blauwe manen had ze onder omstandigheden gemist. Op dit moment gierden die extra krachten door haar lijf en had ze het ongemakkelijke gevoel de boel te moeten inhalen. De eerste gemiste blauwe maan was niet zo heel spectaculair geweest. Ze was ver weg van haar huidige thuisland weggeweest en dus was ze niet onder invloed geweest. Eigenhandig had ze een klusje opgeknapt, echter had ze dat de tweede gemiste blauwe maan beraamd. De berisping van Avanti had ze verwacht, maar dat ze zichzelf zo had moeten verlagen om zelf Ayana te dulden terwijl de merrie haar hoektanden in het lichaam van de palomino boorden was een ander verhaal. Haar haat jegens de valkkleurige en eveneens slanke merrie was er alleen maar door gegroeid. Vanaf hun eerste ontmoeting hadden de twee schimmenmerrie ’s elkaar al niet gelegen, en hun leider – de paarsoogige Avanti – had het alleen maar amuserend gevonden. Uiteindelijk kon Sythka nog aardig tevreden zijn met hetgeen wat ze Ayana aan had kunnen doen, de valk was niet zo uit de strijd gekomen dat het een simpele overwinning was geweest, maar de uithalen van palomino waren ook raak geweest, echter had ze zichzelf daarbij mee verwond dan haar tegenstander. Het gevecht tussen en schim en een normaal paard was verreweg van heerlijk als zelf in de zwakke positie stond, maar nu ze het vanaf de andere kant meekreeg was het een waar genot.

Ook vandaag bewoog de palomino kleurige schimmenmerrie zich kalm en met ruime passen voort. Enkel haar medeschimmen zouden zien dat haar spieren trilden om haar op haar plaats te houden. Haar scherpe zintuigen hadden de aanwezigheid van enkele jonge dieren opgemerkt die werden vergezeld door een ouder dier van haar soort. Kort schoot haar tong langs haar lippen en krulde deze vervolgens omhoog tot een grijns. Sythka verhoogde haar tempo tot ze op het punt stond de bossen uit te treden. Tot nu toe had ze zich geluidloos voortbewogen, alleen haar medeschimmen zouden haar gehoord kunnen hebben. ”Wel wel wel, met de twee kleine mannetjes op stap?” klok haar duidelijk geamuseerde stem voordat de schim tussen de bomen vandaan trad en kalmpjes richting de merrie en beide veulens liep. De grijns die haar lippen sierde werd alleen maar groter en groter en gaf hierdoor dus de scherpe hoektanden weer die ze sinds haar transformatie had. Het heldere zonlicht gaf haar vacht een aparte kleur in combinatie met het licht van de blauwe maan, toch waren de deels geheelde wonden het meest opvallende, het ontsierde haar eerder zo smoothe vacht namelijk.

We kiss and tremble with delight.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Rimero draafde langzaam door Minanter tot hij twee spelende veulens en een merrie zag. Hij glimlachte bij het schouwspel, zelf moest hij niks van veulens weten nadat zijn enige liefde gestorven was tijdens de dracht.. Zijn zwarte manen wapperden in de zachte wind, de blauwe maan sloeg uit op zijn witte vacht. Hij merkte een ander paard op die uit het beruchte schimmenbos kwam. Een palomino merrie. Rimero bleef uit het zicht van de schim, maar kwam net dicht genoeg om haar te horen. 'Wel wel wel, met de twee kleine mannetjes op stap?' klonk haar duidelijk geamuseerde stem. 'Wel wel wel, uit de dood teruggekeert?' siste hij achter haar. Hij wist dat het blauwe maan was, maar de andere merrie leek zo onschuldig, dat hij niet kon toelaten wat deze schim met hen kon doen.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Vrolijk spitste het veulen zijn oren toen de palomino merrie verscheen. Ze had duidelijk wat aparts. Maar dat zag Astracan niet als een gevaar. Zo naief nietswetend van het gevaar stapte hij nieuwsgierig naar voren. "Hallo! Ik ban Astracan, maar me moeder noemt me Assie, dus noem jij me ook maar zo, Assie, Assie, Assie." sprak hij rolijk uit. En toen hij de hengst erachter zag werd het allemaal nog leuker. Hoe meer paarden hoe beter. Vrolijk sprong het een rondje om zijn moeder. Die strak de palomino aankeek. Die leek minder vrolijk met het bezoek. Astracan was verder te jong om te weten waarom. Opeens zette Kayleigh haar lichaam voor Astracan. Verbaasd keek hij naar zijn moeder. Waarom deed ze zo. Paarden waren toch lief?

Astracan was klein, geen besef van de wereld, en het gevaar wat er was. Hij had zijn moeder horen zeggen dat dat nog wel kwam. Hij begreep niet precies wat ze bedoelde want hij was toen aan het slapen, hij was moe geweest van het spelen.

Hier tussen komt nog een post van Kayleigh

Gast **Profile**

Nijdig, tot het uiterste gedreven door het nijd dat hij voelde voor de witte hengst met de zwarte manen heft hij zijn robuuste hoofd en laat zijn amber gekleurde ogen kalm over de hengst gaan. Zijn woorden zijn roekeloos en zouden de schimmen alleen maar meer op jagen, meer laten genieten van het moment. Wat die idiote hengst hier kwam doen begreep hij niet, dit was zijn rang niet, dit was zijn taak niet. Net als dat die stomme merrie zich weer opnieuw in een fout gebied begaf op het moment dat de blauwe maan aan trad, leerde ze het dan nooit? E'vesdar kon enkele opvliegende emoties niet onderdrukken na wat Lerav hem allemaal had verteld, hij had niet kunnen begrijpen wat de merrie haar hengst had aangedaan, en evenmin met hun zoon er bij. Maar wat hem het meest tot dit schouwspel had getrokken was zijn zoon, Roque, zijn moeder was in geen wegen te bekennen en hij beseft dat hij de enige is die het jonge veulen nu nog heeft.

Hij richt zijn blik op de witte hengst en met één koude blik dwingt hij hem weg te gaan. 'Als je nu niet verdwijnt dan vermoord ik je persoonlijk, maak dat je weg komt, ga naar je eigen rang en laat je gezicht niet meer zien tot de maan weg is. Nu!' Zijn stem is krachtig en dulde geen tegenspraak. Hij besteed maar weinig aandacht aan de merrie, hij had haar eens gered, en nu ze één van zijn weinige vrienden had gekrenkt was hij niet van plan opnieuw zijn leven in de weegschaal te zetten. Tuurlijk zou hij zijn taak als leider doen, maar meer ook niet. Hij zet zijn lichaam voor zijn zoon en duwt deze zachtjes naar achter. 'Roque, luister' Hij kijkt het veulen strak aan. 'Ik wil dat je nu weg gaat, zoek de zwarte hengst op, Flight, en blijf bij hem. Beloof me dat je naar hem toe gaat, nu' Zijn woorden zijn dwingend en eveneens dulde hij van zijn zoon geen tegenspraak. Flight was dan misschien niet degene die het best voor Roque zou zorgen, maar hij wist zeker dat hij het veulen niet aan zijn lot zou over laten. E'vesdar richt zijn blik op de schim en ademt diep in, het werd alweer zijn zoveelste confrontatie en hij vroeg zich af of hij er klaar voor was.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

een palomino stapt de bossen voor hen uit, en Roque deed een paar passen achteruit. Hoe klein deze man ook was, niet alleen had hij wantrouwigheid tegenover paarden door de manier waarop zijn moeder hem behandelt had, ook merkte hij gelijk dat de palomino anders was, anders dan andere paarden. Roque zette vertwijfeld enkele passen in de richting van Kayleigh, de enige die op dit moment zijn vertrouwen had.

Een witte hengst met zwarte manen en staart kwam nu hun kant op en begon te praten. het enige wat Roque's jonge oren opvingen was iets over de dood. hij schrok. dit soort dingen hoorde een veulen niet te horen, dit soort dingen hoorde hij niet mee te maken. zijn kleine oren schoten zijn nek in terwijl zijn borstkas opzwol en hij naast kayleigh stond. Hoe klein de bonte hengst ook was, hij had een groot gevoel en snapte wel dat er hier iets raars aan de gang was. zijn donkere, intelligente ogen gingen van de palomino naar de witte terwijl hij bleef staan waar hij stond.

Nog een paard. voorzichting keek hij achter zich en zijn oren schoten met een ruk naar voor, zijn schrille hinnik even weerklinkend. het was zijn pappa. alles zou goedkomen nu! toch ging het anders. zijn vader zette zijn grote, gespierde lichaam voor het kleine van roque en duwde hem een paar passen van de andere paarden weg. Roque werd aangesproken, hij moest naar Flight toe. flight? wie was dat nou weer?? Roque brieste. 'ik ga niet weg!' niet nog een keer, niet opnieuw zou hij aan zijn lot overgelaten worden. de tranen stonden in zijn ogen. hij was al achtergelaten door zijn moeder, en net nu hij zijn vader begon te vertrouwen speelde die hem weer door naar een of andere onbekende hengst.. koppig bleef hij staan.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Bang keek Kayleigh voor zich uit. Ze wist dat E'vesdar haar niet begreep en misschien zelfs boos op haar was. Hij had haar de vorige keer uit de problemen geholpen. Maar ze was bang dat hij met Lerav had gesproken, wat zou hij gezegd hebben? Dat hij zijn zoon nog niet ezien heeft? Iets anders kon ze niet bedenken. Maar hij was hem gewoon nog niet tegen gekomen. Hopeloos zocht ze hulp bij E'vesdar. Ze wilde met hem praten. Ze wilde weten hoe hij over haar dacht. Echter was dat nu niet het moment voor. Hij kon haar toch niet zomaar laten stikken met Astracan. Ze keek naar het veulen dat duidelijk niet begreep wat er aan de hand was. " Ga weg naar de kudde, naar Lerav, je vader. " sprak ze hoopvol uit toen ze zag dat E'vesdar Roque zoiets influisterde. Haar ogen schoten snel nar Roque die koppig bleef staan. Ze wist niet wat ze moest doen. "Ga anders met Astracan mee?" vroeg ze voorzichtig. Ze wachtte de reactie vanE'vesdar af. Ze dacht niet dat hij in zou stemmen. Maar het was het proberen waard.

Zou W'vesdar haar nu alleen laten. Ze wist het niet. Haar ogen schoten naar de schim . Ze wachtte af op wat er gebeurde.

**Ali, waar heb je het eig over met Kay en Lerav?

Gast **Profile**

Weer volledig de kalmte zelf richt hij zijn ogen op Roque, welke nu het moment koos om koppig te zijn. Hij had geen zin om een scene te schoppen, en al helemaal niet voor de palomino gekleurde schim. Dus duwt hij het hengstenveulen dicht tegen zich aan en laat zijn ogen over Kayleigh glijden. Natuurlijk zou hij haar niet aan haar lot over laten, en het veulen al helemaal niet. Toch moest hij zich behoorlijk over zijn opwellende gevoelens heen zetten. Er waren immers maar weinig dingen op deze aarde die hem woedend maakte, en dat waren merrie's die hun lichaam in de strijd gooiden om te krijgen wat ze wilden van een hengst. E'vesdar haatte het type dat een masker voor droeg en niet haar echte kleuren toonde. Hij begreep ook totaal niet hoe Kayleigh Lerav had kunnen bedriegen op die manier. Lerav had in zijn leven al genoeg dierbaren gehad die hem in de steek hadden gelaten. Een zucht glijd over zijn lippen, hij drukt zichzelf nog iets steviger tegen Roque aan, hij zou het veulentje voor geen goud los laten. 'Roque blijft bij mij, ik laat hem niet nogmaals een ouder verliezen, hij heeft gelijk'

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ondanks het feit dat ik in tweestrijd met mezelf zat, moest ik toch mijn leiderstaak op mij nemen, en zorgen dat mijn kuddeleden de blauwe maan overleefden. Samen met Amor zouden we ons uiterste best moeten doen, dat geen kuddeleden vermist raakten of op een gruwelijke manier vermoord werden. Ik dreef de paarden bijeen, liep continu om hen heen om na te gaan dat niemand verdween. Wanneer ik echter mijn ogen over de verschillende persoonlijkheden laat glijden, merk ik dat zowel Kayleigh als Astracan niet in de groep vermengd zit. De paniek bekruipt me vrijwel meteen, alsof iemand me met zijn volle hoef raakt. Ik laat mijn blik naar Amor gaan, en maak duidelijk dat de groep niet volledig is, en dat ik de vermisten zou gaan zoeken. 'Let op de kudde, ik moet de anderen zoeken' Meteen daarna spring ik aan in galop, en stuif zo snel als mijn schouderwonde dat toelaat, het diepzwarte bos in.

Mijn neusgaten staan wijdopen gesperd, en al staat het schuim op mijn borst, mijn tempo verzwakt niet. Het duurt niet lang voor ik de geur van Kayleigh opmerk, en wanneer ik de geur verder analyseer, merk ik dat ook die van E'vesdar en Astracan erin vermengd zitten. Mijn hart slaat dubbel zo snel, nog nooit heb ik me zo ongerust over een situatie gevoeld, zelfs niet wanneer ik voor het eerst oog in oog had gestaan met een schim. Het ging hier tenslotte over het lichaam van mijn zoon. Een zoon waarvan ik niet eens de geboorte mee had kunnen maken, iets dat mijn verstand nog steeds niet kon vatten. Hoe had Kayleigh zo vreselijk egoïstisch kunnen zijn, en er me niet bij kunnen betrekken? Was het niet mijn volste recht om bij de geboorte van mijn bloedeigen zoon te zijn? Ik schud de gedachtes van me af, en net op datzelfde moment kom ik in de kring van vier paarden terecht. Een witte hengst met zwarte manen, die me vrijwel onbekend is. Daarnaast een superschattig veulen, die ik ken van zien. En dan komt het, Astracan, Kayleigh en E'vesdar. Godzijdank, wat zou ik zonder E'vesdar aan moeten vangen? Waar had ik die geweldige vriendschapsband aan verdiend?

De palominogekleurde merrie heb ik meteen in het vizier, ze leek in mijn opzicht machteloos, wij waren overduidelijk in de meerderheid, en bezaten meer kracht dan haar. Ik ging naast E'vesdar staan, waardoor het veulen volledig ingesloten werd. Ik duwde ook Astracan tussen ons in, zodat ook hij veilig zou zijn. En dan gebeurt het, ik sla mijn ogen op, en kijk recht in de angstige blik van Kayleigh. Wat moest ik doen? Ik slaak een diepe zucht, en maak een gebaar dat ze weg moet rennen, net zoals de vorige keer. 'Vertrouw me voor één keer m'n veulen toe, er overkomt hem niets.' Zonder op een reactie te wachten draai ik mijn hoofd in de richting van het schimmenlichaam, en vernauw mijn ogen tot spleetjes. Uit mijn keel komt een licht gegrol. Niets of niemand zou een van mijn dierbaren kwetsen. Noch de veulens, noch mijn vriend E'vesdar. Ik wilde niet dat hij voor de tweede keer op rij z'n leven op het spel zette, niet voor mij.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Kayleigh
You only live once, but if you do it right, once is enough.

Bang keek Kayleigh voor zich uit. Toen ze Lerav zag kwam het als opluchting, maar hij keek boos. Ze voelde zich niet goed. Ze wilde niet weg gaan, niet weer Lerav alleen achter laten, dat kon ze niet. Astracan wist niet wat er afspeelde. Ze kon het toch niet maken om weg te gaan. Astracan kende Lerav amper. Het idee deed haar pijn. Hij kende zijn vader amper. Het was niet dat ze Lerav niet vertrouwde. Maar ze kon het Astracan niet aandoen. In plaats dat ze wegging Ging ze naast Lerav staan. Haar ogen vlogen naar Roque, E'vesdar, Astracan en Lerav. Ze voelde zich op het lichts gezegd, kut. Ze wild echt naar Lerav toe gaan, ze wilde en gelukkig gezinnetje vormen. Maar ze had het idee dat ze Astracan in rust moest laten aansterken. Dat Lerav dan trots op zijn sterke zoon kon zijn. Ze wist niet eens dat ze aan bevallen was toen het zover was. Hoe kon ze nou als ze op springen stond naar hem toe rennen? Ze was gek op Lerav en wilde het niet stuk maken. Echt niet... Toch had ze het gedaan....

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ROQUE
Pain inside is rising, I am the fallen one
I'll turn off the light, and murder the dawn

de kleine zwartbonte Roque brieste tevreden toen E'vesdar zei dat Roque bij hem mocht blijven. Dat was maar beter ook, want wie zou een veulen nou tijdens blauwe maan alleen op pad sturen. Niemand, behalve waarschijnlijk zijn moeder Darlica, zou op dat idee komen.

Nog een hengst komt aangelopen. een lichte kleur dit keer, waardoor hij nog eens extra opviel in het donkere gebied. zijn houding liet niks te raden over, hj was hoog in rang, een leider of onderleider misschien. Roque was dan wel jong, hij had een goed stel hersenen meegekregen van zijn vader en moeder.

Astracan werd naast hem geplaatst, en ingesloten door de 2 grote hengsten kon Roque niks meer zien. voor een avontuurlijk, nieuwschierig veulen zoals hij was dat niks. hij duwt kort zijn neus tegen Astracan, blij dat zijn nieuw verworven speelmaatje weer bij hem is. dan laat hij zichzelf op zijn knieën vallen, waardoor hij liggend tussen de benen van E'vesdar en de onbekende hengst kon doorkijken.

hij kon zo precies alles weer zien. het was gevaarlijk om zo te liggen. als er gevaar dreef en hij moest vluchten, kon hij niet zomaar wegkomen met zijn onhandige lange stelten. en dat niet alleen. Als E'vesdar of Lerav nietsvermoedend een pas achteruit zouden zetten, zouden ze bovenop zijn dunne benen staan. als klein, nieuwschierig veulen dacht je natuurlijk niet na over gevaren, en tevreden bekeek Roque de palomino merrie nog eens die dus blijkbaar al het gevaar veroorzaakte.

Hij had zijn zin, voor de zoveelste keer weer maar eens gehad. De blauwe maan had zijn dagen aangekondigd en de paarden bibberde als stokjes over het groene gras heen en weer. De blauwe maan had zijn slaven doen aantreden ... Avanti zijn slaven. Hij draafde door het bos heen, wat onder zich afspeelde deerde hem niet. De botten van karkassen kraakten onder zijn gewicht en braken met een luide knap. Hij wist niet wat beter klonk, het geschreeuw van iemand in nood, de smeekbede van zijn slachtoffers of het gekraak van botten. Maat bovenal verkoos hij de zoete smaak van bloed. Zijn scherpe hoektanden lagen over zijn lippen, het bloed druipte er in kleine druppels van. Zijn prachtig getekend lichaam verscheen aan de bosrand, zijn met bebloedde benen zakten weg in de modder. Zijn paarse ogen keken met een kilheid uit over het zanderige gebergte van BMH.

Zijn paarse ogen haakten zich vast op één van zijn schimmen, de twee leider, een merrie en twee veulens. Hij kneep zijn ogen wat meer tot spleetjes en knarstande toen hij merkte dat het E'vesdar en Lerav waren, hij kreeg het van hun nobele heldendaden, dan zeker Lerav maar voor hem had hij iets in petto. Geruisloos naderde hij de leiders van van achter. 'Zijn jullie het nieuw super dynamisch duo ofzo?' Vroeg Avanti zonder meer emoties. Hij snoof verbitterd en gaf de twee leiders een minachtige blik. Ze hadden elk een veulen bij zich en de merrie stond daar moederloos alleen tegenover twee schimmen. 'Jij en ik hebben nog iets onafgewerkts Lerav.' Siste Avanti terwijl hij voor de witte hengst en het veulen bleef stilstaan. Hij liet zijn hoofd zakken en keek de twee veulens met zijn kille dodelijk paarse ogen aan, dit zouden ze niet vergeten. 'Hallo.' Hij grinnikte vals en hief zijn hoofd terug op naar de twee leiders. 'Maar voor jou heb ik iets heel aangenaams Lerav en wat jou betreft ...' Hij zweeg en keek E'vesdar kort aan. Hij wist dat de hengst enkel verdedigend en weinig tot niet zou aanvallen en dan nog, Avanti was er klaar voor. 'Jij hebt een zoon E'rayhon, niet, ik zal hem eens een bezoekje moeten brengen denk ik.' Zei hij grinnikend. Hij kwam in beweging rond het enige overgebleven paard. 'Waarom houden we haar niet en brengen jullie het jonge volk niet terug naar de kudde dan hebben wij iets of wat van ons zin en hebben jullie weer de heldhaftige helden gespeeld.' Meldde Avanti doodnormaal, hij haalde uit naar de merrie, zijn scherpe hoektanden zochten zich een weg naar haar vlees ... haar vlees en bloed. 'Maak haar af.' Commandeerde hij Sythka. ZIjn paarse ogen gingen kort terug naar de leiders, als ze wouden vechten, dan zouden ze het zeker krijgen ...

Leader Shades

Gast **Profile**

Hoewel de situatie er totaal niet geschikt voor was, E'vesdar moest zacht grinniken om het 'het dynamische duo' grapje, wat waarschijnlijk meer spottend was bedoelt dan een grap om het ijs te breken. Hij reageert niet op de woorden van Avanti, hij had geen behoefte tegen hem in te gaan, en hem misschien wel weer op te jagen dan de maan nu al deed. Nee hij bleef staan en had zijn lichaam opgespannen, klaar om elke aanval tegen te gaan. De laatste woorden van Avanti klinken hem bijna goed in de oren en heel even overweegt hij om het aanbod aan te nemen, de veulens zouden veilig zijn en hij en Lerav zouden snel op andere plekken kunnen zijn waar hun hulp ook hard nodig was. Al vrij snel beseft hij echter dat hij niet veel beter dan een schim zou zijn al zou hij het aanbod aan nemen. Eén van hen zou de veulens moeten weg brengen, en één zou moeten blijven voor Kayleigh, ook al vond E'vesdar dat de merrie zichzelf wel vaak in de nesten werkte.

Hij schaart de veulens achter zich en wend zich tot Lerav. Zijn woorden zijn zacht, niet veel meer dan een fluistering, en onhoorbaar voor de omstaanders. De veulens zouden het niet horen, Kayleigh niet, en de schimmen al helemaal niet. 'Ik neem de veulens, ik ben zo snel terug als ik kan. Ik zal voor Astracan zorgen. Beloof je me dat je het overleefd?' Zijn stem is hard, haast dwingend, zijn spieren trilden onder zijn fluweel zwarte vacht. Hij richt zich tot Avanti, knikt kort en schaart de veulens achter zich. 'Roque, opstaan. Astracan kom hier, luister goed, beiden, jullie doen wat ik zeg en zo niet dan gebeuren er dingen die alleen in je ergste nachtmerrie's gebeuren, begrepen?' Zijn stem is koud en hard, dwingend. Hij richt zijn ogen met een klein beetje warmte en vriendelijkheid naar de veulens en duwt ze voort, springt aan in een draf en verdwijnt met de veulens van het toneel. Astracan en Roque draven voor hem uit, en er voor zorgend dat geen van beide ook maar weg kon blijft hij achter hen lopen richting de kudde.

*Sorry dat ik de veulens zo ontvoer met een beetje powerplay, maar goed, E'ves en de veulens zijn dus weg (:

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hij begreep niet wat er gebeurde. Hij was al die tijd bij zijn moeder geweest. En nu ineens moest hij met een wildvreemd paard mee. Snel vlogen zijn ogen naar boven. Hij bekeek de hengst. Die ruim drie keer zo groot was als hij. Sterk en krachtig was hij dat zag hij zo. Hij keek zijn moeder bang aan. Maar volgde Roque uiteindelijk. Waar zou hij heen gaan. En wat zou er met zijn vader en moeder gebeuren? Wanneer zou hij haar terug zien. E'vesdar had gezegd dat zijn ergste nachtmerrie's werkelijkheid zouden worden. Maar gebeurd dat dan ook niet met zijn ouders? Hij wist het niet. Bang volgde hij Roque, en verliet hij zijn ouders.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik volg het schouwspel, geen enkel detail ontgaat mijn wakende ogen. Kayleigh spring op een bepaald moment voor me, en dat is het moment waarop voor mij de bom uiteenspat. Ik spring met een krachtige sprong terug voor haar, en duw haar met mijn achterwerk naar achter. Daarna draai ik mijn hoofd in haar richting. Wanneer ik E'vesdars woorden opvang, denk ik de ideale oplossing gevonden te hebben. 'Maak dat je wegkomt, ga met E'vesdar mee, daar ben je veilig.' Ik spreek het zodanig tussen mijn lippen door uit, dat het zowel Avanti's als Sythka's oren niet zou kunnen bereiken. Het laatste dat ik wilde, was dat ze door haar eigen dwaasheid om het leven zou komen, dan nog wel onder mijn toeziend oog. En dat is het moment waarop het allemaal gebeurt, Avanti haalt uit, en scheurt het vel van Kayleigh volledig open. Ik spring met mijn borst tegen de zijne, geef hem een forse duw naar voren en breng mijn lichaam dan weer op een zekere afstand, zodat ik beide schimmen weer goed in me op zou kunnen nemen.

Dan laat ik mijn blik naar de twee grommende schimmen glijden, ik zie dat Avanti niets liever wil dan me aan stukken te verscheuren. Slechts een fractie van een seconde kruist mijn blik de zijne, maar dat volstaat om mijn gehele lichaam te doen aanvriezen, en de pijn in mijn schouder alsmaar erger te maken. Toch laat ik mijn statige positie niet afzwakken en blijf ik met een zelfzekere blik naar Avanti en het achterlopertje, zijn slaaf, kijken. 'E'vesdar kleeft op z'n minst niet aan m'n kont, zoals jouw slaafjes dat doen.' Nog steeds zijn mijn ogen tot spleetjes gewrongen, en is een licht gegrom in mijn keel hoorbaar. 'Het is niet wíj die jou opzoeken, maar jij zoekt óns op. Dus geef niet de blijk dat jij de superheld bent.' Verder houd ik mijn mond, want ik ben er zeker van dat mijn reeds uitgebrachte woorden al voor oproer zouden zorgen.

**Profile**