Wie hij werkelijk is of waar hij werkelijk vandaan komt, houdt hij liever voor zich. Hij omhult zichzelf in mysteries over vreemde verre landen en ongelooflijke streken. Het staat buiten kijf dat deze hengst al heel wat jaren achter zich heeft en tiental zoveel omzwerving heeft gemaakt voor hij in de kudde van de blauwe maan paarden aanbelandde. Hij heeft de oceaan gezien in baaien en op stranden, op kliffen en vanuit de bergen. Hij heeft woestenijen bedwongen en bergen beklommen die tot de hemel reikten, om daar oases te vinden van rust en vrede. Hij is in wouden geweest met bomen zo hoog als bergen en breed als vele paardenlichamen naast elkaar. Wouden van het eeuwige groen, warm als de woestijn, maar even vochtig als de oceaan. Wouden gevuld met bloemen en dieren in alle mogelijke kleuren en zo groot en zo oud dat de wouden van de kudde van de blauwe maanpaarden koud en levenloos zijn; stil en klein. Maar tegelijkertijd even mooi en wonderlijk in hun eigen rust.

In elk begrip van ruimte, tijd en plaats is hij geboren ver weg van hier. De vlaktes daar waren droog, de paarden rank en gehard; instaat om te overleven op weinig voedsel en water. Al van jongs af aan heeft deze hengst geleerd om zonder rust en zonder zeuren vele kilometers te lopen, opzoek naar nieuw eten, en belangrijker nog: naar vocht. Die ijzeren discipline heeft hem meer dan eens zijn leven gered en heeft er zonder meer voor gezorgd dat hij zover gekomen is als waar hij nu is. Als zijn botten zeer doen, zijn maag verkrampt van de honger en zijn longen schreeuwen om zuurstof dan zal hij de eerste en laatste zijn die dit weet, want toegeven is een vorm van falen. Hij is met harde hand groot gebracht en heeft geleerd om net zo lang te vechten tot hij datgene krijgt waar hij recht op heeft. Zijn opvoeding heeft hem hard gemaakt en hoe hard dat werkelijk is, kom je waarschijnlijk pas achter wanneer je exact de zelfde paden als hij bewandelt hebt en dezelfde angstaanjagende hoogtes en dieptes hebt aanschouwd. En ondanks een hard en moeilijk leven, zijn de eigen dieptes van zijn donkere ziel nog altijd het meest beangstigend, mogelijk duister genoeg om nooit te aanschouwen. Want pijn veroorzaken, betekent weten wat pijn is en het meest afschuwelijke is wanneer het masker wordt afgerukt en er geen mogelijkheid tot vluchten meer bestaat. Uiteindelijk is dat het resultaat van zijn leven: geboren om te vechten, maar tot in de eeuwigheid op de vlucht voor zijn eigen ziel. Emoties maken zwak en zwakte is wat krijger niet gebruiken kan: dat zou de grootste zonde zijn.