Guest
Gast
Profile
Contact
|  Onderwerp: 'cause you cannot love the sun za 2 jun 2012 - 14:26 | |
|
'cause you cannot love the sun Zijn rechterachterbeen gleed weg op de kale, gladde rotsgrond van de berg en een uitstekende rotspunt liet een spoor van bloed achter op zijn lichte vacht. Hij vervloekte zichzelf om deze onvoorzichtigheid en plaatste zijn hoef op steviger terrein. Voorzichtig, testend, strekte hij zijn achterbeen en plaatste zijn gewicht van links naar rechts om te controleren of de wond slechts oppervlakkig was. Toen hij geconstateerd had dat dat zonder meer het geval was, zette hij zijn afdaling voort. Zoals gewoonlijk kostte de afdaling hem meer moeite dan de beklimming, maar toch was de tijd die het hem kostte om beneden te geraken opmerkelijk gering. Het mocht duidelijk zijn dat dit iets was waar hij ervaring mee had.
De gestalte van de hengst was niet bijzonder opvallend: hij was niet bijzonder groot of gespierd. Zijn bouw neigde naar rank, zijn hoogte naar gemiddeld tot klein voor een hengst. Hij had een slanke hals en een fijn gevormd hoofd. Dunne maar lange manen die in smalle dreads over zijn hals vielen. Wat hem anders maakte was zijn geoefende manier van bewegen en de subtiele spieren die als staalkabels over zijn lichaam liepen. Een enkele blik was genoeg om in te zien dat dit een krijger was: iemand die geboren en getraind was om te vechten. Dit was een jager, mogelijk zelfs een moordenaar. Wat aan hem opviel was de kleur van zijn ogen – ze hielden het perfecte midden tussen groen en blauw –, van zijn vacht – de hete gouden kleur van zand in de laatste uren van de zon –, de groene en blauwe glaskralen in zijn manen en staart. Maar meest opvallend van al waren de vier littekens aan weerzijdes van zijn schoft: niet zozeer groot, maar wel dik, al was de kleur bijna net zo licht als zijn vacht.
Eenmaal bij de grens van het naaldwoud gekomen, werd de berghelling minder stijl, maar de hengst behield hetzelfde, haast langzame tempo. Hij wist als geen ander dat de bomen hem de mogelijkheid tot snel draaien en wenden benamen en al hoewel het zicht niet het zintuig was waar hij op vertrouwde, werd die door de de vele begroeiing nog verder verslechterd. De geur van andere paarden dwong hem echter om zijn afdaling door dit dennenbos voort te zetten: alhoewel er hier zo nu en dan een paard kwam, vertelde de lichte geuren hem dat dit een uitzondering was; het hart van de kudde lag nog vele honderden meters verder naar beneden. Hij had het dal enkele uren geleden al mogen aanschouwen: de rivier, die enkele meters breed moest zijn, niet groter dan een glinsterende regenworm. De kleuren waren niet meer geweest dan een waas, maar niettemin had hij zichzelf gedwongen om te kijken, goed te kijken, en elk detail in zich op te slaan. Hij wist dat de meest betekenisloze details later mogelijk zijn leven konden redden. Ook dat was reden dat zijn tempo nu uitermate laag lag: het gaf hem de gelegenheid om dit woud in zich op te nemen, zodat hij er later snel en moeiteloos zijn weg in zou kunnen vinden.
Het zachte kenmerkende ruizen van het struikgewas attendeerde hem erop dat er een paard naderde. Hij schatte snel de positie in en draaide zijn lichaam zo dat het naderende dier geen zicht had op het bloed op zijn rechterachterbeen. Hoewel de wond slechts gering was – zeker voor zijn doen, wist hij wel beter dan een onbekende zijn mogelijke zwakheden te tonen. Zo bleef hij staan, geduldig wachtend: zijn lichte hoofd trots geheven, de blik in zijn turquoise ogen behoedzaam en afstandelijk.
|
|
|
