Maybe this is my last day

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Met een naar gevoel in zijn buik liep Gazardiel door Minanter. Shylar was drachtig van zijn eerste veulen en daar was hij zeker trots op. Hij kon bijna niet wachten tot het geboren zou worden en dat hij het kon zien. Toch voelde er iets niet goed. Wij paarden voelen wanneer ons iets te wachten staat en dat nare gevoel voelde hij nu ook. Hij voelde zich niet op zijn gemak en keek wat onrustig rond. Hij hinnikt eens luid. Hopelijk had Shylar door dat het voor haar was. Misschien had hij dat gevoel wel voor de merrie die voor hem heel belangrijk was en zou er iets met haar gebeuren. Zijn stevige lichaam zet zich in beweging en ging op zoek naar Shylar.

Hij wist dat hij in de buurt van de kudde moest blijven en dat iedereen dat moest doen, dus ze moest hier ergens zijn. Door hem was ze terug gestuurd naar rang één. Ze wou het zelf ook, maar toch voelde hij zich er schuldig over.

*Weet echt niks voor deze beginpost --'*

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Met een actieve geruisloze draf dreef hij zichzelf terug naar het bos, dieper en dieper tot enkel de paarse twinkel van zijn ogen hem onderscheidde van de rest. De andere schimmen waren er zoals altijd, ze rusten of deden zich tegoed aan het vlees van dode lichamen. Paarden die ooit nog over het veld gehuppeld hadden en uiteindelijk onder hun hoeven waren gestorven. Hij gaf zijn schimmen ieder een blik van zijn angstaanjagende ogen en hij voelde de rilling door hun lichamen glijden. Zelf zij, de onsterfelijken leken soms nog bang van de leider. Hij plaatste zich aan het hoofd, zijn plaats en zijn eigendom. Ayana, zijn rechterhand kwam trouw rechts staan terwijl de andere in een slordige cirkel voor hen stonden. De korte onderhandeling over wie dood moest vinden deze nacht ...

Avanti ging in galop toen de bevelen waren uitgedeeld. Hij galopeerde door de bomen heen, zijn prooi selecteren enkel op zijn geur en hoor vermogen. Hij rook een zekere twijfel bij een paard, een vage angst en wie was hij om dat paard, hengst of merrie niet nog wat meer te laten kennismaken met die angst, die twijfel. In slechts seconden stond hij bij het desbetreffende paard, een hengst met een goudbruine vacht. 'Wat hebben we hier? Zo alleen erop uit.' Fluisterde Avanti geamuseerd. Hij gooide zijn oren plat en klapte zijn tanden recht voor de hengst zijn neus toe. 'Wat wens je? Lang en pijnzaam of kort en pijnloos?' Vroeg hij oprecht medelevend. Hij grinnikte donker, nee hij gaf de korte pijnloze cadeau niet gratis weg ...

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Shylar haar dikke buik was duidelijk zichtbaar en iedereen wist dat ze na de dekking met Gazardiel meteen terug was gestuurd naar Minanter. Ze baalde er wel een beetje van, maar nu heeft ze teminste een veulen om voor te zorgen. Langzaam stapte ze door de vlakten die bedekt waren met de blauwe maan. Haar veulen werd bijna geboren, ín deze blauwe maan. Ayana was al op haar pad verschenen, Torak en Achilles kende ze ookal, maar één schim wou ze niet tegenkomen; Avanti. Zijn tweelingsbroer Alvaro had ze wel al gesproken, waarnaar iedereen haar de rug toekeerde.

Verderop hoorde ze een hinnik, niet zomaar een hinnik. Gazardiel's hinnik. Met snelle passen draafde ze naar hem toe, maar bleef verstijfd van schrik staan toen ze Avanti zag. Het veulen in haar buik merkte de spanning want die begon hevig te schoppen waardoor ze ineenkromp. Niets van Avanti's woorden had ze gehoord, het enigste waar ze nu nog aan kon denken is aan Gazardiel en haar veulen.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Meteen waneer Avanti voor zijn neus stond had hij spijt dat hij Shylar had geroepen. Hij deinsde niet achteruit voor hengst die dacht dat hij alles kon door gewoon een schim te zijn. Ik briesde eens uitdagend en keek de zwarte hengst strak aan. Hij smeet zijn kop kwaad en schrikachtig in de lucht wanneer Avanti zijn tanden voor zijn neus dichtklapt en smijt zijn oren in zijn nek. Zijn woorden maakte hem niet bang. Hij wou lachen maar hield zich toch in. Natuurlijk verkoos hij de snelle dood. Maar wie garandeerde dat hij dood zou gaan.

Zijn ogen zagen Shylar afkomen en hij keek haar waarschuwend aan en wilde zeggen dat ze zich moest omdraaien. Ze mochten hem vermoorden, maar van Shylar bleven ze af. Hij wou zich richting haar bewegen maar wou er voor zorgen dat Avanti haar niet zag en bleef dus staan.

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Avanti's hoofd schiet opzij als een zwangere merrie komt aangehobbeld. Ze was al behoorlijk ver in haar dracht ... straks zou een veulen op de wereld van BMH geboren worden. Het veulen zou nooit veilig zijn evenals de moeder. Hier veulens laten opgroeien was het meest slechtste dat je kon doen. Hij zocht de connectie tussen de twee. 'Ah, je toekomstige zoon of dochter.' Zei hij vals met een lustige blik op de dikke buik van de merrie. 'Ik hou van veulens ze zijn zo ...' Hij zweeg, gooide zijn hoofd in de lucht en probeerde achter de juiste woorden te zoeken. 'Sappig.' Antwoordde hij uiteindelijk gretig. Maar vandaag was hij hier niet voor de merrie en haar veulen maar voor de hengst. 'Nog een paar laatste afscheidswoorden?' Vroeg Avanti aan de hengst. Hij beukte zijn hoofd tegen de hengst in zodat hij zou vallen en plante zijn hoef in zijn hals. Hij bracht zijn neus vlak bij zijn oren en blikte zijn paarse ogen naar de merrie. 'Vertel je zoon of dochter over me, vertel hem/haar waarom en hoe haar/zijn vader werd vermoord en laat het een les zijn...' Siste hij met zijn dodelijke toontje. 'Ik ben de machtigste en ik ben de koning, just you know.' ...

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Zijn ogen gleden over de kudde. Geen moment was hij ontspannen. Het ware lange en zware dagen. Maar hij zou het zichzelf nooit vergeten als hij een paard niet zou kunnen redden. Hij had het gevoel dat hij wat paarden mistte in de kudde. Zijn ogen schoten naar Lerav die de kudde net als hem strak in de gaten hield. Opeens schoot hij weg. Het bos in, de plek waar de schimmen vandaan komen. Ze konden hem niets maken... maar de andere paarden wel.

Vlug bewoog hij zijn lichaam door de bomen. Opeens viel de vacht van de palomino hengst op. Hij bleef stokstijf staan. Vernauwde zijn ogen tot spleetjes en bekeek wat er gaande was. Al snel zag hij de merrie, Shylar, hij wist dat zij hoog drachtig was. Maar toen zag hij ook het grote monster. Avanti de sterkste schim van al. Hoe kon die hengst zo dom zijn uit de kudde te gaan. Woede kookte in hem op, voor Avanti maar ook voor Gazardiel. Die zo dom was geweest.

Langzaam bracht hij zijn lijf geruisloos dichter bij. Hij bekeek het schouwspel. Al snel zag hij dat het mis was. Avanti kwam in aanval. Hij had de hengst onder zich liggen. Klaar om een einde aan zijn leven te maken. Ja, hij was boos op de hengst, maar hij kon hem niet aan zijn lot over laten. Dat zou niet eerlijk zijn, niet voor het veulen en niet voor Shylar. Geruisloos en vlug bewoog hij zich er naartoe. Nog zonder dat Avanti het door had stond hij achter hem. " Als het aan mij ligt is dat niet nodig." Sprak hij op een botte en ijskoude stem. Hij plante zijn hoeven in zijn zij. Niet hard, maar net hard genoeg om hem van de hengst of te duwen. Strak keek hij in zijn paarse ogen. Zijn lijf gespannen om in de aanval te gaan.

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Een bemoedigende blik kijkt Shylar aan. Als steun dat ze hem nooit mocht vergeten. Hij was niet ver van kudde gaan, maar blijkbaar toch ver genoeg om problemen te veroorzaken. Het enige wat hij wou doen was Shylar zoeken en kijken of er geen schimmen in de buurt waren.

Wanneer Avanti's lichaam van hem word afgeduwd springt hij snel weer op ook al liep er een straal bloed uit zijn hals. Zijn ogen keken Amor dankbaar aan en knikte eens vriendelijk. Het stevige goudkleurige lichaam draait zich naar Avanti en zijn oren vliegen in zijn nek.

Ayana

LISTEN CLOSELY, FOR IT MIGHT BE THE LAST WORDS YOU'LL EVER HEAR

De blauwe maan hing onheilspellend in de donkere hemel. Het was even geleden dat de met adrenaline gevulde schimmen elkaar hadden verlaten om ieder hun prooi op te zoeken. Natuurlijk zouden zij elkaar soms tegen het lijf lopen of zelfs te hulp schieten in een interessante klus. Hoewel Ayana wist dat Avanti zich voornamelijk met het bekeren van nieuwe schimmen zou bezighouden, wist zij ook dat hij het niet zou kunnen laten om toch ergens binnen te vallen. Met genoegen dacht ze terug aan de maan dat zij Sythka naar de grond had gebracht met haar hoeven. Respect was er echter nog steeds niet, iets dat haar toch wel het verkeerde keelgat in schoot af en toe. Met grote, snelle passen racete de valkkleurige merrie door de bossen. Ze was op weg naar Minanter, een plaats waar nog meer paarden verbleven. Een korte aanvaring met twee merries hadden haar erheen gedreven, wetende dat de grootste kudde die van Rang 1 was.

Net toen ze langs één van de bergen zoefde, voelde ze Avanti's aanwezigheid. Het was een koud kunstje om hem op te sporen. Nieuwsgierig over wat haar leider voor prooi in zijn macht had liet ze zich richting de hengst leiden. Enkele minuten streken voorbij, waarna ze hem zag staan met drie andere paarden. Ayana hield in en ging verder in een rustige stap die haar op een normaal paard deed lijken. Een grijns rond haar lippen terwijl haar zwarte manen en staart sierlijk meedeinde op het ritme van haar passen. De mooie valk hield stil vlakbij de rest en keek hen één voor één aan met haar duistere groenblauwe ogen. Haar scherpe hoektanden onder haar opgekrulde lippen vandaan komend. Ze had enkel de woorden van Amor gehoord, waarna de hengst Avanti van de palomino afduwde. Ah, weer zo'n 'hero to save the day'. Pas toen gleed haar blik naar de merrie die ze al eerder was tegengekomen. De grijns op haar gelaat verbreedde, waarna ze iets dichter naar Avanti toe stapte. 'Having fun?' sprak ze hem zoetjes toe. Hij had haar hulp niet echt nodig, Avanti kon alles aan, maar dat betekende niet dat samenwerken niet erg 'leuk' kon zijn en intimiderend niet te vergeten.

AVANTI'S RIGHT-HAND // SHADE

Jennifer schreef:

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

De komst van de totaal onbekende zwarte hengst deed hem minachtig snuiven. Welk doorsnee kudde paard durfde hem uit te dagen tot gelijk was. Avanti was de heerser van de blauwe maan, de koning met zijn eigen unieke vloek. Geen paard kon het tegen hem opnemen ... en waarom, omdat hij gewoon de beste was. De hengst voelde de blauwe stralen van de maan als een zekere extra duw over zijn lichaam glijden. Hij had de scherpste zintuigen, hij was het snelst, had het meest kracht en bovenal was hij het meest dodelijkste wezen dat hier rondliep. 'Jij hebt echt de verkeerde gekozen.' Siste hij waarschuwend. Zijn lange scherpe hoektanden dropen van het bloed van eerdere slachtoffers en er schoot een valse glimlach op zijn lippen. 'Wat ben je van plan, me wegjagen? me aanvallen? Misschien wel opeten?' Hij grinnikte donker en likte zijn tong langs zijn lippen. 'Maar waarom zal ik niet eens beginnen, je kunt me vast niet bijhouden.' Bij deze woorden wou hij naar voor schoten maar bleef toen grijzend staan, owh ja, dit ging leuk worden.

'Ayana.' Siste zijn stem toen ze vroeg of er veel plezier was. Hij keek opzij naar de donkere merrie en blikte dan naar de hengst. 'Mag ik je voorstellen aan mijn rechterhand.' Hij knikte kort naar Ayana en zette zijn paarse dan terug op Ayana. 'En deze grote jongen denkt dat hij alles kan ... maar ... kunnen wij hem niet tonen wat wij kunnen?' Vroeg Avanti wat onschuldig. De hengst zou het daglicht niet meer zien, deze hengst zou de nacht niet overleven. Dood zou hij zijn zonder de mogelijke twijfel die er was. Avanti liep naar de palomino hengst er zeker van dat Ayana de andere tegen zou houden. 'Vind vrede in hel.' Siste Avanti voor hij zijn scherpte hoektanden door diens slagaders boorde en zijn ziel uit zijn lichaam zoog. 'Nu jij.' Meldde Avanti dan bijna te gretig ...

Gitzwarte ogen staarde verwilderd richting de kudde. Tanden die afstaken tegen de zwarte vacht in een lichte grijns gelegd. Witte manen met bloedrode uiteinden dansde op de kalme wind terwijl de kollosale gestalte zich voortbewoog. Hij was machtig en dat zou hij laten merken ook. Hij had zo zijn methodes. Niet zoals de merries Ayana, Sjahadja en Sythka wie dodelijke gratie bevatte waardoor ze hun prooi bijna verdoofde of Avanti wie met zijn naam en reputatie alleen al de harten van de ontschuldigen deed stoppen. Nee, Achilles had iets wat hem dodelijk maakte. Waardoor je zou staan te trillen op je hoeven. De twee meter grote reus deed iedereen klein lijken. Hij had zelfs voor Avanti als normaal paard een reus geleken. Maar sinds hij schim was had zijn spiermassa zich bijna verdubbeld. De grond trilde onder zijn machtige hoeven. Maar Achilles kon zijn plek en dat deed het hem. Daardoor stond hij hier nog. En daardoor klom hij steeds hoger in het aanzicht van Avanti. Al kon het wellicht helpen dat naast hem en Torak de rest van de schimmen merries waren. Al wou hij daar maar weinig van geloven.

De gedachte aan de drie lieftallige schimmenmerries bracht Achilles weer terug bij de taak van die avond. Terreur zaaien iets wat Achilles maar wat graag deed. De grond onder zijn hoeven en de bekende lucht in de zuurstof die hij inademde maakte hem ook bewust van de laatste link naar zijn geschiedenis die was teruggekeerd, maar hij had geen tijd voor de jonge merrie. Hij zou haar aan stukken scheuren, maar dat zou hij doen zonder de kracht die de blauwe maan hem gunde. Hij wou haar om genade horen spreken, niet verdoofd zijn van de bloedlust om haar te vermoorden zonder het plezier van haar bloed mee te kunnen maken. Voor nu leefde ze in angst en dat zou ze nog wel even vol kunnen houden.

Achilles bewoon zijn lichaam voort met krachtige passen en al snel kwam hij aan bij het gedeelte waar de kudde onder leiding van Lerav en Amor zich had gekampt. Met langzame passen kwam hij vooruit en grinnikte zachtjes. Er was hier inderdaad veel levendigheid gaande. Met zijn duistere ogen recht vooruit zag hij de gestalte van Ayana. 'Having fun?' Klonk haar stem en Achilles bekeek de situatie. Avanti was een paar seconden geleden nog door de zwarte hengst van een palomino hengst afgeduwd, laag begon Achilles te grommen terwijl hij uit de schaduwen stapte. Hij had nog even aangehoord hoe Avanti had gesproken en nu was het zijn tijd om op het toneel te verschijnen. Zijn ogen koud in die van Amor gehaakt. Dat beest was echt overal? Hij stoot een lage grommende hinnik uit en knikte heel even haast onzichtbaar naar Avanti en Ayana, hij wist zeker dat Avanti wel van zijn mistap wist, en hij wist ook dat hij daar problemen voor zou krijgen. Maar ja, die zouden wel komen, misschien kon hij zelfs een wit puntje krijgen en daarmee wat strafvermindering krijgen. Nu was het Amor die hem meer als genoeg op zijn zenuwen werkte, eerder tijdens de blauwe maan had dat beest hem al geïrriteerd, nu.. was het menens. Hij gromde zacht terwijl hij naar voren stapte en de vertoning aankeek. Nog even zag hij hoe Avanti het leven van de palamino hengst beëindigde en Achilles begon opnieuw te grinniken. "Thats one down, one to go." Klonk zijn stem kil en zacht terwijl hij zijn duistere ogen liet doelen op Amor. Alsof hij hier al de hele tijd was en niet net was aangekomen gromde hij langzaam terwijl hij het in zich op nam. Wat hielt hij toch van nachten als deze, en waar hij nog het meest van hielt was zometeen het leven van lieve kleine Amor wegnemen, dat beest zou het berouwen dat hij ooit een hoef in het land van de blauwe maan had gezet. En dat berouw zou hij uitleven brandend in de hel zelf!

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Gazardiel gromde nog eens wanneer Avanti op hem af stapte. Voor hij het zelf besefte zag hij bloed langs zijn ogen sijpelen en voelde hij hoe zijn leven wegsijpelde samen met zijn bloed. Zijn hart begon trager te kloppen en zijn ademhaling verzwaarde. Zijn stevige palominokleurige lichaam valt met een plof op de grond en zijn bijna doffe ogen die vroeger zo levendig waren keken Shylar liefdevol aan. Hij deed hem pijn dat ze dit allemaal moest zien. Hij kon zijn ogen nog net sluiten voor hij zijn laatste adem uitblies en zijn hart stil stond.

R.I.P. Gazardiel

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Toen ze bijna alle schimmen zag viel ze bijna flauw. Waarom nu? Gazardiel kon toch niet vermoord worden tot hij ons veulen gezien had? De woorden van Achilles, Ayana en Avanti hoorde ze maar vaag. Snel probeerde ze naar hem te rennen, hem te redden van Avanti..

Maar toen was het telaat, Avanti had al te hard gebeten. Pissig keek ze iedereen aan. 'Nu blij?!' riep ze terwijl Shylar naar hem liep. Een traan viel naar beneden op zijn neus, nooit had ze dit durven dromen, hij was de eerste hengst die haar begrijpte hoe ze was. Huilend ging ze half boven hem liggen. 'Waarom..' fluisterde ze nauwelijks hoorbaar en legde haar hoofd op zijn schouder.

* niet veel inspiratie, damn, ik huilde bijna bij m'n eigen bericht x_x

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Het ging allemaal te snel. Zijn ogen gleden over het lijf van Gazardiel. Hij voelde woede opkoken. Maar bedacht dat hij nu eerst Shylar en zichzelf moest redden. De schimmen konden hem niets doen, hij was immers Beta leider. Maar Shylar wel, zij was hoogzwanger en zat in rang 1. Hij grijnsde vals naar Achilles . "Vertel je dan mooi even aan je baas wat jij gedaan hebt? De getuige staat erbij. Zeg maar elk detail" Siste hij uit. Hij negeerde de andere woorden die gezegd waren. Die maakte hem niet zoveel meer uit.

WazBeer schreef:: Ayana
LISTEN CLOSELY, FOR IT MIGHT BE THE LAST WORDS YOU'LL EVER HEAR
Ayana keek vol genoegen toe hoe Avanti haar voorstelde en haar daarna aansprak. 'Natuurlijk laten we zien wat wij kunnen' zei ze op mysterieuze toon. Hierna sprong Avanti naar voren, richting de palomino hengst. Deze bezweek onder de krachtige aanval, het bloed stroomde uit de wond. Achilles verscheen ook ten tonele. Nu hadden de zwarte hengst en de merrie helemaal wat te vrezen. Drie schimmen tegen twee kuddepaardjes. Het duurde niet lang voor de palomino ineen zakte en zijn laatste adem uitblies, wat een jankende merrie als gevolg had. Het meissie stapte naar zijn zijde en vroeg hen of ze nu blij waren. De vlak kon haar lachen niet inhouden. 'Natuurlijk zijn we blij' grinnikte ze. Hierna stapte ze naar voren om haar tanden ook eens in de pas gestorven hengst te zetten en wat bloed van zijn lichaam te likken. Het gaf haar kracht, iets dat haar enkel meer deed grijnzen. Toen Ayana haar lichaam weer naast de andere schimmen bracht, begon de overgebleven hengst te praten. Zijn woorden waren gericht naar Achilles en het was wat hij zei, dat haar nieuwsgierig gemaakt. Haar groenblauwe ogen flikkerde even naar Avanti en daarna naar haar de zwart met witte hengst. Zo, zo, was Achilles stout geweest? Dit wilde ze maar al te graag horen. Misschien was er nog iets leuks uit te winnen.
AVANTI'S RIGHT-HAND // SHADE

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Jennifer schreef:

AVANTI
It's getting harder and harder to breath

Avanti ziet ook Achilles naderen in zijn ooghoeken en zijn oren zakken nog wat dieper toen de leider begon te praten. De woorden waren allemaal naar Achilles gericht maar Avanti besteedde er geen tot weinig aandacht aan. 'Dacht je dat de baas zijn ogen niet open hield? Dacht je dat de baas het niet wist dat Achilles ongehoorzaam is geweest.' Siste zijn dodelijke stem. Ja, hij wist het ... hij hield ook zijn schimmen en hun activiteiten nauwkeurig in de gaten. Hij was niet blij met wat Achilles had gedaan, een merrie dekken zonder zijn toestemming was strafbaar ... enorm strafbaar. En Avanti zou het veulen gaan opzoeken en doden, nee... Achilles mocht dat doen, het was zijn nest rommel. Zijn ogen gingen naar de zwangere merrie en dreigend sprong hij op haar af en beet haar in haar wang. 'Hoe je mond en treur om wie dan ook dat je bent verloren.' Siste hij alvorens hij zich terug, in zijn natuurlijke nochalanse naar de onderleider draaide. 'Even kijken, drie tegen één ... hmmm' Hij zweeg en cirkelde rond de hengst heen. 'Wat zei je ookal weer, dat dit alles niet nodig was? Nou wij vinden van wel.' En met die waarschuwing schoot de schimmenleider naar voor. Hij boorde zijn lange hoektanden door de leider heen om de meest grootste en langste littekens te maken die er ooit zijn geweest...
° Pipvl, waar staat dat we zijn hoofd er niet mogen afhakken? Hij is een leider maar daarom kan hij niet doodgaan e. ;-)

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hij was te traag. Hij zag hoe de merrie gepakt werd en voelde niet veel later een pijnscheut door zijn lichaam. Het ging diep door zijn lichaam. Langzaam voelde hij rode vloeistof naar beneden druipen. Hij zag het beeld even voor zich duizelen maar snel daarna richtte hij zich weer beleefd op de schimmen. Hij probeerde de pijn weg te drukken en er niet aan te denken. Hij wist dat dat het alleen maar erger zou maken. " Je hebt je prooi, een grote hengst. Is dat niet genoeg voor deze keer?" Vroeg hij op een beleefde manier. Met de hoop dat het nu voorbij was. Nog steeds speelde al die vragen in zijn hoofd. Hij moest ze stellen. "Waarom moorden jullie? Waarom voelen jullie geen medelijden? Waarom doen jullie dit voor je plezier" Overspoelde hij Avanti met vragen. Hij hoopte dat Avanti normaal kon antwoorden. En zich niet op zou winden, of nog een poging zou doen tot het pakken van een paard.

*Maar van Amors koppie moet je afblijven Sad

'Dacht je dat de baas zijn ogen niet open hield? Dacht je dat de baas het niet wist dat Achilles ongehoorzaam is geweest.' Achilles had het kunnen weten, even werd het koud om zijn hart, hij zag zo maar voor zich dat dit zijn laatste Blauwe maan zou zijn.. Een merrie dekken was extreem strafbaar en Achilles had nou net weer zijn goede reputatie bij the boss verpest.. Hij sloot even zijn ogen waarna hij die weer vol opende. Zacht gromde en Amor aankeek na zijn andere woorden. Zacht gromde hij, zijn oren in zijn nek Amor recht aankijkend. "Het is nooit genoeg." Klonk zijn stem zacht terwijl hij de Beta Leader aankeek. Die dacht echt zo veel van zichzelf.. "Je kan zelf wel bedenken waarom wij dit doen, of ben je niet zo slim?" Hij glimlachte waterig maar zijn ogen lachte niet mee. Woedde kookte in zijn lichaam, haat stroomde door zijn aderen. Dit zou van zijn part de laatste keer zijn dat Amor de maan boven de toppen van de bomen zou zien. Hij zou sterven.. Hij zou vernietigd worden..

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hij voelde de pijn door zijn lichaam schieten. Hij kneep zijn ogen dicht om de pijn voor zijn gevoel te verminderen. Hij glimlachte naar Achilles die duidelijk van woede kookte. Hij zelf misschien ook wel, maar hij kon ze altijd nog wel goed beheersen. Nee , hij kon zich niet bedenken waarom ze het deden. Wat is er leuk aan om een paard te zien lijden? Hij kon zich niet inleven in de schim. Eigenlijk kreeg hij bijna medelijden met de wezens. Hoe ze het zover hebben kunnen laten komen dat ze zo vol zitten met haat. Als hun leven net wat anders was gelopen was hij nu misschien wel een knap kudde paard geweest dat vocht tegen de schimmen. Hij besloot niet te reageren, hij kon het beter niet nog erger maken dan dat het al was.

**Profile**