Its hard to admit that you're hurt.

**Profile** Number of posts : 70 Status : Active

Een onmogelijke liefde, gekend door iedereen maar toch nog steeds zo mysterieu. Aubrey, ooit gekend als Marylinn, had nooit baat gehad bij al die geromantiseerde en geperfectioneerde verhalen. Zij had altijd haar eigen weg gevolgd.

Die weg had Bree dezer dagen terug naar BMH geleid, een eiland volgens de intuïtie van de merrie met nog meer geheimen en mysterie dan haar leven in het heden.

Haar ademhaling was zachtjes, eveneens als het gesnuif dat zich door haar longen uit haar neusgaten perste. Het was op die moment dat de spanning de bovenhand wist te behalen... Het ritme van haar hart, en het bloed dat zich door haar verstijfde lichaam probeerde te pompen klopte diep in haar oren. De rest was stil.. ijzig stil.. Verstard draaide Aubrey langzaam met haar beige-bruine pittige oogjes. De omgeving werd gescand, maar geen predatoren reikte haar gezichtsveld. Stilaan voelde Aubrey hoe haar lichaam weer in beweging kwam, zo .. alsof het gevaar en de angst voorgoed verdwenen was ..

Aubrey was altijd al een uitzondering op de regel geweest.
Met haar unieke karakter schrok ze de ene af of werd ze als bijzonder verklaard door de andere. Toch was ze niet altijd zo.. Ze was gespannen op momenten zoals deze.. bang om de harde waarheid van haar verleden te horen te krijgen..

Its hard to admit that you're hurt. Scaled.php?server=585&filename=aubryonder

Its hard to admit that you're hurt. 144d5so

Technisch gezien mocht hij hier niet zijn want technisch gezien was hij geen kuddepaard meer. Hij en boezemvriend Rixan waren verbannen naar 'the outlands' zo gaf hij de verdorde woestijn en het diepe schimmenbos zijn naam. En leiders konden hem straffen, omdat hij hier was. Maar wat konden ze meer doen dan waar hij nu stond? Hij was verbannen, kende geen liefde, geen leven en geen zin om te leven dus in welke mogelijke vorm zouden ze hem kunnen straffen. Hij terug bij Avanti dumpen? Pff, nee, Avanti zouden ze hier niet bij betrekken. In die kleine tussentijd van enkele weken was Alvaro wat sterkte geworden, wat meer als vroeger, mede dankzij Katar. Ze had hem een beetje op het juiste spoor gebracht. De oude hengst was niet langer angstig om de dreigementen van de schimmenleider, laat staan dat hij ook maar luisterde.

Zijn gedempte onregelmatige stap slenterde door het bos tot er niet langer bos was en de kuddepaarden één voor één opdoemde aan zijn zicht. Hij zou er niet tussen gaan huppelen daarvoor was hij te onaangenaam. Hij staarde naar het witbedekte landschap terwijl de sneeuw met dikke vlokken uit de lucht viel. Zelf had hij zelden last van de kou, hij was een forse frieshengstaar anderzijds teisterde de kou zijn manke been. Mankheid die eeuwig zou blijven hangen en nooit zou genezen of tenzij de schimmen hem weer terugnamen ... dan was hij nog liever dood. De kou drong er zo ver in door dat het moeilijker werd voor hem om te bewegen. Dus hij wist niet wat leuker was, de kou of de lange hete zomerdagen. Hij stapte op een stroeve lastige manier verder, het ergerde hem dat zag je duidelijk in zijn paarse ogen. Het deed pijn, pijn die er hem aan hielp herinneren wie hij was en wat hij deze wereld had aangedaan met al zijn slechte woorden en beslissingen ...

Loners

**Profile** Number of posts : 70 Status : Active

De fijne oortjes van Aubrey hadden zich lange tijd alert in het rond gericht, maar toch leek er niets op deze aarde haar te benaderen. Zelfs het geluid van de sjilpende vogels leek steeds verder en verder weg te gaan. Nuja, ergens was het logisch. In de winter zag je niet veel dieren, ofwel trokken ze ver weg naar een warmer land ofwel deden ze een winterslaap. Bree herkende zich er ergens wel in, al was het bij haar net het omgekeerde liedje. Ze verliet BMH toen het zomers mooi weer was en keerde terug als de omgeving zijn witte jasje had aangetrokken. Maarja, het typeerde weeral maar is dat deze merrie niet bij de gewone ordinaire karakters hoorden én paste.

Ze liep op een gewoon tempo verder, haar oren nog steeds alert naar voren gericht. Ze hield wel van op zichzelf te zijn. Het gunde je rust, vrede en de beauty om er in stilte van te kunnen genieten. Het gaf je langs de andere kant ook tijd om na te denken, je te verdiepen in die eigen, eigenaardige grijze hersenmassa van je. Toch was dit niet altijd positief, want net zoals ze al vaak meegemaakt had kende Aubrey weeral maar is de negativiteit van het woord -nadenken- .

Haar gedachten gingen deze keer veel verder dan alleen haar leven buiten de muren van BMH, nee, deze keer ging ze terug naar haar veulentijd. Een tijd die niet altijd roze geur en manenschijn was geweest. Zo als die keer dat ze bijna verscheurd werd door een roedel wolven, vertrappeld door een op hol geslagen kudde paarden... Als het niet aan die ene hengst had gelegen was ze nu waarschijnlijk al lang de hemel in, verenigd met al die andere die gestorven waren op aarde.. Om er even op terug te komen was het dus eigenlijk Alvaro waar ze heel haar leven aan te danken had, iedereen wist hem als een slecht iemand af te schilderen maar Aubrey wist dat er wel meer in die oude knol zat.

Met een wat verwaterde blik van de overweldigende emotie die het teweeg bracht vielen haar ogen plots op hoefafdrukken in de sneeuw, Aubrey wist dat ze nog vers waren aangezien ze nog niet ondergesneeuwd waren. Hoewel de merrie meestal zou omgedraaid zijn en totaal de andere richting zou uitlopen besloot ze deze keer de overhand te laten aan haar nieuwsgierigheid en de hoefafdrukken te volgen.

Wat ze echter niet had zien aankomen was dat ze zo druk bezig was met naar de grond te kijken dat ze het paard voor haar totaal niet had zien aankomen. -BOEM- verstrooid botste ze op tegen de achterhand van een reusachtig zwart paard. - soo..sorry - mompelde ze verontschuldigend, haar ogen angstig op de grond gericht, nee.. aankijken was iets dat ze op deze moment niet drufde.

Jennifer schreef:

Hij blikte kort over zijn schouder naar de afdrukken die hij achterliet. Je kon zo zien dat ze van Alvaro waren of tenzij hier nog een paard rondwandelde die zo zwaar mankte als de zwarte frieshengst. De passen waren onregelmatig, waarbij zijn ene voorbeen wat meer door de sneeuw sleepte. Het was een lange marteling geweest maar nu was de pijn deel van zijn lichaam. Hij had zich eraan vastgehecht en beschouwde het niet langer als echte pijn ... buiten de wintermaanden dan tog. Hij was behoorlijk humeurig ondanks de versterking die zijn lichaam had doorstaan de laatste weken. Hij was oud en versleten, viel niet te ontkennen.

Zijn lichaam bleef staan toen hij de kudde ver genoeg was genaderd maar net ver genoeg stond om contact te vermijden. Alvaro wou vele dingen terug graag goed maken, hij wou Axis terug benaderen en zeggen dat wat hij deed nooit goed was geweest maar hij drufde niet. Hij stond nog steeds onder strikte controle van de schimmen ookal was hij nutteloos in zijn toestand. Had hij maar iemand die hem begreep, Shylar? Ze begrepen elkaar wat betreft verlies maar ze konden niet praten over vroeger. Dat kon hij met niemand want ofwel wouden ze hem niet meer spreken of wel waren ze bang van hem.

Toen hij een ongelofelijke dreun kreeg van opzij schoten zijn oren nijdig plat. Zijn paarse ogen kregen die krankzinnig woedende uitstraling die hij vroeger vaak gehad had. Hij snoof minachtig, even leek hij zo snel weer op zijn tweelingsbroer. Ze leken echt twee druppels water op elkaar alleen was Alvaro oud ookal hadden ze dezelfde leeftijd. Hij draaide met een ruk zijn hoofd om toen hij zijn balans had terug gevonden. 'Wat ...' Siste hij maar zijn stem stierf weg toen hij de herkenning zag, zo vaag dat het haast onmogelijk leek. Hij was gestorven, de duivel had al zijn herinneringen weggewist enkel een paar had hij weten te bewaren. 'Marylinn?' Vroeg hij verbaast. Hij liet zijn hoofd zakken en duwde zijn neus kort tegen de hare zodat ze zou opkijken. Zijn paarse leveloze ogen keken recht in de hare, blij van zichzelf dat hij nog iemand herkende. 'Marylinn?' Herhaalde hij opnieuw, niet langer twijfelend ...

Loners

**Profile** Number of posts : 70 Status : Active

Verstijfd van angst en spijt wijkte de ogen van de merrie geen seconde van de grond af, enkel de duister zwarte hoeven van het andere paard bevonden zich in haar gezichtsveld. Ze wist geen woord uit te brengen.. Tot... - Marylinn - herhaalde ze zachtjes, - Je.. Je kent mijn naam ? - Langzaam gleden haar grote, met traan gevulde, ogen van zijn borst uiteindelijk naar zijn gelaat, waar ze uiteindelijk zijn ogen vond. - Alvarrrro?- bracht ze ongelovig uit. Haar gelaat vertoonde nog steeds wat tekenen van de shock, maar haar ogen verraadde haar blijdschap. - Ik.. Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien - stotterde ze nog steeds ongelovig als tervoren. Ze drukte begroetend haar fluwelen neusje tegen de zijne waarna ze kort haar ogen sloot. Ze had zoveeeel vragen voor hem, maar geen woord dat haar lippen op dit moment verliet. Ja, dit was net wat ze nodig had.

* ze noemt nu eigenlijk Aubrey omdat de naam Marylinn al bezet was Very Happy

Het was raar om zo sterk iemand te kennen terwijl eigenlijk half zijn wereld was ingestort na zijn dood. Herinneringen als deze had hij zo krampachtig vastgehouden, momenten van liefde, van bescherming en haat. Zo wist hij dat als hij terug zou keren, en dat was Avanti gelukt, hij wist wie hij kon vertrouwen en wie niet. Zijn tweelingsrbroer stond bovenaan de lijst van niet te vertrouwen en Rixan boven aan de lijst van wel te vertrouwen. Het grootste twijfelgeval was dan weer Axis waar hij in geen enkele mogelijke vorm mee kon aanvangen. Moest hij de hengst benaderen, zeggen dat het hem spijt? Of moest hij het gewoon allemaal laten gebeuren? Er waren zoveel lege gaten in zijn leven die niet meer op te vullen vielen. Op zich vond hij het niet erg, die leegte hielp hem net als de pijn herinneren wie hij ooit was. Wat hij zeker niet meer mocht worden.

De herinnering van Marylinn was één van de herinneringen die hem deed herinneren wat hij echt was in de tijd van leugens. Hij was toen een slecht paard geweest maar hij kon dat opzij schuiven voor een veulen te redden. Dat was de herinnering die hij bewaarde om aan te tonen dat hij daadwerkelijk nog iets goeds in hem had. Toen ze opkeek en hun ogen ontmoette elkaar glimlachte hij zwak maar vreugdevol om haar weerzien. Dat gaf hem weer een goede zet in de juiste richting. 'Zo wordt ik toch steeds genoemd.' Bevestigde hij haar ongelovige uitstoot van zijn naam. Ze was even blij als hem ookal liet hij dat niet zo snel merken. Je zag het in zijn ogen, in zijn paarse kille ogen als je goed keek. Een beetje hoop, precies wat hij nodig had. 'En ik dacht dat je jezelf voor eeuwig en altijd in veiligheid had gebracht. Wat doe je hier terug?' Vroeg hij. Zijn adem stokte even toen haar neusje tegen de zijne kwam voor hij greens en zijn neus langs haar wang liet strijken. 'Welkom terug op het vervloekte land van de blauwe maan. je hebt niets gemist.' Bemerkte hij met een knipoog.
° Weet ik maar Alvaro weet dat niet e. Hij denkt dat ze nog steeds Marylinn heet.

Loners

**Profile**

» Love is like heaven, buts hurt like hell ~ Axis

Its hard to admit that you're hurt.

Its hard to admit that you're hurt.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen