I need your help | E'vesdar

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hij baalde als een gek. Hij was blij geweest met zijn nieuwe positie als Beta, maar hij deed het niet goed. Hij wist niet wat hij niet goed deed. Maar de schimmen namen hem niet serieus. Hij had deze blauwe maan al een paard voor zijn neus laten sterven. Wat moest hij doen. Het deed hem pijn dat hij zijn kudde liet vallen en niet kon helpen. Daarom liep hij hier nu, door Anderfalls. Hij keek over de mooie bloemenvlaktes uit. Maar daar had hij nu geen aandacht voor. Met een stevige pas liep hij door. Hij moest E'vesdar vinden. Hij moest hulp krijgen van een ervaren leider. Die al meerdere paarden had gered. Hij had zichzelf in de problemen geholpen en als er niet snel verandering in kwam was het binnenkort voorbij voor Amor. Die gedachte liet een rilling over zijn rug gaan. Hij had zijn kudde laten vallen. Het idee maakte hem boos, niet op de schimmen, nee, op zich zelf. Een hinnik verliet zijn lippen met de hoop dat hij antwoord zou krijgen van E'vesdar. Hij had iet veel tijd. Hij wilde hulp en dan zijn kudde redden. Opeens zag hij hem staan. Het zwarte gespierde lijf in de mooie bloemen. Hij maakte zijn lijf groot en draafde vlug naar hem toe. Hij bekeek het sterke lijf van de hengst aandachtig.

Hij wist niet hoe hij moest beginnen maar besloot snel ter zaken te komen. "E'vesdar.. Alsjeblieft.. Help me..." Was het enige wat hij nu uit kon brengen. Snel slikte hij het vreselijk nare gevoel weg en probeerde het hem vlug uit te leggen. "Het lukt me niet... Ik kan niet tegen de schimmen op... Ze nemen me niet serieus wat ik ook probeer.. Ze vallen alleen maar aan. En ik heb mijn eerste blauwe maan al een paard zijn sterven" Sprak hij triest uit met een soort gestrest rand erop. Het deed hem nog meer pijn nu het hardop zei. Natuurlijk ook zijn grote litteken, maar vooral geestelijk. Het idee dat hij zich voor had genomen als goede leider en het hem gewoon niet lukte.

Gast **Profile**

Elke leider zou een hekel aan deze periode horen te hebben, vele slachtoffers vielen en vele begonnen een nieuw leven vol met schuld. E'vesdar kende deze schuld, maar met de jaren had hij ook geleerd dat je schuld naar de achtergrond kon verplaatsen, uiteindelijk zou je het vergeten. En dat is was E'vesdar deed, hij was al meerdere malen een kudde paard verloren aan de blauwe maan, in het begin had hij zichzelf verbeten, kwaad dat hij opnieuw een leven had verloren. Maar nu hield hij zich bezig met andere dingen. Het was niet dat hij niet meer gaf om de kudde paarden, hij deed er alles voor om deze te beschermen, maar hij kende niemand goed genoeg om echt te rouwen als ze er niet meer zouden zijn. Zijn donkere ogen glijden over de vele paarden in de vallei onder hem, één voor één stonden ze rustig te grazen, op hun hoede, maar rustig. Er heerste een gespannen vrede op dit moment, vanavond zou de hel weer los barsten, maar op dit moment was het even goed en kwam iedereen tot rust. Hij ademt de frisse lucht diep in en schud de lange manen van zijn brede hals.

Zo langzamerhand begon hij de blauwe maan meer te waarderen, hij voelde de adrenaline door zijn aderen gaan, hij hield van de strijd, alsof hij was gemaakt om te vechten, te beschermen. Iets wat hij al zijn gehele leven deed, en bijna tot een kunst had gemaakt. Hij was er subtiel in, hij kende zijn lichaam, hij trainde het hard. Hij was ver geweest en had zij technieken verfijnt, hij was geen arrogante druktemaker die dacht dat hij elke schim aan kon, hij zou eerder onderdanig en verdedigend zijn. Waarschijnlijk noemden de schimmen het een lak aan moed, of zoals Flight het had genoemd 'grootsheid'. E'vesdar was wat dat betreft alles behalve een leider, hij neigde meer naar de kille slechte kant dan de goede kant. Gelukkig had hij zijn gevoel voor rechtvaardigheid nog niet verloren en daar bouwde hij op. Wanneer hij zijn ogen van de kudde af wend krijgt hij een paard in het vizier, een vrij zware hengst die zijn kant op kwam. Qua hoogte zouden ze niet zo veel verschelen, E'vesdar had dan ook een shire als vader gehad dus hij was een uit de klippen gegroeide andalusiër.

Hij vroeg zich af of hij de hengst eerder had gezien, aangezien deze zijn naam wel wist, maar er schoot hem zo snel niks binnen. Wat dat betreft was hij ook geen geweldige leider, hij ontliep de vergaderingen van de leiders zo nu en dan en trok zijn eigen plan. En dat is wanneer het kwartje valt, Lerav had over Amor verteld en een grijns siert zijn lippen, een donkere grijns die bijna neigt naar sinister. De smeekbede die volgt na zijn naam maakt dat E'vesdar zijn oren plat in zijn nek gaan, hij had geen behoefte aan een gesprek, hij moest zich klaar maken voor vannacht. Toch herkende hij ergens de wanhoop in de stem van Amor en laat zijn blik in de zijne rusten. 'Ook fijn jou eens te zien Amor' Grinnikt hij zacht, hij nam de hengst wel serieus, maar toch kon hij er niet om heen dat dit precies de reden zou zijn dat de schimmen hem zo hard aan pakte, hij voelde zich schuldig en aangesproken. Hij had al eerder gehoord dat Amor hooghartig was geweest en net iets te trots met zijn positie, en hij kon zich inleven dat dat Avanti irriteerde. E'vesdar verdomde zulke paarden ook.

Hij laat zijn ogen over de verse wonden van Amor gaan, zijn ogen elke centimeter af tastend. E'vesdar zijn lichaam zat ook onder de littekens, maar deze waren enkel het gevolg van zijn marteling, de tijd dat hij was vast gehouden en misbruikt tot zijn lichaam het bijna had begeven. De enige littekens die echt goed naar voren komen zijn de diepe krassen die de vorm van een logo maken, aan beide schouders, ooit was het een teken van bescherming en loyaliteit geweest, nu was het niks meer dan een lege vorm, een vergeten rang. 'Wat wil je dat ik doe?' Zijn stem is licht geirriteerd maar hij accepteert de aanwezigheid van Amor ook, hij had zijn handen al vol aan de schimmen, hij wilde niet ook een leider moeten opvoeden. Hij probeert zijn houding zo open en vriendelijk te houden als kan, echter blijft zijn blik hard en kil.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hij deed echt zijn best zijn taak goed uit te voeren. Hij wilde alles ervoor geven. Hij wilde zijn kudde beschermen altijd. Hij was niet heel sociaal, dat wist hij van zich zelf. Maar hij was wie hij was tenslotte. Misschien zouden sommige hem daarom niet mogen of zien als een slechte leider of arrogant. Maar hij probeerde altijd beleefd te zijn. En wilde zijn kudde beschermen. Altijd. Hij wilde niet falen ten kosten van anderen. Wat hij al eerder had gedaan, toen Avanti vlak voor zijn ogen Gazardiel had gepakt. Het was als een schok voor hem geweest. Met Shylar huilend boven zijn lijk. Hij heeft zijn gezicht amper meer durven te vertonen in de kudde. Hij had alleen maar vanuit een hoek de kudde bekeken. In elke nachtmerrie hoort hij weer de angstkreet van Gazardiel. Maar hij was te laat. Hij wilde niet vechten tegen de schimmen. Hij wilde enkel verdedigen, maar op een één of andere manier lukte het hem niet. Vooral sinds de keer dat hij Achilles had betrapt was het goed mis. De schim had hem vervloekt. Hij wilde persoonlijk een eind maken aan zijn leven en alles wat heb dierbaar was. "Sorry" Sprak hij zacht uit , terwijl hij zijn hoofd schamend naar de grond richte. Nu was hij ook al slecht bezig bij degene die zijn laatste hoop zou zijn.

Hij wist niet precies wat E'vesdar voor hem kon doen. Hij hoopte dat hij hem kon helpen. Hij kon niet zo snel bedenken hoe. Wat als een teleurstelling voor hem kwam. "Ik weet het niet.." Sprak hij net zo schamend en onderdanig uit. Toen hij de koude blik zag van E'vesdar wist hij dat het geen zin had. Hij keek hem hopeloos aan. Maar draaide zich langzaam om waarbij een steek door zijn vers gegraveerde wonden schoot. Hij mocht niet opgeven. Hij moest het op een andere manier zien te redden. Hij wilde weglopen. Maar zijn benen konden het niet. Deze bleven muurvast in de grond geboord staan. En nog voordat hij zelf iets deed draaide zijn lichaam zich weer om en stond weer recht tegenover E'vesdar. "Ik kan het niet. Ik ben te slecht.. Ik kan het niet aan" Sprak hij opeens uit. Maar dit klonk kil een nijdig. Duidelijk niet in de richting van E'vesdar bedoeld maar tegen zichzelf. Hij wist niet wat E'vesdar er mee moest. Maar wel wist hij dat hij niet mocht opgeven.

Hij wist over het geroddel over hem, dat hij te trots was, en zich zelf heel wat vond. Je hij was trots geweest op zijn positie. Maar nee, hij vond zich zelf een stuk vuil. Hij heeft nooit begrepen waarom nou net hij die taak had gekregen. Wel wist hij van begin af aan dat hij alles zou geven om het goed uit te voeren. Maar hij wist het niet meer... "Hoe doe jij het?" Vroeg hij plotseling. "Respect krijgen van alle paarden.." Vervolgde hij zijn woorden. "Hoe kan je tegen de schimmen op?" Vroeg hij verder. Hij overspoelde de hengst met vragen. Iedereen praatte positief over hem. Dat was de rede waarom hij hém had opgezocht. Hij wilde net zoals hij zijn.

Gast **Profile**

Hoe hij het deed? Hij probeerde zo min mogelijk dieren echt te kennen, dan was het makkelijker om deze later te vergeten. Zo moeilijk was dat niet voor hem, hij was namelijk alles behalve sociaal en maakte eerder vijanden dan vrienden. Zijn blik staat dan ook nors en hard richting de zwarte hengst die zich naar zijn idee een beetje aanstelde. Wanneer Amor vraagt hoe hij respect kreeg van de kuddepaarden verlaat een harde spottende lach zijn lippen. Het laatste wat hij had was waarschijnlijk nog wel respect. Hij was nors en koud, hechte maar amper waarde aan paarden en handelde zaken dan ook zeer zakelijk af. Hij vocht en verdedigde, dat was wat hij deed. Hij had geen persoonlijke belangen wanneer de paarden het overleefden, of stierven. Het enige dat hij deed was zijn taak naar behoren uitvoeren en dan maken dat hij weg kwam. Hij was niet bang om nederig en klein te zijn, hij kon zichzelf weg cijferen en zijn leven offeren voor dieren die hem eigenlijk helemaal niks deden.

'Hoe kan ik tegen de schimmen op?' E'vesdar wend zijn blik af en houdt de paarden strak in het oog. Ergens verderop ziet hij het lichaam van Flight zich snel en vederlicht voort bewegen, een intens verlangen beneemt hem de adem, hij wilde Amor achter laten en zich naast Flight voegen. Hij wilde niet onvriendelijk zijn, hij kon er enkel niet tegen hoe de hengst zich niet wist te weren tegen de pesterijen van de schimmen. 'Ze spelen spelletjes met je, proberen in je hoofd te raken. Ze spelen met je gedachtes, proberen je te laten twijfelen aan jezelf. Je geeft ze precies wat ze willen. Als leider kan je het beste geen dierbaren hebben rond lopen, ze zullen ze gebruiken op de goorste manieren' E'vesdar zijn gezicht vertrekt in een harde blik en hij richt zijn ogen op Amor. 'Als je me niet verteld waar ik je bij kan helpen kan ik niks voor je doen'

*Sorry voor het brakke antwoord, zit in de les en kan me niet concentreren

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Amor had geen dierbaren in dit gebied. Behalve natuurlijk zijn veulen. Maar hij kon niet tegen het falen als hij naar het lichaam keek van Gazardiel. Hij was zelf ook niet zo sociaal. Hij wist best welke nare roddels ober hem gingen en ook wist hij dat veel paarden hem niet echt mochten. Maar hij wilde wel zijn best doen voor de dieren. Maar dat leek niet genoeg. Hij luisterde naar de hengst. Aandachtig. Elke woord sloeg hij in zich op. Hij voelde zich niet gewenst bij E'vedar. Hij wist dat hij gelijk had. Maar hoe kan hij zich met het nare gevoel sterk houden. Hij deed zijn best op zijn gedachtes uit zijn hoofd te zetten. Hij duwde zijn borst naar voren en gooide zijn hoofd omhoog. Zijn blik veranderde . Hij voelde woede voor de schimmen en even niet meer voor zichzelf. Hij wist dat dit waarschijnlijk alleen nu was. Mara hij moest zich sterk houden. Hij besloot zijn laatste poging te doen bij E'vesdar. Hij nam zich voor dat als hij weer die koude blik terug keek om om te draaien. "Ik wil weten hoe ik de schimmen rustig kan houden. Dat er zo min mogelijk doden vallen" Sprak hij minder onderdanig en zielig uit dan daarnet. Hij was niet zielig. De schimmen waren zielig.

Alleen al aan zijn vorige woorden begreep hij meer. Dat hij zich sterk moest houden. En slim moest spelen. Niet uitdagen. Niet aanvallen, enkel beschermen. Dankbaar knikte hij naar E'vesdar. Hopend op meer uitleg. Meer hulp, meer informatie om tegen de monsters te vechten. Zijn woede werd groter en groter. Wat was hij de hengst al dankbaar door zijn paar woorden. Hij wist dat E'vesdar hem niet waardeerde. Hij begreep zo snel niet waarom. Maar hij was hem wel dankbaar. Nu zou hij hem vast weer arrogant vinden omdat hij zich sterk wilde houden. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Nu verpestte hij het niet alleen bij de schimmen maar ook bij de andere paarden.

Gast **Profile**

De hengst begreep het niet, hij kon de schimmen niet beheersen, hij kon ze niet rustig houden. Daar zal waarschijnlijk geen van de leiders toe in staat zijn. Eenmaal bezeten door het vervloekte bloed in er geen uitkomst meer, voor eeuwig een slaaf van de maan, een slaaf van Avanti. Hij wist niet wat hij deze hengst moest vertellen, het kwam op hem over alsof zijn woorden toch niet aan kwamen. En daarnaast had hij het ook druk genoeg met zijn eigen kudde, zijn eigen verantwoordelijkheden. 'Amor, je kan de schimmen niet in toom houden. Zet je daar over heen.' Hij zucht en laat zijn ogen over de donkere wouden glijden. 'Zoals ik al zei bespelen ze je, zeg je iets dan verdraaien ze je woorden. Het beste kan je zwijgen en klaar staan als ze aanvallen. Wees niet groots, doe niet moedig, wees als een schaduw en grijp enkel in wanneer nodig. Niemand stelt paarden op prijs die denken dat ze alles kunnen maken, en schimmen al helemaal niet. Zij denken immers zelf dat ze god zijn, wat ze echter niet beseffen is dat ze slaven zijn, zelfs Avanti, hoe groot hij ook denkt te zijn' Een zucht ontglipt hem, hij had een hekel aan de grootheidswaanzin, en al helemaal dat Avanti dacht dat hij één of andere god was die aanbeden hoorde te worden. Het sloeg allemaal nergens op.

Toch kon hij er al lang niet meer boos om worden, daarvoor was hij al te lang hier, zo ong. 1 1/2 jaar. Wat toch wel betekende dat hij bijna 18 keer de blauwe maan had meegemaakt, ervaring kwam met de jaren. Amor voelde zich ongemakkelijk, het valt makkelijk van zijn gezicht te lezen. Een zucht ontglipt E'vesdar's lippen. 'Ik ben bereid je te helpen, maar verwacht geen vriendschappen of wat dan ook'

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Hij luisterde naar zijn woorden, aandachtig met al zijn aandacht. Hij dacht na over zijn woorden, ja, hij had al gemerkt dat ze zich zelf heel wat vonden. Met hun praatjes en suffe waarschuwingen. Hij dacht nogmaals na over zijn woorden, ditmaal op een iets andere manier. Maar slaven? Oké , hij snapte het wel van alle schimmen, die lippen alleen maar achter de reet aan van Avanti. Maar was Avanti zelf nou ook echt een slaaf. Maar hij had toch geen baas? Of iemand die hem commandeerde. Amor was slim, dat zeker, maar hij begreep niet alles. Dit was één van de dingen die hij duidelijk niet begreep. Hij wist dat Avanti zich heel wat vond. Alsof hij alsof hij alles kon maken wat hij wilde. Dat was iets waar hij van walgde. En hoe de schimmen naar hem uitvielen als hij de naam Avanti ook maar één keer opnoemde. Alsof ze bang waren gepakt te worden door hun leider. Wat was het ziek eigenlijk, dat volk.

Afwachtend keek hij E'vesdar aan, moest hij reageren of een moment zwijgen. Dit was een eeuwige vraag voor Amor. Waarschijnlijk omdat hij niet zo sociaal vaardig was en altijd goed nadacht over zijn woorden. En als één woord dan maar ook raar klonk kon hij zich voor zijn kop slaan. Hij was bang de verkeerde woorden op het verkeerde moment te zeggen en dan weer die koude blik te krijgen. Gelukkig hoefde hij niet lang na te denken. Een zucht verliet de lippen van E'vesdar. Het was een zucht alsof hij iets ging doen wat suf was, verschrikkelijk, iets waar hij een hekel aan had. Gespannen wachtte hij zijn woorden af. 'Ik ben bereid je te helpen, maar verwacht geen vriendschappen of wat dan ook' hoorde hij hem zeggen. Hij speelde de zin drie keer in zijn hoofd af voordat hij pas besefte wat hij zei. Langzaam trokken zijn mondhoeken omhoog. Zijn geluk was uit zijn ogen te lezen. " Dank je, E'vesdar, dit betekent veel voor me " bracht hij na een stilte zacht uit. Hij wist niet zo goed hoe hij zich op moest stellen. Onderdanig, als teken van respect? Of moest hij zich juist sterk maken als teken dat hij alles ervoor over had. Uiteindelijk hield hij zijn pose gewoon aan zoals hij de hele tijd al stond en keek afwachtend naar E'vesdar.

Gast **Profile**

De schimmen onderwierpen zich aan een kracht die groter was dan henzelf, in ruil voor hun levens, hun zielen en gevoelens kregen zij een immense kracht en een drang naar bloed welke nooit voldaan zou zijn. Naar E'vesdar's idee waren ze slaven, slaven van een maan die hen tot waanzin dreef en niet langer in staat stelde om helder na te denken. Soms werd hij overspoelt door medelijden met de zielloze wezens, maar al snel kwam hij er achter dat ze er meer plezier in hadden dan wat dan ook. Het waren zieke wezens, maar ergens waren ook zij zo ernstig beschadigt dat ze niet anders konden dan voor zo een leven te kiezen, in hun ogen dan waarschijnlijk. Het leek hem vreselijk om onderworpen te zijn aan een kracht die groter was dan hemzelf, niet meer kunnen bepalen wat je zelf zou willen. Met zijn leider positie had hij natuurlijk ook al enkele grenzen, maar als schim was het helemaal vreselijk. En dan had je nog Avanti die door iedereen aanbeden wilde worden. E'vesdar vond de manier waarop hij regeerde vreselijk, en begreep er ook niks van dat zijn volgelingen achter zijn reet bleven plakken. Hij richt zijn ogen op Amor en hij zet zijn achterbeen op rust, laat zijn ogen met een kalme maar kille blik over de hengst heen gaan. Hij vroeg zich af wie de hengst had aangesteld en of hij geen goede training had gehad. E'vesdar had alles vanaf het begin af aan zelf moeten uitvogelen, Amor speelde vals door bij een andere leider om hulp te vragen.

Hij wend zijn blik af en telt de paarden opnieuw, laat zijn ogen over Flight gaan, en wend deze snel weer af om niet het intense verlangen te voelen om bij de beta leider te zijn. 'Amor, ik wil je helpen, maar ik kan niks voor je betekenen als je me niks vraagt, je kan hier wel doelloos blijven staan, maar ik heb ook taken om te vervullen' Hij hielp de hengst niet van harte, maar hij had tijd gemaakt en was bereid te helpen, nu moest de hengst ook daadwerkelijk tonen dat hij geholpen wilde worden, dat hij klaar stond met vragen.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Amor was niet zwak hij was een sterke hengst. Hij was ook niet dom. Maar je moest eerst informatie hebben voordat je het kon opslaan. Hij moest dus eerst weten hoe hij het moest doen voordat hij het kon doen. Hij deed zijn best het zelf uit te vogelen. Maar als dat niet lukt, dan moeten er toch andere wegen zijn? Hij volgde de blik van E'vesdar naar flight gaan. Hij snapte hem volledig en wilde zo snel mogelijk hier klaar zijn. Niet omdat hij E'vesdar niet mocht ofzo. Hij kende hem pas amper. Maar hij voelde zich hier niet van harte. Hij luisterde naar de woorden van de hengst die wat ongeduldig en vluchig klonken. Hij zat vol met vragen. "Dat snap ik E'vesdar..." Sprak hij vlug uit terwijl hij na dacht over zijn eerste vraag. " Ik wil weten hoe ik het best om kan gaan met schimmen. " Sprak hij uit na een korte stilte. Zijn ogen gleden langs de horizon. Niemand wist wat daar was. Het was de onbereikbare plek. Want steeds verplaatste hij weer. Hij had als veulen wel eens geprobeerd er naar toe te rennen dat niet uitliep op een groot succes. Snel richtte hij zich weer op E'vesdar. Zijn blik stond hoopvol, beleefd maar ook wijs, diep van binnen.

Gast **Profile**

Zo langzamerhand begon hij zich af te vragen of hij de hengst wel kon helpen, als Amore zelf niet zeker genoeg was van zijn actie's, hoe kon hij dan ooit verwachten dat andere paarden hem er voor zouden respecteren, of de schimmen hem zelfs met rust zouden laten? E'vesdar was dan niet zeker van zichzelf, hij kwam wel zeker over, als hij oog in oog met een schim zou staan zou hij niet laten blijken dat hij twijfelt over zijn actie's, maar hij zou zich ook niet door grootmoed laten leiden en te zelfverzekerd over komen. Het was belangrijk dat je als leider achter je iegen actie's stond en beheerst bleef, aan een woedende hengst hadden de kudde paarden immers niks. En eveneens niet aan een arrogante hengst die enkel tegen de schimmen op trad om aanzien te krijgen.

'Ik kan je daar geen antwoord op geven, er zijn er immers maar weinig die werkelijk tegen de schimmen op kunnen. Ik ben al vele paarden onder mijn oog verloren, en ondanks dat ik het vreselijk vind, soms is er maar weinig wat je kan doen. Elk maand zetten we ons leven weer op het spel om anderen te beschermen, en dat moeten we nooit vergeten. Want daar doen we het voor, voor de kudde. Als we echter een paard verliezen is dat niet direct onze schuld, en soms zullen we een paard moeten op offeren om anderen te redden. Het maakt je geen slechte leider als je een paard niet hebt kunnen redden, het maakt je een slechte leider als je twijfelt over je eigen actie's. Als jij dat al doet, wat zullen de kuddepaarden dan denken?' Zijn stem is kalm, haast vriendelijk. Al is dat maar voor even, al snel veranderd zijn blik weer naar een strak gelaat en zijn zijn ogen hard op die van Amor gericht.

Lerav, Flight, E'rayhon, Delaney <3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Amor was in het gein erg zeker geweest van zijn acties, woorden en daden. Maar na de dood van Gazardiel... Het kwam als zo'n klap voor hem. Hij begreep eerlijk gezegd ook niet van E'vesdar at hij bedoelde met offeren. Of nouja, hij snapte het wel. Maar hij had de taak te beschermen. En hoe kan je hem dan aan zijn lot over laten gaan? Hij beet zachtjes op zijn lip. Je kan zijn hersenen haast horen kraken. Hij liet het ook niet zien tegenover de schim hoe hij twijfelende over zijn actie's, en hoe hij zich afvroeg of deze actie wel goed was. Hij maakte zich groot en ging verder niet in de aanval. Hij wilde enkel verdedigen, maar ze trokken niets van hem aan. "Het si toch onze taak ze te beschermen? Hoe kunnen we ze dan zomaar offeren? Dan zullen paarden toch juist je een slechte leider vinden?" Vroeg hij de hengst vriendelijk. Hij negeerde de zoveelste harde blik van E'vesdar. Hij ging er maar gewoon vannuit dat het bij E'vesdar hoorde. Want hij kon niet begrijpen waarom E'vesdar nu al zo'n hekel aan hem zou hebben. "En.. Ik was in het begin wel zeker van mijn zaken, en nog steeds wel. Maar de schimmen walsen gewoon over me heen, naar het prooi dat achter me staat. En als ik wat zeg dan krijg ik een nieuwe wond ingegraveerd... Wat doe ik dan fout?" Vroeg hij aan E'vesdar terwijl hij hem een vriendelijke blik toeschonk.

Gast **Profile**

Ondanks dat de frustratie vreselijk in hem op borrelde, hij hield zijn gezicht strak. Het lukte hem niet om tot de hengst door te dringen, ondertussen had hij al meerdere keren geprobeerd om uit te leggen hoe hij het deed, en het enige dat hij terug kreeg waren vragen en opmerkingen dat het fout was. Zijn gouden ogen rollen over de omgeving, het hoge gras dat mee deint op de wind. Trachtend zijn hoofd leeg te maken ademt hij de kille herfst wind zijn longen binnen. 'Amor, ik wil dat je goed luistert en je best doet het te begrijpen. Denk er even over na en kom niet direct met een antwoord. Ik probeer je iets duidelijk te maken, maar ik dring niet tot je door' E'vesdar richt zijn gouden ogen op de grote zwarte hengst. Hij was niet zozeer gefrustreerd om de hengst, het was meer dat het hem niet lukte om zijn ideeën over te brengen. 'Het is onze taak ze te beschermen, maar laat me een beeld voor je schetsen. Je staat op een open vlakte, drie paarden staan aan je rechter kant, enkele meters van de schimmen vandaan. Links staat een merrie, vrijwel direct bij de schimmen. Wat zou jij doen? Je leven riskeren, de merrie proberen te redden? Wetende dat als jij sterft alle vier de paarden in de handen van de schimmen vallen. Of red jij de 3 paarden binnen hoefbereik, en riskeert de eventuele dood van die ene merrie. Zou jij liever 3 paarden redden, en 1 op offeren. Of roekeloos te zijn en voor die ene te gaan waarvan je niet eens zeker bent of deze te redden valt?' Natuurlijk redde je het liefst iedereen, maar soms moesten er keuzes gemaakt worden en moest een eenling op geofferd worden voor het grotere geheel.

E'vesdar richt zijn ogen weer op Amor, zijn handelsmerk; zijn ijskoude harde blik, siert zijn gelaat. 'Wij als leiders zijn er niet om geliefd te worden door de kudde, natuurlijk heb je het liefst dat je aanbeden word voor elke handeling die je uit voert. Maar soms moet je moeilijke beslissingen maken, en dingen doen die als leider goed zijn, maar die je als simpelweg een paard nooit zou willen doen' Hij wend zijn blik van Amor af. 'Uiteindelijk gaat het er om dat je doet wat goed is, niet roekeloos te werk gaat en goed na denkt hoe je de meeste paarden zal kunnen bevrijden van de schimmen. Besef goed dat je leider bent om de paarden te beschermen, niet om te horen hoe goed en wel je alles doet. Als leider doe je niet altijd dingen waar je trots op bent. Neem ook de kritiek in overweging, maar laat je niet bestempelen door de kudde' Zijn gouden ogen flikkeren kort van emotie alvorens hij zijn blik op Amor richt. 'Enkele maanden geleden moest ik kiezen tussen een merrie die werd vast gehouden door de schimmen, en twee jonge hengsten die niet ver bij mij vandaan stonden. Ondanks dat ik nooit met opzet een leven zou willen verliezen, de twee jonge hengsten waren de goede keuze. Ze hebben mij nooit vergeven omdat ik hun moeder niet heb kunnen redden. Maar ik weet dat als ik voor hun moeder was gegaan zij het ook niet hadden overleefd. Heldendaden bestaan niet uit wat er over word gezegd, je weet het wanneer je het goede hebt gedaan, al vraagt het veel van je'

Lerav, Flight, E'rayhon <3

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Mijn ogen richten zich op E’vesdar.Hij wist vast en zeker al dat hij zijn plek had opgegeven. Een zachte zucht verliep zijn lippen. Kleine rookwolkjes zag je in het licht verschijnen. ”E’vesdar, je hebt vast al gehoord dat ik mijn plaats heb opgegeven.Ik heb nagedacht over je woorden. En je hebt gelijk. Maar ik kan dat niet. Ik kan geen slachtiffers laten vallen. Ik ben blijkbeer niet voor deze taak gemaakt. Daarom hoop ik dat de nieuwe leiders het wel kunnen. “ Bracht hij tenslotte twijfelend uit. Hij knikte naar E’vesdar. ”Bedankt dat je het me in hebt laten zien... “[b] Een zwakke glimlach hing aan zijn lippen. [b]”En ik hoop dat je hier begrip voor hebt”

**Hou het even kort

**Profile**