Ik, de onwetende ziel. [SERAH]

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Mijn moeder en ik kleven als plaklint aan elkaar. Sinds mijn geboorte is ze er altijd voor me geweest, dag en nacht. Wanneer ik getroost moest worden, wanneer ik honger had, en vooral wanneer ik bescherming nodig had. Inmiddels ben ik een jaar oud, veel gegroeid en uitgezet. Mijn lichaam is stevig gebouwd en duidelijk gespierd. Het is onmogelijk dat ik dat van moeders kant met me mee heb gekregen. Door naar mezelf in het wateroppervlak van een klein meertje te staren probeer ik een beeld van hem te schetsen. Ik weet zijn naam, maar weet niet wie of wat die naam met zich meedraagt. Ik vraag mezelf vaak af of ik hem ooit zal ontmoeten, en vooral hoe mijn moeder op een desbetreffende ontmoeting zou reageren. Het gevoel dat ze er liever niet te veel over praat is immers altijd bij mij aanwezig geweest.

Het is uitzonderlijk dat ik me zo ver van mijn moeder verwijder. Maar nu ik de eenjarige leeftijd heb bereikt, neem ik mezelf voor wat meer over de wereld te leren kennen door dat zelf te ontdekken. Ik weet al veel, maar het waren enkel theorieën die mijn moeder me had bijgebracht van jongs af aan, de praktijk heb ik nog nooit voor ogen gezien. Met mijn neus hoog in de lucht geheven draaf ik voort, kringen in het laagstaande beekje achterlatend. Ik gooi mijn hoofd de lucht in wanneer ik twee ogen zie opblinken in de verte. Diep in de donkerte staren twee onbekende ogen in mijn richting. Eerst wilde ik uit gewoonte halthouden en als een gek terug naar mijn moeder rennen, maar ik houd me uiteindelijk aan mijn voornemen. Ik ga de wereld ontdekken, op eigen benen.

Met mijn ogen tot spleetjes genepen zet ik kleine stapjes voorwaarts. Het geluid van mijn passen is haast niet hoorbaar, maar dat komt door mijn zorgvuldige manier van stappen. Zou ik dat van mijn moeder hebben geërfd? Of toch van mijn onbekende vader? Nee, E'rayhon, concentreer je nou toch op wat je aan het doen bent. Rustig sluip ik verder, alsof ik dit al jaren doe. Net wanneer ik dicht genoeg bij mijn doelwit ben, klappen twee gigantische vleugels voor mijn ogen open en vliegt het gedaante weg. Ik, die noch ervaring, noch kennis met me meedraag, schrik me kapot en maak rechtsomkeert. Als een bezetene ren ik door het bos, ditkeer kan het me niet schelen wat er met de grond onder me gebeurt. Takken en verharde bladeren kraken onder mijn hoeven, de wind die achter me meevloeit maakt een ritselend geluid doorheen de struikgewassen. Wanneer ik aan de bosrand kom, loop ik onoplettend bijna tegen een kleine, slanke merrie aan. Nog net kan ik alle remmen dichtgooien om uiteindelijk voor haar tot stilstand te komen. Ze ziet er zo onschuldig uit, dat ik alleen maar spijt kan voelen voor de klungel die ik zonet had uigehangen. 'Sorry, hoor..' Met mijn oortjes diep in mijn hals gedrukt en met een lieve blik sta ik voor haar. Ik, als onwetende ziel.

SERAH ONLY

Make my wish come true, let darkness fade to light
Show me there's still hope, show me it's not over
Battles we can win, our struggle lies within
Love will not leave you, hate will not heal you

Nieuw of herboren, de tijden hiervoor waren allemaal snel gegaan. Waar was Lightning? Waar was haar zuster? Ze voelde zich niet helemaal op haar gemak zo alleen en haar licht roze manen dansde op de wind. Ze was niet de grootste, kleiner als haar zuster zelfs maar toch voelde ze zich wel goed. Haar licht creme kleurige vacht glimde in het zonlicht en Serah sloot haar ogen. Zo alleen maakte af en toe ook niet uit. Het voelde wel goed zo af en toe. Toen ze haar hemelsblauwe ogen echter opende vond ze zichzelf aan de bosrand. Ze staarde uit over de immense vlaktes. Vroeger in hun oude kudde was alles droog geweest. Hadden ze moeten vechten voor een beetje gras.
Toen het geluid van hoeven achter haar klonk draaide de merrie zich met een lichte ruk om. Nog net zag ze voor zich hoe een lichte palamino hengst een noodstop maakte en nog niet niet haar frontaal omver gooide. Ze sprong even opzij terwijl ze hem geschrokken aankeek. Wat was dit nou weer? 'Sorry, hoor..' Klonk zijn stem zacht en vriendelijk. Meteen verdween Serah's geschrokken gedrag en begon ze breed te glimlachen. "Geeft niet hoor. Klonk haar stem zacht terwijl ze glimlachte. "Serah is de naam." Haar stem was zacht en toch duidelijk hoorbaar terwijl ze breder begon te glimlachen en hem oprecht vriendelijk aankeek.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik weet nog dat ik mijn vader op precies dezelfde manier heb leren kennen. Met dezelfde onoplettendheid was ik het bos uitgeschoten en was ik tegen zijn borst aangevlogen. Het enige verschil is dat ik haar heb kunnen besparen van een frontale klap. Daar mag ze best blij om zijn, want al ben ik nog maar een jaar oud, mijn lichaam neemt sinds kort een geheel ander postuur aan, net zoals dat van mijn vader. Ik wens het niemand toe een blok spieren te moeten opvangen, al helemaal niet op deze onverwachte manier. Bij de gedachte aan het lichaam van E'vesdar beginnen mijn gouden oogjes te blinken. Zou het echt waar zijn? Zou ik echt even sterk en krachtig als mijn pappie worden? Zou mijn levenswens in vervulling gaan?

De zangerige merrie doorbreekt de stilte en maakt een eind aan de gedachten in mijn hoofd. Ze maakt me duidelijk dat ze het niet erg vind, en maakt meteen daarna haar naam bekend. Ik span ieder klein spiertje in mijn lichaam op, omdat ik er simpelweg een hekel aan heb mijn naam bloot te geven. Ik begrijp niet hoe iemand zomaar zijn persoonlijkheid bloot kan leggen, tenslotte ben ik nog steeds een wildvreemde voor haar. Niet langer denk ik erover na. Ik breng mezelf op andere gedachten en realiseer me dat ik deze slanke merrie wel aan zou kunnen, moest dat nodig lijken. Waarom weet ik niet, en waar ik het vandaan haal al evenmin, maar ik heb zo'n verdomde hekel aan het vrouwelijke geslacht. Het nut van hun bestaan kan ik me amper voor de geest halen. Zijn ze het teken van vruchtbaarheid? Zijn ze er om hengsten het verkeerde pad op te sturen door hun slanke, verleidelijke lichamen? Mijn humeur lijkt op slag omgeslagen, ik ben prikkelbaar en wil niet voor de voeten worden gelopen. 'Ik ben een lomperik die E'rayhon heet.'

Make my wish come true, let darkness fade to light
Show me there's still hope, show me it's not over
Battles we can win, our struggle lies within
Love will not leave you, hate will not heal you

'Ik ben een lomperik die E'rayhon heet.' Bij die woorden giechelde Serah even. Totaal onbedoeld en meteen voelde ze zich beschaamd. "Sorry." Klonk haar stem verontschuldigend met een verdwaalde grinnik er in die ze meteen probeerde te onderdrukken. Van onder haar weelderig roze manen keek ze hem met haar hemels blauwe oogjes aan. Serah was absoluut niet het type om een hengst te verleiden. Sterker nog dat heeft ze nog nooit in haar hoofd mogen of willen halen. Vanaf dat ze vruchtbaar was was ze al uitgehuwelijkt volgens tradities in hun kudde. Snow zou haar partner worden tot haat en nijd van haar zuster Lightning. En tja, voor die tijd had Serah nooit naar hengsten gekeken. Ze vond het zonde van haar speeltijd. Ze had wedstrijden moeten winnen van Vanille en Fang en Lightning constant moeten bestoken met irritante vragen. Als ze er zo op terugkeek had ze eigenlijk een behoorlijk gelukkige maar ook rare jeugd achter de rug.
Ze had zich er nooit helemaal over heen kunnen zetten dat haar ouders dood waren en had zich gewoon vol naar andere dingen gegooid. Proberen alles te vergeten en het ouder schap aan haar zus over te laten. Maar nu.. Nu voelde ze zich toch wel leeg.. En hoe meer ze er over na dacht mistte ze haar ouders. Zacht zuchtte ze even terwijl ze haar hoofd schudde. Haar cremekleurige huid die nog ietjes lichter, onnatuurlijker en geliger was als die van E'rayhon straalde op zijn gebruikelijke manier in de zon. Serah glimlachte nogmaals warm en bemoedigend zoals ze altijd deed naar de hengst en trok toen even met haar oortjes. "Waarom lomperik?" Klonk haar stem terwijl ze glimlachte. "Zo lomp ben je nou ook weer niet. Een foutje kan iedereen maken nietwaar." Ze glimlachte opnieuw wat breder terwijl ze haar roze manen uit haar gezicht zwaaide.

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Ik ben nooit echt iemand geweest die van veel gezelschap hield, en ook dit keer kan het gezelschap van een merrie geen interesse in me opwekken. Ik stel me nogal neutraal op tegenover haar, priem mijn oren af en toe naar voren om naar haar stem te luisteren, maar verder blijven ze stevig in mijn hals liggen. Het enige interessante aan de merrie, was haar uitzondelijke huidskleur, waar ik toch wel enige tijd voor nam om het in me op te nemen. Het deed me denken aan de kleur van Lerav, de leider van Minanter. Een hengst waar ik maar al te veel bewondering voor heb, zoals ik dat ook heb voor Axis en mijn vader, E'vesdar. Wanneer ik er naar mijn mening lang genoeg naar gekeken heb, bespaar ik haar van een ongemakkelijk en bekeken gevoel, en richt ik mijn ogen op de horizon, waar de zonneschijf langzaam maar zeker achter verdwijnt. 'Wel, het is niet bepaald elegant om zo tegen iemand op te botsen. En het tegenovergestelde van elegant, is lomp.' Mijn stem klinkt kouder dan anders, gewoonweg omdat ik niet bepaald plezier beleef. 'Inderdaad, fouten maakt iedereen..' Mijn gouden ogen blijven eindeloos de horizon afspeuren, mijn lichaam verroert zich niet.

Mimi schreef:: Make my wish come true, let darkness fade to light
Show me there's still hope, show me it's not over
Battles we can win, our struggle lies within
Love will not leave you, hate will not heal you

'Wel, het is niet bepaald elegant om zo tegen iemand op te botsen. En het tegenovergestelde van elegant, is lomp.' Zijn stem was koud wat Serah licht verdriet deed. Waarom waren sommige paarden zo depri? Meestal overal waar ze ging en stond nam ze het plezier mee. Zelfs zij wist altijd een lach op te werken bij Claire. Snow was nooit moeilijk geweest net zoals Vanille. Zelfs Fang wist om haar te lachen. Hope was altijd vrolijk bij haar geweest en zijn vader ad haar zelfs graag in zijn buurt gehad puur om haar karakter. Ze was het zonnestraaltje in hun kudde geweest. Dus zijn gedrag begreep ze niet helemaal. Was er iets fout? Was er iets met haar gebeurd waardoor ze niet meer straalde? Wel degelijk had ze een moeilijke tijd gehad met het verraad van Snow's vader.. Maar zij had zich er altijd door geslagen. 'Inderdaad, fouten maakt iedereen..' Ze slikte zacht en trok haar hoofd even weg naar de horizon. "Van fouten leren we. Worden we sterker van. Dus zouden we niet in onze zonden moeten leven maar onze gedachtes op de toekomst moeten richtten." Klonk haar stem warm terwijl ze zacht glimlachte. De warmte die vanuit haar hart zich omhoogwerkte en afspiegelde in haar blauwe oogjes probeerde ze over te laten werken op de jonge hengst. Een beetje geluk en warmte voor elk levend wezen. Dat was het minste wat zij kon geven.
Doch brandde haar verleden in haar achterhoofd. Ze herrinerde zich de haat die haar zus in haar ogen had toen hun toemalige leader Serah uithuwelijkte. Het was traditie in hun kudde. Een traditie waar Light onderuit was gekomen door haar rang als commander. Een traditie die niet had gegolden voor Fang gezien zij net onder Light stond. Een traditie die wel degelijk voor haar en Vanille had gegolden.. Hope werd voorgeschreven als Vanille's toekomstige partner. Snow voor haar.. De grote blonde hengst had zich sindsdien aan haar opgedrongen. Niet dat ze het zo erg had gevonden. Serah had zichzelf altijd snel aan andere aangepast nieuwe situaties waren nooit zo moeilijk voor de jonge merrie.
De gedachte aan Snow maakte haar nu echter wat verdrietiger. Het was nog maar net geleden voor haar gevoel dat hij haar het verlovingsteken had geschonken. Iets wat nu nogsteeds onder haar lange roze manen hing. Als Claire het zou zien zou ze het met al haar kracht van Serah's nek rukken. Maar het was gewoon iets wat Sera nog niet los kon laten.. Ze was nogsteeds trouw aan hun vorige leader en dus ook hun gebruiken. Ze zou zichzelf voor haar ogen ten schande brengen voor hhaar ouders zou ze het afstaan.
De merrie zuchtte bij die gedachte even zacht maar richtte daarna haar ogen weer op de hengst en glimlachte warm. "Elegantie hoeft toch ook niet altijd, af en toe is het juist leuk om lekker lomp te zijn." Ze glimlachte hoopvol. Ja met alles in haar en alles wat haar maakte tot wie ze was hoopte ze dat de hengst zou lachen. Een glimlachje was al genoeg om haar dag op te fleuren.

**Profile**

» Live life like nobody can |Serah|
» Can I May Help You? || Serah
» How are the others? ~ Serah
» Does hell have an end? ~ Serah
» New mare in the sunlight ~Serah

Ik, de onwetende ziel. [SERAH]

Ik, de onwetende ziel. [SERAH]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen