Little steps.. Big risks..

Nieuwsgierig staarde zijn zwarte kijkers naar de omgeving. Dit was heel anders dan het gebied waar hij altijd van zijn mama in moest blijven. En hij mocht nooit ver van de kudde afdwalen. Altijd met iemand mee gaan als hij verder wou. Het was onzin toch of niet soms? Was er soms iets wat zijn moeder hem niet vertelde? Nee dat kon toch niet, waarom zou zijn mama ooit tegen hem liegen? Het waren gewoon rare gedachtes van hem.
Hij schudde zijn hoofdje waar kleine witte sprietjes wat zijn manen zouden worden zichtbaar waren. Hij vond het grappig, zou hij zijn witte maantjes krijgen van zijn mama? Al waren er af en toe wel dingen die hij niet helemaal begreep, zoals het feit dat hij helemaal donker zwart was en zijn mama zo wit als een wolkje in de lucht. Ook een papa had hij nooit gekend, niet dat hij die miste. Zijn mama vertelde hem niets over zijn vader. Niemand wou hem iets vertellen, zelfs de leader en Beta Leader van zijn rang niet. Ze zeiden dat hij zich er geen zorgen om moest maken. Maar de gedachtes gingen toch steeds naar zijn vader uit. Want wat was er met hem dat Amosis niets van hem mocht weten? Het voelde vreemd en niet goed, zo vreemd als hij zich altijd al had gevoeld. Vreemde blikken had hij geleerd te negeren, maar waar die vreemde blikken vandaan kwamen en waarom hij ze naar zich toe gegooid kreeg begreep Amosis niet.
Zacht zuchtte hij even en richtte zijn kleine oortjes naar achter zodra hij een geluid hoorde. Meteen draaide hij zich om en staarde omhoog naar de grote merrie die achter hem was komen staan zonder dat hij het door had gehad. Zijn oortjes vielen in zijn nek en zijn mondje viel open terwijl hij haar letterlijk aanstaarde zonder dat hij het echt door had..
-Nachtschade ;3

Gast **Profile**

Een witte mist verspreid zich geleidelijk door de dennenbomen, het kronkelt rond de stammen en lost dan weer op in de donkere nacht. Het zachte ruizen van de wind werkt kalmerend, de mossige grond onder haar hoeven voelde vertrouwd. Ondanks dat ze nog nooit in het gebied had geweest, nog nooit de geuren van deze paarden had geroken, ze voelde zich makkelijk thuis. De kou van de bergen omringt haar als een oude vriend, en ze omhelst deze met liefde terug. De ranke bruine merrie hield van de kou, de ijzige wind op haar vacht, het tintelen van je ledenmaten. De nacht was gevallen en de warmte van de zon was verdwenen, het was nacht, ze voelde het. Moeiteloos en kalm beweegt ze haar ranke lichaam tussen de bomen door, alsof er niks aan haar mankeerde, alsof ze kon zien als ieder ander. Ondanks dat de nacht was gevallen, en ze minder kon zien als alles donker was, toch voelde ze zich beter wanneer de avond was ingetreden. Je kon zonder moeite oplossen in de schaduwen en je verborgen houden voor elk dier, iets waar Nachtschade de voorkeur aan gaf.

Wat ze dan ook niet had verwacht was de gloed die opeens voor haar ogen verscheen, haar slanke lichaam houdt moeiteloos halt en haar lange tweekleurige manen vallen als een deken om haar heen. De geur van het dier bereikt haar neus en ze beseft dat ze te maken heeft met een ander paard, een andere hengst. Ze heft haar ranke hoofd en priemt haar oren naar de hengst toe, de waas met haar ogen volgend. Een zachte bries verlaat haar lippen, en zo geeft ze haar aanwezigheid aan.

Met haar witte pupil loze ogen kijkt ze toe hoe de hengst zich naar haar draait en haar zo even aanschouwt daar verborgen tussen de bomen. Ze doet een stap naar voren en voelt hoe het maanlicht over haar vacht glijd. In tweestrijd of ze zou weg rennen, of haar regels zou verbreken en hem zou aanspreken blijft ze staan.

Little steps.. Big risks.. Nachtschadetekst

De donkere merrie met pupilloze ogen staarde hem ook aan. Ze leek alsof ze gelijk weer wou wegrennen. Was ze dan zo eng? Hij deed een stapje achteruit en de oortjes van het veulen vielen omlaag. Waren de blikken van zijn moeder dan toch van afschuw? Was er iets echt ms met hem? Hij slikte zachtjes terwijl hij even zijn hoofje afwendde maar toen weer terugdraaide naar de merrie. "Sorry als ik u heb bang gemaakt." Piepte hij zachtjes terwijl hij zijn hoofdje liet zakken en verdrietig naar de grond staarde.

Gast **Profile**

De stem die weerklinkt is hoog en is meer pieperig dan echt gepraat. Een klein twijfelend lachje siert de lippen van Nachtschade en soepel, moeiteloos haar lichaam voort plaatsend tussen de bomen en het gewas nadert ze het veulen. 'Het was niet jij die mij bang maakte, angst vloeit voort uit een reeks van gebeurtenissen, niet slechts voor een enkel invidu' Haar stem is zacht, haast fluisterend, maar ondanks de kwetsbare klank was haar stem vrij krachtig. Ondanks dat ze geen zicht had in haar ogen, ze kon het shilouette van het veulen lichtjes aftekenen. Voorzichtig strekt ze haar slanke hals, waardoor de lange manen in slierten naar voren vallen. Zachtjes raakt ze het dunne halsje van de hengst aan en neemt zijn geur in zich op. 'Waar is je moeder, of ben je zelf op avontuur?' Een klein lachje verspreid zich rond haar lippen bij haar gedachten aan haar avonturen van vroeger.

**Profile**

» [upgrade] Life isn't important if you don't take risks
» Achilles • 4 steps distance please
» First steps in hell (open)
» Careful Steps In The Soft Grass Of Minanter

Little steps.. Big risks..

Little steps.. Big risks..

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen