Whatever this may be:.

**Profile** Number of posts : 22 Status : Active

De hengst bekeek zijn littekens, soms zag hij zelfs nog open wondjes van het ruige leven dat hij leidde. Hij wilde zekerheid, een toekomst en zekerheid dat hij niet alleen stierf. Hij slaakte een zucht en sloot zijn ogen. Zou hij het aan kunnen? Zich bij een kudde voegen? Geheel opnieuw beginnen? Hij keek naar de hemel, die donker begon te worden en aanduidde dat het niet lang meer duurde voordat er een storm uitbrak. Hij besloot om verder te lopen, misschien dat hij dan binnenkort wel een gebied zou bereiken waar paarden leefden. Hij hoopte er zo op en hij hoopte dat ze hem toe lieten in de kudde. Zijn donkerbruine ogen sloot hij even en waarna hij ze opende had hij de top van een heuvel bereikt. Voor hem lag een woud, daar zou hij eerst doorheen moeten om bij een kudde te komen. Een bange merrie die hij was tegengekomen had hem erover verteld, gezegd dat hij er nooit heen moest gaan. Toch voelde hij de drang, de drang om zich bij die kudde toe te voegen.

Toen hij het woud eindelijk bereikt had besloot hij om ergens een schuilplaats te vinden voor de nacht. Hij zou tijdens een storm toch niet zo heel veel verder komen, dan zou hij juist verdwaald raken. Na een tijd zoeken vond hij een beschutte plek onder de bomen en ging hij daar voor een moment onder staan, totdat hij ook echt in slaap viel.

Het duurde niet heel lang voordat de hengst die morgen heel vroeg wakker werd. De drang om naar die kudde te gaan was te groot en hij wilde er deze dag nog aankomen. Hij kikte op gevaar en daarom trok die kudde hem misschien wel zo heel erg aan. Hij snoof zacht en begon te galoperen, als hij nu was sneller was zou hij er waarschijnlijk ook snel zijn. De bomen raasden hem voorbij, de geluiden van de natuur om hem heen negeerde hij volkomen. Hij had een doel voor ogen; die kudde bereiken. En dat doel ging hij voltooien, vandaag. Zijn stappen werden wat trager naarmate hij dichterbij kwam, hij raakte moe. Even bleef hij hijgend op een rustig tempo lopen, maar al snel raapte hij zichzelf bijeen en begon hij weer te rennen. Na een tijd bereikte hij het eind van het woud en een nieuw territorium. De geur van paarden rook hij meteen en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Maar toen hij zich ook maar een greintje verlegen begon te voelen tegenover de hoeveelheid paarden kwam er een kille gloed in zijn ogen. Hij stapte naar voren, zijn oren wat wantrouwen achterruit. Waar waren de leiders van deze kudde?

Every fighter has one fight that makes or breaks him.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

'Some stories should be left unspoken..'
ALPHA RANK ONE
QZARINA

Talloze maanden met onheil waren voorbijgevlogen en zoals haar moeder altijd zei vroeger: 'Rise and rise again, until lambs become lions.' De schimmen rezen telkens weer uit de grond en niks dat hen kon tegenhouden. Weer waren er slachtoffers gevallen en dit zou niet het einde zijn, de blauwe maan stond alweer voor de deur. Talloze paarden hadden het gebied al ontvlucht, ze wouden weg, weg van alle pijn.. Hoe zou Shylar over dat denken? De arabische merrie was vroeger een vriendin van de familie. Toen alles mis ging.. vertrok ze. Qzarina herinnerde haar woorden nog goed.. 'Wat er ook zal gebeuren Qzarina, we zullen elkaar weer zien, ookal ben ik dan misschien niet meer dezelfde..' Vroeger was het een raadsel wat Shylar daarmee bedoelde, maar nu werd alles duidelijk. Die angstige blik in haar ogen toen ze elkaar weerzagen, de littekens van vermoeidheid, wonden. Toen besloot Qzarina om leider te worden, ze wou het tegenhouden.. Iets wat ze nu nogsteeds hoopte te doen. Maar helaas waren de krachten van het schimmenrijk te groot, niets dat hen zou kunnen tegenhouden..

Diep in gedachten strompelde de kleine merrie verder, die gewoonte had ze al zo lang dat ze er niks meer aan kon doen. Jammer voor haar moet ze er op gaan letten, mocht er een paard in nood zijn, zou het haar schuld zijn als die stierf.. Qzarina schudde haar ranke hoofd en blies haar witte manen uit haar gezicht. De geur van een nieuweling was haar neus binnengedrongen en nieuwsgierig stapte ze naar de plek waar de geur vandaankwam. Toen ze een onbekende hengst zag brieste ze even om haar aanwezigheid duidelijk te maken. 'Laat je niet intimideren door de hoeveelheid paarden dat hier rondlopen, dit is nog niet eens de helft.' sprak Qzarina zacht met een betrouwbare glimlach op haar gezicht. Haar ijsblauwe ogen gleden over zijn lichaam, hier en daar een boel littekens, de redenen onbekend. Even daarna richtte ze haar blik weer op naar hem.