Lionhearted

**Profile** Number of posts : 1162

Het water dat rondom de zwarte Shire zijn benen sloeg liet hem huiveren. Oh wat hield hij van de oceaan. Het water was zijn thuis geweest. Het was zijn veilige haven van rust en vrede en hij had het gedeeld met iemand die hij beminde. Hij had haar destijds nodig, zoals een levend wezen lucht nodig heeft om te overleven. De Ironie, aangezien zijn Godin de lucht beheerste. En het is dan ook geen leugen wanneer ik je vertel dat alle lucht uit Diablo's longen werd gezogen toen ze elkaar verlieten. Oh hij mocht zich nog zo groots en onoverwinnelijk voordoen, Diablo was een zielig stukje niets geweest. De isolatie die volgde had hem eerst onderuit gehaald, maar de tijd die verstreek leerde hem verschillende dingen en hij is aan zichzelf beginnen werken.

Maar isolatie maakt niet gelukkig. Iedere ziel heeft wel eens contact nodig. Daarom niet intiem of dieper gaande dan enkel een 'goeiedag' of een 'goeiemorgend', maar een andere stem dan die van jezelf kon goed doen. Om die reden zocht Diablo nu opnieuw een kudde op. BMH was niet zijn eerste idee, en vast ook niet zijn slimste, maar het was de enige plek die hem ooit hoop had gegeven en dat zocht hij nu zo radeloos. Een beetje herkenning, erkenning,...

De wind vlocht zich doorheen Diablo's manenbos en de hengst wist niet of hij eerst zijn neus in de wind wou steken, of in het water. De tweestrijd gaf hij al snel op, zijn troebele blik op de horizon gericht. Het leek alsof hij moest kiezen tussen zichzelf en haar, en daar was hij nooit zo goed in geweest.

LIGHTNING..
IT FLASHES BRIGHT, THEN FADES AWAY..
IT CAN'T PROTECT..
IT ONLY DESTROYS...

Met rustige passen volgde ze de zacht oplopende ruggen van de duinen. Haar lichte, aquablauwe ogen strak op de horizon gericht. Nu ze al enkele dagen in dit gebied vertoefde, had ze meer opgestoken over het leven hier in BMH. Natuurlijk was nog lang niet alles ter sprake gekomen, gezien zij het gesprek meestal af kapte mocht deze te lang worden. Wat ze wel wist, was dat er hier vier rangen waren in het gebied. Vier kuddes met in de laatste enkel de sterkste en meest volhardende paarden. Dit bood een prachtige uitweg. Voor Lightning creëerde dit een doel waarmee ze zich kon afsluiten van de emoties uit het verleden. Een pad waarop ze haar gedachten volledig kon verliezen zodat ze niet terug zou keren naar haar zwakke staat. Nee, dat lag ver achter haar en dat wilde ze ook liever zo houden. Ook had ze een echte schim ontmoet tijdens de blauwe maan. Wezens die bekend stonden als meedogenloze moordenaars die kracht putten uit de blauwe bol in de hemel. Ze had het overleefd en nu was er des te meer reden om zo snel mogelijk hogerop te raken. Natuurlijk was het noodzakelijk om ook Serah mee te krijgen, maar dit beloofde niet zo'n moeilijke taak te worden. Na het incident op de plaats dat ooit hun thuis was, volgde Serah haar maar al te graag. Hoewel Light haar gedachten toch wel vaak op de anderen liet rusten, wist ze dat zij zich geen zorgen hoefde te maken over Fang en Vanille. Enkel Hope was iemand die haar bezorgdheid verdiende. Zij was zijn mentor geweest en het was niet alsof hij niet voor zichzelf kon zorgen, maar het bleef haar dwars zitten.

De merrie met de witgrijze vacht en de aardbeiblonde manen en staart schudde haar hoofd zachtjes. Het had geen zin om nu aan anderen te denken. Focus on your ultimate goal and shut out everything else! Ze herhaalde het zinnetje zachtjes in haar hoofd, waarna ze haar ogen op een groot gestalte richtte. In de verte stond een imposant figuur. Hoewel Lightning niet sociaal te noemen was, vond ze het toch tijd worden voor een nieuwe ontmoeting. Haar slanke, doch gespierde lichaam bracht zich in een rustige draf naar de rand van de zee. Af en toe sloeg er een grote golf om, waardoor het water haar benen raakte. De merrie was rustiger gaan lopen en kwam uiteindelijk tot stilstand. Ze stond op een goede afstand die geen inbreuk zou maken op iemands ruimte. 'Hallo' sprak ze rustig. Het was niet vaak dat Light zo een conversatie begon, überhaupt nieuw dat ze vrijwillig op een totaal vreemde af stapte. Maar iets zei haar dat het in dit gebied slim was om regelmatig een praatje te maken. Wie het dan ook mocht zijn wie je voor je had.

RANK 1

**Profile** Number of posts : 1162

Hij had haar horen naderen. Als er iets was dat Diablo had geleerd in de jaren in BMH en bij de kudde van de elementen, dan was het dit wel. Opletten, steeds opletten. Je mag je ogen laten rusten, je mag je hoofd laten rusten, maar nooit je oren. Wat je niet ziet, hoor je meestal wel. Diablo had zich dan ook niet verschoten toen de merrie zo plots naast hem stond. Met zijn oortjes naar haar gericht bleef zijn blik hangen in de lijn tussen haar en de horizon, zodat hij zowel haar in zijn ooghoek zag, als het landschap ernaast.

"Hey vreemdeling," het waren onverschillige woorden. Niet kil of bot, maar ook niet enthousiast of blij. Onverschillig en kalm. De zilte zeelucht prikte in Diablo's ogen en hij moest ze even sluiten om ze te laten rusten. De wind was vandaag genadeloos, de golven laaiden hoog op. Zo had Diablo ze het liefst. "Is het niet wat koud om hier te komen?" Een klein lachje speelde op zijn lippen, bijna onmerkbaar. Het was een beetje plagend, maar hij verdween bijna te snel om het speelse erin te zien.

WazBeer schreef:: LIGHTNING..
IT FLASHES BRIGHT, THEN FADES AWAY..
IT CAN'T PROTECT..
IT ONLY DESTROYS...
Lightning keek even naar de hengst, die nog altijd naar de horizon tuurde, maar zijn oortjes naar haar had gekeerd. Na haar korte begroeting deed hij hetzelfde. De toon waarop hij sprak klonk als de hare, niet duister, maar niet vrolijk. Gewoon neutraal. Dit was het eerste paard hier waarbij ze niet meteen weg wilde lopen na enkele woorden. De rust die er heerste was zeer welkom. Haar aquablauwe ogen hingen strak gericht op de lijn van de horizon, die wild golfde door de onstuimige zee. Grote golven zorgde ervoor dat het water regelmatig haar hoeven bereikte, waardoor er koude druppels tegen haar benen spetterde. Light gaf echter geen kik toen het zoute water langs haar benen gleed. Net toen ze gewend was aan de heersende stilte, bracht het geluid van de sprekende hengst haar weer bij haar positie. Ze kon het niet laten even opzij te kijken, haar ogen iets vernauwd. Heel eventjes staarde ze hem met een harde blik aan, waarna ze haar ogen weer op de zee liet rusten. 'Hetzelfde kan ik jou vragen' zei ze kalmpjes, terwijl ze haar staart even tegen haar zij zwiepte.

RANK 1

**Profile** Number of posts : 1162

Haar wederantwood liet Diablo's spieren even opspannen, een kort en bijna onzichtbaar hikje. Als in een kleine lach die je toch nog een beetje inhoudt. "Doe je dat vaker, vragen beantwoorden met vragen?" De hengst zelf deed echter niet veel anders. Voor het eerst wierp hij zijn blik op de merrie, en liet die daar rusten. Hij leek niet echt naar haar te kijken, maar staren kon je het nu ook weer niet noemen. "Ik kom hier, omdat ik weet dat ik me hier thuis voel. En nu, wat is jouw excuus?"

**Profile**