Xariv & Vanille

Gast **Profile**

Met grote krachtige stappen beweegt E'vesdar zich voort over de vlaktes, hij kon nog steeds niet geloven dat zijn idee zo goed was gevallen bij de leiders. En dat hij het nu ook mocht uitvoeren, en dan wel met een hengst die hem nauw aan het hart stond. Hij had met Lerav afgesproken om de twee paarden te ontmoeten op de vlaktes van Anderfels, hier was immers ruimte voor beweging en eventueel een demonstratie van enkele technieken. Hij wilde er immers zeker van zijn dat de leden van de Vechters doorzettingsvermogen hebben en niet bang zijn om een beetje vuil te worden. Al snel veranderden de kleurrijke velden in een uitgestrekt gras landschap en het duurt niet lang voor E'vesdar Lerav heeft opgemerkt. Hij versnelt zijn pas nog iets en voelt hoe de wind hem voort duwt, vliegend over de grasvlakte. In een soepele maar krachtige beweging houdt hij halt voor Lerav en begroet deze door even zijn neus tegen zijn schouder te duwen, een tikkeltje brutaal en ruw. Zijn ogen flikkeren even plagend. Hij schud zijn tweekleurige manen los van zijn hals en laat zijn ogen glijden over de omgeving, het duurt niet lang voor er twee stippen aan de horizon verschijnen, één uit het gebied van Orlais, en één van Minanter. Hij richt zijn blik op Lerav en grijnst. 'Ben je er klaar voor?'

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Xariv had altijd al zijn leven voor anderen willen geven. zijn leven was saai geweest, had bestaan uit niet meer dan het volgen van een leidertje, niet in staat om zijn eigen leven te leven. hij had in BMH nu zijn éigen leven, de prachtige merrie Omniel die er altijd voor hem was, en had zelfs al de 2e rang bereikt. afgelopen blauwe maan had hij bijna op het punt gestaan zijn leven al te geven voor Omniel, maar toen de blauwe maan was afgelopen was de schim genaamd Achilles weggegaan. aan de ene kant was Xariv daar heel blij mee, maar aan de andere kant had hij nu nog niet zijn eigen liefde voor Omniel en zijn kracht kunnen tonen. Zoals hij al tegen Libertad had gezegd toen hij naar de tweede rang wilde, hij was sterk, snel, en bereid zijn eigen leven te geven voor dat van anderen. zijn andere voordeel (of nadeel) was dat hij wit was, en onder het licht van de blauwe maan leek te schijnen, waardoor hij extra opviel. naar Xariv's idee was het juist een voordeel, hierdoor zouden de schimmen eerder hém zien dan andere paarden, die daardoor gespaard zouden blijven.

Toen hij de 2 hengsten in de verte zag staan liet hij zijn gespierde lichaam in een handgalop overgaan. niet harder dan dat, hij wilde zichzelf niet nú al moe maken aangezien hij wist dat er testen zouden volgen, en hij wilde ook niet te uitsloferig overkomen. Hij wist dat hij hier moest zijn, dit was zijn roeping, het verdedigen van andere paarden die in BMH leefden. geen spoortje angst was in zijn donkere ogen te lezen, alleen vastberadenheid. dit was zijn doel, zijn levensvisie.

Zijn lichte manen dansten rond zijn even lichte vacht terwijl zijn lenige maar kleine arabieren lichaam richting de hengsten voor hem gallopeerden. zonder ook maar een spoortje aan zweet op hem ging hij over in een rustige stap, brieste even en hield toen halt voor de 2 hengsten die hij niet kende. hij knikte, hen beide even aankijkend, als begroeting, waarna hij omkeek, de gestalte van een merrie vlak achter hem. een charmante glimlach lag op zijn lippen, benieuwd naar wat de hengsten te zeggen hadden.

rank two

**Profile** Number of posts : 1776 Status : Active

Mijn lichaam en geest hebben de laatste tijd veel te verduren gekregen. Mijn lichaam werd getekend met een vreselijk litteken, afkomstig van Avanti en zijn zielige meelopertjes. Mijn geest werd gekrenkt door het kinderachtige gedrag van Kayleigh, een merrie waarvoor ik me in de strijd zou gooien, tot de dood ons van elkaar zou scheiden. Sinds kort denk ik daar anders over, ik mijd haar om niet nog een keer gekwetst te moeten worden door iets dat zij op haar geweten heeft. Ik wil niet gezien worden als een hengst die met zich laat sollen, integendeel. Met mij valt niet te spotten, en wie het ook maar probeert, zal zich dat even snel beklagen. Nog niet zo vaak heb ik mijn woedeaanvallen laten blijken, enkel die ene keer tijdens mijn ontmoeting met Iris heb ik er enorm veel last van gehad. En zelfs dan was het veel minder dan de jaren ervoor. Maar dat zijn jaren waar ik nu liever niet meer aan terugdenk, simpelweg omdat ik liever in de toekomst kijk, een toekomst die me nu eindelijk toelacht. Vroeger was het woord 'toekomst' enkel een zwart gat voor mij geweest, donker, grijs, grauw.

De afspraak die ik met E'vesdar heb gemaakt ben ik niet vergeten. Ik zou het mezelf kwalijk nemen als ik telaat zou komen op zo'n belangrijk keerpunt in mijn leven. Samen met E'vesdar zou ik nu een nieuwe elitegroep moeten opleiden om zich tegen de schimmen te kunnen verzetten. Dat op zich maakt mij gelukkig, samenwerken met E'vesdar lijkt me bovendien ook veel interessanter dan de samenwerking die ik moet doorvoeren met Amor. Van E'vesdar heb ik opgevangen dat Amor om hulp was gaan smeken, omdat hij wilde weten hoe hij zich op moest stellen tegenover schimmen. Nooit zou zoiets in mijn hoofd opkomen, volgens mij hoefde je dan gewoon niet als leider op te geven. Sindsdien koester ik een vreemd gevoel tegenover de hengst, ik trek me liever op aan de gedachte dat ik nu aan de zijde van E'vesdar sta, om de vechters te leiden naar hun doel. 'En of ik er klaar voor ben, broeder.' De grijns op zijn gezicht ontgaat me niet, en dat is de reden waarom ik met diezelfde, grappende blik naar hem kijk. Wanneer de grond onder mijn hoeven lichtjes begint te daveren en ik twee stippen op ons af zie komen, span ik elke spier in mijn lichaam op, en maak me klaar om aan dit nieuwe avontuur te beginnen.

**Profile** Number of posts : 128 Status : Absent

Haar ogen dwaalden door de vlakte, rusteloos op zoek naar enig ander teken van leven. Met rustige passen zet de jonge merrie zich in beweging, op zoek naar iets wat misschien haar einde kan betekenen. Heeft ze er spijt van? Even ging ze over alle risico's, ze zou vier maanden moeten dienen, vechten tegen de schimmen. Ze zou makkelijk vermoord kunnen worden, hoewel ze nu beoordeelt ging worden door Lerav en E'vesdar. Het ging niet makkelijk worden, en ze haar uiterste best moeten doen. Maar het was het waard. Een kleine drang om het beste uit zichzelf te halen was de laatste paar dagen op komen steken, en zeker nu ze dit ging doen, ze was nooit zekerder ergens was geweest wat het meest tot haar eigen ondergang kon leiden. Grappig eigenlijk, ze stond hier te glimlachen, en hoewel ze wist dat ze haar eigen angst nooit ging laten zien, zou ze niet niét bang kunnen zijn als de schimmen eenmaal kwamen. Vanille was niet iemand die tegenover zichzelf ging liegen over haar angst, als je ze onder ogen kwam, was je al een heel stuk verder. Maar als je wegliep, zoals ze eerst had gedaan. Dat had niets geholpen, kijkend waar ze nu nog stond. Snel ging ze over in draf, en zag aan haar andere kant nog iemand lopen. Een rustig gevoel verspreidde zich over de merrie, ze was niet alleen! Ergens, in deze donkere tijden, gaf dat haar een gevoel van hoop, iets wat ze al lang niet meer had durven voelen.
Sierlijk plaatste ze poot voor poot op de grond, voelde de trillingen zacht voor zich uit gaan, hun komst aankondigend. Het zou niet lang meer duren, voor ze echt er zou staan, en dan kon ze niet meer terug. Ze had niemand hier iets over vertelt, aangezien ze een gevoel had gehad dat ze haar gedachten zouden willen veranderen. Maar haar besluit lag al vast, en over een paar ogenblikken konden ze het toch niet meer veranderen. Dan was het te laat, had ze al ingestemt met het idee. Uiteindelijk stond ze voor de twee paarden voorwie ze meteen al een respect kreeg, enkel door hoe ze er stonden, niet opgevend tegen de schimmen. Niet zeker wat ze nu moest zeggen, keek ze naar de andere hengst. Wat moest ze nu zeggen? Of misschien niks, zou stilte genoeg zijn om hun eerste vragen te kunnen beantwoorden? Ze ging het er maar op wagen, en bleef toen stilstaan, met haar ogen eindelijk rustig voor zich uit. Ergens benieuwd naar wat door hun gedachten spookte nu.

Gast **Profile**

E'vesdar zou nooit van iemand verlangen om hem direct te vertrouwen, immers wantrouwde hij bijna iedereen die hij tegen kwam, met een enkele uitzondering. Hij verwachtte dus ook geen respect, geen vertrouwen, en ook geen vriendschap. Wat hij wel verwachtte was moed, wijsheid en loyaliteit. En niet loyaliteit aan hem, maar aan de kudde, om ondanks wat dan ook toch klaar te staan. Want het ging uiteindelijk om de kudde, ze wilden er alles aan doen om zo veel mogelijk paarden veilig te houden, de schimmen weg te houden van de onschuldige paarden. Uiteindelijk draaide het daar allemaal om.

Vluchtig laat E'vesdar zijn oog over de twee paarden gaan, en wat rankere arabische hengst, en eveneens een arabische merrie. Beide ogen ze gezond en wel gespierd, echter waren dat geen factoren die maakte dat je een goede 'vechter' zou zijn. Natuurlijk was het fysieke ook één van de dingen die er bij hoorde, maar waar ze vooral naar zochten waren slimme paarden die wisten hoe ze de schimmen naar hun hand konden zetten, zoveel mogelijk althan, en hen te slim af konden zijn.

Hij hoort de woorden aan van Lerav en knikt, een vluchtig en haast statig gebaar. Een flauw grijnsje siert zijn lippen, al is deze al snel weer verdwenen. Hij richt zijn ogen op de paarden voor hem, beide zwijgend en wat nerveus en twijfelend naar hem en Lerav kijkend. 'Het eerste dat we zullen doen is je wat vragen stellen over hoe en wat, pas later zal de fysieke test komen, welke meer zal bestaan uit uitdagingen die je zowel fysiek als mentaal kunt oplossen, maar dat is voor later' Hij laat zijn blik over de omgeving gaan en blijft even hangen bij Lerav. 'Mijn naam is trouwens E'vesdar' Stelt hij zich nog kort voor, alvorens hij zijn ogen weer op de hengst richt. 'Wat kunnen jullie toevoegen aan de groep?'

Lerav, Flight, E'rayhon <3

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Xariv's intelligente, donkere ogen stonden trots maar ietwat onrustig op de hengsten voor hem gericht. fysieke en mentale opdrachten zouden hem voorgelegd werden. een glimlach bezocht zijn sierlijke gelaat en hij zette zijn lichaam op rust, gekalmeerd door de woorden van de hengst die zich voorgesteld had als E'vesdar. hij hoefde niet zenuwachtig te zijn, zijn leven hing hier niet vanaf, dit is wat hij wilde, en wat hij zóu gaan doen.

Hij besloot als eerste te antwoorden op E'vesdar zijn vraag, niet al te gretig maar toch met vastberadenheid in zijn diepe, charmante stem. 'ik ben Xariv' hij liet zijn ogen nog even over die van de beide hengsten voor hem glijden en besloot toen beurtelings in die van E'vesdar, en dan weer in die van Lerav te kijken terwijl hij zijn verhaal deed. 'Ik ben zoals je ziet, een niet al te grote, ranke hengst' hij grijnsde, beginnent met zijn zwakheden, wetend dat zijn sterke punten zouden volgen.

'Maar ik ben meer dan alleen het oog kan zien. ik ben, al zeg ik het zelf, slim, en heb qua krachten veel te bieden.' zijn ogen gleden even naar de bosranden die in heel ver weg in het licht heen en weer leken te wuiven. 'Mijn kleur is als simpel kudde paard een gevaar, ik zou opvallen voor de schimmen, maar als vechter zou dat juist een voordeel zijn waarmee ik andere paarden een uitloop zou kunnen geven als de schimmen zich op mij zouden richten.'

hij brieste even, waarbij zijn ranke hoofd ietwat bewoog en zijn lange, eveneens witte manen op de wind mee deinden. 'en, zoals ik al tegen Libertad gezegd heb toen ik naar rang 2 mocht, ik zou nóoit mijn eigen leven boven dat van anderen kiezen.' zijn ogen waren serieus, maar een licht glimlach sierde zijn lippe terwijl hij zich opnieuw stilhield en tevreden over zijn eerlijke antwoorden de hengsten ombeurten aankeek.

rank two

**Profile**

» Vanille
» Where Are You? || Xariv
» Xariv
» Xariv naar rang 2
» Family reunion ~ Xariv ~ Yacira ~ Faylice

Xariv & Vanille

Xariv & Vanille

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen