Met wantrouwe en korte passen beweegt Saphira haar goudkleurige lichaam door Minanter, vanaf nu dus haar nieuwe thuis. Haar gedachten dwalen wat rond in een dimensie die niemand weet zijn. Haar lichaam brengt zich langzaam tot stilstand en zonder twijfel kijkt ze naar boven en een kleine traan rolt over haar ranke gezicht. Haar eerste veulen vroeger gestorven dan zij, hoe was het mogelijk? ”Rotzak dat je bent.” vloekt ze, gericht op de hengst die haar dit alles heeft aangedaan, het verdriet om haar veulen dat van hem kwam en is gestorven bij de geboorte. Haar zelfvertrouwen heeft hij ook afgenomen toen hij bij een andere merrie ook een veulen produceerde. ”Je ging me nooit later zitten!” Zelf had ze geen idee tegen wie of wat ze aan het praten was. Saphira is na dat voorval een bange merrie geworden zonder zelfvertrouwen. Ze is een prachtige merrie, toch wil ze dat van niemand meer aanvaarden, zelfs van haarzelf niet.

Ze galoppeert verder, haar lange manen gedragen door de wind en haar staart dans mee op het ritme van haar galop. Zonder het zelf te beseffen loopt ze een bos in en struikelt ze soms half over de stronken die uit de grond steken. Nu kon ze niet stoppen, ze moest de gedachten van zich afrennen en hopen dat ze nooit meer hetzelfde meemaakt. Een grote en dikke boom die is omgevallen verspert haar weg, zonder enige twijfel of probleem springt ze er sierlijk overheen. Na een tijd te rennen gaat ze weer naar draf, het zweet blonk op haar vacht, haar flanken zwoegen op en neer en de zon brand door de kruinen van de bomen op lichte vacht.
Nog steeds met haar gedachten ergens ver weg blijft ze door draven tot ze over een boomstronk struikelt en op haar knieën valt. Haar lange blonde manen komen op de vuile grond en haar knieën zijn nu helemaal vies. Wanneer ze opkijkt ziet ze een paard voor haar staan. Gauw zet ze zich recht en stamelt een beetje. ”Euh.. Het spijt me.” verontschuldigd zichzelf. Wat dom van haar, kon ze nou niet gewoon voor haar kijken? Dan was dit allemaal niet gebeurt en had ze elk paard dat ze tegenkwam gewoon kunnen ontwijken.

Ze twijfelde of dit wel zou doen en of het niet te onbeleefd was, toch wandelt ze langzaam weg van het gestalte. Saphira wou geen vrienden meer, geen hengst meer voor zichzelf Deze konden enkel haar hart nog harder breken. Op dit moment had ze geen nood aan nog meer problemen en andere paarden die met haar vrienden willen worden. Toch kan ze het niet laten haar hoofd eens om te draaien en het paard aan te kijken. Dit was het onbeleefdste wat ze kon doen. Haar hoofd zakt naar beneden van schaamte, haar maantop raakt net de grond niet. De blonde staart van Saphira sleept over de grond door zijn lengte. Haar ranke goude hoofdje gaat weer in de lucht, het was onbeleefd wat ze deed, maar ze kan de tijd niet meer terug draaien, dus had het geen nut om erover te blijven piekeren.