Trust-Merrie-2 jaar-rang 1

'H-het spijt me, ik wilde niet...' maar ik wist niet eens wat ik verkeerd had gedaan. Het zwarte paard maakte een valse indruk en stapte dreigend naar me toe, zodat ik naar achter liep, tot ik de rotsen tegen mijn kont voelde. Een spottende lach had zijn mond verlaten. 'Kom nou, kleine. Iedereen zou je zo kunnen vermoorden. Ga met mij mee.' nu veranderde zijn houding; zijn oren gingen naar achter en het laatste beetje gespeelde vriendelijkheid verdween en maakte plaats voor kilte. Angstig draaide ik mijn oren naar achter en bracht mijn hoofd onderdanig omlaag. 'Wordt een schim, en niemand zal je lastig vallen,' zelf zijn stem had een angstaanjagende transformatie ondergaan. Het was een stem die je de rillingen deed geven. Angstig schudde ik mijn hoofd, probeerde een uitweg te vinden. De hengst begon zijn geduld te verliezen en gooide zijn hoofd woedend omhoog, samen met zijn voorbenen, zodat hij de weg voor mij vrij maakte, al was dat niet zijn bedoeling. Snel rende ik langs hem, het natte zand trok aan mijn zwarte hoeven en mijn bonte vacht zag bruin van de modder. Ik hoorde de denderdende hoefstappen van het paard achter me en rende door. Snel daarna hoorde ik niets meer. Ik bleef nog even door rennen en zette daarna angstig een stap in, niet wetende of hij echt weg was.