mare, rank 1 Zoals altijd had Darlica zich apart van de kudde voortbewogen, in een boog erlangs, maar nooit er ver vanaf. de ontmoeting die ze met Zircon had gehad, had haar laten schrikken en liet haar nog elke dag nadenken over de keuzes die ze in haar leven maakte, want, zo had ze gezien, het kon zó voorbij zijn. ookal had de schimmenhengst haar laten gaan, zijn kille ogen toonden wat hij werkelijk was, een schim, een monster, iets wat zó kon doden, met een vingerknip je leven kon nemen. Hoe ze haar veulen had achtergelaten, hoe ze E'vesdar had verleid, hoe ze haar kudde uitgetrapt was. dat alles ging meermaals per dag door haar hoofd, liet haar denken, denken aan een toekomst, denken aan manieren om het goed te maken. maar wat ze ook bedacht, alles leek nutteloos. Ze brieste kwaad, liet haar lenige lichaam overgaan in een galop die de grond liet daveren en haar manen en staart liet wapperen, en deed haar ogen half dicht, genietend van de pure, schone lucht om haar heen, vrij van gedachten. de wind was aangewakkerd en waaide rond haar, haar gedachten en oren nog verder afsluitend, haar kleine oortjes haar nek rakend. de lucht was grijs, een naderende regenbui hing in de lucht. hoe klein, rank en sierlijk de merrie normaal was, zo groot en gevaarlijk leek ze nu, kwaad galopperend, haar gedachten op nul, ogen half gesloten. Hoeveel ze ook had gepleit voor zichzelf, hoe ze ook aan Libertad had beloofd dat ze zich zou gedragen van nu af aan, alles om maar in de 2e rang te komen, ze wist dat het valse beloftes waren. ohja, ze was oprecht geweest naar Libertad, ze had het echt gemeend, maar Darlica was nou eenmaal Darlica, ontembaar, verleidelijk, altijd opzoek naar nieuwe spelletjes, en ze leefde alleen volgens haar eigen regels. Overgaand in een rustige stap, weer afgekoeld van haar kwade gedachten, kwam ze bij de rivier uit, waar ze zacht brieste, haar ogen nog altijd kwaad maar de gedachten weer afgekoeld en nu bij haar belangrijkste behoeftes, drinken en eten. ze stapte naar de waterkant en liet haar ranke neus het water raken, gulzig dronk ze enkele slokken waarna ze verschrikt haar hoofd de lucht in gooide toen ze de lucht van een ander paard rook.

mare, rank 1 zodra ze de hengst in haar blikveld krijgt ontspant ze. het was gewoon een normale hengst, niks engs. meteen ging de knop in haar hoofd om, de speelse, flirterige darlica kwam boven, alles wat ze had beloof aan Libertad was vervlogen, haar spelletje kon weer beginnen. haar donkere ogen namen hem op, gleden goedkeurend over zijn lichaam. hij was gespierd, had een prachtig lichaam en prachtige aftekening op zijn evenmooi gekleurde vacht. een echte hengst was het, in alle betekenis van het woord. Ze liet haar ranke lichaam enkele passen naar hem toe stappen, haar staart hoog en haar neus ook. door de gure wind werden haar dikke manen opgetild, even het litteken zichtbaar in het waterige zonnetje, haar donkere, intelligente ogen zichtbaar onder haar voorpluk. in een fractie van een seconde is alles weer verborgen en staat ze voor hem. een glimlach liet haar gelaat stralen, haar donkere ogen in de amberkleurige van hem. 'hallo meneer.' beantwoordde ze hem, haar hoge, zoete stem tussen hen in drijvend, terwijl ze even haar hoofd schudde waardoor haar ogen nu zichtbaar waren, twinkelend keken ze in de zijne. 'Darlica is de naam.' darlica, wat ster betekende. het sierde haar, het paste bij haar. een ster was ze, een ster in het manipuleren en verleiden van anderen.

Haar reactie was stom geweest. Ze had hem laten schrikken, en natuurlijk had ze nu een fout gemaakt. Het spel was onderbroken, het stond stil. De hengst keek naar haar, keek naar haar litteken. Hij bekeek nu niet haar, niet haar prachtige lichaam, en begeerde haar niet, hij dacht na, en waarschijnlijk kwam er nu de vraag hoe ze aan het litteken kwam.. toen de vraag uitbleef had ze zich er echter al zo op voorbereid dat ze met haar hoofd naar beneden stond, haar ogen dicht, haar dikke, lange manen voor haar ogen vallend, het litteken nu een helder contrast met haar vacht, zo stond ze, denkend aan het verleden. ze zag haar leventje zoals het was geweest. een prachtig leven, midden in een florerende, enorme kudde, alles wat haar hartje begeerde had ze. een sterke vader, de leider van de kudde, een prachtige moeder, de beta van de kudde, en dan kwam zij. De enige nakomeling van haar ouders. Lica werd op haar wenken bediend, vooral door alle merries die jaloers waren, die dichter bij haar ouders wilden staan, belangrijker wilden zijn. ‘het waren nep vrienden, ze gaven níks om je, dat heb je wel gemerkt he!?’ het was de snerpende stem van de hengst die haar vader was opgevolgd toen die was overleden van ouderdom. Met de komst van een nieuwe leider, een van de hengsten waarop Darlica haar spelletje had uitgeprobeerd, wat de hengst had achtergelaten met een gebroken hart waardoor hij niet echt gek op Darlica was, was alles anders geworden, het verwende kreng van een darlica was opeens de laagste in rang, en wat er met die paarden gebeurde als ze ook nog eens brutaal waren? Het stond in haar geheugen gegrift. Hoe de hengst haar had aangekeken. 'Lica,rot nou toch gewoon op.' zijn vreselijke stem, hoe erg ze het had gevonden, haar vaders koosnaampje voor haar, door die gore hengst in de mond genomen. De enige die haar lica mochten noemen, waren haar ouders, en heel eventueel een liefde die ze ooit misschien nog eens zou vinden. Haar oog wit was te zien geweest, haar witte tanden ontbloot, haar oren ver achter in haar nek geduwd. 'NOEM ME NIET ZO!' had ze geschreeuwd, haar normaal hoge, zoete stem niet meer dan een ruwe snauw, alvorens ze naar hem steigerde en haar sterke hoeven op zijn borst had laten roffelen. Het was haar grootste fout ooit geweest, in gaan tegen de leider, brutaal zijn, het in haar hoofd halen om naar hem te slaan. Ja wist zij veel, leiders dochtertje, altijd alles gekregen wat ze wilde, nooit consequenties voor haar daden.. ze had nog nooit een paard zo kwaad gezien als hem. Hoe hij haar had weggejaagd, zijn tanden in haar nek, hoeven tegen haar lijf. De rafelige, lange wond waar het bloed uitgutste terwijl ze wegrende van haar leven, van haar kudde. Het ergst van al vond ze het voor haar moeder, die haar dochter zo weggejaagd zag worden. De gepijnigde blik in haar moeders ogen zou Darlica nooit vergeten, en ze zou het zichzelf nooit vergeven. Darlica’s moeder was haar evenbeeld geweest, een kleine, prachtige ranke merrie, bont net als zij zelf. in een flits vlogen haar gedachten terug naar haar ouders, hoe ze alles voor haar hadden gedaan, hoe haar vader in stilte, uit het zicht van zijn grote kudde was overleden, heel de kudde rouwend achter latend, hoe haar moeder daarna had getreurd, het levenslicht uit haar ogen verdwenen, de ouderdom haalde haar plots in. Haar prachtige moeder, een nog jonge merrie toen ze Darlica het levenslicht had gegeven, en haar alles had geleerd over het leven, maar na alle tragedie, het verliezen van haar hengst, de komst van een nieuwe leider die heel anders leidde, een dochter die niet luisterde, bekend stond als hengsten verslinder, en zo brutaal als wat was.. Darlica schudde haar hoofd terwijl ze nog steeds ver in gedachten verzonken was. hoe had ze haar moeder dit aan kunnen doen? ze had alles gehad wat ze wilde, en nu? Ze was, door haar eigen fout, de laagste in rang geworden, was weggestuurd uit de kudde, en terecht gekomen in BMH. Ja, BMH was prachtig, maar de schimmen en alles, ze had wat dat betreft liever haar oude kudde terug. Maar dat ging niet. Alles was anders nu. Ze brieste, hief haar hoofd weer en keek met een verontschuldigende blik naar Cupidos. Huilen deed ze niet. Ze had het opgegeven, zich neergelegd bij haar situatie. Ze was tevreden. Hier in BMH was ze opgevangen. Hier had ze haar spel kunnen perfectioneren. In de oude kudde was ze erop uitgekeken, iedere hengst kende haar al, en trapte er nauwelijks meer in, of was al zo verliefd op haar dat ze er zelf geen uitdaging meer in zag. Achter haar rug om werd er over haar gefluisterd, ohja, dat wist ze wel, maar dat zou in die kudde altijd zo zijn geweest, ze was nou eenmaal de leiders dochter. Meteen gingen haar gedachten opnieuw ver weg. Dit keer naar de eerste keer dat ze haar spel had kunnen uitoefenen buiten haar oude kudde. Het was in BMH geweest, ze was er net een paar dagen toen ze de leider van de 3e rang had ontmoet, E’vesdar. De grote, gespierde en vooral, machtige hengst, was haar meteen in het oog gesprongen, en ze wist dat hij haar nieuwe uitdaging zou zijn. Ze had hem zover gekregen, ookal had hij in het begin vreselijk tegen gestribbeld. Hij was gevallen voor haar, voor haar lichaam, haar mooie praatjes en haar lonkende blikken. En daaruit was haar zoontje Roque gekomen. Als ze aan hem dacht, het kleine, springende mormel, een perfecte mix tussen het uiterlijk van haar en E’vesdar, wist ze aan de ene kant dat ze verkeerd bezig was, dat het niet normaal was om zoveel hengsten te verleiden, en uiteindelijk je eigen veulen, wat sowieso uit die verleidingen eens zou moeten voortkomen, te dumpen, achter te laten bij zijn vader. Aan de andere kant, wist ze dat ze nooit met een veulen om zou kunnen gaan, niet op de manier waarop ze nu bezig was, daarvoor zou ze eerst zelf moeten veranderen. Maar dat ging niet gebeuren, nog lang niet, want darlica was maar al te blij met haar vrije levensstijl waarin ze alles kon doen en laten wat ze zelf wilde, met iedereen die ze zelf uitkoos. En daarom was het maar goed dat ze Roque naar E’vesdar had gebracht, anders zou hij nu bij haar staan terwijl ze haar spel voorbereidde, en dat zou een afknapper zijn voor elke hengst.. Haar ogen waren opnieuw vrolijk. De omspringing in haar gemoeds toestand was verbazingwekkend. Het ene moment was ze in gedachten verzonken, triest en misschien zelfs enorm kwaad, het volgende moment had ze zich zelf weer naar het heden getrokken, klaar om verder te gaan met haar spel. Cupidos was inmiddels om haar heen gedraaid en stond nu aan haar andere zijde, de zijde die nog perfect en gaaf was, zonder ook maar éen enkel litteken, prachtig, rank, ietwat gespierd, maar sierlijk en gracieus. Ze wist van zichzelf dat ze een bijzondere verschijning was, deels omdat er niet veel bonte merries waren in BMH, en deels omdat zij gewoon darlica was, bijzonder van zichzelf. Zijn opnieuw hervatte vleierij liet haar glimlachen, en haar ogen straalden terwijl ze haar ranke hals moeiteloos zo draaide dat ze hem aan kon kijken. Haar ogen gleden nogmaals over zijn eveneens perfecte lichaam, nog perfecter dan het hare aangezien er nergens een krasje te bekennen was. Ze liet haar neus langs zijn wang glijden, waarbij ze heel subtiel haar lichaam verplaatste zodat ze weer tegen over elkaar stonden. Haar neus gleed naar boven, haar hete adem op zijn glanzende huid achterlatend. Ze bereikte zijn oren, en blies er zacht langs. ’Als ik niet beter wist, dacht ik dat je me probeerde te verleiden, mister Cupidos.’ haar stem was niet meer dan een hete, hoge fluistering, recht in zijn oor terwijl haar manen langs zijn wang naar beneden vielen als een waterval. Met een ruk trok ze haar hoofd terug, haar ogen ontdeugend twinkelend en haar staart even zwiepend, terwijl ze naar hem keek, hopend op een reactie die zou betekenen, dat hij haar zag zitten, dat haar spelletje had gewerkt tot nu toe, en dat het verder kon gaan.

1394 woorden, eat your heart out ;p