Zijn passen slenterde met zo'n traagheid verder over het dorre zand van Orlais. Al liep hij heel normaal, een normaal tempo maar vanwege zijn immense hoogte leek het soms wel vaker dat hij doodtraag liep. Hij was de enige naast zijn vader met die immense grote, bij bereikte de volle twee meter schoft bijna en het was niet altijd heel gemakkelijk te gebruiken. Het was een blok pure spieren en vlees, in een gevecht zou Axis ongetwijfeld winnen. Maar hij was belange niet zo behendig en snel. Mocht hij geen leider zijn of niet in rang 4 zitten dan konden de schimmen ongetwijfeld op hem inlopen en dat droeg een zekere dood met zich mee. De hengst gaf weinig om hoe hij ervoor kwam, het kon hem niet schelen of hij groot of klein, dun of dik was. Zolang je maar het juiste verhouding denkvermogen en wijsheid bezat dan kon je alles.

De hengst had een zware tijd achter de rug. Wat goed was werd slecht en wat slecht was bleef slecht in plaats van goed te worden. De balans die zijn leven altijd zo voluit bezat was verdwenen en de hengst slingerde maar heen en weer over een kronkelend pad van zeewier. Het ene na het andere speelde zich voor zijn ogen af en Axis kon niet meer zo heel helder denken. Wat was juist en fout in deze wereld? Myou had met haar wijsheid hem getoond wat goed was, hoe hij die gevoelens moest controleren maar Iris, degene waar hij altijd van gehouden had, gooide alles in het water door weer maar eens te vertrekken. Kon hij van haar houden op deze manier? Als hij moest wachten met een bang hart tot ze terugkwam? Hij had afstand genomen van zijn leiderschap in Rang vier en nam genoegen met onderleider rang 2 om zo wat socialer met onbekenden om te gaan en afstand te creëren van zijn grootste rivaal en schimmenleider Avanti. Waren het goede beslissingen?

Zijn zware hoeven hadden hem naar de kudde terug gebracht ookal wou hij daar helemaal niet zijn. Hij spiste zijn oren naar Lerav, zijn collega, onderleider rang twee. Er verliet een lage behoorlijk stille hinnik zijn keel. Hij had dingen gehoord en net als zijn situatie werden geruchten vaak wat uitvergroot. Heel lang geleden toen Lerav slechts een veulen was had Axis enkele dagen voor hem gezorgd, als het niet meer was. En het was goed om te zien wat de hengst nu geworden was. 'Je schopt het ver mijn vriend.' Sprak hij wat zakelijk. Hij glimlachte en overbrugde de laatste beters. 'Lerav.' Begroette hij ...

Er nam een warm gevoel bezit van Axis toen de hengst hem naderde. Axis had ontelbaar veel veulens opgevoedt, al zeker die van Alvaro als hij het zelf niet kon. Wat meestal dus zo was. Daar had hij bij drie veulens van opgevoedt, waarvan er eentje gefaald was. Quickness was aan de zijde van Avanti gaan staan en dat brak Axis zijn hart. Daarnaast was er Black Star geweest, net de volwassenheid bereikt en vermoord door Avanti omdat hij Axis wou beschermen, zo was het ook met zijn moeder Proud gegaan. Black Rain heeft het lang volgehouden, werd leider van rang drie en groeide op naast de zijde van Axis tot ook zij zot werd van de druk die Avanti gaf. De enige die niet gekraakt was was Axis zelf. Dan was er Aeolus, een veulen onbekend voor de wereld die hij onder zijn hoede nam samen met Iris. Dan was er Cupidos, die recent was teruggekeerd. Maar Lerav had altijd dat ietsje meer in hem, omdat ze dezelfde vader hadden? Hetzelfde hadden meegemaakt?

Hij blikte kort naar beneden over het grote volwassen en vooral sterke lichaam van Lerav. Hij zag zich schitterend ontwikkeld en daar was Axis altijd een beetje trots op. Omdat hij een deel uit maakte van het verleden. Bij de opmerking schoot de hengst zijn hoofd in de lucht en snoof hij kort. 'Oud?' Vroeg hij met een kleine glimlach op zijn lippen. Hij liet zijn hoofd zakken en drukte zijn neus tegen Lerav aan. 'Ik ben niet oud, spreek voor jezelf snotneus.' Hij grinnikte en blikte de omgeving rond voor hij een zuchtje liet gaan. 'Je kent me, goed maar het kan altijd beter.' Zei hij goudeerlijk. Waarom zou hij liegen tegen Lerav, zijn leven liep op een recht lijn met vaak dalingen, dus het kon altijd beter. Eens een piek in die lijn zou heel leuk zijn. 'En jij? Ik hoef het eigenlijk niet te vragen.' Hij glimlachte welgemeend. 'Je groeit met de dag, ik ben trots op je.' En dat was ook oprecht zo, hij was trots op Lerav, één van de weinige verstandige paarden die hier rond liepen...
° Bij mij gene monsterpost, srr