Het was verbazingwekkend hoe zorgeloos Diablo tegenwoordig door het leven ging. Er was geen tweestrijd meer, enkel een nuchtere kijk op de wereld. De klik die de hengst in zijn hoofd had gemaakt, had hem goed gedaan. Geen stress, geen flauwe excuses, geen uitputtende gedachtestromen. Enkel hij. Hij voelde zich om de een of andere reden 'puurder' worden. Het was een vreemde omschrijving, dat wel, maar een ander woord was er niet voor te vinden. Een zalige, eeuwige, lichte rust was als een deken over hem heen gedaald.

Maar het zou niet lang meer duren, de blauwe maan was in aantocht en hij zou zijn verstand weer op volle toeren moeten laten draaien als hij iets wou uitmaken voor andere paarden. Het verschil was echter dat Diablo dit niet zag als een last, hij zag het als een voorrecht en dat maakte de zaak natuurlijk een stuk 'eenvoudiger'. Iets wat je graag deed was altijd makkelijker en fijner, al was fijn wederom niet de juiste beschrijving in deze situatie.

De blauwe maan was echter nog een paar dagen verwijderd dus gunde Diablo zijn lichaam nog wat rust. En inderdaad, dat deed hij zoals altijd in de zee. Zijn homebase. Met het geschreeuw van de meeuwen achter hem en het kolkende water voor hem kon hij zich één voelen zonder ook zelf zo een chaos te worden. Het leek; des te drukker het rondom hem was, des te rustiger hijzelf kon worden. Dat zou op veel vlakken een groot voordeel zijn, niet alleen voor zijn innerlijke ik, maar ook voor de paarden rondom hem.

Diablo strekte zijn hals en bracht zijn neus tot tegen het wateroppervlak. De zee was vandaag rustiger dan anders, de wind blies niet zo hard als voorheen en het leek op een 'stilte voor de storm', de storm van de schimmen. Het was alsof het hele gebied meekreunde onder het gewicht van de schimmen.

Met zijn gedachten die overliepen van toekomstvisies en herinneringen had hij niet gemerkt hoe een andere hengst zich ook op het strand had begeven. Niet direct in ieder geval. Na een tijdje merkte Diablo een vreemde geur die langzaam sterker werd, en door de rustige storm in zijn hoofd heen ging een belletje rinkelen. Bijna direct richtte hij zijn hoofd weer op om met zijn neus in de wind te gaan zoeken naar de oorsprong en de richting waaruit de hengst kwam.

Diablo had de gouden hengst al horen aankomen, maar hij had zich nog niet echt in zijn richting gekeerd. Pas wanneer hij als een bedrukte jongeman voorbij kwam gelopen en knikte, besloot Diablo dan toch maar om wat te bewegen. Met een brute draai keerde hij zwijgend zijn lichaam om en volgde Treasure richting Minanter. "Morax, ja." herhaalde de shire brommend de naam van de beta van de eerste rang. "Wie heeft hem in feite gekozen?" het was zo duidelijk als wat; Diablo was al te lang wakker en had al te veel energie op gedaan. De blauwe maan had hem gesloopt, hij had het hele gebeuren onderschat en was nu een gigantische uitgeput hoopje hengst. Zijn klagende vraag klonk dan ook als een scharnier dat veel te lang niet was gesmeerd: krakend en klagend. Maar het was wel duidelijk: ook Diablo had weet van Morax' contact met Zircon. "Ik in ieder geval niet," vervolgde hij zijn klaagzang.

Treasure stelde zichzelf netjes voor, iets wat in feite al niet meer moest. Diablo was lang onwetend geweest, maar nu hij de Alpha was geworden, had hij zijn hersenen laten werken. Namen onthouden, gezichten herinneren, paarden bekijken. Ook Treasure had hij uitgebreid bekeken vanaf een afstandje. Hij kon een groffe verschijning zijn had Diablo vast gesteld. Hij was rechtuit, en daardoor soms grof. Natuurlijk zag iedereen, iedereen anders en was het slechts Diablo's interpretatie. En daarbij, hij vond 'grof' niet altijd een slechte eigenschap. "Diablo," antwoorde de shire kort.

Zo liep hij een tijdje zwijgend schuin achter Treasure aan. Hij keek een beetje zijn ogen uit zijn hoofd, in de schaduwen en in de vertes. Hij betrapte zichzelf er zelfs op dat hij keek op plekken waar nooit kwaad zou kunnen zitten: achter flinterdunne boompjes waar zelfs een eekhoorn achter te zien zou zijn. Slaap, oh wat verlangde hij ernaar. Zijn verstand was van boven tot onder in de war gebracht. "Ik heb het zwaar onderschat, Treasure," bracht Diablo vervolgens wat beschaamd uit. "Ik ben niet zwak, ik ben een doorzetter, maar het wakker blijven..." De hengst moest niet eens zijn zin afmaken, een blinde kon het horen aan zijn stem, en degene die konden zien zouden het merken aan zijn wallen. "Ik heb de dagen niet eens geteld. Opletten, af en toe verweren.. Ik durf niet te slapen, ik zou het mezelf nooit vergeven als er dan iemand sterft. Ik vergeet vaak dat ik ook op jullie kan rekenen, maar dan gaan mijn gedachten weer naar Morax en dan... Ja. Dan blijf ik weer wakker."

De shire snoof kort, rechtte zijn hals en versnelde zijn pas. Hij merkte het zelf niet eens, het was de adrenaline die door hem schoot, veroorzaakt door de gedachtes in zijn hoofd. "Na deze blauwe maan ga ik nadenken. Uitzoeken hoe ik met deze situatie moet omgaan. Het kwam ook zo snel, ik was amper leider en BAM daar was hij..." Hij ratelde het zo snel dat het hier en daar zelfs leek alsof hij de spatie in zijn zinnen vergeten was.