Een lichte, koude huivering

Gast **Profile**

Een witte mist verspreid zich geleidelijk door de dennenbomen, het kronkelt rond de stammen en lost dan weer op in de donkere nacht. Het zachte ruizen van de wind werkt kalmerend, de mossige grond onder haar hoeven voelde vertrouwd. Ondanks dat ze nog nooit in het gebied had geweest, nog nooit de geuren van deze paarden had geroken, ze voelde zich makkelijk thuis. De kou van de bergen omringt haar als een oude vriend, en ze omhelst deze met liefde terug. De ranke bruine merrie hield van de kou, de ijzige wind op haar vacht, het tintelen van je ledenmaten. De nacht was gevallen en de warmte van de zon was verdwenen, het was nacht, ze voelde het. Moeiteloos en kalm beweegt ze haar ranke lichaam tussen de bomen door, alsof er niks aan haar mankeerde, alsof ze kon zien als ieder ander. Ondanks dat de nacht was gevallen, en ze minder kon zien als alles donker was, toch voelde ze zich beter wanneer de avond was ingetreden. Je kon zonder moeite oplossen in de schaduwen en je verborgen houden voor elk dier, iets waar Nachtschade de voorkeur aan gaf.

Wat ze dan ook niet had verwacht was de gloed die opeens voor haar ogen verscheen, haar slanke lichaam houdt moeiteloos halt en haar lange tweekleurige manen vallen als een deken om haar heen. De geur van het dier bereikt haar neus en ze beseft dat ze te maken heeft met een ander paard, een andere hengst. Hij rook lichtjes naar ijzer en een onheilspellend gevoel verspreid zich in haar buik. Ze heft haar ranke hoofd en priemt haar oren naar de hengst toe, de waas met haar ogen volgend. Een zachte bries verlaat haar lippen, en zo geeft ze haar aanwezigheid aan, ze had niet zo de behoefte de hengst aan te spreken, niet zolang ze niet wist wat zijn motieven waren.

Met haar witte pupil loze ogen kijkt ze toe hoe de hengst zich naar haar draait en haar zo even aanschouwt daar verborgen tussen de bomen. Ze doet een stap naar voren en voelt hoe het maanlicht over haar vacht glijd. In tweestrijd of ze zou weg rennen, of haar regels zou verbreken en hem aanspreken blijft ze staan.

Een lichte, koude huivering Nachtschadetekst

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

De cadans van zijn grote zwarte lichaam was inmiddels door iedereen gekend. Iedereen die de voorbije week op het gebied was geweest kende de regelmatigheid van zijn tred, de regelmatigheid van zijn adem. De geur, die als een gordijn van mist over ieder paard heen sluimerde maakte je onrustig. Vele paarden keken nerveus op naar de bossen maar vonden hun rust bij de gedachten dat de Blauwe maan net zijn dienst bewezen had. Ze gingen door met grazen, het berustende gevoel dat de schimmen hun maag gevuld hadden, stelde ze gerust. Toch was het niet iets om gerust op te zijn want nooit stopte de jacht van diegene met het eeuwige hart. De stilte die zijn lichaam meebracht deed de kudde weer opkijken, de cadans was weg. De ogen die ze langs hun lichaam voelden strijken deed ze heen en weer wiegen tot de kleine kudde langzaam maar toch weer zo snel deed verder kruipen over de vlakten.

Daar in het bos stond hij toe te kijken. Zijn paarse ogen gefixeerd op ieder wezen die voor hen wegliep, gefixeerd op het bloed dat door hun aders kroop. Een zekere tevredenheid kroop door zijn lichaam, ze vergaten niet wat hij kon, wat zijn kudde kon en dat gaf voldoening. Te zien hoe ieder paard angstig wegwandelde als zijn geluid, zijn geur hun zintuigen bereikte. Hij wendt zijn hoofd af en blik naar de lange gapende wond over zijn rechterschouder, maar ook daar zag hij de voldoening, hoe slecht de wond er ook aan toe was want hij wist dat diegene die hem dat had aangedaan nu onder de grond lag te rotten. Eender ander paard was dood door de infectie maar Avanti bleef gewoon verder leven, zijn lange gezellige leventje. Hij verplaatste zijn bebloede benen en wandelde langzaam weer verder tot zijn hoeven plaats vonden in de diepe bossen van zijn gebied.

Zijn lichaam plantte zich neer op precies dezelfde plaats als iedere keer hij rust of wat hij rust noemde, nodig had. Zijn oren gingen achter zich, de geur van nieuw wild vulde zijn longen. Hij keek over zijn schouder naar een ranke merrie die niet veel verder bleef stilstaan. Hij snoof minachtig voor hij ook maar de moeite deed zich te draaien en het beest vanuit de hoogte aan te kijken. 'Jij bent nieuw.' Siste zijn donkere stem met een waarschuwing. 'Geef je me de eer je in te lichten of wat goed en snel is op BMH of is iemand me voor geweest?' Vroeg hij sarcastisch ...

Gast **Profile**

Niet alleen de geur van ijzer, maar ook de geur van lichaam die aan het ontbinden zijn bereiken haar neusgaten en haar spieren spannen zich strak onder haar bruine vacht. Haar wazige witte ogen proberen de hengst te vinden in de donkere vlekken, maar ze kan hem niet vinden en laat het hier bij. Ze had meerdere zintuigen om te weten wie hij was, en hoe hij er uit zag. De geur van de dood staat nog vers in haar geheugen, maar de wind brengt nu ook een nieuwe geur, een diepere geur. Waarschijnlijk de geur die de hengst met zich mee bracht. Soepel en moeiteloos als een katachtige draaft ze geruisloos tussen het hoge gewas uit, haar hoeven zorgvuldig en gracieus plaatsend. Het feit dat ze niet beschikte over een stel goede ogen sloot niet uit dat ze zichzelf wist te redden.

Enkele meters van de hengst af houdt ze halt, haar lichaam soepel tot stilstand gebracht. Ze heft haar ranke hoofd waardoor de lange manen van haar gezicht vallen en de littekens op haar hals onthullen, eveneens als haar blanke ogen die verraadde dat ze niet kon zien. De donkere stem van de hengst jaagt een rilling over haar rug en haar ene oor gaat twijfelend plat in haar nek. 'Niemand zal mij hoeven uit te leggen wat hier gebeurt, de geur van de dood geeft het een beetje weg denk je niet?' Haar stem is beheerst en kalm, maar schemert het breekbare door zoals ze altijd al was bekeken. Fragiel en breekbaar.

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Avanti bleef haar met een hoogachtende blik aankijken en voor het eerst viel de blik in haar ogen hem op. Was ze blind? Zijn paarse ogen gingen de omgeving rond en bleven uiteindelijk weer hangen op haar. Wat in godsnaam doet een blind paard in het bos? Ze moest echt niet weten wat hier rondzwierf om zo dom te zijn ... of juist slim. Hij wist ook wel dat haar andere zintuigen nu waanzinnig aangescherpt waren maar dan nog. Hij kon haar niet afschrikken met de dodelijk paarse blik op zijn hoofd. Hij kon wel naar haar ziel kijken maar hij kon geen respons in de blik van haar ogen terug krijgen. 'Fasinerend, bijna onschuldig.' Siste hij geamuseerd om haar voorkomen.

Zijn lichaam komt in een vlotte stap en langzaam cirkelt hij een rondje rondom haar en bekijkt haar kort voor hij een korte grinnik liet horen. Hij luisterde naar wat ze zei en snoof zelf kort. 'Betrapt.' Hij grinnikte weer en bleef op de keurig twee meter schuin voor haar staan. Ze volgde hem met haar hoofd en hij was bijna zeker dat zijn geruisloosheid voor haar ook hoorbaar zou zijn. 'Je neemt een enorm risico om hier rond te zwerven maar niettemin ...' Hij sprak met een vlage toon van charme. 'Mag ik me voorstellen, ik ben Avanti en die geur nouja komt van mij.' Hij grinnikte geamuseerd en bleef een wolk warme rook uit zijn neusgaten...

Gast **Profile**

De sterke geur van de hengst prikt in haar neusgaten, het was niet alleen de geur van ijzer en ontbinding die de hengst met zich mee droeg. Ook de geur van zweet en een onverzorgd lichaam zijn duidelijk aanwezig. Het zou niet erg moeilijk zijn, zelfs niet voor een paard met een volledig zicht om te weten dat deze hengst niet veel goeds in zijn mars had. Nachtschade had de verhalen gehoord, voor lief genomen en had zich terug getrokken in het woud. De onheilspellende geuren hadden haar gewaarschuwd, echter was ze stug doorgelopen, misschien koppig en nieuwschierig. Ze wilde haar grenzen blijven verleggen, niet opnieuw de jonge merrie zijn die haar vader met zo veel zorg van alle enge dingen weg hield. Misschien was het stom, idioot zelfs, maar Nachtschade voelde zich vrij op haar gemak in het donkere woud, onder een blanke halve maan. Ze richt haar spookachtige witte ogen op de hengst, zelfs al zou ze hem maar amper kunnen zien.

'Zelfs een blinde weet dat jij de geur van de dood met je mee draagt' Een klein grijnsje glijdt over haar lippen, ondanks de gevaarlijke situatie was ze vrij kalm. Misschien was de drang naar gevaar gekomen door haar vrij beschermde jeugd. Ze kon het haar vader en zus niet kwalijk nemen, ze was vroeger tot niks in staat geweest net nadat ze haar zicht had verloren. Ze heft haar ranke hoofd en de lange golvende manen vallen als een deken rond haar lichaam. De witte aftekeningen van haar lichaam lichten blank op in het maanlicht. Wanneer de hengst om haar heen cirkelt volgt ze hem maar haar oren, haar lichaam zo nu en dan van hem weg draaiend. Wanneer hij echter weer voor haar staat blijft één oor richting de omgeving gedraaid staan, en de ander op de hengst, Avanti. 'Nachtschade, wolfskers, slaapbes, belladonna. Al gaf mijn vader de voorkeur aan Nachtschade' Deelt ze haar naam mede.

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Zelf een paard dat niet kon ruiken kon zien dat hij dood en verderf met zich meedroeg. Ieder apsect van zijn lichaam droeg een steentje bij in het totale plaatje. Als je het niet kon horen, dan zou je zijn paarse kille ogen en rottende geur merken. Als je niet kon zien dan zou je zijn valsheid horen en geur ruiken en als je niet kon ruiken dan hoorde je natuurlijk zijn stem en zag je zijn allesvernietigende uiterlijk. En het toppunt, Avanti was blij dat hij dit alles met zich meedroeg. 'En ik ben er trots op.' Antwoordde hij met een deelse hoogachting over de blinde merrie. Hij vroeg zich af of ze blind geboren was? Want voor een paard dat kan zien die plotseling zijn zicht verloor moest het een totale marteling zijn. Hunkeren naar een beeld dat je nooit meer zou zien.

Maar dat was het minste, het kleinste dat voor de moment in zijn geest rolde. Er waren immers andere dingen die zijn aandacht trokken. Het feit dat hij haar zo heel gemakklijk onder de duim zou krijgen. Voor je leven kon je een mooie prijs betalen bij Avanti. Toen ze een reeks namen opsomde spitste zijn oren kort naar voor alvorens ze weer in zijn nek glijden. 'Bella Dona.' Fluisterde hij op zijn eigen mystrieuze en dodelijke toon. 'Vergif.' Hij wist wat de naam betekende, Bella Dona was altijd een kruid geweest dat giftig was. 'Hoe toepasselijk voor hetgene dat ik in gedachten heb.' Hij grinnikte geamuseerd en verplaatste zijn lichaam ietswat. 'Laten we een wandelingetje maken Bella Donna.' Zo koppig als hij was zou hij haar de naam geven die in zijn rede het meest bruikbaar was. 'En zoniet dan dwing ik je om een wandelingentje te maken dus wat zal het worden?' Vroeg hij op een donkere toon. Zijn lichaam zet zich kort langs de merrie heen waarna zijn neus brut tegen haar hals komt. 'Jij en ik kunnen grootste dingen verwezelijken.' Mijmerde hij tevreden ...

Gast **Profile**

De woorden van de grote zwarte hengst stonden haar niet aan, ondanks dat haar naam vergif betekende, ze werd er liever niet aan herinnerd. Een korte flikkering van irritatie is te zien in haar ogen voor ze weer kalmeert en de rust vind die ze hier voor ook had gehad. Wanneer Avanti begint te mijmeren over zijn plannen voor haar gaan haar oren voor een fractie van een seconde plat in haar hals. Ze was niet van plan om simpelweg een deel van zijn plannen te worden. Ze wilde niet dat nu ze net op haar eigen benen stond dat direct weer van haar werd afgenomen.

Toch kon ze ook niet ontkennen dat de adrenaline door haar aderen gierde nu de hengst haar zo bruusk vertelde wat er zou gebeuren. Ondanks dat ze tegen de gevoelens was, ze kon niet weerstaan om te houden van het gevaar dat ze voelde. De geur van de dood prikte nog in haar neus, en ze voelde zich misselijk worden. Misschien was gevaar niet iets wat voor haar was weg gelegt, toch bleef het op haar pad komen en was ze koppig genoeg om zich er volledig in te storten. Haar vrij beschermende opvoeding had zijn vruchten afgeworpen, Nachtschade rende liever naar het gevaar toe dan er vanaf.

De woorden van de hengst zijn kortaf en dwingend, een klein lachje siert haar smalle lippen. Wanneer de koude neus van de hengst tegen haar hals te voelen is gaat er een huivering door haar lichaam heen, Avanti was ijskoud. Haar gedachtes maakte overuren in dat korte moment, een dier dat zo koud was zou niet moeten kunnen leven. Hoewel de alarmbellen al lang waren gaan rinkelen, nu kwam er weer iets onverwachts bij, dit paard was niet normaal. Avanti was niet alleen gevaarlijk qua kracht, zo langzamerhand begon Nachtschade te overwegen of de legende van dit gebied waar was.

Ze heft haar ranke hoofd, waardoor de lange zwarte manen over haar slanke schouders glijden. Ondanks dat Nachtschade fijn was voor het oog, haar spieren stonden ook strak onder haar knappe velletje. Ze had een sterk lichaam, al moest ze het meer hebben van haar souplesse en snelheid dan directe fysieke kracht. Al was ze ook goed met woorden, na het jaren van observeren was ze er achter gekomen hoe makkelijk het was om anderen te manipuleren. Niet dat ze er tot nu toe ooit gebruik van had gemaakt, ze was meer het stille typ dat versmolt met de schaduwen. Ze zet haar lange slanke benen onder zich en zet haar lichaam in een soepele moeiteloze draf, haar hoeven zo zorgvuldig plaatsend dat er maar amper geluid vanaf komt. 'Je hoeft niet te dreigen met loze dingen Avanti, simpelweg vragen zou voldoende zijn. Ik ben niet de moeilijkste' Haar woorden zijn kalm, al is de lichte frustratie hoorbaar.

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Terwijl hij als een roofdier om haar lichaam heen wandelde keek hij met zijn paarse ogen naar haar donkere huid, de spieren en haar lange zachte manen. Een merrie waar iedere hengst voor vallen zou, haar blind zijn gaf haar een extra onschuldigheid. Ze zou kunnen rekenen op veel steun van de kudde, hulp van de kudde en zelf toegang krijgen tot dingen die misschien helemaal niet mochten gezegd worden. Ze kon verwezelijken waar Avanti niet aankon. En Alvaro deed al helemaal zijn best niet meer dus daar kon hij beter ook niet op verder hameren, zijn taak, zijn doel zou wel komen. Desnoods moest hij Bella Donna aan Alvaro koppelen om zo aan de informatie te komen, er moest een tussenpersoon zijn ...

Terwijl hij aan dit alles dacht had hij amper gehoord wat ze zei. Hij keek haar verbaast aan en greens dan breed. 'Velen zijn niet zo werkwillig.' Meldde hij terwijl zijn lichaam in een lange vlotte stap ging. In de bossen hoorde hij de andere schim een luid schel gelach brengen en kort gleden zijn oren plat. 'Zou je onschuldig kunnen zijn en terwijl dodelijk? Zou je kunnen infrilteren bij de leiders en ze verraden om mij die informatie te geven?' Vroeg hij nieuwschierig. Veel keuze had ze niet, hij zou één van zijn andere schimmen erop zetten om haar in de gaten te houden, Torak, keer daar de beste keuze voor ...

Gast **Profile**

Wat de hengst van haar vroeg was verraad, en dat ging tegen al haar principes in. Haar ene oor gaat voor een moment plat in haar nek en ze laat een moment van stilte voorbij gaan. 'Ik ben niet dodelijk, noch onschuldig' Haar stem is verbazingwekkend kalm. 'Ik weet niet welke plannen je hebt, maar ik vrees dat ik maar weinig van hulp kan zijn. Daarnaast ligt het niet in mijn aard om andere paarden zo klakkeloos te verraden, zelfs al hebben ze iets misdaan' Opnieuw valt een stilte. De spanning is duidelijk voelbaar en Nachtschade beseft dat het maar amper een vraag was geweest van Avanti, zijn bedoelingen waren duidelijk voor Nachtschade. Hij wilde haar gebruiken als een pion om de roddels van de kudde, de leiders door kon geven. Ze vroeg zich af wat er tegenover stond, wat als ze het niet zou doen?

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Dodelijk was ze verre van., maar onschuldig. Daar zou hij voor kunnen wedden dat ze zelf meer hulp kreeg dan eender ander paar die niet blind was. 'Daar zou ik nog over willen discucieëren maar helaas besteed ik men tijd daar niet echt aan.' Zei hij op een arrogant toontje. Avanti dacht dat hij zoveel meer was, dat hij de koning van de wereld was, het meest machtigste paard. Hij kon niet gewond raken in strijd, hij kon niet sterven van een ziekte. Hij beschouwde zichzelf als onoverwinnelijk ... maar het leven bewijst dat ieder paard een zwakte heeft zo ook Avanti. Dus ergens moest hij te kraken zijn. Je had alleen een beetje beter te zoeken bij hem. 'Je bent de grootste hulp, dat op je leven? Het is je eigen keus Bella Dona.' Sprak hij haar naam zoetjes uit. Als het niet in haar aard lag nouja. 'Dan wordt het tijd dat je eraan werkt, alles kan veranderen.' Hij glimlachte sluw en baande zich een weg dieper het bos uit. Vanuit de omgeving hoorde hij geritsel en geluiden. Hij wist dat de schimmen hem gaande sloegen. 'Je bent wel oprecht kalm om ... nouja je leven misschien te verliezen ..' Hij zweeg en keek haar kort onderzoekend aan voor hij kort grinnikt en zijn hoofd schudt.

Gast **Profile**

Ze was ook kalm, en ze bleef kalm. Ze had misschien angst voor de grote naar dood ruikende hengst, maar ze wist zich te beheersen. Ze was niet een wrak dat op haar knieën zou vallen en hem zou smeken om vergiffenis, waren het niet juist die paarden die het hardst werden afgeslacht? Nachtschade zelf had een hekel aan zwakke paarden, al werd ze zelf als één beschouwt. Wanneer Avanti begint te dreigen met haar dood sperren haar ogen zich iets en word haar ademhaling sneller, een kleine verandering, maar waarschijnlijk merkbaar als Avanti goed luisterde. 'Je gaat dreigen met de dood' Concludeert ze simpel, haar stem monotoon en droog. Ze wend haar hoofd naar hem toe, de geur van ontbinding prikt in haar neusgaten en snel wend ze haar hoofd weer van hem af. 'Ik had toch wel meer verwacht van de almachtige Avanti, dat je me met woorden in een val zou lokken en er voor zou zorgen dat ik terecht kom in een spinnenweb van leugens. Echter is het zo simpel; ik doe niet wat je wilt, en ik sterf' Haar stem is haast luchtig en bijna nonchalant richt ze haar wazige blik naar voren. 'Maar ik heb nog genoeg te doen op deze wereld, ik zal doen wat je vraagt'

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Avanti voelde een kleine verandering in haar lichaam. Hij kon haar hart door de grond en zijn hoeven voelen en met zijn dreiging versnelde het geklop voor even. Haar ademhaling ging wat gejaagder maar gestaag verkalmde alles weer tot dat zelfde kalme ritme. Ze was niet bang, ze werkte niet tegen. Avanti wist niet zeker of hij dit kalme gedrag wel goed of slecht moest opvatten. Maar hij zou één van zijn schimmen erop zetten, iemand die dag in en uit Bella Donna in de gaten zou houden en voorkomen dat er geen slechte dingen uit voorkwamen. Bij haar woorden komt een valse glimlach op zijn lippen te liggen. 'Deze almachtige Avanti is recht voor de raap. Waarom zou ik rond de pot draaien en het simpel zo gaat.' Hij keek over zijn schouder en knikte goedkeurend om haar woorden, ze zou hem dienen. Toen het licht meer door het bladerdak kwam en de bomen meer verspreidt stonden kondigde dat het einde van het bos aan.

Avanti bleef staan, net niet in het zicht van de kudde paarden maar genoeg om te zien dat ze zich bekeken voelde. 'Het is niet moeilijk. Je geeft me informatie waar ik zelf niet aan kan geraken, win hun vertrouwen, speel een spelletje.' Hij keek opzij naar de merrie met haar witte ogen en snoof kort. 'Geef me informatie over E'vesdar en Lerav, iets wat iemand anders nooit te weten zou komen. Ik wil weten wat ze zwak maakt.' Hij keek opzij naar de merrie en blikte dan terug naar de kudde. 'Kun je dat?' Niet dat ze veel keuze had ...

Gast **Profile**

'Enkel geïnteresseerd in Lerav en E'vesdar? Zijn de andere leiders niet interessant genoeg?' Haar toon is smalend en lichtjes uitdagend, al is haar gelaat strak. Met kalme ruime passen danst ze voort op haar hoge benen, moeiteloos tussen de bomen door. Het felle licht prikt in haar ogen, ze knippert enkele keren voordat het prikkende gevoel weg is. Ze schud haar lange manen en deze vallen weer in lange zwarte golven over haar gezicht en hals. 'Ik doe wat je wilt, maar je komt niet met je tengels aan mijn zus, of een ieder die zij lief heeft. Je blijft van haar zoon af, anders kan je fluiten naar je informatie' Haar toon is kalm en hard, ze werpt een korte blik op Avanti, al kon ze hem niet zien. 'Blijf van Yrdaice, E'rayhon en E'vesdar af, en ik sta volledig tot je beschikking' Haar hoofd is geheven gericht naar de rand van het woud.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

'Ik wil veel, ik eis veel maar je helaas niet beginnen met alles te nemen.' Hij grinnikte en snoof dan verbitterd. 'Stapje voor stapje, ik moet het eigenlijk allemaal overzien, mijn intresse gaat niet zozeer uit naar E'vesdar en Lerav, daar weet ik al iets van. Dan zou ik eerder kiezen voor Flight en de rang vier leiders.' Hij zweeg en keek bedenlijke opzij naar Bella Dona, nouja, wat wist zei er nou van. Haar volgende woorden brengen hem daarintegen meteen weer terug in zijn nijdige bui. Ze commandeerde hem, de leider van de schimmen om drie paarden waarbij ze zou vriendelijk was om de namen op te sommen, met rust te laten. 'Weet je wat je vraagt van me?' Vroeg hij met een gemene grinnik in zijn stem. Hij gooide zijn oren plat en hapte dreigend haar kant uit. 'Je zet drie paarden bovenaan men lijstje, gehoorzaam je niet dan vermoord ik die zonder nadenken. En geloof het of niet, ik denk vaak na.' Siste hij dreigend. Hij keek weer voor zich en snoof weer kwaad. 'Lerav, na blauwe maan wil ik je terug met informatie over hem dat weinig anderen weten. Begrepen want anders is de eerste die sterf degene het dicht bij je ziel.' Hij beet weer haar kant uit, zijn tanden gleden kort langs haar huid maar er niet doorheen ...

Gast **Profile**

Haar ogen flikkeren heet op, ze overbrugt de afstand tussen hen beide en komt gevaarlijk dichtbij, voor haar gevaarlijk althans. De adem van Avanti glijdt als hete dampen langs haar keel en ze zet weer een stap achterwaarts. 'Als je ze met je flikken aan raakt dan kan je het vergeten, dan zoek je maar een ander paard om een pion in je schaakspel te spelen. Al denk ik dat nog maar weinig paarden in staat zijn goed te lopen met knikkende knieën nadat ze je hebben ontmoet, laat staan de rottige klusjes voor je op knappen. Je hebt mij nodig om informatie te krijgen die enkel vertrouwelingen kunnen los krijgen. Als je me geen verzekering heeft kan je me net zo goed hier en nu vermoorden, je laat Yrdaice en E'rayhon met rust, beloof het' Haar stem is zacht, niet smekend of hopeloos, enkel vragend en met een zeer gefrustreerd randje.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

AVANTI
Sure you want to know me ... even before you're dead?

Dit alles zou niet nodig geweest zijn moest Alvaro eens propper zijn werk doen, maar ook hij ging in protest tegen zijn broer. En daarnaast zou Alvaro niet de informatie loskrijgen die Bella Donna wel zou loskrijgen. Toen ze dicht bij kwam schoot zijn bovenlip kort omhoog waardoor zijn scherpe hoektanden zich kort aan haar zicht ontblootte. Ze had ergens wel gelijk, hij kon vele zo ver krijgen om informatie los te krijgen, het probleem was dat ze zichzelf zouden verraden door knikkend naar de leiders terug te kregen. Zij, zij was kalm in vele vlakken zelf te kalm voor een merrie die voor een schimmenleider stond en geen zicht had. 'Goed.' Beet hij haar nors toe. Zijn oren gleden weer in zijn hals en hij snoof kwaad. 'Jij je zin, ik zal ze niets doen.' Siste hij met een blik tussen de bomen door naar daar waar de kudde ergens zouden lopen. Die twee zouden wel enorm veel geluk hebben. 'Maar als jij je niet aan je werk houdt dan vervalt ook deze belofte dus je kunt maar beter maken dat je hem goed uitvoerd.' Meldde Avanti ook een koud kill toontje. Als ze de andere leiders van haar opdracht zou vertellen of ook maar met een andere leider zou aanpappen dan zou ze er samen met haar familie geweest zijn. 'Je wordt in de gaten gehouden, non stop.' Meldde hij. Hij zou Torak wel op deze taak zetten ...

Gast **Profile**

perfectperfection schreef:

Een triomfantelijke lach krult rond haar lippen wanneer ze haar hoofd naar Avanti op heeft. 'Het was me een genoegen heer van het duister, ik neem aan dat een volgende ontmoeting niet uit blijft, dus tot de volgende keer' Met lichtvoetige passen draaft ze van hem weg de vlakte op, richting het volgende woud, welke misschien iets minder daar de dood stonk.

Adelheid, Yrdaice, Is'ash <3

**Profile**