Het was de gebeurtenis dat mij veranderde.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Met nijdige maar o zo sterke passen bracht hij zijn lichaam in beweging. Zijn woede was te lezen in zijn krachtige bewegingen. Maar de woede zat diep van binnen. Het was niet even een bui. Hij was ook niet slecht van karakter. Enkel heeft een paard niet zo goed gespeeld met zijn karakter. Hij had uiterste geraakt. Hij was altijd beleefd, maar als het om zijn vader ging was het vuur in zijn ogen zichtbaar. Hij kon hem nooit vergeven. Zijn moeder had uitgelegd waarom hij boos was. En hij snapte niet waarom hij daar zo moeilijk over deed.

Punt 1; Astracan was geboren in het Anderfals, zijn moeder was even weggegaan om haar verdriet te verwerken. Het was niet niets voor haar, ze had geen idee van haar dracht, en plotseling was het er. Ze had verteld tegen hem dat ze hem eigenlijk niet wilde. Maar toen ze hem in de ogen keek haar hart op hol sloeg. Ze had Astracan goed en sterk opgevoed. Maar ze zei dat hij er in het begin zo wak uit had gezien, dat hij er niet klaar voor was, de reis naar Minanter. Het was ruim 3 uur lopen. Als je door liep, met veel galop. Hoe had hij dat moeten doen als veulen van een paar dagen oud. Dus hadden hij en zijn moeder rustig aan gedaan. En ja, Lerav wist van niets. Maar zijn moeder kon zich toch moeilijk naar hem toe toveren om het te melden?

Punt 2; Deze was nog belachelijker. Zijn moeder had het uitgelegd. Eerst had hij zijn moeder boos aangekeken, maar toen ze verder ging met haar verhaal niet meer. Het scheen zo te zijn dat ze hengstig was, hij had daar wel wat van gehoord. Het was iets met de hormonen van een merrie. Een stomme hengst genaamd Gazardiel was op haar gesprongen. Hij wist er niets van, hij was te druk aan het spelen. Zijn moeder had hem eraf getrapt, en hard ook. Maar zijn vader werd boos op zijn moeder in plaats van Gazardiel! Zij kon daar toch niets aan doen? Oké, zat had aan moeten zien komen. Maar toch. Zij wilde niets, jawel, ze wilde wel wat. Ze wilde dat het NIET gebeurde.

Deze o zo belachelijke punten waren het geweesd waarom zijn vader, die bij zijn moeder op zijn knieeën was geweesd voor haar liefde , haar hart moest breken. En dan vervolgens het slachtoffer ging spelen waardoor half BMH haar haatte. Hij probeerde zich vaak in te denken waarom hij zichzelf als slachtoffer zag. Maar nee, hij kon zich absoluut niet inleven in de hengst. En daarom werd zijn woede voor zijn vader, de zogenaamde, o zo lieve en sterke hengst, steeds groter. Bij de gedachte walgde hij van hem.

Hij voelde hoe het lange , droge gras striemen op zijn benen vormde. Maar hij deed hem niets, het was alsof zijn frustratie op zijn lichaam werd geuit. Kon hem het wat schelen. Hij was niet van nature zo snel boos, maar hij had door hoe vreselijk paarden konden zijn, en hoe makkelijk je hart werd gebroken. Hij zou nooit aan de liefde beginnen. Ze zoeken toch weer een rede om te zorgen dat het over is zodat ze naar de volgende kunnen. Altijd dezelfde verveelt nogal snel hé? Hij schudde nijdig met zijn hoofd. Snoof hard uit. Het was nog vroeg in de ochtend. De uitademing zorgde voor kleine rookwolkjes. Normaal had hij dat bijzonder gevonden en nog een keer gesnoven, maar hij was nu in een pest bui, wat zoals altijd kwam door de gedachte aan zijn vader.

Toen hij struikelde en weer omhoog keek, zag hij niet de bomen die in gevecht waren met hun bladeren, nee hij zag de ogen van een ander paard. Vlug ging hij rechtop. ”Sorry..” Sprak hij vlug uit. Snel liep hij langs het paard. Maar hij liep niet echt weg. Een eindje verderop draaide hij zich op. Rustig bekeek hij het paard op afstand. Hij hoopte stiekem dat het paard gewoon zich om zou draaien en weg zou lopen. Hij was immers niet in een al te beste bui vandaag. Zodra hij zag dat het paard hem in de gaten hield draaide hij zijn hoofd snel weg.

Gast **Profile**

Ik ga postje maken met Vla-flip <3

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

De jonge, witte hengst straalde woede uit: het was alsof de onstuimige emotie in hete wolken van hem afkwam en de dauw op de bladeren als sneeuw voor de zon liet verdwijnen. De temperatuur zou er spontaan door kunnen stijgen, zij het niet op een positieve manier. Vladimir nam de tijd om naar het jonge ding te kijken en om zich af te raken wat zoveel boosheid kon veroorzaken. Het was duidelijk dat dit meer dan een oppervlakkige uiting van woede was: het was een razernij die vele malen dieper ging. Omdat hijzelf ook jong was geweest, omdat hij vele jonge paarden kende, durfde de hengst bijna met zekerheid te zeggen dat de woede wel eens onredelijk zou kunnen zijn. Niet onredelijk in de ogen van de jonge hengst, maar hij zou zich, vroeger of later, na het behalen van bepaalde levenservaring, vanzelf realiseren dat sommige dingen nou eenmaal waren zoals ze waren.

Soepel zette Vladimir zijn ranke, zandkleurige lichaam in beweging. Zoals altijd namen zijn neus en oren de omgeving zorgvuldig in zich op: hij wilde niet het risico nemen om onverwacht overvallen te worden door wat dan ook. Het was echter vroeg in de ochtend en de schimmen leken zich schuil te willen houden, moe van hun nachtelijke omzwervingen. Niet dat Dimi zich daardoor in de maling liet nemen: hij wist dat de schimmen altijd even geduldig wachtten op een onwaakzaam moment en dat ze dan vernietigend zouden uithalen. Hij zou niet het slachtoffer worden van een dergelijke onoplettendheid – en de jonge hengst die zich nu in zijn directe nabijheid vond ook niet, niet als het aan Vladimir lag nochtans.

Op dat moment struikelde de hengst en voor zover hij al aandacht voor zijn omgeving had gehad, veel te weinig naar Vladimirs zin, was hij die nu helemaal verloren. Met een licht geamuseerde blik in zijn perfect groen-blauwe ogen wachtte hij tot de hengst omhoog keek. Hij maakte een afkeurend geluid bij de excuses van de hengst. 'Voor wat? Je mag spijt hebben wanneer je door een dergelijke actie schimmenvoer wordt … en ik zou me dan nog schuldig voelen ook.' Behendig week de gouden hengst achteruit toen het jonge dier zichzelf snel overeind werkte. Duidelijk niet wetend wat hij met zichzelf aanmoest, gleed hij langs hem heen en begon met het verder inlopen van het woud.

Tot Vladimirs verbazing bleef de licht gekleurde hengst echter na enkele meters staan om hem in zich op te nemen – tot hij ontdekte dat Vladimir met dezelfde interesse naar hem keek en hij betrapt zijn hoofd wegdraaide. Hij liet een snelle, geamuseerde lach horen. 'Welp, welke schaamte schuilt erin wanneer je een ander in je op neemt? Het zou je leven kunnen redden.' Langzaam stapte hij terug naar de jonge hengst, legde zijn blik in die van hem. 'Wees niet bang als anderen naar je kijken, maar kijk terug en wees trots op wie je bent. Je bent jong en ongetraind, maar er schuilt veel potentie in je,' voor een moment stierf Vladimirs stem weg terwijl zijn blik serieuzer werd en het laatste restje amusement verdween, 'mits je die woede in de hand leert te houden,' zette hij hem toen, opnieuw, op zijn plaats.

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Zijn ogen schoten argwanend naar de hengst. Hij had zijn woorden wel gehoord, maar nee, niet gereageerd. Hij had even geen behoefte in een vrolijke regenboog. Strak keek hij langs de hengst, om te zeggen dat hij heen behoefte had aan gezelschap. Maar de hengst schraapte opnieuw zijn keel om woorden te laten ontsnappen. Hij zuchte geïrriteerd. Wat was hij nu graag weggerend. ”Bemoei je er niet mee...” Snauwde hij de hengst af. Met een ruk draaide hij zich om en liep weg. Maar hij besefte zich dat het niet eerlijk van hem was. Wat kon hij er nou aan doen dat hij in zo’n slecht humeur was? Hij stond een moment stil. Haalde diep aan en draaide zich met een diepe zucht om. ”Sorry.. Sprak hij uit. Het was niet bepaald beleefd, maar hij deed zijn best. Zijn woorden zouden misschien eerder klinken als bot, of koud. Maar hij deed zijn best om goed over te komen.

Zijn lange maanplukken vielen over zijn ogen. Het voelde als een bescherming. Als ene schild dat hem beschermde, tegen een confrontatie, en naar gesprek, de nare blik in de ogen, of nee, tegen de harde wereld. Niemand kon zo zijn gezichtuitdrukking lezen, niemand kon uit zijn ogen opmaken hoe hij zich voelde. Hij zat veilig zo. Maar ondanks dat was hij stiekem wel nieuwsgierig. Zo nu en dan gleden ze voorzichtig af naar het lichaam. ” Ik heb mijn woede prima in de hand. Maar mijn verdriet minder... Mijn hart is beschadigd, en dat zou nooit helen. Dat heeft niets met leren omgaan met je woede temaken. Al gaat Woede er verdriet snel samen” Sprak hij rustig. Hij deed zijn best beleefd te spreken. Maar de kou, en nu ook zijn verdriet was er lichtjes in te horen. Zachtjes legde hij zijn hoofd wat schuin waardoor de plukken haar zijn linkeroog vrij maakte. Voorzichtig bekeek hij de hengst. ” Geloof me, het is iets wat niet heelbaar is” Voegde hij er vlug aan toe. ”Noem me Astracan, vroeger had je me Assie mogen noemen, maar tegenwoordig ben ik een sterke jongen” Grinnikte hij zachtjes. Maar snel zette hij zijn ogen weer strak om zijn lichaam. Een lichte grinnik verliet zijn lippen. Hij was wel grappig, met zijn vlechten met alle kleuren van de regenboog. Hij gaf een glimlach, een die hij na zoveel tijden niet meer had laten zien. Ofnouja, enkel als troostpoging bij zijn moeder

Gast **Profile**

rank 4. 'cause you cannot love the sun

Vladimir was niet bepaald onder de indruk van de felle toon van de witte hengst: het dier was te jong, te opgeslokt door zijn eigen slechte humeur om voor hem nog intimiderend te kunnen zijn. In zijn ogen was woede een bijzonder slechte eigenschap wanneer je deze niet onder controle kon houden. Woede maakte dat je een waas over je zintuigen kreeg, waardoor je niet alleen slechter zag en hoorde, maar bovendien een minder helder beoordelingsvermogen had. Er waren wezens, niet alleen paarden, om minder gestorven. Hij zou zichzelf niet meer aan een dergelijke emotie ten prooi laten vallen, die jaren was hij lang geleden al ontgroeid. Niet dat hij de jongere hengst ook maar enige verwijten maakte: het hoorde nu eenmaal bij het opgroeien om opgegeten te worden door je emoties. Alleen daardoor leerde je jezelf kennen.

Hij moest dan ook toegeven dat het hem enigszins verbaasde dat het witte dier zich naar hem omdraaide en zijn excuses aanbood. Het klonk bars, maar Vladimir kon daar doorheen prikken en wist dat het niet ongemeend was: uiteindelijk was en bleef hij jong, en deed hij slechts zijn best. Wie was hij dan om daar geen respect voor op te brengen. Toegefelijk richtte hij zijn turquoise ogen op de hengst en liet een vage glimlach zien. 'Geen probleem,' antwoordde hij. Hij zou er meer woorden aan vuil kunnen maken, maar iets vertelde hem dat het jongere dier daar geen behoefte aan had. Dus zweeg hij geduldig en wachtte tot de hengst uit zichzelf wat zou zeggen.

De witte hengst verborg zijn ogen achter zijn volle maanpluk, een actie die onwillekeurig een glimlach bij Vladimir ontlokte. Alsof hij hem niet meer zou kunnen lezen als hij zijn ogen niet meer zou kunnen. Alsof hij van de wereld kon vluchten door zich te verbergen. Hij moest eens weten. En toch, ondanks het feit dat hij een gesprek liever uit de weg leek te gaan, bracht het witte dier het op om hem een antwoord te verschaffen. Zoals altijd luisterde Vladimir met een nauwgezette concentratie. Hij luisterde niet alleen naar wat er gezegd werd, maar hoe het gezegd werd. Meer dan dat hij het hoorde, voelde hij hoe de hengst en deel van zichzelf probeerde weg te sluiten. Hij sprak over verdriet, maar wilde het niet aan hem laten zien. 'Ik denk dat je je verdriet beter in de hand hebt dan je zelf denkt,' merkte Vladimir bedachtzaam op. 'Immers, er is geen verdriet in de manier waarop je beweegt, geen lijden in dat wat je uitstraalt. Het enige wat je laat zien is 'een blijf van mij weg' houding en het enige wat ik hoor is een spoor van een diep weggestopte pijn die niet voor andermans oren bestemd is. Als je het mij zou vragen, zou ik zeggen dat je je verdriet in de hand houdt door middel van woede, maar uiteraard, vraag je dat soort dingen niet.' Hij liet een vluchtige, enigszins grimmige glimlach zien. 'Dat soort dingen worden maar zelden gevraagd.'

Voorzichtig, om niet te zeggen schuchter, liet de jongere hengst zijn voorpluk wat opzij vallen zodat zijn ogen zichtbaar werden. Alsof hij bang was dat Dimi hem zou bijten, nam hij hem in zich op, om toen nog snel datgene er aan toe te voegen wat Vladimir al tegen had willen spreken: dat de wonden echt niet zouden helen. 'Het zou je verbazen wat de tijd kan helen, welp, zeker wanneer je nog jong bent.' Het antwoord was meer binnensmonds dan tegen de jonge hengst zelf, maar Vladimirs ogen waren nog altijd op het dier gericht. Tot zijn verbazing liet hij vervolgens weten dat hij Astracan heette: hij had niet verwacht dat de hengst uit zichzelf de eerste stap zou zetten om hun namen uit te wisselen en het was iets wat hem opnieuw deed glimlachen. 'Goed welp, dan zal ik je Astracan noemen. Ik denk dat het bij je past: een naam met veel verbogen beloftes. Je ziet er uit als iemand die veel in zich heeft.' Hij zweeg een moment, schudde een van de vele dreads uit zijn ogen vandaan en blikte opnieuw in de ogen van de hengst. 'Ik ben Vladimir, maar je mag ook Dimi zeggen, als je dat beter ligt. En waar ik geboren ben, wilde ze me nog wel eens Zon noemen, of Zand, naar mijn kleur … al claimen sommigen ook dat ik ambities heb om de zon in zijn pad te volgen.' Hij glimlachte snel, de blik in zijn lichte ogen geamuseerd. 'Vergeet nooit om groot te dromen, Astracan, uit grootse dromen komen immers grootse dingen voort.'

**Profile**