In de laatste paar meters bracht hij zijn lichaam terug naar een rustige draf waarbij hij zijn hals iets liet vallen. Zijn hoeven kwamen bij elke pas hoog boven de sneeuw uit om vervolgens bij het neerkomen weer diep weg te zakken. Het licht dat langs de bomen in de ogen van de hengst valt, was tot zijn verbazing redelijk fel. Automatisch knijpen zijn oogleden dichter naar elkaar en zijn Asgaroths ogen gereduceerd tot spleetjes op het moment dat hij zijn lichaam langs de laatste paard bomen in het bos beweegt. Hij brengt zijn lichaam langzaamaan tot stilstand en knippert enkele malen met zijn ogen. Geleidelijk begonnen zijn ogen aan het felle licht te wennen van de relatief heldere zon wiens licht weerkaatst op de spierwitte sneeuwlaag. Een onaangetaste sneeuwlaag, constateerde hij al snel. As heft zijn hoofd op en laat zijn blik over het sneeuwlandschap glijden. Hij draait zijn hoofd weg wanneer een ijzige windvlaag vanaf de bergen zijn manen hevig op laten waaien. Een rilling gaat door zijn lichaam en zonder verder na de denken zet hij zijn lichaam aan tot een stappas.

Zijn passen brachten hem langs de bosrand verder de bergen uit het golvende heuvellandschap in. Hier werd de toegang tot het woud ook aantrekkelijker, daar de bomen aan de rand van het bos meer ruimte tussen elkaar kregen. In tegenstelling tot het dicht begroeide woud waar hij zich eerder op de dag had bevonden. Langzaam maar zeker begon de hengst zich meer op zijn gemakt te voelen. Hij voelde dat hij het meest beruchte gedeelte achter zich had gelaten en hij merkte dat hij zijn lichaam steeds statiger begon te dragen. Zijn imposante brede nek droeg hij hoog en licht geboden, waardoor ook zijn achterhand flink aanwezig was. Zijn passen waren dan ook groot en krachtig en ondanks de dikke sneeuwlaag kostte het hem vrij weinig moeite om zich voort te bewegen. Zijn halflange witte manen bewogen ritmisch mee met zijn passen, eveneens als zijn volle, lange staart.

Na weer enkele kilometers afgelegd te hebben voelde hij hoe zich kleine sneeuwvlokken in zijn vacht begonnen te nestelen. Deze smolten al snel door zijn door het lopen gegenereerde lichaamswarmte, waardoor de bovenlaag van zijn vacht nat begon te worden. Zijn blik richt hij kort op de de wolken boven hem welke duidelijk de oorzaak van deze sneeuwval waren. Hij proest eenmaal luid om enkele vlokken uit zijn neusgaten te verwijderen en schud met zijn hals. Zijn manen vallen in een wirwar terug over beide kanten van zijn hals en zijn voorpluk hangt losjes langs zijn ogen. Vluchtig schud hij deze terug uit zijn gelaat om zijn omgeving in zich op de kunnen nemen. Want ondanks de sneeuwval, zowel die reeds gepasseerd waren als de huidige, hadden zijn neusgaten een geur opgepikt van een ander levend wezen. Eerst rook hij het vaagjes in de verte. Maar nadat de weergoden weer enkele windvlagen op het gebied los hadden gelaten, was de geur sterker geworden. Niet zeker wetende of zijn zintuigen hem voor de gek hielden, speurt hij de sneeuwvlakte voor hem af. De geur die zijn neusgaten binnen was gedrongen had iets bekends over zich. Het was een geur die bij hem verschillende gevoelens boven bracht. Het was een geur die hij ook koesterde, zei het op een geforceerde manier. Maar bovenal gaf de geur hem het gevoel van walging. Walging ten opzichte van zichzelf, maar vooral afkeer jegens het wezen dat deze geur met zich mee droeg. Hij had gehoopt deze geur nooit meer te hoeven ruiken en hij had zelfs maatregelen getroffen zodat hij het nooit meer had hoeven tegen te komen.

Hij kon niet precies zeggen waar de geur vandaan was gekomen, maar de beste gok was dat het wezen zich ergens op de open vlakte voor hem rond liep. Zijn blik stond voor enkele minuten op de vlakte gericht, zijn neusgaten wijd open, oren gespitst. Zou hij haar tegen komen, als hij zijn pas langs de bomen vervolgde? En als hij haar tegen zou komen, zou hij dat uberhaupt willen? Hij wist niet waar hij toe in staat zou zijn als hij deze merrie weer opnieuw voor hem zou hebben staan. Hun laatste ontmoeting had kwaad bloed gezet, heel kwaad..

Waarom zou hij, Asgaroth, veroveraar van kuddes, zich druk maken om deze merrie? Hij draait zijn oren lichtjes naar achter en briest eenmaal woest. Hij draait zijn lichaam weg van de open vlakte op de heuvelhelling en zet zijn afdaling door het dikke pak sneeuw voort. Toch bleef de geur van de merrie bij enkele windvlagen zijn neusgaten prikkelen, waardoor hij het niet kon laten om zijn oren en blik zo nu en dan af te wenden. Ergens diep van binnen borrelde het verlangen om deze merrie nogmaals te zien. Wellicht enkel om er zeker van de zijn dat hij haar nog steeds in zijn macht had. Maar wellicht voor een geheel andere reden welke Asgaroth ook onbekend zou zijn.

I was looking for a breath of life. A little touch of heavenly light. But all the choirs in my head say no---------------------------------- asgaroth rang 1