Elke keer was het weer verbazingwekkend welke transformaties de natuur elk seizoen weer onderging. Hoe de sneeuw besloot een pauze van 3 seizoenen te nemen, en de bladeren weer uitgerust ware nom terug te komen. Hoe de kou besloot te stoppen met martelen voor een tijdje en de zon ons wil troosten voor de nare winter. En natuurlijk niet te vergeten de vrolijke veulens die op de wereld werden gezet. Ze jonge vogels die hun nest uit vlogen om zich net als hun ouders door de wind meet e laten voeren. Ja.. De lente was absoluut mijn favorieten tijd van het jaar. Elke keer weer het gevoel dat de wereld je een zetje wil geven. Dat alles even meezit. Alsof je opnieuw begint.

Met soepele bewegingen neem ik mijn sterke lichaam mee in een elegante draf. Mijn vierde Lente, vier jaar geleden was ik hier geboren. Enkel met me mama, mijn vader was er niet, die had mijn moeder laten stikken. Ergens voelde ik woede voor hem. Het verlange om naar zijn hoofd te schreeuwen wat een eikel hij is. Misschien dat wat hij me moeder heft aangedaan ook de rede is dat ik me niet wil binden. Ik heb gezien met welk verdriet ze leed. Het was vreselijk. Maar ik ben blij dat ze Theron heeft gevonden, ik merk haar met de dag vrolijker worden. Ondanks dat ik mijn vader haat merk ik toch wel het verlangen naar een vader persoon als ik de jonge veulens aan de zeide van de sterke hengsten zie lopen. Trots dat ze zo’n grote sterke vader hebben. Ik zelf heb dit nooit mee kunnen maken. Iets waar ik altijd van heb gebaald, iets was ik altijd heb gemisd. Het was meer de behoefte naar iets dan naar iemand.

Langzaam nam ik mijn bespierde lichaam terug. Het geluid van het kabbelende beekje was niet onopgemerkt gebleven. Snel liep ik in de richting van het heerlijke rustgevende geluid.Ik liet mijn lichaam half over het water hangen om mijn spiegelbeeld te bestuderen. Ondanks het missen van iets groot zag ik eruit als elk ander paard. Als een normale sterke hengst. Wanneer een eend langs zwom met één van de eerste jongen deze lente werd de weerspiegeling van het water verrimpeld. Ik boog me voorover om een paar slokken te nemen. Wanneer het koele water dat direct vanuit de Bergen naar benden was gekomen door mijn keel gleed liep een rilling over mijn rug.

Wanneer mijn heerlijke rust werd verstoord door de zoete stem van een merrie kijk ik geërgerd op. Maar wanneer ik haar vrolijke blik zie vind ik het niet eerlijk om zo te reageren. Beleefd glimlach ik naar de ranke merrie die vol souplesse in zijn richting stapte. Een zwakke glimlach sierde mijn lippen. ”Hé…” Klonk mijn stem. Misschien wat zwakjes of ongeïntereseerd. Of tenminste, zo klonk het waarschijnlijk. Mijn blik gleed af naar het riviertje. Niet goed wetend wat te moeten zeggen of doen.

Mijn ogen rustte rustig op het lichaam van de merrie die daarnet brutal naar hem toe kwam. Wanneer ze weer begon te spreken op een extreme zoete toon verscheen opnieuw een geërgerd gezicht. De moederlijke toon, of de toon als 2 veulens elkaar ontmoette. Als Astracan zich ergens aan kon ergeren was dat het wel. ”Hoe oud denk je dat ik ben..” Bracht ik zuchtend uit. Ik was niet bepaald een hengst die zich graag op merrie’s stortte. Was altijd liever onder de hengsten. Ik deed een poging om een beleefde glimlach op mijn fijn gevormde gezicht te brengen. ”Nouja, nu is het zeker gebruikelijk mijn naam te noemen?” Vroeg ik, niet wachtend op antwoord, maar meer om een feit vast te stellen. ”Noem me Astracan” Sprak ik terwijl ik knikte om mijn woorden te onderdrukken. Ik wist niet goed wat ik aan moest met dit moeilijk lopende gesprek.

Ik wenkte haar me te volgen om daarna mijn lichaam in beweging te zetten. Wanneer ze naast me stond hoefte ik haar niet aan te kijken. Best sneu eigenlijk. Het was niet dat ik verlegen was of iets dergeleijks, maar meer dat ik er geen behoefte aan had om onder gezelschap te zijn. Ondertussen wist ik maar al te goed hoe confronterend gesprekken konden zijn. En de behoefte geconfronteerd te worden was eigenlijk niet heel groot.