It's a rainy, rainy day

Gast **Profile**

Rank I | | Roses are not made for love

Het water kwam met bakken uit de lucht en haar manen mochten dan misschien kort zijn, haar voorpluk plakte rijkelijk aan haar smalle hoofdje en belemmerde haar het, toch al slechte, zicht. Nukkig wreef de ranke merrie met haar hoofd langs haar voorbeen in de hoop het haar uit haar ogen te kunnen vegen. Het had weinig resultaat: nu hing haar voorpluk niet alleen in de weg, maar was hij ook nog klitterig. Bovendien regende het zo hard dat ze door haar vrije oog niet veel meer zag. Tot overmaat van ramp had ze het koud en was ze hongerig. Uiteindelijk was ze maar een rank paardje met weinig vlees op d'r botten en een dunne vacht: ze was niet gemaakt voor extreem slecht weer. Het hielp ook niet mee dat ze de laatste dagen weinig gegeten had: door haar weinige vetreserves kon ze juist met dit weer al het extra voedsel gebruiken.

Haar aandacht werd getrokken door een donkere inkeping in de rotswand links van haar. Ze minderde vaart, niet dat haar tempo hoog lag, ze was veel te lang om haar smalle, hoge benen te beschadigen, en paste haar route aan om te controleren of ze het goed gezien had. Al snel kwam ze tot de conclusie dat ze, met wat moeite zichzelf door de rotsspleet zou kunnen wurmen, maar dat bood haar nog geen enkele garantie dat er achter een grot was. En misschien zou ze ergens halverwege vast blijven zitten: niet instaat om nog voor of achteruit te kunnen en dan zou ze uiteindelijk eenzaam verhongeren en alleen sterven. Met een zucht liet ze haar ranke hals zakken. In ieder geval zou ze dan wel weer bij Adelaarsvacht zijn – en wie weet zou ze zo erg afvallen tijdens haar gedwongen hongerstaking dat ze wel weer achteruit kon.

Zo bleef ze nog enkele minuten in de plenzende regen staan voordat ze besloot dat de kans op droogte het risico van een hongerdood niet waard was. Eenmaal de beslissing genomen, ging haar smalle hoofdje trots omhoog en zette ze haar ranke lichaam weer in beweging: de regen mocht haar misschien proberen weg te spoelen, zij zou laten zien dat ze prima kon zwemmen. Ook al was ze dan nat tot op het bot, en was haar vacht eerder besmeurd bruin van kleur dan een zwart met witte appaloosa.

De zon leek haar optimistische instelling te kunnen waarderen, want spontaan braken zijn stralen tussen de wolken door en minderde de regen. De jonge merrie schudde zich uit en hoogde haar tempo wat op, wat als gevolg had dat ze meer glijdend dan lopend door de modder de helling afdaalde. Plotseling maakte de rotsige helling een scherpe hoek omhoog, en daar, op een wat vlakker plateau staken trots wat grassprietjes omhoog die de barre weeromstandigheden tot dusver overleefd hadden. Jammer genoeg voor hen, waren ze niet bestand tegen Ravens honger: gulzig deed de merrie zich tegoed aan het weinige verse groen. De regen mocht dan voor voldoende water zorgen, gras bleek nog al eens een probleem te zijn, zeker in de bergen waar alles naar beneden gespoeld werd.

Gast **Profile**

Hij perst zijn tanden op elkaar om zijn woede te bedwingen en schraapt kort met zijn hoef over de grond. De aarde voelde mul en nat aan, de regen nog vers op het groene gras. Libertad hield van de vochtige lucht, de donkere wolken. Hij hield van de regen ook al zou hij doorweekt raken en zich uren koud voelen. De regen omhulde hem wanneer hij een mindere bui had, het zorgde er voor dat hij zich op zijn gemak voelde. Hij laat zijn ogen gaan over de modder die aan zijn hoeven kleeft, zich af vragend hoe lang het geleden was geweest dat het had geregend, en hoe hij het over het hoofd had gezien? Hij vroeg zich af waar hij was geweest dat hij de regen niet had meegemaakt. Maar het antwoord dringt al snel tot hem door. Hij was bij Orquídea geweest, vanmorgen nog, hij had haar opgezocht in de grot in de bergen, had er voor gezorgd dat ze bij het gras kon, kon opstaan zonder haarzelf te bezeren.

Hij had binnen in de grot gelegen, geluisterd naar het tikken van de regen, gekeken naar de spetters die voor de ingang af ketsen van de grond en diepe plassen veroorzaakten in de kraters van de rotsen. Het was een gure ochtend geweest, mistig en vochtig. Het had zijn humeur perfect omschreven, en het vulde zijn dag aan met een nieuwe lading van depressiviteit. Een zucht ontglipt zijn lippen en hij zet zijn lichte lichaam in een stap, zijn hoeven zorgvuldig plaatsend op de glibberige rotsen. Het was nog maar enkele meters voor hij weer goed en wel op het gras van de vallei stond, maar hij wilde niet riskeren zijn benen te breken in de laatste meters.

Plots dringt een geur zijn neusgaten binnen en staat hij abrupt stil, iets te abrupt. Zijn hoeven glijden een stuk door voor hij tegen de rotswand aan klapt. Gefrustreerd om zijn knulligheid zet hij zich weer recht en schud zijn manen van zijn hals, waardoor de blauwe kralen even tegen elkaar aan kletteren. Nieuwsgierig van wie de geur was die hij net had geroken zet hij zijn lichaam weer in een stap en stapt rond het rotsblok. Zijn heldere blauwe ogen glijden over het zwart/witte lichaam van een ranke merrie, en verwonderd, haast verrast heft hij zijn hoofd op. Wanneer haar blik uiteindelijk de zijne vind, en hij staat te staren als een idioot, priemt hij zijn oren naar voren en besluit dat hij beter zijn mond kon open trekken wilde hij het niet nog ongemakkelijk maken. 'Hey' Goh, ja dat hielp, good move Libertad.

Jenna, Brisa <3

Gast **Profile**

Rank I | | Roses are not made for love

Geërgerd zette de ranke merrie meer kracht op dat laatste grassprietje dat niet wilde loslaten. Door de schok toen hij eindelijk brak, schoot haar hoofd een stukje omhoog en het was op dat moment dat ze in een flits de lichte gestalte in haar ooghoek zag. Terwijl ze haar laatste hap doorslikte, hief ze haar ranke hals in volle lengte op en nam ze de tijd om het paard te bekijken dat op korte afstand van haar stilstond. Het eerste wat haar opviel, naast zijn bijzonder lichte kleur, was de blauwe kralen in zijn manen – en dat hij haar aangaapte alsof hij nog nooit een ander paard had gezien. Ondanks het feit dat de geuren en sporen haar hier vertelden dat er een kudde in de buurt moest zijn, waar hij ongetwijfeld deel uit van moest maken.

Alsof hij in de gaten kreeg dat het geen goede indruk zou maken als hij daar zou blijven staan alsof hij zijn tong verloren was, begroette hij haar. Raven draaide haar oren iets opzij en liet een zacht geluid horen: iets wat tussen amusement en spot in zat. 'Hallo,' beantwoordde ze zijn groet. Langzaam, misschien wel bewust om de situatie voor hem nog ongemakkelijker te maken, liet ze haar blik over zijn lichaam glijden. Nam de tijd om de hengst in zich op te nemen en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat hij niet onaantrekkelijk was – alles behalve. Zijn uitstraling, een rust en kalmte waarvan het lang geleden was dat ze die bewust erkend had bij een hengst, deed daar niks aan af.

'Is het je gewoonte om een merrie eerst een minuut lang aan te staren voordat er iets uit je mond komt', ze zette haar ranke, gevlekte lichaam in beweging en kwam meer glijdend dan lopend de helling af, maar bleef snel genoeg stil staan om een zekere afstand tussen hen te bewaren, 'of heb je dat alleen wanneer je haar nog nooit eerder gezien hebt?' maakte ze haar zijn fijntjes af. Ze wist dat die opmerking bitchy was, en waarschijnlijk onaardiger dan hij verdiende, net als haar blik van even eerder, maar het was een eigenschap van zichzelf die ze maar moeilijk in de hand kon houden. Misschien, of allicht, omdat ze opgegroeid was in een wereld waar ze in de rug gestoken werd wanneer ze haar positie niet met een ijzeren hoef handhaafde. … Misschien door meer recentere gebeurtenissen die haar wereld aan stukken hadden gescheurd en waardoor ze anderen alleen nog maar op afstand wilde houden.

En toch, terwijl ze met haar flonkerende, goudgroene ogen in de zijne keek, wist ze maar al te goed dat ze het recht niet had om een dergelijke opmerking te maken. Ze kende hem niet, wist niet waarom hij hier was en had al helemaal geen idee hoe ongewoon het was dat hier andere paarden waren, paarden die hij niet kende. Bovendien had ze nog niet de kans gehad om zichzelf te zien, maar ze zag er ongetwijfeld niet op haar best uit: vermagerd door het weinige eten, doorweekt en modderig door de vele regen. Waarschijnlijk zou ze ook naar zichzelf staren als ze zichzelf zo zou tegenkomen. Als zag de hengst er zelf waarschijnlijk ook niet op z'n best uit.

'Sorry,' besloot ze toen toch maar, 'dat was onbeschoft.' Haar mondhoeken krulden zich omhoog in een lichte, verontschuldigende glimlach. Ze liet de stilte even voortduren en haalde toen half haar schouders op. 'Ik ben Raven,' stelde ze zichzelf voor – zij was allang weer over het ongemakkelijke moment van even geleden heen gestapt, zowel over hoe hij haar aangestaard had, als hoe zij gereageerd had. Ze had wel betere dingen om zich druk over te maken.

Gast **Profile**

Haar blik, welke tergend langzaam over zijn lichaam glijd, zorgt voor een ongemakkelijk lachje rond zijn lippen. De laatste keer dat hij zo veel aandacht had gekregen was geweest van een woestijnleeuw, en zelfs dat was al weken geleden. Niet dat hij het erg vond, hij had nooit lang genoeg stil gestaan om werkelijk na te denken over alles wat hij mistte, of beter gezegd; had verloren. Hij probeerde zich met zoveel mogelijk dingen tegelijkertijd bezig te houden om er maar voor te zorgen dat hij niet ging na denken over wat was gebeurt, en wat in het verleden lag. En helaas brengt deze merrie hem keihard naar de realiteit dat hij evenveel actie had gehad als de rotsformatie's hier. Een wat flauw lachje krult rond zijn lippen wanneer hij de minachtende woorden hoort.

Hij richt zijn kalme blauwe ogen in de hare en laat een glimp van een lach door schemeren na haar verontschuldiging. 'Je bent nog vrij vriendelijk in je woordkeuze' hij grinnikt 'eerlijk gezegd; je bent waarschijnlijk het meest vriendelijke paard dat ik in dagen ben tegen gekomen' Iets van een grijns verschijnt rond zijn lippen en een korte fonkeling slaat over in zijn ogen. De paarden waar hij de afgelopen dagen mee had moeten kampen waren verschrikkelijk geweest, het was niet ongewoon dat paarden bij de leiders kwamen klagen dat deze niet goed genoeg zijn best deden. Maar dit keer waren ze naar hem toe gekomen om hem simpelweg te vertellen dat hij toch nooit goed zijn best had gedaan, en dat bepaalde roddels zich de ronde deden. Dus zwak gezegd, deze merrie met haar scherpe tong was het beste wat hem in dagen was overkomen.

'Aangenaam Raven' hij proeft de naam op zijn lippen en komt tot de conclusie dat deze bijna zoet proeft op zijn tong, het was dan ook lang geleden dan een merrie haar naam aan hem had verteld. Goh, waarschijnlijk sloeg hij weer een totaal figuur van zichzelf, ongemakkelijke pauzes en niet wetende wat aan te moeten met zijn lichaam. Op het moment dat ze voor hem was opgedoemd was hij zijn gezonde verstand zo goed als verloren, wat bezielde hem? Hij had belangrijkere dingen om zich zorgen over te maken, hoe kon zo een jonge merrie (welke zeker de helft van zijn leeftijd jonger was) hem volledig overrompelen met haar scherpe tong en zeer aparte voorkomen?

Wanneer tot hem door dringt dat hij een stilte heeft laten vallen heft hij zijn hoofd. 'Libertad is de naam' Hij strekt zijn hals waardoor zijn spieren gezond onder zijn vacht rollen, een lichte vacht die van top tot hoef besmeurd was met bruine spetters en doorweekt was van de regen. Hij maakte weer een beste eerste impressie..

*zo sorry voor het lange wachten, moet Libby echt nog een beetje uitvogelen, en wilde een beetje een lang bericht

Jenna, Brisa, Serano <3

Gast **Profile**

Rank I | | Roses are not made for love

De zwart witte, ranke merrie liet een snelle lach horen bij de woorden van de licht gekleurde hengst. Het was een gebaar dat niet door haar groene ogen weerspiegeld werd: die bleven afwijzend en gesloten, al bleven ze eveneens op de hengst gericht: gehaakt in de zachtblauwe kleur van zijn blik. Onwillekeurig vroeg ze zich af of zij misschien te vriendelijk was opgevoed als hij haar woorden al niet eens echt onvriendelijk vond – of allicht was hij misschien gewoon uitermate wreed behandeld. Er waren meerdere reden waarom ze besloot daar niet naar te vragen, voornamelijk omdat ze hem niet goed genoeg kende en daarnaast wist ze niet eens zeker of ze het wel wilde weten. In haar korte leven had ze immers al genoeg wreedheden mogen meemaken, momenteel kon ze het niet aan om er nog meer te leren kennen.

Haar oren flitsten razendsnel naar achter toen ze hoorde hoe hij haar naam proefde. Al kon ze niet zeggen waarom, het gaf haar een ongemakkelijk gevoel. Alsof hij probeerde haar te leren kennen, alsof hij persoonlijk wilde zijn – ja, misschien zelfs intiem. Ze wilde niet persoonlijk worden, met niemand, en zeker niet met deze hengst. Hij was te … zacht. Ze zou zichzelf veel te snel aan hem overgeven, hij straalde iets uit waardoor het makkelijk was om aan hem toe te geven. Ze zou met hem praten, en voor ze het wist zou ze weer tot over haar oren verliefd zijn en uiteindelijk zou het weer in een tranendal eindigen. De heetste liefdes kenden nou eenmaal de koudste einden.

Maar niet zoals het geweest was met Dansende Sterren. Nooit zoals het geweest was met Sterren.

Verbitterd en koud, de regen leek plotseling zijn tol te eisen op haar lichaamstemperatuur, draaide ze haar hoofd weg. Daardoor miste ze het ongemakkelijke moment van de cremello-hengst, die te laat in de gaten kreeg dat de stilte al te lang duurde. Ze hief haar ranke hoofd en blikte terug in zijn blauwe ogen bij het noemen van zijn naam. Libertad. Vrijheid. Zou hij werkelijk vrij zijn? Ze blikte lang, te lang, in zijn ogen, opzoek naar de ziel die daar onder lag en daarmee over alle persoonlijke grenzen heenstappend die ze eigenlijk in acht diende te nemen. Ze vroeg zich af of hij maar enig idee had hoe waardevol zijn naam was, of hij wist hoe het voelde om gevangene te zijn van je eigen ziel. Want zij wist, dat je alleen door gevangenschap werkelijk respect kreeg voor vrijheid.

In een automatisme, omdat ze nu al wist dat het niet moeilijk was om er voor te zorgen dat de hengst zich ongemakkelijk voelde, gleed ze naar voren toen hij zijn hals strekte. Zoals ze net geestelijk vermoedelijk over zijn grenzen was gegaan, ging ze nu lichamelijk over zijn grenzen door net te dichtbij te komen staan. Uit ervaring wist ze dat grootte verrassend weinig te doen had met intimidatie. Zij was misschien klein, maar ze was goed in het claimen van haar eigen ruimte – al wist ze ook dat haar huidige gedrag puur voort kwam uit onmacht. Door Libertad een ongemakkelijk gevoel te bezorgen, hield ze hem op een veilige afstand: ver weg van haar ziel die zo intens beschadigd was, dat ze wel eens bang was dat ze meer dan een leven nodig zou hebben om hem weer te kunnen genezen.

Zachtjes maar brutaal raakte ze met haar neus zijn kaaklijn aan, glimlachte vluchtig voordat ze zich weer wat terug trok. 'Aangenaam, Libertad.' Haar stem was zangerig, en enigszins geamuseerd; haar blik hulde zich echter nog steeds in de mist van afwijzendheid. Hoe uitnodigend haar woorden ook mochten zijn, haar ogen zouden vermoedelijk altijd 'nee' zeggen. Niet bereid om nogmaals toe te geven, ook al was dat misschien wel hetgeen waar haar ziel intens naar hunkerde.

Gast **Profile**

De betekenis die zijn naam met zich mee droeg was makkelijk te achterhalen en het ontging hem ook niet hoe de merrie heel even bedenkelijk keek. Was hij vrij? Werkelijk waar vrij? Misschien niet in alles, misschien zelfs niet in de meeste dingen, maar hij was vrij om te gaan en staan waar hij wilde, hij was vrij om zijn mening te uiten en te delen. De vrijheid die hij had was voldoende voor hem, hij was gelukkig met het minste dat het leven kon bieden. Hij hield van reizen en bleef het liefst op geen enkele plek stil staan, want als hij stil zou staan dan kwamen de vele vragen, de eindeloze theorie en dan was er geen weg meer terug. Dan zou hij vervallen in de eindeloze koude depressie die hij had gekend. Misschien was vluchten niet wat hij had geleerd toen hij jong was, maar hij kon de pijn gewoon nog niet onder ogen komen.

Misschien was hij in dat oppervlak niet vrij, gebonden aan het verleden en achtervolgt door hevige emotie's. Maar was het hem dat waard, wilde hij het verleden onder ogen komen om er volledig vrij van te worden? Het verleden voelde als een trouwe deken die hij niet graag af legde. Het terug denken aan vroeger was bitterzoet maar zorgde altijd voor een kleine lach op zijn lippen. Hij was er nog niet klaar voor om de dood van zijn dochter en partner onder ogen te komen, hij was nog niet klaar om ze los te laten en vrij te zetten. Hij wilde ze nog even bij zich houden, gekoesterd in zijn hart.

De zangerige stem van Raven onderbreekt zijn gedachtengang en dankbaar voor de afleiding heft hij zijn hoofd. Hij richt zijn lichtblauwe ogen in de hare, welke een mengelmoes leken van groen en geel. Het prachtige zachte groen van het gras met hier en daar schaduwen die kleurden als de donkere dennenbomen, en als ze na dacht dan lichtten de gele puntjes in haar ogen op, alsof vuurvliegjes danste in haar ogen. Wat dat betreft waren zijn ogen simpel, lichtblauw tot bijna wit met een donker blauwe pupil. Eigenlijk was helemaal niks echt bijzonder aan Libertad, hij had een lichte vacht met lichte manen en lichte ogen. Het enige dat hem apart liet staan van de rest was de aanwezigheid van het werk van mensenhanden. De enkele kleine vlechten die door zijn manen verspreid waren, hier en daar blauwe kralen die zijn lichte plukken bij elkaar hielden. En dan waren er nog de veren die stevig in zijn manen waren geweven, en de blauwe cirkel rond zijn oog, hoeveel regenbuien hij ook had doorstaan de blauwe cirkel was nooit vervaagd.

Zijn ogen glijden over het verfijnde gezicht van de merrie, verrast door de zachte gelaatstrekken waar haar ras bekend om stond. Haar blik echter is hard en koud, ontoegankelijk en onbeweeglijk. Ze was niet van plan om hem ook maar centimeter ruimte te geven om haar beter te leren kennen, te achterhalen waar die harde blik vandaan kwam. Haar houding was duidelijk, en als hij het daar niet uit kon halen dan benadrukte haar blik het nog wat steviger, ze had het liefst dat hij zo snel mogelijk uit haar zicht was verdwenen. Toch kon hij het niet laten om een kleine grijns over zijn lippen te laten glijden en zijn ogen naar haar op te slaan. Hij kon simpelweg niet bij haar vandaan lopen, haar ogen hadden hem gegrepen en haar aanvallende woorden hadden hem geamuseerd, ondanks haar vijandige houding had de merrie er voor gezorgd dat Libertad meer wilde weten, wilde weten waar de frustratie en kilte vandaan kwam.

Raven stapt zijn persoonlijke ruimte binnen, en nadert hem dichterbij dan enig merrie in de laatste jaren had gedaan. Met zijn ogen volgt hij de subtiele trekjes in haar gezicht en probeert uit te vinden wat schuilt achter haar kille ogen. Haar aanraking is zo plots, zo brutaal dat Libertad zijn ogen wijder worden en haken in die van haar. 'Je weet niet wat je doet met een simpele ~~verzopen~~ ziel Raven' Een grijns krult zijn lippen even kort omhoog, met zijn ogen kijkt hij toe hoe de merrie weer afstand neemt. Een onbehagelijke rilling glijd over zijn rug als zijn ogen weer die harde kille blik vinden en een koele stilte valt, en opnieuw vind hij zichzelf weer starende, naar haar.

Jenna, Brisa <3

Gast **Profile**

Rank I | | Roses are not made for love

Een grimmig, maar enigszins geamuseerd geluid verliet haar liepen. 'Denk je dat, Libertad?' Ze wist niet of ze zijn naam gebruikte omdat hij dat ook deed, of omdat het gewoon zo uitkwam. Zijn lange, intense blikken ontgingen haar allerminst, maar ze had er weinig behoefte aan om daar aandacht aan te besteden. Niet op een positieve manier in ieder geval, en de hengst mocht tot noch toe misschien niet veel meer gedaan hebben dan staren, dat betekende nog niet dat hij het verdiende om afgesnauwd te worden. Al was haar tong vaak sneller dan haar verstand.

Ze deelde niet in het amusement dat hij leek te voelen: haar ogen bleven koel en afstandelijk, maar toch kon ze zichzelf er niet toe aanzetten om zich van de cremello hengst af te wenden en weg te lopen. Ze was lang alleen geweest, lang genoeg om dit simpele contact op waarde te kunnen schatten en om niet weg te lopen. Ook al had ze er niet direct behoefte aan om te blijven. Opnieuw wist de hengst, Libertad, haar blik naar zich terug te lokken. Niet door iets specifieks wat hij deed, maar meer door het simpele feit dat hij daar stond – dat hij nog niet weggelopen was.

'Ik verkeerde namelijk in de veronderstelling dat ik precies wist wat ik deed, maar uiteindelijk ben ik waarschijnlijk maar half jouw leeftijd en mis ik dus de helft van jouw levenservaring.' Haar stem matchte net zo min met haar ogen als met de woorden die ze uitsprak. Ze bracht een vriendelijk, melodieus geluid voort welke insinueerde dat ze iets vriendelijks te zeggen had. Feit bleef echter dat Raven bijzonder geoefend was in het vermaken van anderen – waarbij het op de eerste plaats kwam dat die ander het naar zijn, of haar, zin had en niet of ze diegene ook werkelijk mocht of niet. Ze had geleerd om op hoog niveau te converseren en eventuele gesprekspartners slechts met woorden op hun plek te zetten. Fysiek stelde ze niet zoveel voor: ze was een leuk ding om te zien, maar in een directe confrontatie zou ze al snel het onderspit delven. Dat was waarom ze zich sterk had gemaakt op de vlakken waarin ze wel zou kunnen uitblinken. Verbaal bijvoorbeeld.

'Dus allicht heb ik geen idee wat ik doe met een goudwitte hengst die op een doodgewone regenachtige morgen mijn pad kruist. Hoe zou ik immers kunnen weten wat er speelt achter die magnifiek blauwe ogen en wat er huist in een lichaam dat getekend is door mensenhanden. Het moet wel moeilijk zijn om die complexe geest te bevatten die er bij een dergelijk lichaam hoort.' Ze glimlachte fijntjes en even lichtte haar groene ogen op met de duizenden kleine gouden stipjes. 'Te moeilijk allicht voor een jong ding als ik,' voegde ze er aan toe, de zelfspot lichtjes hoorbaar in haar stem. Net genoeg om hem uit te dagen, maar te weinig om zichzelf daadwerkelijk te kort te doen.

* Je kon mij opvegen bij dat verzopen ziel gedeelte xD

Gast **Profile**

Een klein grijnsje speelt rond zijn lippen wanneer de koele blik van de merrie weer over hem heen gaat. Wanneer ze spreekt klinkt haar stem grimmig, al is er enig teken van amusement te achterhalen, al was het zo schaars dat het hem bijna was ontgaan. Met zijn blauwe ogen volgt hij de gelaatstrekken van haar gezicht, haar scherpe jukbeenderen en toch zo fijn gevormde neus. Ze verbaasde hem opnieuw met haar scherpe woorden, welke zo vriendelijk en melodieus waren gesproken dat het zijn oren streelde, en bijna ontging hem de boodschap. Een boodschap die wat minder vriendelijk was, misschien zelfs wat spottend. Hij vroeg zich af waar de spot vandaan kwam, had hij iets fout gezegd, had hij een foute handeling gemaakt die er voor had gezorgd dat de merrie zich aangevallen had gevoelt? Hij kon het niet achterhalen en blijft met de conclusie dat ze waarschijnlijk genoeg heeft meegemaakt in het verleden en niet zat te wachten op een starende en socially awkward hengst. Het idee alleen al zorgde voor een zachte grinnik van zijn kant.

Ondanks dat de woordenstroom blijft komen verlaat geen moment zijn blik de hare, zijn helder blauwe ogen glijden opnieuw en opnieuw over de zachte groene glinsterende irissen die zijn blik grepen bij elke schittering die het licht veroorzaakte. Hij had nog nooit zoveel schoonheid gezien in zo een klein deel van een merrie, meestal waren het de lange zijdeachtige manen, de hoge benen of de vertederde lachjes. Maar deze merrie was anders, haar manen waren kort en het patroon op haar lichaam was iets dat hij nog nooit eerder had gezien, net als die groene ogen die bij elke nieuwe lichtinval weer zorgde voor een nieuwe kleur. Ze was werkelijk waar één van de schoonheden van de natuur op haar eigen manier, en Libertad kon zijn ogen niet van haar af houden.

Haar woorden zijn hem wat ontgaan door zijn eindeloze gedachtengang over haar verschijning, welke zo plotseling zijn dag had opgebeurd, dus richt hij zijn blik wat ongemakkelijk richting haar, om nog net de laatste woorden op te vangen. Hoe zou ik immers kunnen weten wat er speelt achter die magnifiek blauwe ogen en wat er huist in een lichaam dat getekend is door mensenhanden. Het moet wel moeilijk zijn om die complexe geest te bevatten die er bij een dergelijk lichaam hoort. Haar woordenschat was groot en wanneer ze sprak klonk het degelijk en elegant, ze wist zich goed te verwoorden, en al helemaal haar punt te maken. Toch blijft de koele blik in haar ogen hem parten spelen, en al helemaal wanneer de spot de overhand krijgt en ze een laatste zinnetje toe voegt. Libertad grijnst lichtjes en wend zijn blik voor het eerst van haar af. 'Ik ben niet zo complex als de meeste zielen die hier rond lopen. Al zegt iets mij dat je alles behalve geïnteresseerd bent om iets over mij te weten te komen' Hij trekt zijn wenkbrauw *kuch, hebben paarden niet, kuch* lichtjes op en een grijns krult zijn lippen voor een kort moment omhoog. 'Ik heb je nooit jong ingeschat, maar het doet mij deugd om te horen dat ik er minstens twee keer zo oud uit zie als jij' Dit keer was het zijn beurt om de spot te laten doorklinken in zijn woorden, al was het meer plagend dan werkelijk gefrustreerd.

Wanneer hij zijn ogen weer richt op de merrie vangen haar groene ogen zijn blik weer. 'Je hebt werkelijk waar de meest fascinerende ogen die ik heb gezien' Een wrang lachje glijd over zijn lippen, hoe vreselijk hopeloos was hij dat hij probeerde aan te pappen met een merrie die vrij duidelijk was in haar houding, had hij zo veel behoefte aan gezelschap?

Jenna, Brisa <3

Gast **Profile**

Rank I | | Roses are not made for love

Ze meende een flits van onzekerheid te zien in zijn azuurblauwe ogen: een onuitgesproken vraag in reactie op haar scherpe woorden. Onwillekeurig vroeg ze zich af wat hij wel niet van haar moest denken: waarschijnlijk zou hij haar bestempelen tot gewoon een bitch. Het kon haar niet zoveel schelen: met haar koppigheid en felheid had ze in haar leven meer bereikt dan met haar aardige woorden. Je moest eens zien wat je kreeg van liefde: een gebroken hart en een verbrijzelde geest. Uiteindelijk bleef je altijd met de scherven zitten, en hoe je ze ook probeerde te lijmen, ze zouden nooit meer goed plakken. Nee, dan maar liever een bitch, dat was tenminste veilig.

Het viel haar op dat hij óf ontzettend dominant was óf ontzettend gefascineerd door haar ogen. Links- of rechtsom was en bleef het een feit dat hij nog geen moment haar blik los gelaten had. Niet toen ze sprak, niet toen ze zweeg. Ze vroeg wat hij vond in haar ogen: of hij daar de kilte zag die ze hem maar al te graag voorschotelde, of dat hij verder kon kijken dan dat en iets vond wat zij hem helemaal niet wilde laten zien. Die gedachte maakte dat zij abrupt haar blik neer sloeg en toen weer naar hem opkeek. 'Je weet dat je nogal intimiderend over komt, door iemand continue aan te staren, niet?' merkte ze scherp op: dit keer was haar stem niet langer entertainend, maar slechts scherp, afwijzend. Het was een fout die ze slechts zelden maakte, maar bij uitstek wanneer haar emoties heftiger reageerde dan haar geest gewend was. Deze hengst, hoe zacht hij ook mocht zijn, of misschien wel juist daardoor, maakte iets in haar los. En het stond er niet aan en ze wilde het niet weten.

Bij het horen van zijn, enigszins zwakke, weerwoord, draaien haar oren zich ontevreden naar achteren. 'Zou ik mezelf niet tekort doen door een verschijning als de jouwe te negeren? Om niet te vergeten dat vrijwel ieder paard dieptes in zijn ziel verbergt, die de moeite waard zijn om te leren kennen.' Zo scherp als haar stem even eerder was geweest, zo goed had ze zichzelf nu weer aan de hand: zoetgevooisd stond ze hem te woord. De glimlach die haar lippen verliet was goed getimed en subtiel genoeg om gemeend over te komen, al bleef haar blik afwerend. Zijn tweede, scherpzinnige opmerking, bracht haar echter meer in de problemen en ze had al haar zelfbeheersing nodig om niet te lang na te denken over een geschikt antwoord. 'Het is iets wat mij goed zou doen, ik denk dat mijn leven een stuk gemakkelijker zou zijn geweest als ik twee keer ouder geboren was. Daarnaast is er geen zelfspot nodig als je werkelijk twee keer mijn leeftijd bent: jij bent op de top van je leven, hebt de spieren en het uithoudingsvermogen van een volwassenen, en de geest- en veerkracht van de jeugd. Met de nodige levenservaring om er ook werkelijk wat mee te kunnen bereiken. Jij zou bergen kunnen verzetten, als je zou willen.' Ze liet een moment stilte vallen en keek hem, licht geamuseerd, de gouden stippen vonkelend, in zijn ogen. 'De referentie aan jouw leeftijd was puur en alleen een compliment,' voegde ze er toen nog aan toe.

Bij het horen van wat de hengst vervolgens te zeggen had, kon ze nog net voorkomen dat haar mond open viel. 'Pardon?' Waarschijnlijk voor het eerst oprecht geboeid, staarde ze hem aan. Voor een moment stond ze daar zo zwijgend: haar mond een stukje open, de blik in haar ogen tegelijkertijd zacht en verbaasd, als afhoudend. 'Waarom zeg je dat.' Haar oren half naar achter gedraaid, een frons in haar voorhoofd, wende ze haar blik af. De emoties draaiden als een wervelwind rond in haar binnenste terwijl verschillende herinneringen over elkaar heen duikelden. Ze duwden ze een voor een weer terug naar de plaats waar ze vandaan gekomen waren. Ze wilde er niet naar luisteren – en ze wilde het niet weten. Ze wist het al en ze wilde het niet weten. Nooit meer. Niet weer.

Gast **Profile**

Als er iets was wat Libertad niet was, dan was het wel intimiderend. Tenminste, zo wilde hij zichzelf graag zien, het laatste wat hij wilde was het anderen ongemakkelijk maken, en het feit dat hij dit bij deze appaloosa merrie doet schiet hem in het verkeerde keelgat. Hij fronst zijn wenkbrauwen en zijn hoofd maakt een achterwaartse beweging, weg draaiend van de merrie voor een kort moment. Was hij werkelijk intimiderend geweest, had ze het recht om zo scherp tegen hem te spreken. De verwarring ligt als een waas voor zijn ogen en hij wend zijn blik van haar vandaan. ‘Het spijt me vreselijk als ik je die intentie geef, ik zou je op welke manier dan ook niet willen intimideren’ De lach rond zijn lippen is wat wrang, haar scherpe woorden waren een schot in de roos geweest.

Hij kon het vroeger al niet verdragen toen hij werd aangekeken, werd beschouwt alsof hij een monster was, intimidatie was nooit iets geweest dat op zijn lijstje had gestaan, en toch had het hem achtervolgt bij elke stap die hij zette. Nu was hij op het punt dat hij zijn geheim achter zich kon laten, dit aan niemand hoefde te tonen, en toch blijkt er iets in hem te zijn dat er voor zorgt dat deze merrie hem aanspreekt, scherp en afwijzend. Het deed hem pijn om te weten dat hij faalde in een luchtig gesprek aan knopen, of had hij enkel de verkeerde gesprekspartner uitgekozen?

Hij ziet hoe haar oren zich naar achter draaien bij het horen van zijn woorden en de spanning word voelbaar voor hem. Ongeloof siert zijn gelaat wanneer hij kort zijn blik naar haar opslaat, hoe kon een merrie zo jong zo een wijze woordenschat hebben?

Misschien was het dom van hem geweest om te denken dat hij voor één keer een gesprek kon aanknopen, kon doen alsof hij simpelweg één van de velen was. Hij wilde verdwijnen in de massa en enkele vrienden maken waar hij zijn tijd mee door kan komen. Hij had nooit gevraagd om een gesprek als dit, en hij begreep ook niet hoe de merrie hem enkel maar probeerde af te stootte. Had ze geen behoefte aan een gesprek? Of had ze simpelweg geen behoefte aan hem? Zijn oren draaien zich voor een moment plat in zijn nek en opgefokt glijden zijn ogen naar de toppen van de bergen. ‘Niet alle duistere geheimen zijn de moeite waard, sommige zijn te donker van aard om ooit nog op dezelfde manier naar iemand te kunnen kijken’ hij richt zijn ogen in de hare, lichtjes opgefokt, maar toch zeer kalm. ‘Daar wil ik niet mee zeggen dat je mijn geheimen nooit zal kennen, je hoeft het enkel te vragen, ik heb vrij weinig te verbergen’ hij wend zijn blik weer af, laat zijn ogen over de stroompjes water glijden die zich al snel samenvoegen bij een bredere stroom.

Libertad had altijd al intens van de natuur gehouden, het was zijn redding geweest toen hij uit de kudde was geschopt. Hij had zich moeten voeden op de vruchten die de natuur de bieden had, moeten schuilen in haar schaduwen. Hij had respect voor elk element en dus ook de merrie voor hem, hoe gekwetst en scherp van tong ze ook zou mogen zijn.

Haar woorden over zijn leeftijd zorgen voor een kleine oprechte lach rond zijn lippen, was dit het eerste aardige dat ze de afgelopen minuten had gezegd? Zijn compliment echter viel in hele andere aarde, haar blik was verbaasd, haar woorden zacht en afhoudend. ‘Omdat er vrij weinig paarden zijn die me zo met hun blik hebben kunnen grijpen, het was puur en alleen een compliment’ herhaalt hij haar eigen woorden met een klein, haast charmant plagend lachje. Hij probeerde voor heel even te vergeten dat haar hele houding afwijzend was, dat haar gedachtes direct waren afgedwaald, hij was zich er maar al te goed van bewust dat hij iets fouts had gezegd.

Jenna, Brisa <3

Gast **Profile**

Rank I | | Roses are not made for love
Ze had hem gekwetst: zijn hoofd schoot omhoog, zijn lichte oren draaiden zich in zijn nek. Haar zo maar al te duidelijk makend dat ze een grens overschreden had. Zijn toon sloot naadloos aan bij zijn woorden toen hij haar liet weten dat het niet zijn bedoeling was geweest om haar te intimideren. Ze wist niet goed of ze daar wel of niet op in moest gaan. Immers, hoewel ze zich veilig voelde achter haar scherpe tong en haar opstandige gedrag, werd het nu pijnlijk duidelijk dat haar houding net zo goed kwetsend was. Het mocht dan zorgen voor een veilige bescherming van haar geest, maar zeker niet voor een bescherming van de zijne. Integendeel. Met een zucht wendde ook zij haar hoofd af. 'Het spijt me.' Hoewel haar toon enigszins onwillig was, bedoelde ze het niet kwaad: als het haar niet oprecht zou spijten, zou ze het nooit zeggen. Ze wist wel beter dan iemand leugens voor te schotelen omdat de waarheid te pijnlijk was.

En toch, ondanks haar afwijzende houding en felle woorden, komen zijn ogen terug bij de hare. Hij was kennelijk niet bang voor een afwijzing – of was misschien al te vaak afgewezen om zich nog te laten wegjagen. Ze wist het niet en, alhoewel hij haar liet weten dat het geen probleem was als ze het vroeg, ze had het hart niet om het te vragen. Ze zou zijn woorden gezegd kunnen hebben, maar dat betekende nog niet dat ze werkelijk haar geheimen met hem wilde delen. Er was zoveel gebeurd in haar korte verleden, dat ze bang was geworden om dat deel van zichzelf onder ogen te komen, laat staan die dingen met een ander te delen. Maar aan de andere kant: misschien had deze hengst, Libertad, werkelijk niet zoveel om te verbergen.

Uiteindelijk knikte ze kort als antwoord: ze voelde niet langer de behoefte om met een scherp weerwoord te komen, of om hem op een andere manier lastig te vallen – of nog onzekerder te maken dan hij al was. Zoals ze al eerder voor zichzelf geconcludeerd had: het leek haar niet dat dat was wat hij verdiende. Bovendien hadden zijn gekwetste woorden haar aan het denken gezet: haar onzekerheid gaf haar nog niet het recht om anderen op een dergelijke manier voor het blok te zetten. Al was de neiging om het toch te doen, bijna onweerstaanbaar.

Ze sloeg haar goudgroene ogen neer en volgde voor een moment zijn blik die over de omgeving vloog en vroeg zich af wat hij dacht. Zij mistte de rozen van thuis. Hun intens zoete geur en de verhalen die bij hun late, maar wonderschone groei hoorde. Met een steek in haar hart besefte ze dat ze niet alleen de rozen mistte, maar ook de kudde die daarbij hoorde. Ze mistte de paarden waar tussen ze was opgegroeid, ze misten haar vrienden die ze altijd vol liefde geleid had. Ze mistte haar zoon … en ze mistte hém. Ze mistte hem zoveel dat alleen een enkele gedachte aan zijn verschijning genoeg was om haar hart aan stukken te doen scheuren. Ze zou sterven voor een tweede kans, maar diep van binnen wist ze heel goed dat dat waarschijnlijk de enige oplossing was: het leven bood namelijk geen tweede kansen. Ze zouden nooit meer samen kunnen zijn zoals het ooit geweest was. De dood van Adelaarsvacht zou altijd als een geest tussen hen in blijven staan. Alle liefde op de wereld zou niet genoeg zijn om dat verlies goed te maken. Sommige wonden waren te ernstig om ooit nog te helen. Dit was er zondermeer één van.

Zijn stem, de geamuseerde ondertoon, het bijhorende plagende lachje, riepen haar terug naar het heden. Nog altijd was haar blik afwijzend en in zichzelf gekeerd, maar niet op dezelfde manier kritisch als even eerder. Ze wilde haar mond niet openen zonder wat te zeggen, maar ze wilde hier evenmin zwijgend blijven staan. 'Ik...' begon ze, maar haar stem stierf even snel weer weg. 'Dat kan je niet zeggen,' besloot ze toen. Ze realiseerde zich dat ze gekwetst klonk en had meteen spijt van haar toon en haar woorden. Ze wilde niet op hem in gaan, ze wilde hem geen ruimte geven om haar te charmeren. Meer boos op zichzelf, ze voelde zich een zwakkeling, dan op hem wendde ze opnieuw haar blik af.

**Profile**