Oorsprong afbeelding: Mag m van Alimarije gebruiken voor Falyn ^^

Name: Falyn
Breed: Mustang hybrid
Gender: Stallion
Age: ± 3 year
Parents: Unknown x Lye’et
Rank: 1
OOC-name: Sapphire || Maaike

Character: Anxious, suspicious, stubborn, lunatic ‘nd sharp.
In een korte periode is het karakter van Falyn compleet omgeslagen. Van een jonge hengst die opgeleid werd om in zijn vaders voetsporen te treden tot een complete mislukkeling, tot een ‘niemand’, die zijn leven niet langer zeker is. De plotse openbaring heeft ervoor gezorgd dat hij compleet in de war is geraakt, ontzettend nerveus is en achter alles wel iets zoekt. Hij bewandeld de paden van zijn leven niet zonder achter elke boom te kijken of daar niet toevallig iets gevaarlijks schuilt dat hem van achteren kan besluipen als hij er per ongeluk langs loopt. Echter zit zijn enorme koppigheid en standvastigheid vast in zijn genen, meegekregen van een van zijn ouders en een eigenschap die door zijn vader alleen maar gevoed werd. Hij had geleerd niet simpel toe te geven als een ander wat anders wou, alleen door koppig bij je punt te blijven zou hij –volgens zijn vader dan– de rest achter zich kunnen krijgen.
Echter heeft de onverwachte openbaring hem door de war geholpen. Waar hij eerst rationeel en verstandig kon denken produceert hij momenteel alleen rare kronkels in zijn gedachten die hem alleen maar meer in de war helpen dan het probleem op te lossen. Toch is hij niet een zielig schoothondje waar je zomaar een verhaal mee aangaat, die je een knuffel of aai over zijn bol kunt geven. Falyn kan ontzettend fel uit de hoek komen en is dan ook behoorlijk snel op zijn teentjes getrapt.


Past:
De herinneringen van mijn moeder zijn vaag, allemaal heel onduidelijk en zo ver weggezakt dat ik me haar amper herinner. Ooit, lang, lang geleden heb ik haar wel eens gezien, heeft ze me mijn naam gegeven en heb ik de eerste momenten van mijn leven met haar doorgebracht. Echter waren we nooit alleen. Een aantal dreigende gestaltes hielden ons altijd in de gaten en lieten ons nooit met rust. Toen wist ik niet wie ze waren, was te jong om te begrijpen wat er allemaal gebeurt is. Voordat ik het in de gaten had was ze ineens verdwenen, nergens terug te vinden en voelde ik me hopeloos alleen tussen alle grote, ruwe gestalten. Gelukkig was mijn vader daar, die de taak van mijn verdwenen moeder overnam en voor me zorgde. Als veulen trok hij veel met me op, speelde met me en liet me zien hoe het leven in elkaar zat. Hij leerde me zijn manier van leven, voedde me op en leerde me dingen die hij van belang vond. Al die tijd was hij mijn grote voorbeeld, wou ik zijn wat hij was als ik later groot zou zijn. Ja, ik heb hem een lange tijd geadoreerd, iets wat ik niet kan begrijpen nu ik op die tijd terug kijk. Hoewel hij zoveel als mogelijk tijd met me doorbracht voelde ik me alleen, eenzaam. Ouderlijke liefde, een goedkeurend gemompel, een schouderklopje of een compliment was niet iets wat een onderdeel wat geweest van mijn jeugd. Vriendschap of anderen van mijn leeftijd waren ook ver te zoeken, ik had niemand mee te spelen behalve mezelf. En geloof me, daar is op den duur ook niet veel meer aan. Zeker als je ouder en baldadiger wordt.

Toch heeft ‘mijn vader’ me nooit overdreven op mijn plaats gezet omdat ik te ver ging, ik wist waar de grens lag, heb hem meerdere keren opgezocht, maar nooit overschreden. Zo verstandig was ik wel, gezien ik meerdere keren heb meegemaakt hoe hij anderen hun plaats wees en hij daar niet bepaald vriendelijk onder was. Een enkele keer had hij wat botbreuken veroorzaakt bij een van zijn volgelingen die de fout in was gegaan. Die ervaringen hadden er wel voor gezorgd dat ik me enigszins gedeisd hield, bang om de woede over me uit te roepen van diegene waarvan ik wilde dat hij me zag staan en mijn aanwezigheid waardeerde. Iemand die moeite en tijd in me stak om te worden wat hij voor ogen had.

Echter was er een dag die voor mij alles heeft omgegooid. Alles wat ik kende, waar ik al die jaren voor geleefd had waren niets meer waard. Het betekende allemaal niets meer, ik was niets meer. Hoe kon ik weten wie ik was als mijn herinneringen aan mijn moeder bijna helemaal verdwenen waren en mijn vader niet de vader bleek te zijn wie ik dacht dat hij was? Opheldering heb ik niet gekregen, bevestigingen alleen maar des te meer. Diegene die me het slechte nieuws had gebracht was kort na die alles veranderende dag gevonden, er was niets meer van hem over. Het lichaam was gebroken, helemaal bewerkt tot er een misvormd hoopje over was. Het leek niet eens meer op iets wat ooit een paard was geweest, mismaakt en vervormd als het kadaver was. Dit sloeg mij angst aan, maakte me schichtig en zorgde ervoor dat ik me terug trok. Overdag probeerde ik mezelf zo goed als mogelijk te verbergen, schuil te houden voor diegene die het gedaan had. ’s Avonds trok ik rond om zo ver als mogelijk bij de plek des onheil weg te komen. Ik was mijn leven niet zeker meer, achter elke boom kon gevaar schuilen, iedereen kon wel eens een verrader zijn. Nee, ik nam het zekere voor het onzekere en bracht mezelf, mijn zielige bestaan, in veiligheid. Nu ben ik op zoek naar antwoorden, antwoorden die mij meer duidelijkheid geven over mijn bestaan. Antwoorden die mij vertellen wie ik ben, waar mijn levensweg ligt en waar ik mijn toekomst op kan bouwen. Totdat ik die antwoorden heb blijf ik achterdochtig, zoek gevaar dat er niet is. En dat enkel en alleen omdat mijn jeugd een totale leugen was.