Het was bijna vollemaan, nog één dag en de maan zou helemaal rond zijn en een periode afbakenen en de volgende starten. Toch was de dag voor vollemaan ook een mijl punt. Vanaf vandaag zouden schimmen vol energie zitten en de drang hebben om slachtoffers te vermorzelen onder hun krachtige hoeven. Of veulens tot wezen maken, merries opzadelen met een kind dat ze eerder zouden verstoten dan opvoeden. Echter waren het alleen maar verhalen die Gabrielle door kon vertellen, ze had de gebeurtenissen zelf nog nooit eerder met haar eigen ogen beschouwd. Niet dat dat kwam vanwege haar leeftijd, ze was oud genoeg om al zeker 24 volle manen te hebben meegemaakt. Het was omdat ze pas net enkele weken in dit gebied leefde. En de hechtte kudde, het gevoel van veiligheid, had ervoor gezorgd dat ze zich thuis voelde. Herinneringen aan haar vorige leven had ze niet, alsof ze alles was kwijtgeraakt na haar eerste nacht hier. Ze zou de anderen niets kunnen vertellen over haar jeugd, over haar ouders, haar vrienden of de verdere kudde. Toch kon ze wel raden hoe ze hier beland was. Koppig en enthousiast als ze was had niemand de kleine Gabby tegen kunnen houden toen ze de kudde moest en zou verlaten. Ze wou haar eigen leven starten, opbouwen. Een nieuwe familie vinden, vrienden krijgen, iemand vinden die haar onder diens hoede zou nemen en alles over het leven zou leren. En uiteindelijk wou ze gewoon haar eigen familie. Haar kinderen, een hengst waar ze om zou geven en die door het vuur zou gaan om haar te beschermen. Maar ja, welk jong meisje droomde daar nu niet van? Gabrielle in ieder geval wel.

De passen van de jonge merrie waren voor haar grootte vrij ruim, maar vergeleken met de meeste andere paarden zou ze hele korte stappen maken. Ook zouden alle doorsnee paarden ook stukken groter worden dan zijzelf als ze eenmaal volgroeid zou zijn, het ras waar haar beide ouders –waarover ze nu niets meer kon vertellen– toe behoord hadden waren pony rassen. Het had haar in haar korte leventje nog niet eerder gehinderd, dus waarom nu spontaan wel? Het was haar wel duidelijk verteld dat ze tijdens de onheilspellende blauwe vollemaan in het kuddegebied bij de kudde zelf moest blijven, maar haar dorst had haar toch naar het water getrokken. De naïeve jonge Gabrielle zag het gevaar gewoon niet in. Het zou niet raar zijn als ze met een grote glimlach op haar gezicht voor de donkere schim zou eindigen. Om die vervolgens een woordenstroom toe te sturen met allerlei vragen. Tja, dat was Gabby nu eenmaal.

Waterdruppels vielen van haar kin terug in het water toen ze haar hoofd hief. Vanuit haar ooghoeken had ze de komst van een wit gestalte gezien. Enthousiast over de nieuwe verschijning draaide haar beide oren naar voren toe en keek rustig toe hoe hij langzaam maar zeker haar kant op kwam. Ondertussen had ze ook haar lichaam in zijn richting gedraaid en draafde met in verhouding nog steeds kleine passen in zijn richting. Daarbij vlogen haar voskleurige manen en staart achter haar aan. ”Hallo” klonk haar begroeting richting de hengst terwijl ze naar hem opkeek. Niemand zou het enthousiasme en opgewektheid in haar uitstraling missen, maar of iedereen het nu zo op prijs stelde wist ze niet. En om eerlijk te zijn zou ze dat ook nog niet eens doorhebben. ”Mijn naam is Gabrielle, maar als je wilt kun je me Gabby noemen” ging ze haast onverstoord verder zonder echt op een antwoord te wachten.

Het zou de eerste keer zijn dat de jonge merrie een blauwe maan mee zou maken. Terwijl ze er eigenlijk al zeker vierentwintig had kunnen bijwonen als ze in dit gebied geboren was. Nee, ze kwam ver, ver van hier. Ergens waar de wereld heel anders in elkaar zat en waar gevaar uit een totaal andere hoek kwam. Moeder natuur had daar de touwtjes in handen gehad en het land gaf zich maar al te graag over aan die grillen. Het was een wereld waar elk paard zich stuk voor stuk moest aanpassen. Dit kon op meerder manieren gaan en het lag er ook aan waar je in het land leefde. Gabrielle zelf had er niet lang genoeg geleefd om een verandering te kunnen ondergaan, ze was verder getrokken omdat ze het idee had gehad dat ze er niet meer thuis hoorde. De merrie die haar onder de vleugels had genomen en haar over het leven had geleerd had het leven geschonken aan een eigen dochter. Een opvolger, haar vervanging. Zo had ze het tenminste gezien en de Welsh Cob met haar pasgeboren kind achter zich gelaten. Er was geen plaats geweest voor de vos roan spotted blanked merrie, een plaats die ze wel gevonden had in Axis zijn kudde. Het voelde goed, de grote hechte groep. En toch miste er iets. Er was niemand die zo met haar omging zoals Elixir had gedaan.

Legend zijn woorden deden haar opnieuw opkijken, de sombere gedachten daarbij uit haar hoofd geschut en een en al oor. Toch verbaasde zijn woorden haar opnieuw, wie vond een goed gesprekje nu niets? Contact met andere was toch een pre om je niet eenzaam te voelen? ”Wat is er mis met die schaduwen dan?” klonk haar vraag vrij direct terwijl ze nog steeds omhoog keek om de witte hengst aan te kunnen kijken. ”En hoe moet ik weten of iemand een schaduw is? Iedereen heeft een schaduw toch? Zelfs onder deze rara blauwe maan..” ging ze haast onverstoord verder terwijl ze uit probeerde te zoeken wat er in hemelsnaam mis kon zijn. Oké, oké, natuurlijk klopte er iets niet. De blauwe maan hoorde een beetje zacht geel/wit/beige te zijn, ook een aparte kleur om te benoemen, maar blauw was een te abstracte kleur voor de bol aan de hemel die ’s avonds wat zonlicht weerkaatste.

”U? Nee joh, ik ben geen u, het zou eerder andersom kunnen zijn. Je moet respect hebben voor de ouderen. En gezien het feit dat je helemaal ben uitgeschimmeld moet je al zeker ouder zijn. Jonge schimmels hebben een donker grijze kleur” ging ze enthousiast verder met haar biologie les tegenover de volwassen hengst. Voor zover zij wist was iedere schimmel die zij had gekend voor hun tiende al helemaal wit geweest, dus hij zou in haar ogen zeker die leeftijd moeten hebben. Al wierp het licht van de maan een raar blauw schijnsel over hem heen wat hem zeker een mysterieuze uitstraling af. En daardoor werd haar interesse alleen maar getriggerd.
En opnieuw zorgde Legend zijn woorden voor een woordenstroom in haar hoofd. Wat bedoelde hij daar nu mee? Waren schimmen een soort roofdieren die ’s avonds paarden aanvielen. Maar waarom had iemand haar dat dan gezegd en was er niemand geweest die haar had teruggeroepen toen ze richting het water was gedarteld. ”Als je die heuvel op loopt zie je de kudde al hoor” was haar eerste reactie, waarbij ze met haar neus een richting aanwees. Zo was het toch? Zo ver had ze nu ook weer niet gelopen hoor, ’s avonds was ze het allerliefste gewoon dicht bij de andere in de buurt, alleen was ook maar zo alleen.

De woorden die vervolgens uit de witte hengst kwamen zorgde voor een hele grote glimlach die haar mondhoeken optrok. Nog hoger en haar gezicht zou haast in tweeën splijten. Haar vosse staart sloeg enthousiast door de lucht en haar hoofd schudde ze eens, waardoor haar manen als een waaier door de lucht gingen. ”Lijkt me leuk, Legend! Waar ga jij heen dan?” Als sneeuw voor de zon waren alle kronkels uit haar hoofd verdwenen, van het ene op andere moment stond ze niet meer stil bij het feit dat hij daarnet nog had gezegd dat het alleen gevaarlijk was en je niet wist wie een schim of een normaal paard was, zij in ieder geval niet. Dus voor hetzelfde geld zou ze nu niets vermoedend met een schim meegaan en verder van de kudde afdwalen.

Dat ze door zijn simpele woorden in de war raakte was niets waar hij iets aan kon doen. In haar eerste levensjaar was ze te jong geweest om iets van het hele vollemaan gebeuren te snappen. Vervolgens was haar moeder in een bosbrand omgekomen waarna haar vader Vouh weigerde haar nog te zien. Ze had het altijd geweid aan het feit dat ze teveel op haar moeder leek, hem teveel aan zijn overleden liefde deed herinneren. Maar tegelijkertijd had zij niets met het lot van haar moeder te maken. Ja, ze was aan Issys’ zijde geweest toen ze in de problemen raakte, maar in blinde paniek was ze totaal de andere kant op gegaan. Of zoiets moest het geweest zijn. Gaby zelf kon er bijna niets meer van herinneren, enkel het beeld van haar moeder volledig in vuur en vlam.. Nee, die gedachten, dat beeld, kon ze niet meer uit haar hoofd krijgen. En vanaf dat moment had ze een hele lange poos niet meer in BMH geleefd, ergens waar het stukken vrediger en kalmer was. Het was goed geweest, tot Poison was geboren. Op een of andere manier had ze opnieuw het gevoel gehad dat ze niet langer gewenst was, dat niemand haar wou en dat ze maar beter weg kon gaan. Al met al had ze dus niet kunnen weten van de schimmen en hun terror onder de blauwe maan. Niemand had ooit de moeite genomen het haar uit te leggen, en wie zou dat gedaan moeten hebben..?

Toen hij het bestaan van de schimmen, van de meedogenloze en harteloze monsters, bevestigde kon ze hem alleen maar aankijken. Alle uitdrukkingen leken van haar gezicht af te glijden, zoals een regenbui de modder van de rotsen afspoelde. Het was iets onwerkelijks, iets wat niet kon bestaan, iets wat gewoon niet op deze wereld thuis hoorde. Hoe kon het dan zijn dat ze er toch wel waren? Hoe hadden ze hun plaats gevonden in de kringloop van het leven? Als er niets was wat op de schimmen joeg, hoe zouden zij als normale paarden het dan ooit kunnen overleven? Het zou betekenen dat ze met steeds meer en meer zouden zijn, waardoor zij in verhouding steeds verder wegzakte in het onstabiele evenwicht wat er nu was. Met de uiteindelijke gevolgen dat ze op den duur niet meer bestonden. Dan zouden of de schimmen sterven vanwege voedselgebrek, of ze zouden wegtrekken. Maar zouden ze buiten het gebied van de blauwe maan nog wel dezelfde krachten hebben? Onwillekeurig trok er een rilling over haar rug heen en sloot ze daarbij haar ogen kort. Om daarna tijdens het slaan van een diepe zucht weer naar Legend op te kijken.

Zijn nieuwe rang was iets waar ze nog niet over was ingelicht. Ze was dan ook nog maar kort weer terug in het land waar ze bijna drie jaar geleden geboren was. Haar hoeven lieten afdrukken achter in de sneeuw terwijl ze tegen de stroming van de rivier in langs de oever liepen. Haar ogen gleden af en toe naar de witte hengst naast haar. Gaby mocht hem wel, ondanks het feit dat hij haar minder plezierige dingen vertelde. Hij bedoelde het goed, toch? Toch zorgde zijn volgende woorden ervoor dat ze wegkeek en voor zich uit staarde terwijl ze in hetzelfde tempo doorliepen. Lichtjes schudde ze met haar hoofd van nee. ”Waarom had ze me dan niets gezegd? Waarom had ze zich dan überhaupt laten dekken als ik genoeg voor haar was geweest..?” antwoorde ze zachtjes. Natuurlijk zou Lixi zich willen voortplanten, maar dat had ze toch ook pas kunnen doen als haar pleegdochter oud genoeg was haar eigen leven te gaan leiden? Een diepe zucht ontsnapte tussen haar lippen.

Zijn verontschuldiging trok haar uit haar gedachten, gelukkig maar, ze hoefde niet aan het verschrikkelijke lot van haar moeder herinnerd te worden. Er waren zaken in het leven waar ze zich veel beter mee bezig kon houden, een goed en gezellig gesprek met Legend bijvoorbeeld. Demonsief schudde de spotted blanked merrie haar hoofd, alsof ze met die beweging de herinneringen en gedachten weg wou schudden en uit haar hoofd wou verbannen. Daarna opende ze haar ogen opnieuw en zocht die van de witte hengst. Een poging tot een glimlach gleed weer over haar gezicht, maar het zou duidelijk te zien zijn dat deze niet was zoals de anderen hiervoor. ”Nee, nee. Geen verontschuldigingen, nergens voor nodig. Je doet enkel wat je het best acht, een onwetend iemand zoals ik inlichten over gevaren” was haar reactie dan ook op zijn verontschuldig. Ondertussen keek ze nog steeds naar hem op, hij was nu eenmaal groter dan zij ooit zou worden. Gabrielle wist dat ze altijd klein van stuk zou zijn, de één meter en vijftig centimeter zou ze nooit en te never passeren, dat was gewoon niet voor haar weggelegd. En daar had ze zich bij neer gelegd, ze wist dat er niets was wat het zou kunnen veranderen en het kon haar ook helemaal niet schelen. Zo was ze gewoon, het zat nu eenmaal in haar genen. En ermee zitten deed ze ook allang niet meer, waarom zou ze zich er druk om maken? Dan kon ze zich beter bezig houden met de vragen die al in haar hoofd rondspookten, die antwoorden waren belangrijker. Daarnaast waren er zelfs nog nuttigere dingen die ze kon gaan doen.

Zonder haar ogen van Legend af te wenden luisterde ze naar zijn verhaal, zijn uitleg over wat Lixi’s motivaties had kunnen zijn. Hoofdschuddend keek ze hem aan, weigerend hem op zijn woord te geloven. ”Nee, niet de rest van mijn leven.. Maar nog een poosje onder haar hoede had geen kwaad gekund..” antwoorde ze hem dan ook zachtjes. Ze had nog te weinig ervaring in het leven op gedaan om zelfstandig verder te kunnen gaan, ze had Elixir’s hulp er graag bij gehad. Ze zou zich stukken zekerder hebben gevoeld dan nu het geval was. Ze had via via moeten horen –van een vreemde nog wel– hoe deze wereld in elkaar zat. Schimmen en allerlei andere dieren die niet het beste met haar voor hadden. Het was toch stukken beter geweest als ze allang was ingelicht voordat ze het aan levende lijve zou ondervinden..? Met een zucht liet ze haar hoofd een stukje zakken, voordat ze naar steun zoekend weer richting de witte hengst keek. Onbewust bewoog ze zich tijdens het lopen dichter naar hem toe, in een poging steun te krijgen van zijn aanwezigheid. Op dit moment was het heel duidelijk merkbaar dat Gabrielle nog ontzettend jong was, het naïeve had hij ongetwijfeld allang opgemerkt.
Toen hij voorstelde om terug naar de kudde te gaan knikte ze eens, in combinatie met een soort toestemmend geluidje. Zonder nog echt te kijken waar ze heen gingen, hij kon haar net zo goed richting een ravijn leiden, volgde ze zijn afbuiging richting de rest van de kudde. De kudde waar ze beide thuis hoorde, de kudde die hun veiligheid zou verschaffen en hopelijk ook meer vreugd. Gaby vond het verschrikkelijk om zich zo down te voelen, haar hele stemming naar de knoppen, echter wel voor een goed doel. Ze wist nu van het bestaan van wezens die haar het leven hadden kunnen nemen zonder dat ze er zelf erg bij had gehad.