Hazelaar <3

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Zijn rechterachterbeen gleed weg op de kale, gladde rotsgrond van de berg en een uitstekende rotspunt liet een spoor van bloed achter op zijn lichte vacht. Hij vervloekte zichzelf om deze onvoorzichtigheid en plaatste zijn hoef op steviger terrein. Voorzichtig, testend, strekte hij zijn achterbeen en plaatste zijn gewicht van links naar rechts om te controleren of de wond slechts oppervlakkig was. Toen hij geconstateerd had dat dat zonder meer het geval was, zette hij zijn afdaling voort. Zoals gewoonlijk kostte de afdaling hem meer moeite dan de beklimming, maar toch was de tijd die het hem kostte om beneden te geraken opmerkelijk gering. Het mocht duidelijk zijn dat dit iets was waar hij ervaring mee had.

De gestalte van de hengst was niet bijzonder opvallend: hij was niet bijzonder groot of gespierd. Zijn bouw neigde naar rank, zijn hoogte naar gemiddeld tot klein voor een hengst. Hij had een slanke hals en een fijn gevormd hoofd. Dunne maar lange manen die in smalle dreads over zijn hals vielen. Wat hem anders maakte was zijn geoefende manier van bewegen en de subtiele spieren die als staalkabels over zijn lichaam liepen. Een enkele blik was genoeg om in te zien dat dit een krijger was: iemand die geboren en getraind was om te vechten. Dit was een jager, mogelijk zelfs een moordenaar. Wat aan hem opviel was de kleur van zijn ogen – ze hielden het perfecte midden tussen groen en blauw –, van zijn vacht – de hete gouden kleur van zand in de laatste uren van de zon –, de groene en blauwe glaskralen in zijn manen en staart. Maar meest opvallend van al waren de vier littekens aan weerzijdes van zijn schoft: niet zozeer groot, maar wel dik, al was de kleur bijna net zo licht als zijn vacht.

Eenmaal bij de grens van het naaldwoud gekomen, werd de berghelling minder stijl, maar de hengst behield hetzelfde, haast langzame tempo. Hij wist als geen ander dat de bomen hem de mogelijkheid tot snel draaien en wenden benamen en al hoewel het zicht niet het zintuig was waar hij op vertrouwde, werd die door de de vele begroeiing nog verder verslechterd. De geur van andere paarden dwong hem echter om zijn afdaling door dit dennenbos voort te zetten: alhoewel er hier zo nu en dan een paard kwam, vertelde de lichte geuren hem dat dit een uitzondering was; het hart van de kudde lag nog vele honderden meters verder naar beneden. Hij had het dal enkele uren geleden al mogen aanschouwen: de rivier, die enkele meters breed moest zijn, niet groter dan een glinsterende regenworm. De kleuren waren niet meer geweest dan een waas, maar niettemin had hij zichzelf gedwongen om te kijken, goed te kijken, en elk detail in zich op te slaan. Hij wist dat de meest betekenisloze details later mogelijk zijn leven konden redden. Ook dat was reden dat zijn tempo nu uitermate laag lag: het gaf hem de gelegenheid om dit woud in zich op te nemen, zodat hij er later snel en moeiteloos zijn weg in zou kunnen vinden.

Het zachte kenmerkende ruizen van het struikgewas attendeerde hem erop dat er een paard naderde. Hij schatte snel de positie in en draaide zijn lichaam zo dat het naderende dier geen zicht had op het bloed op zijn rechterachterbeen. Hoewel de wond slechts gering was – zeker voor zijn doen, wist hij wel beter dan een onbekende zijn mogelijke zwakheden te tonen. Zo bleef hij staan, geduldig wachtend: zijn lichte hoofd trots geheven, de blik in zijn turquoise ogen behoedzaam en afstandelijk.

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Kleine babbelende hazelnoot . Rank 1

De kleine voskleurige hazel draaft met een vlotte, efficiënte tred door het bos. Niet naar een plaats in het bijzonder, gewoon door het bos terwijl haar gedachtes elders waren. Ze dacht aan Kracht van de Storm, het was duidelijk dat hij genegenheid voor haar koesterden en dat maakte dat Hazel zich voor het eerst meer dan die kleine merrie voelde. Haar gedachten schoten van Kracht van de Storm naar Waterval bij Maanlicht, hij was een heel ander verhaal want alhoewel Hazelaar een grote genegenheid voor hem voelde zou hij zijn genegenheid, als hij die al voelde, niet aan haar laten zien. Liefde was een lastig begrip, vooral omdat liefde en pijn zo dicht bij elkaar lagen en Hazel wist dat ze hier voorzichtig mee om moest gaan.

Abrupt wordt Hazeltje uit haar gepeins gehaald wanneer er voor haar geritsel klinkt dat haar vertelde dat ze hier niet alleen rond draafde. Direct zet ze haar lichaampje stil en heft ze nieuwschierig haar hoofdje op richting de bron van het geluid. Ze zet nog enkele passen naar voren en ziet vervolgens de gouden hengst staan. Een vrolijke glimlach verschijnt op haar gelaat bij het zien van de schitterende hengst, hij was anders dan de meeste hier op BMH. Hij was voor een hengst klein van stuk, zijn lichaam was goud en zijn ogen turquoise. De hengst zag, alhoewel klein van stuk, er atletisch uit.. Niet als een bodybuilder maar meer als een topsporter, en deze kleine feitjes vertelde Hazel dat de hengst waarschijnlijk veel meer in zijn mars had dan op het eerste gezicht deed blijken. De observatie die ze hier deed duurde niet meer dan enkele seconden, daarna begon de kleine babbelende hazelnoot te doen waar ze het beste in was: babbelen. "Hallo daar Regenboog bij Bliksem" zegt de kleine Hazel tegen de gouden hengst terwijl haar hazelnoot bruine pientere oogjes die van hem opzoeken. "Immers zo'n prachtig kleurenpalet vind je alleen bij een regenboog, goud, turquoise en blauw met groene kralen. Toch verteld jouw lichaam meer moet je weten, rank gebouwd, klein van stuk maar spieren van staal. Je ziet er nog het meeste uit als een panter" haar vrolijk glimmende oogjes glijden even naar de littekens op de schouders van de hengst en vervolgens weer naar zijn ogen "Evenals de bliksem kun jij plots fel uit de hoek komen, op het eerste oog rank en ongevaarlijk maar bij aanraking af en toe gevaarlijk. Regenboog bij Bliksem" Dit was de vlotte uitleg die de merrie de hengst gaf over de naam die ze hem even geleden had gegeven, het was iets wat Hazeltje altijd deed. Een oude gewoonte die ze niet zou veranderen, want zo vond Hazel was een naam iets dat je moeder had gegeven bij de geboorte en was het niet iets permanent, het hoefde niet eens bij je te passen. Hazel gaf je liever iets wat zij vond dat wel paste.

"Ik ben Hazel, Hazel Rah, Kleine Bruinvacht, Babbelende Hazelnoot, Merrie van 1000 woorden. Het zijn allemaal namen die mij eens zijn gegeven, mijn moeder echter heeft mij Hazelaar genoemd omdat ik ben geboren onder een gigantische Hazelaar op een mooie lente morgen." Hazelaar kijkt even nieuwschierig om haar heen alvorens ze haar oogjes weer op de hengst laat rustten, telkens weer was ze verbaasd door de pracht van de hengst en diens ogen. "Je ogen doen het hem wist je dat?" Merkt ze vervolgens op "Een wonderlijke combinatie van groen en blauw, heb het nog nooit eerder gezien." Hazel haar oogjes waren simpel donkerbruin, haar vachtje vosbruin en haar manen vosblond. Haar hele voorkomen was eenvoudig, klein van stuk, vos van kleur en geen enkele aftekening. Hazel was zo'n pony die je totaal over het hoofd zou zien was het niet dat haar karakter ervoor zorgde dat ze meer opviel dan wie dan ook.

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Vladimir opende zijn mond … en sloot hem weer. Niet wetend wat hij in hemelsnaam kon zeggen op de waterval van woorden die over hem heen uitgestort werd. Hij besloot al snel dat het verstandiger was om te zwijgen en te luisteren naar wat de merrie te zeggen had dan haar te onderbreken. Ondertussen nam hij de om haar in zich op te nemen: ze was klein van stuk, maar stond stevig op haar korte beentjes. Ze had een hoogst intelligente uitstraling en pientere bruine ogen. Zijn levenservaring vertelde hem dat dit iemand was die makkelijk aardig gevonden werd en wiens aanwezigheid je maar moeilijk kan afwijzen. Hij voelde zich meteen tot haar aangetrokken: wetend dat oprecht aardige wezens bijzonder zeldzaam waren.

Hij zou haar alledaagse onopvallendheid een gift noemen: hijzelf was iemand die altijd de aandacht naar zich toetrok, en was daarom de prijs van eenzaamheid op waarde gaan schatten. Dit was een merrie die makkelijk kon gaan en staan waar zij wilde – en bovendien met iedereen vrienden zou kunnen worden waar ze tegen aanliep. Ze was wel bespraakt en gul met haar complimenten. Nu al, terwijl ze niet eens wist wie hij was of waar hij vandaan kwam. Net zoals hij haar nu al benijdde, wetend dat zij gaven en vermogens had waar hij alleen maar van zou kunnen dromen.

Zonder zijn aandacht op de omgeving ook maar een halve seconde te laten verslapen, liet hij een deel van spieren wat ontspannen en zijn hals enigszins zakken zodat hij meer op ooghoogte met de merrie kwam. Hij was niet bijzonder groot, maar zij was nog altijd vele malen kleiner. 'Merrie van Duizend Woorden, wonderlijk.' Zijn blauw groene ogen keken onderzoekend in de haren. 'Ik heb al vele omzwervingen gemaakt, en meerdere paardjes ontmoet die even klein en onopvallend waren als jij, maar nooit ben ik iemand tegen gekomen die even complimenteus als welbespraakt is.' Hij wierp haar een halve glimlach toe, voordat zijn blik weer bekoelde. 'Ik ben Vladimir, maar Regenboog bij Bliksem klinkt mij ook wel chique in de oren.' Hij hief zijn hoofd weer op en liet zijn blik langs de vele naaldbomen glijden; zijn oren gespitst op de geringste vorm van onraad.

Zijn ogen flitsten echter onmiddellijk terug naar de merrie toen deze onderwerp van gesprek werden. Even als eerder was zijn blik zowel onderzoekend als licht afstandelijk. 'Ik denk niet dat ik voor mijn beurt spreek als ik zeg dat er wel meer aan mij is dat je nog nooit eerder gezien hebt.' De halve glimlach zocht opnieuw vluchtig een weg langs zijn lippen. 'Uiteindelijk...' Zijn stem stierf weg en hij liet zijn ogen langs haar lichaam glijden. 'Hoe oud ben je Hazelaar?' Ze zag er jong uit, ze gedroeg zich als een jonge merrie, maar hij keek er voor uit om haar werkelijk tot jong te bestempelen voor het geval ze niet zo jong bleek te zijn.

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Kleine babbelende hazelnoot . Rank 1

De kleine Hazel knikt even bij de naam van de hengst, Vladimir kon er mee door maar toch zou de merrie hem gewoonte getrouw Regenboog bij Bliksem blijven noemen en de hengst leek er geen problemen mee te hebben. Dat hadden ze overigens zelden, op een of andere manier kon Hazeltje veel doen en zeggen zonder dat er geïrriteerd op gereageerd werd. Wanneer de hengst vroeg naar haar leeftijd beantwoord ze de vraag vrijwel direct naar waarheid "Ik ben 5 lentes oud" spreekt de merrie, aangezien het net lente was geworden was het een simpele conclusie dat de merrie pas net een jaartje ouder was geworden.

"Ook ik heb gereisd" Spreekt de merrie vervolgens, voortbordurend op de reactie die hij even geleden had gemaakt over het vele reizen en het feit dat hij nog niet eerder een merrie als zij was tegen gekomen. "Bij jouw is het duidelijker te zeggen.. Dat je niet van hier komt. Ik kom ook niet van hier maar ben dit inmiddels wel als mijn thuis gaan zien. Dat is fijn moet je weten." Hazel knikt bij de laatste woorden bevestigend "Om een thuis te hebben gevonden, sommige vinden hun thuis op de plek waar ze geboren zijn, anderen vinden ze pas later en sommige vinden nooit een thuis. Ik ben blij dat ik mijn thuis al heb gevonden.. En jij Regenboog bij Bliksem, heb jij je thuis al gevonden? Of ben je nog steeds op zoek? Of wellicht zoek je helemaal geen thuis alhoewel dat me geen bevredigend vooruitzicht lijkt, want we kunnen lange tijd zonder thuis maar zoals een ieder zal er ook voor ons een tijd komen dat het reizen niet zo gemakkelijk meer af gaat en dan is het heerlijk om een thuis te hebben"

De kleine Hazel Rah babbelt even gemakkelijk voort over van alles en nog wat zonder hier zelf ook maar echt erg in te hebben. Ze was altijd welbespraakt geweest en had nooit moeite met een gespreksonderwerp te zoeken, ze had een woord nodig en kon daar een hele conversatie uit trekken. En als ze geen woorden kreeg dan had ze de omgeving, een kleine gebeurtenis en anders altijd nog haar verleden of het heden om over te praten. Ja gespreksstof genoeg, de kleine Hazel was daarom ook altijd verbaasd dat sommige zo'n moeite hadden met praten. Vele paarden waren zwijgzaam, er kwam geen goed woord uit en wanneer ze Hazeltje tegenkwamen waren ze verbaasd door de waterval aan woorden die uit haar mond stroomde. Hazel niet, die was niet anders van zichzelf gewend.

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Hij glimlachte onwillekeurig bij de bevestiging van zijn onuitgesproken gedachte over haar jeugdige leeftijd. Sommigen zouden vijf lentes al als een paardenleven lang zien, maar hij wist wel beter: vijf lentes was niks, dan was je amper oud genoeg om jezelf volwassen te noemen. Hij was ruim twee keer zo oud en wist vrij zeker dat zelfs hij nog niet alles gezien had, terwijl hij meer plaatsen had gezien dan menigeen in zijn gehele leven. Hoewel het hem niet verbaasde dat de merrie niet van hier kwam, verbaasde het hem wel dat ze dit haar thuis noemde. Maar hij verbaasde zich nagenoeg elke keer over het vermogen van de meeste paarden om te zetelen.

'Home is where the heart is,' mompelde hij binnensmonds, terwijl zijn ogen opnieuw langs het woud dwaalden. Ze wist echter opnieuw zijn aandacht bij zich terug te roepen door hem een directe vraag te stellen. Al gaf ze hem niet de kans om te antwoorden: ze gooide, al babbelend, eerst een andere reeks gedachten eruit die bij nog bij haar vraag hoorde en zweeg toen pas. Hij betrapte zichzelf erop dat het hem enigszins moeite kostte om geen belangrijke details uit haar verhaal te vergeten: haar gemak om van het ene op het andere onderwerp over te gaan was even groot als het gemak waarmee ze de woorden wist te bedenken en op te lepelen.

'En wat, Hazelaar, als mijn thuis in het reizen ligt?' Hij nam vluchtig de tijd om een vlieg weg te happen die de wond op zijn achterbeen wel een smakelijk hapje vond en richtte toen zijn lichte oren weer op de kleine merrie. 'Ik sterf nog liever dan dat ik niet meer zou kunnen reizen. Thuis zit niet in een plek, zelfs niet in anderen, thuis woont in je hart. Je kan je alleen thuis voelen als je bereid bent om ook ergens thuis te zijn. Mijn hart ligt in het reizen en thuis woont in mijn hart.'

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Kleine babbelende hazelnoot . Rank 1

De kleine Hazel kantelt geïnteresseerd haar hoofdje iets bij het horen van de visie van de hengst, een klein moment nam ze om over de woorden na te denken en knikt vervolgens van ja. "Daar zit wat in Regenboog bij Bliksem" spreekt kleine Hazel, verrast door de diepzinnigheid van het antwoord. "Wat als je hart bij een ander ligt Regenboog bij Bliksem, wat als je in een bepaalde kudde je hart hebt gegeven aan paarden die er wonen. Of misschien wel aan de rivier die er stroomt. Maakt dat de plaats automatisch je thuis?" even kijkt de merrie peinzend voor zich uit, ze was duidelijk druk bezig het antwoord van de hengst in haar eigen theorie te rijmen. "Het eeuwige reizen lijkt me een eenzaam bestaan, je komt overal wel paarden tegen maar nergens kun je jezelf echt binden want de onrust je bloed verteld je dat je weer door moet. Nee ik hou van reizen maar het is me opgevallen dat overal nagenoeg hetzelfde staat te wachten, kuddes, rivieren, bossen, zeeën. Het is overal anders maar uiteindelijk lijkt het allemaal verdacht veel op elkaar"

De kleine Hazel slaat haar oogjes weer op naar de hengst voor haar "Hoe oud ben jij eigenlijk Regenboog bij Bliksem?' vraagt de kleine merrie aan de gouden hengst voor haar neus. Ze gokte dat hij beduidend ouder was als haar, hij had iets over zich dat vertelde dat hij al aardig wat levenservaring had opgedaan. Toch zag hij er nog goed uit, atletisch, in prima conditie. Waarschijnlijk door het velen reizen gokte de kleine Hazel Rah. Want als je het lichaam maar genoeg bleef uitdagen zou het niet verslappen, althans dat hoopte de kleine Hazel maar.

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Een geamuseerd geluid ontsnapte aan zijn keel bij het horen van de overpeinzingen van de jonge merrie: het was verrassend hoe diep ze op zijn woorden inging en hoe zij ze binnenstebuiten keerde en in een andere vorm goot om ze uiteindelijk toch terug in hetzelfde verhaal te stoppen. Zijn eerste gedachte bleek nog steeds de beste omschrijving te zijn: wonderlijk. 'Wie weet Hazelaar. Ik ben nog nooit mijn hart verloren aan een paard of aan een plaats, in ieder geval niet meer dan dat ik mijn hart verloren ben aan het reizen. Dus daar kan ik niet over oordelen.'

Hij luisterde zorgvuldig naar haar verdere woorden en veronderstellingen. Waar hij zich met geen mogelijkheid in kon settelen. 'Het is waar dat het ene bos op het andere bos lijkt, en de ene rivier op de andere rivier, maar er zijn plaatsen die uniek zijn in de wereld. Ik heb wouden gezien met bomen zo hoog als bergen, wouden die altijd vochtig zijn, maar tegelijkertijd ook warm en benauwd. En kleurrijk,' zijn lichte ogen lieten een gepassioneerde flonkering zien, 'ik denk niet dat je daar ooit geweest bent, want dan zou je zonder zeggen dat er unieke plaatsen in de wereld bestaan. Die kleuren daar, Hazelaar, zo wonderlijk, zo intens en overweldigend. Daarbij is het groen van dit woud dof en levenloos, de bloemen hier zijn mat en kleurloos. Pas als je daar bent geweest weet je wat kleur werkelijk is en betekent.' Hij schudde zijn hoofd, glimlachte en stond zijn geest voor een moment toe om af te dwalen naar vreemde en verre streken. Aan de oppervlakte dan, want zijn onderbewuste dwaalde geen moment af: integendeel, er was nog steeds geen enkel detail wat hem ontging.

Ook haar volgende vraag doet hem glimlachen. 'Ouder dan jij.' Zijn toon was licht en ontspannend, ja, zelfs enigszins plagend. De merrie deed zijn normaal zo gespannen gemoed enigszins ontspannen en stond hem toe om haar oprecht te plagen. Het was een ander soort plagen dan het normale flirten wat hij gebruikte: dat was niet meer dan een spelletje, terwijl onder het oppervlakte met heel andere dingen bezig was. Nu was hij oprecht geconcentreerd op de kleine merrie en deed een eerlijke poging om haar aan het lachen te maken.

Toen, serieuzer, gaf hij werkelijk antwoord op haar vraag: 'Ik moet je bekennen dat ik niet precies weet wanneer ik geboren ben. Later dan de meeste in ieder geval, tegen het eind van de zomer, wanneer de dagen al behoorlijk begonnen in te korten. Het moet nu twaalf, misschien wel dertien wisselingen van de seizoenen terug zijn. De tijd laat zich moeilijk bijhouden als je zolang onderweg bent als ik,' concludeerde hij. Dit keer was zijn toon niet langer achteloos en was er een laag van afstandelijkheid ingeslopen. Niet direct afwijzend, maar wel terughoudend.

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Kleine babbelende hazelnoot . Rank 1

De kleine Hazelaar hangt duidelijk aan de lippen van de gouden hengst, het was een van de eerste keren dat ze hier een paard tegen kwam die ook echt interessante dingen terug te vertellen had. Wanneer hij vertelde over de geurige bloemen in kleuren die ze nog nooit eerder had gezien, over de warme, regenachtige klimaat. Hazel vond het geweldig en beelden het haar allemaal in, toch bleef ze met een vraagje steken. 'Maar als het daar zo mooi is Regenboog bij Bliksem, waarom ben je dan nu weer hier? Ik vind het hier prachtig, kan genieten van mijn omgeving maar het lijkt me moeilijk het hier nog mooi te vinden nadat je daar bent geweest. Kun je nog genieten van de zilveren rivier die hier stroomt? Van de bomen met hun eeuwenoude stammen, van de bloemen die hier, alhoewel minder kleurrijk en minder geurig, lustig bloeien? Kun je nog wel van de kleine dingetjes genieten wanneer je zulke grootheden hebt gezien?'

Hazel had de lichte stemwisseling gehoord wanneer hij vertelde over zijn leeftijd en had toen direct besloten daar niet langer op door te vragen. Zijn passie voor reizen was een veiliger onderwerp met de hengst die ze nog maar zeer kort kende. Toch mocht ze hem vrijwel direct, galant, vriendelijk en met de levenservaring die hij had was hij een van de interessantere paarden die ze was tegen gekomen hier op Blue Moon Horses.

'Soms snap ik ook niet waarom ik hier mijn hart heb neergelegd' Zegt de kleine Hazel terwijl ze even kort met haar kleine hoofdje schudde 'De nachten zijn donker en zitten vol met terreur, wanneer de hemel blauw kleurt is niemand veilig. De schimmen hebben een duidelijke interesse in deze kudde en toch heb ik het ervoor over. Ik ben ze ook nog nooit tegen gekomen moet je weten, misschien is het daarom dat ik er nog geen angst voor voel.' De kleine Hazel kijkt de hengst aan met haar grote, pientere, hazelnoot bruine kijkers. Uit alles in de kleine Hazel bleek dat ze het naar haar zin had met de gouden hengst die voor Hazel een interessant gesprekspartner bleek te zijn.

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Goede gesprekspartners waren bijzonder zeldzaam, maar zij verdiende zeer zeker de eer om zich tot die categorie te bestempelen. Ze luisterde bijzonder nauwkeurig naar wat hij te zeggen had, en hoe hij dat zei, om vervolgens een degelijk antwoord te verzinnen dat op elk aspect van zijn woorden in ging – en niet te vergeten: eventueel overgebleven onzekerheden uit te spreken. Opnieuw flitste er een glimlach over zijn gelaat bij het horen van haar worden. 'Ware schoonheid schuilt meer dan alles in de kleine dingen. Laten we zeggen dat...' Hij blikte snel om zich heen om te zien wat als voorbeeld kon dienen. 'Heb je wel eens een waterval aanschouwd? Ongetwijfeld. En dan weet je dus hoe mooi deze is: in zijn alles verterende grootheid. Maar juist jij zou tien minuten later een dauwdruppel kunnen aanschouwen en deze door zijn schoonheid de hemel in prijzen. Zou je dat kunnen als je kleine dingen niet meer zou waarderen door alle grote dingen die jij hebt gezien?' Hij glimlachte. 'Ik denk het niet.

Zo zorgvuldig als zij geluisterd had naar zijn overpeinzingen, luisterde hij nu naar de hare. Hoewel zijn lichte ogen continue bij haar vandaan flitsten, was er één oor constant haar richting op gedraaid, welke verried dat zijn aandacht op haar geen moment werkelijk verslapte. 'Ik ben in het paradijs geweest,' merkte hij nuchter op toen zij uitgesproken was. 'Ik ben in de hel geboren, maar ik ben in het paradijs geweest. Het klimaat is daar zacht: milde, zoete zomers en, zachte, aangenaam koele winters. Een overvloed aan gras en drinkwater – en niet te vergeten een overvloed aan beesten die door die bijzonder goede omstandigheden werden aangetrokken. Er zijn genoeg paarden die daar geboren zijn en die daar zullen sterven. Paarden die er komen en er nooit meer weg willen, maar, in alle eerlijkheid, ik kon er geen vrede vinden. Misschien omdat mijn lichaam gebouwd is op gevaar: mijn geest is altijd scherm. Maar nog meer omdat je daar vergeet wat het ware geluk is: hoe kan je je veilig voelen als je nooit angst hebt gekend? Hoe weet je wat blijdschap is, als je nooit gekwetst bent? Er is duisternis nodig om te weten wat licht is en om het te kunnen zien. Als het leven hard is, is het mogelijk beter dan wanneer het altijd zacht en vriendelijk is … voor mij in ieder geval,' besloot hij toen en hij blikte kort in de vriendelijke, donkere ogen van de hazelnoot-kleurige merrie.

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

De kleine Hazelaar genoot van het gezelschap van de gouden hengst, ze was het niet gewend met zoveel woorden antwoord te krijgen, zeker niet met woorden van hetzelfde niveau. Meestal was het zo dat er verwonderd werd gereageerd op haar vele gespreksstof maar er nooit echt actief uit deel werd gemaakt. Deze hengst echter leek naar haar woorden te luisteren en er vervolgens een echt antwoord op te geven met zijn blik op de wereld die hij duidelijk al van vele kanten had gezien. Bij zijn waterval dauwdruppel vergelijk knikt Hazelaar even instemmend 'Daar heb je gelijk in Regenboog bij Bliksem' beaamt de kleine Hazel 'Want de pracht van de waterval is juist de pracht van al die kleine dingetjes samen. Als je de kleine dingen dan niet kunt waarderen, hoe zou je dan wel de waterval zelf kunnen waarderen? Dan kijk je enkel maar en zie je niet.'

Hazel glimlacht even en knikt vervolgens opnieuw instemmend, het was een rare gewaarwording om telkens te worden verbeterd en het er zelf nog mee eens te zijn ook. 'Maar als je het zo stelt dan zou het paard dat zoveel verdriet heeft gehad, zoveel pijn heeft gekend gelukkiger kunnen zijn als ik omdat ik de pijn nog nooit intens heb gevoeld zou ik ook de blijdschap niet intens kunnen voelen. Echter moet die pijn toch ook iets in de weg zitten, want wanneer je met wat je ook doet de pijn niet kunt loslaten kun je ook het geluk niet ervaren. even zwijgt de kleine Hazel nadenkend. 'Ik kom altijd weer terug op vergeving Regenboog bij Bliksem. Want wanneer je kunt vergeven kun je ook gelukkig zijn, een ander kunnen vergeven maar vooral ook jezelf kunnen vergeven is iets ontzettend kostbaars' Hazeltje kijkt de hengst even rustig aan, schattend. 'Ik ben wat dat betreft nog aan het leren Regenboog bij Bliksem, vergeven is even moeilijk als krachtig. Kun jij dat goed? Vergeven?' Vraagt de kleine Hazel Rah hem terwijl ze haar pientere hazelnootbruine oogjes in zijn ogen laat rustten. Zou de hengst die al zoveel langer op de wereld rondliep als Hazel, die al zoveel meer had gezien als Hazel juist beter of minder goed kunnen vergeven? Hazel hoopte op het eerste want dat zou beteken dat ze haar best deed er nog beter in zou kunnen worden.

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Ze was bijzonder vlug van begrip en doorgronde zijn woorden tot in het meest kleine van hun wezen. Ze luisterde niet alleen naar wat hij zij, ze begreep het ook en zette het feilloos om naar kennis. Hoewel ze het zelf misschien niet wist, deed ze iets wat velen niet eens konden bedenken: informatie werkelijk omzette naar kennis. Ze ging met de nieuw verkregen informatie aan de slag, keerde het binnenstebuiten, bekeek het van alle kanten, vergeleek het met haar eigen visies en voegde het vervolgens aan haar eigen opgeslagen informatie op. Dat was kennis, want kennis ging verder dan het enkel opslaan van informatie. Voor kennis moest je werkelijk bezig zijn – en deze kleine, bijzonder bijdehante en hoogst intelligente Hazelaar wist als geen ander hoe dat moest. En dat alles zonder ook maar de flauwste intentie te hebben om er misbruik van te maken. Doorgaans was kennis immers macht, maar Hazel Rah leek geen behoefte te hebben aan macht, slechts aan kennis.

Hij glimlachte bij haar levendige conclusie voor de druppels en de waterval en knikte instemmend. 'Je intelligentie is benijdenswaardig, Hazelaar, net als je gebrek aan ambitie om daar misbruik van te maken,' complimenteerde hij haar. Nauwgezet luisterde hij naar haar volgende woorden over pijn en geluk en vervolgens over vergeving. Maar dit keer had hij niet direct een antwoord klaar. Langzaam verscheen er een frons in zijn voorhoofd en de blik in zijn ogen leek plotseling somber, bewolkt. Mogelijk was haar optimisme zelfs meer benijdenswaardig dan haar intelligentie en hij vroeg zich af of ze ooit werkelijk gekwetst was.

'Hazel.' Na het uitspreken van haar naam, viel hij vrijwel meteen weer stil, dacht nauwkeurig na over hoe hij datgene wilde gaan zeggen wat hij zeggen wilde. 'Vergiffenis is mogelijk het moeilijkste en onbegrijpelijkste wat er is, omdat het meer dan wat ook gebaseerd is op emoties. Je kan je emoties niet rationaliseren, of makkelijker gezegd, je kan je hart niet dwingen iets te voelen wat er niet is. Soms is het beter, om wat voor reden dan ook, om iemand te vergeven, om te zeggen dat het goed is zo, en dat gedane zaken geen keer nemen. Je gaat door met de dingen die je daarvoor ook deed en het leven keert terug naar zoals het was … aan de buitenkant. Maar de binnenkant blijft voor eeuwig veranderd.'

Hij blikte weg naar de horizon en dacht na. 'Kleine dingen zijn makkelijk te vergeven, en zelfs als de binnenkant anders blijft, dan nog kan je er vrede mee krijgen. Bij grote dingen is dat moeilijker. Wanneer het voelt alsof iemand je hart uit je borstkast heeft gerukt en het vervolgens in duizend stukjes heeft vermalen, om het dan weer terug te stoppen, dan kan je uiteindelijk – met de tijd – met je mond 'ik vergeef je zeggen', en in je hoofd kan je het menen. Maar je hart zal nooit vergeten hoe het voelde om verbrijzeld te zijn... en je hart zal het nooit werkelijk vergeven. De binnenkant is definitief veranderd en zelfs aan de buitenkant zal het nooit meer zo worden als het was. Je leert er mee leven, allebei, maar er zal altijd een ruimte blijven bestaan.'

'Denk hier eens over na, Hazel Rah,' hij draaide zijn blik en zijn oren opnieuw richting de merrie en keek haar intens aan met zijn groen-blauwe ogen, 'totale vergeving, om alle begane zonden uit te wissen, kan alleen plaats vinden door oprecht vertrouwen en liefde. Maar, wanneer de zonde al dat vertrouwen en al die liefde vernietigd heeft, het resultaat van soms jaren werk, hoe kan er dan ooit nog sprake zijn van een oprechte vergeving? Iemand van wie je zoveel hield, en die je in zo grote mate verraden heeft, hoe kan je diegene ooit nog vertrouwen om dat niet nog eens te doen? Het hart weigert, hoe goed het hoofd ook beargumenteren kan.'

Opnieuw blikte de hengst weg. 'Je wordt niet beter in vergeven met de tijd. Je zal in je leven immers alleen maar steeds grotere dingen tegen komen en voelen, en hoe groter het gevoel is, hoe groter de kwetsing zal zijn en hoe meer tijd er nodig zal zijn voor vergeven. Kwetsen doet pijn, maar vergeven ook. Wees voorzichtig wanneer je met anderen omgaat, Hazelaar, want je weet nooit wat je kan veroorzaken. Gevoelens, en wezens in het algemeen, zijn delicate dingen,' besloot hij uiteindelijk, met een zachte zucht.

* Euh, sorry voor de lange post? (A)

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

De kleine Hazelaar luisterde, aanvankelijk geïnteresseerd maar uiteindelijk met grote verbazing en bewondering naar de woorden van Regenboog bij Bliksem. De hengst sprak behalve waarheden ook inspiratievolle woorden die Hazelaar deed laten zwijgen tot lang nadat de hengst was uitgesproken. Ze keek de hengst maar aan met haar pienter glimmende oogjes, zwijgend terwijl ze alle woorden uit leek te pluizen en te verwerken. Ze draaide ze binnenstebuiten en buitenstebinnen totdat ze zeker wist dat ze ze allemaal begrepen had. Twijfelachtig opent Hazelaar haar mond weer, voor het eerst leek de merrie even niet te weten wat ze moest zeggen. 'Het is grappig hoe je me doet laten voelen als een pasgeboren veulen. Ik ben natuurlijk niet oud maar nooit eerder heb ik zo'n boeiend gesprekspartner gevonden. Misschien komt het door je verre reizen' even zwijgt Hazelaar en schut ze kort haar hoofdje 'Nee, hoe ver je gaat heeft met afstand niets te maken. Het is wat anders Regenboog bij Bliksem, het is voor het eerst dat ik een stukje van mij ook in een ander zie' Hazelaar glimlacht even en kijkt even voorbij de hengst om erna haar ogen weer op de hengst te vestigen.

De kleine Hazel Rah was niet gewend aan zo'n boeiend gesprekspartner en leek er voor een moment door uit het veld geslagen, immers leek de hengst echt te luisteren naar alles wat ze zei en er vervolgens oprecht de moeite voor te nemen haar een zo goed mogelijk antwoord te verschaffen. En goed waren zijn antwoorden, meer dan goed, ze zoog zijn informatie op als een spons het vocht waarmee deze in aanraking komt en ze was niet van plan het weer te laten gaan. Hazeltje vond het heerlijk te luisteren naar deze gouden hengst en de hengst leek het op zijn beurt niet erg te vinden met haar te spreken.

'Grappig hoe alles uiteindelijk zo complex is hè Regenboog bij Bliksem.' Zegt de kleine Hazel vervolgens hoofdschuddend 'Die complexiteit is voor mij nog een beetje abracadabra, ik weet niet waarom maar de slechte kant van het leven heeft zich tot nu toe altijd angstvallig voor mij verscholen' Een opgewekte glimlach breekt door op de lippen van de vosbruine Hazel 'Alsof het bang is voor mijn optimisme' spreekt kleine Hazel vervolgens met een vrolijk lachje erachteraan. 'Dat is onzin natuurlijk, maar ik heb geen idee waarom een ander zoveel ellende mee kan maken terwijl dat begrip voor mij nog iets onbekends is. Ik ken geen enkel paard dat mij ooit heeft willen kwetsen, of misschien wilde het paard mij wel kwetsen maar in dat geval is het zeker niet gelukt' Kleine Hazel knijpt even genietend haar oogjes dicht, 'Ja, een rare wereld leven we in als je er over na denkt' zegt Hazelaar terwijl ze even kort bevestigend knikt.

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

Na zijn waterval van woorden, hij zou er haast een droge mond van krijgen, staarde de merrie hem verbijsterd aan. Alsof ze niet kon geloven dat er naast haar nog iemand bestond die zoveel te vertellen had. Hij wilde haar niet beledigen, allerminst, maar onwillekeurig krulden zijn mondhoeken zich omhoog naar een glimlach door haar zo pure en onschuldige uitdrukking. Op het moment dat hij wilde zeggen dat ze nogal onder de indruk leek van het feit dat zij niet de enige was die werkelijk wat te zeggen had, opende zij haar mond om hem datzelfde te vertellen. Hij voelde zich geamuseerd en vertederd tegelijkertijd. 'Claimen we niet allemaal om uniek te zijn, terwijl we vervolgens heel ons leven opzoek zijn naar stukjes van ons zelf in anderen?' Hij wist dat hij haar met die vraag weer genoeg stof tot nadenken zou geven. Hoewel hij het niet zo snel hardop zou zeggen, vond hij het heerlijk hoe intens de kleine merrie na kon denken: het was een buitengewone fijne ervaring om weer eens een buitengewoon intelligente gesprekspartner te hebben. Te meer omdat ze een aura van onschuld over zich heen droeg die de meeste wezens al op jonge leeftijd verloren.

Aandacht luisterde hij naar haar verdere woorden. Aan haar stem kon hij horen dat ze haar gedachten vrijwel meteen omzette naar woorden en ze mogelijk zelfs achteraf pas heroverwoog, om zichzelf op dat moment ook weer te corrigeren. Ook dat was een genot om naar te luisteren: het was maar zelden dat de allereerste gedachten werden bloot gelegd, en deze merrie deed het zonder angst of wantrouwen. Ze was niet bang om afgewezen te worden en Vladimir geloofde wel degelijk dat dat bijdroeg aan haar geluk. 'Maar je weet toch, kleine Hazel Rah, dat duisternis alleen verdwijnt door er licht in te brengen? Het duister heeft geen kans, daar waar een overvloed aan licht is. Waarom zouden negatieve gedachten niet afgeschrikt kunnen worden door jouw ongeremde positieve kracht?' Zijn ogen gleden over de horizon, terwijl de hengst een moment nadacht. 'We leven in een vreemde, vreemde wereld, je zou jezelf te kort doen door de grootse krachten van jouw positivisme te onderschatten. Ik heb gewonden gezien die zijn genezen door niet meer dan het positief denken.' Hij blikte terug naar Hazeltje, rekte zijn hals uit om met zijn neus kort de hare aan te raken. 'Het vermogen om positief te denken en dat positieve ook in anderen te zien, is een zeer bijzondere gave, onderschat die kracht nooit, want het is er een waarmee je bergen kan verzetten.' Geamuseerd leunde hij achteruit en wierp haar een speelse, stoutmoedige grijns toe. 'Ik kan het weten.' Hij wist dat zij op die woorden in zou springen, dat ze vermoedelijk zou vragen of dat letterlijk of figuurlijk was en hoe hij dat dan gedaan had – en hij keek er naar uit. Hij keek er naar uit om elk van haar vragen te beantwoorden, hoe moeilijk of ingewikkeld ook. Ze was maar wat nieuwsgierig, en hij wilde die honger naar kennis even graag stillen.

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Hazelaar knikt even kort, het klopte wel een ieder wilde uniek zijn en een ieder wilde zijn zoals iedereen dat was. 'Uniek zijn geeft ons een gevoel dat we onszelf zijn, wanneer alles fout gaat en je lijkt niets goed te doen dan zijn we in ieder geval nog een ding: onszelf. Echter helemaal alleen zijn, helemaal uniek zijn lijkt me een eenzaam bestaan. Wanneer je geen enkel raakvlak hebt met een ander kun je nooit een fatsoenlijke vriendschap ontwikkelen, je kunt elkaar respecteren maar ik denk dat echt van elkaar houden moeilijker gaat. Ik denk dat een ieder uniek is maar eenzaam zou zijn wanneer er geen enkel raakvlak is met een ander' Hazeltje zwijgt even, het was een interessante aanname en het was waar maar als je er wat langer over na dacht was het logisch. Uniek zijn was mooi, raakvlakken hebben was nog mooier.

Wanneer de hengst verder vertelde over de duisternis die niet langer duisternis kon zijn wanneer er maar genoeg licht op scheen moest de kleine Hazel opnieuw even nadenken voordat ze wat zei. Ze knikte opnieuw instemmend om er net als de vorige keer haar eigen theorie, haar eigen gedachtes uit de doeken te doen. 'Zou het zo kunnen zijn?' Vraagt ze zich nog even hardop vertwijfeld af 'In theorie heb je gelijk Regenboog bij Bliksem, de duisternis heeft geen kans wanneer er genoeg licht schijnt. Maar is juist die positieve insteek niet af en toe gevaarlijk? Maakt het niet blind voor wat slecht is? Dat is mij meermalen gezegd namelijk, dat ik het gevaar wanneer het er zou zijn niet zou herkennen.' Even zwijgt de kleine Hazel Rah om vervolgens toch nog even door te borduren op de beeldspraak van Regenboog bij Bliksem. 'Immers bij een extreem zonnige dag, wanneer de zon op zijn hoogst aan de hemel staat. Is het juist niet dan dat de grootste en donkerste slagschaduwen zich op de andere kant richten? De kant waar je misschien net even niet heen keek'

De kleine Hazel raakte gefascineerd door de gouden hengst en toen hij even zijn neus tegen het neusje van Hazeltje duwde kneep ze oprecht genietend haar oogjes dicht. Ze vond het heerlijk bij hem in de buurt te zijn, ze vond het fijn met Regenboog bij Bliksem te converseren en voelde zich ook extreem op haar gemak bij de goudkleurige hengst. Toen hij sprak over bergen verzetten luisterde de merrie tevreden, pas toen hij er nog even aan toevoegde dat hij het kon weten werden Hazeltjes bruine kijkers groot. Hij kon het weten? Hoe bedoelde de gouden hengst dat in hemelsnaam nu weer? 'Jij kunt het weten?' Spreekt de kleine merrie hem na 'Heb jij bergen verzet Regenboog bij Bliksem?' een korte stilte volgde maar niet lang genoeg om op te vullen voor Regenboog bij Bliksem die hem ongetwijfeld haar tijd gaf om na te denken en te reageren 'Geen echte bergen neem ik aan? Althans, geen bergen van rots en van steen. Bergen en hindernissen kunnen van allerlei materiaal zijn, allerlei verschillende dingen betekenen.. Wat betekend jouw berg Regenboog bij Bliksem?' De kleine merrie laat haar hazelnoot bruine, oprecht geïnteresseerde oogjes in die van de hengst rustten. 'Ik heb nog nooit een berg verzet' voegde ze er vervolgens nog even kort aan toe.

Hazeltje dacht na over de 3 vriendschappen die ze hier had in Blue Moon Horses. Die met Waterval bij Maanlicht, maar wanneer die ooit een aardig woord tegen haar zou zeggen zou ze ook met recht kunnen zeggen dat ze een berg had verzet.. Wat? De hele Himalaya. Dan ook Kracht van de Storm, daar vielen geen bergen bij te verzetten immers was hij zelf de Kracht van de Storm en alhoewel de onderleider zelf van niet dacht was hij sterk genoeg om op zichzelf door te gaan. En daar was dan de gouden hengst, Regenboog bij Bliksem, die de kleine Hazel Rah sinds kort bij haar rijtje vrienden had geschoven omdat de hengst haar nu al naar het hart ging. De hengst die bergen had verschoven en haar fascineerde, nog nooit was ze zo geïntrigeerd geweest door een ander paard. Althans niet op deze manier, want de hengst vertelde haar zoveel.. Zoveel nieuws en de kleine Hazel kon niet stoppen met luisteren, kon niet wachten tot de volgende woorden die de hengst tegen haar zou uitspreken.

*Erm, bij deze een lange post van mij xD

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

*Pas op! Monsterpost (1413 woorden) gesignaleerd

Zelfs Vladimir was onder de indruk van het bijzonder scherpzinnige statement van de kleine merrie – en dat terwijl hij al heel wat scherpzinnige woorden uit haar mond gehoord had. Allicht was het waar dat we in het slechtste geval we altijd nog onszelf waren, maar was het ook niet zo dat 'onszelf zijn' mogelijk de moeilijkste opgave in het leven was? Hij besloot dat aan de merrie voor te leggen, maar nam eerst de tijd om geduldig naar haar eeuwige woordenstroom te luisteren en de andere details in zich op te slaan: zoals gewoonlijk slaagde Hazelaar er in om bij hem meer vragen dan antwoorden op te roepen en dat slechts in enkele zinnen.

Toen ze haar betoog beëindigde met de conclusie over de noodzakelijkheid van raakvlakken, wierp Dimi haar een vrolijke glimlach toe, zijn opvallend gekleurde ogen tinkelden geamuseerd in hun kassen. 'Is het niet de grootste uitdaging om op gelijk niveau te komen met iemand die geheel anders is dan jou? Ik weet niet of het mogelijk is, en als het mogelijk is, dan is het waarschijnlijk het moeilijkste pad dat we ooit zullen bewandelen, maar daarom is het niet minder de moeite waard. In tegendeel, de grootste triomf komt voort uit deze wandelingen, want dan bewijzen we pas echt waar we toe in staat zijn. Wat echter niet vergeten mag worden is dat we, voor we een ander werkelijk kunnen kennen, we eerst onszelf moeten kunnen. En dat is waar we veelal niet bereid zijn om te komen: velen zullen claimen dat ze zichzelf kennen, maar wie weet werkelijk waar hij of zij slecht in is, en wie durft werkelijk voor de duistere diepten van zijn ziel uit te komen? Onszelf onder ogen komen, is vaak moeilijker dan de tekortkomingen van een ander accepteren – en toch kunnen we dat nooit ten volste doen, omdat we onszelf niet volledig accepteren. Hoe kan ik ooit de woorden 'ik hou van jou' uitspreken met het volle gewicht wat ze waard zijn, als ik mijn 'ik' niet ten volle kan zien?' Hij zweeg een moment, zijn blik dwaalde af voordat deze zich weer op Hazel Rah vestigde.

'Hoewel velen misschien claimen dat ze in ieder geval nog zichzelf kunnen zijn, zijn er maar weinigen die werkelijk weten hoe dat moet en wat dat betekent. Daarom zoeken we onszelf in anderen, want als we onszelf zien in anderen, krijgen we bevestigd dat het kan, jezelf zijn, dat het geen onmogelijke opgave is. Ik denk niet dat dat betekent dat we het door raakvlakken beter doen. Ik denk, dat als je werkelijk weet wie je bent en waar je voor staat, met al je goede en je slechte kanten, dat je geen raakvlakken in anderen meer nodig hebt, omdat het verlangen naar bevestiging weggevallen is … en daardoor is de ruimte te ontstaan om nieuwe kennis op te doen. Kennis die je in een ander kan vinden die net als jij een compleet individu is, zonder dat het daarvoor bevestiging van jou nodig heeft,' besloot hij uiteindelijk.

Hij was zelf niet helemaal zeker van zijn theorie, maar bij Hazel was het makkelijk om hardop over dergelijke dingen na te denken: hij hoefde niet bang te zijn voor afwijzing, want zij stond open voor elke mening, hoe belachelijk en dom ze soms ook mochten zijn. Ze zou geen verwijten maken, hooguit degene die de woorden uitsprak even vriendelijk als overtuigend wijzen op hun eigen ongelijk. In zijn ogen zag Hazel Rah de wereld zoals maar weinigen hem zagen: zoals hij werkelijk was. De meesten hadden namelijk de neiging om deze te bekijken alsof, hij dacht een moment na, alsof ze keken door gekleurde stukjes glas. Hazel niet, Hazel leek de dingen te zien zoals ze waren, zonder dat meteen goed of slecht te noemen. Wel altijd positief, maar daarom nog niet persé gekleurd.

Opnieuw werd hij opgeschrikt uit zijn gedachten door Hazelaars weloverwogen woorden. Zijn oren spitsten zich richting de kleine, hazelnootkleurige merrie en geïnteresseerd luisterde hij naar wat ze nu weer te vertellen had. 'Is dat zo, Hazelaar?' Hij gaf zichzelf nog even de kans om na te denken, voordat hij voorzichtig een antwoord op poten zette. 'Maar niet bang zijn voor die onverwachte schaduwen, is wat anders dan ze niet kunnen zien. Als ik oog in oog sta met een mogelijk gevaar, bedenk ik eerst hoe reëel dat gevaar is en daarna probeer ik te kijken hoe ik me eruit kan redden. Ik heb voor vele dagen en nachten in het jachtgebied van een gevlekte kat gewoond, waarschijnlijk zou geen ander zich daar wagen, maar ik kwam al snel tot de conclusie dat ze geen specifiek gevaar was voor mij. Ik was misschien alleen, maar ik was ook sterk en snel: een te moeilijke prooi in een woud waar veel meer, makkelijker te vangen, dieren waren.' Hoewel er en snelle glimlach over zijn gelaat trok, vlakte de levendige blik in zijn ogen enigszins uit: dit verhaal had geen gelukkig einde – en hij was het, in ieder geval nog niet, van plan om het met de jongere merrie te delen. 'Positief naar gevaar kijken zou je wel eens mogelijkheden kunnen geven die je anders niet bezit, mits je maar niet verblind wordt door dat positivisme: je moet wel voor zorgen dat je alles blijft zien, ook de mogelijk fatale dreiging van die schaduwen.' Hij haalde half zijn schouders op en flitste Hazelaar en briljante glimlach toe. 'Of zorg dat er altijd iemand in de buurt is die je van je eigen rappe mond kan redden, omdat hij, of zij, het gevaar daarvan wel ziet.'

Het deed hem goed om te zien hoe de merrie genoot van zijn korte aanraking. Voor zover hij al geen genegenheid voelde voor haar, voelde hij het nu wel. Ze was niet alleen makkelijk om mee om te gaan, ze was bovendien nog bijzonder oprecht ook: een zeldzame eigenschap. Haar blik alleen al was genoeg om een stap dichterbij te komen en opnieuw zachtjes met zijn neus langs de hare te wrijven, maar dit keer nam hij meer tijd voor de handeling: hij nam haar geur in zich op die zwaar en zoet in zijn neus bleef hangen – en hem deed denken aan de hazelaar waar bij ze geboren was. Dat laatste was vermoedelijk verbeelding, maar dat kon hem bar weinig schelen: het ging er om dat hij haar geur zou onthouden, want dat was iets wat hij in geen geval nog wilde vergeten.

Hoe haar ogen groot werden bij zijn worden, ontlokte hem een zachte, geamuseerde lach. Hij deed weer een kleine stap terug, zich donders goed realiserend dat zijn concentratievermogen minder werd op het moment dat hij haar aanraakte, en luisterde naar wat ze daarover te zeggen had. 'Waarom zou ik geen bergen van rots en steen verzet kunnen hebben?' Zijn toon was luchtig en enigszins plagerig, haar zowel uitdagend om tegen hem in te gaan én om hem te geloven. 'Ik heb soms vele maanden achter elkaar door de bergen gereisd en heb daar wel degelijk paden af moeten graven, van rots en steen om er door te komen. Wat bergen verplaatsen met positivisme betreft... Ik heb wezens beter zien worden door ze alleen maar aan te moedigen om positief te denken, ook dat is een vorm van wat ik 'bergen verzetten' zou noemen. Je hebt gelijk wanneer je zegt dat bergen in vele vormen komen.'

Wat was zijn berg? Misschien was het een betere vraag om te stellen wat niet zijn berg was. Soms voelde zijn hele leven als een berg die hij liever ergens anders had staan. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen, maar het enthousiasme van de kleine merrie deed hem al snel weer glimlachen. 'Mijn bergen... Ze zijn in het gaan waar anderen niet komen willen, en vervolgens zeggen dat ik er ook niet komen kan. Het is in wanneer anderen jou vertellen dat je iemand niet waard bent, en dan uiteindelijk toch gelukkig met diegene wordt. Soms voelt het al alsof ik een berg verzet heb wanneer ik 's ochtends op sta en 's nachts op een plaats, vele mijlen verder, weer ga slapen. Soms voelt iedere stap als een berg. Sommige bergen zijn klein, andere groot, maar voor mij allemaal de moeite waard.' Dimi plaatste opnieuw zijn blik in die van de kleine Hazelaar. 'Daarom weet ik zeker dat ook jij al bergen verplaatst hebt, maar dat je ze alleen nog niet erkend hebt als bergen,' besloot hij toen.

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Het was voor de kleine Hazel Rah een verfrissende nieuwe ervaring om zowel vragen als antwoorden in een gesprek te krijgen van een hengst die net zo nadacht en zich net zo goed kon verwoorden als Hazeltje dat zelf kon. Ze luisterde oprecht geïnteresseerd naar de woorden van de ervaren hengst, het waren zijn woorden die het vlotte brein van Hazeltje volop aan het werk zette en ze hield ervan. Ze hield van de informatie die de gouden hengst haar verschafte en ze hield ervan om met die informatie op haar manier aan de gang te gaan, het eerst rustig ontplooien om het vervolgens in haar eigen gedachtenveld te kunnen plaatsen.

Toen Regenboog bij Bliksem begon te praten luisterde de kleine Hazel dus geïnteresseerd en toen hij zweeg om haar plaats te geven om te reageren was dat ook precies wat de kleine hazel deed. 'Op gelijk niveau komen met iemand die heel anders is als jezelf is moeilijk maar ik denk niet onmogelijk.' even zweeg de kleine Hazel Rah toen haar gedachtes terugflitsten naar Waterval bij Maanlicht want was dat niet precies hetgeen dat Hazeltje bij de grote hengst probeerde, op gelijk niveau komen met de grote gitzwarte hengst terwijl zij eigenlijk geen enkel raakvlak hadden. 'Ik denk niet dat ik alles van mezelf heb geaccepteerd, een hoop maar niet alles nee. Toch als ik erover na denk probeer ik precies hetgeen te doen wat zo ontzettend moeilijk is. Ik probeer op gelijk niveau te komen met een hengst die totaal tegenovergesteld is als mij. Ik heb in de tijden die ik met Waterval bij Maanlicht heb doorgebracht nog niet een raakvlak gevonden, maar misschien kijk ik gewoon niet goed genoeg.. Of misschien zoek ik zo hard dat ik het niet langer meer zie, maar misschien zijn die raakvlakken er ook gewoon echt niet en dan zou ik onbewust aan die moeilijke opgave zijn begonnen. En misschien is het wel waar dat wanneer ik alles aan mezelf heb geaccepteerd, dat ik pas dan echt op gelijk niveau kan komen met Waterval bij Maanlicht, maar dan is de vraag of ik ooit alles aan mezelf zou kunnen accepteren. Want is het juist niet die zelfkritiek die ervoor zorgt dat we onszelf blijven verbeteren..? Ten goede of ten slechte?' Hazel glimlacht even terwijl ze nadacht over de woorden van Regenboog bij Bliksem.

Hij had een punt toen hij zei dat je eigenlijk de woorden 'ik hou van jouw' niet kan uitspreken met alles wat het waard is als je je eigen 'ik' niet ten vollen kon zien. Ze knikt even en voegt vervolgens toe: 'Ik hou van jouw heeft voor mij pas echt veel waarde wanneer het paard dat het zegt zichzelf kent maar daarnaast ook van zichzelf houdt. Hoe kun je nu van een ander houden als je niet van jezelf houdt? Wat is houdt het houden van jouw dan nog in? Want pas als je van jezelf houdt geef je iets kostbaars wanneer je tegen een ander zegt "Ik hou van jou" Hazel zwijgt even, kort erna breekt een oprechte glimlach rond haar lippen terwijl haar oogjes vrolijk beginnen te glimmen 'Ik weet niet zeker of ik alles van mezelf heb geaccepteerd, maar ik hou wel van mezelf. Gek he? Het is iets dat je maar weinig hoort zeggen maar ik zeg het hier nu toch: Ik hou van mezelf. Ik hou van mijn gebabbel, van mijn kleine voskleurige lichaam en van mijn optimisme, ik hou ervan.' Hazel kijkt de hengst met een grijns rond haar lippen aan, het was iets dat ze nog nooit hardop had gezegd maar ze meende elk woord ervan, ze haatte zichzelf niet maar hield van haarzelf zoals ze was en ze had geen behoefte daar ook maar iets aan te veranderen. 'En jij Regenboog bij Bliksem, hou jij van jezelf?' Hazel keek de hengst nieuwsgierig aan, haar gevoel zei van wel.

Hazeltje zweeg even toen ze nadacht over het feit dat een roofdier zichzelf liever een gemakkelijke prooi zou aanmeten, daar had hij een punt natuurlijk. Hazel had zichzelf altijd als een gemakkelijk prooi beschouwt maar wanneer Regenboog bij Bliksem zo over haar sprak begon ze daarover te twijfelen. Ze besluit deze gedachtes hardop met hem te delen zoals ze dat eigenlijk altijd onbeschaamd en met enkel goede bedoelingen zo deed. 'Ik heb mezelf altijd beschouwt als een gemakkelijke prooi, klein van stuk, en alhoewel mijn pas vlot is ben ik toch langzamer als de gemiddelde grotere hengst. Ik ben niet sterk, heb geen idee van vechten of van dergelijke dingen. Al met al een gemakkelijker prooi, maar wanneer het licht dusdanig fel is, waarom zou de schaduw dan niet zoeken naar een wat minder fel licht? Een licht dat al bijna is gedoofd? Daar heb je een punt Regenboog bij Bliksem.' Toen hij de laatste opmerking plaatste over dat ze anders altijd nog iemand bij zich kon hebben die haar van haar eigen vlotte babbel kon redden grinnikt Hazeltje even. 'Volgensmij heb ik meerdere paarden die mij wel willen redden van mezelf' Zegt de kleine Hazel met nog altijd een geamuseerde grijns rond haar lippen 'Sterker nog, ik heb twee onderleiders en jouw natuurlijk.'

Hazel sluit even haar oogjes toen hij zijn neusje opnieuw langs de hare bracht, diep ademde ze zijn geur in om die op te slaan en ter plekke besluit ze deze nooit maar dan ook nooit meer te vergeten. Hij rook enigszins exotisch, misschien door de lange reizen die de hengst al had gemaakt. Misschien verbeelde ze zich het maar, misschien droeg hij die geur al bij zich sinds hij geboren was. De oorsprong was de kleine Hazel een raadsel maar het was er en ze zou het nooit meer vergeten. Deze geur, bij deze hengst, voor altijd in haar geheugen opgeslagen.

Toen de hengst vertelden over zijn reizen door de bergen kijkt de merrie hem gebiologeerd aan, ze vond het fascinerend te luisteren naar zijn verhalen over zijn reizen en hij leek het op zijn beurt niet erg te vinden erover te praten. Toch merkte de kleine merrie de kleine, korte verandering in houding op toen ze hem vroeg naar zijn berg. Het was maar kort, en toen Hazel hem aankeek met haar pientere, vrolijk stralende oogjes aankeek brak er alweer gauw een glimlach door op zijn gelaat. Toch had Hazeltje het gezien en wist ze dat deze hengst in tegenstelling tot de kleine Hazel al genoeg had meegemaakt. Toen hij zijn betoog afsloot met het feit dat Hazel vast en zeker bergen had verzet maar ze zelf misschien nog niet zo herkent had dacht de kleine merrie even kort na. 'Ik zou nog steeds zo gauw niet weten wat mijn bergen zijn Regenboog bij Bliksem, maar ik hoop dat de volgende keer, als ik op de top sta, hem wel kan herkennen'

Gast **Profile**

'cause you cannot love the sun

* 1662 woorden (A)

Bijna mokkig vroeg de zandkleurige hengst zich af wat dat was vandaag: eerst Axis die over Hazel sprak op een toon die maar al te duidelijk maken dat hij de merrie met zijn leven zou beschermen – en dan nu Hazel zelf die begon over een andere hengst. Waterval bij Maanlicht. Terwijl hij een poging deed om nauwkeurig naar haar te luisteren, zoals hij tot noch toe steeds nauwkeurig naar haar geluisterd had, was zijn brein ook bezig om te achterhalen waar de naam vandaan kwam. Want als Hazelaar werkelijk namen gaf die precies paste bij hoe zij het paard zag, dan zou hij alleen al uit de naam moeten weten hoe dit paard in elkaar zat. Maar bij Waterval bij Maanlicht kreeg hij net zo min een duidelijk beeld als bij Regenboog bij Bliksem. Wat hij voor zich zag, was een zilver verlichte waterval die uitmondde in een zwart, spiegelend wateroppervlak – en om een of andere reden voegde zijn brein daar kleine, gouden vuurvliegjes aan toe, alsof het beeld romantisch behoorde te zijn. Het was in ieder geval zonder twijfel een bijzonder tafereel, maar dat was een regenboog bij bliksem ook – en Hazel Rah maakte waarschijnlijk van ieder paard een bijzonder tafereel. Dat was nou eenmaal zonder twijfel één van haar sterkte eigenschappen.

En ondanks het feit dat hij er onbewust niet mee-eens was dat ze een ander helemaal probeerde te doorgronden, luisterde hij met dezelfde onverdeelde aandacht als daarvoor. Hij probeerde zich een beeld te vormen van een hengst die in alle opzichten anders was dan Hazel. In ieder geval groot, gesloten en niet praat graag. Misschien ook niet leergierig en wel belust op macht, waarschijnlijk ook nier intelligent dan – en terwijl hij zich dit bedacht, vroeg hij zich af of Hazelaar op dezelfde manier naar de hengst keek, of misschien de raakvlakken slechts beperkte tot haar interesses, in plaats van haar karaktereigenschappen. En zelfs als ze dat deed, dan kon hij zich maar moeilijk voorstellen dat de hengst werkelijk nergens in geïnteresseerd was. In dat geval moest hij wel raakvlakken met de kleine, hazelnootkleurige merrie hebben, want zij leek simpelweg in alles geïnteresseerd te zijn. Maar misschien wilde hij zijn interesses, en alles wat hij verder inhield, simpelweg niet delen. 'Niks is zo moeilijk om iemand te doorgronden, die niet doorgrond wilt worden. Als hij zichzelf afsluit voor jou, dan kan je nog zo je best doen, maar het enige wat werkelijk zijn vruchten af zal werpen is geduldig wachten. Misschien op jouw babbelende manier, misschien in stilte, maar je zult moeten wachten tot hij zich open stelt. Ik denk dat het gebrek aan raakvlakken meer aan zijn kant ligt dan aan de jouwe, immers, waar kan jij nou geen interesse voor opbrengen?' Hij wierp haar opnieuw een levendige, warme glimlach toe en raakte kort haar neusje aan.

Haar laatste vraag zette hem opnieuw tot nadenken, want wat was zelfkritiek, en tot op welke hoogte was het goed? Gebruikte je het voordat je beslissingen ging maken, want dan had het werkelijk nut, maar in zijn ervaring was kritiek iets wat je achteraf kreeg, zodat je er later wat mee kon doen. Om vervolgens toch weer dezelfde fouten te maken. 'Ik denk dat ik meer groei door mijn omgeving en de ervaringen die ik opdoe, dan door de feitelijke beoordeling of iets goed of fout is en of ik iets anders had moeten aanpakken, of anders zou moeten doen. Uiteindelijk leer ik meer door de fouten te maken dan door te beslissen dat ik het niet moet doen, want als ik het niet zou doen, hoe moet ik dan weten of het werkelijk het verkeerde was? En wat schiet ik er mee op om achteraf mezelf op mijn lazer te geven dat ik het verkeerde gedaan heb? Als ik terug in de tijd zou kunnen gaan, zou ik ongetwijfeld hetzelfde gedaan hebben, omdat ik hetzelfde zou beargumenteren.' Hij zweeg een moment en liet de woorden even tot Hazelaar doordringen. 'Daarnaast is het accepteren van jezelf niet hetzelfde als jezelf het vermogen te ontnemen om te groeien. In tegendeel. Als ik in mezelf zie dat ik slecht ben in binding, en dat ten volle accepteer, dan geef ik mezelf pas de ruimte om dat te veranderen. Als ik niet kan accepteren dat ik slecht ben in binden en in plaats daarvan claim dat ik er geen last van heb, of dat ik er best goed in ben, dan zal het ook nooit veranderen. Als je kritiek vanuit dat oogpunt op jezelf weerspiegelt, dan is het iets wat onlosmakelijk verbonden is met acceptie en daarmee is acceptatie ook verbonden met groei. Meer dan dat is acceptatie een noodzakelijk element voor groei.' Hij plaatste zijn groen-blauwe ogen in de donkerbruine van Hazelaar. 'Misschien is het beter om het zelfreflectie te noemen in plaats van kritiek. Kritiek suggereert immers dat het om iets slechts gaat, terwijl waarschijnlijk niks zo positief is als bewustwording, hoe pijnlijk het ook kan zijn. Ook wanneer dat betekent dat je mindere kanten aan het licht komen. Net zoals moed niet schuilt in het nooit bang zijn, maar juist in het bang zijn en toch doorgaan. Je eigen donkere krochten onder ogen komen, is daarom misschien wel de ultieme daad van dapperheid,' besloot hij toen.

Ook haar volgende woorden over het houden van, zette hem weer ruimschoots aan het denken. 'Zit het 'houden van' dan niet juist in het deel dat je van een ander houdt met wat je op dat moment van jezelf hebt? Zelfs als dat zelf klein, breekbaar en onvolkomen is? Wordt houden van dan juist niet bijzonderder, omdat je het toch weggeeft, ondanks dat het klein en kwetsbaar is. Door op zo'n manier van iemand te houden, geef je een ander het vertrouwen dat ze je helpen om je te laten groeien. Dat vereist, in mijn ogen, een veel grotere opoffering dan wanneer je al volledig van jezelf houdt. Want, als je dan afgewezen wordt, dan is dat niet erg. Je weet immers wie je bent, en waar je voor staat, en dat er niks aan jou mankeert omdat je geen ander zou willen zijn. Een afwijzing betekent dan alleen maar dat je niet bij die ander past. Dat betekent niet dat het niet pijn doet, maar het betekent wel dat je niet aan jezelf gaat twijfelen, omdat je weet dat de 'fout', voorzover je daar al van kan spreken, niet bij jou ligt. Dat is anders wanneer je jezelf niet volledig accepteert, dan is de twijfel veel groter en dus betekent de opoffering in de woorden 'houden van' veel meer.' Hij liet zijn stem wegsterven, maar bedacht toen nog iets wat hij er aan toe wilde voegen: 'Dat betekent overigens niet dat het een beter is dan het ander, het is alleen maar, anders.'

Vladimir liet een snelle, oprechte lach horen toen de merrie hem über-gelukkig mededeelde dat ze van zichzelf hield. 'Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar iemand is die niet van jou zou kunnen houden. Natuurlijk hou je van jezelf, anders zou je nooit in staat zijn om zoveel positivisme te verspreiden.' De glimlach bleef nog even om zijn mondhoeken hangen terwijl hij luisterde hoe zij hem vroeg of hij van zichzelf hield. 'Ik ben niet geneigd om die term voor mezelf te gebruiken, maar ik denk dat ik dat wel zo zou kunnen zeggen ja. Ik ben trots op wie ik ben en op wat ik bereikt hebt in mijn leven. Dat ik soms fouten gemaakt heb, of dingen gedaan heb die ik nu anders zou doen, doet daar niet aan af,' besloot hij en hij hoopte dat hij daarmee de nieuwsgierige blik in Hazels ogen bevredigd had. Al hoopte hij evenzeer dat ze nu weer met wat nieuws zou komen waar ze even nieuwsgierig over was.

Hij moest glimlachen om haar scherpzinnige analyse over haar als fel-licht-prooidier en besloot er niet verder op in te gaan: daar had immers niks aan toe te voegen. Hij kon zich maar al te goed voorstellen dat de schimmen er als een haas vandoor zouden gaan omdat ze hoofdpijn kregen van alle mooie dingen die Hazel er continue uit gooide. Het amusement verdween echter van zijn gelaat toen zij hem voor de voeten gooide dat ze er genoeg waren die haar wilde beschermen. Hij wist inmiddels dat één van die twee onderleiders Axis was en hij realiseerde zich plotseling dat de andere onderleider Waterval bij Maanlicht was. Zijn onderzoek naar de leiders dat hij gedaan had, bevestigde inderdaad dat die hengst in alles de tegenpool van Hazelaar was: groots, chaotisch, stil, soms brandend met woede, soms even stil en bedrieglijk rustig als het oog van de storm. En ergens begreep hij ook wel waarom Hazel zoveel moeite deed om hem te willen doorgronden: het was echt iets voor haar om in een dergelijk stil water te duiken om er achter te komen hoe diep de gronden werkelijk waren onder het spiegelende oppervlakte.

Alhoewel zijn gedachten een loopje met hem namen met dit statement, was er niks bij wat hij Hazelaar voor haar kleine hoefjes wilde gooien: immers, er was niks over waar hij haar gerechtvaardigd verwijten over kon maken. Hij was degene die nieuw was en bovendien, hij wist niet eens, en kon ook niet weten of het slechts om beschermers of vrienden ging, of om meer dan dat. Vooropgesteld dat het zijn zaken überhaupt al waren. Dus zette hij zich daarover heen en luisterde hoe de merrie hem vertelde dat zij niet wist welke bergen dat mochten zijn. 'Misschien het feit dat je twee onderleiders op je hand hebt, die je onvoorwaardelijk zullen beschermen? Waar in ieder geval één van hen over je spreekt op een toon die duidelijk maakt dat hij je definitief in zijn hart gesloten heeft.' Een milde glimlach speelde om zijn mondhoeken, maar de blik in zijn groen-blauwe ogen was dubbelzinnig: hij wist zelf niet goed wat hij van zijn eigen woorden denken moest.

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Hazel glimlachte op haar stralende, vrolijke manier wanneer Regenboog bij Bliksem opnieuw lovend over haar sprak. Ze moest eerlijk toegeven dat ze het fijn vond met iemand te praten die zo complimenteus was, maar bij Regenboog bij Bliksem voelde de woorden ook waar, alsof hij ze echt meende en niet slechts vleierij om haar gewilliger te krijgen. Nee Regenboog bij Bliksem zou ook met gerust hart iets negatievers over de kleine Hazel kunnen zeggen wanneer hem dat dwars zat of hem iets negatiefs opviel want Hazeltje had het gevoel dat Regenboog bij Bliksem haar altijd de waarheid zou vertellen. Hazel dacht even na over de woorden van Regenboog bij Bliksem en knikt dan even. 'De meeste doen net alsof ze het irritant vinden, het geklets, het gebabbel maar als ik even zwijg en hun zijdelingse blikken ziet dan weet ik dat ze in werkelijkheid anders van mening zijn. Er is me gevraagd of ik alsjeblieft niet even mijn mond kan houden en wanneer ik dat doe rest er niets meer dan een ongemakkelijke stilte' De kleine Hazel kijkt de gouden hengst even aan om vervolgens terug te keren op de woorden die hij had gesproken 'Tot iemand doordringen die niet doorgrond wil worden is inderdaad onmogelijk, althans onmogelijk voor de ongeduldige. Met geduld is praktisch alles mogelijk' Hazel geloofde er heilig in dat wanneer je maar genoeg geduld kon opbrengen, en je zelf genoeg tijd had op deze aarde je bijna alles kon bereiken. Natuurlijk was er altijd nog het onmogelijke maar er waren veel meer dingen mogelijk dan de meeste dachten dat er was. 'De dood en andere galgenpraat. Spreekt Hazeltje vlak nadat ze haar neusje tegen het zijne voelde. 'Daar kan ik altijd maar moeite interesse voor opbrengen, niet uit onwetendheid of naïviteit maar puur omdat men daar vaak gedeprimeerd over praat en mijn interesse daar gewoon echt niet naar uitgaat' Hazeltje kijkt de gouden hengst glimlachend aan en knijpt even tevreden haar oogjes dicht.

De woorden van de gouden hengst zette Hazeltje zoals altijd aan het denken, een gave van de hengst die ze heerlijk vond om te ervaren. Wat hij ook zei het zette haar altijd aan het denken. 'Ik denk niet dat kritisch zijn per definitie iets slechts is. Wanneer ik kritisch op iets terug blik, zeg dat het niet helemaal goed was en het de volgende keer beter doe, is het dan iets negatiefs? Ik tik mezelf op de vinger maar straf mezelf er niet voor, ik doe het enkel beter als de vorige keer. Ik zie dat als iets positiefs' Hazeltje luistert zwijgend naar het voorbeeld van de gouden hengst, even nog kijkt ze de hengst peilend aan alvorens ze met vrolijk glimmende oogjes vraagt 'En ben je dat Regenboog bij Bliksem? .. Slecht in binden?' Het was een interessant voorbeeld en de kleine Hazel Rah vroeg zich af of er misschien een kern van waarheid in stook, ze kon zich niet heel goed voorstellen dat deze hengst slecht was in binden maar was het reizen dan niet een gebrek aan het kunnen binden aan een plaats? Een interessante gedachten en Hazel vroeg zich er direct na af of er misschien een verschil was in het binden aan een plaats en het binden aan een paard. Zoals altijd besluit kleine Hazel die gedachten direct maar met de gouden hengst te delen, het was iets wat haar altijd al gemakkelijk af ging: haar gedachtes delen met een ander. 'Zou er een groot verschil kunnen zijn tussen je kunnen binden aan een plaats en je kunnen binden aan een paard? Of zou je gewoon slecht zijn in binden en dat algemeen zo zijn? Kan een paard dat zich niet kan binden aan een plaats zich wel binden aan een paard of andersom? Wellicht wel, maar waarom zou een paar dat zich wel kan binden aan een ander zich dan niet kunnen binden aan een plaats?' Kleine Hazel zwijgt peinzend, het waren vragen waar ze niet direct antwoord op had dus wachtte ze op de verfrissende kijk op het onderwerp van de goudvacht.

Toen de hengst zijn idee van houden van gaf knikte de kleine Hazel even kort. 'Daar heb je een punt Regenboog bij Bliksem. Maar soms heb ik het idee dat houden van een manier is om je problemen aan een ander af te schepen. Een beetje van 'ik leef in een hel, verwacht van jouw de hemel' en wat betekend houden van nog als je met die gedachten die woorden uitspreekt. Geeft iemand die van zichzelf houd niet veel meer weg als hij 'ik hou van jouw' tegen een ander zegt?' De kleine Hazel Rah zwijgt opnieuw maar spreekt algauw de woorden van de hengst opnieuw instemmend na 'Je hebt waarschijnlijk gelijk, het een is misschien niet beter als het ander, het is wel anders.. Toch voelt het voor mij anders, is dat slecht?' Kleine Hazel kijkt de hengst vragend aan terwijl ze even haar neus strekt om zijn slierterige manen aan te raken met daarin de groene kralen wat Hazel nog altijd een bijzondere aanblik vond.

Toen Regenboog bij Bliksem begon over het feit dat ze twee onderleiders had die haar wilden beschermen waarvan in ieder geval 1 met liefde over haar sprak kantelt Hazeltje haar hoofd een tikkeltje. Was er een vleugje jaloezie die ze daar in de ondertoon hoorde of leek dat maar alsof? Misschien wilde de kleine Hazel het te graag horen en verzon ze het er maar bij, die mogelijkheid in haar achterhoofd houdend besloot ze daar niet op in te gaan. Wel ging ze in op de woorden die de gouden hengst sprak, want daarvan was ze zeker dat ze uitgesproken waren. 'Wetende dat Waterval bij Maanlicht dat nooit zou doen ga ik er vanuit dat je met Kracht van de Storm hebt gesproken' Zegt Hazeltje tegen de goudvacht, ze gebruikte de namen die zij de hengsten had gegeven als hun eigen namen, sterker nog ze wist niet eens hoe Waterval bij Maanlicht echt heette en het maakte haar ook niet uit want de naam die zij hem had gegeven was in haar ogen perfect. Sterker nog ze hoorde dat de hengst zelf de naam ook gebruikte, en alhoewel dat misschien niet zo was, het voelde als een compliment. 'Ik wil niet zeggen dat ik ze op mijn hand heb gezet, dat zou nooit mijn ambitie zijn. Maar Kracht van de Storm is een waardevolle vriend, zo een waarvan je er niet tientallen hebt rondlopen. Hij heeft een andere manier van kijken op de wereld, een stuk negatiever en alhoewel dat een tegenpool is van mijn manier van kijken praat ik graag met hem. Misschien hoop ik stiekem wat licht te schijnen op de donkere schaduwen in zijn hart.' Hazel kijkt de gouden hengst pienter aan, ze vroeg zich af hoe hij zou reageren op de woorden die ze zonet had uitgesproken. Misschien waren ze geruststellend, misschien had ze het zich allemaal maar verbeeld en was er geen enkele verandering in de houding van de gouden hengst. Wat het ook was, Hazeltje hield de boel goed in de gaten want opnieuw was haar nieuwsgierigheid gewekt.

Gast **Profile**

rank 4. 'cause you cannot love the sun

* 2350 woorden x_x

Het deed hem meer dan goed om te zien hoe de merrie schitterde wanneer ze zijn woorden hoorde: hoe die donkere oogjes vol trots begonnen te klimmen en hoe ze bijna kwispelde van plezier. Hij moest de neiging onder drukken om zijn neus opnieuw vluchtig tegen haar te duwen en haar plagend te vragen of ze doorhad dat ze op een puppy leek. Hij deed het niet. Niet omdat hij bang was dat ze het hem kwalijk zou nemen, maar omdat ze ongetwijfeld veel aandoenlijker was wanneer ze in onwetendheid verkeerde over haar schattige reactie. Zoals altijd bleef de kleine Hazel niet lang stil: na zijn woorden kort maar grondig doordacht te hebben, trok ze haar mond open en overlaadde hem met een gebabbel dat hem qua geluid aan het kwetteren van eekhoorns deed denken. Misschien omdat hij die kleine, roodbruine wezentjes onbewust ook associeerde met hazelaren en de bijhorende hazelnoten.

'Is dat zo?' Zijn toon was peinzend, zijn blik onderzoekend. 'Een stilte die valt, omdat stilte geboden wordt, hoeft niet per definitie ongemakkelijk te zijn. Soms is er meer schoonheid in absolute stilte dan in het kabbelende geruis van een waterval aan woorden.' Hij wachtte een moment, nam de tijd om haar woorden nogmaals te overwegen. 'En soms heeft men meer behoefte aan stilte dan aan geluid, wie ben jij dan om te beoordelen dat de stilte ongemakkelijk is? Daarnaast mag je niet vergeten dat woorden een machtig wapen zijn – en voor degenen die er onbekend mee zijn, kan het afschrikkend werken. Op dat soort momenten is het allicht beter om voor stilte te kiezen, zodat je anderen de ruimte geeft om tot rust te komen zodat ze voor zichzelf kunnen beslissen of ze behoefte hebben aan stilte of woorden.' Hij blikte in Hazelaars bruine ogen. 'Soms is het moeilijk om het juiste evenwicht te vinden om een goed gesprek te voeren. Een goede conversatie bestaat immers uit meer dan enkel tekst, menigeen zegt meer met zijn lichaam dan ooit uit jouw mond zou kunnen komen. In dat geval kunnen woorden afleidend zijn en zal de stilte hem, of haar, de ruimte bieden om te praten op de manier welke hem beter ligt: zonder woorden.' Bedachtzaam schudde hij zijn manen los van zijn hals en liet zijn blik over hun omgeving dwalen. 'Is dat ongemakkelijk, Hazelaar? Of slechts de zoveelste manier van anders zijn? En misschien wel net zo belangrijk, is elke ongemakkelijke stilte die jij aanvaardt, ook een ongemakkelijke stilte voor de ander? Of hebben anderen misschien werkelijk geen behoefte aan woorden?' Hoewel hij zelf het type paard was dat het liefst niks anders deed dan anderen entertainen met woorden, was hij zichzelf er wel van bewust dat dat niet door iedereen op prijs werd gesteld. 'En wat, Hazelaar, is het voor stilte wanneer iemand niet eens in staat is om te praten? Is dat een verlies? Of winnen ze misschien op een andere manier?' Terwijl hij de vragen uitsprak, realiseerde Vladimir zich dat het dingen waren die hem zelf ook bezig hielden en waar hij zelf evenmin zo even een antwoord op had. Misschien was dat dan ook wel de reden dat hij het interessant vond om er over na te denken.

Toen de merrie hem er op wees dat met geduld vrijwel alles te bereiken viel, moest de goudkleurige hengst opnieuw snel glimlachen. Hoewel hij betwijfelde of geduld werkelijk de sleutel was – hij gokte eerder op haar rappe tong waarmee ze een berg nog zover zou krijgen dat hij voor haar opzij zou gaan –, besloot hij die gedachte niet met haar te delen. Evenmin besloot hij er aan toe te voegen dat zíj waarschijnlijk alles voor elkaar zou krijgen, wat ze ook voor ogen moest hebben. Onwillekeurig grinnikte hij. 'Ik heb ooit een liedje gehoord over een merrie, welke als refrein had “hoe ik ook eindig of begin, uiteindelijk krijgt ze toch haar zin”.' Nu liet hij haar een snelle, blaffende lach horen, zijn groen-blauwe ogen twinkelend. 'Het zou voor jou geschreven kunnen zijn,' voegde hij er voor de zekerheid aan toe – alsof ze dat zelf nog niet begrepen zou hebben.

Zijn amusement verdween echter naar de achtergrond bij het aanraking van het voskleurige wezentje en bij het zien hoe intens ze genoot van dat contact. Het wakkerde het verlangen om haar te beschermen in hem aan. En hierbij ging beschermen veel verder dan haar enkel weghouden bij gevaar. Hij wilde voor haar zorgen, hij wilde er niet alleen voor zorgen dat ze veilig was – hij wilde haar ook gelukkig maken. Er was maar weinig wat hij niet zou doen om die tevreden blik in haar oogjes op te roepen. Hij was zo afgeleid door deze gedachte dat haar woorden bijna langs hem heen gingen. 'Voor de meeste is de dood dan ook iets deprimerends,' mompelde hij half instemmend. Zijn hoofd weigerde echter om mee te werken. Hier en nu had hij er geen behoefte aan om over de dood te filosoferen: uiteindelijk was het leven veel interessanter. Al kon het leven je net zulk grote verliezen bieden als de dood.

Het punt over zelfkritiek riep hem weer terug naar het heden. Langzaam knikte hij; hij was het niet helemaal eens met haar woorden, maar hij kon niet precies zeggen waarom niet. 'Misschien komt dat omdat ik niet geneigd ben om dingen over te doen, of niet bereid ben om van mijn zogenoemde fouten te leren.' Hij twijfelde een moment voordat hij hardop verder nadacht: 'Misschien komt het ook omdat het leven geen tweede kansen biedt. We zien graag dat dat wel gebeurt, maar feitelijk hebben we altijd maar één kans om het goed te doen, omdat ieder moment, altijd, uniek is. Het is waar dat als ik vandaag tegen een boom zou lopen, dat ik morgen beter uit zou kijken, maar het is ook waar dat ik niet met zekerheid kan zeggen dat het probleem ligt in 'beter uitkijken'. Daarnaast, waar tweede kansen echt van belang zijn, is in contact met anderen...' Zijn stem stierf weg en de lichte ogen van de hengst dwaalden bij de merrie vandaan. Het duurde even voordat hij zijn stem en woorden weer hervonden had en zijn blik weer op Hazelaar richtte. 'En juist daar krijgen we nooit een tweede kans, niet werkelijk. We zeggen wel dat we vergeven en vergeten, maar ons lichaam, of onze ziel, blijft onthouden op een niveau dat wij niet bevatten kunnen. Dat is allicht ook wat we instinct noemen: soms weet je wat je moet doen, zonder dat je ogenschijnlijk ooit in dezelfde situatie bent geweest. Maar dat diepe 'weten' in ons, herkent de situatie wel, want het weten vergeet nooit. Zelfs de allerkleinste, meest onbelangrijke details bestaan over honderd jaar nog ergens in onze geest.' Opnieuw een moment van stilte. 'Misschien geloof ik niet in zelfkritiek omdat ik ben wie ik ben. In mijn ogen bestaat het nut van zelfkritiek enkel wanneer we de situatie oprecht over mogen doen, en zelfs dan valt niet te garanderen dat we op de 'juiste' wijze handelen. Onze geest is een verraderlijk iets, wat maar slecht afgestemd is op ons lichaam. Vaak reageren we op precies dezelfde wijze als de vorige keer, omdat dat is wat we kennen. Om anders te reageren is groei nodig … en we groeien vaak het beste door positieve ervaringen. Daarom zouden we ons er op moeten concentreren wat wel goed ging, in plaats van vast te houden aan onze fouten, met als argument dat we onszelf willen verbeteren. Zo werkt het niet. We verbeteren niet door het proberen weg te werken van onze fouten. We verbeteren door het late groeien van datgene waar we wel goed in zijn,' besloot hij uiteindelijk. Vladimir besefte zich maar al te goed dat de merrie iets in hem naar boven haalde dat hem dwong om naar zichzelf te kijken zoals hij maar zelden gedaan had – en hij kon nog niet oordelen of dat een goed of een slecht iets was. Het was niet dat hij bang was voor zijn eigen ziel, maar hij was wel onzeker over wat hij daar mocht vinden.

Alsof ze die gedachte kon raden, vroeg ze hem of hij slecht was in binden. Zijn oren draaiden zich voor een moment naar achter, maar richtten zich toen toch weer, toegefelijk, op de merrie. Gelukkig gaf ze hem nog de nodige bedenktijd door haar eigen theorieën op hem los te laten – die, helaas voor hem, geen van alle betrekking hadden op hem persoonlijk. Hij wilde zeggen dat hij heel goed kon begrijpen hoe iemand zich zou kunnen binden aan een paard, maar niet aan een plaats, maar op dat moment realiseerde hij zich dat als er meerdere plaatsen waren om van te houden, dat er dan waarschijnlijk ook meerdere paarden waren om van te houden. 'Misschien bind ik wel te makkelijk,' peinsde hij, daarmee geen antwoord gevend op haar vele vragen. 'ik raak makkelijk op plaatsen en paarden gesteld en ik koester er dan ook velen … Maar echt binden? In zulke mate dat je ergens of bij iemand blijft? Nee, dat vind ik moeilijk. Ik vrees dat mijn hart daar te onrustig voor is. Ik kan me geen paard of plaats herinneren waar ik langer dan een jaar of twee gebleven ben. Ik zou graag willen zeggen dat je je wel aan paarden zou kunnen binden, maar niet aan plaatsen, maar dan zou ik waarschijnlijk niet de voltallige waarheid vertellen. Is het namelijk niet zo dat binding een vorm van houden van is? En als ik me niet aan een plaats kan binden, omdat er teveel plaatsen zijn om van te houden, teveel plaatsen om nog te ontdekken, is het dan ook niet zo dat die theorie ook geldt voor het binden aan paarden? En, daarnaast, is moeite met binden een gebrek of een gift? Immers, als aan moeite met binden een te groot hart ten grondslag ligt, omdat er teveel mooie dingen zijn, is dat dan niet een goed iets?' Zijn stem stierf weg, maar zijn gedachten bleven onrustig aanwezig in zijn hoofd. 'Al heb je natuurlijk ook de moeite met binding die voortkomt uit de angst om jezelf vast te leggen. Dan is de drang om altijd onafhankelijk zijn groter dan de drang om anderen, of jezelf, werkelijk te leren kennen. Al is dat niet waar ik mij, persoonlijk, zorgen om maak, wanneer ik zou zeggen dat ik moeite heb met binden,' mijmerde hij, zijn blik zacht. 'Waar ik bang voor ben, is dat ik vroeger of later iemand anders tegen zou komen, die ik ook in mijn hart zou willen sluiten, maar dat niet zou kunnen, omdat ik de ander dan zou kwetsen. Misschien schuilt het probleem dan toch in de wens om onafhankelijk te zijn. Al is dit vermoedelijk een onafhankelijkheid die vele malen dieper gaat dan de meesten die slechts oppervlakkig kunnen beweren dat ze moeite hebben met binden,' besloot hij uiteindelijk. Nieuwsgierig naar haar reactie, blikte hij in haar ogen: hij wist dat hij haar niet hoefde te vragen waar ze aan dacht, ze zou het er zelf allemaal uitgooien en hij zou luisteren. Niet alleen omdat het woorden waren die de nodige diepgang bezaten, maar misschien wel meer nog omdat zij degene was die ze uitsprak. Ergens gaande weg was het zwaartepunt veranderd van haar boeiende woorden naar haar boeiende persoonlijkheid.

Hij glimlachte haar warm toe toen ze hem vroeg of het erg was dat het voor haar anders voelde. 'Nee, dat is een goed iets. Er bestaat in mijn ogen namelijk niet zoiets als een absolute waarheid, we hebben zo allemaal onze eigen waarheden. Sommige groot, andere klein en er is niks mis mee om je daaraan vast te houden...' Zijn stem stierf weg toen de kleine merrie zachtjes met haar neusje door zijn manen ging en hij was spontaan vergeten wat hij verder nog had willen zeggen. Vertederd draaide hij zijn hals zo dat hij met zijn neus haar manenkam aan kon aanraken; zachtjes kroelde hij met zijn tanden over de bovenste laag van haar manen. Met een half oor luisterde hij naar haar woorden over Axis en hij maakte een zacht instemmend geluid toen ze vertelde dat hij vrij negatief ingesteld was: dat was iets wat Dimi zelf ook al bespeurd had in de donkere hengst. Alsof de kleur van zijn vacht de donkere krochten van zijn ziel probeerde te evenaren. Hoewel hij het niet liet blijken, deed het hem goed dat ze liet vallen dat hij een goede vriend was – en hij kon nergens anders uit opmaken dat er sprake was van meer dan alleen een goede vriendschap. Een wetenschap die hem misschien geen definitieve zekerheden kon bieden, maar die zijn ziel wel wat rustiger maakte en zorgde dat zijn spieren weer wat ontspanden.

Met zijn neus nog in haar manen mompelde hij haar naam, maar zijn stem stierf opnieuw weg toen hij zich realiseerde dat hij geen idee had wat hij daaraan toe te voegen had. Hoewel er zoveel was dat hij zonder na te denken aan haar kon vertellen, waren er misschien nog wel meer dingen waarvan hij niet wist hoe hij ze tegenover haar onder woorden moest brengen. Dingen die veel persoonlijker waren en veel dichterbij kwamen dan alles wat hij tot nu toe met haar gedeeld had. 'Hazel,' fluisterde hij uiteindelijk weer, dit keer een afkorting van haar naam gebruikend, 'mocht ik besluiten dat ik hier, in dit gebied, langer kan aarden dan een jaar, of misschien twee, dan zou ik...' Hij viel opnieuw stil, zoekend naar de juiste woorden, woorden die normaal zo soepel naar buiten kwamen, maar die nu weigerde om zijn tong te verlaten. 'Ik zou graag wat langer bij jou blijven,' besloot hij toen, abrupt: zijn stem nog altijd zacht, haast fluisterend, maar dit keer met een harde, besliste ondertoon. Nu dat hoge woord er uit was, realiseerde hij zich ook dat er voor hem niet meer te zeggen viel: dit was de kern van de zaak en het was niet nodig om dat nog mooier, of beter te verwoorden dan hij zojuist gedaan had.

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Hazeltje luistert naar de woorden van de gouden hengst, ze kijkt naar zijn mond die beweegt bij het uitspreken van de woorden en glimlacht even. Het was een perfecte mond, ze hield van de woorden die Bliksem bij Regenboog uitsprak en hield van die snoet wanneer hij hem zachtjes tegen de hare duwde. Hazel betrapte haarzelf op deze gedachtes terwijl de gouden hengst zijn gedachtes uitsprak en focuste zich dus weer op de woorden die hij uitsprak in plaats van de mond die de woorden uitsprak. Hij had waarschijnlijk gelijk, daar had Regenboog bij Bliksem wel vaker last van, dat hij gelijk had. Hazeltje was nooit dol geweest op stiltes, ze vulde ze liever met gebabbel zoals Regenboog bij Bliksem en zij nu deden, dat was waar de kleine Hazel zich gemakkelijk bij voelde. Wanneer de hengst zweeg wist de kleine Hazel dat het haar beurt was haar mening uit te spreken, haar gedachtes over het onderwerp en ze besloot de gedachten van even tevoren daarom ook met hem te delen. 'Jij zegt dat woorden een machtig wapen zijn, en dat voor degene die er onbekend mee zijn het afschrikwekkend kan werken. Dat is waarschijnlijk waar, maar andersom ook. Het is misschien voor hem beter om voor stilte te kiezen maar ook stilte is een machtig wapen, een stilte kan ontzettend beladen zijn. Ik ben slecht in stiltes Regenboog bij Bliksem, en misschien is de stilte voor een ander een gemakkelijke stilte, voor mij voelt het ongemakkelijk aan. Misschien is het asociaals om die stiltes te vullen met woorden, misschien is het asociaal van de ander om te zwijgen wanneer ik slecht ben in stiltes, misschien moeten we allebei gewoon blijven communiceren op onze eigen manier. De een zwijgend, de ander babbelend en dan zien waar het schip strand. Ik weet niet precies wanneer ik goed doe aan het een of aan het ander. Misschien mag ik niet oordelen of een stilte ongemakkelijk is maar hij voelt voor mij zeker ongemakkelijk aan en is het niet onze tweede natuur om onszelf uit ongemakkelijke situaties te redden?' Kleine Hazel zwijgt even kort terwijl ze de aparte kleur ogen van de hengst opzoekt, het was intrigerend hoe zowel blauw als groen in een oog aanwezig kon zijn in een prachtige mix. 'Ik kan de vragen niet beantwoorden maar hoop dat ik ooit in de situatie kom dat ik mijn woorden niet meer kan vinden, dan zal ik aan je denken Regenboog bij Bliksem, want dan pas kan ik het zeker weten'

Een stralende glimlach breekt door op de lippen van de vosbruine merrie bij citaten van het liedje, ze had zichzelf nog niet eerder op die manier bekeken maar toen de hengst het zo uitsprak moest ze hem gelijk geven. 'Is dat niet de kracht van de meeste kleinere merries?' Zegt ze vervolgens met een grijns rond haar lippen 'De meeste hengsten met hun stoere praat en hun kleine hartje. Uiteindelijk krijgen wij toch onze zin.' Hazel haar oogjes glimmen vrolijk terwijl ze dit aanhaalt, het was een amusante gedachten en Hazel had het gevoel dat het waar was. Regenboog bij Bliksem zou waarschijnlijk een hoop doen om de kleine Hazel haar zin te geven, ook Kracht van de Storm zou een hoop voor haar doen om haar de zin te geven. 'You can't always get what you want I suppose.. But most of the times I get awfully close' Hazeltje laat even haar vrolijke, klaterende lach horen en zoekt opnieuw met haar vrolijk glimmende oogjes de vrolijk twinkelende ogen van de gouden hengst op.

Hazel knikt even opnieuw serieus bij de woorden van de gouden hengst over zijn visie op zelfkritiek. 'Natuurlijk is er niet tweemaal precies dezelfde situatie maar er zijn talloze situaties die enigszins lijken op de ander. Wanneer je zegt dat je niet van zelfkritiek kunt leren kun je evenmin van je positieve ervaringen leren, immers zal die situatie zich toch niet nogmaals voordoen.' Kleine Hazel zwijgt even om naar de juiste woorden te zoeken alvorens ze weer begint te spreken 'Maar vooruit, laten we het zelfreflectie noemen, het is juist de kunst je slechte ervaringen te erkennen en deze vervolgens los te kunnen laten. Aan positieve ervaringen moeten we vasthouden, slechte ervaringen moeten we om te leren eerst onder ogen komen en daarna los kunnen laten. Zelf leer, en groei ik door beide.' Besluit de kleine Hazel met een kort knikje van haar hoofd. Want zo was het bij de kleine Hazel altijd geweest, ze zag zowel haar goede als slechte zinnen, woorden of uitspraken en onthield beide zodat ze niet nogmaals dezelfde fout zou maken maar wel nogmaals dezelfde goede uitspraak zou doen. Natuurlijk kon de uitspraak bij elk paard anders uitpakken maar daar was haar inschatting van andere paarden voor nodig, en die was meestal niet heel slecht.

Wanneer de gouden hengst Hazel een uitgebreide inkijk gaf in zijn gedachten over zichzelf, en het binden van zichzelf met andere dieren en plaatsen luistert Hazel met haar volle interesse want de kleine Hazel interesseerde zich in de gouden hengst. 'Als je bang bent dat je ooit iemand tegen komt die je ook in je hart wilt sluiten, en daarom maar niemand in je hart sluit, loopt de theorie daar dan niet spaak? Immers zul je nooit iemand echt in je hart kunnen sluiten wanneer je bang bent om diegene te kwetsen.' Kleine Hazel zwijgt even peinzend, ze wist niet zeker of het niet kunnen binden een slecht iets was. Daar was een grotere dosis levenservaring voor nodig en die bezat de kleine jonge Hazel Rah niet en daar was ze zich bewust van. Ze had zichzelf nog nooit echt gebonden aan een plaats of een paard maar was niet bang het te doen, stiekem had ze Blue Moon Horses als meer in haar hart gesloten dan alle andere plaatsen waar ze was geweest. Wellicht had de gouden hengst gelijk, kon je jezelf pas veilig voelen als je in gevaar bent geweest en misschien is het daarom dat ze graag in Blue Moon Horses is. Misschien is het omdat ze hier een paar paarden in haar hart heeft gesloten, maar in haar hart sluiten was wat anders dan binden daar was de kleine bruinvacht inmiddels wel achter. 'Ik weet niet of je niet kunnen binden iets goeds of iets slechts is, dat is iets waar meer levenservaring voor nodig is. Natuurlijk kan ik wel putten uit hetgeen dat andere mij hebben verteld en als ik hen moet geloven is binden iets moois en iets pijnlijks. Maar blijkbaar is het de pijn waard want de vreugd die het geeft is groter dan wat iets anders je ook maar geven kan' Een glimlach breekt door op de lippen van de kleine Hazel Rah 'Ik ben het in ieder geval zeker bereid een keer te proberen' Zegt ze met nog altijd die grijns rond haar lippen.

Wanneer de gouden hengst zachtjes door haar volle bos manen woelt sluit de kleine Hazel haar oogjes en geniet ze van de aanrakingen van de hengst. Ze proeft zijn aanwezigheid, ruikt de inmiddels vertrouwde geur van zijn lichaam en merkt dat een warm gevoel zich in haar maagje spreid. Verrast, verbaast en tevreden blijft ze staan terwijl ze luistert naar wat de gouden hengst haar zegt De woorden waren net zo mooi als zijn gouden lichaam zo dicht langs het hare, voorzichtig opent ze haar oogjes en zoekt de ze groenblauwe ogen van de hengst weer op. 'Blijf voor altijd' Is de enige reactie die de kleine bruinvacht uitspreekt maar het was een reactie die meer zei als ze kon met 1000 andere woorden. Voorzichtig duwt ze haar neusje weer tussen de manen van de hengst en woelt ze er wat doorheen, even laat ze haar neus rustten op een van de kralen in de manen en glimlacht ze even bij het voelen van de koelte tussen de warmte van zijn huid onder de manen. Het was een merkwaardig gevoel voor de kleine Hazel, zich zo warm, zo geliefd te voelen in alle koele kilheid van de winter.

Gast **Profile**

rank 4. 'cause you cannot love the sun

Hij luisterde meer naar haar enthousiaste toongeluid, dan naar wat ze werkelijk te zeggen. Haar babbelen was aangenaam, verhelderend, enthousiast. Ze wilde niet alleen babbelen om het babbelen, maar omdat ze werkelijk wat te vertellen had. Het was interessant om te horen hoe ze in haar woorden hem zowel erkende als ondermijnde en vervolgens haar eigen weg zocht en een eigen mening ontwikkelde. Dat was een goede eigenschap: respect hebben en behouden voor anderen, zonder daarmee jezelf en je eigen individu uit het oog te verliezen. Hij wachtte een moment toen ze stil viel, overwoog de juiste woorden en glimlachte vaag: haar stem zong nog enigszins na in zijn hoofd. 'Ik denk dat we er goed aan zouden doen om elkaar meer te gemoed leren komen. Bovendien groeien we door onszelf in ongemakkelijke situaties te brengen. Tenminste, als we onszelf ook dwingen om er mee om te gaan. Door de stilte, die jij als ongemakkelijk ziet, te vermijden, vluchten we weg voor een deel van onszelf waar we moeite mee hebben. Om daarbij niet te vergeten dat we een deel van de ander ook onderkennen: immers we forceren hem, in dit geval, in de stilte die voor hem – of haar, uiteraard, niet gewenst is. Omdat we dat zelf makkelijker vinden. Je doet immers meer dan slechts communiceren met woorden: je vult je omgeving ermee. Je vult de ongemakkelijke stilte er mee op. De stilte die voor de ander juist rust gaf. Ieder op zijn eigen manier laten communiceren is dus simpelweg niet voldoende. Je moet elkaar te gemoed komen. Soms stilte, en soms tekst,' besloot hij uiteindelijk en hij knikte een keer: tevreden met zijn eigen argumentatie.

Een ander goede eigenschap van Hazelaar liet zich zien in het feit dat ze bereid was om haar fouten en tekortkomingen te erkennen: zoals ze nu durfde te zeggen dat ze ook iets was wat ze niet wist, of wat ze in ieder geval nog niet kon beantwoorden. Hij glimlachte warm en duwde zachtjes zijn neus in haar lichte manen. 'Alles op zijn tijd, Hazel Rah, alles op z'n tijd,' mompelde hij.

Hij liet een snelle lach horen toen de merrie hem er scherpzinnig op wees dat het krijgen van hun zin, waarschijnlijk de kracht was van de meeste kleine merries. 'Denk je dat?' merkte hij op. 'Ik denk dat het meer heeft te maken met je radde tong, je scherpzinnige woordkeuze en je vrijgevigheid in complimenten. Dat maakt anderen, niet alleen hengsten, toegefelijk.' Met geamuseerd glinsterende ogen keek hij op het kleine ding neer. Ogen die nog meer begonnen te schitteren bij het horen van wat ze vervolgens stelde: hij kon niet anders dan haar gelijk geven. Hoe zou hij dat niet kunnen doen? Hij zou haar de maan nog brengen als ze dat van hem zou verlangen. Nu zou hij niet weten hoe, maar hij zou een manier vinden om het voor elkaar te krijgen, linksom of rechtsom. Het idee alleen al was genoeg om een plan in zijn hoofd tot ontwikkeling te brengen. Hij kon de maan misschien niet letterlijk uit de hemelboog plukken, maar ooit was hij een meer tegengekomen waar de maan zo helder, zo duidelijk in weerspiegeld werd dat hij gedacht had dat hij hem eruit kon plukken. Ware het niet dat hij uiteindelijk omringd was door het zilveren licht en water, maar de maan nog steeds niet vast had. Maar dat was bijzaak. Hazel Rah zou met volle teugen genieten van het uitzicht, dat wist hij zeker.

Door haar stemgeluid werd hij weg geplukt uit zijn gedachten wereld en belandde hij terug in het heden. 'Leren we dan werkelijk van positieve ervaringen?' merkte hij op. 'Zullen we het de volgende keer bewust opnieuw doen, omdat het goed voelde, of zullen we ons achteraf bedenken dat we het gedaan hebben. Gewoon, omdat het lot zo naar ons toe kwam, zoals we onbewust vaak de dingen opnieuw zullen doen die eerder ook al goed voelde. Niet omdat we er lering uit getrokken hebben, maar omdat we geneigd zijn om ons instinct te volgen.' Hij twijfelde een moment en besloot vervolgens: 'Omdat we zijn wie we zijn, en omdat we doen wat we doen.' Het was niet moeilijk om in te stemmen met haar volgende woorden: ze waren scherpzinnig en duiden op haar gave om snel verbanden te leggen en intelligente conclusies te trekken. Hij glimlachte vluchtig. 'Je bent opmerkelijk intelligent en scherpzinnig voor iemand van jouw leeftijd.'

Zijn geamuseerd stierf weg na zijn meer serieuze verhaal over binding en haar reactie daarop, toch kon hij niks anders dan naar haar glimlachen. 'Maar, Hazel, is dat ook niet de gehele achterliggende gedachte van mijn theorie? Dat allicht de wens bestaat om iemand in mijn hart te sluiten, maar tegelijkertijd de behoefte om iemand op afstand te houden en dat ik dus inderdaad niemand in mijn hart zal sluiten.'[/b] Hij viel stil en blikte weg, in gedachten. 'Niet onvoorwaardelijk, in ieder geval,' besluit hij toen, zijn stem niet luider dan een fluistering. Het was iets wat hij niet direct met Hazelaar had willen delen, maar zij maakte het veel te makkelijk om te praten. Ze hoefde er niet eens om te vragen, laat staan er om te zeuren. Met haar woorden die continue vloeiend naar buiten kwamen, was het maar al te makkelijk om te vergeten met wie en waar je was en helemaal om daarbij ook nog na te denken over wat je wel en niet precies kwijt wilde. Als ze zei dat ze meestal wel haar zin kreeg, had ze vermoedelijk geen idee hoe ver dat 'zin krijgen' werkelijk ging. Nochtans veel verder dan het krijgen van de dingen waar ze om gevraagd had. Ze moest eens weten. Zijn mondhoeken flitsten omhoog in een halve glimlach en hij blikte opnieuw in haar donkerbruine ogen. Zij mocht zichzelf dan misschien omschrijven als gewoon. Hij vond haar verslavend hypnotiserend. In haar donkerbruine ogen kon hij de boom zien waar onder ze geboren, de donkere, met aarde gevulde paden die ze vermoedelijk bewandeld had. Hij kon er zoveel in zien, dat hij bijna kon ruiken hoe het daar geweest moest zijn en het riep het verlangen in hem om naar die plaats toe te gaan. Al had hij dan geen idee waar dat wezen mocht. Het interesseerde hem ook niet. Hij wilde er komen omdat hij wilde weten waar zo'n bijzondere merrie, zo complex in haar al eenvoud, vandaan kwam. Waar ze geboren was en wat er nu nog van die plaats achter gebleven was. Zoals hij zich wel eens af vroeg wat er van zijn thuis achter gebleven was: waarschijnlijk niks meer dan zand en lege duinen, zoals er altijd zand geweest was en altijd duinen zouden zijn. Waarschijnlijk zou zijn geboortekudde er nog steeds rondreizen, misschien met andere paarden, misschien nog steeds met dezelfde. Ooit zou hij er terugkomen, allicht om er afscheid te nemen van deze wereld, maar nu nog niet. Nu wilde hij eerst nog andere plaatsen ontdekken, andere werelden aanschouwen.

Opnieuw werd hij terug geroepen naar de aarde door haar stem; haar woorden. 'Ik denk dat de meeste dingen zowel mooi als pijnlijk zijn,' stemde hij min of meer in met haar woorden. Op haar volgende uitspraak had hij echter niet zo makkelijk een antwoord. Hij wilde haar niet kwetsen, maar het deed hem afvragen of ze zich werkelijk gerealiseerd had, wat hij zojuist verteld had. Hij wilde niet weg gaan. Meer dan dat nog wilde hij voor altijd bij haar blijven en daarmee aan haar wensen zou voldoen, maar het zou waarschijnlijk makkelijker zijn om haar de maan te brengen dan voor altijd te blijven. Genietend van haar aanraking streek hij opnieuw door haar manen. 'Altijd is een lange, lange tijd,' mompelde hij. 'Ik kan je niet beloven dat ik zo lang blijf. Ik vind het moeilijk om te blijven. Maar voor jou zou ik het proberen, Hazel Rah, voor jou zal ik het proberen.' Hij verborg zijn neus tegen haar hals en sloot zijn ogen: bereid om voor heel even, heel de wereld te vergeten.

**Profile** Number of posts : 279 Status : Active

Rank 2. You and I, we don't tell each other lies

Hazeltje knikt instemmend met de woorden van de gouden Regenboog bij Bliksem, hij had gelijk met het feit dat men elkaar moest tegemoet komen door af en toe te zwijgen en af en toe te babbelen. Hazeltje glimlach en bevestigd haar instemming met de woorden 'Ik zal leren zwijgen, wie weet kan ik een ander leren praten' Haar oogjes glimmen vrolijk terwijl ze de blauw-groene ogen van de gouden hengst opzoekt, ze bleef ze verbazingwekkend vinden.. de ogen. Het was een wonderlijke mengeling van blauw en groen dat haar deed denken aan de oceaan op een mooie zomerse middag, als ze in die ogen keek kon ze bijna de zilte lucht ruiken en het zand onder haar hoeven vandaan voelen glijden. Het was een absurde, aangename verbeelding in de gure winterse temperaturen die momenteel heerste in Blue Moon Horses.

Wanneer de gouden hengst zijn visie gaf op het feit waarom de kleine Hazel zo vaak haar zin kreeg klonk er een vrolijke, heldere lach vanuit de hazelnoot bruine merrie. Haar oogjes blijven vrolijk rustten in de geamuseerde blik van de gouden Regenboog bij Bliksem terwijl ze even nadacht over het grote compliment dat hij zojuist had verpakt in een uiteenzetting, alhoewel Hazeltje het liever, bescheiden als ze was, een betoog zou willen noemen. 'Hmm zou het daardoor komen denk je? Misschien wel.. waarschijnlijk wel. Alhoewel het idee dat de meeste kleine merries dat zou hebben gemakkelijker te accepteren is. Ik weet niet waarom, maar jouw woorden doen mij me bijzonder voelen en ik zou mezelf niets als bijzonder willen wegtekenen lieve Regenboog bij Bliksem. Eerder als ieder ander maar dan met gave om nog positief in de wereld te kunnen kijken, simpelweg omdat er nog nooit iets is gebeurd dat mij anders zou kunnen laten denken, kijken'

Hazeltje was het opnieuw eens met de conclusie van de gouden hengst dat we de dingen deden omdat we waren wie we zijn en deden wat we doen. Ze knikt even glimlachend en wanneer de gouden hengst haar opnieuw een compliment geeft kijkt de merrie hem met haar vrolijk glimmende oogjes aan. 'Het valt me op dat je mij complimenteert over mijn scherpzinnigheid, intelligentie en dat terwijl ik het idee heb dat ik met 5 praten met jouw meer leer dan ik zou kunnen in een half leven van mezelf. Jouw kennis draagt zo ver als de landen die je hebt bezocht, en ik kan er geen genoeg van krijgen' Hazeltje richt even haar oogjes op de grond, hetgeen dat ze zei was haast zeggen dat ze geen genoeg van de gouden hengst zelf kon krijgen, en dat was waar ook. Het was alleen iets dat op een of andere manier moeilijk was om toe te geven, alsof het een tekortkoming was, of juist iets moois waarvan ze niet helemaal zeker wist of ze de waarde wel goed kon schatten.

Hazel glimlacht wanneer de gouden hengst stelt dat hij voor haar zou willen proberen te blijven, het was logisch dat de hengst niet iemand onvoorwaardelijk in zijn hart kon sluiten, Hazeltje wist niet eens of ze dat zelf wel kon hoe kon ze het dan van een ander verwachten? Maar de woorden deden een glimlach rond haar mondhoeken trekken, ze voelde zich op haar gemak bij de woorden van de hengst. 'En mocht de dag daar zijn dat je niet langer hier kan zijn, wie weet kun je me dan de wereld laten zien' denkt de merrie hardop peinzend na. De merrie sluit haar ogen wanneer de hengst zijn neus in haar volle bos manen begraaft tot aan haar pluizige wintervacht zodat telkens wanneer hij uitademde ze de warme, vochtige lucht tegen haar hals voelde stromen. 'Misschien kunnen we samen dan wel meer als een berg verzetten, misschien kunnen we de oceaan openen en naar de horizon lopen' fantaseert de kleine merrie er rustig op los, in de ban van zijn aanwezigheid zo dicht bij het hare.

**Profile**

» Hazelaar

Hazelaar <3

Hazelaar <3

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen