Hate and anger, the wrong way to go (alleen voor de paarden die toestemming hebben)

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Vogels floten, de beek babbelde, de bladeren ritselden. Spartan stond bij de beek. Zijn lange zwarte manen hingen naar benenden en zijn pony ging voor zijn ogen. Hij boog zijn nek en keek met zijn ogen naar het water. Forellen zwommen stroomopwaarts in de stroming. Zijn hief zijn staart maar alsnog kwamen de puntjes van zijn staart in het water terecht. Zijn pik-zwarte vacht glom mooi in de zon die op zijn huid scheen. Zijn lange gespierde lichaam stond stil. Spartan zijn moeder was een raszuivere Arabier, maar zijn vader was een echte wilde hengst en de leider van zijn kudde. Spartan miste zijn kudde en hij voelde zich heel vaal zo stom, een kudde verliezen was het ergste was een hengst kon doen. Hij boog zijn nek verder naar beneden en raakte met zijn neus bijna het water maar net niet. Hij ademde lang uit en brieste in het water. Kleine water druppels raakte zijn neus. Hij krulde zijn lippen en nam een paar slokjes van het verfrissend koude water. Langzaam deed hij zijn hoofd weer omhoog en keek naar een forel die over een steen sprong in de beek. Hij keek nu weer rond maar vond niets interessants Hij verlaagde zijn hoofd tot schouderhoogte en keek naar achteren. Daar stond ook niets helaas. Hij deed een paar stapjes stroomafwaarts. Hij liep kalm en stopte al snel weer door een geluid in de bosjes. Hij hief zijn hoofd en boog zijn neus omlaag. Hij keek naar de kant en zag daar een mooie merrie staan. Hij keek haar vriendelijk aan en glimlachte kort. Zijn lange manen sierden met zijn hoofd mee. Hij had lange manen met een een kleine slag krulletjes erin, die had hij van zijn vader en hij was er ook trots op. Van zijn moeder had hij het sierlijke Arabieren lichaam gekregen en de spieren, manen en ogen van zijn vader. Als hij aan zijn vader dacht dacht hij aan zijn kudde die gevangen was door mensen, die gedachten deden hem veel. Ook dacht hij waak aan hoe Sas het op dit moment zou hebben, de merrie die hij ooit lief had. Hij wou niet meer aan haar denken want hij zou haar nooit meer zien. Hij moest nu hier zijn leven opnieuw oppakken, hij moest zich alleen zich erover heen moeten zien zetten maar makkelijk was dat niet. Spartan had het moeilijk met zichzelf. Hij keek de merrie tegenover hem vriendelijk aan "Hallo"Zei hij met een warme stem tegen de merrie.

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

Vaganti

Haar pas vertraagde naar een rustige draf toe ze de rivier naderde, nog altijd spookte er nare gedachten rond in haar hoofd, waarom was de enigste vraag die altijd terug kwam. Het was nog niet zo lang geleden toen ze haar kudde had verlaten en dat allemaal door die tiran van een hengst, gelukkig hadden vele merries haar voorbeeld gevolgd en waren die net als haar op zoek naar een nieuwe kudde. Jammer genoeg was ze nog niemand tegengekomen vanaf dat ze hier was aangekomen.

Langzaam ging de draf over naar een snelle stap, haar staart zwiepte heen en weer om van de vliegen af te geraken die zich op haar achterhand geïnstalleerd hadden. Ik ben wel geen taxi hé, dacht ze nog toen ze kleine stipjes zag verdwijnen en de jeuk eindelijk stopte. Plots drong de geur van een ander paard door, haar neusgaten waren wijd opengesperd, hoe zou ze hier op moeten reageren?

Ze verzamelde al haar trots en stapte naar voren net toen de zwarte hengst zicht omdraaide en haar aankeek, een vriendelijke hallo kwam uit zijn mond, Vaganti wist niet hoe ze moest reageren maar toch deed ze nog een paar stappen dichter naar de rivier toe en boog ze haar hoofd naar beneden totdat haar lippen het koele rivierwater raakten en dronk ze tot haar dorst gelest was. Al die tijd had ze de hengst nauw in de gaten gehouden.

Toen de merrie zich draaide voelde ze de keien onder haar hoeven verschuiven, ze was zich goed bewust van alles wat rondom haar gebeurde. “Hallo,” zei ze voorzichtig, haar oren stonden een beetje opzij toen ze de hengst eens van top tot teen bekeek en keurde, hij zag er sterk uit en ergens in haar aders voelde ze dat hij hetzelfde bloed deelde als zij. “En aan wie mag ik me voostellen?”

Haar manen begonnen wild te wapperen toen er een klein briesje de kop op stak, nieuwsgierig als ze was ging liep ze eens rond de hengst heen. De vogels die in de omgeving rondvlogen zaten te kijken in een van de hoge eiken die langs de rivier stonden. Rustig en kalm wachtte de merrie af tot de hengst zou reageren en vooral hoe.

Hate and anger, the wrong way to go (alleen voor de paarden die toestemming hebben) Naamloos1vv

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Spartan keek naar de merrie die een paar slokken nam van het koude water van de beek. Hij was kalm en rustig en zijn blik volgde haar hoofd. Hij laagde zijn hoofd ook een beetje en zijn zwarte gekrulde manen sierden mee. Hij voelde zich vredig maar toch bloeide van binnen nog diezelfde verdriet als toen hij zijn kudde verloor en de woede op zichzelf. Hij had alles fout gedaan want een kudde verlies je niet zomaar. De gevoel knabbelde aan zijn hart. De merrie keek nu weer op en keek hem aan. "Hallo," Zei ze voorzichtig, maar ja Spartan leek zelf veel op een schim dus de reden voor angst was er. Toch hoefde ze niet bang voor hem te zijn want hij was geen schim en hij was al helemaal niet kwaadaardig. Spartan was zo warmhartig als maar kon alleen dat verdriet uit het verleden maakte hem zwak. Hij glimlachte naar de merrie. “En aan wie mag ik me voostellen?”Vroeg ze daarnaar aan hem. "Spartan, je mag je voorstellen aan Spartan"Zei hij warm tegen de merrie. Spartan was een goede hengst die niemand kwaad zou willen doen. De merrie liep nu op hem af en hij volgde haar met zijn blik terwijl ze een rondje om hem heen liep. Ze was nieuwsgierig maar ook rustig en kalm net zoals hem. Hij glimlachte scheef naar de merrie. "Wat doet zo'n schoonheid als jou hier?"Vroeg hij met een warme en kalme stem aan de merrie. Ze was mooi mat haar vacht kleur in het bijzonder. Hij zag ook Arabier in haar lichaam, iets wat hijzelf ook had, het sierlijke lichaam van een Arabier. Daar in tegen had Spartan geen Arabieren hoofd, dat leek meer op die van zijn vader die veel op een fries leek. Deze merrie was net zoals zijn moeder veel meer Arabier en ze was misschien wel een zuivere Arabier. Spartan keek in haar ogen en zag een blik die hij lang niet meer had gezien, ze leek op Sas. Sas had ook van die blauwe ogen maar dan waren die van haar een tikje donkerder. Deze merrie had ook echt hele mooie ogen. Hij keek haar aan met een vriendelijk gezicht...

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

Vaganti

Met een paar snelle passen liep ze naar de rivier totdat haar buik het water raakte, het was een uiterst aangenaam gevoel, het koude water welfde langs haar benen en af en toe werd ze zich gewaar van een kleine forel die zijn best deed om tegen de stroming op te zwemmen. Nadat ze de hengst had gevraagd hoe hij heette reageerde hij direct terug, de hengst -die Spartan heette- vroeg meteen wat zo’n schoonheid als zij naar hier bracht.

Zorgvuldig selecteerde ze de woorden voor haar antwoord, net als haar moeder haar geleerd had -Het is het beste om niet direct te veel te vertellen over jezelf, vooral niet als je iemand anders voor de eerste keer ontmoet- hoorde ze haar moeder nog zeggen. Een raar gevoel knaagde aan haar, zichzelf afvragen wat er met haar moeder gebeurd zou zijn toen ze was vertrokken.

“Ik ben naar hier gekomen…” Even stopte ze en ging haar blik in het rond om zeker te zijn dat er geen andere paarden meeluisterden “omdat ik moest vluchten.” Zo luidde haar antwoord, als hij meer wil weten zal hij zich eerst moeten bewijzen, zei ze in haar gedachten, ze kon niet zomaar iedere vreemdeling vertrouwen die zich op haar pad begaf.

Vaganti keek recht in zijn ogen toen hun blikken kruisten, voor even werd haar hart gevuld met een warm gevoel hetgene dat ze zo lang als niet meer had gevoel, de enigste keer dat ze dit nog had gevoeld was toen ze haar jeugdliefde voor de eerste keer had gezien. Jammer genoeg was dat nooit iets geworden… Toen schudde ze even met haar hoofd om de herinneringen weg te schudden zodat ze weer helder kon denken.

Op een vluchtig drafje liep ze uit de rivier terwijl het water van haar hoeven drupte schudderde ze eens om het overtollige water kwijt te raken. Ze was er zichzelf van bewust dat ze haar naam nog niet genoemd had, hoe minder paarden wisten wie ze was en hoe ze noemde hoe beter.

Toen donkere wolken begonnen samen te pakken boven haar wist ze dat het niet lang meer zou duren voordat er een grote plensbui zou losbarsten. Het was al een paar dagen droog geweest dus wat regen kon zeker geen kwaad, net toen de wolken voor de zon schoven vroeg ze nog even iets “Weet jij hier misschien ergens in de buurt een goede schuilplaats?” Op haar weg hiernaartoe was ze geen enkele grot of dergelijke tegengekomen. “Het ziet er niet naar uit dat het vandaag nog droog zal blijven” vervolgde ze.

Ze had de laatste woorden nog niet uitgesproken of kleine regendruppeltjes vielen op haar vacht, ze wandelde naar een van de overhangende bomen die aan de oever stonden, zo was ze toch nog droog.

[flut tekst...]

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Spartan volgde haar met zijn blik. Ze liep dieper het water in en alsnog volgde hij haar met zijn blik, ze was mooi. Hij vergat even dat hij haar wat had gevraagd en dat hij haar naam ook nog niet wist. “Ik ben naar hier gekomen…”Zei de merrie en Spartan herinnerde zich opeens weer dat hij haar had gevraagd wat ze hier deed. Hij luisterde naar haar en keek haar vragend aan, hij was een en al oor. “omdat ik moest vluchten.”Zei de merrie nadat ze eens goed had gekeken of er niemand mee luisterde. Spartan was erg benieuwd naar waarom de merrie moest vluchten maar hij besloot er niet over door te vragen. Hij kende het gevoel dat je moest vluchten en dat was bepaald niet leuk, natuurlijk wist hij niet wat er was gebeurt met haar maar vluchten was niet leuk. "Wat erg. Ik ken het gevoel. Je mag het me vertellen maar ik snap het als je dat liever niet doet."Zei hij met een warme kalme stem tegen de merrie. Ze kende hem nog niet echt dus natuurlijk zou ze hem het nog niet vertellen en daar had hij alle respect voor. Ze zou zich vast rot voelen. hij keek in haar ogen waarnaar zij haar hoofd schudde. Hij snapte niet waarom ze dat nu deed. Ze draafde vlug de rivier uit maar Spartan bleef staan. “Weet jij hier misschien ergens in de buurt een goede schuilplaats?”Vroeg de merrie aan hem en hij knikte met zijn hoofd. "Volg mij maar, ik weet wel een"Zei hij en bracht zijn lichaam in beweging. Hij stapte langs haar en stopte daarnaar weer. Hij keek achter zich om te kijken of ze volgde. Zijn staart danste achter zijn lichaam aan en zijn manen deden vrolijk mee. “Het ziet er niet naar uit dat het vandaag nog droog zal blijven”Zei de merrie en hij keek haar aan met een antwoord in zijn ogen. De regen begon langzaam om zijn pik-zwarte vacht te vallen en Spartan bracht zijn lichaam weer in beweging richting de grot die hier in de buurt was...

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

Vaganti

Haar azuurblauwe ogen waren een tijdje gericht op de dreigende wolken die boven hun hoofden hingen, vogels vlogen rond op zoek naar een schuilplaats. Overal rondom hen waren verschillende dieren bezig om een geschikte schuilplaats te vinden. De hengst wist blijkbaar hoe het voelde om te moeten vluchten, toch zweeg ze liever nog even over het hele voorval dus reageerde ze er niet verder op.
Spartan wist blijkbaar wel een plek waar ze konden schuilen tegen de regen, toen hij zijn lichaam in beweging bracht volgde ze hem instinctief. Haar spieren spanden zich op en ze zette het op een snelle draf om de hengst te kunnen bijhouden.

Kleine regendruppels vielen doorheen het bladerdak op haar donkere vacht, haar blik ging van links naar rechts. Met een gebogen nek volgde ze hem op de voet doorheen de struiken.
Ze had geen flauw idee waar hij haar naartoe bracht “Is het ver van hier die schuilplaats?” Zo luidde haar vraag. Kleine wolkjes kwamen uit haar neusgaten, toen haar ademhaling sneller ging. Op de een of andere manier kromp ze vanbinnen helemaal ineen, abrupt stopte ze. “Weet je zeker dat het wel goed is om die kan uit te gaan?” Haar stem was stiller geworden en ze was zich ook gewaar dat er duizenden ogen haar in de gaten hielden. Nerveus sloeg ze met haar lange staart heen en weer.

Met haar hoeven bleef ze ter plaatse trappelen alsof ze elk moment zou moeten vluchten, toch volgde ze Spartan tot ze aankwamen aan de grot, een snelle bliksemflits deed haar in elkaar kruipen. Al vanaf dat ze een veulen was geweest had de donder en bliksem haar angst aangejaagd. Zonder het door te hebben ging ze dichter bij Spartan staan.

[flut post]

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

De zwarte hengst liep sierlijk voor de merrie uit. De benen sierden over de grond heen. Zijn manen wapperden in sierlijke bewegingen langs zijn nek en zijn staart danste achter zijn lichaam aan. Af en toe keek hij achterom om te kijken of ze hem nog volgde, en dat was dan ook zo. “Is het ver van hier die schuilplaats?”Vroeg de merrie aan hem. Hij keek naar achteren om de merrie haar gezichtsuitdrukking te zien. "Het is nu niet er meer."Zei hij met een warme stem zoals hij bijna altijd deed, zijn stem was zuiver en warm. Hij keek haar aan en botste bijna tegen een laag hangende tak aan. Toen hij zijn hoofd weer omdraaide zag hij opeens een tak voor zijn neus. Hij stopte en en zijn manen maakte een golvende beweging naar achteren. "Whoo, die had ik niet gezien"Zei hij en boog zijn hoofd naar beneden om eronderdoor te kunnen. Hij liep nu weer gewoon verder. “Weet je zeker dat het wel goed is om die kan uit te gaan?”Vroeg de merrie aan hem. "Ja, ik kom daar wel vaker als het regent of gewoon in de nacht."Zei hij tegen de merrie met weer zijn warme zuivere stem.

Eindelijk kwam de grot in zicht. "Kijk, daar is het."Zei hij tegen de merrie met een warme glimlach. Hij keek achterom naar de merrie en een felle bliksemschicht vloog door de lucht. Hij merkte snel aan de merrie dat ze de bliksem niet echt fijn vond, eng zelf. Ze stond opeens veel dichter bij hem en maakte zichzelf kleiner, ja dat betekende duidelijk dat ze bang was. Spartan ging nu tegen haar aan staan met zijn warme lichaam. "Rustig maar, ik zal zorgen dat je niets overkomt."Zei hij tegen haar en beschermde en steunde haar bij de laatste stappen de grot in. Daar liet hij haar weer los en ging tegenover haar staan. Spartan was zelf niet bang voor onweer maar zag het enge er wel an in, dus hij begreep het heus wel. Als ze het in de grot nog eng zou vinden zou ze maar weer tegen hem aan mogen kruipen, gewoon eigenlijk ook wel dus dat maakte niet veel uit maar zij moest de keuze maken. Hij wat tenslotte een vreemde hengst en hij kon het begrijpen als ze dat niet leuk zou vinden. "Wat was je naam nou eigenlijk prinses."Vroeg hij haar met een warme charmante stem...

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

Vaganti

De zwarte hengst zijn zachte stem paste perfect bij zijn ranke lichaam. Toen de twee eindelijk in de grot stonden begon het wat minder te regenen, de kleine druppels vielen in een gestaagd tempo op de bosgrond en vormde overal kleine plasjes. Vaganti zette zich in beweging en liep naar de donkere achterkant van de grot, haar zwarte hoeven maakten een tikgeluid op de koude steen.

Ze had haar hoofd ver vooruit gestoken en haar neusgaten gingen op en neer, langzaam nam ze alle geuren op die zich in de grot bevonden. Ze draaide har achterhand en liep terug naar de ingang van hun schuilplaats. Daar aangekomen zakte ze door haar benen en ging ze liggen. Toen ze neer lag hoorde ze Spartan nog iets vragen “Wat was je naam nou eigenlijk prinses." Vaganti twijfelde, zou ze hem haar naam vertellen of niet? Allerlei vragen spookten door haar hoofd tot ze eindelijk haar besluit had genomen. “Vaganti.” Antwoordde ze met veel trots, ze mocht er ook wel trots op zijn want haar ouders hadden haar niet voor niets zo genoemd.

Toen de merrie nog klein was ging ze graag op onderzoek uit, dit bracht echter soms enkele problemen met zich mee. Het was niet de eerste keer dat hun leider de hele kudde moest aansporen om de kleine Vaganti te gaan zoeken, en daarom betekende haar naam Afdwalen in het Italiaans. Toen ze terug dacht aan haar kudde kwam er een andere vraag opspelen.“Waarom ben jij niet bij je kudde eigenlijk?” In de grot weergalmde haar stem zo luid dat de vraag letterlijk bleef nazinderen en langzaam vervaagde.
Dat was het leuke aan een grot, je had er altijd een echo. Een kleine glimlacht speelde op haar lippen toen ze daaraan dacht.

De regenbui was nog altijd niet op zijn einde gekomen, wie weet zaten ze hier vast tot morgenvroeg. Haar blauwe ogen gingen langs de bosrand, zo geconcentreerd dat ze elke beweging zou opmerken.
Haar bruine staart lag naast haar, terwijl er een licht briesje in de grot vloog en haar manen deed op wapperen. De geur van iets wat ze niet kende bereikte haar neusgaten. Zo snel als haar ranke benen konden stond ze op en stapte ze een paar passen naar achteren.
“Spartan…. Spartan…” Heel zacht fluisterend riep ze de hengst, ze had iets gezien en wist niet wat het was.

Toen de hengst eindelijk dicht bij genoeg was om haar gefluister te verstaan boog ze haar hoofd naar zijn oor “Er zit daar iets naar ons te kijken.” Haar zachte stem weergalmde niet in de grot zoals deze eerder had gedaan. Vaganti hoopte maar dat het geen schim was, al de verhalen die ze er al had over gehoord stonden haar niet echt aan.
Vanuit de verte schraapte ze haar stem “Wie ben je, en wat wil je!” riep ze naar de onbekende. Met langzame passen liep de bruine merrie naar voren tot ze in de regen stond.

De dikke druppels vielen op haar vacht en zochten zich een weg naar beneden. Met haar blauwe ogen wijd opengesperd net als haar neus wachtte ze tot de vreemdeling zou reageren. Ze hoopte dat de vreemdeling zou weg gaan. Ondertussen hoopten er zich nog een paar wolken voor de maan, en werd het donkerder dan ze ooit had durven hopen.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Spartan stond in de grot en hij keek naar hoe de merrie naar het donkere deel van de grot liep. Zijn blik gleed over haar lichaam. Nu draaide hij zijn gezicht naar buiten en bekeek de harde regen, het was echt een flinke bui en hij was blij dat hij nu in de grot zat. In zijn ooghoeken zag hij de merrie weer omdraaien richting hem. Hij richtte nu weer zijn bruine kijkers op de merrie die begon te liggen op de grot vloer. Hij keek haar warm en charmant aan en hij glimlachte kort. Hij keek in haar blauwe ogen en kreeg antwoord op zijn vraag die hij net had gesteld. “Vaganti.”Antwoordde de merrie die dus Vaganti heette. Al snel kwam ze met een vraag voor hem. “Waarom ben jij niet bij je kudde eigenlijk?”Vroeg Vaganti hem. Hij wist dat zelf eigenlijk ook niet echt. "Ik weet het eigenlijk niet." Zei hij met een nadenkende stem.

Ze stond ineens op en liep achteruit naar Spartan“Spartan…. Spartan…” Zei ze en Spartan liep naar voren richting de plek waar ze heen keek. “Er zit daar iets naar ons te kijken.”Zei Vaganti en Spartan begon verder naar oren te lopen en ook hij zag nu ogen. "Ik kijk wel even." Zei hij met een rustige stem, en niet bang.“Wie ben je, en wat wil je!” Zei ze terwijl hij onderweg was richting het beest. Hij liep er naartoe en hoorde opeens grommen, oke geen paard dus. Spartan maakte een laag een angstaanjagend laag hinikend geluid naar het beest om het bang te maken, maar in tegendeel begon het veel harder te grommen. Toen Spartan zijn ogen iets aan het donker gewend waren en hij dichterbij stond zag hij de grote wolf in de hoek. De wolf begon steeds maar harder te grommen maar Spartan toonde geen angst. Hij steigerde en hinikte hard tegen het beest. Zij hoeven maakte een kabaal toen ze weer op de grond terecht kwamen vanwege de harde grot vloer. Zijn hinik en zijn hoeven die op de grond terecht kwamen echoden door de grotten, de wolf kromp in an angst. Spartan schraapte zijn hoef over de grond, maar de bange wolf rende naar Spartan toe met een luide grom. Spartan steigerde als natuurlijke reactie op de wolf die hem van plan was te bijten. Zijn hoeven kwamen tegen het beest aan en in plaats van Spartan te bijten rende het ingekropen van de pijn weg. Spartan zuchtte diep en liep weer terug naar Vaganti. "Wolven" grapte hij. Er zat een kleine snee boven zijn hoef an de wolf die met zijn nagel langs zijn vel kwam. Hijzelf merkte het niet op. Spartan keek naar Vaganti en daarnaar naar de regen.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Hate and anger, the wrong way to go (alleen voor de paarden die toestemming hebben) 2yno5fm

Al even zat hij gevangen in het schimmenbos, zichzelf amper beheersend om buiten te gaan. De vorige blauwe maan had hij hét gesprek met Avanti gehad, waardoor hij nu de trots had om schim te zijn. De terreur die hij kon zaaien vrat hem op van spanning. Maar toen verscheen een blauwe gloed over de gebieden van BMH en Mitch zijn hoektanden stelden zich bloot. Met grote krachtige passen stapte hij uit het bos, de machteloosheid die hij zag in andere paarden hun ogen gaven hem meer en meer kracht.

Vanaf zijn ouders vermoord werden werd hij gek in zijn hoofd, begon paarden te doden, verloor zijn jeugdliefde uit het oog, die hij hier dan weer zag. Hij hield nog van haar, maar ze konden nooit meer samen zijn. Avanti zou hun beide vermoorden..

Mitch schrok op uit zijn gedachten toen hij twee paarden hoorde praten. Een vuile glimlach sierde zijn lippen, de ene was een merrie, de andere een hengst. Hmhm, lekker ochtendmaaltje om te beginnen. Een wolf sprong langs hem heen en keek in Mitch zijn zwarte, kille ogen waardoor zijn glimlach nog groter werd. De wolf deed perfect wat dat hij dacht; Grommen en de hengst dichter lokken.

Toen de wolf eenmaal weg was stapte hij vooruit en keek de zwarte hengst in de ogen en draaide rond hem heen. 'Stoer tegen een wolfje, maar kan je ook tegen mij op?' zei Mitch met een doodse, kille klank in zijn stem. Er moest en zal bloed vloeien, heel erg veel bloed.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Spartan's blik werd weggetrokken van Vaganti's gezicht. Het gevoel van angst, dood en bloed kwam hem in zijn hoofd opgedoken, hij wist niet wat het betekende maar het was niet goed, sterker nog het was helemaal mis. Het gevoel besloop zijn lichaam als een leeuw die een gazelle besloop. Een rilling ging door zijn lichaam en hij voelde zich koud. Hij draaide nu zijn hoofd om en daar stond precies het wezen dat hij hoopte nooit tegen te komen. Een groot zwart paard met een angstaanjagende blik in de ogen. Groot, sterk en zwart als de nacht. De naam van dit wezen klonk nooit goed in de oren en je kreeg er de grote rillingen van. Het was het meest gevreesde wezen van al de paarden hier. Het was een schim. Hij keek de schim in de ogen aan en voelde dat dit niets goeds betekende. Het gevoel van angst drong zijn lichaam in maar partan gaf er niet aan toe. Het liefst zou hij vluchten en dat zou ook een wijs besluit zijn geweest, maar toch deed hij dat niet, er wat iets wat het tegen hield. Zijn instinct en zijn hersenen zeiden dat hij moest vluchten, maar zijn gevoel hield dat tegen op een een of andere manier die hij zelf ook niet begreep. Hij deed een klein stapje terug. Een ander gevoel zei dat hij naar Vaganti toe moest, hij moest haar beschermen voor deze schim. Ondanks er een vreselijk ding voor zijn neus stond was hij toch nog best rustig, hij stond niet te shaken en te trillen van angst of met angstige ogen, nee ondanks dat dit ding heel eng was bleef hij nog best rustig en dat verbaasde hem behoorlijk. De schim keek hem ook in de ogen en draaide een rondje om Spartan heen. 'Stoer tegen een wolfje, maar kan je ook tegen mij op?'Zei de schim met een doodse en kille stem. Spartan begon de schim zijn blik te vermijden. Er kwamen beelden in zijn hoofd op waarvan hij niet wist waarom hij ze zag, maar hij zag zijn kudde en hij zag Sas. Verdriet omhulde zijn hart en dit was een zwakke plek voor hem, hiermee kon je Spartan helemaal van de baan halen. Hij had veel verdriet gehad en dat had hij tot nu toe nog prima in toon gehouden, vergeten kon hij met niet dat nooit maar aan goede dingen denk hiep, zoals dat zijn kudde nog leefde. Hij was helemaal vergeten wat de schim zei en dacht daar opeens weer aan. Hij besloot maar niets te zeggen want iets verkeerds zeggen in de ogen van een schim kon zijn dood betekenen. Dood wou hij niet maar vroeger was dat anders, toen wou hij maar al te graag dood gaan om zijn pijn en verdriet niet meer te voelen, hij voelde die nog steeds diep in zijn hart en zelfs de gedachte van dood gaan was er ook nog ergens. Hij keek voor zich uit en vermeed de blik van de schim. Stiekem voelde hij dat de schim iets met zijn kudde te maken had maar dat zou volgens hem totaal niet kunnen. Hij zuchtte al zijn nare gedachten van zich af maar de meeste bleven in zijn hoofd rondhangen. Hij sloot zijn ogen en voelde dat hij nare dingen te horen zou krijgen, hij snapte niet waarom hij dat voelde en hoe, maar hij hoopte dat het gevoel niet waar zou zijn. Hij vluchtte met zijn blik naar Vaganti die waarschijnlijk doods bang zou zijn en wat ook gewoon heel erg logies zou zijn. Hij keek haar aan alsof hij haar nu voor het laatst zou zien, hij was niet meer zeker van zijn leven en of hij dit wel zou overleven. Hij wist het niet meer en hij zag ook geen hoop meer. Schimmen waren sterke paarden die hem met gemak zouden kunnen doden en ze doodde elk paard die ze tegenkwamen. Zijn blik bleef op Vaganti en als het moest zou hij zichzelf opgaven voor haar, hij had tenslotte toch nog ergens het gevoel dat hij dood wou..

**Profile** Number of posts : 1903 Status : Active

Vaganti

Haar ogen bleven gefixeerd op het bosje struiken, Spartan had direct gereageerd toen ze hem had geroepen. “Ik kijk wel even” hoorde ze hem nog zeggen, ze had gerust zelf willen gaan kijken maar besloot om het deze keer aan de zwarte hengst over te laten. Een beetje overdrijven kon nooit kwaad, ze wou wel eens willen zien wat hij overhad voor haar.
Net toen Spartan naar de struik liep schoot er zich een wolf naar voren, de zwarte hengst steigerde en raakte de wolf in zijn zij. Het beest liep al jankend weg.
Zijn hoeven tikten op de stenen terwijl hij dichter bij kwam. Vaganti liep bezorgd naar hem toen, ook al leek hij het niet te merken had de hengst een snee aan zijn hoef. Blijkbaar had hij er niet al te veel last van dus Vaganti besloot om er niet op in te gaan.
En als dat nog niet genoeg was bewoog er zich weer iets aan de rand van het bos. Het was het begin van de blauwe maan vannacht, ook al was ze hier nog maar net aangekomen ze had al verschillende geruchten gehoord over onsterfelijke paarden die als de maan het sterkst was naar voren kwamen en anderen afslachtten zonder een greintje medelijden.
Vaganti had al die tijd bewegingsloos stil blijven staan als of ze aan de grond genageld was, een scherpe stem bereikte haar oren 'Stoer tegen een wolfje, maar kan je ook tegen mij op?'.
Haar hart begon sneller te slaan toen ze de akelige verschijning naar voren zag komen. Een zwarte hengst tapte langzaam in hun richting.
Verward keek ze naar Spartan en terug naar de onbekende, toen Spartan niet reageerde raapte ze al haar moed bij elkaar en galoppeerde ze naar voren, haar hoeven lieten de grond daveren terwijl ze op de hengst afstormde.
Luid hinnikend met haar oren naar achteren, en een meter voor de schim - zo weren ze genoemd - kwam ze al schuivend tot stilstand. Haar achterhand schoof naar onderen “Wat wil je” beet ze hem toe. Ze wist niet tot wat het paard dat voor haar stond in staat was maar haar vastberadenheid gaf haar hoop.

**Profile** Number of posts : 651 Status : Active

Zijn blik vermeed die van de schim. Zijn spieren ontspande zich en hij besloot dat hij niet in paniek zou gaan raken of enige angst laten zien. Hij keek snel even met een blik naar Vaganti. De kille kou besprong hem telkens weer opnieuw vanuit het nieuws maar Spartan ging er niet op in. Hij maakte een kleine beweging met zijn hoofd naar Vaganti die haar vertelde dat ze weg moest gaan voor het te laat was, en hij gunde het haar ook niet om -voor als hij vermoord zou worden- iemand vermoord te zien worden. Hij zou zich niet verzetten maar als hij haar zou gaan grijpen zou hij wel ingrijpen. Vaganti kwam er opeen aan galopperen en stormde op de schim af. Spartan schudde zijn hoofd zachtjes om aan te geven dat het geen goed idee was, hij wou niet dat haar leven hier eindigde. Ze hinnikte met haar oren naar achter en Spartan sloot zijn ogen voor 5 seconden. "Wat wil je” Beet ze naar de schim. "Vaganti"Zei waarschuwend en serieus, hij en meer kon hij er niet uitkrijgen. Hij maakte weer een beweging met zijn hoofd dat ze ervandoor moest. Hij keek haar bezorg aan.

{Flut XD}

**Profile**

» Moments to watch the sky -Alleen Dag-
» Alone of with friends (alleen aardige paarden)
» don't hate the player, hate the game. ~Faylice
» Love is never WRONG, and so it never DIES ~
» Alleen op pad.

Hate and anger, the wrong way to go (alleen voor de paarden die toestemming hebben)

Hate and anger, the wrong way to go (alleen voor de paarden die toestemming hebben)

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen