Dag's ogen blikken op het minanter, het weer straalt, het verse, groene gras strekt zich over de heuvels die eronder schuilen. De vogels fluiten en overal is leven. Alleen in het hart van Dag is het uitgestorven. Hij is nu net 5, maar het lijkt of hij al een heel leven heeft meegemaakt. Zijn ziel is een kale vlakte, het komt allemaal door zijn moeder, of eigenlijk, de merrie die hem ter wereld heeft gebracht. Het is geen moeder voor hem en zijn vader was al pleite voordat hij geboren werd. Hij is een schande, de naam geeft het al aan: "Dag". 'Wat een diepzinnige, gevoelige naam zeg.' mompelt hij in zichzelf. Vertrouwen heeft hij niet. Dat is na zijn eerste paar weken al weggedreven uit zijn verloren ziel. De merrie heeft hem de basisprincipes geleerd maar hem daarna verlaten op een stille zomernacht. In zijn eerste weken was hij er kapot van, hij is zelfs uit het minanter geslenterd. Uit het hele BMH, maar toen hij zich ertegen ging verzetten is hij terug gekomen. Niet dat hij vrolijk was, nee hij was verre weg van. Maar wetend dat hij zijn moeder toch nooit meer zal zien, is het toch beter om te weten dat dat hij veiliger is hier dan ergens daarbuiten. Hij is afgelopen blauwe maan nog maar net ontsnapt aan de monsters die zich schimmen noemen. Hij had gehoord via geruchten dat de kudde meer hiernaartoe zou komen. Daar had hij nou net even geen zin in, gezelschap. Hij was zijn weg aan het vervolgen naar Seheron, daar zou hij tijdelijk kunnen verblijven. Bovendien zou daar zich geen paard wagen, vooral omdat het zo warm is. Maar met zijn slanke, lange benen en een slank lichaam was hij een perfect voorbeeld van een arabische bouw, en iedereen weet dat arabieren heel goed tegen de warmte kunnen. Zo hij ook, hij was volgens sommige sneller dan de wind, en had een groot uithoudingsvermogen. Maar toen ging hij nog om met een groepje paarden, die hem verraden hadden.

Hij draait zijn fiere hoofd naar de rest van zijn lichaam. De beelden die op zijn netvlies terecht komen zijn niet echt super vrolijk makend. Zijn ribben waren duidelijk te zien onder de doffe vacht, eronder zat een gat. Hij moest eten, maar hij had er gewoonweg de trek niet voor. Een lange zucht verlaat zijn mond wanneer hij zijn ogen weer op het minanter vestigt. Er was groen, sappig gras in overvloed en de bomen hingen vol met heerlijke bloesem. Hij laat zijn hoofd vallen totdat zijn eens zo zijdezachte neus en mond het gras raken. Hij neemt een klein hapje, aan het gras ligt het niet. Het is heerlijk, maar na dat kleine hapje heeft hij al een gevoel alsof hij vol zit. Hij heft zijn hoofd weer en probeert dit keer een blad van de bomen te veroveren. Maar wederom krijgt hij het sappige blaadje niet door zijn keel. Ook de appel kan zijn weg niet naar zijn maag vervolgen. Met een zucht staart hij weer vooruit. Hij zou moeten eten, maar nu nog even niet.

In een flits zet hij zichzelf in een fel drafje, waarna hij vloeiend aanspringt in een dribbelig galopje. Hij word stiekem toch wel benieuwt of hij het nog kan, zou hij nog sneller als de wind kunnen rennen? Zou hij zichzelf nog kunnen strekken in die vloeiende, snoeiharde rengalop? Met een grote sprong springt hij een paar meter vooruit. In een hoog tempo strekt hij zich soepel en snel. Zijn benen maaien voor zich uit, wanneer zijn hoeven de grond raken zakken ze diep in de grond, om zich daarna weer af te zetten in de zachte grond. De grond is nog zacht en vochtig door de laatste volle, blauwe, maan. De grashoppen vliegen door de lucht als hij door het laatste gedeelte van de minanter raast. Hij kon het nog, in ieder geval niet meer zo hard als vroeger. Maar de grootste opluchting was toch echt wel dat hij zich nog kon strekken zodat de opening van zijn razend snelle rengalop er nog was.

Terwijl het zweet rustig op komt zetten, rent hij al zijn woede eruit. Dit had hij al veel eerder moeten doen. Na een tijdje komen de schuimkoppen zijn vacht sieren, zoals de schuimkoppen dat ook met de zee doen. Hij heeft de grenzen van Seheron bereikt en galoppeert vlot door naar het midden. De temperaturen zijn flink gestegen onder de brandende zon, maar dat doet hem niks. Hij is er wel aan gewend, door zijn lange reizen uit BMH en weer in BMH. Dan komt hij automatisch eerst in Seheron. Heerlijk, geen paarden, geen gezelschap.

Met zijn hoofd in de wolken let hij even niet op wat er onder zich gebeurt. Met zijn snelheid tikt hij een grote steen aan waardoor zijn fiere lichaam uit balans raakt. Het duurt niet lang totdat zijn knieën kennis maken met de steentjes die op de grond liggen, al snel volgt zijn slanke romp en uiteindelijk ook zijn achterbenen. Hij was hard gevallen, dat konden de steken een van zijn knieën wel vertellen. Wanneer hij weer wilt opkrabbelen houd een nog heftigere en pijnlijkere steek hem tegen. Het komt uit zijn knie waar een flinke hoeveelheid bloed uit loopt, het bloed volgt de pezen van de benen en raakt via zijn hoeven de grond. Hij probeert nog wat keren om op te krabbelen maar het lukt simpelweg niet. De pijn houd hem tegen en word steeds feller. 'Fijn, je valt ook echt precies op het verkeerde moment hè, sukkel' mompelt hij in zichzelf. Hij zou hier maar even moeten blijven liggen totdat de steken verminderen.

In zijn ooghoek ziet hij een merrie verschijnen, ook dat nog denkt hij woedend. Hij probeert nog wat vaker op te krabbelen, maar het lukt gewoon niet. Hij hoeft die merrie beesten niet, nooit meer te zien, ze verraden je alleen maar of verlaten je. Hij gromt laag naar de aankomende merrie, hij hoeft haar gezelschap totaal niet. Tegen zijn zin laat hij de merrie dichterbij komen, hij kan er nu eenmaal niets meer aan doen.