madness in its own form [Open]

En waarom werd hij altijd terug hier gebracht? Alsof een gigantische kracht hem altijd naar het land van de blauwe maan terug bracht. Alsof hij als een magneet werd aangetrokken. En dat was niet de enige magneet die aan hem trok. Hades had bijna een neus voor problemen ... was het wel Hades die die neus had of was het eerder iets voor Schaduw. Zo had hij de stem in zijn hoofd genoemd, Schaduw. Omdat hij Hades altijd volgde, als een schaduw over de grond en voornamelijk omdat hij altijd van zich liet horen op de momenten dat Hades liever niet had dat hij er was. Zijn kleine compacte bruine lichaam stond heen en weer wiegend aan de grens van BMH. Twijfelend of hij wel weer dit vervloekte land moest opwandelen. Ondertussen had de hengst zichzelf al wat meer in de hand, een zoon van een schim zijn was niet meteen alles. Hij sprak nog steeds luidop tegen zichzelf, ookal was hij tegen Schaduw bezig maar voor anderen was hij niet hoorbaar en hij bewoog nog altijd op zijn eigen driftig en irriterende manier. Hij kon niet stil staan, dankjewel aan de papa.

'Kom Kom, ga gewoon. Laat zien wie je bent. Doen doen doen!' Riep de stem gretig in zijn hoofd. Hades richtte zijn paarse ogen ten hemel, alsof hij daarmee in zijn hoofd leek te kijken. 'Wat?' 'Ga gewoon. Na al die tijd denk ik niet dat pappie hier nog is.' 'Pap misschien niet maar wel genoeg ander verdelf.' Siste Hades humeurig. Hij stapte gehoorzaam richting BMH. Zijn oren spisten zich op de omgeving, zijn zwarte snelle benen draafden onder zijn bruine lichaam door. Zijn neusgaten open om alles op te vangen wat ook maar op te vallen viel. 'Ga langs de bosrand, velen kennen je paarse ogen vanwege pappie.' Beval Schaduw. Tegenwoordig had Hades weinig tot niets te zeggen over het dominante stemmetje in zijn hoofd. Maar ze hadden vrede gevonden met elkaar, eindelijk. Hades dook weg tussen de bomen van het donkere bos, iets wat hem de kriebels bezorgde. 'Niemand om bang voor te zijn. Je bent een grote stoere hengst.' 'Niemand om bang voor te zijn. Ik ben een grote stoere hengst.' Prevelde Hades achter. Onzeker was hij zeker wel nog, je kon hem nog steeds heel gemakkelijk kneden, goed of slecht. De weegschaal had zijn besluit nog niet gegeven. Toen de bomen hem omhulde ging hij terug in een driftig snelle stap. Zijn hoofd schoot van links naar rechts, zijn spieren strak gespannen. Schaduw was meestal een stuk sneller dan hem, alsof hij alles veel eerder zag aankomen.

Onder hem kraakte de sneeuw zachtjes. Het was koud maar Hades hield zichzelf goed en hard bezig door steeds weer nerveus te lopen bewegen. Zo bleef hij een tijdje lopen, het bos bezorgde hem een akelig gevoel. 'Ik wil hieruit.' Mompelde Hades voor zichzelf. Schaduw preutelde niet tegen dus bewoog Hades in een snelle draf vantussen de bomen langs de rand van het bos, klaar om er weer in te duiken of net ervan te vluchten. Over het witte landschap van BMH heen liepen paarden te zoeken achter eten. Hades verafschuwde ze niet maar hij was verre van de sociaalste dus meed hij contact met de kudde en liep op een irriterend snel stapje verder, alles in zich opnemend ...

Rang 1

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Zoals altijd had Darlica zich apart van de kudde voortbewogen, in een boog erlangs, maar nooit er ver vanaf. de ontmoeting die ze met Zircon had gehad, had haar laten schrikken en liet haar nog elke dag nadenken over de keuzes die ze in haar leven maakte, want, zo had ze gezien, het kon zó voorbij zijn. ookal had de schimmenhengst haar laten gaan, zijn kille ogen toonden wat hij werkelijk was, een schim, een monster, iets wat zó kon doden, met een vingerknip je leven kon nemen. maar nu, bij haar 2e ontmoeting met hem, was hij nog vriendelijker geweest, en ze wist dat dit fout zou gaan.

Hoe ze haar veulen had achtergelaten, hoe ze E'vesdar had verleid, hoe ze haar kudde uitgetrapt was, hoe ze gevoelens kreeg voor een monster. dat alles ging meermaals per dag door haar hoofd, liet haar denken, denken aan een toekomst, denken aan manieren om het goed te maken. maar wat ze ook bedacht, alles leek nutteloos.

Ze brieste kwaad, liet haar lenige lichaam overgaan in een galop die de grond liet daveren, de sneeuw liet opstuiven en haar manen en staart liet wapperen, en deed haar ogen half dicht, genietend van de pure, schone lucht om haar heen, vrij van gedachten. de wind was aangewakkerd en waaide rond haar, haar gedachten en oren nog verder afsluitend, haar kleine oortjes haar nek rakend. de lucht was grijs, een naderende regenbui hing in de lucht, klaar om de stijfbevroren grond van BMH nog erger te tijsteren. hoe klein, rank en sierlijk de merrie normaal was, zo groot en gevaarlijk leek ze nu, kwaad galopperend, haar gedachten op nul, ogen half gesloten.

Overgaand in een rustige stap, weer afgekoeld van haar kwade gedachten, kwam ze bij de rivier uit, waar ze zacht brieste, haar ogen nog altijd kwaad maar de gedachten weer afgekoeld en nu bij haar belangrijkste behoeftes, drinken en eten. ookal was heel BMH stijf bevroren, de rivier stroomde zo hard dat er altijd wel een stuk zonder ijs was. ze stapte naar de waterkant en liet haar ranke neus het water raken, gulzig dronk ze enkele slokken waarna ze verschrikt haar hoofd de lucht in gooide toen de lucht van een ander paard rook.

Meteen hadden haar goede ogen hem gezien. een donker gekleurde hengst, in de schaduw van de bomen. ze brieste zacht, liet haar lichaam wegdraaien van het water en stapte rustig op hem af. Normaal gesproken had ze nu meteen in de verleidsters modus gezeten, maar haar prille gevoelens voor Zircon gooiden roet in het eten, waardoor de voor haar nog onbekende hengst misschien wel de kans had om als een van de weinigen de échte Darlica te ontmoeten, en niet de verleidster die opging in haar spel zonder echt emoties te voelen. Ze zette haar slanke, kleine lichaam tot stilstand en knikte naar hem. 'Hallo.' haar honingzoete, hoge stem was zacht, maar duidelijk hoorbaar, aangedreven door de wind die om hen heen draaide. de adem uit haar neusgaten vloog met wolkjes de lucht in, het enige warme erin wat snel vervloog en zich vermengde met de rest van de koude lucht.

Schaduw, de stem in Hades zijn hoofd, had hem op vele confrontaties voorbereidt. Getraind laten we maar zeggen. Zowel mentaal als fysiek zou Hades meer aankunnen dan een gewoon paard, mede dankzij Schaduw. Ze waren beide bang voor de toekomst. Hades omdat er ongetwijfeld een dag was dat hij zijn vader onder ogen zou moeten komen en Schaduw omdat hij bang was dat er dag zou komen dat hij er niet langer was. Dat Hades er alleen zou voorstaan. De jonge hengst werd sterker, had al drie andere stemmen uit zijn hoofd kunnen verbannen dus er was een kans dat Schaduw ook zou mogen oprotten. Wat nadien wel jammer zou zijn. Maar goed, ieder mogelijk tafereel was hem voorgeschoteld en Hades zou ermee kunnen omspringen. Onder al dat nerveuse, irriterende en bange zat een sterke ziel. Een ziel die kon overleven al bleek veel minder als je hem zag staan.

Toen een stem "Hallo" zei verstijfde zijn lichaam en had hij even nodig om weer helemaal normaal te kunnen functioneren. Er zei iemand hallo dus was de logische reactie om hallo terug te zetten. Het paard in questie stond schuin achter hem. Hij sperde zijn neusvleugels kwam tot de conclusie dat ze merrie was. Maar als hij zich zou draaien zou ze misschien rennen, vanwege zijn paarse ogen. Dat was dus één van de vele problemen waar hij mee te onderhandelen had. Die vervloekte ogen. Hoeveel sociale gesprekken had hij in zijn leven al gehad? Misschien hoogstens twee en hij was nu al bij de vijf jaar oud. De stem was honingzoet, bij verleidelijk. Het deed hem huiveren. 'Een beetje contact zou je wel staan Hades. Ze is geen schim, laat staan een leider ofzo dus draai je om en zeg liefjes hallo terug.' Commandeerde Schaduw in zijn hoofd. Hades bleef zijn gewicht stilstaand van zijn ene voorbeen naar zijn ander glijden waarna hij zich wat nerveus draait en haar recht aankijkt. Er glimlach was er niet, laat staan enige begroeting. Zijn oren schoten heen en weer, vonden in regelmaat zijn hals maar daar bleef het ook bij. Lange tijd staarde hij haar en uiteindelijk slikte hij zijn wantrouwen in. 'Hallo.' Kwam er ongewoon en geforceerd uit. Je kon het hem niet kwalijk nemen ...

Rang 1

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

De stand van de hengst zijn lichaam, het gespierde en de afwachtende houding lieten haar opnieuw teruggaan naar Roque, die inmiddels de gammaleider van rang 2 was geworden. haar potentieloze veulen, achtergelaten bij zijn vader omdat zij hem haatte, had het zover geschopt in BMH.. ze snapte er niks van maar voor haar was het een teken dat haar leven opnieuw op zijn kop zou komen te staan. ze was nog niet klaar voor een confrontatie met hem. een ontmoeting met Roque zou er ongetwijfeld toe leiden dat zij haar excuses kon gaan aanbieden voor zijn verknipte veulentijd, maar daar was ze nog niet aan toe. ze had nog altijd niet tot volledige grote laten doordringen wat ze haar veulen had aangedaan en hoe slecht ze voor hem was geweest.

de hengst draaide zich om, en meteen zag ze de paarse ogen die ietwat afwezig stonden, alsof de hengst in zijn gedachten aan het discussieren was of hij wel of niet de kleine, bonte merrie met haar maanoog kon begroeten. in eerste instantie schrok Darlica van de ogen, aangezien ze wist dat ze een verband vormden met de schimmen. maar toch, ook de dode, bodemloze ogen van Zircon hadden haar niet afgeschrikt, ze hadden haar zelfs gevoelens ontlokt die ze niet kende, gevoelens van pure liefde. Deze hengst was echter geen schim, dat was duidelijk. die waren immers altijd meteen te herkennen dankzij hun geur en blik, hunkerend naar het vlees en de smaak van onschuldige paarden. ze schraapte haar keel even, niet zeker wetend of hij haar begroeting wel had gehoord.

Plots kwam daar alsnog een wederantwoord, en ze glimlachte voorzichtig naar hem. het was bijna ondenkbaar dat deze, ietwat antisociale, ielige hengst, een connectie en het bloed van de schimmen voerde. 'Ik ben Darlica.' haar stem nog steeds honingzoet maar iets zachter, zich realiserend dat deze hengst blijkbaar niet gewend aan gesprekken was. ze durfde vooralsnog niets te vragen over zijn paarse ogen, maar was razend benieuwd hoe hij er aan kwam, en hoe het mogelijk was dat hij, mét zijn paarse ogen, maar zonder écht schimmenbloed, in leven was gelaten. ze vroeg zich ook af of hij Zircon kende, en of hij haar misschien wel wat meer over hem kon vertellen. het was aandoenlijk, die puppy liefde die ze voor hem voelde, maar tevens levensgevaarlijk. haar ogen schoten weer naar de hengst, opnieuw wachtend op antwoord.

Hades focuste zich vooral op de omgeving terwijl Schaduw de merrie in zijn mini-geheugen opnam. Want Schaduw was vaak echt geïnteresseerde in paarden terwijl Hades enkel maar kon denken aan, "waarom was ze hier?" "Waarom spreekt ze tegen mij?" "Gooit ze me in een hinderlaag?" ... Zulke dingen dus. Moest Schaduw er helemaal nooit geweest zijn dan was Hades waarschijnlijk al ergens verongelukt of was hij in ieder geval al dood. Hoezeer hij ook Schaduw verafschuwde ... de stem in zijn hoofd had een vaste waarde in zijn leven gekregen en het maakte hem op een heel lang termijn wat beter. Socialer zou ik niet gaan zeggen. Hades meed alles uit angst voor zijn vader. Hij kon zich de woorden nog herinneren als klein veulentje, toen zijn moeder dood naast hem lag en Hades opkeek naar zijn vader. "Stel me niet telleur, maak me trots, jouw dagen komen nog." Zulke dingen had zijn vader gezegd en dat hammerde in Hades zijn hoofd. Hij was bang, bang omdat die dag nog moest komen.

Zijn oren gingen plat en uiteindelijk schoten ze weer alle kanten op. Zijn ene been kwam altijd wat in de lucht en dan zijn ander. Zo stond hij daar wiegend op zijn voorbenen. Rusten? Hij was zelden moe, constant was hij bezig met rondkijken, afwachtend en in de uitzonderlijke gevallen toeslaan. De merrie stelde zich voor als Darlica. Hades keek haar recht aan en knikte bijna onbeduidend. 'Sta nou eens stil. Zo kun je je niet voorstellen.' Meldde Schaduw op een iets wat zachte toon. Hij stond stil maar je kon zo de gespannen spieren onder zijn vacht zijn, zijn zenuwen die stonden te trillen. 'Adem nu diep in en uit.' 'Doe ik!' Siste Hades tussen neus en lippen. 'En je hebt het verprutst! Hades paarden stellen zich vragen als je tegen jezelf bezig bent. Zeg je naam nou maar gewoon.' Siste de stem dreigend. Hades snoof verbitterd en spitste zijn oren naar voor. 'Aangenaam, ik ben ....' Zijn zin stokte en hij keek nerveus in het rond alsof hij bang was dat iemand hem ging horen. 'Hades.' Mompelde hij bijna onverstaanbaar. 'Stel haar een vraag.' 'Wat ...' Hij werd meteen stil en keek de merrie kort aan. 'Je kunt misschien beter zeggen dat niks van je mompelde woorden naar haar gericht zijn.' Beaamde Schaduw in zijn hoofd. Hades keek de merrie weer aan en wist er een korte flauwe grijns uit te persen. 'Sorry.' En bam, dat was het. Geen vraag, geen uitleg, gewoon sorry ...

Rang 1

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

haar ogen waren op de weg voor hen gericht, de sneeuw was voor de kleine merrie bijna onbegaanbaar, kniehoog, ze had moeten ploetere om er door heen te komen. plots voelde ze hoe moe haar benen eigenlijk waren, en was ze even bang, aangezien de blauwe maan al voor de helft aan de hemel stond. de schimmen zouden hun krachten binnenkort weer voelen vermeerderen, en de kudde zou weer moeten leven in angst.

Plots hoort ze de hengst iet sissen, duidelijk niet aan haar gericht. haar ogen knijpen zich samen, op de hengst gericht kijkt ze hem verontrust aan. wist ze wel zeker dat hij geen echte schim was? had hij niet toch méer schimmenbloed door zijn aderen stromen dan ze had gedacht? dan begint hij zich hakkelend voor te stellen, en weet ze het zeker, iets was niet goed met deze hengst, en de schimmen hadden er een hoop mee te maken.. Hades.. ze wist in iedergeval zijn naam, maar wat hij daarna hakkelde maakte geen enkele kans om een normale zin te vormen. wat.. sorry.. Darlica wist niet of ze moest lachen of huilen. of dit gewoon een triest figuur was dat wat mankeerde, of dat haar leven gevaar liep omdat hij probeerde zich in te houden haar niet te vermoorden..

Op de een of andere manier deed zijn onhandige gehakkel haar denken aan haar zoontje, toen hij leerde praten, net geboren, proberend op zijn onhandige lange stelten te staan. net zo onhandig als Hades omging met zijn woorden en zinnen..

Ze besloot te gaan met haar eerste idee, en liet haar lichaam nog wat verder door de sneeuw ploeteren, richting de hengst. als ze recht voor hem staat, nog geen halve meter van hem af, glimlacht ze voorzichtig. 'Hades, gaat het wel helemaal goed met je?' misschien was hij wel uitgeput en kon hij niet meer helder denken? allerlei scenario's schoten door de merries gedachten, maar geen enkel had een goed einde. ze had haar leven al in de weegschaal gelegd bij Zircon, een volbloed schim, en durfde het nu ook wel aan tegen een halfbloed, of nog minder dan dat.

**Profile**

» Where am i? [open]
» From there to here [Open]
» I have never seen such a hot day [Open]
» Changes (open)
» Facing myself - Open

madness in its own form [Open]

madness in its own form [Open]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen