Wie Hazelaar zou kennen zou niet verbaasd zijn de kleine voskleurige merrie tegen te komen bij de rivier. Ze hield van de rivier en het water, ze was er altijd door gebiologeerd geweest. Kleine Hazel was pas net het gebied van Blue Moon Horses in gelopen, het gebied dat ze al eens vaker had bezocht en ook eens vaker had verlaten, nu was ze er weer. Met energieke kleine passen liep ze vanaf de stoffige vlakten een heel nieuwe wereld tegemoet, een wereld waarin de rivier leven schonk. Gefascineerd keek ze naar het snel stromende water, alles kolkte en kabbelde, beefde en bruisde en Hazel had niets anders dan respect voor dit prachtige, glanzende volbloedige dier dat zich een weg door de oever galoppeerde. Natuurlijk wist kleine Hazel ook wel dat het niet echt galoppeerde maar alles in het water leefde, alles waar het water langs stroomde groeide en zo zag Hazel Rah ook het water als een wezen opzich.

Met haar kleine, snelle en energieke tred wandelt ze iets verder langs de oever. Hazel was geen opvallende merrie, sterker nog ze was juist erg onopvallend. Al eerder had Hazel gemerkt dat ze vergeleken met de paarden van Blue Moon Horses zo doodnormaal was dat ze juist daardoor op zou vallen. Hazel was niet bijster groot, 1.49 groot en geheel voskleurig zonder enige aftekening, haar manen waren van boven iets donkerder gekleurd en liepen uit in blonde punten die ze met de tijd waarschijnlijk wel zou verliezen. In de winter had de kleine Hazel Rah een wollige vachtje maar nu de zomer er was had ze deze omgeruild voor haar zomer outfit die bestond uit korte voskleurige haren. Nee het was absoluut niet de looks waardoor de kleine Hazel opviel, het was haar karakter dat haar anders maakte als de meeste.

Hazel had al vaker door BMH gelopen, had al eerder contacten gelegd en er was er een in het bijzonder die ze van plan was opnieuw op te pakken. Waterval bij Maanlicht had een apart plekje gekregen in haar hart, en alhoewel de hengst nooit enige affectie toonde wist ze dat dit plekje wederzijds was. Even glimlacht de merrie aan de gedachten aan de hengst, het werd hoog tijd dat ze hem eens zou gaan opzoeken. Peinzend keek Hazelaar naar haar spiegelbeeld in de snel stromende rivier, af en toe zwom er een visje doorheen of liet iets anders het spiegelbeeld doorbreken. Zoals wel vaker het geval was wanneer Hazeltje bij de rivier stond had ze alle besef van tijd en de rest van de omgeving verloren en stond ze roerloos te denken en te staren. Het was de plek waar haar drukke gedachtes en leven even stilstonden en zelfs haar kaken voor een klein moment op elkaar geklemd bleven. Hazel was stil, stond te kijken en miste het andere paard dat naar haar stond te kijken totaal. Iets dat een paard onder veel omstandigheden fataal zou kunnen worden, maar niet de kleine Hazel.. Zij kende nog geen gevaar, was onbevreesd en alhoewel ze al aardig wat had gereisd en veel dingen had gezien was ze nog nooit echt in gevaar geweest. Want wie Hazeltje beter kende raakte vertederd door haar kleine opgewekte doen en sloot haar als automatisch in zijn hart. Dát was het wapen, de verdediging van de kleine Hazel ook al was ze hier zelf niet van bewust.

Kleine Hazelaar had in gedachten verzonken staan kijken naar haar eigen weerspiegeling maar toen een bekende stem haar naam, of in ieder geval een variatie daarop, noemde draaide ze eerst haar oortjes en vervolgens haar hoofdje nieuwschierig die kant op. Daar stond het gigantische, imposante gestalte van Kracht van de Storm, een van de hengsten van BMH die ze in haar hart had gesloten. Een stralende glimlach verspreid zich over haar lippen en leek haar hele gelaat te doen oplichten. "Kracht van de Storm!" riep ze verbaasd en dolenthousiast uit, als Storm als had getwijfeld of het Hazeltje was, dan wist hij het nu wel zeker. Behendig pivoteerde ze rond haar achterhand en wandelt ze met haar vlotte, kleine pasjes richting Kracht van de Storm.

De hengst zag er goed uit, fysiek goed. Hij was gigantisch, zijn vacht was diepzwart en zijn oog purper, hetgeen dat vele misschien zou hebben verontrust maar Hazeltje niet, die keek nergens van op en leek ook overal enkel het goede in te zien. Je zou denken dat het misschien wat naïef is om zo te denken maar het was juist Hazel die overal het goede in naar boven bracht dus ook overal daadwerkelijk het goede van zag. De merrie van 1000 woorden zou niet zo zijn genoemd als ze niet zou beginnen met kletsen en dat is ook precies wat de kleine Hazel, geheel onbewust, ging doen met een waterval van woorden. "Hoe gaat het met je Kracht van de Storm? Je ziet er goed uit" Even laat ze haar blik over zijn lichaam glijden en vervolgens laat ze deze rusten in zijn ogen waar ze dwars door alles leek heen te kunnen kijken "Fysiek zie je er goed uit" corrigeerde ze zichzelf vervolgens. "Ik ben een tijdje weggeweest, heb allerlei grootse en kleine dingen gezien" verteld ze hem vervolgens enthousiast. "Ik heb rivieren gezien met twinkel vliegjes die 's avonds schenen als duizenden lichtjes. De rivier leek het prima te vinden en glinsterde tevreden terug, het was een magisch gezicht moet je weten" even went ze haar blik op de rivier die hier stroomde en vervolgens weer naar Kracht van de Storm "Maar de rivier hier lijkt mij ook tevreden, hoor je hem bruisen en kabbelen? Zie je hoe hij leven om zich heen schenkt? Zo vergevingsgezind als dit volbloedige dier kom je niet gauw tegen Kracht van de Storm." Een glimlach breekt door op haar lippen terwijl ze even haar neusje tegen Kracht van de Storm duwt "Maar ik ben terug gekomen, voor jouw en voor Waterval bij Maanlicht, voor jullie allebei en ik ben hier nog maar net en kijk wie ik tegen kom"

Hazelaar babbelt zoals altijd honderduit, haar kleine gestalte vol positieve energie dat nogal eens aanstekelijk werkt op het paard waarmee ze converseerde. "Maar wat is er loos Kracht van de Storm, je lijf verteld me dat alles heel aardig gaat maar je ogen spreken je tegen. Dat doen ze wel vaker bij paarden weet je, alleen zijn er veel paarden die erin kijken maar weinig paarden die erin zíen" Hazel knikt even "Daar zit een verschil ik moet je weten, kijken en zien. Kijken kunnen wel allemaal, zien kan maar een enkeling. En zeker hier in Blue Moon Horses waar de paarden groter lijken, de hengsten stoerder en de merries aanhankelijker zijn er velen die kijken en maar enkelen die zien" Hazel zwijgt voor een klein ogenblik, een moment van besef dat ze opnieuw een hoop praat maar de grote zwarte hengst tegenover haar weinig tijd geeft om ook daadwerkelijk een respons te geven "Dus wat is er loos, want ik geloof niet dat alles zo gaat zoals je lichaam mij doet geloven" Hazel haar pientere, donker hazelnootkleurige oogjes blijven afwachtend op die van Kracht van de Storm rusten. Hem eindelijk de tijd gevend om wat te zeggen, een zeldzaam moment waarvan ze er vanuit ging dat hij die zou aangrijpen om ook daadwerkelijk wat te zeggen.

*Jaaa Axis =D Hoopte al dat je zou reageren hihi

Kleine Hazel glimlacht wanneer hij zijn hoofd laat zakken tot op gelijke hoogte als dat van haar, het was prettiger praten dan tegen de borst van de gigantische hengst. Hazeltje vond het altijd opmerkelijk dat de hengst zo gigantisch kon zijn, maar Hazel zelf was op haar beurt natuurlijk ook klein van stuk vergeleken met de rest van de paarden die hier rondliepen. Wanneer Kracht van de Storm uit de doeken doet dat hij zich inderdaad niet zo geweldig voelt als zijn vertoning op eerste zicht doet laten geloven knikt ze even met een begrijpende glimlach rond haar lippen. "Welke keuze je ook maakt Kracht van de Storm, je blijft dezelfde. Weet je nog toen ik je voor het eerste zag? Ik heb je toen Kracht van de Storm genoemd, weet je nog waarom? Jij was daar, jouw gigantische imposante gestalte in de stormachtige kudde. Jij bént de Kracht van de Storm, ook al zie je dat zelf dikwijls niet zo." Hazeltje glimlacht even terwijl ze in het paarse oog kijkt. "Wat je ook hebt besloten of gedaan, ik geloof erin dat het het juiste was. Want je weet toch dat er geen slechte paarden zijn? Alleen paarden die vaak slechte beslissingen nemen, jij behoort niet tot een van hen" Hazeltje schut even haar vossige manen los van haar voskleurige halsje "Als je je zorgen maakt dan hoef je jezelf maar een vraag te stellen.. Kun je er wat aan doen? Zo ja: Maak je dan maar geen zorgen.. Zo niet, dan hoef je je ook geen zorgen te maken want dat heeft immers geen zin. Het leven heeft zijn eigen geheimzinnige manier van zichzelf ontplooien, en dan blijkt dat alles uiteindelijk wel goed komt"

Hazelaar had behalve een stortvloed van woorden ook altijd een aparte kijk op het leven gehad, ze was onbezorgd, misschien zelfs een beetje onbezonnen en deze karaktereigenschappen hadden haar nog nooit in gevaar gebracht. Het heeft haar enkele onwaarschijnlijke, krachtige vriendschappen bezorgd maar nog nooit iets slechts. Feit blijft wel dat Hazeltje ook nog nooit een écht slecht paard is tegen gekomen, de paarden die dachten dat ze slecht waren maar wel iets goeds in zich hadden waren voor Hazel geen bedreiging want dat goede wist ze altijd feilloos naar boven te halen. "En natuurlijk ben ik terug gekomen voor jouw" zegt kleine Hazel vervolgens "Ik heb je gemist, net als jij mij hebt gemist" Hazel kijkt hem even schattend aan waarna er een glimlach op haar lippen breekt "Ja je hebt me gemist" hervat ze vervolgens met een zelfverzekerder toon in haar stem "Misschien zelfs mijn gebabbel, heb je mijn gebabbel gemist Kracht van de Storm? Ik heb jou wel gemist, je stem met altijd die wat bezorgde toon er in, jouw gigantische gestalte waar ik mezelf onder kan verstoppen als ik zou willen. Jouw purperen oog die dikwijls wat anders zegt als je gitzwarte oog en mij eraan zou moeten herinneren dat ik je beter met rust kan laten" even duwt ze plagerig haar neusje tegen de brede borst van de grote hengst "Ja ik heb je gemist, alles aan je Kracht van de Storm. Je bezorgt me fijne herinneringen, een veilig gevoel en je maakt dat ik honderduit wil praten" voegt ze er onschuldig aan toe, alsof ze dat niet altijd al doet.

Jaa tuurlijk, Axis is tof =D

Hazeltje haar hele lijfje voelde warm toen de gigantische Kracht van de Storm zijn adem uitblies bij haar schoft, mentaal had deze merrie zich altijd overal veilig gevoeld maar bij Kracht van de Storm was het fysieke gedeelte nu ook gedekt. Ze wist dat hij anders dacht over slechte paarden als kleine Hazel deed, misschien was hij ook meer ervaren op dat gebied maar dat maakte niet dat de mening van kleine Hazel werd veranderd. Pas wanneer ze zag dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn was zou ze haar mening bijstellen, of misschien was het wel allemaal goed zodra de positieve energie van Hazel in aanraking kwam met de negatieve van een ander. Wanneer Kracht van de Storm begon te stappen en haar vroeg naar haar andere avonduren die ze had beleefd begon ze te stralen, er werd zojuist van haar verlangt wat ze het liefste deed: praten. Ze zette haar lichaam in een vlotte, energieke zeer efficiënte stap die ondanks het verschil in grootte even vlot was als die van Kracht van de Storm. Haar passen waren vlotter en met dusdanig veel voorwaartse kracht dat ze zich snel kon bewegen, de passen van Kracht van de Storm waren veel trager maar in vergelijk met Hazel haar pasjes gigantisch waardoor hij met maar weinig passen veel meer afstand kon overbruggen.

"Ik heb even in een andere kudde rond gelopen Kracht van de Storm, niet te aanwezig. Zoals je misschien wel weet valt mijn gestalte niet direct op en als ik wil kan ik mijzelf praktisch onzichtbaar bewegen in een kudde. Hier in deze kudde is het anders, het is de blauwe maan die de paarden doet veranderen denk ik. Hier vallen alle paarden op hun eigen manier op, en ik val op omdat ik niet opval" Hazel kijkt even zijdelings op naar de hengst om te kijken of hij haar nog volgt. "Nou goed, ik heb daar dus een tijdje rondgelopen, kennis gemaakt met verschillende paarden, hengsten, merries en hun veulens" even flikkert er iets van een twinkeling in Hazeltjes oogjes "Het is grappig hoe elke kudde, waar ook, zich op dezelfde manier voortbeweegt als een groot levend wezen. Misschien is dat ook zo, misschien is een kudde niet meer als een groot levend organisme, bestaande uit allerlei kleintjes. Een beetje zoals een bos, dat is immers ook een levend wezen, althans dat is zo als je ziet en niet alleen maar kijkt. Maar goed, alle kuddes lopen van grasvlakte naar grasvlakte om aan genoeg gras te komen. Maar ik vond er niet de rust die ik nodig had" Hazel grijnst even opgewekt "Ja je hoort het goed Kracht van de Storm, zelfs ik heb af en toe een beetje rust nodig. Dus ik heb mij weer afgezonderd. Ben in het bos geweest, een prachtige plek om te zijn ook hè .. een bos. De bomen zijn eeuwen oud, hebben al zoveel meer gezien als wij in onze korte tijd hier op aarde, weet je hoe ze dat volhouden? Door zich geen zorgen te maken Kracht van de Storm, gewoon geen zorgen maken" Even duwt ze plagerig haar neusje tegen de hengst aan "Gewoon je hoofd leeg maken en genieten van hetgeen om je heen, ik bedoel kijk nu eens" Hazel laat haar blik over de omgeving om haar heen glijden "Ik bedoel niet alleen kijken, maar zíe ook eens waar we lopen. Is het niet schitterend? Luister eens, en dan niet alleen luisteren maar ook horen. Hoor je ze? De vogeltjes in de bomen, de krekels in het gras, het kabbelen, bruisen en bubbelen van de rivier. Ze maken zich allemaal geen zorgen. En dan natuurlijk mijn geklets, weet je waarom ik me voel zoals ik me voel Kracht van de Storm?" Even knijpt de kleine Hazel genietend haar oogjes dicht "Juist ja, omdat ik mij geen zorgen maak. Laat het leven zijn plannetje maar uitspelen, glijd gewoon mee zoals de rivier dat doet in zijn oever. Als je boos bent, treed dan af en toe eens uit je oevers, wil je alleen zijn, verdamp dan af en toe je water en maak je klein maar vergeet in beide gevallen niet weer blij te worden en weer kabbelend binnen je oevers te stromen. Want dat is de plek waar we horen Kracht van de Storm, binnen onze oevers.. En wanneer er een gat in die oever wordt geslagen dan vullen we deze gewoon op met nieuw water, maak het deel van de oever en stroom weer kabbelend verder"

Tijdens het kletsen blijft Hazel in haar actieve tred langs de oever van de rivier lopen. Ze laat haar blik afwisselend van Kracht van de Storm naar de oever en de omgeving om haar heen glijden, en ze kijkt niet alleen naar de omgeving maar ziet ook daadwerkelijk wat er zich afspeelt. De zon doet haar voskleurige vacht glimmen en maakt haar vosblonde maantjes iets lichter dan ze daadwerkelijk zijn. De kleine voskleurige merrie zonder enige aftekening, doodnormaal als ze was, was het toonbeeld van enthousiasme, levenslust en positieve energie. Precies zoals Kleine Babbelende Hazelnoot was.

Ik dacht er zijn al zoveel saggo paarden, ik join eens twee positief ingestelde paarden.. En van alle twee lieft ik Hazelaar toch het meeste <3.

Toen de grote hengst zijn pas iets versnelde deed Hazelaar hetzelfde, zo mogelijk gingen haar kleine beentjes nog vlotter heen en weer. Het zou misschien een komisch gezicht zijn geweest van een afstand, de grote, trage, kráchtige passen van Kracht van de Storm tegenover de kleine, vlotte en energieke pasjes van de vrolijke Hazel. Er klonk iets wat nog het meest leek op een vrolijk gekir wanneer Axis voorstelde haar naar een prachtige plek te brengen en ze kijkt hem zijdelings aan. Ze wilde net wat gaan zeggen, of vertellen toen Kracht van de Storm opnieuw begon te praten en blij verrast hield de kleine Hazel haar mond dicht om te luisteren naar wat Kracht van de Storm haar had te vertellen. Het was een beschrijving van een plaats die, zoals Kracht van de Storm hem haar voorspiegelde, perfect leek te zijn.

Kleine Hazel was erg gesteld geraakt op de grote Kracht van de Storm, Hazeltje had velen contacten gelegd, vele vrienden gemaakt maar er waren er maar weinig die ze ook daadwerkelijk ten vollen in haar hart sloot. Kracht van de Storm wel, hij was een van hen waar Hazelaar altijd naar terug zou keren, die ze altijd zou blijven opzoeken omdat het leven in haar ogen simpelweg niet compleet was zonder de aanwezigheid van hem. Een ander prachtige eigenschap van Hazeltje was, omdat ze nog nooit iets echt kwaads had meegemaakt, ze het niet schuwde van anderen te houden. Liefde was iets moois voor de Kleine Hazel en ze schuwde het niet een paard in haar hart te sluiten wanneer zij vond dat hij of zij de moeite waart was.

"Het klinkt prachtig Kracht van de Storm" zegt ze vervolgens met haar vrolijke, kraakheldere stemmetje. "Je weet hoezeer ik hou van rivieren, meertjes en watervallen" zegt de kleine Hazel vervolgens "Ik hou van het water, ik hou van de waterval met zijn eeuwig durende regen. Ik hou van de bloemen die eromheen groeien, die de bijen aantrekken en het grasveld omtoveren tot een weelderig kleurenpalet. Ik hou van de geur die de bloemen en het frisse water met zich meebrengen. Ik hou van de schaduw waar we in de koelte kunnen staan wanneer de zon heet op onze vachten brand." Hazelaar duwt even haar neusje tegen de schouder van de grote Kracht van de Storm "Weet je wat het allemaal nog beter maakt Kracht van de Storm?" vraagt ze vervolgens de retorische vraag omdat ze toch wel van plan was hem zelf te beantwoorden en dat deed ze dus ook nog voordat Kracht van de Storm dit zelf kon doen "Om hiervan te genieten in goed gezelschap" Zegt kleine Hazel vervolgens met een van plezier stralende blik die ze laat rusten in de ogen van de grote hengst.

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

"De zee" herhaald Hazel peinzend, ze kijkt hem even vluchtig zijdelings aan en richt haar blik vervolgens weer voor haar "Ik denk dat ik de zee te groot vind, een rivier doet me al nietig voelen. Als ik naar de zee kijk, zo immens groot ben ik soms bang opgeslokt te worden door mijn omgeving" Hazel last even een kleine pauze in alvorens ze verder spreekt "Maar dat is niet meer dan een gevoel, want de zee bestaat ook uit duizenden wezens, velen vele malen kleiner als ik. En behalve in de zee zijn er ook de meeuwen en de andere vogels boven de zee die allemaal deel uitmaken van hetzelfde. Maar toch, het blijft immens en je kunt nooit verder kijken dan de horizon, daar waar de zee lijkt op te houden maar gewoon nog door gaat. Een rivier is overzichtelijker, je kunt ook daar niet alles zien maar het is niet zo immens.. Snap je wat ik bedoel?" Hazel kijkt Kracht van de Storm vragend aan, klein van stuk als ze was moest ze een aardig eind op kijken naar het grote gestalte van Kracht van de Storm "Het is een beetje als jij en ik denk ik" zegt ze vervolgens terwijl een glimlach rond haar lippen speelt "Jij bent de immense zee, gigantisch, krachtig, op het eerste oog wat oppervlakkig maar met diepe wateren. Ik daarentegen ben meer de rivier, kabbelend, bruisend, golvend en klotsend maar als je goed luistert zul je er de rust kunnen vinden die er op het eerste oog niet is"

Hazeltje houdt even in om een paar passen achter Kracht van de Storm te wandelen tot er weer genoeg ruimte was om er weer naast te wandelen. "Je hebt me nooit echt nodig gehad Kracht van de Storm. Uiteindelijk kun je de stormen op zee zelf overwinnen, uiteindelijk doe je het altijd allemaal zelf. Maar soms is het fijn als er in die ruige zee een boei is waar je je op kunt richten. Ik ben blij, misschien zelfs een beetje vereerd dat ik af en toe voor jouw die boei kan zijn Kracht van de Storm. Want in elke storm lijkt het op een gegeven moment dat er geen einde aan zal komen, maar juist dan zul je zien dat het rustigere weer wederkeert." Hazeltje duwt even kort haar zachte neusje tegen het hoofd dat hij had laten zakken en kijkt vervolgens verwonderd om zich heen. Ze was hier nog niet eerder geweest en ze wilde de route graag onthouden zodat ze er de volgende keer misschien zelf naartoe zou kunnen lopen.

**Geeft niets, een lange post kan soms minder zeggen dan een korte post met tenminste iets om op te reageren x)

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

Hazeltje glimlacht even bij de woorden dat hij ooit de horizon tegemoet zou treden, dat bad Hazel al vele malen gedaan en hij wist precies wat hem daar te wachten stond.. meer van hetzelfde. "Och Kracht van de Storm, je mist niets. Achter de horizon vind je nog meer gras, nog meer bomen, nog meer kuddes, nog meer vreugd en nog meer problemen. Je vind er precies hetzelfde als wat je hier vind alleen dan zonder je vrienden en geliefden" Het was misschien een wat ontnuchterende gedachten maar Hazel had het nooit anders ervaren, dat was ook de reden waarom ze terug kwam.

Wanneer Kracht van de Storm door dat laatste bosje loopt wandelt de kleine Hazel opgewonden achter hem aan. Verwonderd blijft ze aan de rand staan en neemt ze met grote oogjes alles goed in zich op. "Het is prachtig Kracht van de Storm" mompelt ze terwijl haar oogjes alles goed in haar opnemen. De duizenden bloemen gaven een haast magische aanblik aan de waterval die aan de rand naar beneden kwam kletteren in het meertje dat eronder vormde. Hazeltje glimlacht breed terwijl ze haar lichaampje in een drafje zet richting het meertje, ze duwt zachtjes naar neus in het water en heft vervolgens verrukt haar hoofdje op terwijl ze om kijkt naar Kracht van de Storm "Het is prachtig Kracht van de Storm, geloof me dit heb ik niet eerder gezien in geen enkele uithoek van de wereld. Alles was je nodig hebt is hier en beter."

**Jeej hazeltje voelt zich vereerd xD Ben echt onwijs inspiloos momenteel >.< Sorry!

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

Hazeltje volgt verwonderd met haar oogjes de vlinder die voorbij komt fladderen en verrukt draaft ze er een paar pasjes achteraan tot de vlinder door haar najagen wat hoger vliegt en het volgen lastiger maakt. Met een stralende glimlach kijkt de kleine Hazel naar de grote Kracht van de Storm "Als ik zou kunnen kiezen dan zou ik kunnen vliegen." verteld de ze de Kracht van de Storm met een grijns. "Het moet toch heerlijk zijn om gewoon op te stijgen en naar elders te fladderen zonder dat je last hebt van de obstakels die je op de grond vind. Ik vraag me wel eens af hoe de wereld eruit ziet van een grote hoogte, ik kan me zo voorstellen dat wij niet meer zijn als kleine stipjes, een kudde paarden niet meer zoals wij een grote mierenhoop zien. Bizar hè? Hoe alles veranderd als het perspectief waarmee je ernaar kijkt veranderd. De wereld is even veranderlijk als onze eigen gedachtes, ik vind dat een geruststellende gedachten. Want als we dan maar positief genoeg insteken veranderd de wereld vanzelf met ons mee." Hazel doet een paar hupsjes richting het konijn dat even verderop in het gras zat en snel wegrende naar het hol dat het even verderop had gegraven. Opgewekt kijkt de kleine Hazel naar Kracht van de Storm, verrukt als een veulen door haar omgeving. "Als er problemen zijn zal ik hier naartoe komen Kracht van de Storm, dan zal ik hierheen komen en jij zal er zijn." de woorden sprak ze met zoveel vanzelfsprekendheid dat er haast geen twijfel over mogelijk was. Kracht van de Storm zou er zijn, hij zou hier niet altijd zijn maar wanneer het nodig was dan zou hij hier zijn evenals zij er zou zijn wanneer hij haar nodig had.

Wanneer Kracht van de Storm even hapert bij het vertrek van Iris kantelt ze haar hoofdje iets schuin en zet ze haar lichaampje in beweging richting Kracht van de Storm om even kort haar neusje tegen zijn borst te duwen. "Je hebt me nog nooit echt over haar verteld Kracht van de Storm, ik heb haar naam meermalen gehoord en het verdriet dat ik voel wanneer je het over haar heb is zo duidelijk voelbaar dat ik er haast zelf neerslachtig van zou worden. Maar je hebt me nooit echt over haar verteld" Even zwijgt de kleine Hazel om hem in zijn ogen te kijken met haar hazelnoot bruine, vriendelijk, pientere oogjes. "Vertel me eens over haar Kracht van de Storm, vertel me eens over de merrie die je zowel liefde als pijn heeft geschonken"

Voor Hazel zelf was het een vreemde combinatie om te schenken, liefde en pijn.. Wanneer je iemand echt liefhad zou je hem toch nooit pijn doen en als je iemand niet echt liefhad, waarom zou je hem dan je liefde schenken? Hazeltje zelf schonk bijna iedereen haar vriendschap maar net zoals ieder ander schonk ze maar enkele haar liefde omdat liefde en pijn gevaarlijk dicht bij elkaar zaten. Liefde mocht volgens de kleine Hazel nooit omslaan naar pijn en om dat te voorkomen moest je spaarzaam omspringen met je liefde, met vriendschap daarentegen mocht je een stuk royaler zijn. Het was duidelijk dat Iris te klakkeloos was omgegaan met haar liefde en dat dit vervolgens in pijn is omgeslagen voor Kracht van de Storm. Een fout die Hazel haar maar moeilijk zou kunnen vergeven, maar misschien wanneer Kracht van de Storm over haar vertelde zou dit bijtrekken. Want vergeving was een van de moeilijkste en een van de krachtigste eigenschappen die een paard kon bezitten, Hazel wist dit en werkte hier dan ook hard aan.

**Danku heb weer inspi door je post haha xD.

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

'Vliegen.' Herhaalde hij vreugdevol. Dat moest een vrijheid zijn dat eeuwig kon duren, zoals je nu kon rennen over de velden, kon rennen over het strand zonder te hoeven stoppen, zonder te hoeven uitkijken of er geen ander paard in de weg kwam. Hij gooide spontaan zijn hoofd in de lucht en glimlachte om haar woorden. Het moest daadwerkelijk zalig te zijn. In de lucht was er echter niets dat je in de weg kon liggen, geen kuiltje of steentje om over te vallen. Hij keek naar de blauwe hemel tussen de takken en bladeren door en vroeg zich af hoe ver ze zouden kunnen gaan. 'Zouden we dan tot de zon kunnen vliegen of is het daar echt zo warm? Of misschien naar de maan ...' Zijn stem stierf weg terwijl hij met tevredenheid zijn hals liet zakken en enkele slokken van het frisse water in zijn keel liet glijden. 'Maar het moet inderdaad geweldig zijn om te kunnen vliegen zonder dat iets in de weg staat. En je naar de andere kant van de wereld kunt gaan ...' Hij zweeg en zuchtte tevreden. En het was geruststellend dat ze zei dat ze hier zou heenkomen als er gevaar of problemen waren en hij zou hier zijn iedere keer weer om haar te beschermen.

Hazel bracht hij terug uit zijn dromen door over Iris te beginnen. Het had hem wat weken gekost om er over te komen en nu moest hij het weer allemaal loslaten uit dat kistje dat diep in hem verborgen zat. Hij sloot zijn ogen en liet alle mogelijke herinneringen van Iris in zijn hart en hersenen dringen. Het nam heel zijn ziel over en maakte hem kwetsbaar, zo kwetsbaar dat als de schimmen hier stonden ze hem meteen konden te grazen nemen. 'Ze leek een beetje op jou om eerlijk te zijn.' Begon Axis langzaam. 'Ze hield van de natuur, ze zag slecht in niets of niemand en was bovenal degene die me altijd hoop en liefde gaf.' Fluisterde Axis. Zijn neus dreef over het wateroppervlak waarna hij zijn hoofd ophief en Hazeltje aankeek. 'Maar als ik bij haar was dan maakte ik me altijd zoveel zorgen, ik kom me niet ontspannen zoals ik bij jou doe. Ik voelde het gevaar en de problemen zo komen alsof ze het als een magneet aantrekt. En de nacht dat Avanti haar te grazen kreeg brak mijn hart. Hij heeft haar verkracht, ze zette een zoon op de wereld, Xenos.' Hij zweeg en knaste zijn tanden. 'Ze hield van dat veulen maar ik kon het niet onder ogen komen omdat het de pijn deed te zien dat Iris pijn had gehad door mijn bloed. En dan begon het allemaal.' Hij zweeg weer even en keek lange tijd in stilte voor zich uit. 'En ze vertrok, kwam terug en vertrok dan weer om dan weer terug te komen. En nu is ze weer vertrokken maar ik kan niet van iemand blijven houden als ik niet zeker ben wat de toekomst zal brengen. Ik voelde me er ook helemaal niet meer goed bij maar ze was zo geweldig.' Zijn stem happerde even voordat hij de laatste woorden sprak. 'Haar ogen vol hoop, haar stralende glimlach en haar zachte neus. Maar ik heb haar achter gelaten, het koste tijd want ze was fantastisch.' Hij glimlachte zwak. 'Weetje Hazel, iedereen denkt dat ik groot en stoer ben maar weet je wat ik het liefst van alles heb? Iemand waar ik van hou en waar ik een veulen van kan krijgen uit liefde. Dat is mijn grootste droom, die nu verloren gaat in as' ...

Hazeltje luistert naar de woorden van Kracht van de Storm, naar de terreur waar hij over spreekt en wanneer hij is uitgepraat heeft de kleine Hazel haar oogjes gesloten en staat ze zwijgend, roerloos naar wat het lijkt in gedachten verzonken. Haar oogjes openen zich weer en ze kijkt Kracht van de Storm rustig aan terwijl ze weer begint te spreken. "Het zou onzinnig zijn als ik zei dat ik wist wat je voelt want dat kan ik niet, ik denk niet eens dat ik het mij helemaal kan indenken. Ik weet niets van Iris, niet anders dan dat jij me van haar verteld en op de grond daarvan zou ik nooit een mening vormen van een ander. Maar ik weet wel wat van jouw af Kracht van de Storm, ik weet wel dat je lichaam groter is als het mijne maar je hartje waarschijnlijk kleiner. Ik weet wel dat jouw hart al aardig vol zit met liefde, met pijn, met haat en met zorgen maar ik weet ook dat er nog plaats vrij is Kracht van de Storm." De kleine Hazel duwt even opbeurend haar neusje tegen de zijkant van de hals van Kracht van de Storm "En hetgeen dat jij je het meeste wenst zal je ooit toekomen, daar ben ik zeker van."

Hazel laat haar blik omhoog glijden naar de lucht en naar de vogels waar ze het eerder over hebben gehad. "Want wij kunnen niet opstijgen, en uiteindelijk is wegvliegen ook niet de oplossing. Verwerken is een moeilijk, langzaam proces. Maar het moeilijkste van alle dingen is vergeven, een ander vergeven maar net zo belangrijk: jezelf vergeven" Hazeltje kijkt weer naar de grote hengst en glimlacht "Vergeven is moeilijk, ik ben er zelf nog hard op aan het oefenen want het is een van de krachtigste eigenschappen die een wezen kan bezitten. Wanneer je in staat bent om te vergeven kun je alle omstandigheden de baas, want uiteindelijk zijn fouten de dingen die je verdriet brengen en wanneer je fouten kunt vergeven zullen ze je niet langer verdriet toedoen."

Het waren enkel de gedachten, Hazel haar visie die ze deelde met de gitzwarte Kracht van de Storm. Het was geen levenservaring want veen slechts had ze nog niet meegemaakt, misschien was het ook gemakkelijker gezegd dan gedaan maar Hazeltje geloofde er heilig in. De kleine merrie, slechts 5 jaar oud was welbespraakt met een eigen visie op de dingen die ze om haar heen zag gebeuren en anders dan vele anderen was ze niet terughoudend deze visie te delen. Ze zou ook niet beledigd zijn wanneer een ander niet hetzelfde dacht als zij dat deed, en wanneer de kleine Hazel vond dat een ander zijn visie beter was als het hare was ze bereid de hare aan te passen en nog belangrijker: toe te geven dat die van een ander beter was. Het waren die eigenschappen die zorgde voor de woordenstroom die ze even tevoren had uitgesproken, en meestal werden haar woorden als kalmerend, geruststellend ervaren.

<3 Waterval bij Maanlicht . Kracht van de Storm .

Zoals steeds wist Hazelaar hem te overtreffen met woorden die voor hem ontoereikend zijn. De zachtheid van haar stem bracht hem tot rust, de intensiteit achter ieder woord bracht hem aan het denken en te betekenis van de volledige zinnen maakte hem weer week vanbinnen. Week voor alles wat de buitenwereld naar hem afvoerde. Ze bracht hem tot rede, wees hem het juiste pad dat hij dan ook bijna blindelings bewandelde. Zelf al zou ze er niet zijn, haar woorden zouden als een zachte rivier door zijn gedachten stromen. Zijn hart was inderdaad klein, hij kon weinig zien gebeuren dat iemand pijn zou kunnen bezorgen. Hij kon geen veulens alleen de wereld zien bewandelen, of een merrie alleen tegen het slechte vechten, hij kon zijn geliefde niet achterlaten zonder zijn wakende oog en hij kon geen haat koesteren tegen wat hem ooit zo dierbaar was. Alvaro was het grote, gelukkig voor hem, voorbeeld van. 'Hazel?' Vroeg hij plots met gespitste oren. 'Doe ik er verkeerd aan om haar te vergeten, om verder te gaan met mijn leven?' Vroeg hij dan onzeker. Hij zou Iris nooit kunnen vergeten, er zou altijd iets zijn dat hem aan haar zou doen herinneren. 'Is er echt nog plaats vrij met al de problemen die hier al zijn. Ik ben niet zo heel geschikt om lief te hebben, de problemen lijken me magnetisch aan te trekken.' Bij dat laatste kon hij een flauwe glimlach op zijn lippen leggen.

Jezelf vergeven? Myou had hem net hetzelfde gezegd, niets was zijn fout geweest, niets van dit hele gebeuren was ook maar zijn fout. Dat proces ging hij iedere dag weer door, hij overliep ieder probleem en probeerde te vatten waarom het niet zijn fout was. Iedere morgen weer, iedere morgen van iedere dag in de maand. 'Ik oefen, te vaak om goed te zijn.' Zei hij met een zwakke glimlach. Hij keek opzij naar de jonge merrie, ze had nog zoveel te zien en leren maar was toch al zo wijs in woorden en daden. Toen hij zo oud was stond hij voor de keuze om leider of schim te worden en hij koos voor het goede ... of misschien net het slechte. 'Het lukt niet altijd, waarschijnlijk omdat ik al te veel gezien heb.' En dat was ook zo. Axis had al het slechte al gezien, of toch veel. 'Hazeltje, jij hebt het slechte van deze wereld nog niet gezien.' Fluisterde hij stilletjes. Hij gunde het haar niet, in de verre verte nog nog want hij wou haar geen pijn zien hebben, of verdriet. Ze was perfect zoals ze was, die babbelende kleine Hazel. 'Ik heb al zoveel gezien dat ik niet eens weten of vergeven wel zo'n goed woord is. Of vergeten, liefhebben, haten en ieder woord dat er is.' Hij zweeg en zette een stap naar voor zodat zijn vier hoeven in het water stonden. Hij hief zijn hoef op en liet het over het wateroppervlak glijden voor hij het met een dof klapje weer liet vallen. De spetters vlogen op maar het deerde hem niet ...

Hij aanhoorde haar woorden met enige twijfel. En toen het water ophield met zijn eeuwige cirkels keek hij naar zichzelf, de weerspiegeling die krommig heen en weer wiegde op het wateroppervlak. Hij wenste soms vurig om delen aan zijn leven te veranderen, om eerste instantie dat paarse oog weg te halen en te vervangen met een zwart oog dat altijd zo vol hoop en vertrouwde straalde. Maar voor de rest wou hij niets aan zichzelf veranderen, misschien wat kleiner ... nee zelf dat niet. Maar binnenin hem zou hij een hoop willen veranderen, hij zou zichzelf een ander hart willen geven, ander bloed, andere herinneringen. Hij wou dat het mogelijk was je herinnering aan iemand anders te geven zodat de druk en pijn wat dragelijker werd. Maar herinneringen waren nu eenmaal van jezelf en moest je, onder de zwaarste omstandigheden, ze aanvaarden en dragen tot het eind van je dagen. Hij wist dat herinneringen van Iris verbannen fout waren maar het zou ook de hatende herinneringen van Avanti wegnemen en dat wou hij zo graag, enkel voor de rust. Hij blikte kort opzij naar kleine Hazelaar voor hij wat onbegonnen knikte. 'Ik weet maar moest het mogelijk zijn selectief te kunnen vergeten dan zou ik het doen. Voor de rust Hazeltje....' Fluisterde hij. 'Enkel voor de rust want ik vind die niet. Niet nu en niet ooit.' Het was moeilijk te vatten dat Axis zijn geest bleef zoemen, bleef werken om alles te verwerken.

Hij keek opzij naar haar kleine lichaam dat naast hem kwam staan. Hij moest erom glimlachen, te zien dat ze zoveel kleiner was, of hij net zoveel groter. 'Maar beter ook. Maar wat ik heb geleerd van een merrie is dat iedereen zich weet te beschermen en verdedigen op zijn eigen manier.' Meldde Axis toen ze had gezegd dat het kwade zich hartnekkig van haar weghield. Myou had hem een hoop goede gedachten geven, een instelling waar hij verder mee kon. Natuurlijk was het vertrek van Iris een poot die vanonder die stelling wegglipte waardoor het hele gebeuren maar heen en weer bleef gaan. Hij luisterde aandachtig toen ze vertelde over de hengst en zijn theorie, of wat het ook mocht zijn, over geluk. Hij dacht erover na en gaf de onbekende hengst meteen gelijk, je moest de tegenpolen van elk gevoel kennen voor je standvastig voor één van de twee ging gaan kiezen. Ze maakte haar woorden af en Axis staarde lange tijd voor zich uit naar de waterval die de afgrond in donderde. En toen hij opzij keek was Hazel niet langer naast hem, hij draaide zich half en keek hoe ze aan een appel stond te knagen, één die hij in zijn geheel tussen zijn tanden kon verorberen. Haar entousiaste houding maakte Axis bang, bang dat er een dag zou komen dat het gevaar haar zou opslokken als een walvis een vis zou opslokken. 'Wat wil je daarmee bedoelen? Dat we naar de tegenpool van ieder gevoel moeten gaan zoeken om zo onzelf tot het rechte eind te brengen?' Vroeg hij wat verward. Hij hoopte van harte dat ze niet zo goedgelovig was en morgen het schimmenbos zou indartelen voor een goede gezonde dosis gevaar. 'Zou je het gevaar gaan opzoeken om te kunnen weten wat een veilig gevoel is?' Hij strekte zijn hals in de volle lengte en plukte een appel van de boom ...

Haar woorden zette een enorme druk op zijn geest, weeral. Een druk die hij eerder had gehad, namelijk bij Iris. Hoe goed haar woorden ook mochten aanvoelen, hoe groter zijn hart ook leek te woorden door de warmte die ze gaf ... toch oefende ze een druk uit die hem op termijn kon uitroeien. Ze voelde zich veilig, bij hem, op BMH en dat was al een regel apart. Want om je op BMH veilig te voelen moest je al erg goed gestegen zijn in rang of een erge goede vriend, liefde hebben die je zou beschermen met zijn eigen leven. En Hazelaar zag dat in Axis wat betekende dat hij die rol als beschermer voor haar moest vervullen. Het was hem eerder al mislukt met Iris en de angst die hij bezat dat het weer zou mislukken nam met de seconde meer toe. Hij keek met een moeilijke blik naar Hazel en schudde dan zachtjes zijn hoofd. 'Zorg goed voor jezelf Hazeltje.' Sprak hij enkel bekomerend. Hij duwde zijn neusje kort tegen haar hals en blikte naar de omgeving. Het was er rustig maar die rust wou geen bezit nemen van Axis en zijn lichaam.

Hij blikt naar haar kleine lichaam dan langzaam tegen de stam van de grote appelboom gaat liggen. Zijn ogen blikken naar de bossen achter haar en dan terug naar kleine Hazel en haar woorden. Hij zou rust vinden ... Was dat echt zo? Waarschijnlijk als hij dood was of hij bijna dood was tenminste. 'Dan wil ik dat het komt want ik weet niet hoelang ik nog kan doorgaan zonder die rust.' Hij zweeg en zette zijn lichaam achter Hazel op rust. Zijn oren bleven driftig bezig met de omgeving op te nemen terwijl hij zijn neus op een millimeter van haar rug liet rusten. 'Als ik s'morgens naar de zee kijk, naar de golven, de opkomende zon en de meeuwen op de wind dan voel ik een zekere leegte. Maar het is niet zo bevrijdend als de rust die ik al zo graag en lang wil.' Hij glimlachte zwakjes en schudde zijn brede kop voor hij langs de bomen keek en zijn blik op de waterval liet rusten. Hij luisterde naar wat ze zei maar wende zijn blik niet af. 'Water reist veel, zowel in tijd als afstand.' Bedacht hij luidop. Hij liet zijn hoofd weer zakken en keek Hazel in haar zachte bruine ogen. 'Heb je soms niet die drang ... om tijd terug te nemen, te wissen of te versnellen?' Vroeg hij nieuwsgierig. 'Om een moment vier keer te herbeleven of net te versnellen zodat het te snel voorbij is om echt te onthouden?' Hij keek terug naar de waterval en dan weer naar Hazelaar...
° Pff srr tis wat kort. ='(

Haar woorden gaven hem een deeltje rust. Hoe kon een kleine merrie als haar, zo gevoelig als ze was voor de buitenwereld zo standvastig in haar hoeven staan en kijken naar het leven? Zelf was Axis waarschijnlijk na zijn vader de grootste hengst van het gebied, kracht, macht en een enorm potenieel om hoog te staan straalde hij uit maar eigenlijk was hij binnenin maar een klein hoopje ellende. Kwam het dan echt omdat Hazelaar nog geen gevaar gezien had ookal had de hele wereld haar al gezien? Van waterval bij Maanlicht wist hij nu ondertussen als dat het Flight was en ook van Regenboog bij Bliksem had hij een flauw vermoeden dat het de hengst was die hem had gekruist om een rang hoger te gaan, Vladimir. Een oprecht goede hengst met zuivere gedachten voor de toekomst, zo vond Axis dan tog. 'Ik hoop het want de dag dat ik je zie liggen en ik er zelf niet was voor je is de dag dat ik zelf naar Avanti ga en men kop eraf laat bijten of gelijk wat hij wil doen, als ik maar dood ga.' Het waren harde woorden om uit de mond van Axis te horen. Wat had hij naast Hazelaar nog in dit leven? Zijn vader en wat paarden die min of meer naar hem opkeken. Maar voor de rest was het een behoorlijk doodse boel, geen familie meer, de helft was tog al dood. En dan was er nog Alvaro, nonkel Alvaro ... en geen flauw idee wat hij daarmee moest aanvangen.

Bij haar opmerking en voorstel dat hij eens onbezorgd had te leven trok hij zijn ogen wat meer open. Hij kon zich geen dag inbeelden zonder zorgen. 'Hoe doe je dat?' Vroeg hij meteen. Hij schudde zijn hoofd en verplaatste het gewicht van zijn lichaam naar zijn andere achterbeen. 'Ik bedoel hoe kun je leven zonder zorgen? Volgens mij is ieder gedacht ook een beetje een zorg, niet?' Hij zweeg en grinnikte dan kort. 'Bij mij althans.' Vervolgde hij met een glimlach. Bij de volgende woorden was hij weer maar eens versteld door haar vorm van wijsheid. 'Is het niet juist zo dat je gedachten moet houden in de vorm die ze zijn?' Hij keek haar afwachtend aan voor hij verder ging. 'Als je steeds weer alles gaat veranderen dan gaat na een tijdje die magie niet meer puur van aard zijn. Dan kun je gelijk wat in je gedachten veranderen of laten opduiken.' Hij zweeg even wachtend op zijn antwoord en liet zijn hoofd wat zakken zodat het tegen haar schoftje aanduwde. 'Je vertegenwoordigd moeder natuur in al zijn mogelijk vormen Hazeltje, wist je dat?' 'Hij keek haar glimlachend aan ...