If you'd like to play with me, you'd better be sure you know the game.

De zachte briesjes speelden met haar manen. Ze sloeg haar staart heen en weer, om enkele vliegjes te verjagen. De zon scheen door de bomen heen en ook op de merrie zelf. Haar witte benen waren inmiddels alweer bedekt met modder, en haar hoeven waren ook vuil. Haar heldere blauwe ogen keken alert rond, je wist maar nooit wat er kon gebeuren. Blue moon horses, haar nieuwe thuis. Ze voelde zich ontzettend eenzaam, zoals altijd. Nog steeds wist ze niet waarom ze haar dit hadden aangedaan. Wat had ze verkeerd gedaan? Vroeger was het gewoon hetzelfde. Samen rondrennen op de velden, samen drinken bij de rivieren, samen slapen en gewoon voor elkaar zorgen. Na een lange tijd lopen kwam ze uit bij een meer. Haar hoofd liet ze zakken en daarna nam ze flinke slokken van het water. Ook liep ze er voorzichtig in, zodat het koele water de modder van haar benen ging afwassen. Even keek ze naar zichzelf in het water. Ze zag een sneeuwwit gezicht, heldere ogen, net zo helder als het water zelf en haar manen die in het water lagen, omdat het te lang was. Ook haar staart lag inmiddels in het water. Daarna sloot Xiandora haar ogen.


''Kom Xiandora, dan gaan we een wandeling maken!'' De merrie knikte, en huppelde achter de groep merries aan. De anderen waren ontzettend veel aan het kletsen, maar Xiandora die zei echter niets. Ze voelde dat er iets niet goed was. Maar wat.. ? Het voelde gewoon heel raar aan. Toch bleef ze stil. Bij een klif aangekomen, stond ze stil. Waar was de groep? Zonder iets te kunnen doen, kreeg ze een duw tegen haar buik aan, waardoor ze naar beneden rolde. Overal had ze kleine wondjes. De merrie stond met moeite op en ook met tranen in haar ogen. Ze rolden haar gezicht af. Het was stil, de andere merries gingen er in een volle galop vandoor. Lachend en juichend. ''Tot nooit meer ziens, Xiandora!'', hoorde ze Heathen nog roepen..


Tranen welden weer op in haar ogen, en druppelden langzaam via haar wangen het water in.

Open voor iedereen :D

If you'd like to play with me, you'd better be sure you know the game.

Met haar ogen gesloten, ademde ze rustig in en uit. Wanneer ze een ander paard rook, opende ze langzaam haar ogen en keek ze achterom. Haar heldere blauwe ogen keken een ander paard aan. Die had ook mooie heldere ogen. Te horen aan haar stem, was het een merrie. Haar stem, daar dacht Xiandora nog even over na. Het klonk zacht, warm.. Maar toch ook sterk. Ze besloot om een antwoord te geven op de merrie haar vraag. ''Nou, het gaat op zich wel.. Maar het kan altijd beter gaan.'' fluisterde Xiandora naar het andere paard. Even inspecteerde ze haar. Ze had een ontzettend mooie aftekening op haar hoofd. Witte sokjes, en helder blauwe ogen, net zoals haar zelf. ''Ik heet Xiandora trouwens... Nou, just so you know.'' Ze draaide zich om, en snoof voorzichtig de geur van het andere paard op. Ze rook iets zoets, maar ook iets bitters. Maar na even beter ruiken, overwon het zoete van het bittere. Iets wat Xiandora graag rook. De merrie zette een paar stappen voorwaarts naar de andere merrie, en stopte daar. Haar hoofd hing laag, haar staart en manen nog steeds in het water. Haar oren speelden vrolijk heen en weer en hielden de omgeving goed in de gaten. Deze merrie leek ontzettend veel op Heathen.. Maar toch, wist ze zeker dat Heathen het niet was. Dat wist ze gewoon zeker, ze kon het niet verkeerd hebben of zo. De bruine merrie hief haar hoofd voorzichtig en bleef het andere paard in de ogen aankijken. Mooie, heldere, ogen had zij ook.. Dat was leuk om aan te zien. Toch besloot Xiandora om haar ogen voor een paar tellen te sluiten.. Een, twee, drie, vier, tot en met 20. Eigenlijk wilde ze haar ogen al openen, maar toch ook weer niet. Ze was er te moe voor.. Moe van alle pijn, moe van alle ellende, moe van alles wat ze heeft meegemaakt.

Xiandora

'Qzarina... Is een mooie naam,'' fluisterde ze met een kleine glimlach. Is het geen goed idee om een dutje te gaan doen? Helpt mij ook altijd als ik in een strontbui ben en doodmoe ben. Hoorde ze nog vaagjes. ''Nou.. Een dutje kan op zich geen kwaad, maar ik ben nogal bang. Ik weet namelijk nog niet veel van deze plek af, en wat er kan gebeuren..'' Vertelde ze aan Qzarina. Het klopte ook. Hoe graag ze even wilde slapen, hoe graag ze wat rust wilde hebben. Ondanks dat ze doodmoe was, wilde ze toch wakker blijven. Nou, niet wilde, maar moest. Nog steeds wist ze niet zeker hoe het hier was. Gehoord over de schimmen, dat was het enigste. Maar verder bijna niets. Ze was bang. Omdat Xiandora niet zeker wist wat er kon gebeuren, buiten de blauwe maan.

Waren de schimmen ook hier buiten de blauwe maan? Konden ze haar iets aan doen? Allerlei vragen dwaalden rond in haar hoofd. Hoe meer ze er over dacht, hoe banger ze werd.

*Sorry, hij is flut. Ben echt doodmoe maar ik dacht; laat ik eens reageren. >.< Sorry!