Mijn blauwe ogen staan zonder enig vermoeden op de horizon gericht. Een zucht verlaat mijn lippen terwijl ik zo zacht als een muis me een weg door de sneeuw baan. Alles leek kaal en koud te zijn in de winter, geen enkel beetje leven liet de winter over, althans zo leek het. Alle paarden staan dicht op elkaar in kluitjes dus veel losse paarden zul je niet een twee drie tegen komen, waardoor Minanter een dood gevoel overhoud. Het is vroeg in de ochtend en normaal zouden de vogels nu fluiten, nu is het overigens doodstil om me heen. Vol spanning houd ik mijn blik op de horizon gevestigd wachtend tot de rode zon op zou gaan. Van Rixan had ik namelijk strenge instructies gekregen: Je mag en je zult niet voor de zon op komt gaan ronddwalen en al helemaal niet na zonsondergang, waren zijn woorden. Enkel een idioot dwaalt dan nog door de bossen en over de bergen heen. Hij weet álles maar dan ook echt alles, althans zo doet hij. Hij blijft me maar corrigeren over de schimmen en de blauwe maan en zoiets. Wat is er nu zo erg aan de schimmen? Pa was zelf ook een schim toen hij verliefd werd op ma. Dus dat is toch een bewijs dat niet alle schimmen zo doods zijn als ze lijken? Er was blijkbaar maar een hengst waar ik echt voor uit moest kijken.. Hij had me zijn naam wel verteld maar op dat moment liep er net een vos langs waardoor ik die niet heb meegekregen. Ik zal hem waarschijnlijk toch nooit ontmoeten, wat moet zo'n gevaarlijke hengst met mij? Wraak zal mijn vader zeggen, pff. Ik zucht opgelucht wanneer ik de eerste stralen van de zon zie en spring met katachtige souplesse overeind. Ik spits mijn oren naar voren en ril wanneer de wind met mijn manen speelt. Ik rek me al kreunend uit en begin dan in de richting van de kudde leiders te stappen. Mijn ogen blijven even op hen rusten, allemaal groot en trots en boven alles wijs. Nog veel wijzer als mijn vader had hij gezegd. Het enige wat ik had willen doen toen hij die woorden zei was hem uitlachen, tenslotte had hij altijd schijt gehad en wat de leiders zeiden. Plots vallen de ogen van een van de leiders op mij en met een verschrokken expressie knik ik beleefd. De leider houd zijn ogen even in mijn ogen gericht om ze vervolgens te richten op de andere paarden. Oh hoe ik stiekem droom om een van hen te zijn, trots en fier en boven alles sterk en machtig. Wijs is niet meteen waar ik aan denk, nee ik geloof dat er ook andere en dan betere manieren zijn om door dit leven te komen. Misschien bedenk ik me er later over, maar dat zijn zorgen voor morgen of overmorgen. Ik spring soepel over in een drafje om de ijskoude lucht door mijn neusgaten op te snuiven. Voor een moment lijkt het alsof mijn longen bevriezen voor ze uiteindelijk gewoon verder gaan met hun werk. Ik draaf sierlijk langs de bosrand mijn nek sierlijk in de lucht en mijn neusvleugels rond en groot. Ik besef heus wel dat er enkele hengsten met open mond naar me staan te staren, maar daar heb ik maar weinig aandacht voor.. Liefde is iets wat nog onbereikbaar is voor me, en ik heb geen idee wat ik me er bij voor moet stellen. Knuffelen, kussen en.. een zacht giechel-achtig geluidje verlaat mijn keel en ik draaf vluchtig verder om op andere gedachten te komen.

Ik kom abrupt tot stilstand wanneer een geluid in het bos mijn aandacht trekt. Met mijn staart lichtjes omhoog gedragen en mijn oren naar het bos gespitst wacht ik af. Niets gebeurd, zoals altijd. Het bos leek altijd vol leven te zitten en vol met dingen die ik het liefst allemaal zou willen onderzoeken. Helaas, is dat ook een van de regels. Maar toch, heel eventjes zou toch geen kwaad kunnen? Gewoon even er in en er uit.. Ik twijfel voor een moment, maar besluit dan toch om steevast het bos in te wandelen. Ik word vrijwel meteen omringd door dicht op elkaar staande bomen en voel me er meteen een beetje claustrofobisch door. Met mijn blauwe ogen staar ik door het besneeuwde bos heen, alles in me opnemend. Tenslotte zal het misschien wel de laatste keer kunnen zijn dat ik hier kom, als pa er achter komt. Mam was hier veel minder serieus over, hoewel zij ook wel beschermend over me kon zijn. En dan had je nog Aragorn die verschrikkelijke broer van me die me continue op de zenuwen werkt door me te volgen. Vluchtig kijk ik achterom of ik hem nu toevallig niet ergens zie. Het enige wat ik kan zien zijn bomen en struiken en sneeuw, verder niets. Plots schiet er iets snel voor mijn voeten langs waardoor abrupt stil sta en de situatie in me opneem. Geschrokken staar ik naar de bodem om vervolgens het pad te volgen wat het ding gemaakt heeft. Wanneer ik een roodachtige vacht zie word het voor mij duidelijk en spring ik door de bosjes de vos achterna. Aah, ik deed niets liever dan eens flink te rennen en gek te doen. Ik heb niet door dat ik ondertussen steeds verder het bos in dwaal en uiteindelijk geen flauw benul meer heb van waar ik ben. Alles lijkt op elkaar, maar dan ook alles.. Ik probeer geluiden in me op te nemen om eventueel om hulp te vragen of wat dan ook.. Geritsel, luider geritsel en dan uiteindelijk hoeven. Ik sluit mijn ogen om me te concentreren en word opgeschrikt wanneer ik een zacht gemompel hoor. Ik kan het net niet verstaan, maar het beangstigd me dus besluit ik verder te draven. Plots word mijn weg gedwarsboomd door een enorme hengst. Ik steiger laag en zet vlug een aantal pasjes achteruit. Na zijn verschijning hoor ik zijn stem en luister ik half naar zijn woorden. Mijn ogen glijden over hem heen van top tot teen.. Uiteindelijk blijven ze hangen in zijn magnifieke paarse ogen. Wauw. fluister ik zachtjes terwijl ik weer een aantal kleine pasjes dichterbij hem zet. Ik heb moeite om mijn ogen ergens anders op te richten maar weet het uiteindelijk voor elkaar te krijgen. Sorry, maar uw ogen zijn echt schitterend.. zeg ik nog steeds na dromend over de paarse gloed. Was u dat zojuist? Ik hoorde iemand praten maar kon niet helemaal opmaken wie het was. Zeg ik zachtjes, mijn stem als melodische belletjes. Hij moest vast van een hogere rang komen aangezien ik hem nog niet eerder had gezien in Minanter. Oh, ik ben Aerin aangenaam, meneer. Zeg ik terwijl ik een knikje geef. Schichtig kijk ik om me heen wanneer ik geritsel hoor en zet onbewust een stapje dichter naar de hengst toe. Ik glimlach onschuldig en kijk hem even onderzoekend aan wanneer ik zijn geur ruik. Hij rook naar denneboom en een geur die ik niet kan plaatsen.. Mijn blauwe ogen schieten overigens weer terug naar de waaiende bomen en nerveus houd ik ze daar op gericht.

Mijn ogen blijven vertwijfeld in de ogen van de zwarte hengst staan. De hengst leek me op z'n allerminst gevaarlijk en op een een of andere manier was ik gecharmeerd van hem. Zijn zwarte golvende manen en z'n paarse diepe kijkers waar je daadwerkelijk geen enkele emotie uit kan halen. Enkel zijn wat wrange glimlach doet me twijfelen aan zijn goedheid. Ik heb moeite om mijn blauwe kijkers van hem af te houden en moet dan ook moeite doen om iets anders in het bos te vinden wat voldoende mijn aandacht trekt. Als Rixan hier ooit achter zal komen dan was ik dood vlees, en dat geld waarschijnlijk ook voor m'n moeder. Welke idioot gaat nu gewoon het bos in om daar een complete vreemde te spreken en boven alles te vertrouwen? Want ja, de hengst voor me vertrouwde ik nu al. Zijn blikken waren misschien wat aan de valse kant zo nu en dan, maar ik weet zeker dat hij het niet zo bedoeld. Waarom zou hij tenslotte een merrie als mij iets aan willen doen? Al zou hij slecht en rot van binnen zijn, wat voor reden zou hij hebben om me te treiteren en te peinigen. Ik vestig mijn blauwe kijkers uiteindelijk op een vaag gevormde steen waar ik zoveel mogelijk uit probeer te halen. Paarden, hart, gras en zelfs een vos kon ik er in terug vinden. Ik hoor de zware stem van de hengst mijn oren binnen denderen en kijk hem iets verschrokken aan. Zijn stem is laag en machtig, maar niet geheel onvriendelijk. Hetgeen wat me doet schrikken echter is de leegheid er van. Geen enkele overheersende emotie in zijn stem, noch zijn ogen of lichaamstaal. Het is haast alsof de hengst niet weet hoe hij moet reageren op me, en diep vanbinnen in een conflict van emoties zit. Ik schenk hem een bemoedigende glimlach en priem mijn glazige ogen weer in de zijne. Niets. Leegte. Het geeft me een licht somber gevoel wanneer ik te lang in zijn ogen staar, maar ik wil ze niet ontwijken. Sterker nog ik wil de zwarte hengst beter leren begrijpen, leren kennen en hopen dat hij een van zijn zware problemen ooit bij mij kwijt kan. Ik grinnik zachtjes, een jonge merrie van nog geen 3 jaar wilt een ervaren zwarte hengst helpen met een van zijn levensproblemen.. Wat een lachertje. Waarschijnlijk ben ik nog niet wijs of slim genoeg om zijn problemen op te lossen of ook maar te begrijpen en zo zal hij me dan ook vast zien. Jong, naïef en oliedom. Na mijn vraag antwoord hij kort en voor mijn gevoel eerlijk. Dus dat was toch hem daar net. Ik zucht opgelucht en kijk hem vrolijk glimlachend aan. Ah, dan hoef ik me minder zorgen te maken. zeg ik vrolijk tegen hem. Van mijn ouders mag ik eerlijk gezegd helemaal niet komen hier, ze zeggen dat het gevaarlijk is voor merries als mij. Vertel ik hem dan zomaar. Waarschijnlijk is het ook verstandiger.. dus ik ben blij dat ik u heb ontmoet, dan heb ik altijd een excuus. zeg ik glimlachend. Ik zie m'n vaders gezicht al voor me wanneer ik hem vertel dat ik bij een machtig grote hengst was. Een ondeugende grijns siert mijn lippen maar verdwijnt weer wanneer hij me begroetend aanspreekt. Ik knik en kijk hem dan licht afwachtend aan. Meestal volgde nu een naam van de ander, maar deze hengst houd zijn mond. De eerdere glimlach maakt plaats voor een verwarde expressie terwijl ik hem aan blijf staren. Misschien vind hij het onnodig om zijn naam aan een jonge merrie mede te delen, misschien verwacht hij ook wel dat we elkaar nooit meer zullen zien hierna. Ik kan hem helaas geen ongelijk geven aangezien ik hierna waarschijnlijk met vier ogen in de gaten word gehouden door m'n ouders. Wegkomen zal een hele uitdaging opzich worden, en misschien áls ik weer vrijheid had zal mijn broer me 24/7 volgen en me observeren om het vervolgens door te geven aan een van mijn ouders. Ik zucht gefrustreerd en staar de hengst dan weer aan. Waren uw ouders vroeger ook zo vervelend? U continu in de gaten houdend? Vraag ik dan plots, onbewust een van mijn eigen problemen bij de hengst neerleggend. Ik kan me tenslotte niet voorstellen dat het bij iedereen zo is, zoals bij mij. Andere jonge paarden waren vrij om te staan waar ze wilde, ik daarentegen.

Ik schrik lichtjes door zijn donkere stem die door het bos heen galmt maar kijk hem al gauw vol interesse aan. Zijn woorden maken me aan het denken. Mijn blauwe ogen.. De hengst had wel gelijk, niet veel paarden hebben de zelfde helblauwe ogen als mij. De enige die ze ook hebben zijn.. Dat kunnen enkel mijn ouders zijn. Vertel ik hem bedenkelijk. Misschien heeft u een van hen wel een keer gezien of kent u een van de twee wel. Ze zijn nogal een discussieonderwerp geweest rondom BMH. Misschien zeggen hun namen u wat, mijn moeder Imagnetrix en mijn vader .. even twijfel ik voor een moment bij zijn naam. Rixan had altijd tegen me gezegd dat ik zijn naam nooit mocht vertellen aan iemand. Dat dat gevaarlijk voor mij kon zijn. Peilend kijk ik naar de zwarte hengst voor me, tot nu toe had hij zo goed voor me gezorgd en had hij me nog geen enkele kwade blik gestuurd. Dit zou toch geen kwaad kunnen? Mijn vader heet Rixan. Vertel ik de hengst dan wat voorzichtig. Meteen nadat ik zijn naam uitgesproken heb bekijk ik de reactie van de hengst, nieuwsgierig of de namen hem iets zeggen. M'n pa heeft tenslotte een heel verleden en helaas wilt hij lang niet alles met me delen. Zijn schimmen leven houd hij geheim voor me, zeggend dat hij zich schaamt voor de dingen die hij gedaan heeft. Ik kan het niet begrijpen, ik begrijp dat hij gemoord heeft, maar enkel omdat de blauwe maan dat van hem heeft gewild toch? Bij de ritsel in het bos duw ik mijn flank tegen de zijne aan. Ik schrik lichtjes en haal hem reflexmatig er weer vanaf voordat ik deze weer langzaam terug leg. Zijn lichaam is ijskoud, in plaats van redelijk warm zoals deze hoort te zijn. Is hij ernstig ziek? Is dat waar hij mee zit? Plotseling vult medelijden mijn ogen en staar ik bedenkelijk naar zijn zwarte vacht. Dan hoor ik zijn woorden en staar ik hem van onderen weer aan. Ik knik en duw mijn neus zachtjes tegen zijn wang aan als bedankje. Ik ben blij dat ik niet alleen ben hier, er lopen tenslotte genoeg paarden rond die me willen op eten. fluister ik zachtjes, denkend aan de schimmen die rondlopen, ieder met hun eigen verhaal. Gedreven tot het uiterste. De nieuwsgierigheid wint het uiteindelijk van m'n beleefdheid en dus vraag ik uiterst nieuwsgierig: Wat is uw naam? Mijn ogen branden vol nieuwsgierigheid in de zijne afwachtend op het antwoord. Zal hij ditmaal wel gewoon antwoorden? Of zal hij er omheen draaien en het uiteindelijk nog niet vertellen.. Wie zou mijn knight in shining armor zijn? De zwarte hengst in plaats van de witte. Voor een seconde kijk ik weer droomachtig in zijn paarse ogen voordat ik tot mezelf kom. Nog nooit eerder was ik zo gefascineerd geweest van een hengst. Gefascineerd en geïnteresseerd. Het is tenslotte een nieuw avontuur voor mij, wie is hij en waarom lijkt hij zo leeg te zijn vanbinnen.. Alsof hij niets meer heeft om voor te leven en alles al heeft verspeeld. Nee die sombere leegte zal ik niet snel vergeten.
*Haar ogen zijn wel blauw, kan het alleen niet aanpassen op de foto ^^ Naja haar echte uiterlijk en dus aftekeningen kun je zien wanneer ze en veulen was. :]

Half onzeker blijf ik langs de zwarte gespierde hengst lopen. Nu we soms door wat zonlicht lopen zie ik zo nu en dan de open plekken op zijn vacht en de bloed straaltjes die uit sommige wonden lopen. De hengst word serieus met de minuut mysterieuzer en mysterieuzer en ondanks het feit dat ik dat reuze spannend vind, beangstigd het me ook ergens. Niet weten wie iemand is en wat diegene voor gedachten heeft is spannend, je weet tenslotte niet wat hij in het dagelijkse leven doet en uit wat voor rang hij uiteindelijk komt. Mijn helblauwe ogen flitsen weer even naar de leegte in de zijne om daar even in rond te dwalen. Als een verloren veulen op zoek naar houvast. Niets. Ik hoor woorden over zijn lippen glijden. En merk ik op dat ik dit keer niet schrik van zijn zware machtige stem. Nee, eigenlijk als je genoeg aandacht er aan besteedde is deze gevuld met verschillende lage tonen, die samen een mooie harmonie vormen. Doordat ik mijn aandacht voor een moment volledig op zijn stem heb gelegd mis ik bijna de inhoud van de woorden. Ik kom nog net op tijd tot mezelf om de woorden niet kwalijk nemen te horen. Een vragende blik stuur ik meteen zijn kant op, maar ik laat de discussie snel weer vallen. Tenslotte kan hij mijn problemen niet verhelpen noch begrijpen. Hij is een sterke hengst die mag staan en gaan waar hij wilt. Hij heeft vast al een heel leven achter zich, misschien al meerdere veulens op de aarde rondlopen en hij heeft vast al een merrie. Aan zijn lichaam te zien komt hij ook vaak in gevechten terecht waardoor hij vast al eens iemand heeft zien sterven, niet dat dat iets is wat ik ooit wil zien. Nee, deze hengst ken ik pas een klein half uur en nu weet ik al dat ik het verschrikkelijk zou vinden als hij dood zou gaan. Wie hij ook moge zijn, schim, leider of trouw kudde paard. Voor mij is het allemaal hetzelfde, de paarden staan gelijk aan elkaar. De een heeft een rotter leven gehad als de ander, en dat verklaard de beslissingen in hun leven, niet hoe ze werkelijk vanbinnen willen en kunnen zijn. Ik herdenk mijn gedachten nog eenmaal maar kom tot de conclusie dat dat een nieuwe waarde voor mij zal zijn. Kort na mijn beslissing hoor ik zijn volgende woorden en de glimlach verdwijnt langzaam van mijn lippen af. Wilde hij niet dat ik hem als excuus gebruikte en was hij het eens met de stelling van mijn ouders? Mijn ogen glijden weer naar die van hem om verduidelijking te vinden, maar daar is natuurlijk niets uit te halen. De hengst klinkt vaag in mijn oren, nee hij verward me met zijn woorden en daden. Het maakt hem des te interessanter en mysterieuzer en hij lijkt er van te genieten. Wat het mysterie ook mag zijn, ik moet en zal de sleutel vinden tot zijn geheimen en boven alles de redenen waarom hij zo vaag is over zichzelf. Zelfs zijn glimlach is mysterieus op het moment, waardoor ik een ondeugende glimlach niet kan onderdrukken. De hengst is gezelliger en leuker dan ik had verwacht, vooral aangezien hij toch al wat ouder als mij is. De meeste oudere hengsten en merries zijn saai en streng en geven enkel om zichzelf, deze lijkt anders.

Mijn passen zijn muis zacht naast de zijne, alles lijkt vloeiend langs me heen te gaan zonder dat ik ook maar iets er van mee krijg, dit omdat de hengst naast me al mijn aandacht op eist. Daarom ben ik mijn eerdere probleem al helemaal vergeten, ik had geen idee waar ik was en deze hengst neemt me mee naar het nog onbekendere. Een nieuw avontuur voor Aerin dan maar en misschien wel een heel nieuw hoofdstuk van mijn leven, bedenk ik me grinnikend. Vrienden heb ik tenslotte nog nooit gehad, en zo ver ik verstand heb van vrienden denk ik dat dit wel eens een geschikte kan zijn. Ik stel de vraag over zijn ouders maar heb er vrijwel al meteen spijt van wanneer ik zijn antwoord hoor. Een snaar die ik misschien niet had moeten raken, iets persoonlijks, een plek waar ik liever niet heen ging. Het spijt me, zeg ik zacht. Ik had niet moeten vragen over je verleden. Spijt maar ook bewondering voor de hengst komt naar boven borrelen. Hij is verstoten na de eerste week en hij heeft als nog zo goed voor zichzelf kunnen zorgen dat hij het overleefd heeft. Het liefst zou ik hem een compliment er over geven, maar ik weet niet of dit het juiste moment is en of ik de juiste woorden kan vinden. Zijn volgende woorden plezieren me lichtelijk, leerrijk zie je. Niet vervelend. Zo zie je maar dat het niet altijd zo hoeft te zijn, bedenk ik me vluchtig. Nu had ik meteen een reden om te zeggen dat deze bescherming complete onzin is. Een vrolijke glimlach verplaatst de ondeugende en met hernieuwde vastbeslotenheid denk ik aan de situatie tussen mij en mijn ouders. Wanneer we naar een andere kant gaan duid hij dit zachtjes aan met zijn buik tegen de mijne. Het contact duurt maar een paar kleine seconden maar geeft me rare tintelingen door mijn lichaam. Alsof kleine elektrische schokjes door mijn lichaam heen gaan waar de hengst me heeft aangeraakt. Eerst denk ik dat het komt door de wrijving, maar aangezien het even aanhoud kan het dat niet zijn. Is het een onprettig gevoel of.. Ik kan het niet zeggen, het voelt raar maar niet slecht aan. Even kijk ik opzij naar hem om te peilen of hij er ook last van heeft, maar de hengst heeft zijn gewoonlijke expressie weer op zijn gezicht. Wanneer ik mijn ouders namen heb gezegd kijkt hij met een donkere glimlach in mijn blauwe ogen. Zijn blik en lippen spreken gewoon van herkenning en ook zijn woorden niet veel later bevestigen dat. De hengst geeft me op het begin van zijn volgende woorden een compliment waardoor ik de rest van zijn woorden eigenlijk mis. Prachtige ogen dus.. Bedankt voor uw compliment en ik zal het doen. Zeg ik niet veel later, me een seconde later pas bedenkend dat ik daarvoor wel zijn naam nodig heb. Alhoewel.. zoveel zwarte gespierde hengsten met paarse ogen lopen er ook weer niet rond. Mijn dromerige gezicht maakt plaats voor een nieuwsgierige en ik kijk hem grimassend aan. Tijd om informatie uit deze hengst te trekken. Waar kent u mijn ouders eigenlijk van? Of heeft u enkel van ze gehoord tijdens.. ik adem even in en zucht vervolgens hun schandaal. vervolg ik mijn woorden stilletjes. Mijn vader vertelt nauwelijks iets over zijn leven en ik ben zo nieuwsgierig, ook al weet ik dat het verkeerd is geweest wat hij gedaan heeft. Zeg ik weer stilletjes denkend aan de dingen die hij mogelijk gedaan kan hebben met merries en hengsten en boven alles veulens. Mijn adem stokt even bij de gedachte, voor ik weer ongegeneerd verder ga met mijn woorden. Daarom hoor ik graag aan wat anderen over hem te zeggen hebben en wat uw relatie was met hem. Mijn ogen vallen weer op zijn fijn gevormde hoofd, die aan alle kanten geschaafd is. Mijn oog valt op een bloederige wond langs zijn neus en ik kijk er ietwat bezorgd naar. Image heeft me alles geleerd qua wondverzorging en ... Je zou daar naar moeten laten kijken! Laat me je helpen! Zeg ik vluchtig mijn ogen bezorgd en serieus. Mijn woorden zijn al zo snel over mijn lippen heen dat ik hem voor de eerste keer niet beleefd aanspreek, waar ik alweer spijt van heb. Toch is dit geen aanbod, en zal ik het niet laten rusten tot hij het toe laat. Ik vervolg mijn passen naast zijn lichaam en luister weer aandachtig naar zijn harmonieuze stem wanneer deze weer mijn oren bereikt. Ik grinnik zachtjes en giechel zachtjes. Ik denk toch niet dat ik erg lekker ben. zeg ik grappend tegen de hengst mijn oren naar voren priemend. Hij vervolgd zijn woorden en ik kijk verbaasd bij zijn volgende woorden. Automatisch schud ik mijn hoofd halverwege zijn zin en antwoord vluchtig: Nou mij krijg je niet zo snel weg hoor, ik.. ik stop mijn woorden daar in verband met de woorden waarvoor ik me schaam. Ik me juist op een bepaalde manier tot je aangetrokken voel, waren mijn woorden geweest die ik niet durfde uit te spreken. De hengst zal vast denken dat ik spontaan verliefd op hem ben geworden en me verklaren voor gek. Omdat ik midden in de zin gestopt ben vervolg ik mijn woorden nog met: ik ben niet bang voor een mysterie of twee. Ugh, ik kan mezelf wel voor m'n hoofd slaan bij die woorden, zo naïef en merrie-achtig. Wanneer ik mijn nieuwsgierigheid niet meer kan inhouden en hem vraag naar zijn naam volgt er een lange stilte. Een stilte waarin mijn hart drie keer sneller is gaan kloppen, puur uit ongeduld en nieuwsgierigheid. Net wanneer ik denk dat de hengst doet alsof hij het niet gehoord heeft hoor ik een woord vallen, Avanti.

Ik moet voor een lang moment nadenken over zijn naam en haal mijn blauwe ogen van hem af. De naam Avanti was al eerder door mijn hoofd gesuisd maar ik kan niet plaatsen wanneer en waar. Het komt me vaag bekend voor en toch helemaal niet. Het is een toepasselijk naam dat wel, de naam Avanti is wel geschikt voor zo'n mysterieuze hengst als hem. Avanti.. paarse ogen, ik probeer de woorden bij elkaar te plakken en te ontdekken waar ik die woorden en die naam ooit gehoord heb. Ik kan er maar niet opkomen en besluit mijn gedachten voor eventjes te onderbreken: Aangenaam, Avanit. Ik dacht dat ik uw naam nooit zou horen.. Maar dat past dan ook wel weer bij u, het mysterieuze. zeg ik glimlachend. Dan wanneer ik mijn woorden geeindigd heb komt de informatie over Avanti langzaam binnen sijpelen. Schimmen. Is een woord wat ongetwijfeld aan hem gelinkt staat, is hij dan toch een van die wezens uit het donkere bos? Waarom zou ik het niet geloven dat dat zijn naam was.. Dan vallen voor mij alle puzzelstukjes op hun plek en kijk ik ietwat grinnikend naar Avanti. Uw naam.. klopt het dat er nog iemand rondgaat met die naam? Vraag ik nieuwsgierig, dit kan niet díe Avanti zijn. De hengst waar mijn vader me voor gewaarschuwd heeft en de hengst die ieder paard op zijn pad vermoord. Díe moordenaar en schimmenleider Avanti. Bij de gedachte aan die hengst gaat mijn hart sneller kloppen, gelukkig zijn daar Avanti's paarse ogen waar ik weer leegte in kan vinden. De leegte stelt me gek genoeg gerust en ik duw mijn lichaam weer tegen het zijne aan, geschrokken van mijn eigen gedachten over hem. Onmogelijk, dat dit hem is, en dat is mijn besluit. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen voor u terugdeinzen nu, het is uw naam die de paarden doet afschrikken. vertel ik hem dan onschuldig, mijn ogen groot in de zijne gericht. Het zal niet..

Diep in gedachten verzonken kijk ik de zwarte hengst aan, mijn blauwe ogen zachtjes in de zijne duwend. Alles aan mij is haast zacht en onschuldig en lief in plaats van opdringerig en arrogant. Waarom zou ik tenslotte zo zijn terwijl ik nog maar pas 3 jaar ben en nog niets van de hele wijde wereld gezien heb? De hengst voor me heeft al het recht om mysterieus te doen over zichzelf, waarom zou hij tenslotte al zijn geheimen delen met een complete vreemde die alles waarschijnlijk toch niet kan begrijpen? Ik zucht, soms wenste ik gewoon dat ik ouder was en al meer dingen gezien had van het leven, al opgegroeid met een hengst voor mezelf en misschien zelfs wel een vrolijk veulentje. Op een een of andere manier geloof ik dat ik daar nog lang op moet gaan wachten. Liefde en geluk komt tenslotte niet zomaar rond de hoek lopen, en dan moet je nog maar hopen dat de eerste de juiste is. Ik luister naar zijn woorden en knik uiteindelijk, hoewel ik betwijfel of m'n ouders zorgen me maken hoe ik ben. Naja, op deze manier maken ze me een merrie die nooit iets van het leven krijgt te zien behalve dan Minanter en eventuele hogere rangen. Zijn woorden erna begrijp ik op het begin niet, maar naarmate de tijd passeert begint het tot me door te dringen. Dus u wilt zeggen dat ik zelf kan bepalen wat er met mijn leven gebeurd? Vraag ik hem op een bedenkelijke manier. Nog meer redenen om mijn ouders strenge beleid op te heven. Ik kijk hem nieuwsgierig aan afwachtend op informatie over mijn ouders en hoe hij ze zou kennen. Wanneer hij begint uit te leggen over mijn moeder kijk ik hem verbaasd aan. Bedreigt? Dat had ik nooit achter deze hengst gezocht, maar dan moet hij er ook wel een goede reden voor hebben gehad bedenk ik me. Normaal was Image een merrie die problemen uitde weg ging, maar blijkbaar is ze ook niet altijd zo geweest. Net wanneer hij iets over Rixan wilt gaan vertellen vaagt zijn stem weg en ik kan zien dat hij ergens over na aan het denken is. Aan het twijfelen misschien, of hij iets moet zeggen of niet tegen zo'n onschuldig wezen zoals mij. Wanneer hij me uitlegt waarom hij er waarschijnijk niet veel over verteld knik ik enkel, mijn blauwe ogen vurig in de zijne leggend. Ik weet wat hij gedaan heeft en ook al weet ik dat het verkeerd is geweest, hij zal er vast zijn redenen voor hebben gehad. Niemand is puur slecht geboren, dat is vrijwel onmogelijk. Nee, alle schimmen waren ooit ook paarden net zoals mij, onschuldig en misschien een tikkeltje naïef. Ik mag hopen dat er nooit zoiets ergs met mij gebeurd dat ik geloof dat ik geen andere keus meer heb dan me aan te sluiten bij de schimmen. Een schimmenleven zou niets voor mij zijn, met mijn positieve instelling zou ik nog geen veulen kunnen afschrikken. Je bent een gemakkelijk doelwit had Rixan vaker tegen me gezegd, hoewel ik het eerder nooit geloofd had, besef ik nu dat het misschien wel eens waar kan zijn. Bij zijn vraag knik ik opgewekt. Ik weet dat hij verkracht heeft gemoord heeft en dat hij geen verschil maakte tussen veulens merries of hengsten. Maar ik accepteer hem om hoe hij is denk ik. Zeg ik langzaam. Misschien omdat ik met al deze dingen geboren ben dat ik het makkelijker vind om te begrijpen en of te accepteren vertel ik hem langzaam. Mijn ogen worden iets groter wanneer hij zegt dat Rixan en hijzelf niet goede vrienden waren maar eerder het tegenovergestelde. Dus deze hengst kon het helemaal niet zo goed vinden met mijn vader, maar zijn broer wel.. Deze broer verdiende wel eens een bezoekje van me bedenk ik me plots, misschien wel zodra ik met zijn grote broer klaar ben. Zodra ik deze paarse ogen los kan laten is dat. Ik kijk geinterreseerd op wanneer hij een beetje verteld over mijn vader en deze broer die aan zijn verhaal op te merken ook een schim was geweest. Dus mijn vader had daadwerkelijk zo'n goede vriend om samen mee op te trekken dat deze benoemens waardig is.. Eigenlijk kan ik niet wachten om deze hengst nog meer te ondervragen en boven alles achter de naam van zijn broer te komen. En hoewel de vragen me op mijn lippen branden besluit ik niets te zeggen en enkel te knikken als teken dat ik alles heb verstaan. Wanneer hij zo over mijn vader spreekt kijk ik hem lichtjes beledigd aan maar weet de expressie al snel van mijn gezicht af te wissen. Als hun tweeën geen goede relatie hadden met elkaar was het logisch dat ze slecht over elkaar spraken. Zijn knipoog doet me bijna een pasje achteruit zetten, maar ik weet mezelf nog net te beheersen. Wanneer hij me verteld dat hij wel zou genezen keek hij er serieus bij en gaf hij me de indruk dat het hem allemaal niet zoveel uitmaakt. Ik schud mijn hoofd en wil er tegen in gaan hoewel ik me ergens besef dat het toch tevergeefs zal zijn en hij het toch niet zal accepteren. De woorden die hij daarna spreekt begrijp ik pas nadat ik zijn naam heb gehoord en weet wie deze hengst daadwerkelijk is. Hij is Avanti en hij is de enige hengst die met die naam rond gaat. Zijn woorden over hoe ik hem blijf verassen branden even in mijn hoofd na. Dat moest hij nu nodig zeggen, hij is diegene die achter heeft gehouden dat hij potverdomme de schimmen leider is. Wanneer ik zijn oren in zijn nek zie schieten bij mijn aanraking spring ik behoedzaam van zijn lichaam af. Mijn hart gaat te keer als dat van een roodborstje en mijn ogen zijn verwijd net als mijn neusgaten. En jou daden spreken niet veel goeds over je naam. antwoord ik dan voorzichtig mijn oren naar voren priemend. Mijn hersenen draaien op volle toeren om mogelijke situaties in te schatten, wat zal hij met mij van plan zijn? En waarom heeft hij zo lang verborgen gehouden wie hij is.. Wilde hij daadwerkelijk een normaal paard zijn en voelen hoe het is om een normaal gesprek te hebben met iemand die niet bang van hem is? De grote zwarte gespierde hengst waar ik zojuist nog zo tegen op keek heeft zojuist gezegd dat hij een monster is. Misschien was het zo opvallend maar ben ik gewoon de enige stommerik die het heeft weten te missen. Zijn woorden slaan precies de hamer op de nagel en zonder pardon knik ik dan ook eerlijk. U bent precies de hengst waarvan iedereen uit de buurt moet blijven. Dus ik snap waarom u alleen bent. Spreek ik moedig, mijn oren van voren naar achteren flikkerend.

Ik heb geen idee wat ik moet doen, moet ik wegrennen in volle galop en hopen dat ik het levend uit dit bos haal? Moet ik blijven staan en gewoon afwachten wat er gaat gebeuren met me? Moet ik schreeuwen om hulp in de hoop dat er iemand dicht bij is? Ik schud mijn hoofd, geen van die opties lijken geschikt en bovendien hoezeer ik ook wil bewegen mijn hoeven zijn aan de grond genageld en mijn ogen zijn vastgepakt in de zijne. De hengst die ik zo graag wilde helpen is niemand dan de schimmenleider hemzelf, die volgens velen niet meer te helpen valt en dat je waarschijnlijk de dood tegemoet loopt wanneer je het probeert. Een plotseling gevoel van schaamte en spijt neemt mijn lichaam over, ik had mijn vaders naam verteld iets waarvoor hij zo gewaarschuwd had om niet te doen, ik moest het toch doen. Alle waarschuwingen waren goed bedoeld en ik moest zo nodig niet naar ze luisteren. Nee, ik moet kalmeren, tenslotte heeft hij nog geen poging gedaan om ook maar iets met me te doen, hij heeft me juist geholpen.. Er is een kleine hatelijke stilte tussen ons gevallen eentje die ik graag zou willen vullen met woorden, als ik de juiste kon vinden. Uiteindelijk besluit ik maar te zeggen: Wat bent u nu van plan? Mijn woorden klinken kalm en zo is ook mijn lichaam. Ik heb eerder geloofd in deze hengst en door een titel en daden zal dit niet zomaar de deur uit worden gegooid. Pas wanneer ík een reden heb om bang te zijn zal ik mijn mening over hem aanpassen. Toch kan ik het ergens niet helpen om aan de consequenties te denken, iets wat de halve tijd door mijn hoofd heen suist. U heeft me tenslotte in uw macht, kan doen met me waar u zin in heeft. Ik ken de weg hier geeneens, en weet dat enkel een idioot de bossen in treed. Nee, ik heb geen andere keus dan u te volgen wat dat ook voor consequenties heeft. besluit ik dan vastberaden. Ik weet een glimlach op mijn gezicht te zetten voor ik weer verder begin te stappen in de zelfde richting als waar we zojuist heen liepen. Avanti, hoe ben je zo geworden? vraag ik plots nieuwsgierig terwijl ik de grote bomen om me heen observeer. Ik bedoel schim en alles, en hoe voelt het nu om schim te zijn? vraag ik dan weer nieuwsgierig langzaam weer tot rust komend. Misschien kon ik juist wat meer informatie krijgen over het schimmen zijn op deze manier, en dan mijn vader beter leren begrijpen. En meer van het leven in BMH begrijpen.. Ik richt mijn oren vooruit, mijn ogen zo nu en dan op de hengst richtend. Hij is tenslotte al die jaren alleen geweest en het moet voor hem eeuwen geleden geweest zijn dat hij een normaal gesprek heeft kunnen aangaan. Nee, ik ben nog niet bang voor deze hengst, dat moet hij eerst waar maken. U zei dat u een broer had, wat is zijn naam? Vraag ik dan prompt, mijn ogen weer op het pad plaatsend. Het plotselinge idee om zijn wonden te verzorgen is verdwenen, ik weet namelijk dat de hengst het zal overleven. Hij is onsterfelijk en zal dus helemaal niet sterven aan een paar wondjes zoals deze. Verder ben ik écht het meest veilig bij hem. Alles wat onder hem staat zal naar zijn bevel luisteren en durft misschien niet eens bij hem in de buurt te komen. Uit angst voor een straf of het een of ander. Heeft u ooit liefde gekend? vraag ik hem dan plots, zonder er ook maar bij na te denken. Mijn gok was van niet, maar ook hij heeft misschien ooit gevoelens gehad voor iemand. Niet dat het mij wat zegt, ik heb nog nooit zo'n gevoel gehad geloof ik. zeg ik grimassend. Uiteindelijk denk ik ook dat je het niet persee nodig hebt, als je andere dingen hebt om je mee bezig te houden. Vertel ik de schimmenleider rustig. Raar eigenlijk hoe ik denk hem nog iets te kunnen leren over het leven, de hengst die leven en dood zelf in de hand heeft. Mijn ogen richt ik weer opzij om vrolijk te glimlachen naar hem, mijn expressie geen haar anders als voor dat ik te weten kwam wie hij was.