Do you fear the dark? Aerin

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Hoelang was het al geleden dat hij gras had gegeten, dat hij zijn dorst gelest had met water, dat zijn hart had geklopt door de liefde? Ergens voelde het alsof dat allemaal nooit had bestaan, alsof hij altijd het on-dode monster was geweest dat hij nu was, maar zijn intelligente hersenen hadden nog altijd de overmacht en hadden geregistreerd dat het nog geen jaar geleden was dat hij veranderd was door zijn nieuwe leider, Avanti.

Zijn witte lichaam ploegde zich door de modderige grond, daar waar eerst de sneeuw had gelegen was alles nu veranderd in een ranzige brei, en hoe dieper je het bos in liep, hoe meer sneeuw er eigenlijk nog lag. Hier en daar lagen bloedvlekken, vermengd met plukken haar, plukken vacht of stukken bot. Overblijfselen van eerdere blauwe manen. Het was hartje zomer in Blue Moon Horses, maar onder de kilte van het bos van Vyrantium bleef de sneeuw de overmacht houden.

Het was fantastisch om hier rond te lopen. Zijn ooit witte lichaam was veranderd in een ranzige mix tussen bloed, modder en en andere viezigheid, maar hij gaf er niks om. Dit was zijn nieuwe leven. Vyrantium was perfect. Voor de schimmen dan. Het lag precies in het midden van heel bmh, waardoor er altijd een mogelijkheid was om de kuddes te bespieden of snel te kunnen opzoeken. Al vaak had Xariv de afgelopen maand aan de rand van Orlais gestaan, de zeewind opsnuivend terwijl zijn ogen hongerig over de kudde hadden gegleden. Zijn oude kudde. Officieel was hij een rang 3 paard geweest, maar altijd had zijn hart bij Orlais gelegen. Dat was een voordeel, want hij kende alle paadjes langs het water, alle grotten en kliffen, uit zijn hoofd.

een valse grijns sierde zijn lippen toen hij op een bot ging staan, half vergaan door de modder kraakte het zonder moeite in 2 stukken onder zijn sterke hoeven. De rust hier was fantastisch. Hij herinnerde zich nog hoe eng hij het bos had gevonden vroeger, en nu was het precies wat hij zocht. De plekken waar de bomen even niet dicht op elkaar stonden werden gesierd door de zon die langzaam aan weer doorbrak, maar die plekken vermijdde hij. Het deed hem pijn. Zijn lichaam was veranderd door het schim zijn. De blauwe maan voelde aan alsof hij uit zijn eigen lichaam gerukt werd, en de zon liet zijn lichaam koken, liet zijn hersenen verdwijnen en de behoefte aan bloed de overhand krijgen.

Hij knipperde even, bijna vergetend het eens in de zoveel tijd te doen, en zette zijn lichaam toen in draf, waardoor hij in éen keer vooruit schoot tussen de bomen. zijn nieuwe krachten en snelheden bleven hem verbazen. Hij brieste verontwaardigd en hapte naar zijn benen om zichzelf te straffen, zijn lange hoektanden glinsterend in het vage licht dat door de dikke bomen heen drong.

Zijn modderige poten baanden zich een weg tussen de laatste rijen bomen heen, terwijl zijn neus fier in de lucht gestoken was, enkele druppels bloed aan zijn kin bengelend. Zijn hoektanden die groter waren dan die van normale paarden, was hij ook nog altijd niet gewend. Hoe hij ze normaal in zijn mond moest houden was hem nog een raadsel, waardoor hij vaak, zoals nu, zijn lippen schramde en vervolgens met bloed op zijn lippen rondliep. Zelfs van de kleine druppeltjes bloed, uit zijn eigen, ondode lichaam, raakte hij in een trans achtige staat.

het bloed liet zijn lichaam zichzelf oppompen, klaar voor de strijd, terwijl zijn hersenen overuren draaiden en zijn ogen zich vernauwden tot spleetjes. zijn krachten zorgden dat hij niet meer dan een ongeleid projectiel was, opzoek naar dood en verderf.

hij snoof luidruchtig toen zijn lichaam zich door een rij bomen manoeuvreerde en hij plotseling in het volle zonlicht stond, een teken dat hij de dieptes van Vyrantium had verlaten en nu vlak bij de kudde stond. Zijn grote, vieze lichaam rilde even door de plotselinge warmte die de kilte van het donkere bos overnam.

even gingen zijn gedachten terug naar Xena, de merrie die hij met de afgelopen blauwe maan had ontmoet. Zij zou zijn speeltje zijn. De hele blauwe maan zou hij zich uit leven op haar, haar lichaam, haar geest. Maar natuurlijk moesten ze gestoord worden. Een of andere debiel, Jarrender, was er bij gekomen. Het spel was snel afgelopen daardoor, en zonder voldoening had Xariv zijn spel moeten afsluiten. Hij smakte even met zijn lippen, de smaak van haar bloed nog in zijn mond. Het enige waar het voor had gezorgd, was dat hij nu nog meer verlangde naar een nieuwe blauwe maan, een nieuwe kans.

Zijn ogen gleden razendsnel over de kudde, en al snel zag hij een merrie, die hem verdacht veel aan hem zelf deed denken, toen hij nog 'normaal' was althans. Hij brieste, klodders bloed en modder schoven van zijn lip op de grond, en hij grinnikte naar de brei op de grond voor hij zijn lichaam in beweging zette, de zon brandend op zijn witte rug terwijl hij de afstand tussen de merrie en hemzelf verkleinde

"Hell has broken loose"

**Profile** Number of posts : 1243 Status : Absent

Wat deed ze met haar kleine leventje? Was ze slechts een kuddepaard? Of een dochter van de ex schimmenhengst Rixan en zijn prachtige merrie? Of ging dat hand in hand? Kon ze het ene zijn terwijl ze het andere was? Wat was ze? Vragen zoals dezen teisteren het fijne witte hoofdje van Aerin, terwijl ze venijnig de sprietjes gras tussen haar hoeven uit de grond trekt. Ze was geen veulentje meer, sterker nog, over een paar weken zou ze al weer 4 jaar worden. Ze voelde zich overigens nog steeds hetzelfde als een jaar geleden, ook al heeft ze inmiddels een paar dingen geleerd over zichzelf en anderen.

Je moest bijvoorbeeld niet in zee gaan met de schimmen, hoewel haar hartje soms anders vertelde. Ze vond schimmen zielige en misbegrepen wezens. Ze waren voor eeuwig verbonden aan de blauwe maan en diens commando's. Ze hadden alle controle over hun eigen lichaam verloren, en keken machteloos toe vanachter het tralies in hun hoofd naar wat voor leed ze dit keer aanbrachten. Althans, zo had Rixan, haar vader, het haar uitgelegd. Rixan en Imagnetrix, haar moeder, waren beiden van die over-beschermende typetjes. Ze mocht niet uit de kudde weg, vooral niet sinds dat ze er achter waren gekomen dat ze een 'leuk' onderonsje met Avanti had gehad. Het ergste was dat Aerin het inderdaad, op haar eigen manier, interessant, leerzaam en stiekem leuk had gevonden. Ze was er weliswaar maar op een haar na, veilig vanaf gekomen, maar toch. Ze geloofde er nog steeds heilig in dat er wát goeds in hem school, en ze zou hem met genoegen nog een keer ontmoeten. Al betekende dat waarschijnlijk haar einde.

Aerin heft haar fijne hoofdje en steekt in sierlijke tred de kudde diagonaal over. Van het ene uiterste puntje naar het andere. Ze werd nog steeds door sommige merries vies aangekeken dankzij haar beroemde boomstam. Haar moeder was bestempelt als slet en haar vader een verrader en moordenaar. Ze waren na Aerin's en Aragorn's geboorte allebei verbannen en na een tijdje heeft Aerin helemaal niets meer van de twee vernomen. Ze maakte zich zorgen om hun levens. Wat anderen ook zeiden over hen, ze waren haar ouders en ze gaf meer om hun dan ze voor mogelijk hield. Ze sluit haar kijkers van ijs en komt tot een halt, genietend van het koele briesje afkomstig van de zee. Haar oren worden gevuld met de melodische klanken van de rollende zee, waarmee haar hart in eenheid lijkt te kloppen. Wie had ooit gedacht dat ze haar allemaal in de steek zouden laten?

Plots lijkt de kudde op te schrikken, en daarna als een zwerm vogels -of in Aerin's woorden- angsthazen, er vandoor te galopperen. Aerin briest en kijkt ze hoofd schuddend na. Om het minste of geringste stonden ze al op hun achterbenen en renden ze naar de horizon, zonder vaak enige kennis te hebben van wat er werkelijk aan de hand was. Aerin kijkt op, haar blauwe ogen richtend op het bos leidend naar Vyrantium, de plek waar ze Avanti had ontmoet. Daar, vanuit de mist en de bomen verschijnt een witte fiere hengst. Zijn vast en zeker eens zo witte vacht was veranderd in een modderpoel, compleet met gras beharing en de hele reutemeteut. Aan zijn hoeven, borst en hoofd kleefde wijnrood bloed; bloed wat in liquide robijnen langs zijn kaak en lippen op de grond druppelde. Een kleine rilling gaat over Aerin's ruggengraat wanneer de machine naar haar toe komt gedanst. Wat wilde hij van haar?

Aerin draait haar kont naar de zon toe, heft haar hoofd sierlijk de lucht in en staart hem met haar ijsblauwe ogen aan. ''Gegroet, oh modderige duivel.'' zegt ze met haar satijnen stem. Ze zwiept met haar staart van links naar rechts, hem nogmaals bekijkend. Hij was een knap exemplaar geweest, was hij niet bijna zwart van de modder bedenkt ze zich, lichtelijk beschaamd door haar eigen vulgaire gedachten. De zeewind neemt haar witte manen mee de lucht in en landen weer in een wirwar, en toch perfect, langs haar lichaam af. Haar manen kwamen inmiddels bijna tot de grond, maar Aerin had er vrede mee. Het deed haarzelf aan Imagnetrix denken, ook al zou ze haar pracht nooit kunnen evenaren. Onschuldig zet ze een pas dichterbij de hengst. ''Waaraan heb ik uw bezoek verdiend, meneer?'' vraagt ze onschuldig neigend naar speels, haar blauwe ogen in die van hem zettend. Ze was haar eigen zelf niet verloren, sterker nog; ze was misschien nog vrijer en blijer dan eerst. Gooide waarschuwingen en regels in de wind en werd vaak zelf de wervelwind die alles overhoop haalde. Toch was en is ze nooit onschendbaar geweest, vooral niet nu haar dierbaren haar hebben verlaten...

N O T E S : Astú | T A G S : x

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Vergeleken met veel van de paarden in het land van de blauwe maan, was Xariv maar een simpel ding. een witte, arabische hengst. gespierd, dat wel, maar dat waren er zo veel hier. Er liepen wat bijzondere wezens rond in het gebied, rare aftekeningen, kleuren... van alles wat. het exemplaar dat dit keer zijn interesse had gewekt, een ranke merrie, qua bouw wel een beetje zoals hij, maar met strepen door haar vacht en blauwe ogen die hij vroeger misschien wel als aantrekkelijk zou hebben gezien. nu was het niet meer dan iets dat opviel tussen de donker gekleurde paarden, wat hem aantrok alsof ze licht gaf.

Zijn grote lichaam denderde over de vlakte, zonder moeite te doen om niet op te vallen. waarom zou hij ook? ze wisten toch wel dat ze de schimmen niet konden ontkomen als die er hun zinnen op zetten. het werd maar weer bewezen; de gehele kudde vloog als éen groep naar de andere kant, weg van hem.

en weer dat neonbord; de merrie met de witte aftekeningen op haar lichte vacht, als bliksem op een heldere dag, bleef staan waar ze was. het leek zelfs wel alsof ze er voldoening uit haalde, dat ze de enige was die de moed had, of die zo dom was, om te blijven staan.

Pas toen hij voor haar stond, en haar ijsblauwe ogen goed kon zien, haar lichaam bestudeerde, van haar hoeven tot haar kloppende hart, registreerde het in zijn nevelige brein dat hij haar kende. of althans, wist wie ze was. de dochter van Rixan. bah.

Haar stem verbrak de stilte, en hij lachte om haar, een ruwe, harde lach die over de vlakte galmde, vogels op vliegend vanuit de bomen. wat was het met deze merrie, had ze niet geleerd om bang te zijn, of op zijn minst op haar woorden te letten rond de schimmen?

'Mylady' antwoordde hij, haar spel meespelend, terwijl hij knikte naar haar. zijn ogen knepen even tot spleetjes terwijl hij haar geur opsnoof. de geur van het leven, van een kloppend hart en heerlijk, stromend bloed.

Opnieuw opende ze haar bevallige mondje, en ze had zelfs het lef gehad om een pas dichterbij hem te komen staan. wat een heerlijke merrie was dit. 'Je valt op als een donderslag bij heldere hemel tussen de andere paarden.' antwoordde hij, bijna nors. wat moest hij hier nou mee? Hij was het gewend dat paarden wegrenden, bevend van angst voor hem stonden, en deze merrie ging gewoon, zonder een spoortje angst dat hij kon bekennen, het gesprek met hem aan.

'De dochter van Rixan, is het niet?' merkte hij op, terwijl hij zichzelf in beweging zette, een rondje rond haar liep, zijn ogen over haar lichaam glijdend. 'Je naam is me echter ontgaan, mijn schone dame.' liet hij haar weten, terwijl zijn vieze neus even haar ellenlange manen raakte, tot hij weer voor haar stond, zijn ogen borend in die ijsblauwe kijkers van de merrie.

"Hell has broken loose"

**Profile**

» Aerin
» What a suprice ... [Aerin]
» Sheet voor Aerin?
» The only thing we want, is the a little bit of fear
» •Let them hate us, so long as they fear us! [Ayana]

Do you fear the dark? Aerin

Do you fear the dark? Aerin

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen

Do you fear the dark? *Aerin*

Do you fear the dark? *Aerin*

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen

Do you fear the dark? Aerin

Do you fear the dark? Aerin