The only thing we want, is the a little bit of fear

**Profile** Number of posts : 333 Status : Absent

Het was midden in de nacht toen de grauw grijze wolken dreigend over het Minanter zweefde, enkele regen druppels maakte het bekende tikkende geluid terwijl ze op de grond, stenen en bomen vielen eigenlijk op alles wat ze maar konden raken. Daar stond ze dan, aan de rand van een gigantisch bos vol met dennen bomen, haar manen en staart wapperde wild naar achteren terwijl een gure wind langs haar lichaam streek. Het mocht dan wel lente zijn, erg lekker weer was het nog steeds niet in de nacht, zeker niet in een nacht als deze, waarin de storm over het Minanter raasde. Waarom was ze ook al weer hier heen gekomen? Hierheen, naar het vervloekte land van de blauwe maan? Daar waar de schimmen heerste, waar zij iedere maand tevoorschijn kwamen, bebloede lijken achter latend, alle paarden in rep en roer makend. De angst voor die blauwe maan was haast te ruiken in het gebied, de angst voor die schimmen was haast te ruiken. Ze wist waardoor ze hier heen gekomen was. Ze was geroepen door de blauwe maan, de spanning en de angst ervan, het was alsof de schimmen haar langzaam naar zich toe trokken, alsof ze haar riepen en hoe dichter ze bij kwam, hoe harder de roep ging, ze proefde de angst haast zelf, de sensatie die de blauwe maan voor haar met zich mee zou brengen, de angst die overal op aarde was, de angst die zij wou proeven, of het nu bij een ander was, of bij haarzelf. Zij wou de angst proeven, de angst voor de schimmen en de blauwe maan. Het was alsof ze er naar uit reikte, maar haar arm net niet lang genoeg was, alsof ze iets dichter bij moest komen, maar als ze dichterbij kwam, zou dat haar het leven misschien komen, het was alsof ze op het randje van een ravijn balanceerde, in pogingen om dat gene te pakken waar ze naar hunkerde, dat kleine beetje angst wat ze wou proeven, dat kleine beetje angst wat ze wou voelen, maar ze werd tegen gehouden door het ravijn. Ze zat te aarzelen of ze die sprong zou wagen die ene sprong over het ravijn, die ene sprong die haar dan daar zou brengen daar in het bos. Toen bracht ze uiteindelijk zelf de genade klap toe, met grote passen liep ze zelf verzekerd het bos in. Het was alsof ze zichzelf van een afstand zag lopen terwijl ze daar op weg ging, naar dat ene kleine beetje angst...

** En Kratos (triptune)

**Profile** Number of posts : 1162

Kratos
Maybe it was only a childish infatuation or maybe it was a brief moment of insanity.

Gedegradeerd tot op een rang net onder Ayana en zo trots als een pauw had de schimmenhengst rond gelopen. Hij had zich koest gehouden de laatste dagen, had geteerd op zijn vreugde om zijn eigen plannen die hij smeedde voor de volgende blauwe maan. Er waren enkele paarden die niet onder hem uit zouden kunnen komen, paarden die hij hoe dan ook weer zou ontmoeten. Hij was de jongste schim, de verste, maar blijkbaar wel eentje die het meeste uithaalde. Hij snapte het ook niet helemaal: hoe kon je als schim, zo machtig, toch niet de drang hebben om jezelf te tonen? Om méér te doen met de extra kracht die je had gekregen. Hoe kregen de anderen het voor elkaar om hun bloedlust onder controle te houden? Duizend vragen die voor Kratos onbeantwoord bleven en zouden blijven, want elk antwoord dat ze zouden geven zou hij afkeuren. Er was geen excuus, er was enkel onwil.

De bruine merrie die door het bos liep alsof het niets was, die rook hij al van ver. Hoe kon het ook anders, zijn reukvermogen was in de afgelopen weken verdubbelt - als het al niet verdriedubbelt was. Kratos had geen zin om haar stiekem te achtervolgen, te besluipen of wat dan ook. In plaats daarvan kwam hij naast haar lopen met zijn eeuwige maar nietszeggende grijns. Het kon een grijns zijn uit amusement, of eentje uit wrang. Zijn gore toestand van tijdens de blauwe maan was verdwenen samen met zijn extra bloedlust, hij was tot bedaren gekomen wat lichamelijke wanorde betreft, maar geestelijk was hij nog steeds de steenharde psychopaat die hij was. Dit is glad ijs dat je bewandeld, merrie. Zijn roestige stem werd versterkt door het duistere randje, de donkere waarschuwing dat ze inderdaad haar leven op het spel zette in dit bos. Heb je een doodswens? Of is het leven gewoon niet spannend genoeg?

**Profile** Number of posts : 333 Status : Absent

Bij haar was er noch grijns noch glimlach op haar gezicht te zien. Er waren maar enkele uitdrukkingen op haar gezicht. Doods, sinister en kil. Ze was keihard, het enige waar zij voor leefde was de harde realiteit, hoe pijnlijk ook. Ze geloofde niet in sprookjes, ze was hard en eerlijk. Het enige spook verhaal waar ze in geloofde was het verhaal over de schimmen en de blauwe maan, het fascineerde haar zelfs. Ze vond die wel bekende en gevreesde schimmen wel interresant. Zo inrresant dat ze zefs overwoog haar zelf aan te melden bij die gevreesde schimmen leider Avanti. Ze keurde de fries die naast haar kwam lopen dan ook geen enkele keer. Ze bleef strak voor zich uit kijken en maakte geen aanstalten om te stoppen. Toch was er iets aan de hengst dat hij interesseerde, hij had iets duivels, iets anders, iets wat hem anders maakte dan de kudde paarden, iets in haar zei hem dat hij geen gewoon kudde paard was. De hengst was de eerste die de stilte verbrak, natuurlijk, Aphrodite zou niet snel een stilte verbreken noch snel beginnen met praten. Toen de hengst begon te praten gleed er toch onverschillig een kleine sinistere en duivelse glimlach op haar gezicht. ,,Glad of niet glad, ik speel graag met het leven.'' Antwoordde ze hem haast direct. Dit was de eerste keer dat haar stem zich gevuld had in het land van de blauwe maan. De eerste keer dat haar klanken hier hoorbaar waren, doods en kil. De hengst vervolgde zijn eerste zin. ,,Heb je een doodswens? Of is het leven gewoon niet spannend genoeg?'' Nu was de glimlach er duidelijk, doods en sinister ze richtte haar hoofd naar de hengst en keek hem recht in zijn ogen. Hij was een fries, ongeveer even groot als haar. ,,Noch mijn leven is me niet spannend genoeg, noch dat ik een doodswens heb.'' Ze wachtte eventjes tot haar stem weggestorven was voordat ze haar andere woorden vervolgde. ,,En stel dat ik doodswens heb, wat ik niet heb, dan ben jij natuurlijk de geschikte persoon me te helpen, is het niet... Hengst?'' Dat laatste was zowaar een beetje aarzelend gesproken, doelend naar zijn naam. ,,En dan nog, mocht ik een doodswens hebben of is me leven me niet spannend genoeg, de waarschuwing in je stem was duidelijk, ik zet mijn leven hier op het spel. Wat maakt het dan dat jij hier niet je leven op je spel zet?'' Aphrodite kreeg zo haar vermoedens over het bestaan van deze hengst en als haar vermoedens klopte kon ze hem nog goed gebruiken, vertelde haar sluwe brein haar.
**Af!

**Profile** Number of posts : 1162

Kratos
Maybe it was only a childish infatuation or maybe it was a brief moment of insanity.

De merrie had het hoog in haar bol, dat wist Kratos meteen. Natuurlijk waren er paarden die spelletjes wouden spelen en als zij een van hen was, had ze het bij het verkeerde eind. Kratos speelde geen spelletjes. Nooit. Aha, je speelt graag met het leven, herhaalde de fries haar woorden ongeïntereseerd. Goh, jij moet een uiterst boeiend leven hebben. Haar woorden dat Kratos haar zou kunnen helpen, lieten hem hardop lachen. Een bulderlach die door merg en been sneed. Hij hielp niemand. Hoogstens zichzelf en Avanti en Avanti helpen deed hij ook alleen maar omdat de schimmenleider hem een prachtige kans had aangeboden, een kans om onsterfelijk te worden en anderen te laten lijden. Al was Kratos meer voor de mentale kant van lijden dan de fysieke kant, het was zoveel leuker op paarden mentaal ten onder te zien gaan. Het fysieke kwam vanzelf wel, ze gingen minder eten, werden magerder en werden vanzelf wel een lopend lijk.

Ik help je niet, merrie. Ik zou je hoogstens eens in je gezicht spugen als je dorst hebt. Hij zou nooit paarden vermoorden met een doodswens. Zoals eerder gezegd, hij zou ze er mentaal nog een beetje onderdoor trekken om ze vervolgens te vragen 'zou het niet beter zijn om jezelf van een klif af te gooien?' en dan toe te kijken. Hij hield niet van het bloed dat in zijn lange sokken zou blijven hangen. Haar laatste vraag toverde een brede, onmiskenbare grijns op zijn gelaat. Een grijns van vermaak. Je zal wel weten, als de slimme merrie die je bent, dat het bos geen speeltuin is voor stervelingen. Even flikkerden Kratos' ogen op bij het woord 'stervelingen', maar dat was niet te zien in dit donkere woud. Dit is namelijk mijn speeltuin.

*Zou je het erg vinden op in paragrafen te typen? Ik heb het nogal moeilijk om kleine lettertypes te volgen in grote stukken tekst. Sorry! :p

**Profile** Number of posts : 333 Status : Absent

De hengst herhaalde haar woorden ongeïnteresseerd ze brieste eventjes, ja ja, ze hadden allebei gehoord wat ze had gezegd, dat snapte ze ook al voor de woorden van de hengst. Nog altijd liep ze door. Ze keek de hengst doods aan toen hij hardop begon te lachen met een bulderlach, ze voelde hoe akelig die lach was, maar ging er niet op in, ze kende geen angsten. ,,Is het grappig?’’ Siste ze naar de hengst, ze hoefde die bulder lach van hem helemaal niet te horen, niet dat ze de lach niet kon aanhoren, dat hij ondraagbaar was en haar bang maakte, in feite wou ze gewoon dat de hengst zijn klep hield, maar toch zou ze hem antwoorden. Gewoon, ze had toch niets beters te doen. Haar staart zwaaide wat heen en weer, lente… Ze had er een hekel aan, vooral doordat die geur er altijd heerste, die geur van hengstige merries die de hengsten hun gedachtes op hol brachten. Ook zij werd al de hele tijd achtervolgd door de geur, maar de eerst volgende hengst die haar zou proberen te verleiden of te dekken kreeg er goed van langs.

,,Nou, dat zal ik onthouden. Nu wil ik je naam.’’ Kaatste ze terug naar de hengst, ze had nog steeds zijn naam niet gehad, terwijl ze moest toegeven dat ze best van dit gesprek genoot, ze mocht de fries, het was niet te merken, maar zijn manier van doen sprak haar wel aan, tenminste iemand die van zich afbijt. Dit keer grijnsde zij niet, maar begon de hengst zijn maniakale grijns te beoefenen op haar, tenminste zo zag hij had. Ze bleef de hengst rustig aan kijken. Bij zijn woorden kwam er ook op haar gezicht een niet te missen grijns te staan, onheilspellend en sluw. Bij zijn laatste woorden stopte ze en draaide zich naar de hengst toe, haar manen en staart waaide naar voren door de wind, waardoor ze best angstaanjagend genoemd mocht worden, alhoewel ze niet geloofde dat de hengst hiervoor terug zou deinzen. ,,En jij als je de slimme hengst die jij op jou beurt bent zou moeten weten dat ik hier niet kom om te spelen, dat ik een doel heb, in tegenstelling tot vele andere paarden.’’ Antwoordde ze de hengst, dit maal bleef ze stil staan, niet verder doorlopend.

**Bedoel je zo? Heb trouwens ook het lettertype wat groter gemaakt, want het was inderdaad nogal klein xD

**Profile** Number of posts : 1162

Kratos
Maybe it was only a childish infatuation or maybe it was a brief moment of insanity.

Geamuseerd, maar zeker niet onder de indruk, blikte de hengst opnieuw in haar richting. Ze eiste Kratos naam en hij schudde afkeurend zijn hoofd. Je hebt hier niets te willen. Zo, dat was duidelijk. Het kreng moest zijn naam niet weten. Kratos had een zware afkeur voor de merrie naast hem, hij had over het algemeen een afkeur voor levende dingen. Niet dat hij ze haatte, haat is een groot woord, emoties waren over het algemeen een groot woord voor hem. Nee, ze praatte, ademende en bewoog en dat was genoeg om haar niet te mogen. En ze had een 'doel'. Het kreng had een doel. Opnieuw een gesmoorde lach, diep verborgen in Kratos' keel. Oh, vertel me alles, mejonkvrouwe! weerklonk de fries zijn sarcastische stem. Ik kan niet wáchten om alle details uit jouw superboeiende toekomstbeeld te horen. Ze bleef nu staan, dus Kratos volgde haar voorbeeld. Natuurlijk wou hij in eerste instantie doorlopen, maar hij bedacht zich. De volgende blauwe maan mocht nog wel even duren, het zou nooit kwaad kunnen om een voorselectie te maken van de paarden die hij zou bezoeken.

Roque stond al op het lijstje. Roque met zijn geliefde moeder Darlica die in die vreemde relatie was gekomen met Zircon. Uni vond hij ook erg aantrekkelijk om zijn tanden in te zetten. Maar ook Illicite had zijn interesse aangewakkerd, al was het enkel lichamelijk. Ze had een spelletje met hem proberen te spelen en zoals eerder gezegd, niemand versloeg Kratos' in zijn eigen spel. Hij was een acteur en hij was er erg goed in. Hoe kan het ook anders? Wanneer je hart en hoofd het vertikken om emoties te tonen is het niet moeilijk om andere emoties na te bootsen.

*Ja is prima! Dankjewel :p

**Profile** Number of posts : 333 Status : Absent

Dit keer was het haar beurt om te lachen, haar lach was echter niet bulderend, haar lach was krankzinnig en duivels, een lach die vele paarden haren overeind lieten staan. ,,Misschien niet, maar ooit zal ik je naam te weten komen, of jij hem nou persoonlijk vertelt of dat ik hem van iemand anders hoor.'' Siste ze terug. Het was duidelijk dat ze niet zo snel op zou geven. Ze snoof toen de hengst weer begon te praten. Langzaam kwam ze twee passen dichterbij, ze waren nu een halve meter van elkaar verwijderd. Haar ogen stonden nu enkel doods en het was duidelijk dat de hengst haar irriteerde. ,,Luister hengst, ik hou er niet van als er spelletjes gespeeld worden, dus haal nu verdomme dat sarcasme van je mismaakte smoel af.’’ Ze spuugde de woorden uit, haar klanken dreigend en doods.

Ze snoof eventjes was ze van plan gewoon door te lopen, maar toen bedacht ze zich. Voor de tweede keer deze nacht besefte ze dat ze toch niets beters te doen had. Het enige waar ze voor moest zorgen was dat ze te weten kwam wie de leider was van de schimmen en ze had het idee dat deze hengst haar verder kon helpen, hoe graag hij haar nou wou helpen of hoe graag hij dat niet deed. Ooit zou ze wel iets van hem te weten komen, ze was geen opgever. ,,Normale paarden zouden het omschrijven als dat ik hunker naar een klein beetje angst, een klein beetje dood. Jij weet wat ik bedoel, draai daar maar niet om heen. En of je het wil of niet, ik weet dat jij me verder kan helpen.’’ Haar woorden kwamen er zonder enige aarzeling uit.

**Profile** Number of posts : 1162

Kratos
Maybe it was only a childish infatuation or maybe it was a brief moment of insanity.

De merrie verkleinde de afstand en dat was genoeg voor kratos. Bijna meteen boorde hij zijn hoektanden door haar neus uit, hield even stevig vast en liet vervolgens met een grote zwier weer los. Let op je tellen. Hij werd bijna meteen weer zo kalm als hij daarvoor was. Dit is mijn terrein, vergeet dat niet. Wanneer ze weer begint over 'helpen dit helpen dat' spuugt Kratos haar genadeloos in het gezicht. Zomaar. Ik help je niet, al ben je het laatste paard op de wereld. Mocht je eventueel toch wat respect krijgen zou ik beginnen met die smerige arrogantie van je gezicht af te vegen. Zonder pardon draaide Kratos zich om en begon te wandelen. Ik zorg er persoonlijk wel voor dat jij geen schim wordt en dat je verder teert op je zelfmedelijden.

**Profile** Number of posts : 333 Status : Absent

Ze voelde eerder voor ze het zag hoektanden in haar neus, gelijk steigerde ze laag en mepte met haar hoeven tegen de borstkas en de benen van de hengst. Ze snoof eventjes toen ze begon over zijn terrein. ,,dat weten we nu onderhand wel, dat jij het dominante mormel bent die over dit terrein de baas is." kaatste ze terug naar de hengst. Ze begon een steeds grotere hekel te krijgen aan de arrogante hengst die duidelijk hoog op was van zichzelf. Toen de hengst op haar gezicht spoog reageerde ze er niet eens op, ze lachte enkel schamper en minachtend. Toen begon hij over arrogantie. Ze grinnikte eventjes. ,,Jij bent hier degene die de hoogste pet van zichzelf heeft." hielp ze hem herinneren over het feit dat hij steeds zei dat hij hier de baas was. Ze wist heel goed dat zijn arrogantie eerlijk was, haar arrogantie was ook niet helemaal een leugen, toen de hengst zich omdraaide en weg liep groeide haar respect echter, ze had natuurlijk nog steeds maar een klein beetje respect en in feite was het enkel te merken als je jezelf enorm concentreerde, maar het was duidelijk dat ze zijn zet accepteerde, slimme hengst. Echter voelde ze zich er helemaal niet naar om de hengst gewoon weg te laten wandelen. ,,Als jij zo nodig je muil niet kan houden dan wens ik je heel veel succes." Zei ze, haar stem weer doods en kil.

~ post sheet komt later, zit op de ipad xD~

**Profile** Number of posts : 1162

Kratos
Maybe it was only a childish infatuation or maybe it was a brief moment of insanity.

Er was niet veel wat Kratos onder de indruk kreeg en deze merrie was alles behalve een van die dingen. En natuurlijk kon Kratos zijn 'muil' houden, hij had gewoon geen zin om naast deze merrie te vechten, om samen met haar te werken. En dat was een van de dingen die Kratos zelf heel belangrijk vond in de schimmenkudde: dat ze, ondanks hun eigen arrogantie en haat, het wel zo goed met elkaar konden vinden dat ze samen anderen konden treiteren. Deze merrie zou alleen maar roet in het eten gooien van Kratos' nu toch wel goede leventje. Hij zag het niet als een vloek, alles behalve.

Haar woorden, die nu nog amper hoorbaar waren door de afstand die Kratos had gecreëerd, laten hem dus lachen. Ik heb een mond vol van jou. Van jou en wat voor een blindelings dom kind je bent, merrie. De volgende blauwe maan sta ik aan je deur, dat beloof ik je.

**Profile**

» He's the best thing I never had [Av & Astra]
» The little thing in life to enjoy. [Open]
» Do you fear the dark? *Aerin*
» Fear cuts deeper than swords
» •Let them hate us, so long as they fear us! [Ayana]

The only thing we want, is the a little bit of fear

The only thing we want, is the a little bit of fear

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen