The little thing in life to enjoy. [Open]

Klop klop … klop klop … Er was geen regelmatiger ritme dan dat van een stel paardenhoeven over het gras. Er was geen regelmatiger geluid dan de snelle ademhaling, de wind die langs het lichaam suist en de geur met zich mee neemt naar een andere richting. En toch … ondanks al die regelmatigheid was er eigenlijk niets regelmatig aan. Zijn lichaam was sneller, sterker, zijn ademhaling diezelfde vlakke toon alsof hij gewoon stapte en een ontspannen wandelingetje maakte. Er was niets regelmatig aan de geur die naar de kudde dreef en hun reactie daarop. Alles was onregelmatig aan hem, de scheuren, de lijnen, de manen, de cadans van zijn hoeven, het zwart van zijn vacht, het bloed op zijn lichaam, het paars in zijn ogen. Vanaf de kudde keek je toe naar een slow motion vertoning, hij zijn hoeven zich voor hem uitstrekte voor ze zijn lichaam weer naar voor duwde aan een razendsnel tempo. Alles ging zo traag … Het tempo waarop hij in liep op zijn tegenstander, het beeld van zijn bloeddorstigheid net voor hij naar voren spring en … dan gaat alles versneld. Het paard stort op de grond, hij erbovenop en het laatste wat de kudde hoort is een angstvallige kreet vanuit de verte. Meer krijgen ze niet, enkel die angstvallige kreet en dan is het stil. Zelf de uil stopt met roepen op deze vroege avond, wel het konijn rent niet weg, alles is gewoon stil.

De kreet ging door berg en been, hij voelde het langs zijn ruggengraat zinderen en het deed hem onbeweeglijk op zijn plaats staan. De robuuste geschaafde hoeven, de sterke verwonde benen, de bezwete borst en hals, de littekens, de samengeklitte maken, de paarse ogen. Het was even stil, alsof hij zijn actie even tot zich liet door dringen, alsof hij afwoog of hij goed genoeg was uitgevoerd. Het paard voor hem vertoont enkele stuiptrekkingen en er komt iets van humor in zijn dodelijke ogen te liggen. En dan storm hij zich op het bloed, als een uitgehongerde die jaren geen eten kreeg weet hij zich gemakkelijk van het lichaam te voeden. Zelf de raven durven niet mee smullen van zijn appetijtelijke hapje. Niemand komt echt dichter, niemand durft hem onder ogen te komen, zelf zijn eigen volk heeft het er soms lastig mee. Want hij is het kwaad, de duivel, alles waar je bang voor bent, je nachtmerrie, het gezicht achter die blauwe maan, hij is een schim, hun leider, hij is Avanti en een hengst met een doel …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph

You know what they say,
the quietest are the deadliest...

Lange tijd had hij daar maar gestaan, als verlamt zonder ook maar een spier te bewegen, zonder dat zijn vacht onnodig minimeters bewoog. Thriumph wachtte, geduldig als dat hij was maar wetend dat zijn hoeven in de natte modder jeukten om te jagen, om te spelen. Om beter te worden in manipuleren van andere paarden, om uit te vinden waar hij kon verbeteren, hoe hij kon verbeteren. Hij had ondertussen alles in zich opgenomen, alle details, van de grote bewegingen van de kudde naar de kleinste die in de blaadjes verscholen waren, hij had alles gezien, gehoord en gevoelt. Zijn hersenen draaiden op volle toeren bij elke beweging die werkt gemaakt, alles werd geregistreerd, alles werd vastgelegd zodat hij elk moment in actie zou kunnen komen. Zijn schuine oog lag nog altijd op Faylice, zijn dochter, maar hij had er weinig aandacht aan geschonken sinds de waarschuwing van zijn leider, Avanti.

Met een ruk werd hij uit de lange gedachtestroom gehaald toen zijn hoeven hem vertelde dat er beweging was, hij voelde hoe zijn leider actie aan het ondernemen was en dat had gelijk zijn prioriteit. Zijn hoofd schoot in de richting van de Ferelden waar Avanti in actie was. Een ijzige kreet vulde zijn gehoor waarna het door elk bot in zijn lijf ging. De kreet had hem verdoofd, hij was overvallen door het geluid wat ineens zo fel door zijn oren heen suiste. Meteen brachten zijn hoeven hem door de modder waar hij zonder moeite doorheen ploegde. Hij was nog sterker geworden, zijn relatief dunne spieren waren niet gestopt met kracht verzamelen waardoor hij de bomen nog sneller voorbij zag schieten.

Het dikke bos van Vyrantium had hem voorbij geschoten, maar ondanks dat het minder dicht begroeid was, was de duisternis bijzonder donker op de beginnende avond. Geluidloos ging hij over in een langzamere tred, daar stond de zwarte schim, boven een paard. Hij voelde zijn maag protesteren, zich zelf opvreten, maar hij bleef op gepaste afstand. Hij wist dat Avanti nooit van de gezellige familie diners hield -behalve als hij de rest van zijn familie mocht eten- en liet zich in stilstand glijden, wetend dat hij hem had opgemerkt.

Avanti had nooit gegeven om het eten, om het verlangen naar hun bloed, hun vlees, het gekraak van hun beenderen. Voor hem lag het allemaal veel verder naar voor, bij de jacht. Er was niets zo waanzinnig dan je prooi hulpeloos te zien rennen, rennen voor zijn leven waarna hij tot de conclusie moest komen dat de schimmen toch sneller waren. Maar dat was het net, daar hield Avanti zo van, om ze het idee te geven dat ze het misschien nog zouden halen. Er was niets dat hem meer voldoening gaf dan ze dat laatste stukje te zien rennen, deels opgelucht dat ze er bijna was en dan … pas één, pas twee, pas drie en hij was op ze ingelopen, had ze neergehaald net voor de kudde. Er was niets zo geweldig aan het zien van hun blikken, de angst, de afschuw, het diepe dilemma om ter hulp te schieten. En ondanks dat Avanti het paard nu zat te verscheuren … nee, het was niet de voldoening die hij zocht.

Maar er was iemand op de zijlijn die dringend nood had aan datgene dat Avanti voor zijn hoeven had liggen. En ondanks dat Triumph daar zo geduldig stond … Avanti rekte het moment net dat beetje langer, gewoon voor de lol. Want hoe slecht hij de kudde behandelde, zo slecht behandelde hij ook zijn kudde. En toch had hij van ieder van hen het respect afgedwongen, meer omdat het anders het einde van hun leven zou zijn. Toch waren de drie overgebleven schimmen meer dan zijn slaven, ze waren een deel van het grotere geheel geworden. Ayana was dat altijd geweest, ze was altijd zijn partner in crime, zijn merrie, zijn eigendom. Maar ook Achilles en Triumph hadden hun vaste plek in het systeem gekregen. Alle drie geboren om het kwaad dat hij verspreidde verder te dragen, alle drie gemaakt om te doden. En pas na ettelijke minuten besloot Avanti dat het voor Triumph genoeg geleden was en hij ook kon eten van zijn vangst. Hij stapte opzij en draaide zijn hoofd heel lichtjes zodat zijn ene paarse oog naar het bos staarde. ‘Komaan, doe wat je niet laten kunt.’ Triumph zou het horen, hoe zacht Avanti ook zou praten, hij zou het horen …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

Thriumph

You know what they say,
the quietest are the deadliest...

Thriumph had zich rustig in de duisternis laten vallen, een van de gaven van een schim die hij inmiddels perfect onder controle had, perfect afgesteld klaar om het ieder moment in gang te laten zetten. Zijn oren hingen lichtelijk naar achter, waar ze soms nog geluiden vonden van paarden ver weg die de oorverdovende kreet duidelijk hadden meegemaakt. Zijn lichaam was uitgedroogd, hij snakte naar het kleinste druppeltje bloed en de geur van het kersverse karkas triggerde een nog heftigere reactie in zijn lichaam. Hij had tot zover controle over zijn lichaam maar hij wist dat hij het niet lang meer kon uitputten. Zijn gedachtes brachten hem naar het begin van zijn schimmentijd, wat eeuwen geleden leek te zijn, maar toch relatief zo dichtbij was. Hij had zich toen niet kunnen controleren, elk paard in de buurt was ten slachtoffer gevallen. Hij had een dodelijke reputatie, niemand wist wat van de jonge schim en toch had niemand een bezoekje overleefd, nu nog steeds konden maar een handvol paarden vertellen hoe hij eruit zag en dat vond hij een voordeel.

Thriumph keek toe hoe Avanti het karkas liet liggen, wetend dat hij hem deed testen en hij bleef nog steeds staan, in de schaduwen van de duisternis gehuld, al wist Avanti exact waar hij stond. Thri had moordlust, hij wilde spelen met de kuddedieren, zien hoe ze deden lijden. Hij kon ze geestelijk aftakelen, de dood in de ogen laten kijken en ze daarna dwingen om in leven te blijven, verbieden om zelfmoord te plegen. Zijn ogen flikkerden even bij de gedachte eraan, want hij wist dat het niet lang zou duren voordat hij zijn manipuleer gave verder mocht uitbreiden.

‘Komaan, doe wat je niet laten kunt.’ Waren de woorden die zacht maar duidelijk waren. Het liet de jonge hengst zijn ogen oplichten uit de duisternis. Zijn ijzig blauwe ogen staken fel af en gaven menig paard rillingen die door merg en been liepen. Hij keek zijn leider gelijk aan, die met zijn paarse oog hem had gelokaliseerd, maar wachtte even voordat hij naar het karkas stapte, al wist hij dat het Avanti geen zier zou uitmaken. De geur had zijn honger alleen maar laten aanwakkeren, de toestemming gaf de immense drang om er als een gier op af te vliegen, maar hij bleef kalm staan. Een luttele minuut bleef hij geduldig staan, terwijl hij strak naar Avanti bleef kijken. Daarna liet zich rustig uit de schaduwen glijden terwijl hij in een stap naar het karkas toe stapte en gulzig begon te eten.

Zijn lichaam, die het uitgeschreeuwd van de honger had zich maar voor een klein gedeelte verzadigd, maar het was genoeg om voor de jacht op te teren. Dankbaar keek hij Avanti aan, voor wie hij groots respect had, hij was diegene die er was met fatsoenlijk leiderschap toen iedereen als een kop zonder kop in de chaos liep. Zijn haat had zijn interesse in de schimmen gewekt en hij was toen bijzonder kalm gebleven. Maar niet alleen de haat had hem naar de donkere kant gebracht, hij was loyaal geweest aan menig leider, maar geen enkel paard had het verschil gemaakt. Behalve Avanti. Thriumph keek zijn leider nogmaals aan, ditmaal niet hongerig om het vlees, maar om de jacht...

[/td][/tr][/table]

Er was zoveel verkeerd in de wereld en dat maakte nou net alles zo goed voor hem. Hij zag niet veel buiten de muren van BMH maar hij had zijn hele leven daarvoor gereisd en wauw, wat was de wereld verwoest, letterlijk. Als duivels rechterhand voelde hij het kwaad in de wereld verdubbelen, hij voelde het als zwarte wolken overal uitrollen. Het was een geweldig gevoel, een gevoel dat hij enkel bezat, kon hij maar wat zwarte wolken laten uitrollen over BMH. Achteraf gezien was het niet meteen zijn sterkste idee, hij wilde niet dat iedereen hier zou weg rennen, wat had hij dan nog over om op te jagen? Niets. Maar dan weer, hij kon altijd ergens anders heen gaan, hij was geboren om slecht te zijn dus of de maan zou hem volgen of de duivel gaf hem iets nieuws. Iets nieuws was leuk maar hij hield van zijn macht hier. Hij was groots, iedereen kende zijn naam … hij had reputatie die hij weigerde te heropbouwen.

Triumph kwam uit de schaduw, zijn ijsblauwe ogen lichtte op in het donker, net als zijn paarse ogen dat deden. Ondanks dat hij op afstand stond kon hij precies weten waar Tri stond, hoe hij ademhaalde en waar hij naar keek, het was een beetje van macht die hij nu eenmaal bezat. Dus toen de ogen oplichtte was Avanti alles behalve geïnteresseerd. Dat hij zijn ‘slaven’ zo slaverig hield was een wonder voor zijn manier van gedragen. De enige van wie Avanti de neiging had zijn kop eraf te rukken was Achilles en dat was niet omdat de hengst vier keer zo groot was, van al zijn schimmen was Achilles degene het meest uit op zijn status. En dat zou hem duur komen te staan eens hij de kans greep. Hij rukte zichzelf uit het probleem toen Triumph aankwam bij het karkas, hij moest honger hebben, dat kon haast niet anders. Toch was hij rustig, voorzichtig en constant alert op Avanti en de omgeving. Avanti bleef gewoon staan en keek toe. Hij kreeg een dankbare blik waar hij niet op reageerde. Triumph keek naar de kudde en dan terug en er kwam een trage valse glimlach op Avanti’s lippen te liggen terwijl zijn blik terug af week naar de kudde.

‘Er was een stoere hengst, een beetje magertjes voor zijn leeftijd,’ hij zweeg maar keek niet weg van de kudde. ‘Hij is nieuw en hij dacht dat ik maar dat fabeltje was.’ Hij zweeg weer en keek opzij naar Triumph. ‘Ik bewijs graag het tegendeel van zo’n argumenten.’ Prevelde hij. Hij sprong over het karkas en zette zijn lichaam in het stevige stap terwijl hij onder de nacht door wandelde. ‘Ik zou hem graag persoonlijk een fabeltje vertellen maar ik ben niet zo’n prater, jij …’ Hij zweeg en draaide vals grijnzend zijn hoofd naar Triumph. ‘Jij praat graag.’ Hij likte langs zijn scherpe hoektanden en op naar de nacht op een tweede prooi …

**Profile** Number of posts : 2551 Status : Active

De valse glimlach van Avanti liet Thriumphs ogen wederom flikkeren, zijn leider had plannen en hij stond op de eerste rang om dat te ervaren. Als Avanti in zo'n bui was, kon hij alleen maar genieten en meegaan in de sadistische spelletjes. ‘Er was een stoere hengst, een beetje magertjes voor zijn leeftijd,’ Begon Avanti terwijl Thri het desbetreffende paard gelijk had gevonden. ‘Hij is nieuw en hij dacht dat ik maar dat fabeltje was.’ Zijn lippen hadden zich al gevormd tot een grijns, die menig paard als sadistisch zouden ervaren. Hij wist dat Avanti zijn ego het niet kon hebben als een paard hem niet serieus nam en had dan ook menig paard dusdanig ten onder zien gaan. ‘Ik bewijs graag het tegendeel van zo’n argumenten.’ Sprak Avanti weer, waarna hij in beweging kwam. Thri volgde zijn voorbeeld en stapte geruisloos verder in de richting van de hengst, hij had zijn gedachte amper onder controle, hij wilde jagen. Het karkas was niks anders geweest als een vulsel voor zijn lichaam, omdat het moest. ‘Ik zou hem graag persoonlijk een fabeltje vertellen maar ik ben niet zo’n prater, jij … Jij praat graag.’ De valse grijns van zijn leider was overgelopen op zijn eigen lippen, zijn ogen lichtten fel op terwijl hij zich op de hengst richtte.

Thriumph nam de hengst in zich op, hij was magertjes, zoals Avanti al eerder had opgemerkt. Schrale spieren hadden de hengst zijn skelet omlegd, verder werd niks verhuld door vet. Om het eten had hij deze hengst niet uitgekozen, jonge merrie's waren zijn favoriet, maar zijn houding maakte het interessant. De hengst had een misselijkmakende attitude om zich heen, een arrogantie die een gewoon paard nooit zou kunnen maken, maar ach, hij zou er snel genoeg achter komen waarom.

Als een soepele machine gleed hij verder naar de hengst, ongeduldig als dat hij was, jeukend om zijn gave te gebruiken, om de hengst te manipuleren. Hij liet een zachte fluistering los, hard genoeg voor de hengst om hem te horen, zacht genoeg om ook een breinspinsel te zijn. Hij cirkelde half om zijn prooi heen, waarna hij weer de geringste trilling van zijn lippen af liet glijden. Hij zag hoe de hengst nu al van zijn gemak af was en voelde zijn hartslag verhogen, zijn ademhaling korter worden. Hij schoot naar achter om daar een nog een fluistering te laten horen, dit keer hard genoeg om de hengst naar achteren te laten kijken. Het gaf Thriumph genoeg tijd om recht voor hem te gaan staan op een paar meter afstand en behendig in de onzichtbaarheid te schieten. Op het moment dat de hengst terug naar voren keek, liet hij zijn ijzige ogen tevoorschijn schieten, waar de hengst recht in zijn ogen keek en het hem de kans had om te manipuleren. 'Loop je mee?' Vroeg hij zoetig waarbij hij direct zijn mind dwong -ik zou het doen- en omdraaide waarna de hengst direct volgde. Bijna triomfantelijk liep hij terug, zijn kalme en alerete zelf. Hij liep dieper het bos in voordat hij stopte, hij zag de onwetendheid in z'n prooi, de angst die de onwetendheid bij hem opbracht, de hengst had geen idee wat er gaande was, maar daar zou hij snel achterkomen, of misschien ook niet...

Ze stonden midden in het gebied en er waren daadwerkelijk groepen paarden die dachten dat de rangen er waren voor niets. Er was een reden waarom je een rang had, bleef je binnen je rang dan werd je beschermd door je leider, ging je er buiten dan niet meer. Hier op Ferelden, een rang vier gebied, liepen daadwerkelijk paarden uit rang één. Alsof het niet duidelijk genoeg was, ja, nu probeerden ze allemaal te rennen. En zelf met de voorsprong die ze hadden zouden ze niet snel genoeg uit rang vier weg geraken. Technisch gezien kon je niet moorden buiten een blauwe maan, het was eigenlijk geen moord geweest, het paard kreeg gewoon een hartaanval, volkomen logisch toch? En Avanti had twee keer niks aan meteen dood, het jagen, oh het jagen was zoveel beter. Met Triumph aan zijn zijde waren ze op een razendsnel tempo ingelopen op de kudde van vijf, drie hengsten en twee merrie. De merries wilde hij niet, de stoere hengsten die zich zo stevig opstelde voor hun dames, die waren verleidelijk.

Avanti bleef staan, de luiheid zelf, terwijl Triumph naar voor gleed, recht op de kudde af. Je kon de hengst er zo van tussen halen, mager en arrogant dat hij was. Zijn oren lagen plat, dreigend naar Triumph, zo zeker dat hij het zou winnen. Het was bijna blauwe maan, Avanti voelde zijn krachten groeien maar hij was niet zo sterk als dan, toch zou het hengstje maar tien procent kans hebben, je was niets tegen een schim, zeker niet tegen Avanti. ‘Het is Avanti.’ Piepte één van de merries. ‘Ah, dus jullie kennen me toch.’ Grinnikte hij donker. Hij week geen hoef, waarom zou hij, ze waren al bang van hem gewoon voor zijn naam. Triumph daarentegen maakte minder indruk, maar hij was nieuw, status moest groeien. En daarnaast wisten velen weinig van de schimmen, ze wisten niet met hoeveel ze waren, ze wisten niet wie erbij hoorde, ze wisten enkel de dodelijke feiten en wie de leider was.

Triumph nam de hengst zo gemakkelijk mee dat het haast gemakkelijk leek. Avanti keek ze na voor hij zijn blik terug draaide naar de kudde. ‘Hier is de dag dat je getuige zal zijn van mijn genade. Je vriend zal het niet overleven, jullie uiteindelijk ook niet maar weet dit. Ik zal je vinden, ik zal je opsporen en ik zal je uiteindelijk vermoorden.’ Hij draaide zich om en slenterde achter Triumph en zijn prooi aan. Toen de bossen hen onthulde en Vyranthium zich aan hun bloot gaf begon Avanti weer langzaam te praten. ‘Laten we eens zien wat hij weet van deze wereld.’ Mompelde Avanti. Hij stapte over de karkassen heen en wachtte tot Triumph zijn kracht over de hengst los liet. Van zodra die bij zijn positieve was glimlachte Avanti haast uitnodigend. ‘Welkom in mijn nederige onderkomen. Er is iets dat je moet weten over ons,’ hij zweeg en keek suggestief naar Triumph, te lui om zelf het praten te doen. Wat de hengst moest weten was simpel, wat Avanti wilde weten, een stuk minder simpel …
OOC: Hey Bo, neem eens een ander kleur lettertype, ik vind het heel moeilijk lezen op de lichte achtergrond. =P Je moet niet he, maar tzou gemakkelijk zijn.

**Profile**

» life get's better when it's gone. ~open.
» Our life is what our thoughts make it.~ open
» trial and error, that's life. *open*
» Life is half spent before we know what it is.- Open
» Believing in the goodness of life | Open

The little thing in life to enjoy. [Open]

The little thing in life to enjoy. [Open]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen