life get's better when it's gone. ~open.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Zijn ogen gesloten, zijn mond open. De hoektanden in zijn mond deden hem, ergens ver weg, pijn, maar het gevoel was uiterst onbelangrijk. De blauwe maan scheen door de bomen, en ergens leek dat hem belangrijk, maar waarom wist hij niet. Hij was in draf door de bomen aan het zigzaggen, zijn snelheid onbegrijpelijk, het was een wonder dat hij met zijn ogen dicht nog nergens tegen aan geknald was.

Nog geen dag geleden had Avanti hem toegelaten tot de schimmen, de moordmachines van BMH. De wondes op zijn nek klopten vervelend, lieten zijn lichaam zweten, en zijn hoofd leek te ontploffen van alle dingen die er doorheen stroomden. Nu en dan zag hij door de bomen het gebied waar hij ooit van had gehouden, de uitzichten van Orlais hadden zijn hart ooit vast gehad, maar nu kon hij alleen zijn ogen richten op de levende paarden die er rond liepen, niet op de hoogte van het gevaar dat door de bossen om hun heen struinde.

zelfs van kilometers afstand kon hij het hart van de paarden horen kloppen, voelde hij de trillingen in de grond als ze bewogen, kon hij hen ruiken. Het was verbazingwekkend hoe de arabische hengst opeens 10x oplettender in het leven stond, terwijl zijn leven hem ontnomen was. Er gingen weinig gedachten door zijn hoofd, behalve de gedachten aan stromend bloed en dode paarden.

Hij was nog niet gewend aan zijn nieuwe ik, en zijn ogen openden zich langzaam, de blauwe maan er in weerkaatsend. Hij rilde toen hij de streling van de maan door zich heen voelde komen. Dit was het, dit was wat hij had gewild, waar hij om had gevraagd bij Avanti. En nu bezat hij het. Een glimlach trok zijn mondhoeken omhoog, wat er voor zorgde dat de lange hoektanden die hij nu bezat, langs zijn lippen schraapten en een dun straaltje bloed over zijn witte kin lieten vallen. Hij smakte met zijn lippen en zijn ogen openden zich nog meer. Dit was nu zijn leven.

Met de grijns op zijn gezicht liet hij zijn lichaam steigeren, om met een klap weer neer te komen. Hij wist dat hij geruisloos kon zijn als hij het wilde, maar hij wilde de leiders en de rest van BMH laten weten dat hij er was, dat er nóg een gevaar bij was gekomen voor hun. Hij brieste en liet zijn gespierde lichaam over gaan in galop, met een sneltreinvaart schoot hij door de bossen, alles om hem heen een wazig beeld van voorbij schietende bomen, terwijl hij zich door de laatste rij heen boorde en zijn witte lichaam samen voegde met de sneeuw die buiten de bossen lag, stopte hij.

Verbouwereerd keek hij om zich heen, de witte sneeuw overal, zijn lichaam ertussen terwijl de blauwe maan zijn hersenen in vuur en vlam zetten. Met zijn mond halfopen,de hoektanden eruit, richtte hij zijn blik omhoog en lachtte, hardop, maniakaal bijna, naar de maan die zijn lichaam leek te verwarmen van binnen uit.
OPEN

Hij opende zijn paarse ogen die nu een lege inktzwarte kleur hadden gekregen. Zijn lange scherpe hoektanden gleden langs zijn lippen omlaag terwijl de blauwe maan al zijn kracht en bovennatuurlijke elementen doorgaf aan de schimmenleider. Avanti was niet de grootste maar door het aura die rond hem heen hing durfde je gewoon niet zeggen dat hij kleiner was. Hij was meest dodelijkste wezen hier op BMH en hij wist hij. Hij had de macht helemaal voor zichzelf en wilde steeds meer. Dat was zijn doel, de leiders van BMH plat krijgen en de macht overnemen. Hij wilde de wereld aan zijn hoeven hebben, hij wilde alles wat anderen niet krijgen konden. De dodelijke sfeer ging als een sluier rond zijn zwarte lichaam heen. De witte littekens kronkelde langs zijn hals en benen. Het bloed zat verhard in de haren van zijn benen, op zijn hoeven en langs zijn lippen. Hij maalde zijn tanden over elkaar en blikte over zijn schouder naar Ayana die zoals steeds aan zijn zijde stond als rechterhand. ‘Zoete jacht liefste.’ Zijn toon was hard en met een scherpe dodelijkheid die enkel een jager kon bezitten.

Zelf bleef hij staan, keek toe hoe de kudde zich opeenstapelde en naar de grenzen richting Minater trok. De nieuwe tactiek van de leiders, hun kuddes samenbrengen en zo betere veiligheid bieden. Dan was Avanti er uiteraard om het tegendeel te bewijzen. Hier en daar galoppeerden wat paarden kriskras door elkaar, in paniek en zonder te weten waar ze heen moesten en hoe snel het moeste. Avanti’s gitzwarte lichaam kwam in galop, hij verruimde zijn passen zodat hij in een snelheid belandde die enkel schimmen konden halen. Hij sprong de duinen op en hinnikte luid. Meteen keek de kudde op en jawel hoor, zoals iedere keer, brak er blinde paniek uit.

Avanti zette zijn lichaam verder, haalde een jonge hengst in en sprong langs achter naar zijn keel. Hij viel meteen neer met Avanti aan zijn keel. Zijn hoektanden boorden zich door het bloed dat zijn mond vulde met een heerlijkheid. Hij zette zijn zwarte hoef op diens hals en stopte zo de luchtweg. Zijn zwarte levenloze ogen keken toe hoe de hengst achter adem snakte en uiteindelijk dood ging, er kwam een valse glimlach op zijn lippen. Toen hij opkeek zag hij Xariv aan de bosrand staan. ‘En zo schep je gerechtigheid.’ Fluisterde hij wetend dat Xariv het kon horen. Hij drukte zijn hoef door zodat de botten kraakten en keek dan naar de kudde. Hij zette zijn lichaam in een ongeduldige draf tot bij Xariv, hij zag hoe nieuw het voor de hengst was, hij had nog veel te leren. ‘Het doet er niet toe wie je neerhaalt. Je moet het gewoon zo dramatisch mogelijk maken en opletten voor de leiders. Waarom jagen we ze niet eens op stang? Laten we zien wie de nieuwkomer is?’ Vroeg hij met een uitdagend aanlokkende blik naar Xariv …

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Terwijl de blauwe maan zijn lichaam opnieuw tot leven bracht en zijn aders liet pompen van de adrenaline, bekeek hij vanaf zijn plekje net buiten de bossen de paniek die werd gesticht door de opkomst van de prachtige maan. Hoe had hij ooit zelf zo kunnen zijn als al die paarden die daar nu kriskras door elkaar renden?

Al snel ontdekte hij enkele leiders ,die, gevolgd door hun kuddes, in de richting van Minanter gingen. Het was blijkbaar een nieuwe taktiek om de schimmen te slim af te zijn, alles en iedereen bij elkaar drijven en er als aasgieren om heen zwermen. Hoe dom konden ze zijn? Xariv’s mondhoeken trokken opnieuw omhoog, de hoektanden, nog druppelend van het bloed van zijn eigen lip, duidelijk zichtbaar, glinsterend onder de blauwe stralen. Juist door alles bij elkaar te drijven gaven ze de schimmen meer kans. Gaven ze hém meer kans.

ergens was het nog onwerkelijk om uiteindelijk bij de schimmen te horen, om bij Avanti te horen. Zich te mogen vergrijpen aan alle paarden in de kuddes. Een droom die waar was geworden. Een hinnik trekt zijn aandacht, en zonder moeite herkent hij Avanti. Ook zijn lichaam was duidelijk opgepompt, zijn altijd paarse ogen nu niks minder dan de hel, een diepzwarte kleur die alle schimmen hadden in hun ogen tijdens de blauwe maan.

Xariv’s ogen, al donker van zichzelf maar nu niet meer dan een doodse poel van zwartheid, bleven aan Avanti hangen. Hij wist zelf nog niet precies wat er van hem verwacht werd, al probeerde de blauwe maan zijn lichaam over te halen om algemene chaos te verspreiden en zich te vergrijpen aan welk paard dan ook dat zich in zijn buurt bevond.

Avanti greep een jonge hengst, en Xariv voelde zijn lichaam zich oppompen, op een vreemde manier opgewonden rakend door het bloed dat hij duidelijk zag druppelen, dat hij kon ruiken. Avanti deed zich te goed aan de hengst en richtte zijn blik dan op Xariv, die nu niets meer deed dan glimlachen terwijl zijn ogen het dode lichaam niet wilden verlaten. ’En zo schep je gerechtigheid’ hoorde hij Avanti duidelijk door de stilte in zijn brein snijden. Ookal stond zijn leider een heel eind verder, zijn bijna gefluisterde boodschap bereikte Xariv glashelder.

Het geluid van krakende botten, het levenslicht dat nu uiteindelijk echt uit de hengst zijn ogen verdween, Xariv briestte, zijn lichaam on edge, opgewonden en klaar om zelf te mogen.

met moeite rukte hij zijn ogen van de dode hengst af en richtte ze op Avanti, die nu in zijn richting kwam. De hengst stopte voor hem, en Xariv knikte, de glimlach die rond zijn lippen speelde maniakaal en angstaanjagend voor andere paarden. Hij stond bijna te trappelen door de stralen van de blauwe maan die zijn gedachten op hol lieten slaan, en het beeld van Avanti die de hengst een genadeslag gaf hielp daar niet aan mee.

De schimmenleider zijn woorden laten de grijns nog breder worden, en Xariv knikt opgelucht. Eindelijk zou hij mogen, zou hij de krachten die zijn nieuwe status hem had gegeven mogen uitproberen. Zonder verder nog op of om te kijken sprintte hij er vandoor, zijn lichaam jolig bokkend. Hij was onbehouwen, ruwe haat en kracht zonder de finesse die Avanti bezat. Die training zou Xariv vanzelf wel krijgen van zijn nieuwe leider, maar nu moest de nieuw gevonden haat en kracht er uit.

**Profile**

» The little thing in life to enjoy. [Open]
» Believing in the goodness of life | Open
» Our life is what our thoughts make it.~ open
» trial and error, that's life. *open*
» A game of life.

life get's better when it's gone. ~open.

life get's better when it's gone. ~open.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen