Prachtige dingen waren elk moment, van elke dag, weer te zien in het land van de blauwe maan, maar alles dat iedereen zag was dood en verderf, schimmen die hoogtij vierden terwijl de gewone paarden als angstige hoopjes bij elkaar gedrukt zaten. ooit, ooit zou het anders zijn had hij zichzelf beloofd.

Ooit zou hij zichzelf weer leider mogen noemen, of beschermer, ooit zou hij weer mogen helpen om de kuddes in het land van de blauwe maan sterker te maken, weerbaar te maken; de schimmen terugdringen in Vyrantium, net zolang tot ze niet meer zouden komen. hij wist dat het niks anders was dan een droom, maar zoals hij deze merrie nu weer zag werd die droom aangewakkerd; iedereen moest vertrouwen hebben, in zichzelf, in de kuddes, in de leiders, en vooral in hun leven.

De grote zwarte merrie keek op, en even schrok hij van wat hij zag; paars. haar ogen waren net zo diep paars als die van Avanti. Roque wist dat er meerdere nakomelingen van de schim rondliepen, maar zij stonden er allen om bekend niet helemaal goed te zijn, een verscheurde persoonlijkheid door de invloeden van hun schimmenouder. was dat de reden dat deze merrie zo in paniek was?

hij hield zijn hoofd laag, vriendelijk, terwijl hij haar gadesloeg, zijn oren heen en weer bewegend, altijd opzoek naar gevaar in de omgeving. de merrie daar in tegen sloeg haar oren naar achter en deed een pas achteruit, alsof ze bang was voor hem, niet wist hoe zich te gedragen. 'Ik doe echt niks, ik meen het.' bracht hij rustig uit, zijn stem melodieus en laag.

Ze lijkt iets te kalmeren, en voor het eerst draait haar ene oor zijn kant op, hem aanhorend. zou ze hem geloven? Haar stem is een verassing voor hem; duidelijk een ouder paard, wijs, maar toch die ondertoon van een merrie, zoet en lief. hij glimlacht naar haar, proberend haar op haar gemak te stellen. 'Roque' antwoord hij, terwijl zijn ogen haar lichaam volgen 'Ik ben Roque.' verduidelijkt hij, terwijl hij voorzichtig een pas in haar richting zet. 'Wie ben jij?'

Hij wil haar zoveel vragen, kan hij iets voor haar doen, werd ze achterna gezeten, waarom was ze zo in paniek? en misschien wel de meest brandende; hóe kwam ze aan die ogen? Moest hij bang voor haar zijn, in plaats van zij voor hem? Hij houdt zijn vragen echter voor zich, haar niet laten schrikken en vluchten is op dit moment prioriteit nummer één.

de laatste paar zonnestralen verwarmden de lucht, terwijl de zon langzaam wegzakte, het gevecht verliezend van de nacht, van de blauwe maan die op zijn plekje aasde.

Roque's oren draaiden rond, naarstig opzoek naar tekenen van onrust in kuddes, maar tot zover leek alles rustig. stilte voor de storm.

De merrie stelde zich voor al Black Rain, en hij glimlachte, blij dat ze iets kalmeerde. 'Aangenaam' liet hij haar weten, zijn stem zacht en vriendelijk.

Hoelang was hij hier al.. hij blikte even weg, zijn ogen op een vogel in de lucht gericht, terwijl herinneringen zijn hoofd overspoelden. 'Ik ben hier geboren.' zuchtte hij, terwijl hij zich weer tot haar wendde. 'Maar ik ben een tijd weggeweest.' een frons gleed even over zijn gelaat. 'Dit is de eerste blauwe maan sinds ik terug ben.' Duister, dat was het juiste woord om zijn gedachten te omschrijven.

'En jij?' vroeg hij toen maar, om de ongemakkelijke stilte te doorbreken. een glimlach speelde over zijn lippen, éen die niet echt gemeend was; veel te veel adrenaline gierde door zijn lichaam nu de zon totaal onder was, een kort moment van stilte terwijl de maan zich opmaakte.

Black Rain bevestigde zijn vermoeden; natuurlijk was ze hier geboren, hoe kon ze anders het trade-mark van Avanti dragen? De paarse ogen waren nou eenmaal iets van het land van de blauwe maan. ze moest dus toch wel familie van hem zijn.

Hij knikte op haar woorden. 'Veilig zullen we nooit zijn, maar bij de kudde is het altijd beter dan niks.' Hij glimlachte naar haar. waar zou ze eigenlijk heen moeten? Hijzelf moest nog een eind; Anderfels was zijn thuis nu, alhoewel Orlais met de prachtige stranden altijd zijn favoriet zou blijven.

Uit het niets onderbrak een stem hen, een stem die Roque uit duizenden zou herkennen. Als klein veulen was hij al eens in aanraking gekomen met Avanti, en hij prees zich tot nu toe altijd gelukkig de schim niet vaker gezien te hebben. Toen had hij zijn vader, E'vesdar, nog gehad om hem te redden, nu stond hij er alleen voor.

Zijn oren schoten in zijn nek, terwijl de adrenaline door zijn aderen pompte, hij wilde tussen de merrie en Avanti in gaan staan, maar voor hij de kans kreeg had Avanti haar al tegen de grond gewerkt. Avanti's woorden naar hem negeerde hij, zijn aandacht nu op Black Rain gericht; de merrie had, voor zover hij wist, niks verkeerd gedaan. Maarja, dat ze beiden ademden was waarschijnlijk al aanstoot genoeg voor Avanti.

'Avanti.' brieste hij, kort, terwijl hij een pas vooruit zette, tegen zijn instinct in. 'Laat haar gaan' hij keek even naar Black Rain, wetend dat zijn woorden misschien niet al te aardig waren, maar wel de waarheid. 'Kijk naar haar, ze is oud,' Hij keek weer naar de schimmenleider. 'Het is nou niet echt een prestatie om haar nu nog te doden' Hij schudde zijn hoofd, zijn blauwe oog fel onder de maan.

Hij wist niet precies waarom, maar op de een of andere manier wilde hij liever het leven van de oudere merrie redden, dan dat van hemzelf. aangezien het Avanti was die tussen hen in stond, wist hij dat vechten geen optie was, vluchten ook niet, dus dan maar onderhandelen, onderhandelen om te kiezen tussen 2 levens, die ze allebei niet kwijt wilden.