the fog is rising ~Zehlia

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Hoelang was het al geleden dat hij gras had gegeten, dat hij zijn dorst gelest had met water, dat zijn hart had geklopt door de liefde? Ergens voelde het alsof dat allemaal nooit had bestaan, alsof hij altijd het on-dode monster was geweest dat hij nu was, maar zijn intelligente hersenen hadden nog altijd de overmacht en hadden geregistreerd dat het nog geen maand geleden was dat hij veranderd was door zijn nieuwe leider, Avanti.

Zijn witte lichaam ploegde zich door de modderige grond, daar waar eerst de sneeuw had gelegen was alles nu veranderd in een ranzige brei, en hoe dieper je het bos in liep, hoe meer sneeuw er eigenlijk nog lag. Hier en daar lagen bloedvlekken, vermengd met plukken haar, plukken vacht of stukken bot. Overblijfselen van eerdere blauwe manen.

Het was fantastisch om hier rond te lopen. Zijn ooit witte lichaam was veranderd in een ranzige mix tussen bloed, modder en en andere viezigheid, maar hij gaf er niks om. Dit was zijn nieuwe leven. Vyrantium was perfect. Voor de schimmen dan. Het lag precies in het midden van heel bmh, waardoor er altijd een mogelijkheid was om de kuddes te bespieden of snel te kunnen opzoeken. Al vaak had Xariv de afgelopen maand aan de rand van Orlais gestaan, de zeewind opsnuivend terwijl zijn ogen hongerig over de kudde hadden gegleden. Zijn oude kudde. Officieel was hij een rang 3 paard geweest, maar altijd had zijn hart bij Orlais gelegen. Dat was een voordeel, want hij kende alle paadjes langs het water, alle grotten en kliffen, uit zijn hoofd.

een valse grijns sierde zijn lippen toen hij op een bot ging staan, half vergaan door de modder kraakte het zonder moeite in 2 stukken onder zijn sterke hoeven. De rust hier was fantastisch. Hij herinnerde zich nog hoe eng hij het bos had gevonden vroeger, en nu was het precies wat hij zocht. De plekken waar de bomen even niet dicht op elkaar stonden werden gesierd door de zon die langzaam aan weer doorbrak, maar die plekken vermijdde hij. Het deed hem pijn. Zijn lichaam was nog niet gewend aan het schim zijn. De blauwe maan voelde aan alsof hij uit zijn eigen lichaam gerukt werd, en de zon bevatte nog altijd een klein straaltje dat hem het zelfde deed voelen.

terwijl hij in gedachten verzonken doorslenterde, kwam hij steeds dichterbij de grens met Orlais. Zoals altijd werd hij op de een of andere manier nog altijd aangetrokken tot het gebied met de prachtige zee en de hoge kliffen.

Zijn neus schiet met een ruk omhoog als hij de onmiskenbare geur ruikt van een paard. Het was duidelijk geen schim, aangezien zijn nu gevoelige oren moeiteloos het geklop van een hart, en het stromen van vers bloed konden horen.

eigenlijk wilde hij alleen zijn, maar de nieuwschierigheid won het van zijn norse lichaam. Hij knipperde even, bijna vergetend het eens in de zoveel tijd te doen, en zette zijn lichaam toen in draf, waardoor hij in éen keer vooruit schoot tussen de bomen. Hij was nog niet gewend aan zijn nieuwe krachten en snelheden. Hij brieste verontwaardigd en hapte naar zijn benen om zichzelf te straffen, zijn hoektanden glinsterend in het vage licht dat door de dikke bomen heen drong.

&Zehlia

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Vier sneeuwwitte slanke benen laten de grond onder haar hoeven licht trillen, de elegante vriendelijke princess was een tijd niet meer gezien in bmh. Ze had zich zelf wat achter de schermen gehouden en vertrok zo met de noordezon weg van bmh, bang dat als de afscheid zou nemen dat het allemaal alleen maar moeilijker werd dan dat het zou worden. Een reis terug naar haar oude kudde, terug waar alles begon.. Ouders .. Liefde Farrahld & Mitch de ex schim van bmh ... De dingen die ze gemist had toen ze in bmh leefde... Maar ze besefte met de tijd dat ze niet meer in bmh leefde dat het gemis van het gebied van bmh die ze zo geliefd is het ergste miste dan alles bij elkaar .. en tenslotte leefde haar kinderen ook in bmh .. Het gemis bracht haar weer terug.

Zodra ze bmh echt binnen was getreden kwam er een geur van bederf naar boven, Het waren niet enkel de slachtoffers van de blauwe maan maar ook de vuur die had geheerst in de tijd toen zij zich nog Alpha van Minanter mocht noemen ... toch bleek het gebied zich redelijk hersteld te hebben met de tijd mee .. Langzaam zwaait ze met haar hals omlaag om met haar neus de grond te besnuffelen .. Ja dit was het land waar ze thuis hoorde .... De geluid van de zee en de gure lente zeewind nodigde haar uit om weer deel te nemen van de brokkerile grond. Daar waar je de zee kon zien maar niet kon voelen door de torenhoge kliffen .. Ineens stond ze stil .. doodstil ze was nog geen halve mete van de rand verwijderd en ze wist dat als ze nog een stap zou zetten ze een val zou maken. Ze heeft moeten leren om me haar nieuwe handicap om te gaan en ookal kon ze nog wel onderscheid maken tussen boom en levend wezen waren sommige dingen voor haar onafscheidelijk ..

Daar stond ze dan met een onspannen lichaam een de kant van de kliff haar hoofd fier in de lucht en genietend hoe de gure zeewind haar aan de manen trekt, Hier stond ze toen in het begin van haar bmh leven ook ergens .. daar waar de kliffen het gevaarlijkst waren samen met iemand die ze als vriend kende en meer niet .. ze kon zich alleen niet meer herrinneren met wie ze die avond had door gebracht. De wind ging even liggen en haar kleine sierlijke oren draaien wat rond om de geluiden op te nemen van de omgeving, maar er waren geen meeuwen gekrijs te horen of van andere levende verschijnselen .. Ze zet enkele stappen naar achter en luisterd dan nogmaals , dan hoordt ze een teken van leven.. met de seconden kwam het dichterbij .. Haar sierlijke lichaam draait zich richting het gebied terwijl haar oren als zensoren rond draaien ... afwachten wie of wat voor gevaar haar tegemoet kwam..

[het is nog niet erg lang maar moet nog even inkomen :3]

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Zijn modderige poten baanden zich een weg tussen de laatste rijen bomen heen, terwijl zijn neus fier in de lucht gestoken was, enkele druppels bloed aan zijn kin bengelend. Zijn hoektanden, die zelfs nu zonder de blauwe maan groter waren dan normaal, was hij nog altijd niet gewend. Hoe hij ze normaal in zijn mond moest houden was hem nog een raadsel, waardoor hij vaak, zoals nu, zijn lippen schramde en vervolgens met bloed rondliep. Zelfs van de kleine druppeltjes bloed, uit zijn eigen, ondode lichaam, raakte hij in een trans – achtige staat.

het bloed liet zijn lichaam zichzelf oppompen, klaar voor de strijd, terwijl zijn hersenen overuren draaiden en zijn ogen zich vernauwden tot spleetjes. Zijn onervarenheid speelde hem parten, waardoor hij niet meer dan een ongeleid projectiel was, opzoek naar dood en verderf.

hij snoof luidruchtig toen zijn lichaam zich door de laatste rij bomen boorde en hij plotseling in het volle zonlicht stond, een teken dat de winter eindelijk verdrongen was door de lente. Zijn grote, vieze lichaam rilde even door de plotselinge warmte die de kilte van het donkere bos overnam.

zijn donkere ogen schoten over het gebied, de zilte zeelucht diep opsnuivend terwijl hij verlekkerd zijn tong langs zijn lip liet glijden bij het zicht van de kudde, die een eind verderop nietsvermoedend met hun dagelijkse dingetjes bezig waren. Plotseling ontdekte hij het paard dat zijn aandacht in eerste instantie had getrokken, een witte, ranke merrie. Alsof niks haar iets kon maken stond ze aan de rand van éen van de hoge kliffen, en even ging er een steek door zijn lichaam.

Omniel. Het was de klif waar zijn prachtige Omniel naar beneden was gevallen. Hij schudde bars zijn hoofd terwijl hij even zijn ogen sloot, de duistere gedachten opnieuw zijn hoofd overnemend. Het had zo moeten zijn. Als zij niet overleden was, had hij nooit de stap gezet om Avanti op te zoeken, en had hij nu nog altijd dat nietsnuttige leventje gehad als kudde paardje.

bars zette hij zijn grote hoeven midden in een modderplas, de modder opspattend en zijn vieze witte lichaam nog donkerder tekenend. In een draf, die voor hem rustig, maar voor de meeste kudde paarden uitputtend zou zijn, zette hij koers naar de kliffen.

boven gekomen tuurde hij even rond zich, zich ervan overtuigend dat deze plek hem niks meer deed. Alle gevoelens die hij ooit had gehad voor deze plek waren afgestompt, afgestompt door de gevoelens die er voor in de plaats waren gekomen, de gevoelens van haat en razernij die alles overtekenden. Zijn ogen gleden over de grot waar Hayyel was geboren, en een snuif verliet zijn neus terwijl hij zijn lichaam log in stap zette en de merrie aan de rand naderde.

’vind je dat wel verstandig, zo alleen daar te staan?’ zijn diepe, zware stem doorbrak de stilte van de zee en wind bars, terwijl hij zijn lichaam enkele meters van haar vandaan tot stilte maande. Het was moeilijk om het kloppende hart en stromende bloed van de merrie te negeren, haar niet zomaar aan te vallen, maar het moest. Het zou het spel, en de vangst, leuker maken.

Zodra zijn ogen zich focussen op de merrie wist hij dat hij haar kende. Zehlia. Ze was ooit de leidster geweest van rang 1, en nog ver daarvoor had hij haar een vriendin mogen beschouwen. Pff.. vrienden.. wat had je er aan? Toch herkende hij haar niet precies. Ze was anders. Het was te zien aan haar ogen, die zich niet meer focusten op éen ding, maar doelloos in de verte tuurden. Hoe had het zo ver gekomen bij haar?

Hoe had het zo ver gekomen bij hem?

’je hebt maar éen zetje nodig..’ vervolgde hij toen, zijn gedachten tot stilstand manend, terwijl zijn slanke lichaam een pas dichter bij zette, de grijns op zijn lippen akelig tevreden met zichzelf.

Hell has broken loose

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Het was niet zijn lompe beweging die modder op liet springen die he verraden maar zijn gehele lichaam. Zijn stevige benen die de grond liet trillen en de scherpe geur die enkel een bepaalde soort zo sterk met zich mee kon dragen. Maar zehlia deerde het niet veel , ze was tevreden dat ze bmh weer goed was aangekomen en ze haar rust nu weer langzaam opzocht. Ze die dierbare momenten en de kwetsbare momenten weer naar boven kon halen en weer een voor een op zijn plaatsterug kon zetten .. Ze voelde de hengst zijn aanwezigheid en ze schenkte er nog helemaal geen aandacht aan .. gewoon doen alsof zij hem niet had opgemerkt genoot ze verder van de lente lucht. Maar zijn zware stem brak de tevredenheid in haar maar ze verdraaide nog geen ene spier voor de hengst... Ze gaf hem geen antwoord om zijn domme vraag ... omdat ze een merrie was had ze begleiding nodig ? een babysitter ? hallo zei was zehlia die van niemand ooit afhankelijk wilde zijn.,zelf nu niet. weer klonk de stem van de hengst dit keer voelde het aan als een bedreiging. Met een ruk draaide ze haar lichaam om en probeerde zijn ogen te zoeken .. maar het leek meer op doelloos zoeken en liet ze het maar over aan haar andere zintuigen. "Een zetje kan me verlossen, maar dan zul je het weer onder ogen mogen zien. " sprak haar stem wat nors, Ookal had hij de verschikkelijke geur bij zich toch verrade zijn stem wie hij was. Vroeger noemde hem wel tweelingbroer .. Xariv een hengst die zijn merrie altijd trouw was geweest en nu .. nee nu was hij dat niet meer want zelfs zehlia wist beter .. en dit wat hij nu was , zou Omniel nooit gewild hebben.

" Je bent ver gezakt broertje , heel ver ... " Misschien klonk haar stem wat bespottend maar het deerde haar niet. Ze bleef stil staan en haar hoofd hing nog altijd maar op dezelfde positie maar haar oren leken wel twee kleine draaiende schotels die alles in zich op neemde.. Ze kon zijn ademhaling voelen en ookal wist ze zelf dat hij haar nu te dode kon brengen bleef ze met een gerust hardt staan. Want als hij haar naar beneden zou stoten zou hij hetzelfde zien als toen met Omniel .. en of dat het hem wel waard was... " Je wilt me bang maken met iets waar ik niet bang voor ben. " Haar stem klonk zacht maar toch weer met het vertrouwde zehlia vriendelijkheid ....

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Ongeïnteresseerd gleden zijn donkere ogen over het water, uitkijkend over de oneindige zee. De merrie voor hem verveelde hem, en hij vroeg zich af hoe hij ooit zo moeilijk had kunnen zijn als de paarden hier. Elk veulen, elke ‘liefde’ was een reden om drama te veroorzaken. Elke misstap die gemaakt werd was een reden om drama te starten tussen de kuddepaarden. Al die gevoelens, al die meningen.. het was fantastisch om er van verlost te zijn, om alleen maar bezig te hoeven zijn met de blauwe maan, met de behoeften van zijn lichaam, de behoeftes aan bloed en dood.

een rilling schoot door zijn witte, afgematte lichaam terwijl zijn oren opnieuw het kloppen van een hart weernemen, en hij terug in de werkelijkheid belandt. Zijn ogen schieten terug naar Zehlia, terwijl hij even verlekkerd zijn lippen aflikte. Haar bloed kon hij horen ruisen, terwijl haar hart het rustig rondpompte, zich ogenschijnlijk nog niet bewust van het gevaar dat zich op nog geen 5 meter afstand bevond.

’Onder ogen moeten zien?’ herhaalde hij vragend haar woorden, terwijl hij zijn hoofd omhoog gooide, een maniakale schaterlach zich uit zijn keel opwellend en over de zee proestend. Zijn samengeklitte manen worstelden om op hun plek te blijven, terwijl hij zijn hoofd schudde en haar weer aankeek, plots weer geheel serieus. ’Ik denk dat mijn leider alleen maar blij is als ik je over die rand help.’

Hij deed rustig een pas op haar toe, waardoor er nog geen 2 meter afstand meer tussen hen in zat, en liet zijn ogen nog eens over haar levende lichaam glijden. ’Al zou het zonde zijn om dat bloed naar de haaien te gooien.’ siste hij toen, met een knikje van zijn hoofd.

’Ik ben je broertje niet.’ gromde hij, terwijl zijn kaken vlak naast haar op elkaar klapten. Zijn ogen staarden zo ongeveer door haar heen, zo ver was zijn ‘normale’ zelf weg gezakt achter het schimmen-fenomeen. Het zou niet lang meer duren tot zijn lichaam totaal was overgenomen door Avanti, en hij echt zichzelf niet meer zou zijn. En dan zou hij ook niet meer voor zijn daden in staan.

’Iedereen is bang voor de dood.’ zuchtte hij verveeld, terwijl hij zijn lichaam langs het hare liet draaien, waardoor ze nu naast elkaar stonden. Even liet hij zijn neus langs haar nek glijden, de heerlijke geur van een levend paard opsnuivend, zijn hersenen in extase van het geluid van haar hart en het horen van het ruisende bloed onder haar vacht.

Hij grinnikte zacht. ’en jij dan, jij bent ook diep gezonken’ zijn ogen gleden even naar die van haar, die nog altijd doelloos voor zich uitstaarden. ’Zusje.’ siste hij er toen achteraan, zijn mond plotseling vlak bij haar oor.

Hell has broken loose

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Ze voelde de grond zacht trillen terwijl hij een stap haar richting zet, even speelde er een grijns rond haar lippen bij zijn worden. Moes ze nu ech bang worden ?? " Dat is zeker zonde .. "gaf ze enkel als antwoord met haar stem die wegsterft door de ruwe zeewind. de knikte instemmend toen hij zie dat hij haar broertje niet is en zijn tanden langs har gezicht op elkaar klappen, ze bleef kalm ookal deed zijn beweging haar bloed even sneller laten stromen. " Of je wilt of niet .. voor mij blijf je dat wel " klonk haar stem met en tikkeltje koppigheid ..

iedereen was bang voor de dood ... ze was het niet echt mee eens, ze was bang voor de dood van haar geliefde kinderen, en zelfs draaide het meer om haar zoon ammo. Soms maakte ze zich zorgen om hem .. schimmenveulen en werd te veel in de gaten gehouden door de schimmen die aasde op zijn gave .. Een gave die hij niet moest inzetten voor de schimmen maar tegen de schimmen .. toch hoopte ze dat hij zijn leven zo normaal zou doorvoeren samen met zijn prachtige geliefde. De jonge wonderbaarlijke merrie Luna. Ze voelt hoe zijn lichaam dicht tegen die van haar komt en het eerste wat ze deed was zijn lichaamsgeur in zich opnemen .. het herrinerde haar aan Achilles .. ze diensde even achteruit als ze achilles tegen komt in haar gedachtes .. ze was eerder bang voor die hengst , dan voor de dood. Zijn neus die over haar hals glijd geeft haar een rilling. De tijden van een zachte aanraking waren al tijden geleden .. maar het was geen genot dat ze voelde het was meer een aanraking die ze zou straffen met een hap. toch bleef ze rustig op haar benen staan en reageerde verveeld.

snel volgde er weer woorden en toen al gauw zijn sisende stem langs haar oor. Ze hapt even naar hem toe en neemt dan wat stappen naar voren richting het bos dan blijft ze weer staan. "Tsjah Xariv ik wil oud worden op mijn manier en niet eeuwig leven onder een slaven contract." Ze draait zich om en kon met mooite zijn lichaam onderschijden met de grond. Gelukkig hielp de zon er erg mee, wat had ze vandaag weer een geluk.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

De stralen van de blauwe maan schoten door de lucht, en een rilling gleed over Xariv’s lichaam terwijl zijn ogen nog donkerder dan normaal werden, al het leven er nu uitgezogen, niks anders dan duisternis er in te zien. Zijn al lange hoektanden groeiden nog meer, schoven buiten zijn mond en staken daarbij enkele malen in zijn lippen, wat een dun straaltje bloed langs zijn kin liet druppelen.

al zijn gedachten waren verandert in niks anders dan de dood en verderf die hij moest en zou gaan zaaien. Hij brieste terwijl zijn voorhoef even over de grond schraapte, terwijl hij zichzelf probeerde in te houden om niet meteen bovenop Zehlia te springen. Hij was onervaren, en dat was een nadeel voor Zehlia. Het was voor hem nog moeilijk om zichzelf in te houden zoals de andere schimmen dat konden, om uren spelletjes te spelen met hun slachtoffers.

met een ruk trekt hij zijn hoofd weer terug naar Zehlia, die nog altijd door ratelde over een slavencontract en wat dan ook nog meer. Hij liet zijn grote hoektanden met een ruk in haar oor zinken, een mooie afdruk van 2 ronde gaatjes achterlatend. ’je verveelt me met je geratel.’ zei hij simpelweg, zijn stem rauw door het bloed dat hij proefde, zijn ogen strak op haar gericht terwijl zijn lichaam gespannen stond door de ingehouden adrenaline.

’Dus, je wilt niet dood..’ fluisterde hij naar haar, alhoewel hij duidelijk hoorbaar zou zijn, terwijl zijn smerige, witte lichaam rond het hare cirkelde. ’Maar, je staat wel zonder moeite met een schim tijdens blauwe maan?’ hij grinnikte zacht en zette toen zijn neus op haar ruggegraat, waar hij nu langs liep. ’tuttuttut, dat lijkt me niet zo’n slimme zet Zehlia..’ hij liet zijn adem over haar rug blazen, bijna liefdevol, om vervolgens met een ruk zijn hoofd omhoog te gooien, en zijn lange tanden over haar ruggegraat te schrapen, een lange streep, een oppervlakkige wond, maar een hoop bloed achterlatend.

Hell has broken loose

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

willen we hiermee verder Dimph ??

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ohhh das al heeeeeel lang gelden ;o

Misschien wel leuk om te doen haha, maar miss dan dat ze elkaar weer tegen komen ofzo? of gewoon verder vanaf hier weer?

**Profile**

» Mom? Is that you? (&Zehlia)
» Zehlia
» ღ Zehlia - because of you Mitch
» Zehlia ღ Let me know how you are ... Ragnar .
» Meeting with Zehlia

the fog is rising ~Zehlia

the fog is rising ~Zehlia

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen