Rustig liep de witte merrie tussen de bomen door. De zon die tussen de bladeren scheen scheen op haar spierwitte vacht en had dat een mooie glans. Haar looppas ging alleen niet zo soepel al ze had gedacht doordat beide achterbenen pijn deden. In haar rechter achter been zat een kleine beet van een jonge en onervaren coyote die dacht haar onder het rennen in haar achterbeen te bijten, hij werd natuurlijk wel beloond met een grote swiep naar achteren en hem zo door de lucht gooide, dat had hij kunnen verwachten. Het vond plaats net boven haar enkel. De wond was vies door al het stof dat erin kwam tijdens het rennen en begon al te ontsteken, gelukkig was de wond ook niet erg groot en zou het prima te genezen zijn als alles een beetje meezat. Een meertje, beekje of riviertje zou ze dan ook wel op prijs kunnen stellen. Haar linker achterbeen daarin tegen moest nu al het gewicht van haar achter lichaam dragen omdat de rechter niet meedeed en leed daarom aan spierpijn. Ze had ook al een moeilijke tijd achter de rug en daar zijn coyote's dan weer om het weer even moeilijker te maken, met lopen dan en trauma zou ze er ook weer niet aan over houden integendeel tot wat ze al die jaren had moeten doorstaan. Al die jaren waren niet leuk geweest bij hem, iemand waarvan ze de naam niet eens wist en hem toch lang had gekend, veel te lang...

Het geluid van een beekje bereikte nu haar oren en veranderde haar koers. Ze snakte naar water voor haar dorst en de pijn in haar achterbeen. Haar hazelnoot kleurige ogen zochten naar het water en vonden een rustig en klein waterstroompje. Langzaam mankte haar lichaam naar het beekje toen. Ze liet haar hoofd zakken naar het water. Haar lippen raakte het koele water en ze nam een paar lekkere slokken. Ze sloot haar ogen even en voelde het koude water door haar slokdarm glijden, heerlijk verfrissend was dat. Haar ogen bekeken de lokken haar die mee dansten met de stroming van het water, ze was erg trots op haar lange manen, zo wit en sierlijk. Ze deed nu een stapje verder tot het water haar wond raakte en dat schoon kon maken. Zo zou ze hier nu wel een kwartiertje staan zodat de wond goed schoon kon worden. Ze hief haar hoofd en richtte nu haar aandacht op een witte merrie die in de verte tussen de bomen door liep. Ze had eigenlijk best wel behoefte aan gezelschap na de lange reis. Een hinnik verliet haar mond in de hoop dat de merrie naar haar toe zou komen, aangezien het water net zo lekker was voor haar wond omdat de kou het een beetje verdoofde..

Haar aandaht was gericht op de witte merrie die in haar richting begon te lopen. Gelukkig, wat aandacht kon ze wel gebruiken. Toen de merrie dichterbij was dacht ze iets aan de merrie te zien dat haar erg bekend voor kwam, maar ze on er niet op komen. Diep groef ze in haar geheugen. De merrie boog naar voren en nam een slok van het water. Ze draaide haar hoofd een beetje schuin en keek de merrie aandachtig aan. In die Topaas kleurige ogen had ze eerder gekeken, daar was ze bijna vrij zeker van. De merrie haalde nu haar hoofd weer omhoog. ' Welkom jonge dame 'Sprak de merrie. Een lichte shock ging door haar lichaam bij het horen van die stem en keek de merrie verbaast aan. Ze verloor even haar balans door de schrik en zette een stap naar achteren, een beetje een rare mank. Dit kon niet waar zijn. Lang had ze gereis naar wist zij veel, ze wou alleen weg uit die plek dus was ze gewoon ergens heen gerend.

Ze had nooit verwacht haar moeder ooit weer te zien, ze dacht dat ze gewoon voor de rest van haar leven zonder moeder zou zitten maar deze merrie. De geur die ze rook maakte het plaatje kompleet. Dit was haar moeder, tenzij haar moeder een tweeling zus had maar daar ging ze niet van uit. "Mam?..."Zei ze zachtjes en haperde, het was zo zachtjes dat het niet makkelijk te verstaan was. Ze was nog steeds licht geschokt. Ze hoorde nu ook wat ergens verder op maar bleef haar aandacht op haar moeder houden, ze was er tenminste erg van overtuigd dat het haar moeder was. Haar hazelnoot kleurige ogen keken vragend naar haar moeder. Vanuit haar maag kwam nu een angst opborrelen, de angst voor dat haar moeder haar niet zou herkennen. Ze was ook nog best klein toen ze werd gescheiden van haar moeder en was nu al groter gegroeid, een jong volwassen merrie.

(Ja tuurlijk! Leuk, dan ontmoet ze gelijk ook haar broer ^-^)

Verslagen staarde de donkere hengst door de bladeren. Waarom hadden ze hem deze vrijheid gegeven om zijn moeder op te zoeken? Wat zat er achter hun smerige plannetjes. Wat was hun bedoeling? Zacht zuchtte Amosis en schudde zijn lichte hoofd heen en weer. De ontstekende wond over zijn oog prikte nogsteeds. Het was al voor afgelopen blauwe maan geweest dat hij de wond opliep. Ayana had hem flink behandeld. Ze had een of andere truck uitgehaald en veranderd in een groot uitgevallen huiskat en hem opengehaald. Toen was Amosis ook gevlucht. Had Luna gevonden. Viel als een blok voor haar en toen hij haar probeerde te redden uit het brandende bos hadden Vanth en Achilles op hem gewacht. Hem van haar af gesleurd om hem vervolgens hier te droppen onder het mom van zoek je mama maar op.

Amosis wist dat ze Alpha van Rang een was geworden en in stilte was hij trots op haar al vreesde hij voor haar leven. Wat als Avanti besloot haar af te maken. Wat als hij besloot dat ze niet meer nodig was. Amosis zou gek worden maar dat zou hem niets uitmaken. Wat maakte Avanti nou wel uit?

Het woord mam deed hem opkijken. Het had niet ver hier vandaan geklonken, was hij dan toch dichter bij de kudde geweest dan hij had gedacht? Het verlangen naar zijn moeder borrelde in stilte toch steeds hoger op en hij wou zijn lichaam net richting de kudde zetten toen hij de stem van zijn moeder hoorde, tot zijn grote schrik in antwoord op de stem van de merrie die zojuist iemand mam had genoemd. Had ze.. Zijn moeder..

Het werd hem koud om zijn hart en Amosis kneep zijn donkere ogen samen voor hij tussen de bossen vandaan stapte om zijn moeder te zien, een een of andere witte merrie die zo te horen dus zijn moeders 'dochter' was. "Moeder..." Klonk zijn stem zacht terwijl hij zijn ogen over haar heen liet glijden. Op een of andere manier voelde hij woede koken in zijn ledematen. Hoe kon ze een ander kind hebben? Had zijn vader dan toch gelijk, kon het mogelijk zijn dat zijn moeder geen zak om hem had gegeven en dat ze hem daarom nooit had geprobeerd te zoeken? Al met al wist hij dat hij als hij nu een van de merries in hun ogen aankeek ze helse pijnen zouden doorstaan. Want Ayana had hem wel geholpen met zijn gave sterker maken, maar al helemaal niet met het onder controle houden..

Toen ze de woorden 'mam' had uitgesproken keek ze haar met grote ogen aan. De schrik uit haar eigen lichaam was nog niet verdwenen. Ze was nu dichterbij gekomen en ging met haar neus door haar manen. Een klein glimlachje stond nu op haar lippen. Ze herkende haar dus wel? Ze was erg bang geweest voor dat haar moeder haar niet zou herkennen maar dat deed ze dus wel. " Ik kan het bijna niet geloven"Sprak ze met die stem die Aldyne echt heel goed had herkend. Ze was dol gelukkig. Nooit had ze verwacht haar moeder terug te vinden, wat een geluk. Ze deed haar ogen even dicht en genoot van de geur en de stem van haar moeder. "je bent het echt "Zei ze toen. "Ja, mam."Zei ze toen zachtjes terug vol vreugde. Zelhia deed nu een stap terug en keek haar aan in haar bruine ogen. Ze glimlachte naar haar moeder. "Je bent een schoonheid geworden, je bent net zoals je altijd in mijn gedachtes bent geweest."Sprak haar moeder. Ze voelde zich zo blij nu ze eindelijk na jaren haar moeder had gevonden. Weer hoorde ze een geluid en keek nu opzij naar waar het geluid vandaan kwam. Daar stond een donkerbruine hengst met lichte manen. met een glimlach keek ze naar hem. Ze keek nu weer terug in de topaas kleurige ogen van haar moeder om te zien of zij hem wel kende. Zijzelf kende hier namelijk nog helemaal niemand maar haar moeder misschien al wel veel meer...

Hoe kon ze me dit aan doen? Hoe kon mijn moeder mij zo verlaten. Mijn donkere ogen staarde in stilte van mijn moeder naar mijn 'halfzus' het was me nu al duidelijk. Het boeide me nieteens meer. Ik snapte het nu, ik snapte nu alles. Ik was nooit een welkom iemand geweest. Ik was uiteindelijk dus toch altijd een ongeluk geweest. Een foutje waar mijn moeder altijd overheen had willen kijken. Ze had deze merrie. Maar de woedde die ik voelde zorgde er wel voor dat mijn adrenaline door mijn lichaam bleef stromen. Mijn moeder wist wellicht van mijn gave, mijn zuster niet.. Ik zou haar t betaalt zetten voor mij dit aan doen!

"Ammo .. " De stem van mijn moeder deed me niets meer en ik staarde even naar haar. "Moeder.." Siste ik zacht voor ik mijn ogen op de witte merrie richtte die ik waarschijnlijk als mijn zus moest zien. In stilte zet ik enkele stappen haar richting op terwijl ik nogsteeds opzettelijk haar ogen mijd. "Dus jij bent.. Mijn zusje.." Fluister ik zacht en grommend en uiteindelijk.. Uiteindelijk richt in mijn ogen in de hare. "Weet je hoe lang ik veel pijn heb gevoeld, wetend dat mijn moeder niet voor me kwam, mij niet kwam halen. En dan vind ik haar nier met jou.. Wil jij de pijn voelen die ik voelde." Siste hij grommend. Zijn vader had gelijk gehad, uiteindelijk had hij gewoon gelijk gehad..

"Voel de pijn.." Gromde hij uiteindelijk en liet alle energie in zijn lichaam door zijn ogen in de manipulatie van pijn door haar lichaam glijden. Wachtend tot haar spieren het van de pijn uiteindelijk zouden begeven.

-Het is mentale pijn, geen lichamelijke x3
ze zal dus geen wonden krijgen maar t kan voelen alsof iemand letterlijk een mes door dr heen ramt. Het is nu nog niet dodelijk, maar ammo zal dr niet vermoorden hoor x3

Haar moeder bleek de hengst duidelijk wel te kennen en zette wat stapjes dichterbij. De hengst vermeed oog contact en dat maakte haar een beetje zenuwachtig. Wat was zijn reden geen oogcontact te maken? "Ammo .. "Zei haar moeder toen zachtjes tegen de hengst die ze nu dus Ammo mocht noemen, of het zou een bijnaam zijn, maar ze hield het nu maar op Ammo. Haar ogen flitsten van Zehlia en de hengst en legde haar oren in haar nek. Ze deed nu ook een stapje achteruit met haar goede achterpoot. Doordat ze haar moeder weer terug had gevonden was ze zo blij dat ze haar wond helemaal was vergeten. Ze had in ieder geval al lekker lang in het water gestaan waardoor het goed schoon was en gekoeld. "Moeder.."Siste de hengst nu en zette een paar stappen in haar richting. De zenuwen gierden door haar lichaam heen en snel zette zij ook weer een stap terug waarbij ze bijna over een steen uitgleed. Had ze een broer? Altijd had zij al gedacht dat ze alleen haar vader en moeder had. Hij chocolade bruine ogen keken vragend maar haar moeder. Ze wist niet of ze deze broer van haar kon vertrouwen. Na de mishandelingen van die vreemde hengst had ze haar vertrouwen in vreemden totaal verloren. Ze voelde een spiertje trillen in haar lip en wist niets te zeggen tegen hem.


"Dus jij bent.. Mijn zusje.."Fluisterde hij en gromde ook aan het einde. Aldyne week weer af van het gezicht van haar moeder en keek angstig naar haar broer, als het haar broer was. "Weet ik niet?"Zei ze en keek daarnaar weer haar moeder aan. Waarom was hij zo boos? Waarom vermeed hij oogcontact? Vragen bonkten door haar hoofd en de zenuwen gierden nog steeds door haar lichaam. Ze knipperde even het haar ogen. "Weet je hoe lang ik veel pijn heb gevoeld, wetend dat mijn moeder niet voor me kwam, mij niet kwam halen. En dan vind ik haar nier met jou.. Wil jij de pijn voelen die ik voelde."Sprak hij toen dreigend. Haar ogen werden groot en keek de hengst ongelovig aan en deed weer een paar stapjes achteruit. "Wa.... Wat ga je doen?"Vroeg ze met een trillende stem en een tikje angst. Haar ogen flitsten heen en weer van haar moeder naar haar broer. Wat ging hij nu doen? "Voel de pijn.."Gromde hij nu en keek haar toen ineens in haar bruine ogen aan. Toen hij haar in de ogen begon te kijken drong er ineens een hevige pijn door haar lichaam. Ze keek de hengst aan met grote wazige en angstige ogen aan. Het voelde alsof haar hart werd fijngeknepen. Ze nam diep adem en begon toen de kreunen. Ze voelde elke spier in haar lichaam trillen en slap worden. Ze zette mank een paar stappen achteruit met trillende knieën en keek toen haar moeder smekend aan...