De anders zo opgewekte en vrolijke merrie had vandaag een dag waarop haar stemming niet lager kon zakken. Op een of andere manier waren enkele vragen haar hoofd binnengetreden en hadden haar sindsdien niet meer met rust gelaten. Het was al een shock geweest voor de jonge merrie toen ze erachter was gekomen dat ze bij toeval weer in het gebied van de blauwe maan was beland. Enkele jaren geleden had ze hier in het voorjaar voor het eest het levenslicht gezien, maar vanwege omstandigheden had ze haar jeugd er niet helemaal doorgebracht. Meer dan de helft in ieder geval niet. En met de ontdekking dat ze weer in BMH was kwamen de stekende gevoelens en herinneringen van haar eerste maanden. Een hele poos had ze zich niets meer van die tijd gerealiseerd, of ze het nu uit haar gedachten had gebannen of dat ze het gewoon vergeten was toen ze wegtrok. Op dit moment bracht het in ieder geval Gaby’s gedachten totaal op hol. Allereerst allemaal vragen, vragen waarop zij geen antwoord kon geven. Één ander kon die vragen maar beantwoorden en voor zover zij wist wou hij haar nog steeds niet, wou hij niets met haar te maken hebben. En dat riep ook weer vragen op. Ze kon het zich niet voorstellen dat het normaal was niets meer met je dochter te maken willen hebben, zijzelf zou haar kinderen juist koesteren als diegene waar haar hele leven om zou draaien met een tragisch ongeluk om het leven zou komen. Want dat was het geval geweest met Gabrielle haar moeder. Issys was omgekomen bij een bosbrand, eentje waar de spotted blanked merrie getuige van was geweest. De beelden hadden ruim een jaar lang niet meer de kans gehad haar lastig te vallen, maar de eerste nacht nadat ze zich gerealiseerd had waar ze was had het beeld in haar dromen komen spoken. Met het gevolg dat ze rillend wakker was geworden.

Een diepe zucht ontsnapte tussen de lippen van de merrie. Haar hoofd bevond zich iets onder de looplijn en haar oren stonden afwezig opzij gericht. Als er op dit moment iets zou gebeuren zou ze zich dat pas op een van de allerlaatste momenten beseffen, ze was er gewoon met haar gedachten niet bij. De vraag die vandaag haar hoofd domineerde was er eentje betreft haar vader; Vouh. Waarom had hij haar ‘verstoten’ alsof ze niets van waarde voor hem was, haar aan haar lot overgelaten terwijl ze nog lang niet oud genoeg was geweest om zelfstandig te kunnen leven. Waarom had hij het überhaupt zo lastig gevonden naar haar te kijken. Het idee dat ze hem teveel aan haar moeder –zijn enige liefde– deed herinneren kwam helemaal niet bij haar op, want om eerlijk te zijn vond ze het heel moeilijk een goed beeld, een goede herinnering van haar moeder op te roepen. Alles was vaag en niet concreet. Alsof er dingen misten, niet alleen details maar ook de hoofdlijnen.

Komend voorjaar zou ze drie worden, eindelijk bij de volwassen in te delen dus. Niet dat dat echt iets aan haar karakter en manier van doen zou veranderen, maar met de herinnering aan haar verjaardag kwam de vraag of haar vader misschien nu wel klaar was haar onder ogen te komen. Gaby wou hem ontzettend graag zien, zijn geur opsnuiven en haar lichaam langs dat van hem vlijen. Want ja, ze hield oprecht van hem. Hij was haar vader, dat zou hij altijd blijven. En er had emotionele rede achter gezeten waarom ze hem al zo lang niet meer gezien had. Zijzelf verlangde juist naar zijn steun en support, maar zolang zij de eerste stap zou moeten maken was ze bang dat hij er niet klaar voor was. En dat ze dus opnieuw met een afgewezen gevoel zat. Ze had het verschrikkelijk gevonden en toen ze het toegaf en inzag dat hij haar echt niet meer moest was dat alleen maar erger geworden. Ze schudde lichtelijk met haar hoofd waardoor haar voskleurige manen als een waaier door de lucht gingen en rommelig op haar hals landde. Zonder echt te kijken waar ze heen liep was ze ergens midden in het gebied van de eerste kudde beland. Zoals de meeste behoorde ze tot de kudde met rang nummer 1 en ze zou een goede rede nodig hebben om hoger op te komen. Dat was niet iets wat haar bezig hield, op dit moment had ze het gevaar zelf nog niet meegemaakt of er iets van meegekregen. Ze was te naïef om zich zorgen te maken over iets waar ze alleen maar vaagjes wat van gehoord had. En zeker met de bui die nu rond haar hing. Het kon haar op dit moment allemaal maar vrij weinig schelen.

Zonder dat ze het geweten had had ze de weg terug gevonden naar het land waar ze geboren was, het land van de blauwe maand. Ondertussen was ze hier alweer enkele weken, de blauwe maan had ze ondertussen ook al weer meegemaakt en overleefd, maar echt haar draai had ze nog niet gevonden. Daarvoor zat ze nog teveel in de knoop met zichzelf. Richting anderen was ze meestal de vrolijkheid zelve, maar op de momenten dat ze de kans kreeg zichzelf gek te maken daalde haar humeur met de seconde. En niet alleen de vragen betreft haar vader zorgde voor een drukkende en zware stemming, maar ook de reden waarom ze in eerste instantie weer –per ongeluk wel– in BMH terecht was gekomen. Bijna drie jaar geleden was ze hier geboren, als dochter van Vouh en Issys, kleindochter van Avareth en Myou, die ze overigens beide niet kende. Maar na de dood van haar moeder was ze halsoverkop weggegaan, terecht gekomen in een gebied waar moeder natuur alles in handen had gehad. Als je wou overleven moest je je aanpassen en de vreemdst aanpassingen werden er gemaakt. Toch had Gaby daar haar draai kunnen vinden, onder de vleugels van een merrie die niet eens zo heel veel groter was dan zijzelf. Want ze was nu eenmaal een kleintje, zelfs als ze uitgegroeid zou zijn zou ze misschien net tot de één meter en vijftig centimeter rijken. Niet dat ze daar echt mee zat, zo was het nu eenmaal, kon ze niets aan veranderen dus waarom erover piekeren? Maar goed, we hadden het over haar leven in een land ver van hier. Ze had zich er thuis gevoeld, onder de zogenoemde vleugels van de merrie die haar onder de hoede had genomen. Echter had ze het gevoel gehad dat ze vervangen werd toen Lixi het leven had geschonken aan Poison. Alsof zijzelf niet goed genoeg was geweest, geen waardige opvolger en enkel en alleen omdat ze ander bloed voerde. Het had Gabrielle gekwetst en hals over kop opnieuw vertrokken uit een gebied dat haar thuis was geweest.

Per toeval was ze daarbij weer in het land van de blauwe maan terecht gekomen. Echter was er niemand die ze kende, iedereen was vreemd en nieuw voor haar. Maar ze was dan ook bijna twee jaar weg geweest. Haar vader moest hij nog ergens zijn, maar waar precies was ook nog een vraag. En als ze het zou weten zou ze hem bewust ontlopen, hem het leed willen besparen. Terwijl ze daarmee zichzelf alleen maar kwelde. Gaby wist ook dat als ze hem wel zou zien, naar hem toe zou gaan, hij haar nog meer zou kwetsen. Hij moest haar niet, hij moest haar niet vanwege haar geliefde moeder. Een diepe zucht was hoorbaar terwijl ze haar ogen even sloot. Het geknisper van de sneeuw onder haar hoeven zorgde ervoor dat ze het andere paard niet hoorde naderen. Ondertussen stapte ze in een ritmisch maar niet al te vlot tempo door, niet oplettend op wat er om haar heen gebeurde en het feit dat ze een ander afsneed. Al was het een zogenoemde schim geweest, ze zou het niet opgemerkt hebben. Pas toen ze hem voorbij was opende ze haar ogen weer, vertraagde haar pas nog verder en liet haar hoofd een stukje zakken. Waar de opgewekte en levenslustige jonge Gabrielle gebleven was kon ze zelf ook niet vertellen, haar hoofd zat haar op dit moment gewoon té dwars. En ze zou hulp nodig hebben om zich uit die sleur te kunnen trekken. Hulp die al kon komen door haar af te leiden, haar aan de praat en bezig te houden. Maar zijzelf zou geen ander zomaar zien staan, of ze zou er letterlijk tegen aan moeten lopen. En gezien die ander net in de rem in was gegaan zou dat dus niet het geval zijn.

De vos spotted blanked merrie bewoog zich in een ritmisch tempo voort, een tempo dat gebaseerd was op hetgeen wat ze hoorde. Elke stap zorgde voor een nieuw, licht krakend en knisperend geluid, elke adem teug die ze uitblies en waarvan de dampwolkjes opstegen. Ze had zich volledig op die twee mijlpunten gericht, voor de rest alles negerend. Nou ja, ze probeerde het chaotische geschreeuw in haar bovenkamer te negeren, maar de vragen bleven komen, ze bleef zichzelf maar afvragen waarom het allemaal zo was gelopen. En het leek ook wel steeds vaker te zijn dat Gabrielle haar hoofd met een ruk een stukje liet zakken een eens diep zuchtte, in een poging alles van zich af te laten glijden, maar ze was er ondertussen ook achter dat het niet werkte. Toch bleef ze er maar mee doorgaan.

Een ander geluid, dat zo plots en onverwacht kwam, trok haar uit haar haast dwangmatige ritme. Gedesoriënteerd schudde ze haar hoofd, om vervolgens haar lichaam te draaien en haar oranjebruine ogen rond te laten glijden. Het gestalte van een schimmel was niet te missen, maar daar had ze zojuist toch gelopen? Verbaast en verward schudde ze zich opnieuw uit, voordat ze met gespitste oortjes naar hem toe liep. Spontaan was ze haar kopzorgen vergeten, het had plaats gemaakt voor iets of iemand die op dit moment vele malen interessanter was. Echter had ze niet precies meegekregen wat hij had gezegd en waar de norse uitdrukking dus vandaan kwam. Of had ze hem zonder het op te merken onder de voet gelopen. Neeh, dat kon toch niet? Dat zou ze echt wel gemerkt hebben, besides, wat kon zij met haar kleine verschijning nu inbrengen tegen een stevige hengst die stukken groter was? Toen de hengst ineens begon te grinniken kon ze niet helpen toch even vreemd op te kijken, waar kwam dat nu vandaan? ”Hallo.. Volgens mij heb ik gemist wat er zo grappig is..” klonk haar stem iets wat verontwaardigd, maar de grijns die haar mondhoeken op deed trekken en de opgewekte twinkeling in haar ogen maakte een hoop goed. Die kon nu het haar nu kwalijk nemen als ze met haar duidelijk jonge verschijning overdreven opgewekt, naïef en onschuldig verscheen. Niemand toch?